ล่าหัวใจ

เขียนโดย "นภาลัย ไผ่สีทอง"

 (อารัมภบท ) พ่อของหล่อนขโมยสินค้านับล้านมาจากเขา.. ตัวหล่อนจึงถูกยึดไว้เป็นประกัน..เขา.. ไม่เพียงแต่จะตามล่าของที่สูญหายไปเท่านั้น..แต่เขาตามล่าหาหัวใจของหล่อนด้วย......

     ตอนที่ 1   "เร็วเข้าครับคุณแก้ว.....เราไม่มีเวลามากนัก..."

     เสียงเตือนเบา ๆ มาข้างหลังทำให้รวงแก้วรีบยกมือทำความเคารพซีสเตอร์ผู้ดูแลหอพักนักเรียนแห่งนั้น ๆ หันมาคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กเดินตามร่างท้วมเตี้ยของ "ลุงเบน" ที่หิ้วกระเป๋าใบใหญ่ลิ่ว ๆ ไปแล้ว.....

     พ่อของหล่อนรออย่ในรถข้างนอก..หลังจากพบแม่อธิการหรือครูใหญ่ของโรงเรียนที่รวงแก้วใช้เวลาเรียนมาถึงสิบสองปีเรียบร้อย

     รวงแก้วเข้าเรียนตอนเข้าเกณฑ์ 7 ขวบพอดี  กว่าจะจบชั้นเตรียมอุดมหรือมอหกในปัจจุบันก็ปาเข้าไปเกือบสิบเก้า

     กำแพงและระเบียบอันเข้มงวดมาตลอดกับเด็กค่อนข้างเงียบขรึมอย่างรวงแก้วไปกันได้ดี

     พ่อมาให้รวงแก้วเห็นหน้าปีละครั้งได้กระมัง...แล้วก็หายเข้ากลีบเมฆไป...... รวงแก้วจึงคุ้นเคยกับ " ลุงเบน " มากที่สุด... ลุงเบนเป็นทั้งคนสนิทของพ่อและเพื่อนของรวงแก้ว

     มาคราวนี้.... พ่อต้องการพารวงแก้วไปด้วย  เพราะไม่มีชั้นเรียนจะให้รวงแก้วเรียนต่ออีกแล้ว.....ซีสเตอร์ประจำหอพักซึ่งรักรวงแก้วเหมือนลูกชักชวนให้รวงแก้วไปสอบเอ็นทรานซ์ต่อ   เพราะรวงแก้วหัวดี

    แต่ พ่อ กลับปฏิเสธที่จะให้รวงแก้วเรียนในเมืองไทย....พ่อ บอกรวงแก้วว่า " ไปต่อนอกกันเถอะลูก คราวนี้พ่อจะอยู่กับแก้วตลอดเวลาไม่ทิ้งให้แก้วเหงาอีกต่อไปแล้ว "

     รวงแก้วเชื่อว่าพ่อจะพอรวงแก้วไปนอกแน่... แต่ไม่เคยเชื่อเลยว่าพ่อจะไม่ทิ้งให้รวงแก้วเหงาอีกต่อไป  เพราะพ่อ พูดแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว... ก็ไม่เคยเป็นไปได้สักครั้ง  รวงแก้วจำได้ว่าพ่อพูดครั้งแรก           เมื่อ รวงแก้ว อายุสิบขวบ...พูดครั้งต่อมาเมื่อรวงแก้วอายุสิบสอง... และพูดอีกครั้งตอนวันเกิดของรวงแก้วครบสิบห้า   และก็ตอนอายุสิบเจ็ดจนรวงแก้วไม่อยากเชื่อพ่อแล้ว

     รวงแก้วสวยเหมือนแม่..... พ่อบอกอีกเหมือนกัน...

     รวงแก้วสูงโปร่ง...บอบบาง..... ผิวสีชมพู.. ผมดำขลับยาวสยายที่รวงแก้วมักจะถักเปียเอาไว้เสมอจนเคยชิน  จากเปียสองข้าง.. ก็เหลือเพียงเปียด้านหลัง...เปิดดวงหน้ารูปไข่ขายผ่อง.. อวดคิ้วเรียวโค้งราวกับวงพระจันทร์... จมูกโด่งงามกระจุ๋มกระจิ๋มและริมฝีปากสีชมพูเต็มอิ่มสีแดงจัดโดยไม่ต้องอาศัยลิปสติก...เคยมีซีสเตอร์หลายท่านคิดว่ารวงแก้วทาปาก  แต่พอเช็ดเข้าจริง ๆ ก็ไม่มีอะไรติดออกมาเลย.. หนำซ้ำยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งแดงยิ่งขึ้น...

     แม่อธิการเคยมองรวงแก้วอยู่นาน... แล้วพูดเปรยว่ารวงแก้วเหมือนเทพธิดาที่จุติลงมาจากสวรรค์สวยสดงดงามและบริสุทธิ์ผุดผ่องราวหยาดน้ำค้าง....

     ครูทุกคนในคอนแวนต์รักรวงแก้ว...... เพราะรู้ว่ารวงแก้วไม่มีใคร... และอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายเหมือนกัน  ดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่รวงแก้วจากไป...ทุกคนจึงพร้อมใจกันมาส่งและให้ปัจฉิมโอวาทโดยทั่วถึงกัน

     พ่อ  มองดูรวงแก้วเดิมมาขึ้นรถด้วยสายตาระแวดระวังตามเคย.... และรวงแก้วก็เคยชินกับท่าทางแบบนี้ของพ่อเสียแล้ว... สาวน้อยเดินขึ้นไปนั่งคู่กับลุงเบนด้านหลัง  ขณะที่พ่อนั่งคู่กับคนขับทางด้านหน้า

     เมื่อรถเริ่มเคลื่อนที่ออก..รวงแก้วต้องหันไปมองรั้วโรงเรียนที่ให้แต่ความรักและความอบอุ่นมาตลอดอย่างอาวรณ์.... ถึงรวงแก้ว จะขาดแม่.... แต่ซีสเตอร์ทุกคนก็ทำตัวเหมือนแม่ของรวงแก้ว  ต่อจากนี้ไป...จะไม่มีใครคอยแนะนำตักเตือนให้รวงแก้วละสิ่งไม่ดีและไขว่คว้าแต่สิ่งดีงามอีกต่อไปแล้ว

     อนาคตในภายหน้าของรวงแก้ว..อยู่ในมือของรวงแก้วเอง...และโชคชะตาอันไม่แน่นอนจะพาไป...

     ชั่วขณะที่รวงแก้วมองอาคารเรียนและหอนอนที่เริ่มลดต่ำลงกลายเป็นจุดเล็ก ๆ น้ำตาใส ๆ ..ก็เอ่อขึ้นมาล้นขอบตา

      ลุงเบนดึงผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดขึ้นมาส่งให้รวงแก้วตามเคย... และรวงแก้วก็รับมันมาเช็ดน้ำมูกน้ำตาอย่างที่เคยทำมาทุกครั้งที่เห็นหน้าต้องจากกันเช่นกัน.....

     " นั่นเป็นความทรงจำที่ดี่...และประทับใจที่สุดนะคุณแก้ว... จะจำไว้จนตายก็คงไม่เป็นไร "  ลุงเบนพูดราวกับรู้ใจ   รวงแก้วพยักหน้าแล้วหันตัวกลับมาตามเดิม... มองพ่อ... แล้วก็เปลี่ยนสายตาออกำปสำรวจธรรมชาติและบรรยากาศภายนอกรถ...

     พ่อจะพารวงแก้วไปไหน... รวงแก้วไม่อยากรู้..เพราะสภาพจิตใจของรวงแก้วตอนนี้เป็นเด็กกำลังพลัดบ้านช่องพลัดที่อยู่อาศัยอันอบอุ่นมาตลอดไม่มีผิด...

     รถคันนั้นพารวงแก้วค่อย ๆ ผ่านการจราจรอันแออัดของเมืองหลวงออกไปเรื่อย ๆ จากชั่วโมง.. เป็นสอง... และสามต่อกันไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีใครสนใจจะสั่งให้หยุดรถ  หรือลงไปเดินยืดแข้งยืดขาหรือแม้แต่พักรับประทานอาหาร...

     กล่องอาหารสำเร็จรูปเล็ก ๆ ถูกส่งมาถึงมือรวงแก้ว แล้วตามมาด้วยแก้วน้ำ... ทุกคนได้เหมือนกันหมด.. ยกเว้นคนขับซึ่งต้องขับรถไปก็จะรับประทานอาหารไปพร้อมกัน

     การเดินทางครั้งแรกในชีวิตของรวงแก้วเป็นไปอย่างยาวนานจนน่าเบื่อ  จากช่วงเย็น ผ่านเข้าเวลาค่ำของราตรีกาล... จนในที่สุดก็ผ่านเข้ามาทิวาของวันใหม่อีกครั้ง

     รวงแก้วรู้สึกเมื่อยขบไปทั้งตัว...และเริ่มรู้สึกอ่อนเพลียอย่างบอกไม่ถูกทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรเลย... เพียงแต่นั่งหลับ ๆ ตื่น ๆ มาตลอดเท่านั้น  และแล้วก็ถึงเวลาที่ทุกคนต้องหยุดพัก คนขับเบนหัวรถเข้าไปยังปั้มที่ใกล้ที่สุด..เพื่อเติมน้ำมันรถ

     รวงแก้วรู้สึกอยากจะเข้าห้องน้ำล้างหน้า และทำธุระส่วนตัวเป็นกำลัง  " พ่อคะ.. แก้วไปห้องน้ำนะคะ.." หล่อนบอกบิดาพลางก้าวลงมาจากรถ

     คำรณหันไปมองเบนก็พยักหน้าให้ตามไปเป็นเพื่อน... เรื่องนี้รวงแก้วไม่แปลกใจ.. เพราะไม่ว่าจะเป็นพ่อหรือลุงเบน...ก็ต่างเป็นบุคคลปลอดภัยสำหรับหล่อนทั้งคู่

     ขณะที่รวงแก้วเดินเข้าห้องน้ำ..พนักงานปั้มเติมน้ำมันเสร็จ.. รถเก๋งขนาดใหญ๋สีน้ำเงินก็เลี้ยวพรวดเข้ามาด้วยความเร็ซ.. และเหยียบเบรคดังสนั่น

     คำรนซึ่งกำลังยืนพิงประตูรถด้านที่นั่งหันขวับไปเบิกตากว้างอย่างตกใจ.. และหมุนตัวเข้ารถอย่างรวดเร็ว

" ไป..เร็วที่สุด.." คนขับของเขาทะยานขึ้นรถแล้วสตาร์ทรถออกอย่างรวดเร็วตามคำสั่ง.. เบนซึ่งเดินตามหลังรวงแก้วไปหยุดอยู่หน้าห้องน้ำหมุนตัวกลับมาอย่างตกใจ  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เสียแล้ว

     รถที่คำรนขึ้นนั่งแล่นพ้นบริเวณนั้นไปแล้วในขณะที่เก๋งสีน้ำเงินคันนั้นแล่นตามไปอย่างกระชั้นชิด.. คนสนิทของคำรนหรี่ตาลง.. หน้าเผือดสีเมื่อเห็นคนที่ถูกทิ้งเอาไว้ถนัดง.

     หนึ่งในสามนั่น.. กำลังเดินยิ้มเข้ามาหาเขาอย่างใจเย็น ลูกน้องอีกสองคนตามหลังมาด้วยท่าทางแบบเดียวกัน..ทุกคนต่างมีอาวุธอยู่ในมือทั้งสิ้นยกเว้นคนแรก ซึ่งยังคงซุกมืออยู่ในอกเสื้อ.. จนกระทั่งเข้ามาหยุดยืนประจัญหน้ากับเบน " แย่จังเบน..เราไม่อยากได้ตัวนายเลย " เบนมองร่างสูงตระหง่านเลยศีรษะเขาไปร่วมสองฟุตจังงังอยู่ชั่วครู่

     " คุณมล " เบนพึมพำด้วยเสียงราวกับกระซิบ

     กมลภพ  ถอนใจยาว..ก่อนจะดึงมือออกมาพ้นอกเสื้อ..พร้อมกับคนของเขาอีกสองคนที่จ่อปลายกระบอกปืนเข้ากับขมับของเบน และลงมือค้นไปทั่วร่างเตี้ย ๆนั้น.มีดและปืนของเบนถูกยึดไปจากตัว..ก่อนที่จะถูกผลักเข้าข้างฝาแล้วมัดมือไขว้หลังด้วยเชือกพลาสติก

     ขณะนั้นเอง..ประตูห้องน้ำก็เปิดออก เบนหันขวับอย่างตกใจ..ปฏิกิริยานั้นทำให้ "คุณมล " มองตามและตะลึงงัน เมื่อเห็นคนที่ก้าวออกมาถนัด

    รวงแก้วยิ้มหวานกับ ลุงเบน โดยไม่ทันได้มองใคร " ขอโทษนะจ๊ะลุง..แก้วช้าไปหน่อย " หล่อนหลีกเบนเผื่อจะเดินไปยังรถแล้วก็ต้องตกใจ.." พ่อล่ะจ๊ะลุง..พ่อไปไหน.. " ดวงตาคู่สวยของหล่อนบ่งบอกถึงความเดือดร้อนให้เห็นอย่างถนัด.. ขณะที่เบนยืนนิ่ง เพราะถูกปืนกระทุ้งอยู่ข้างหลัง รวงแก้วมองเบนแล้วก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อคนสนิทของพ่อถูกประกบด้วยชายหน้าตาน่ากลัวสองคน...มีสายตาเย็นชาอย่างบอกไม่ถูก สาวน้อยเบนสายตาไปยังร่างที่สูงที่เดินตรงมาหาหล่อนเป็นอันดับต่อมา...อะไรบางอย่างในดวงตาคมกริบของคน ๆ นั้น บอกให้รวงแก้วหันหลังวิ่งหนีโดยอัตโนมัติ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้เหมือนกันว่าหนีทำไม

   คนงานปั้ม..สองสามคนต่างยืนตะลึงไม่กล้าขยับ ไม่มีใครอยากเข้าไปยุ่งกับปืนมีกระสุนที่จ้องกราดมาทั่วนั่น...ขณะนั้นเอง.. รถเก๋งสีน้ำเงินก็แล่นกลับมาอีกครั้งแทบจะเสยเข้ามาหาร่างบางที่กำลังวิ่งหัวซุกหัวซุนออกมายังทางออก..และเป็นจังหวะให้คนที่ก้าวยาว ๆ ตามาคว้าร่างระหงของหล่อนไว้ได้ทันที..

    รวงแก้วกรีดร้องเต็มเสียง..แต่ไม่มีใครได้ยิน เพราะมือใหญ่ของคนที่รั้งเอวหล่อนจนลอยจากพื้นนั้น ตะปบหมับลงมาบนปากทันควัน...เบน ถูกคุมตัวขึ้นนั่งด้านหน้า.. ในขณะที่รวงแก้วถูกลากขึ้นไปด้านหลัง สาวน้อยดิ้นจนสุดฤทธิ์.. เล่นเอาคนที่ลากหล่อนขึ้นรถถึงกับจุ๊ปากอย่างขัดใจ.. ก่อนจะตัดใจเสยหมัดลุ่น ๆ เข้าที่กระโดงคางเล็ก ๆ เป็นการยุติการต่อสู้ดิ้นรนทั้งปวงลง...

   " เฮ้อ. ค่อยยังชั่วหน่อย " ลูกน้องที่นั่งคู่มาด้วยรำพึงเมื่อเห็นสาวน้อยตัวอ่อนเข้าอิงอกลูกพี่ สายตาของมันกวาดไปตามใบหน้างดงาม และเรือนร่างระหงอย่างพออกพอใจ.."ไม่น่าเชื่อเลยคุณมลว่านายคำรนจะมีลูกสาวสวยขนาดนี้ "

   "อย่าแตะต้องเธอนะ.." เบนซึ่งนั่งอยู่ทางด้านหน้าห้ามออกมาเสียงเข้ม "ปล่อยเธอไปเถอะคุณมล..คุณแก้วเธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วย..เธออยู่แต่ในโรงเรียน..ไม่รู้หรอกว่าพ่อทำอะไรมั่ง"

    " แล้วพาออกมาที่นี่น่ะเรียนจบแล้วหรือ " กมลภพถามเรื่อย ๆ ขณะหลบเปลือกตามองคนในอ้อมแขน " จบแล้ว กรุณาเถอะคุณมล ปล่อยเธอไปเถอะ " น้ำเสียงของเบนเจือวิงวอนอย่างที่ไม่มีใครเคยได้ยิน... ทุกคนรู้จักคำรน..และทุกคนก็รู้จักเบนดี

   คำรน..กะล่อน..ปลิ้นปล้อนขนาดไหน..ทุกคนรู้พอกับที่รู้นิสัยเบนเช่นเดียวกัน...เบนเป็นผู้เคร่งขรึมไม่ยอมก้มหัวให้ใคร..แม้เขาจะตัวเล็ก..แต่ทุกคนก็รู้ว่าเบนนั้นเล็กพริกขี้หนู คนที่ปรามาสเขา..แสบมาหลายคนแล้ว....

   แต่เบน ก็ยังให้เกียรติ คุณมล และเชื่อว่าเขาคือผู้ที่จะชี้ชะตา รวงแก้ว ได้..แม้ กมลภพ จะไม่ใช่ " นาย " แต่ "นาย " ก็เกรงใจอยู่มาก.. จนทุกคนที่ร่วมงานต่างรู้โดยทั่วถึงกัน "คุณมล" สั่งอย่างไหน.. "นาย" ..มักไม่ขัด... เช่นเดียวกับที่ "นาย" ว่ายังไง ..คุณมล..ก็มักทำจนสำเร็จเรียบร้อยไปด้วยดีเสมอ ...เรียกได้ว่า คุณมล ต้องพึ่ง นาย และนายก็ต้องพึ่งคุณมล คำรนและเบนคือผู้ที่ผ่านเข้ามาร่วมงาน ด้วยและฉกฉวยเอาสิ่งที่เป็นผลประโยชน์ไป.. ดังนั้น นาย จึงให้ คุณมล ตามเอากลับมาทั้งคน และ ของ อันหมายถึงเงินมูลค่านับล้าน ๆ

   ชายหนุ่ม ปรายตามองลูกน้องที่เลื่อนมือขึ้นไปแตะปลีน่องขาวสะอาดของหล่อนด้วยสายตาดุ ๆ เจ้านั่นสบตากับลูกพี่แล้วก็ยิ้มแหะ ๆ ก่อนจะรามือไปทันที เขาถอนใจยาว..ขยับตัวให้มั่นคงขึ้นเพื่อให้ หล่อนอิงได้เต็มที่..ขณะที่มืออุ่น ๆ ไล้ไปตามต้นแขนขาวนวลนุ่มนิ่มอย่างเผลอไผล

   " นายคำรนจะไปไหน " เขาถามเสียงเรียบต่อไป..โดยไม่สนใจกับคำขอร้องของอีกฝ่ายสักนิด... " ปล่อยเธอไป..แล้วผมจะบอก " เบนเกี่ยงงอนเพื่อแลกเปลี่ยน... "นายคงไม่คิดให้เราทำโง่ ๆ แบบนั้นจริง ๆ ไม่ใช่หรือเบน.. " คุณมลพูดต่อ แล้วยกมือข้างที่โอบต้นแขนหล่อนขึ้นไล่ลูกผมเล็ก ๆ ที่ปลิวมาติดข้างแก้มบางใสนั้นไปให้พ้น..เปียผมของหล่อนพาดไปตามลำแขนแข็งแรงเป็นมัดกล้ามตึงแน่นของเขา ปลายนิ้วของชายหนุ่ม..ไต่ไปตามผมที่ถักมัดกันแน่น

   ขณะที่ดวงตาคมกริบจ้องไปยังกระจกส่องหลังหน้ารถ..เพื่อมองเบนด้วยสายตานิ่งแน่ว และเอาจริง " บอกมาดีกว่า คำรนไปไหน " เบนเงียบกริบ ซึ่ง คุณมล ก็รู้ว่าถึงจะเอาใบมืดเชือดคอเบนก็จะไม่พูด " นายบอกว่าเธอพึ่งออกมาจากโรงเรียนไม่ใช่หรือ " เขาเปลี่ยนเรื่อง "นายคงไม่อยากให้นักเรียนคนสวยนี่ตกใจถ้าฉันจะโยนเธอลงไปในบ่อหนูหรอกใช่ไหม "

   "บ่อ หนู " คือที่ ๆ ทุกคนรู้จักดี มันคือที่ชุมนุมของหนูตัวโต ๆ ที่อ้วนพี เพราะเนื้อมนุษย์และอดโซ เพราะไม่มีเนื้อมนุษย์ "บ่อ หนู " คือที่ลงทัณฑ์ของคนทรยศมากมายจนนับไม่ถ้วน..บางคนก็แค่สั่งสอน.บางคนก็ ตาย ไปเลย

   "ลองนึกดูนะเบนว่าเนื้อขาว ๆ อย่างนี้..บริสุทธิ์ผุดผ่องราวกับน้ำค้างกลางหาวแบบนี้ ถ้าโดนหนูมันแทะทั้งตัวนะจะเป็นยังไง" " ผมไม่คิดว่าคุณจะทำ " เบนพูด " ก็อย่าพยายามบังคับเราให้ทำสิเบน.. บอกมาว่าคำรนไปไหน " กมลภพพูด เบนยังเงียบกริบ..

   เขาต้องการถ่วงเวลาให้คำรนหนีไปไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ "คุณห่วงคำรนมากกว่าสาวน้อยคนนี้จริง ๆ หรือเบน " คุณมล ถามต่ออย่างใจเย็น.. แล้วก้มลงปรายตามองหน้าเนียนที่ซบอยู่แนบซอกคออย่างครุ่นคิด..สายตาของเขาเบนออกไปนอกหน้าต่างรถ  แล้วชายหนุ่มก็สั่งสารถีด้วยน้ำเสียงเรียบสนิทตามแบบของเขา 

   "จอดโรงแรมที่ใกล้ที่สุด..แห่งแรกที่เห็น " คำสั่งนั้น.เล่นเอาคนฟังตัวเย็นวาบ.. ขณะที่ลูกน้องต่างชายตามองเจ้านายอย่างนึกสนุก..และชักตื่นเต้นไปด้วย..ใคร ๆ ก็รู้ว่า คุณมล มักมีวิธี รีด ความจริงจากใครต่อใครแปลก ๆ เสมอ และคราวนี้ เขาก็กำลังจะเล่นเกมส์ที่ไม่ใครเดาออกอีกตามเคย โรงแรมแห่งแรกที่คนรถมองเห็น.. มองดูแล้วเหมือนเป็นบ้านพักกลาย ๆ มากกว่า..คนที่มาใช้บริการก็ไม่ค่อยมี..และค่อนข้างเงียบเหงา เมื่อรถจอดสนิทและลูกน้องคนหนึ่งลงไปติดต่อ คุณมล หรือ กมลภพ กมลาสน์ ยกมือขึ้นดูนาฬิกา..ครึ่งชั่วโมงแล้ว..ที่คำรนหนีพ้นไปได้ ชายหนุ่มรู้ว่าเบนต้องการถ่วงเวลาให้ถึงที่สุด..และเขาก็ไม่เดือดร้อนกระไรนักเมื่อมีตัวต่อรองอยู่ในมือแบบนี้

   ขณะนั้น...สาวน้อยในอ้อมแขน เริ่มรู้สึกตัว..ศีรษะได้รูปที่ซุกเงียบข้างซอกไหล่เขานานาเริ่มขยับออกห่าง กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเรือนร่างระหงระเหยเข้ามากระทบบนปราสาทของคนที่นั่งกอดหล่อนมาหลายเพลา เขาถอนใจยาว..เมื่อรู้ว่าอารมณ์ชนิดหนึ่งกำลังถูกปลุกให้ตื่นตัวโดยไม่ตั้งใจ เรือนร่างนุ่มนิ่ม...หอมกรุ่นกำซาบ..ที่เขารู้ดีว่าใสสะอาดปานน้ำค้างตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าเคลื่อนไหวเบา ๆ แนบอกกว้าง "พ่อคะ" เสียงพึมพำ ดังออกมาจากริมฝีปากสีเรื่อได้รูปสวย ชายหนุ่มมองเบนนิ่งอย่างลืมตัวไปชั่วขณะ "พ่อคะ..อย่าทิ้งแก้ว" หล่อนพึมพำเบา ๆ และเขาก็ได้ยินชัดเจน..ก่อนที่จะเงียบไปอีก "กรุณาเถอะคุณมล" เบนพูดเบา ๆ มาจากเบาะหน้า

   "นายจะเอาเปรียบฉันสองอย่างไม่ได้หรอกเบน ต้องเลือกเอาอย่างหนึ่ง" กมลภพตัดบท พร้อมกับสะกดอารมณ์ส่วนตัวลงอย่างรวดเร็ว "ไม่ผู้หญิงคนนี้ก็พ่อของหล่อน " เขาบอกสั้น ๆ พร้อมกับมองดูลูกน้องที่กำลังเดินตรงออกมา "บ้านหลังที่เก้าพี่..ค่อยห่างผู้คนหน่อย" เจ้าคนนั้นบอกทันทีที่โดดขึ้นรถมาพร้อมกับกุญแจบ้าน

    อึดใจต่อมาคนทั้งหมดก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้สองชั้นกระทัดรัด น่าอยู่ กมลภพสอดแขนเข้าไปใต้ขาพับของหล่อนแล้วช้อนร่างบางออกจากรถด้วยตัวเอง "อย่าคุณมล..อย่าทำอะไรเธอ" เบนส่งเสียงห้าม..ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างถูกใจของเหล่าลูกน้องของกลมภพที่มองตามลูกพี่อย่างพอรู้ใจ "ลูกพี่เขาพาไปกล่อมให้หลับต่อเท่านั้นน่ะลุง..ตื่นเต้นไปได้ " ใครคนหนึ่งขัดคอขึ้น "แล้วก็คงส่งต่อมาถึงพวกเราถ้าหากลุงยังจะปากแข็งมาก ๆ นะ นึกดูให้ดีนา..จะช่วยพ่อหรือช่วยลูกเดี๋ยวมันจะสายเกินแก้" เบนสะบัดตัวเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมเต็มแรง แต่ก็ถูกสกัดไว้ด้วยความแรงพอ ๆ กันจนต้องนั่งลงไปใหม่

   "บนนั้นน่ะจะกลายเป็นเรือนหอรอรักแน่ ถ้าลุงยังไม่ยอมพูดน่ะ" ลูกน้องอันธพาลทั้งหลายต่างพากันกระเซ้าเบน เป็นที่สนุกครึกครื้นเมื่อมองลูกพี่พาร่างไม่ได้สติของหญิงสาวขึ้นบันไดหายเข้าไปในห้องนอนที่ถูกเปิดรอไว้แล้ว กมลภพค่อย ๆ วางร่างบางลงบนที่นอนอย่างระวัง..ท่าทางของเขาแม้จะเรื่อยเฉื่อยคุ้นตาลูกน้องอยู่..แต่กิริยาทะนุถนอมสตรีที่ได้มาอย่างไม่คาดคิดทำให้คนมองตามมาพากันยักคิ้วหลิ่วตาให้กันและกัน..แล้วหลีกออกไปเงียบ ๆ "อิจฉาฉิบ..ทำไมเราไม่โชคดีอย่างนี้มั่งวะ " คนหนึ่งบ่นพึมพำ ขณะเดินลงบันไดมา "เฮ้ย..อย่าอิจฉาเขาเลย..เมียเอ็งมันจะฉีกเนื้อเอา" "ก็ ของฟรี..ใครว่าไม่ชอบ "

   "เอ็งนึกรึว่าของดีขนาดนั้นเจ้านายจะปล่อยไปง่าย ๆ นอกจากกินจนอิ่มแล้วนั่นแหละ..อาจจะเผื่อมาถึงเรามั่งแต่นายมลก็ไม่มีนิสัยแบบนั้น..นังอะไรต่อนังอะไรของนายน่ะให้ท่าจะตายพ่อยังไม่ยอมแตะ.."  คงถูกใจเข้าน่ะ....หวงตั้งแต่เห็ฯหน้าเชียว..มึงไม่เห็นเรอะ  คนฟังทำท่าถอนใจ..แล้วมองไปยังรถที่จอดอยู่

   "ดูท่าทางมันจะยอมเสียเด็กผู้หญิงคนนี้แทนลูกพี่มันจริง ๆ ว่ะ 

   พอหลังแตะความเย็นของที่นอนไม่กี่นาที  รวงแก้วก็รู้สึกตัวเต็มที่..หล่อนถอนใจยาว พร้อมกับลืมตาขึ้นอย่างมึนงง  แต่พอเห็นใบหน้าเข้มคมของคนที่นั่งมองอยู่ข้าง ๆ สาวน้อยก็พลิกตัวหนีอย่างรวดเร็ว

   กมลภพมองดูร่างที่ตะเกียกตะกายไปจนมุมหน้าตาตื่นอยู่ที่หัวเตียงแล้วถอนใจแรง  เขามองหน้าหล่อนอย่างพินิจพิจารณา  ก่อนจะละสายตามาตามช่วงคอระหง..อกอวบงามที่ซ๋อนอยู่ใต้เสื้อไล่ลงมาตามเอวคอดจนถึงช่วงขาขาวเนียนและฝ่าเท้าบอบบางได้รูปงดงาม

   ชายหนุ่มต้องยอมรับกับตัวเองว่าเขาเห็นผู้หญิงมามากแต่..ผู้หญิงตรงหน้านี้เป็นคนแรกที่ทำให้ตนเองมีความรู้สึกอยากจูบหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าไม่เว้นแม้แต่ตารางนิ้ว..... ดวงตาคมเข้มมองละกลับไปอีก..คราวนี้ผ่านไปตามปลายนิ้วราวลำเทียนไล่ขึ้นไปตามลำแขนกลมกลึงจนถึงดวงตากลมโตที่เขม่นมองมายังเขาอย่างไม่ยอมหลบพร้อมทั้งตั้งท่าราวจะโดดหนีทันทีที่เขาขยับ

   "คุณเป็นใคร...คะ.." น้ำเสียงของหล่อนหวานใสยาวกับระฆังกังสดาลที่นำแต่ความรู้สึกเยือกเย็น..และแจ่มใสมาให้คนได้ยิน  ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวผู้หญิงคนนี้ เพียงแต่มองด้วยตาก็สัมผัสได้กับความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา..ห่างไกลจากมลทินทั้งปวง

   แล้วเขาจะทำอย่างที่ทุกคนคิดได้ยังไง... ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะตอบคำถามของหล่อนเสียงของลูกน้องก็แว่วขึ้นมาจากข้างล่าง...

   "ลูกพี่..นายเบนเขาจะพูดด้วยแล้ว" คำบอกเล่านั้นทำให้เขา  เบนความสนใจไปจากหล่อนทันที

   กมลภพลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตนเอง..แล้วถอยห่างจากเตียงไปก้าวหนึ่ง  " อย่าพยายามหนีนะคนสวย..มีลูกน้องของฉันรอเธออยู่ข้างล่าง..เขาฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ แน่"  เขาตั้งกองขู่เอาไว้..ก่อนจะก้าวยาว ๆ ไปที่ประตูแล้วเปิดออกไป

   เบน..ถูกลากมายืนอยู่ตรงหน้าบ้านพอดี.... " ว่าไงเบน"  กมลภพเท้ามือกับลูกกรงระเบียงโน้มตัวลงไปถาม " ตามที่เราวางแผนเอาไว้......" เบนว่า  "เราจะออกนอกเขตแดนทางรถโดยสารประจำทาง"  เขาหยุดเว้นระยะนิดหนึ่ง

   "นายคำรนเช่ารถรอไว้ที่......"  ยังไม่ทันที่เบนจะพูดจบ   ร่างระหงของรวงแก้วก็วิ่งพรวดออกมาตะโกนอยู่หน้าห้อง  "อย่าบอกเขาลุง "  กมลภพหันขวับไปมองหล่อนตาลุกวาบ.....

   รวงแก้วเห็นดวงตาคู่นั้น แล้วหัวใจแทบหยุดเต้น..ก่อนที่เขาจะหรี่เปลือกตาลงบังมันไว้เกือบครึ่ง..แล้วหันไปสั่งลูกน้องที่ยืนคุมอยู่ห่าง ๆ นั่น

   "พาเธอเข้าไปข้างใน "

   "อย่านะลุง..อย่าบอกเขา..เขาจะทำร้ายพ่อ...อย่าบอก"  รวงแก้วตะโกนห้ามขณะถูกลากเข้าไปในห้องอย่างไม่ปราณีปราศรัย...

   กมลภพหันมาหาเบนใหม่.. "พูดให้จบสิเบน " "ไม่มีประโยชน์หรอกคุณมล..ยังไงตอนนี้นายคำรนก็ยังไม่ไปที่นั่น "  เบนขัดคอ... "เรื่องนั้นฉันรู้แล้ว..ในเมื่อลูกสาวซึ่งเป็ฯดวงใจอยู่ที่นายคำรนจะไปไกลได้สักแค่ไหน.. แต่ฉันต้องการรู้จุดนัดพบ"

   "เราจะไปพบกันที่ปาดัง..."

   "ตรงไหน..." 

    "คุณปล่อยเธอแล้วผมจะบอก"

   "ตรงไหนเบน...นายไม่มีสิทธิ์เกี่ยงงอนแล้ว..." เขาตัดบท

   "ปล่อยเธอเถอะ..."  กมลภพไม่ตอบ  แต่ถอยหลังห่างจากระเบียงไปทีละก้าว.... เบนก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับส่งเสียงชัดเจน...

   "คุณไม่มีนิสัยแบบนั้น...อย่าทำคุณแก้ว.."

   กมลภพไม่ฟังเสียง....เขาหันหลังกลับเดินเข้าไปในห้อง.. แล้วไล่ลูกน้องออกมาพร้อมกับปิดประตูลงกลอน...

   รวงแก้วถอยหลังกรูดไปติดข้างฝาอีกด้วย......จ้องมองร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้หล่อนทีละก้าวอย่างหวาดกลัว.....

   ชายหนุ่มยื่นมือไปข้างหน้า...หล่อนก็หลบวูบลอดแขนเขาไป...แต่ไม่พ้นปลายนิ้วของเขาคว้าได้คอเสื้อขอบหล่อน...แล้วกระชากเต็มแรง  ผ้าขาดดังแคว่ก..ร่างของรวงแก้วหมุนคว้าง...หล่อนกรีดเสียงร้องกรี๊ดอย่างตกใจสุดขีด

   เสียงร้องนั้นเงียบลง..เมื่อถูกอุดปากในทันที  กมลภพห้ามเสียงร้องของหล่อนด้วยริมฝีปากของเขา  ร่างที่หมุนคว้างเข้ามาในอ้อมแขนถูกกอดรัดไว้แนบแน่น  ปลายลิ้นอุ่นซ่าน...แซกเข้าไปควานหาความหวานราวมธุรสในริมฝีปากนุ่มอย่างจงใจ...และหมดความควบคุมตนไปชั่วขณะ..

   รวงแก้วตกใจ..ระคนกับรู้สึกวาบหวามไปทั่วตัว..ขาดสติจะต่อต้านหรือโต้ตอบไปโดยสิ้นเชิง..ทุกอย่างรวมตัวลอยควับจนคุมไม่ติด  "เจ้านาย..เบนบอกว่าร้านไพ่ริมทางรถไฟ.."

   เสียงตะโกนผ่านประตูของลูกน้องที่ผ่านเข้ามาในหูทำให้ทั้งคู่ตื่นจาภวังค์...

   กมลภพถอนริมฝีปาก..แล้วมองตามริมฝีปากนุ่มที่แดงแจ้ดขึ้นมาทันตาเห็นและสั่นระริกจนเจ้าของต้องรีบขบเอาไว้  เขามองปาก...แล้วก็มองตาหล่อนเห็ฯแต่แววตื่นตระหนก..และหวาดหวั่นเหมือนนางกวางระแวงภัย..ด้วยความรู้สึกใคร่ปลอบโยน  ฝ่ามือใหญ่อบอุ่นถูกยกขึ้นแนบแก้มนวลอย่างบรรจง....

   "อยู่เงียบ ๆ .....อย่าดื้อ..ฉันไม่อยากทำร้ายเธอหรือแม้แต่จะทำให้ตกใจ   เพราะฉะนั้น..อย่าบังคับให้ฉันทำ"  น้ำเสียงของเขาทั้งอ่อนโยนและเฉียบขาด...และรวงแก้วก็หวาดกลัวจนเหลือจะกล่าว

   ร่างบางระหงสั่นระริกอยู่ในอ้อมแขนจนเขารู้สึกได้ถนัด..มือใสอ่อนปวกเปียก..แข้งขาพาลไม่มีแรงแม้แต่จะทรงตัวยืน...น้ำหนักตัวทั้งหมดของรวงแก้วจึงถ่ายลงไปหาเขาเต็มที่... โดยที่ร่างสูงนั้นไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อยเหมือนกำแพงศิลาแข็งกระด้างไม่มีผิด

   "คุณมล"  เสียงของเบนดังลั่นตามา.. แต่กมลภพไม่สนใจอีกต่อไป  สาวน้อยในอ้อมแขนทำให้เขาไม่อยากแยกห่างจากหล่อน...แม้จะไม่คิดทำลายในเวลานี้  แต่กมลภพก็ไม่อาจปล่อยให้คนอื่นรู้ได้....

   อะไรบางอย่างในใจทำให้ตัดสินใจสร้างความเข้าใจผิดให้แก่ทุกคน.....แม้แต่เบน...

   ปลายนิ้วแข็งแรงเลื่อนไปยังเปียผมของหล่อนกระตุกนิดเดียว..วีลาสติกที่ผูกผมอยู่ก็หลุดตามออกมา.. เรือนผมนุ่มสลวย..คลายตัวของมันเองโดยฉับพลันประกอบกับมือของเขาช่วยด้วย  วินาทีต่อมา..มันก็สยายเต็มหลังของหล่อน

   รวงแก้วยืนตัวแข็ง....กลัวเสียจนร้องไม่ออก..มองเขาอย่างหวาดหวั่นและไม่ไว้ใจขณะที่ชายหนุ่มดึงหล่อนออกไปสุดลำแขนเพื่อพินิจดวงหน้าในกรอบผมยาวสลวยนั่น..ความงามหนึ่งไม่มีสองที่ปรากฏให้เห็นจับตาทำให้กมลภพถึงกับมือสั่น  ขณะที่เลื่อนไปสัมผัสปอยผมนุ่มราวใยไหมของหล่อน

   ร่างสูงเพรียวของเขาเริ่มขยับเดินพิศหล่อนไปทั่วตัว..ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าอีกครั้ง..แล้วถอนใจลึก ๆ ระงับอารมณ์หนุ่ม..เลือดแรงร้อนลงไปอย่างเต็มที่...วิสัยของเขา  ไม่ชอบเอเปรียบหรือทำร้ายคนอ่อนแอกว่าอยู่แล้ว  ยิ่งเป็นผู้หญิงบอบบางราวจะแตกได้ทุกเมื่อหากหนักมือไปสักนิดอย่างหล่อนเขายิ่งทำไม่ลง.....

   "คุณ...จะทำอะไรพ่อฉันคะ..."  หลังจากยืนเงียบอยู่นาน..รวงแก้วก็ถามขึ้นเบา ๆ

   "ต้องการของคืนจากเขาเท่านั้น"  กมลภพตอบสั้น ๆ ขณะที่ลูบสายตาลงไปตามช่วงสะโพกและปลีน่องของหล่อน

   "พ่อเอาอะไรไปจากคุณคะ..."

   "ของสำคัญ.....มีราคามหาศาล....."  รวงแก้วเบิกตากว้างอย่างงุนงง...แล้วก็พยักหน้าอย่างพอเข้าใจ

   "ถ้าพ่อคืนให้คุณ...คุณคงปล่อยเราไปใช่ไหมคะ...."   คำถามนี้  อีกฝ่ายไม่ตอบเพราะสายตาจับอยู่ที่ช่วงหลังได้รูปขาวเนียนที่ปรากฏกับตาเพราะเสื้อถูกดึงขาดแล้วเสียครึ่งตัว  ดีที่พวงผมยาวของหล่อนบังไว้เสียเกือบครึ่ง...แต่ก็ต้องไม่น่าดูนักหากจะออกไปข้างนอกสภาพนี้  จะพูดว่าไม่น่าดูคงไม่ใช่......แต่จะดึงดูดสายตาใครต่อใครล่ะว่าไม่ถูก

   สาวน้อยสะดุ้งสุดตัว  เมื่อมือของเขาแตะที่ช่วงหลังพร้อมกับมองหาชิ้นผ้าที่ขาดไป....แล้วตัดสินใจถอดแจ็กเก็ตสีดำสนิทของตนเองให้หล่อนสวม...

   รวงแก้วรับเสื้อมาสวมไว้อย่างงง ๆ และเวลานี้ก็ได้โอกาสสังเกตเขาเงียบ ๆ เช่นกัน.....ผู้ชายที่อยู่กับหล่อนลำพังเวลานี้หน้าตาดีมากอย่างไม่น่าเชื่อ..หากจะเปรียบกันแล้ว  ก็เกือบเป็นผู้ชายในฝันของรวงแก้วเลยก็ได้

   รูปร่างของเขาสูงแข็งแรง..ปราดเปรียว...ท่วงท่ามั่นคง...เสื้อตัวในของเขาเป็นเชิ้ตแขนยาวสีขาวตึงแนบไปกับบ่ากว้าง  หล่อนมองเห็ฯซองปืนซึ่งคาดเอาไว้ใต้รักแร้..และสายหนังของมันก็ดึงเสื้อให้แนบไปกับอกตึงเห็ฯกล้ามเนื้อบริเวณนั้นถนัด  เอวของเขาสอบลง...คาดด้วยเข็มขัดหนังอย่างดีรับกับช่วงสะโพกเพรียว...และช่วงขายาวในกางเกงผ้าเนื้อหนาสีดำสนิท

   รวงแก้วเกือบสะดุ้ง..กระพริบตาปริบ ๆ เมื่อเขาหันมาสบตาหล่อนอย่างจัง...ก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมองเวลา

   "คุณยังไม่ตอบฉันเลยค่ะ...ถ้าพ่อเอาของมาคืนคุณจะปล่อยเราไปไหมคะ..."

   "ให้เขามาพบเราแล้วเอาของมาคืนก่อนดีกว่า..." เขาตัดบท..พร้อมกับรวงแวค่ะย ๆ ขยับตัวอย่างขลาด ๆ "ฉันจะบอกพ่อให้ไงคะ.."  ข้อเสนอของหล่อนทำให้เขาถึงกับเลิกคิด้วดำสนิทขึ้นสูงอย่างสงสัย

   "จะไปบอกยังไงล่ะ  "

   "ก็..คุณปล่อยฉันไป.."   กมลภพเกือบยิ้ม..ขณะที่โน้มใบหน้าลงเกือบชิดหน้าหล่อน ริมฝีปากห่างกันไม่ถึงคืบ

   " ไม่ได้.."  เขาตอบก่อนจะฉกหมับเข้าหาปากนุ่มของหล่อนหนัก ๆ อย่างอดใจไม่ไหว

   รวงแก้วตาโต..โดดหนีไปสามสี่ก้าว..พอเห็นเขายืนมองเฉยไม่ตั้งใจจะตามลวนลามก็หยุด..

   "ทำไมล่ะคะ.."  หล่อนตั้งสติเพื่อจะถามเขาต่รอทั้ง ๆ ที่ใจหวิว ๆ กับรอยจูบนั้นอย่างบอกไม่ถูก

   "รอให้พ่อเธอมาหาเราดีกว่า"

   "พ่อไม่มาหรอกค่ะ"

   "ทำไม...."

ตอนที่ 2  

   " พ่อคิดว่าฉันอยู่กับลุงเบนต้องปลอดภัยแล้วน่ะสิคะ..พ่อหนีโดยไม่ห่วง... "

   " ไม่จริงหรอกมั้ง "

    " จริงค่ะ..ไม่เชื่อถามลุงเบนสิคะ..พ่อไม่มาหรอกพ่อไปแล้วจริง ๆ ..."

   "เดี๋ยวค่อยถาม.. "

   เขาว่าพลางดึงบุหรี่ออกมาจุดสูบเพื่อระงับอารมณ์หลายหลากของตนเอง  กมลภพไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลย...แต่สำหรับหล่อนเขาต้องพยายามห้ามใจไว้อย่างมาก  เขาขยับเข้าไปใกล้หล่อน..ขณะที่รวงแก้วทำท่าจะโจนหนี

   "รู้ไหมว่าเราเข้ามาอยู่ในนี้กันทำไม.."

   เขาถามสั้น ๆ มองหล่อนอย่างมีความหมาย  รวงแก้วมองตาเขา..แก้มแดง..แล้วพยักหน้าหงึกหงัก

   " คุณ..คงไม่ใจร้ายกับฉันอย่างนั้นไม่ใช่หรือคะ.."

   "ค่ะ.." รวงแก้วรับคำอย่างลิงโลดและรวดเร็ว

   "แต่ตอนนี้..... ทุกคนกำลังคิดว่าเราเป็นอะไรกันแล้วและฉันก็ต้องการให้คิดอย่างนั้น.."

   "ทำไมล่ะคะ" หล่อนถามอ้อมแอ้ม..ไม่กล้าสบตากับเขาด้วยซ้ำ

   "อย่าถาม"

   "ค่ะ"  หล่อนรับคำอย่างว่าง่าย  นึกแต่ว่าเขาไม่ทำอะไรก็บุญโขแล้ว

   "คราวนี้ก็อยู่ในนี้เงียบ ๆ เดี๋ยวฉันจะออกไปคุยกับเบนข้างนอก..แล้วอย่าพยายามหนีเข้าใจไหม..ฉันห้ามตัวเองได้.. แต่ห้ามคนอื่นไม่ให้รุมเล่นงานเธอไม่ได้นะ..."  เขาขู่เอาไว้ก่อน..พลางทอดตามองหน้าใส ๆ ตาแจ๋ว ๆ นั้นอย่างเผลอตัวจนนับครั้งไม่ถ้วนเข้าไปแล้ว...

   กมลภพยกมือขึ้นดูนาฬิกาอีก..เห็นเป็นเวลาพอสมควรจะเลิกเล่นละครก็ยอมือขึ้นขยี้ผมตัวเองให้ยุ่ง  ตาคมกริบเหลือบไปมองดวงตาคู่สวยที่จ้องเขม็งเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก... เปลือกตาชายหนุ่มหรี่ลงบังประกายตาอย่างก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาหาหล่อน..แล้วใช้แรงที่มีมากกว่ารั้ง ใบหน้านวลเข้าไปหา.แล้วก้มหาจุมพิตริมฝีปากอิ่มแรง ๆ บดเคล้าหนักหน่วงจนรวงแก้วต้องครางเบา ๆ เพราะ เจ็บระบมไปหมด..มือบางพยายามยกขึ้นเพื่อดันเขาไปให้พ้นดูจะไม่มีประโยชน์

   และเมื่อได้เริ่ม จะหยุดลงในฉับพลันก็ไม่ได้..ร่างกายจึงถูกกอดรัดเข้าไปหาอกกว้างของเขาอีก..ฝ่ามืออุ่นลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังและบ่าไหล่บอบบาง

   คราวนี้..รวงแก้วกระทำการอย่างหนึ่งเป็ฯการตอบรับสัมผัสของเขาโดยไม่รู้ตัว..เล่นเอากมลภพสะท้านไปทั้งร่างอย่างนึกไม่ถึง..สติขาดผึงไปทันที...

   เขาหมุนตัวหล่อนลอยขึ้นจากพื้น..วางลงบนเตียงแล้วทางร่างสูงเบียดตามกระชับลงไปอย่างแนบแน่น...พอแผ่นหลังสัมผัสก็งดงามเป็นของผ้าปูที่นอนอเข้าเท่านั้นสาวน้อยก็ดิ้นอีกอักด้วยความกลัวขึ้นมาทันที...

  "อย่าดิ้นซิ" เขาดุ

   "ก็อย่าทำอย่างนี้สิคะ..ไหนว่าจะไม่ทำอะไรไงคะ..."

   "แล้วคิดว่าฉันจะทำอะไร.."

   "ก็...คุณ....จะ...ปล้ำฉัน.."

   "ใครบอก.."

   "อย่างนี้ไม่ใช่อีกหรือคะ.."  คำย้อนถามของหล่อนทำเอาคนได้ยินอยากหัวเราะ..

   "ยังอีกตั้งนาน...นี่แค่แสดงความ.."

   กมลภพเงียบกริบไปทันควันเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะพูดอะไร  เขามองดวงหน้าที่เงยแหงนอยู่บนที่นอนด้วยสายตาหมกมุ่นก่อนจะใช้ศอกดันตัวเองขึ้นมองหล่อนให้ถนัด... รวงแก้วได้ยินเขาสบถอะไรในลำคอเบา ๆ ก่อนจะสะบัดตัวลุกห่างไปจากหล่อนในทันที....

   ประตูห้องถูกเปิดออกแล้วปิดลงในเวลาต่อมา..ปล่อยให้สาวน้อยนั่งมึนงงอยู่กับเหตุการณ์ฉุกละหุก..ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ซึ่งเกิดขึ้นกับตัวหล่อนรวดเร็วจน ตั้งหลักไม่ถูกอยู่เพียงลำพัง..........

     เบนเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ก้าวลงบันไดด้วยประกายตาเจ็บปวด..เคียดแค้นอย่างไม่ปิดบัง

   กมลภพเห็นดวงตาคู่นั้นแล้วรู้ทันทีว่าเบนเป็นอิสระเมื่อไหร่คงไม่รีรอที่จะเชือดคอเขาแม้แต่วินาที...ชายหนุ่มให้สัญญาณลูกน้องที่นั่งบ้างยืนบ้างอยู่แถวนั้นให้ถอยออกไปห่าง ๆ

   "อย่าให้ฉันรอดไปได้นะ..." เบนคำราม

   "ฉันเป็นคนรับผิดชอบนะเบน..ไม่มักง่ายอย่างที่คิด..." กมลภพสวนออกไปทั้ง ๆ ที่เบนยังพูดไม่จบ .....

   "เด็กคนนั้นเป็นของฉัน..และฉันจะดูแลเธอเองไม่มีการระเหเร่ร่อนไปเป็นเหยื่อของใครได้อีก..มันเป็ฯการแลกเปลี่ยนด้วยความยุติธรรมแล้วไม่ใช่หรือ..."

   "คุณแก้วเธอดีเกินไปดีเกินกว่าคนอย่างคุณ.."  เบนตวัดเสียงรับมาอย่างฉุนเฉียว..

    "เอาอะไรมาวัดล่ะ"  กมลภพย้อน

   "ยังไงมันก็ศายเกินแก้แล้วล่ะ..และข้อสำคัญแกก็ควรรู้นิสัยของ "นาย" ดีนะ..."

   เมื่อพูดมาถึงเรื่องนี้ทำให้ทุกคนเงียบกริบ  ทุกคนรู้ดีว่า "นาย" ชอบ "ผู้หญิง" ขนาดไหนถ้าถูกใจขึ้นมาแล้ว..."นาย"  แทบไม่ยอมเว้น....

   เบนรู้ดีว่าถ้านายเห็นรวงแก้วเมื่อไหร่..สาวน้อยแสนบริสุทธิ์ผู้นั้นเป็นไม่พ้นมือแน่  แต่เมื่อ "คุณมล" เก็บเอาไว้เอง  และเอ่ยปากรับผิดชอบ..ก็ทำให้เบาใจลงได้ประการหนึ่ง  แต่กระนั้น เมื่อนึกถึงสิ่งที่ต้องสูญเสียไปโดยไม่ควรที่เบนก็ต้องห่อไหล่ลู่ลงอย่างเสียใจและเสียดายจนบอกไม่ถูก

   "นายคำรนไปแล้วใช่ไหม.."  เขาถามต่อ..ขณะที่เบนเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเข้มคมสมชายนั่นเขม็ง

   "คิดว่าไงล่ะ.."

   "ไม่ห่วงลูกเลยหรือไง"  กมลภพถามต่อ

    "นายคำรนไม่เคยห่วงใครมานานแล้ว..."

   "แล้วแกอยู่กับเขาได้ยังไงนะเบน.."   เบนไม่ตอบคำถามนี้

   "นาน ๆ จะเจอมนุษย์แบบคำรนซะที...ตามธรรมดาหมามันก็ยังรักลูก"  กมลภพพึมพำ..แล้วลากเก้าอี้มาคร่อมนั่งวางแขนพาดกับพนักหันหน้าเข้ามาอีกฝ่าย

   เบนกระพริบตามองบุรุษหนุ่มตรงหน้าอยู่นานราวกับจะถอดเขาออกมาสำรวจทุกชิ้น.. ความคิดอย่างหนึ่งแว่บเข้ามาในสมองของเบนอย่างไม่น่าเชื่อ..บางที..ในอ้อมแขนของกมลภพ รวงแก้วอาจจะปลอดภัยกว่าอยู่กับคำรนเสียด้วยซ้ำ

   สาวน้อยจะหมดโอกาสเพียงอย่างเดียว คือการได้เรียนต่อและเปิดตากับโลกกว้างสักปีสองปีแล้วก็เริ่มมีครอบครัวอย่างปกติ  แต่เส้นทางชีวิตของหล่อนก็หักเหเสียแล้ว  พรหมลิขิตผลักดันให้สาวน้อยหลุดเข้าไปอยู่ในมือของกมลภพอย่งไม่คาดคิด  และเบนก็รู้จักลูกผู้ชายอย่างเขาพอสมควร....

   กมลภพมีอะไรบางอย่างในตัว..แตกต่างกับคนพวกนั้นมานานแล้ว..และเบนก็สังเกตเห็น..เขาเอาจริงเอาจัง.และไม่ใช่คนเหลาะแหละทุกอย่างที่เป็นของกมลภพถูกดูแล..ทะนุถนอม เป็นอย่างดีเสมอและใครจะอาจเอื้อมมาแตะโดยเจ้าของไม่อนุญาติไม่ได้เด็ดขาด และบัดนี้...รวงแก้วก็กลายเป็นของชิ้นนั้นไปแล้ว

   เบนถอนใจยาวอย่างไม่รู้ตัวโล่งใจ...หรือเสียใจกันแน่...ที่ไม่มีโอกาสช่วยเหลือสาวน้อยได้....

   "เราจะไปตามที่นายบอกนะเบน..."

   "คุณไม่รักษาคำพูด..." เบนต่อว่า

   "ใครว่า...ฉันให้เวลาแกแล้วต่างหาก... แกจะให้ฉันถอยหลังทั้ง ๆ ที่กำลังเดินหน้า...ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือ..." คำพูดของกมลภพมีความหมายล้ำลึก..จนเบนต้องขบกรามโกรธ ๆ ..เขาเองก็เป็นผู้ชายและเข้าใจอารมณ์ผู้ชายด้วยกันดี...

   "ตอนนี้มีเรื่องเดียว... ต้องตามคำรนให้ทันก่อนคนอื่น..."

   "หมายความว่าไง" เบนขมวดคิ้ว

   "แกคงไม่คิดว่านายส่งพวกฉันสี่ห้าคนนี่มาถามเท่านั้นไม่ใช่หรือ..กลุ่มอื่นก็มี...สายอื่นก็มี..ใคร ๆ ก็อยากได้รางวัล.."

   "คุณคงไม่ตามมา เพราะรางวัลหรอก..." เบนแย้ง

   "ก็ใช่.. มันเป็นหน้าที่... คำรนขโมยจากฉัน..ฉันก็ต้องตามและขโมยจากคำรนมั่ง...ยุติธรรมดีแล้วนี่น่า"

   "คุณคิดว่าขโมยคุณแก้วจากคำรนคุ้มหรือ..." คำถามของเบน ทำให้ชายหนุ่มสบตากับเขานิ่งอยู่นาน.... ก่อนจะลุกขึ้นโดยไม่ตอบคำถามนั้น

   "เราจะไปกันต่อ..." กมลภพตัดบทในที่สุด

   "แล้วคุณแก้ว..." เบนถามอย่างเป็นห่วง

   "ไปด้วย...เธอจะช่วยได้มาก ถ้าเจอคำรนจริงไหม.."  อีกฝ่ายหันมาตอบแล้วเดินจากไปเงียบ ๆ

   รวงแก้วเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่เดินผ่านเข้ามาในห้องใหม่ด้วยท่าทางระวังตัวเต็มที่ตามเดิม

   "เราจะไปกันแล้ว.." เขาบอกเมื่อมาหยุดยืนตรงหน้า

   หญิงสาวเงยหน้ามองเขาแล้วทรงตัวขึ้นช้า ๆ "คุณจะพาฉันไปไหนคะ"

   "ตามหาพ่อของเธอ..หันหลังมาซิ"  รวงแก้วมองเขาอย่างสงสัย..แต่ก็หันหลังให้อย่างลังเล.... เสื้อด้านหลังของหล่อนยังขาดแล่งเหลืออยู่ตรงช่วงต่อเอวพาดลงมาตามชายกระโปรงเป็นหาง.....

   ชายหนุ่มจัดการดึงแรง ๆ อีกทีสองทีก็ขาดเสมอกันหมด...เขาจัดชายเสื้อกันลมให้คลุมตะโพกหล่อนโดยเรียบร้อย..แล้วหมุนร่างงามหันเข้าหา ดวงตาคมกริบจ้องนิ่งไปยังใบหน้างดงามอย่างพินิจ....

   "เธอชื่อเต็มว่าอะไร"   "รวงแก้ว...ค่ะ"

   "ฉันชื่อกมลภพ...จะเรียกคุณมลอย่างคนอื่นก็ได้"

   "รู้ไหมว่าสิ่งที่พ่อเธอขโมยจากความรับผิดชอบของฉันไปน่ะมีราคาเท่าไหร่"

   รวงแก้วส่ายหน้า  "มันมีราคานับล้าน...แต่ไม่มีค่าเท่าเธอเลยแม้แต่นิดเดียว"  เขาพูดในสิ่งที่รวงแก้วไม่เข้าใจนัก  "แต่ถึงยังไง...ฉันก็ต้องตามมันให้เจอ...เราจะต้องเดินทางด้วยกันนับตั้งแต่นี้ไป...กระโปรงที่ฉันทำขาด..จะซื้อให้ใหม่..จะซื้อของจำเป็นให้ด้วย..และขอสัญญาอย่างหนึ่ง.." เขาหยุด..มองหน้าหล่อนนิ่งอยู่อึดใจ

   "อย่าหนีนะแก้ว.....ได้ยินไหม"  เขาห้ามพร้อมกับกุมต้นแขนหล่อน..เอาไว้กระชับ

   "ถ้าเธอไม่หนี..ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรพ่อเธอเลย...ถ้าหาเขาพบ..แต่ถ้าเธอหนี.." เขาหยุด เว้นระยะให้รวงแก้วคิดเอาเอง  สาวน้อยเบิ่งตาโต.ก่อนจะขยับเข้าใกล้เขาแล้วอ้าปากวิงวอน

   "กรุณาเถอะค่ะ..อย่าทำอะไรพ่อฉัน..ฉันสัญญาค่ะ..สัญญาจะไม่หนีจริง ๆ"

   "แน่นะ.."  "ค่ะ"   "ดีมาก"  เขาเชยคางหล่อนขึ้นบีบเบา ๆ ก่อนจะหลุบเปลือกตาลงมองริมฝีปากนุ่มที่ยังติดใจอยู่ อาการขืนตัวหนีของหล่อนทำให้เขารู้สึกตัวแล้วถอนใจเฮือก...กมลภพสะบัดศีรษะแรง ๆ บอกไม่ถูกว่าตัวเองเป็นยังไงที่ทำท่าเหมือนจะคุมตัวเองไม่ได้ทุกครั้งที่อยู่ใกล้หล่อน...

   "ไปกันเถอะ..." เขาบอกเบา ๆ พร้อมทั้งคว้ามือบางนุ่มนิ่มขึ้นจับจูงให้เดินตาม

  เบน เงยหน้าขึ้นมองหลานสาวที่ก้าวตามร่างสูงลงมาด้วยสายตาพิจารณา...ผสมความเสียใจอย่างลึกซึ้ง แม้ทุกอย่างดูเผิน ๆ จะไม่ผิดปกติ..แต่ริมฝีปากรวงแก้วที่แดงก่ำ..และบวมนิด ๆ กับปอยผมสลวยที่สยายแผ่เต็มหลังก็บอกให้เบนรู้อยู่กับอก.. เขาอยากจะพุ่งเอาหัวตัวเองชนเสาปูนใกล้ ๆ ให้มันแตกได้เลือดไปนักที่ไม่สามารถปกป้องหล่อนได้ตลอดรอดฝั่ง...

   กมลภพสบตากับเบนนิดหนึ่งก่อนจะกระชับอุ้งมือนุ่มของหล่อนแน่นขึ้นขณะจับจูงขึ้นนั่งด้านหน้ารถ.....คราวนี้...เบนถูกกระหนาบด้วยลูกน้องของเขาอีกสามคนอยู่ทางด้านหลัง..และรถก็จุได้โดยไม่มีปัญหา คนขับ พารถพุ่งตรงไปยังจุดหมายหลายทางเบื้องหน้าตามคำสั่ง...

   ในตอนแรก  กมลภพก็นั่งตัวตรงดีอยู่  แต่ครู่ใหญ่ ๆ ก็เอนหลังพิงประตูรถ..แล้วสอดแขนเข้าโอบเอวเล็กดึงให้เอนเข้าหาอกกว้าง.......เหมือนจะกอดหล่อนไว้กลาย ๆ

   เบนมองภาพตรงหน้า...แล้วขมวดคิ้ว..มีความรู้สึกไม่พอใจกึ่งกังขาขึ้นพร้อม ๆ กัน... รวงแก้วโอนอ่อนเข้าหาบุรุษหนุ่มตรงหน้าง่ายดายอย่างไม่น่าเชื่อ...ทั้ง ๆ ที่เบนสาบานว่าความรู้สึกของหล่อนที่ควรมีต่อคนทำลายพรหมจรรย์นั้นควรจะแข็งกระด้างและรุนแรงกว่านี้.....

   เบนคราง..สาวน้อยก็ทอดสายตาข้ามบ่าของเขามองลุงเบนแล้วยิ้มให้อย่างปลอบใจ เบนมองสายตาใสกระจ่างดังเกล็ดแก้ของหล่อนแล้วก็งงไปอีก..

   รวงแก้วทำเหมือนกำลังอยู่กับใครที่สามารถไว้ใจได้เต็มที่กระนั้น..หรือเป็นไปได้ไหมว่า..เพราะกมลภพเป็นผู้ชายคนแรกของหล่อน สาวน้อยจึงพยายามจะเกาะเขาเอาไว้แทนพ่อและแทนทุกสิ่งทุกอย่าง หล่อนอาจจะตกใจหรือเสียใจกับสิ่งที่สูญเสียไปอย่างช่วยตัวเองไม่ได้..แต่กมลภพก็ฉลาดพอจะอ่อนโยนและพยายามเอาชนะใจหล่อน

   เบน ถอนใจยาวเมื่อคิดมาถึงตอนนี้...กมลภพฉลาดเกินกว่าที่เขาจะคาดถึงเสียแล้ว...เพียงไม่กี่ชั่วโมง..เขาใช้เสน่ห์แห่งความเป็นชายชาตรีผูกพันทั้งร่างกายและจิตใจของสาวน้อยไว้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ

   ก้าวต่อไปข้างหน้า... คำรนก็ต้องเข้ามาหาเขาจนได้พูดง่าย ๆ ก็คือกมลภพ กำลังล่อสาวน้อยไว้ด้วยรสสวาทที่หล่อนไม่เคยพานพบ...รอให้พ่อของหล่อนเข้ามาติดกับโดยไม่ต้องตามให้ยาก.....

   "เราจะต้องหาที่พักให้ปลอดภัยกว่านี้....." คำพูดของกมลภพทำให้คนขับรถเงี่ยหูฟังทันที....

   "แวะที่บ้านนะ...เราจะลงที่นั่น"  ใคร ๆ ก็รู้ว่าบ้านของกมลภพอยู่ที่ไหน...กระท่อมขนาดใหญ่หุบเขาเตี้ย ๆ ที่กำลังจะผ่านไปนี่เอง

   เบน เองก็รู้ เพราะเคยทำงานร่วมกันมาระยะหนึ่ง.. ชายหนุ่มสั่งแล้วก็นั่งเงียบไปอีก...ส่วนรวงแก้วเริ่มง่วง เพราะแอร์เย็นสบาย และรถก็นั่งได้สบายพอควร

   ชั่วโมงต่อมาหล่อนก็ซบหลับไปกับไหล่ของเขาตลอดทาง.. คนขับ เปลี่ยนหน้าที่กันเป็นระยะความเร็วของรถจึงสม่ำเสมอไปเรื่อยจนเข้าเขตจังหวัด และไม่นานต่อมาก็ถึงอาณาจักรของกมลภพ

   ทันทีที่ผ่านเข้าไป..เบน ก็เห็นคนปรากฏตัว แล้วเดินกลับหายไป..บ้างก็ยืนอยู่ให้เห็นวอบแวบตลอดเวลา  เมื่อเขารู้ว่าใครมา..คนเหล่านั้นก็ถอยกลับไปทำงานตามหน้าที่

   "คุณจะขังเราไว้ที่นี่หรือ.." เบนถาม เมื่อรถผ่านกลางหุบเขาตระหง่านเข้าไปจอดหน้าเรือนเตี้ย ๆ แต่กว้างขวางหลังใหญ่

   "เปล่า..ฉันจะปล่อยนายไป"  คำตอบของกมลภพเล่นเอาเบน งันไปชั่วขณะ...

   "แก้วอยู่กับฉัน..แต่นายต้องไปกับพวกนี้ไปบอกคำรนว่าให้รีบมาหาฉันเร็ว ๆ "  เขาพูดง่าย ๆ สั้น ๆ แต่เบน เข้าใจความหมายอันลึกซึ้งของมันดี..กมลภพยึดเอารวงแก้วเป็นตัวประกันแล้วปล่อยให้เขาไปบอกคำรน...

    "ไม่จำกัดเวลาเลยเบน...นานเท่าไหร่..ตามใจแก"  เขาเกทับอย่างใจป้ำ  ขณะสบตาคมกริบกับดวงตาขุ่นมัวของเบน

  "ระวังแล้วกันว่า ถ้าคนอื่นมันเจอ..จะยุ่ง..ค่าหัวแกกับคำรนตอนนี้เป็นล้าน.."

   "น่าเสียดายที่คุณไม่เอาไว้เอง.." เบนประชด  ขณะที่กมลภพนิ่งเฉยอยู่เป็นนานอย่างไม่อยากปลุกคนในอ้อมแขนให้ตื่นเลยสักนิด..เขามองหล่อนแล้วตอบว่า

   "ฉันได้ที่มีค่ากว่านั้นแล้ว...." คำตอบของผู้อ่อนวัยกว่าเล่นเอาเบนเงียบกริบ

   กมลภพหันไปสั่งคนของเขา "พาเบนไปตามหานายคำรนแล้วระวังตัวให้ดีทุกคน..ที่แกกำลังพาไปด้วยนี่ไม่ใช่หมาแก่ ๆ แต่เป็นเสือเฒ่าทีเดียว"  คำเตือนของเขาบอกให้เป็นที่รู้ว่ากมลภพไม่เคยปรามาสเขาเลย.....

   "ขอพูดกับคุณแก้วสักหน่อยเถอะ" เบนวางไพ่ใบสุดท้าย..แต่กมลภพส่ายหน้าทันที

   "เสียใจ"  ประตูรถของเขาถูกเปิดออกแล้วชายหนุ่มก็อุ้มหล่อนออกไปนอกรถแทนที่จะปลุกให้รู้สึกตัว แล้วพยักหน้าให้คนรถถอยรถออกไปทันที

  เบน พยายามมองตาม..แต่ถูกสะกัดไว้อย่างมั่นคง

   รวงแก้วตื่นขึ้น..เงยหน้าขึ้นมองเขา..แล้วก็ขยับตัว

   กมลภพ วางหล่อนลงพื้นแล้วสอดปลายนิ้วหัวแม่มือเข้าเกี่ยวกระเป๋ากางเกงมองดูรถที่ถูกถอยออกไป...รวงแก้วมองตามอย่างงุนงงในตอนแรกก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร...

   "ลุงเบน.." หล่อนกรีดเสียงเรียกแล้วก้าวตาม...

   กมลภพก้าวตามไปดึงหล่อนเอาไว้

  "คุณให้เขาเอาลุงเบนไปไหนคะ..เอาลุงของฉันไปไหน..."

   "เบนไปตามหาพ่อของเธอและเราจะรอกันอยู่ที่นี่..." คำบอกเล่าของชายหนุ่ม แม้ว่ารวงแก้วจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง..แต่ก็ทำให้ประกายตา..และท่าทางเดือดร้อนของหล่อนค่อย ๆ ซาลง

   "มานี่เถอะ"  ชายหนุ่มดึงหล่อนให้เดินตามเข้าไปในบ้านไม้ที่ตกแต่งทันสมัยงดงามและกว้างขวางน่าสบาย รวงแก้ว ๆกวาดตามองไปรอบ ๆ บ้านเพื่อสำรวจความสวยงามและมองหาใครสักคนไปด้วย  หล่อนเห็นเด็กผู้ชาย...และเด็กสาวรุ่น ๆ หลบกับว็อบแว็บ

   "เด็กรับใช้..ดูแลความสะอาดที่นี่"  กมลภพบอก ขณะจูงหล่อนผ่านห้องโถงกว้างเข้าไปด้านในจนถึงประตูห้อง ๆ หนึ่ง

   "นี่ห้องพักของเธอ"  เขาบอก พร้อมกับเปิดประตูกว้าง..แล้วรั้งร่างที่ขืนตัวไว้นิด ๆ นั้นเข้าไปจนได้

   รวงแก้ว กวาดตาดูห้องกว้าง ซึ่งตกแต่งอย่างดีค่อนข้างขรึมเครียด เพราะสีของไม้อย่างพอใจ  แต่ก็ไม่ได้แสดงออก

   "รับรองความปลอดภัยได้..ตราบใดที่อยู่ในบริเวณนี้...และเธอมีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้..ยกเว้นออกไปนอกเขตภูเขาที่เราผ่านเข้ามาโน่น"  สาวน้อยไม่ตอบ  แต่ค่อย ๆ พยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขาแล้วเคลื่อนตัวสำรวจไปทั่วห้อง....

   "เดี๋ยวสักพักใหญ่ ๆ จะให้เขาเอาเสื้อผ้ามาให้ไม่ต้องห่วง ยังห่วงอยู่อีกหรือเปล่า.." คำถามของเขาและความต้องการอยู่เพียงลำพังทำให้รวงแก้วพยักหน้าทันที

   "งั้นก็...นอนพักไปก่อนแล้วกัน..เดี๋ยวกับข้าวเรียบร้อยค่อยออกไป"  พอเขาพูดถึงอาหาร.. รวงแก้ว ก็หิวขึ้นมาทันที หญิงสาวเกือบลืมว่าตั้งแต่เมื่อเย็นวานยังไม่มีอะไรตกถึงท้องสักอย่าง วิกฤตการณืที่ผ่านมาน่าจะทำให้หล่อนเป็นลมไป  เพราะความหิวแล้ว แต่ไม่ยักเป็นอย่างนั้น  ชายหนุ่มสายตาคมมองหล่อนนั่งอยู่ชั่วครู่ ก็เดินหายไปจากประตูห้อง และปิดให้เรียบร้อย

   เบน นั่งครุ่นคิดอยู่ตลอดทางที่รถแล่นออกจากหุบเขา

   "ปล่อยฉันเสียทีสิ..ยังไงตอนนี้ก็ต้องร่วมงานกันแล้วนี่.." เขาบอคนที่นี่งกระหนาบอยู่ทั้งสองข้าง

   "ขอหลับให้สบายสักงีบเถอะ..แล้วพอถึงค่อยว่ากันใหม่"  คนของกมลภพมองหน้ากัน...แล้วยักไหล่ ก่อนที่จะจัดการให้ตามที่เบนเรียกร้อง

   พอมือไม้เป็นอิสระ เขาก็ถอนใจยาวก่อนจะขยับตัวตั้งท่าจะหลับ ทั้งหมดรู้ดีว่าต้องเดินทางอีกไกล,,กว่าจะถึงจุดนัดพบที่คำรนรออยู่ เบน เริ่มทำให้ทุกคนนีกว่าเขาหลับจริง ๆ ชั่วโมงต่อมา..คนที่คุมอยู่ข้าง ๆ เขาก็เริ่มสับประหงกมั่ง  ส่วนอีกคนก็นั่งพาดมือไปตามพนักอย่างไม่ระวังตัวเท่าที่ควร ด้ามปืนของมันตุงออกมาจากซอกรักแร้เห็นได้ถนัด พวกนี้พกปืนตามแบบลูกพี่แทบทุกคน

   ทั้งหมดมีถึงสี่...รวมทั้งคนขับรถในขณะที่เขาตัวคนเดียวทุกคนเคยร่วมงานกันมาทั้งนั้น..และเบน ไม่อยากฆ่าเลย  ถ้าเขาทำอะไรตอนนี้..จะต้องมีคนตายแน่นอนและตัวเขาเองก็ไม่แน่ว่าจะรอด เบนคิดกลับไปกลับมาหลายตลบ อีกอย่างหนึ่ง คนพวกนี้ก็จงรักภักดีกับลูกพี่........ส่วนกมลภพก็เป็ฯคนรักลูกน้อง

   รวงแก้ว อยู่ในมือของเขา ถ้าหากลูกน้องเป็นอะไรไปสักคนเบนก็กังวลถึงคนรับเคราะห์แทน...ภาพสาวน้อยสวยสะอาดผ่านเข้ามาในมโนนึกต้องทำให้เบนถอนใจยาว เขาไม่อาจเสี่ยงอะไรได้อีกต่อไปแล้ว

   รวงแก้ว หลุดไปอยู่ในมือของกมลภพ เพราะความคิดไม่ถึงและเสี่ยงโดยไม่เข้าเรื่องของเขาก่อนแท้ ๆ เบน จำเป็นต้องไปพูดกับคำรนให้รู้เรื่อง เพื่อปรึกษากันให้รอบคอบกว่านี้ เขาหลบเปลือกตาลงบังประกายเศร้าหมอง เจ็บปวดในดวงตาของตนเองอีกครั้ง ก่อนจะถอนใจยาวสะดุดเป็นห้วง ๆ ออกมา.....

   เด็กสาวรุ่นหน้าตาดีมาเคาะปรตูห้องของรวงแก้วพร้อมกับผ้าลายและเสื้อผ้าป่านสีขาวสะอาดสะดุดตา

   "นายมล...ให้นำมาให้คุณค่ะ"  หล่อนพูดชัดเจน พร้อมกับมองหน้ารวงแก้วอย่างชื่นชมอยากรู้อยากเห็นโดยไม่ปิดบัง สายตาเช่นนั้นทำให้หญิงสาวต้องยิ้มนิด ๆ กอ่นจะรับของที่ถูกนำมาให้แล้วกล่่าวขอบใจ

   ครึ่งชั่วโมงต่อมาปรตูห้อง รวงแก้วก็ถูกเคาะอีก และคนเคาะก็เปิดผลัวะเข้ามาทันทีอย่างถือสิทธิ์ เล่นเอาร่างที่ยืนสางผมอยู่หน้ากระจกสะดุ้งหันหลังขวับมามองอย่างตกใจ...

   รวงแก้ว ยืนนิ่งมองเขาอย่างฉุน ๆ มือที่กำลังหวีผมอยู่แกร่งขึ้นโดยอัตโนมัติ  ร่างสูงของชายหนุ่มก้าวเข้ามาแล้วหยุดมองหล่อนอย่างพอใจ......

   เสื้อผ้าป่านสีขาวเข้ารูปเอวก่อนจะผายออกไปตามความกว้างของสะโพกแขนยาว..รับกันได้ดีกับผ้าปาเต๊ะลายสวย รูปทรงอรชร..แบบบางของหล่อนส่งให้เสื้อชุดนั้นสวยสะดุดตาจนประมาณไม่ได้ ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองหล่อนต้งแต่ศีรษะจรดเท้าด้วยประกายตาวาบวามหลายความหมาย

   หญิงสาวก็เห็นเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเช่นกัน..สวมกางเกงผ้าผืดสีน้ำเงินเข้มสบาย ๆ และเสื้อลายขาวน้ำเงินสลับกับปลายขัดเข้าไปในขอบกางเกงแล้วคาดเข็มขัด  หล่อนมองหาอาวุธที่เขามีประจำตัวอยู่ตลอดเวลามาตั้งแต่ได้เห็นหน้าแต่หาไม่พบ

   "ทานข้าวกันเถอะ"  ชายหนุ่มเอ่ยชวน...  "เดี๋ยวค่ะ...ขอรวบผมเดี๋ยวเดียว"  หล่อนพูดพลางหันหลังให้ พร้อมกับวางหวี...เขาก้าวยาว ๆ เข้ามาประชิดตัวเสียก่อน

   "ไม่ต้องหรอกอย่างนี้น่ะสวยดีแล้ว"  เจ้าของร่างสูงเข้ามายืนซ้อนหลังหล่อนในระยะกระชั้นชิดอยู่ในกระจก...อะไรบางอย่างในดวงตาของชายหนุ่ม  และไออุ่นรอบตัวเขาที่กระจายมากระทบหลังโดยไม่ได้แตะกันแม้แต่ปลายเล็บทำให้รวงแก้วรีบขยับตัวห่างทันที

   "ก็ได้ค่ะ...ไปเดี๋ยวนี้"  มือใหญ่อบอุ่นถูกยกขึ้นรั้งต้นแขนหล่อนไว้เงียบ ๆ รวงแก้ว หยุดชะงักใจเต้นระรัวราวกับตีกลองขึ้นมาทันที...เหลือบตาลงมองปลายนิ้วสะอาดที่รวบอยู่แนบต้นแขนด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก  กมลภพยึดตัวหล่อนเอาไว้แล้วออกแรงดึงเข้ามาหาโดยไม่พูด

   "อย่าค่ะ.." หล่อนห้ามเบา ๆ "กรุณาอย่าทำกับฉันอย่างนี้"

   "ทำไม"  เขาถามเสียงนุ่มโดยไม่คิดจะปล่อยมือ

   "คุณทำให้ฉันคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงไร้ค่า..ผู้ชายจะหยิบฉวยเมื่อไหร่ก็ได้ตามใจชอบ"

   "ใครสอนให้คิดแบบนั้น"

   "การกรทำของคุณ กรุณาเถอะค่ะ...อย่างแตะต้องฉันแบบนี้เลย"

   "คิดไม่เข้าเรื่อง"  เขาเอ็ดพร้อมกับพยายามสอดแขนเข้าสวมกอดหล่อน..รั้งร่างนุ่มเบียดเข้ามาหาอย่างจงใจ...รวงแก้วพยายามขืนตัว..แก้มแดงจัด..ก้มหน้ายันหน้าผากไว้กับอกกว้างอย่างไม่ยอมให้เขาทำอะไรมากกว่านั้น

   "แค่นี้ฉันก็ดูถูกตัวเองมากอยู่แล้วค่ะ..อย่าทำฉันเหมือนกับผู้หญิงข้างทางเลยค่ะ"

   "ไม่เคยคิดสักที.."  เขาตอบพร้อมกับบรรจงรวบพวงผมสลวยที่กระจายลงปิดหน้าตาของหล่อนไปไว้ข้างหลัง  แล้วก้มหน้าลงไปหา  รวงแก้วเบี่ยงหน้าหนี  ทั้งจมูกและปากของกมลภพจึงฝังเข้ากับปอยผมหอมแรุ่นเต็มที่...

  "อย่าค่ะ...อย่า"  หล่อนห้ามเขาเสียงสั่น..ตัวก็สั่น..ทั้งกลัวและหวาดหวั่นจนบอกไม่ถูก

   "ไหนคุณสัญญาว่าจะไม่รังแกฉันไงคะ" 

   "สัญญาว่าจะไม่ข่มขืน"  เขาแก้ให้ตรงจุด..พร้อมกับใช้ัฝ่ามือประคองดวงหน้าหวานละมุนเอาไว้อย่างอ่อนโยน แต่มั่นคง...

   "ให้เลือกแค่สองอย่าง..ถ้าไม่อยากให้ลากขึ้นเตียงก็ต้องยอมอย่างนี้"  อย่างนี้ของกมลภพก็คือจุมพิตอันดื่มด่ำหนักหน่วงเสียจนคนได้รับตัวสั่น..และมีความสำนึกว่าอาจจะถูกเขากลืนกินเสียในวินาทีใดวินาทีหนึ่งข้างหน้า

   เนื้อตัวหล่อนหอมกรุ่น..อบอุ่น...ริมฝีปากได้รูปเต็มอิ่ม..นุ่มละมุน..และหวานหอมไม่มีใดเปรียบ  กมลภพบอกตัวเองว่าหล่อน ทำให้เขาเปลี่ยนใจตามคำรนเสียดื้อ ๆ เขาอยากอยู่ใกล้ชิด  และใช้เวลาที่เป็นอิสระชั่วคราวนี้กับหล่อนให้นานที่สุด

   รวงแก้ว เหมือนหยดน้ำใสที่ไหลรดลงบนหัวใจที่แห้งผากมานาน ความสะอาดเอี่ยมน่าถนอดของหล่อนทำใ้ห้เขาไม่กล้าดื่มกินให้สมความกระหาย..นอกจากจะค่อย ๆ ลิ้มชิมไปทีละนิดตามแบบของตนเอง อะไรบางอย่างใต้จิตสำนึก..บอกไม่ให้กมลภพบุ่มบ่ามเอาแต่ใจในเรื่องนี้  ผู้หญิงอย่างรวงแก้ว  ต้องให้เวลาและใช้เวลากับหล่อน แค่นี้หล่อนก้แตกตื่น...ตกใจ..ผวาแทบทุกครั้งที่เห็นหน้าเขาอยู่แล้ว ขืนบุกเข้ารุกรานเอาอย่างที่คิดอยากทำล่ะก็....คงไม่มีหวังได้หัวใจหล่อนมาครอบครองเป็นแน่แท้

   ชายหนุ่มถอนริมฝีปากอย่างฉับพลันตกใจกับความคิดของตนเอง  รวงแก้ว งงที่จู่ ๆ เขาก็มีปฏิกิริยาแปลก ๆ ขึ้นมา ผลักหล่อนออกห่างแล้วมองด้วยสายตาหมกมุ่นอ่านไม่ออก  ก่อนจะดึงมือหญิงสาวให้เดินตามออกไปเงียบ ๆ

   โต๊ะอาหารกลางวันตั้งอยู่ที่ริมระเบียงด้านนอก ไอแดดเข้าไม่ถึง....เพราะนับจากชายคาออกไปห่างพอควรเป็นเรือนไม้เลี้อยแน่นหนา..ประกอบกับกระแสลมที่พักผ่านไปมาตลอดเวลาทำให้รู้สึกเย็นสบายอย่างไม่น่าเชื่อ

   "คุณทำงานอะไรกันคะ"  หล่อนถามเรื่อย ๆ เมื่อต่างทานอาหารกันเสร็จ

   "ก็...ค้าขาย"  "ขายอะไรกันคะ.."  "หลายอย่าง"   "เช่นอะไรบ้างล่ะคะ"

   "จะรู้ไปทำไม"   "ก็..เพราะอยากรู้ว่าพ่อเอาอะไรของคุณมา..."

   กมลภพ มองหล่อนก่อนจะหลุบเปลือกตาลงมองซองบุหรี่...หยิบออกมาใส่ปากแล้วจุดสูบพ่นควันขโมงก่อนจะเบนสายตาออกไปยังอนวไม้ดอกที่ปลูกขึ้นเป้นกลุ่มเป็นดงทั่วบริเวณหลังบ้าน

   "ไม่ต้องรู้นะดีแล้ว"

   "ถ้าเผื่อฉันไปพบ..จะได้เอามาคืนให้แทนไงคะ"

   "ไม่มีโอกาสได้พบหรอกน่ะ"   "ไม่แน่นะคะ..ใครจะรู้อนาคต"  ประโยคสุดท้านทำให้ดวงตาคมกริบของเขาปรายมามองหล่อนใหม่

   "พ่อจะพาไปไหนล่ะนี่"  เขาถามบ้าง

   "จะไปเรียนต่อค่ะ..พ่อจะให้ไปต่อนอก"    "จะเรียนอะไรต่อ"

   "อยากเรียนดนตรีสิคะ"   "ดนตรี"  เขาถามเสียงสูง

   "ค่ะ..ความฝัน"  หล่อนพูดพลางเบนสายตาไปยังสวนไม้ดอกธรรมชาติดที่ถูกจัดแต่งใหม่จนงดงามจับตาอย่างสบายใจ

   "ชอบอะไรล่ะ...เครื่องดนตรีน่ะ"

  "หลายอย่างค่ะ"    "เปียโนล่ะ"

   "ชอบสิคะ"    "แล้วเล่นได้ไหม"  รวงแก้วพยักหน้าเป้นคำตอบ 

   ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วพยักหน้าชวนหล่อน  "มานี่สิ"  ห้องที่เขาพาเข้าไปไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลย...นอกจากเปียโนขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง..มีผ้าคลุมไว้อย่างดี..แสดงว่าไม่ค่อยได้ใช้งานนัก  รวงแก้วมองดูเปียโน..แล้วก็หันไปมองคนยืนอยู่ตรงหน้า

   "ลองหน่อยเป็นไง" เขาบอกอนุญาติแล้วหันไปดึงม่านให้เปิดออกกับเปิดหน้าต่างให้ลมโกรกเข้ามาภายในด้วย  รวงแก้วเปิดผ้าคลุมพรมนิ้วไล่เลียงอยู่หลายอึดใจกว่าจะเริ่มเพลงประทับใจของหล่อนง..ซึ่งเป็นเพลงไทยสากลเก่าแก่ในอดีต..นานมาแล้ว  ดนตรี..ทำใ้ห้ลืมเวลา  เมื่อเริ่มเพลงแรก...ก็มีเพลงที่สอง.....สาม.....และสี่ตามมาเรื่อยโดยไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าคนที่ยืนฟังอยู่ด้วยนั้น...ไปหลบมุม...ณ.....ที่ใด

   เวลาผ่านไป...นานเท่านาน...ที่ต่างตนต่างตกอยู่ในภวังค์ความฝัน...และอดีตของตนเอง  จนในที่สุด..ท่อนสุดท้ายของเพลงสุดท้ายก็จบลง ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ รวงแก้ว หันไปมองหาเขา  ร่างสูงของชายหนุ่มยืนกอดอกอยู่ข้างหน้าต่างนั่นเอง..สบตานิ่งมายังหล่อนไม่กระพริบ  วิธีมองแบบนั้นทำให้คนถูกมองแก้มเป็นสีเรื่อขึ้นทันตาเห็น

   "คุณเล่นได้ดีทีเดียว.....เพราะมาก"

   "ซีสเตอร์ในคอนแวนต์สอนให้น่ะค่ะ"

   "คอนแวนต์"  เขาทวนคำพร้อมกับเลิกคิ้ว  สาวน้อยพยักหน้ารับอย่างเขิน ๆ และหลุบเปลือกตาหลบสายตาคมกริบค้นคว้าของอีกฝ่ายเสียทันที...

   "คุณอยู่ในโรงเรียนกินนอนยังงั้นหรือ"

   "ค่ะ..สิบสองปีเต็ม"

   "พ่อไปเยี่ยมบ้างหรือเปล่า"     "ค่ะ...ปีละครั้ง"

   "แล้วเวลาที่เหลือก็อยู่แต่กับเพื่อน...กับครู"

   "ค่ะ"  รวงแก้วรับคำ   พลางเหลือบมองปลายขากางเกงของเขาที่ค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้อย่างระวัง

   "เหงามากสิใช่ไหม" เขาถามด้วยน้ำเสียงอาทรฟังได้ถนัด

   "ก็......ค่ะ...คิดถึงพ่อมากด้วย...แต่พ่อไม่มีเวลาให้ฉันเลย...มีแต่งาน ๆๆๆ ตลอดเวลา"

   "คำรนเขาทำอะไรกับลูกสาวน่ารักอย่างคุณนะนี่"

ตอนที่ 3

   กมลภพพึมพำอย่างไม่เข้าใจ...มือใหญ่ทำท่าจะยกขึ้นประคองดวงหน้าของหล่อนแต่รวงแก้วขยับหนีเสียทันควัน

   "เปียโนนี่ของคุณหรือคะ"  หล่อนเปลี่ยนเรื่อง  อีกฝ่ายก็ลดมือลงมองหล่อนอย่างรู้ทัน

   "ของแม่ฉัน"     "คุณแม่คุณหรือคะ..ท่านชอบเหมือนกันหรือคะ"

   "ท่านชอบมาก...ชอบเป็นชีวิตจิตใจทีเดียว.....ท่านกล่อมฉันด้วยไอ้นี่แหละ..ตี้งแต่เล็กจนโต...หลายครั้งที่ท่านเล่น.แล้วฉันก็นอนหลับอยู่บนพื้นข้างๆ"

   "คุณชอบเพลงอะไรเป็นพิเศษล่ะคะ"

   "มีหลายเพลง...แต่เล่นไม่เป็นหรอกนะ"  "อ้าว"

   "ท่านตายเสียก่อนจะไ้ด้สอนและหลังจากนั้นฉันก็ไม่มีเวลาได้ฟังมั้นอีก...นานเต็มทีเหมือนกัน"  เสียงของเขาลดต่ำลงราวกับจะรำพึงกับตนเอง ใบหน้าคมสัน..งามคมคายแบบบุรุษทรนง...เป็นด้านข้างให้รวงแก้ว......พุ่งสายตาออกไปนอกหน้าต่างไกลลิบ ๆ สาวน้อยลุกขึ้นมองตามเขาอย่างเบลอ ๆ

   "แล้วคุณพ่อคุณล่ะคะ"  เมื่อถามถึงเรื่องนี้..อีกฝ่ายกระพริบตา....เงียบกริบไปนานกว่าจะตอบออกมาว่า...

   "ฉันไม่เคยเห็นหน้า"  คำตอบสั้น ๆ บรรจุไว้ด้วยความหมายมากมายเล่นเอาบรรยากาศรอบ ๆ ตัวมัวซัวลงไปทันใจ..ก่อนที่รวงแก้จะวางมือบางลงบนท่อนแขนที่ซุกมือเอาไว้ในกระเป๋าของเขาอย่างตั้งใจจะปลอบใจ

   "ก็คล้ายฉันสิคะ....ฉันก็ไม่เคยเห็นหน้าแม่เหมือนกัน"  กมลภพมองหล่อนนิ่งอยู่นานก่อนจะยิ้มบาง ๆ

   "เที่ยวปลอบใจคนอื่นน่ะ..ตัวเองกลัวจะแย่แล้วหรือเปล่า"  เขาถามตรง ๆ เล่นเอาอีกฝ่ายต้องหัวเราะอย่างใจดีสู้เสือ

   "ก็.....คุณสัญญาแล้วนี่คะว่าปลอดภัย"

   "สัญญาตอนไหน"  เขาแกล้งไขสือ..เล่นเอาหล่อนผละห่าง...หน้าแดงขึ้นมาทันควัน

   ชายหนุ่มรีบตะครุบมือบางเอาไว้ทันที   "อย่ากลัว.....ล้อเล่นน่ะ"

   รวงแก้วเกือบจะบอกว่าคำปลอบใจของเขาไม่ได้ผลหรอกตราบใดที่ตัวของเขายังวนเวียนไม่ยอมห่างหล่อนแบบนี้...และแตะต้องลวนลามหล่อนอยู่บ่อย ๆ เช่นนี้ด้วย  รวงแก้วกลัวเหลือเกิน...กลัวว่าสักวันเขาจะเปลี่ยนใจ...เขาอาจจะไม่พอใจกับการได้กอดหรือจูบหล่อนเฉย ๆ และพยายามไขว่คว้าให้ได้มากกว่า...

   หากถึงเวลานั้นขึ้นมาจริง ๆ รวงแก้วจะทำยังไง...จะสู้เขายังไงไหวแล้วจะหนีไปไหนพ้น ข้อสำคัญ..รวงแก้วไม่มีปัญญาจะเอาชนะหรือต่อสู้กับเขาได้หรอก  ผู้ชายตรงหน้าหล่อนมีพลังดึงดูดอะไรบางอย่างอยุ่ในตัว...ที่คอยจะทำให้รวงแก้วอ่อนไหวไปทั้งหัวใจ..ไม่มีแรงแม้จะต่อต้านเมื่อเขาเข้ามาใกล้ 

   แม้ใจจะไม่ยินยอม...แต่ร่างกายของหล่อนมันก็คงจะทรยศเสียเป็นแน่แท้  และถ้าถึงวันนั้นจริง ๆ รวงแก้วคงเสียใจและมีชีวิตอยู่อย่างหมดความหมาย  รวงแก้ว็เหมือนผู้หญิงทั้งหลายที่อยากจะเป็นของใครสักคนด้วยความรักและอยากให้เขารักหล่อนด้วยเช่นกัน...หล่อนไม่อยากเป็นเพียงนางบำเรอ...หรือผู้หญิงที่เขามีไว้ผ่าน  รวงแก้คงไม่อยากทนและทนไม่ได้่ที่จะต้องเป็นเช่นนั้นด้วย

   "เอาเป็นว่าเราคล้ายกันแล้วล่ะนะ....เธอขาดแม่...ฉันขาดพ่อ....ลูกกำพร้าทั้งคู่"  เขาล้อเลียนพลางยกมือขึ้นเหนี่ยวต้นคอหล่อนพาเดินออกจากห้องดนตรีไปตามระเบียงบ้านด้วยกัน...

   หญิงสาวบอกไม่ถูกว่ารู้สึกเช่นไรเมื่อถูกชายหนุ่มพาเดินกอดคอกันไปรอบ ๆ บ้านราวกับเป็นคู่รักอย่างนั้น

   "อีกนานไหมคะ..กว่าลุงเบนจะตามพ่อเจอ"  หลอ่นถามออกมาจนได้เมื่อพากันไปหยุดนั่งเล่นอยู่ในสวนหลังบ้าน

   "หลายวันมั้ง"  กมลภพตอบ พลางขยับตัวนั่งให้สบายใต้ต้นพวงชมพูในยามบ่าย

   "เป็นไง...ไม่อยากอยู่แล้วหรือที่นี่"  เขาถามพร้อมปรายตามองหล่อน  รวงแก้วหลบตาแล้วลอบกลืนน้ำลาย

   "ฉัน....อยากอยู่กับพ่อค่ะ..เราไม่ค่อยได้มีเวลาอยู่ด้วยกันนัก...ท่านต้องไปทำงานไกล ๆ เสมอ...คราบนี้พ่อก็สัญญาจะไม่ทิ้งฉันไปอีก...แต่แล้ว...ก็ต้องทิ้งตามเคย"  หล่อนพึมพำ ทำให้ตัวเองฟัง ด้วยความรู้สึกอันอ้างว้างหดหู่จนบอกไม่ถูก...

   ขณะนั่นรวงแก้ว นั่งพับเพียบอิงหลังกับต้นไม้ใหญ่บนหญ้านุ่มหนาเขียวขจี  ลมเย็น ๆ พักผ่านไปเป็นระยะ ๆ ชายหนุ่มฟังหล่อนอยู่เงียบ ๆ ไม่มีความเห็น

   "คุณจำเป็นต้องเอาตัวฉันไว้อย่างนี้ด้วยหรือคะ"  รวงแก้วถาม ต่อเสียงเรียบ

   "ฮื่อ"  เขาตอบในลำคอสั้น ๆ ขณะที่กวาดสายตาไปทั่วดวงหน้าของหล่อนอย่างเผลอ ๆ

  "เอาไว้ต่อรอง....เป็นตัวประกันใช่ไหมค่ะ"  กมลภพ..ไม่ตอบคำถามนี้

   "ถ้าพ่อไม่มา...ไม่ยอมคืนของให้คุณ..คุณจะฆ่าฉันไหนคะ"

   "ไม่"  เขาตอบทันทีแทบไม่ต้องคิด...สั้น...และหนักแน่นตามความรู้สึก

   "แต่ฉันไม่มีประโยชน์แล้วนี่คะ"

   "ใครว่า" เขาตอบ...พร้อมหลุบเปลือกตาลงจับเรียวปากอิ่มเย้ายวนของหล่อน

   "ถ้าคำรนไม่มา...เธอก็ต้องอยู่กับฉันตลอดไป"

   "เป็นตัวแลกเปลี่ยนใช่ไหมคะ"  กมลภพไม่ตอบคำถามนั้นอีก

   "คุณคง..กักฉันไว้เป็นนางบำเรอใช่ไหมคะ"  คำถามที่หลุดออกมาจากริมฝีปากสีเรื่อทำให้เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

   "พูดแบบนั้นทำไม"

  "คุณตั้งใจทำให้ใคร ๆ เข้าใจแบบนั้นอยู่แล้วนี่คะ..จับฉันไว้กักฉันเอาไว้...ทำให้ใคร ๆ เข้าใจผิดไปหมด"  เขาเฉยอีก...ขณะที่รวงแก้วมองใบหน้าคมเข้มที่อยู่ไม่ห่างนั้นอย่างค้นคว้า

   "ฉัน...ต้องชดใช้แทนพ่อนานสักเท่าไหร่คะ..กว่าคุณจะยอมให้เป็นอิสระ"  รวงแก้วไม่รู้เลยว่าคำถามของหล่อนทำให้คนฟังเริ่มรู้สึกหงุดหงิด

   "ตลอดชีวิต"  เขาตอบสั้น ๆ คล้ายจะตัดบท..เล่นเอาคนถามถึงกับผงะ

  "ไม่ยุติธรรมเลยนี่คะ..ทำไมต้องพาลขนาดนั้นด้วยล่ะ...คุณจะแกล้งทรมานฉันไปทำไม..เห็นใจกันบ้างสิคะ"

   "จะรีบไปไหนล่ะ"

   "ทุกคนที่เกิดมาน่ะอยากมีอิสระในการดำเนินชีวิตของตนเองทั้งนั้น...ไม่มีใครอยากเป็นนักโ่ทษตลอดชีวิตหรอกค่ะ"

   กมลภพหันมามองหล่อนด้วยสายตาเครียดดุ   "เลิกพูดทีได้ไหมเรื่องนี้"  เขาเอ็ดเสียงเครียด

   "ก็บอกมาก่อนสิคะว่าจะขังไปนานเท่าไหร่"

   "ทรมานนักหรือไงที่ต้องอยู่กับฉัน"  เขาถามวนมาอีก

   "ไม่มีใครอยากอยู่ที่ไหนโดยถูกบังคับหรอกค่ะ"

   "ไม่ได้จับขัง..หรือบังคับ..ทารุณกรรมสักหน่อยให้อยู่สบาย ๆ แท้ ๆ"

   "ให้ทำงานเสียดีกว่านะคะ...ยังไม่อึดอัดเท่านี้"

   "แปลกนี่...มีแต่คนเขาอยากอยู่สบาย ๆ แต่นี่อยากทำงาน"

   รวงแก้ว ไม่พูดแต่หลบตา เขาเลย..ไม่กล้าบอกว่าที่หล่อนอยากทำงานนั้น  เพราะอยากอยู่ห่างเขาสักหน่อยอย่างน้อยช่วงที่ทำงานก็ไม่ต้องถูกคุมแจ... ข้อสำคัญคนคุมหล่อนนี่ก็มักจะมองตาวาววาบอยู่เสมอ...ทำให้รวงแก้วใจสั่งบ่อย ๆ ทั้งกลัวและไม่ค่อยไว้ใจเขาเสียเลย

   "คุณจะกักฉันไว้แบบนี้ไม่รำคาญหรือคะ"  กมลภพไม่ตอบคำถาม..แต่เบนสายตามองทัศนียภาพรอบ ๆ ตัวเสีย

   "ฉันไม่มีประโยชน์อะไรกับคุณหรอกค่ะ"

  "ใครบอก"  เขาค้านพร้อมกับมองหล่อนด้วยดวงตาชอบกล......  "อย่างน้อย..ก็ให้ความชื่นชูใจบ้างล่ะ..ใครไม่ชอบอยู่ใกล้คนสวยล่ะ"  สายตาของเขาเปล่งประำกายประหลาดขณะลูบโลมหล่อนไปทั่วร่างเล่นเอารวงแก้วชักรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ขึ้นมาทันที

   "คุณ....จะ....เอ้อ.."  หล่อนอึกอัก..หน้าเป็นสีชมพูเรื่อ

   กมลภพรู้ทันแต่เฉยเสีย..ชำเลืองมองและคอยฟังให้หล่อนพูดออกมาเอง..แต่รวงแก้วก็เลือกที่จะไม่พูดซะงั้นแหละ  หล่อนพอจะรู้ชะตาตัวเอง..ว่าถ้าถูกขังไว้นานขนาดนั้นคงไม่พ้นมือของเขาแน่นอน  เพียงแค่นี้ เผลอเป็นไม่ได้เขาเข้าถึงตัวได้ทุกนาทีและทุกครั้งที่รวงแก้วเผลอเสมอ....

   "รับรองว่าจะเลี้ยงดูอย่างดี...ไม่ให้หิวไม่ให้ลำบาก....ขออย่างเดียว"  เขาพูดออกมาเรื่อย ๆ เหมือนจะให้หล่อนรับรู้รับฟังไว้

   "ขออย่างเดียว...ตามใจฉันแค่นั้นล่ะ"  กมลภพสรุปง่าย ๆ และมองหล่อนด้วยนัยตาพราวเต็มไปด้วยความหมาย

   รวงแก้วมองเขานิ่ง..และสีหน้าก็ค่อย ๆ แดงขึ้นเรื่อย ๆ ชายหนุ่มยิ้มให้หล่อน..เลิกคิ้วให้นิดหนึ่งก่อนจะค่อย ๆ เอนตัวลงหนุนตักนุ่มของหล่อนซึ่งนั่งพับเพียบอิงต้นไม้อยู่ใกล้ ๆ อย่างถือสิทธิ์ รวงแก้วรีบยกมือหนี..ปล่อยให้ศีรษะได้รูปปกคลุมไปด้วยผมดำสลวยวางลงบนตักอย่างมึนงงตัดสินใจไม่ถูก

   เขาหลับไปนาน....นานจนขาของรวงแก้วเป็นตะคริวชาจนไม่รู้สึก  หญิงสาวนั่งมองหน้าคนที่นอนนิ่งเกยศีรษะขึ้นมาบนตักหล่อนอย่างค้นคว้า  เขาเป็นคนแปลกเหลือเกิน...และทำอะไรลึกลับจัง  รวงแก้วพยายามคุยและถามเขาหลายอย่าง  แต่ที่รู้ก็ไม่ตรงกับที่ต้องการสักนิด ทุกอย่างดูเป็นความลับ และเขาก็ไม่คิดจะบอกหล่อน

   ความจริงรวงแก้วน่าจะใช้อะไรหนัก ๆ ทุบหัวเขาให้สลบเวลานี้นะแล้วก็ค่อยหนีไป  แต่จะหนีไปไหนล่ะ  รวงแก้วไม่คุ้นกับโลกอันวุ่นวายยุ่งเหยิงภายนอกนี่เลย  และข้อสำคัญ....รวงแก้วสัญญากับเขาแล้วว่าจะไม่หนี..ถ้ารวงแก้วหนี แล้วเขาหาตัวพ่อเจอ..เขาคงฆ่าพ่อแน่ เห็นใจดี...พูดง่ายอย่างนี้ก็เถอะ แต่รวงแก้วก็รู้ว่าความเด็ดขาดของเขาแฝงอยู่ลึก ๆ ไม่งั้นคงไม่มีใครฟังคำสั่ง..และมีท่าทีกลัวเกรงเขาอย่างเห็นได้ชัดหรอก

   แต่ถ้าเขาตามพ่อไม่เจอล่ะ..แล้วจะเอาตัวรวงแก้วไว้จริง ๆ รวงแก้วจะยอมล่ะหรือ เขาก็บอกแล้วว่าเอาตัวรงแก้วเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน

   ลมแรงพัดกรรโชกมาพาให้ปอยผมของชายหนุ่มละมาปรกที่หน้าผากพร้อมกับใบไม้..และกลิ่นดอกไม้บาง ๆ รวงแก้วยกมือขึ้นบรรจงหยิบมันออกอย่างแผ่วเบา และปัดปอยผมเขาให้เข้าที่  หลังจากนั้น ก็เผลอลูบเลยไปตามเส้นผมสลวยดำขลับได้รูปของเขาเท่านั้นไม่พอ..ปลายนิ้วสะอาด..หอมกรุ่น..ยังเลื่อนไปตามสันจมูก..และแตะแต้มลงบนริมฝีปากสีจัดได้รูปนั้นอย่างเผลอไผล...

   ใบหน้างดงามโน้มลงเพ่งพิศดู..ใบหน้าคมของเขาในยามหลับอย่างทึ่ง ๆ ในยามหลับนั้นความดุเครียดบนใบหน้าหล่อ ๆ นั่นจางหายไปอย่างประหลาด..เหลือแต่เพียงความอ่อนโยน...เงียบสนิทไร้พิษภัยให้หล่อนได้ลอบมองได้อย่างสบายใจ

   รวงแก้วไม่รู้หรอกว่าตัวเองก้มหน้าลงไปใกล้จนอีกฝ่ายรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่าลงมาสัมผัส เ้ส้นผมยาวสลวยของหล่อนทอดลงไปกองอยู่กับอกเสื้อของเขา ฝ่ามือนุ่มนิ่มเผลอวางลงบนอกกว้างข้างหนึ่งแล้วเที่ยวลูบไล้ไปทั่วใบหน้าของเขาอย่างพอใจอีกข้างหนึ่ง

   หญิงสาวแทบสะดุ้ง..เมื่อจู่ ๆ ดวงตาของคนที่หล่อนคิดว่าหลับสนิทไม่รู้เรื่องนั่นเปิดกว้างขึ้นมองหล่อนเต็มตา  ศีรษะเล็ก ๆ ของรวงแก้ว ผงะจะหนีแต่ถูกตรึงไว้แน่นด้วยฝ่ามือของอีกฝ่าย....

   กมลภพมองหล่อนนิ่ง..มองตา..แล้วก็มองปากไม่ยอมพูดอะไร  แต่ด้วยกิริยาที่แสดงออกและกำลังฝ่ามือที่บังคับให้หน้าของรวงแก้วโน้มลงไปหาคือคำตอบที่ดี  รวงแก้วหลับตาเมื่อเขาผงกศีรษะขึ้นประทับริมฝีปากกับเรียวปากหล่อน..ก่อนจะพลิกร่างตามขึ้นมาช้า ๆ ใช้ปากไล่ไซร้ซอนรวงแก้วจนหงายหน้าขึ้นรับจุมพิตอย่างเต็มที่

   เมื่อหล่อนพยายามถอยหนี..เขาก็ขยับตามจนติดต้นไม้ใหญ่และก็หล่อนเอาไว้เช่นนั้น...ไม่ให้หนีไปไหนได้  หัวใจของรวงแก้วเต้นโรจน์แรง..พร้อมกับเผลอครางในลำคอเบา ๆ ด้วยพิษของจุมพิตกำซาบนั้น.... กมลภพขยับเข้าประชิดตัวหล่อน..สอดแขนเข้ามารอบเอวและรั้งเข้าไปหา..ก่อนจะกดให้เอนร่างลงบนพื้นหญ้านุ่ม...

   รวงแก้วบอกตนเองว่ากำลังจะสำลักกับความรู้สึกดื่มด่ำกับอารมณ์ลึกลับที่เขาพยายามปลุกมันขึ้นมาอย่างเต็มความสามารถ...เรียวแขนกลมกลึงสลักเสลาของหญิงสาวถูกยกขึ้นโอบกอดไปรอบคอเขาโดยไม่มีใครสอน..และตอบโต้การรุกรานอันอ่อนหวานนั้นด้วยความอ่อนหวาน...ซับความเร่าร้อนเกือบเท่าเทียมกัน.... หล่อนไม่รู้ตัวว่ามันเป็นไปได้ยังไง  แต่มันก็ทำให้กมลภพถอนใจยาว...ถาโถมเข้ากอดรัดหล่อนไว้อย่างแนบแน่น ลืมตัวและซุกไซร้ริมฝีปากของตนดื่มความหวาน..สัมผัสความนุ่มไปทั่ว

   กระดุมเสื้อผ้าป่านสีขายนั้นเป็นกระดุมแป๊ะธรามดา..ถูกปลดออกอย่างง่ายดาย..ขณะที่คนใส่แทบตั้งตัวไม่ติดอยู่นั่น...จมูกและปากร้อน ๆ เอนซบลงหาความหอมกรุ่นหยุ่นนุ่มอย่างไม่เกรงใจ  ขณะที่ปลายนิ้วของเขา..ไล่ไปตามแนวสีข้างลงมาจนถึงสะโพกแล้วสอดหายเข้าไปสัมผัสผิวเื้อในด้วยความเบาในอารมณ์ ไม่ช้าไม่นานบราเซียร์ตัวน้อยก็ถูกปลดให้พ้นเนื้อนุ่มแล้วมืออุ่นก็เคลื่อนเข้ามาครอบครองแทน...

   ดวงแก้วมีความรู้สึกเหมือนลอยอยู่ในวังน้ำวน...อยากจะถอยแต่ทำไม่ได้รู้อย่างเดียวว่าบัดนี้..หล่อนไม่มีความกลัวอะไรหลงเหลืออยู่..และไม่มีความรังเกียจเดียดฉันท์ใด ๆ กับร่างของบุรุษที่กำลังกอดก่ายเฟ้นฟอนหาความสุขอยู่บนกายหล่อน ใบหน้าได้รูป..รกไปด้วยเีคราเขียวซุกจุมพิตเลียไล้ไปทั่วทรวงอกอวบหยุ่นอย่างพอใจ  หล่อนผวาขึ้นทั้งตัว เมืื่อเขาทำท่าราวกับจะกลืนกินมันเสียให้ได้  แต่แล้วท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำจนเรือน้อยเช่นรวงแก้วแทบคว่ำไม่เป็นท่าแล้วนั่น

   กมลภพก็หยุด..ซบหน้าลงกับอกอวบงามทอดอกบัวตูมนั้นนิ่ง..ค่อย ๆ ถูใบหน้าสากระคายของตนเองเสียดสีไปกับยอดอกหล่อนเล่นไปมาเบา ๆ แล้วเหลือบสายตาขึ้นมองใบหน้าแดงก่ำลงมาตลอดจนถึงลำคอของสาวน้อยในอ้อมแขน

   หล่อนยังเด็กอ่อนต่อโลก..และบริสุทธิ์นักไม่มีมายาและไม่รู้จักที่จะเสแสร้ง...อารมณ์ลึก..ถูกปลุกขึ้นอย่างง่ายดาย...และไม่มีปัญญาจะสงบมันลงได้ด้วยกำลังใจของตนเอง  ชายหนุ่มขยับใบหน้าขึ้นตรงกับหน้าหล่อน..วางศอกไว้ข้าง ๆ ศีรษะได้รูปแล้วบรรจงปัดเส้นผมที่ระไปตามใบหน้า...และลำคอของหล่อนไปให้พ้น...ช่วยดึงบราเซียร์ให้เข้าที่...แล้วสอดมือเข้าไปติดตะขอให้ก่อนจะทอดตามองมือเรียวบางสั่นระริกติดกระดุมเสื้อให้ตัวเอง

   รวงแก้ว อายเขาจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี..ในขณะที่อีกฝ่ายหรี่ตามองหล่อนนิ่ง...เหมือนไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่จะทำอย่างนั้น  เขาและหล่อนอยู่ท่ามกลางผืนหญ้าและช่อดอกไม้สูงเป็นฟุตรอบตัว...และไกลจากตัวบ้านพอควร...

   กมลภพรู้ดีว่าไม่มีใครย่างกรายเข้ามาใกล้เด็ดขาดในที่ ๆ เขาและหล่อนไป..จนกว่าจะมีสัญญาณเรียก  หล่อนหลบตาเขาและพยายามทรงตัวลุกขึ้นหนี  แต่เขาก็ใช้กำลังที่มีมากกว่าดึงหล่อนให้นอนหนุนท่อนแขนตัวเองอยู่กับที่ขณะที่เขาใช้แขนข้างเดียวกันนั้นทรงตัวขึ้นตะแคงมองหล่อน

   “อยากแต่งงานกับฉันไหม”  เขาถามเสียงเรียบ...ขณะที่รวงแก้วกระพริบตาปริบ ๆ ตอบไม่ได้

   “ยังไม่รู้เลยสินะว่าตัวเองรู้สึกยังไง...รัก..หรือไม่รัก...”  เขาเดาต่อ  พร้อมกับเกลี่ยนิ้วไปทั่วเรียวปากนุ่ม

   “รู้ตัวบ้างไหมแก้วว่าตัวเธอน่ะสวย..สะอาดขนาดไหน..ความสวยแบบนี้น่ะที่ทำให้อารมณ์ผู้ชายกระเจิดกระเจิงคุมไม่ได้เสียคนมานักต่อนักแล้ว”  รวงแก้วอยากจะถามเหลือเกินว่ารวมทั้งตัวเขาด้วยหรือเปล่า

   “จำไว้นะแก้ว.....เลิกคิดที่จะไปจากฉันได้..เลิกคิดที่จะไปมีอิสระกับไอ้หน้าไหนอีก..เธอต้องอยู่กับฉัน  และเป็นของฉันคนเดียวแก้ว..ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปให้ไอ้หน้าไหนมันแตะแม้แต่ปลายเล็บ”  น้ำเสียงของเขาเครียดเข้ม..เอาจริงเอาจังเสียจนน่ากลัว  ประกอบกับดวงตาที่จ้องนิ่งมายังดวงตาของรวงแก้วอีก  แต่รวงแก้วกลับไม่กลัวเขาเท่าทีควร..หล่อนกระพริบตามองใบหน้าเข้มคมคายของเขาอยู่ชั่วครู่ก็หลุบเปลือกตาลง..

   พ่อจะว่าไงมั่งนี่...ถ้ารู้ว่ารวงแก้วรู้สึกยินดีไปกับสัมผัสรัดรึงของเขา  จะว่าเต็มใจ...ก็เกือบไม่ผิดเลยทีเดียว..เต็มใจอย่างไม่มีข้อแม้อะไรด้วย  รวงแก้วใจง่ายใช่ไหมนี่..ที่่ยอมให้ผู้ชายแปลกหน้าสัมผัสแตะต้องเอาตามใจชอบอย่างไม่มีตระแหน่แง่งอนอะไรเลย

   แม้ว่าจะกลัวเขาอยู่มากในตรอนแรก..แต่พอเอาเข้าจริง ๆ รวงแก้วก็ตัวอ่อนปวกเปียก..ไม่มีปัญญาหรือความคิดแม้แต่จะต่อต้าน  ทว่าก่อนที่จะพูดอะไรกันต่อไป..จากที่นอนกันอยู่ก็ได้ยินเสียงรถดังเป็นขบวนตรงมายังบ้าน..กมลภพขมวดคิ้ว..แล้วทรงตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว...

   “อยู่นี่นะแก้ว...อย่าไปไหนเด็ดขาด”

   ร่างสูงเพรียวของกมลภพเคลื่อนไหวได้รวมเร็วอย่างไม่น่าเชื่อไม่ถึงอึดใจเขาก็ถึงตัวบ้าน...และลับหายไปจาำกสายตา  พอกมลภพพ้นตาหล่อนไปได้..รวงแก้วก็เห็นนของเขาเดินตรงมาหาหล่อน

   คน ๆ นี้เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีชื่อ ประทีป...  ประทีป เดินเข้ามาหยุดใกล้พอมองเห็นหล่อนแล้วกวาดตาหาที่นั่งของตนเองใกล้ ๆ นั่นเอง

   บุคคลที่มาถึง..ทำให้กมลภพหน้าเครียดอย่างไม่ค่อยพอใจนัก...

   “สวัสดีครับคุณมล”  โกษากล่าวทักทาย ลูกน้องฝีมือเยี่ยมที่สุดของ “นาย”

   โกษาทำหน้าที่เหมือนคนรับใช้สนิท...ในขณะที่กมลภพเหมือนมือขวา..ซึ่งต่างกินกันอยู่ในที่เสมอมา

   “มีอะไร...มาถึงนี่...”  กมลภพถามเสียงเรียบ  ขณะยกมือขึ้นสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตที่เพิ่งดึงออกมาสวม  ฝ่ามือของเขาสอดเข้าไปตรวจดูสิ่งที่นอนสงบอยู่ภายในอย่างไม่ประมาท

   “เจ้านายได้ข่าวว่าคุณได้ตัวคำรน”

   “เกือบได้..” ชายหนุ่มแก้ให้ถูก

   “อ้อ”  โกษาทำน้ำเสียงเข้าใจพร้อมกับกวาดสายตาสำรวจไปทั่วบ้าน  ที่นี่เป็นอาณาจักรของกมลภพและเขาเป็นผู้มาเยือน..จึงต้องระวังตัวเป็นธรรมดา  ลูกน้องของโกษาซึ่งมากันเต็มคันรถค่อยๆ ทยอยกันลงมายืดแข้งยืดขา

   “นาย” ล่ะ ชายหนุ่มถามถึงบุคคลที่เขามักจะพบคู่กับโกษาเสมอ

   “จะตามมาในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี่ล่ะครับ”

   “จะพักที่นี่หรือเปล่า”

   “เห็นนายว่างั้นนะ”  โกษาตอบสั้น ๆ พร้อมกับเดินขึ้นบ้านหลีกร่างสูงของกมลภพไปทางหนึ่ง  ชายหนุ่มเดินตามไปหยุดอยู่กลางห้อง  ขณะที่โกษาตรงไปยังบาร์เหล้าและจัีดการช่วยตัวเอง

   “เอาหน่อยไหม” ฝ่ายมาเยือนหันมาถาม

   “ไม่”  เจ้าบ้านตอบสั้น ๆ ขณะกวาดสายตามองคนของโกษา ซึ่งพากันกระจัดกระจายไปรอบ ๆ บ้าน  ขณะเดียวกันคนของกมลภพก็เริ่มเคลื่อนเข้ามาคุมเชิงให้เจ้านายของตนเอง  ทุกอย่างดูจะราบเรียบไม่มีปัญหา..จนกระทั่งร่างบางของรวงแก้วเดินผ่านเข้าประตูด้านหลังเข้ามาพร้อมกับประทีป

   โกษาหันมามองแล้วหยุดตะลึงอยู่กับที่เหมือนโดนนะจังงัง  คนอื่น ๆ ที่อยู่ในบริเวณเดียวกันก็ไม่ถูกยกเว้น....สายตาทุกคู่ต่างพุ่งเข้ามาหาร่างอรชร..แบบบางเย้ายวนหวานเยิ้มไปทั้งเนื้อทั้งตัวด้วยท่าทางเหมือนไม่เชื่อตาตนเอง

   รวงแก้ว ไม่รู้เลยว่าประกายตาเจิดจ้า..แวววาวของหล่อนเสริมให้ใบหน้าหวานละมุลนั้นมีเสน่ห์เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว... กมลภพนิ่งขึง เมื่อหล่อนมาหยุดยืนมองใครต่อใครด้วยดวงตาตระหนกจนเห็นได้ชัด

   “ไม่นึกว่ามีเทพธิดาซ่อนอยู่ในหุบเขานี่เลยนะนี่”  โกษารำพึงยิ้ม ๆ เป็นเชิงล้อเลียนกมลภพ

   “นี่ถ้าเจ้านายมาเห็เข้าจะว่าไง”  เขาพูดค้างไว้แค่นั้น  เมื่อสบตาดุกระด้างของกมลภพที่ส่งมาหาอย่างไม่เกรงใจ

   “รวงแก้วเป็นของฉัน....ขอให้ทุกคนรับรู้ไว้ด้วย”  คำรับรองนั้นสั้นและชัดเจนยิ่งกว่าชัด  โกษาทอดตานิ่งไปที่รวงแก้วอีกครั้งก่อนจะขยับตรงเข้าไปหา...

   “ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณรวงแก้ว..มาอยู่ที่นี่นานแล้วหรือครับ”

   “เราเพิ่งมาถึง”  กมลภพตอบซะเอง พร้อมกับพยักหน้าเรียกให้รวงแก้วเดินเข้าไปหาเขา  เขายกมือขึ้นโอบเอวหล่อนรั้งให้นั่งลงบนเท้าแขนเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ ดวงตาคมกริบ..สบตากับหญิงสาวเป็นเชิงเตือนให้ระวังตัว...

   รวงแก้วเบียดสะโพกเข้าแนบไหล่กว้างของเขาตามแรงดึง..และรู้สึกถึงไออุ่นของมือใหญ่ที่วางนิ่งอยู่รอบเอวและเคลื่อนลูบไล้ไปมาเบา ๆ พอรู้สึก

   หญิงสาวรู้โดยสัญชาตญาณว่าดวงตาของโกษาที่มองตามทุกก้าวนั้นเหมือนดวงตาของหมาป่าที่จ้องมองลูกแกะ  มันกวาดไปทั่วเรือนร่างหล่อน..ราวกับจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าทุกชิ้นออกด้วยดวงตานั้นและรวงแก้วก็บอกตัวเองว่าไม่ชอบเลยสักนิด

   สาวน้อยรู้สึกตัวเหมือนหลงเข้ามาอยู่ในดงเสือ...สิงห์กระทิง....แรดแท้ ๆ   ดวงตาแต่ละคู่ที่มองมาเหมือนอยากจะฉีกหล่อนกินเป็นภักษาหารทั้งนั้น

   โกษามองหล่อนไม่วางตาเลยทีเดียว  ใคร ๆ ก็รู้ว่าผู้หญิงของ “นาย” แทบทุกคนไม่พ้นมือโกษา..  ”นาย”  เองก็รู้แต่ไม่สนใจนัก เด็กรับใช้โผล่เข้ามาบอกว่าอาหารที่เตียมไว้ต้อนรับเสร็จเรียบร้อยแล้ว   กมลภพกล่าวเชิญโกษาและลูกน้องของเขาตามมารยาทก่อนที่จะดึงรวงแก้วลุกขึ้นเดินแยกมาเสียทางหนึ่ง...

   “ใครคะ..”       “คู่แข่ง...คนของเขาก็ออกตามหาพ่อของเธอ”  เขาอธิบายเมื่อจูงหล่อนตรงไปยังห้องนอนตัวเอง

   “นี่ไม่ใช่ห้องฉันนี่คะ”

   “ห้องของฉันเอง”  เขาบอกพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปดึงหล่อนเข้าไปด้วย  รวงแก้วหน้าตาตื่น..และขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเห็นเสื้อผ้าของหล่อนซึ่งรวมกันไว้ในตะกร้าถูกคว้ามายัดใส่ไว้ในห้องของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่...

   “ห้องเธอต้องจัดเป็นห้องพักแขก..เดี๋ยวเขาจะมา”  กมลภพบอกพร้อมกับขยับร่างหล่อนให้หันไปประจัญหน้าเขา

   “คนที่กำลังจะมาเรียกว่า “นาย” คน ๆ นี้คือคนที่มีอิทธิพลต่อเราพอควร..ข้อสำคัญ..เขามีจุดอ่อนอยู่ที่ “ผู้หญิง” ฉันจึงต้องเตือนเธอเอาไว้....อยู่ให้ห่างเขาที่สุด”

   “พวกคุณมีจุดอ่อนที่ผู้หญิงทั้งนั้นเท่าที่ฉันสังเกต”  รวงแก้วดักคอ...

   “งั้น...แม้แต่ฉัน..” กมลภพถาม

  “ค่ะ..โดยเฉพาะคุณ”  ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของหล่อนที่ตอบโต้เขาทำให้ชายหนุ่มหัวเราะ

   “อย่างฉันน่ะไม่ใช่หรอกแก้ว..ผู้หญิงทุกคนไม่ใช่จุดสนใจฉัน”  เขากล่าวแก้สั้น ๆ โดยไม่อธิบายให้มากกว่านั้น

   “บางคนเท่านั้นที่ทำให้คุณสนใจ..และเผอิญฉันอยู่ในจำนวนบางคนนั่นใช่ไหมล่ะคะ”  เขาหันมาปรายตามองหล่อนอย่างแปลกใจที่รวงแก้วกล้าถามออกมา

   “หัดประชดเป็นมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

   “ตอนนี้กระมังคะ..ตอนที่รู้สึกว่าตัวเองใกล้จะกลายเป็นสินค้าแล้ว..ไม่ใช่คน”  คำพูดของหล่อนทำให้เขาส่ายหัวดิก...ขณะนั้นประตูก็ถูกเคาะและเด็กรับใช้วัยรุ่นที่เอาเสื้อผ้ามาให้รวงแก้วก็โผล่เข้ามา

   “ของนายผู้หญิงมาถึงแล้วค่ะ”

   “เอามาจัดให้เข้าที่เข้าทางซะเลย”  กมลภพสั่งมาจากมุมหนึ่งของห้องริมหน้าต่างเขาแยกไปยืนอยู่ตรงนั้น  แล้วกอดอกมองหล่อนซึ่งยืนอยู่กลางห้่องด้วยสายตาสงบนิ่ง

   หีบเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ของหล่อนซึ่งสั่งมาจากในเมืองถูกนำเข้ามาจัดใส่ตู้เสื้อผ้ากว้างขวางอย่างรวดเร็ว  เด็กรับใช้เข้ามาวิ่งวุ่นกันอยู่ไปถึงสองชั่วโมงก็เรียบร้อย  ขณะนั้น..เสียงรถไปต่ำกว่าสองคันก็ทยอยเข้ามาจอดหน้าบ้านอีก ห้องนอนของกมลภพอยู่ทางปีกบ้านด้านหนึ่งและเขาก็ืยืนมองอยู่พอดี

   “นายมาแ้ล้ว”  เขาพึมพำเบา ๆ รวงแก้วยืนนิ่ง..มือเย็น..และถ้ามองไม่ผิดเด็กสาวรุ่น ๆ ในห้องทั้งสามนั้นต่างชะงักมือเกือบพร้อมกัน

   “เราสามคน...พอเสร็จธุระแล้วกลับบ้านได้  และไม่ต้องโผล่เข้าอีกจนกว่าเขาจะไปกันหมด..เข้าใจใช่ไหม”  รู้สึกว่าทุกคนจะเข้าใจได้ดีโดยไม่มีการถามซ้ำหรือทำให้ต้องเสียเวลาอธิบาย ร่างสูงของเขาเดินเข้ามาใกล้หล่อน..ยกมือขึ้นกอบเส้นผมสลวยขึ้นมองอยู่อึดใจก่อนจะบอกว่า...

   “รวบผมซะเถอะ.....สิ....ฉันจะคอย...”  รวงแก้วมองหน้าเขา..แล้วก็เดินไปหยุดนิ่งตรงหน้ากระจกซึ่งตอนนี้มีเครื่องใช้ผู้หญิงวางเต็มไปหมด  หล่อนจัดการกับตัวเองในเวลาไม่กี่นาทีด้วยการถักผมเป็นเปียแล้วขมวดเป็นมวยตรึงไว้้ด้วยกิ๊บไม่กี่ตัว...

   ตลอดเวลาหล่อนเห็นเขาจ้องเอาชนิดไม่วางตาจนหล่อนมือสั่นติดกิ๊บผิด ๆ ถูก ๆ อยู่หลายครั้ง  เมื่อเสร็จเรียบร้อย..กมลภพก็เดินมาหา...ยกมือขึ้นกระชับต้นคอของหล่อนแล้วดึงให้เดินออกไปรับ “นาย” ด้วยกัน

   อย่างแรกที่หญิงสาวมองเห็นในห้องรับแขกกว้าง ซึ่งแคบเข้าไปทันควันด้วยจำนวนคนที่มาใหม่ทั้งหญิงและชาย  รวงแก้วกระพริบตาอย่างไม่อยากเชื่อเมื่อหล่อนเห็นผู้หญิงห้าหกคนในเครื่องแต่งกายแพรวพราวเฟี้ยวฟ้าวระยับไปด้วยเครื่องประดับทั้งจริงและปลอมเต็มตัวไปหมด ถ้าจะว่ากันแล้ว..เวลานี้...ในห้องโถงนี่มีคนของ “นาย” และโกษารวมกันอยู่สักยี่สิบคนกระมัง..แซมด้วยคนของกมลภพนิดหน่อย..เพราะส่วนใหญ่ถูกสั่งให้อารักขาอยู่แค่รอบ ๆ บ้าน

   ทุกคนต่างเงียบกริบไปหมด..เมื่อเขาและหล่อนปรากฏตัวขึ้น..เสียงหัวเราะเสียงคุยและเสียงกรี๊ดกร๊าดสงบลงพร้อมกับทางเดินที่ถูกเว้นเป็นช่องเพื่อให้มองเห็นคน ๆ หนึ่งซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวกลางห้อง..

   รวงแก้วมองตามสายตาของกมลภพ..ไปสบตานิ่งกับผู้ชายวัยกลางคนที่ทุกคนต่างเรียกเขาว่า “นาย” อายุราว “ห้าสิบ” เห็นจะได้กระมัง..ผมดำแต่ไม่สนิท  และมีหงอกประปรายอยู่ทั่วบริเวณจอนหูเต็มไปหมด

   หญิงสาวมองหน้าของ “นาย” แล้วให้รู้สึกเหมือนว่าเคยเห็นหน้าคุ้น ๆ อย่างนี้ที่ไหน  หล่อนสบตากับดวงตาคมวาวนั้นนิ่ง  และเห็นว่มันหรี่ลงกราดไปทั่วตัวหล่อน..ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าเลยก็ว่าได้ หล่อนมองเห็นโกษายืนอยู่ไม่ห่างนัก...และกำลังกระซิบกระซาบอะไรเบา ๆ อยู่ข้างหู

   รวงแก้วเห็น...นาย...เลิกคิ้วสูงขึ้นอย่างประหวาดใจก่อนจะปรายตามองเลยหล่อนไปที่กมลภพราวจะล้อเลียน..ไม่อยากเชื่อ..

   คนที่ยืนนิ่งเคียงข้างหล่อนลดมือลงจากต้นคอบางระหง....ละเรื่อยลงไปตามแผ่นหลังนุ่มนิ่มจนถึงเอวคอด...แล้วรั้งให้เดินเข้าไปเชิญหน้ากับผู้ที่นั่งอยู่

   “ไม่อยากเชื่อเลยว่าที่โกษาพูดเป็นความจริงใจ”  นายเอ่ยปากขึ้นด้วยนำ้เสียงที่รวงแก้วบอกตัวเองว่าค่อนข้างคุ้นหูตามเคย..

   “จริงครับ....รวงแก้วนี่..”นาย”ของเรา..”

   กมลภพรับคำแล้วหันมาแนะนำหล่อน..รวงแก้วยกมือขึ้นไหว้โดยอัตโนมัติแล้วหลบตาคมของ “นาย” ที่มองตามหล่อนไม่คลาดสายตา...สาวน้อยรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก..นี่อีกคนที่มองหล่อนเหมือนมองเหยื่ออันโอชะ....

   “ได้ข่าวว่าประกบตัวคำรนได้รึ”

   “นายหูไว..ตามเคย...” กมลภพถอนใจพร้อมกับหยักหน้า ขณะที่ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาว  โดยมีรวงแก้วนั่งลงเคียงข้าง

   ขณะนั้น..มีผู้หญิงคนหนึ่งในจำนวนห้าหกคนนั้นขยับเข้ามาเบียดลงบนพนักเก้าอี้ที่นายนั่ง...แล้วสอดแขนโอบบ่ากว้างของนายไว้อย่างคุ้นเคย

   ใบหน้าของหล่อนจัดว่าสวยถ้าไม่แต่งจนเข้มจัดอย่างนั้น...รูปร่างก็อวบอัดสะบัดไปทุกส่วนสัดตั้งแต่อกจรดสะโพก  หล่อนสวมกระโปรงผ่าข้างซึ่งพอนั่งเช่นนั้นก็เปิดช่วงขายาวเรียวให้เห็นถนัดตา

   รวงแก้วเห็นโกษาปรายตามองอย่างไม่เกรงใจและไม่ปิดบังความกระหายในดวงตาเสียด้วย  สาวน้อยหลุบเปลือกตาเมินหน้าหนีเสียทันที  ขณะที่ได้ยินกมลภพตอบ..นายว่า

   “ไม่ได้หรอกครับ...แต่กำลังตามตัวอย่างกระชั้นชิด”

   “ถ้าฉ้ันได้ตัวก่อนล่ะจะว่าไง”  นายถาม....กมลภพยักไหล่อย่างไม่สนใจ

   “ยังไงก็รอผมด้วยแล้วกัน”

   “รอได้ยังไง..เงินเป็นสิบ ๆ ล้านรอได้ที่ไหน”  นายทำเสียงไม่จริงจังเท่าใดนัก

   “ยังไงก็รอแล้วกันครับ..ผมอยากได้ของคืนพอกับนาย...”

   “ฉันกลัวมันจะขายซะก่อน”

   “ไม่มีเวลาหรอกครับ...เราตามล่อหลังไปขนาดนั้น”

   “ถ้านายตามเองล่ะฉันเชื่อ...แต่ให้ลูกน้องนายตามน่ะไม่ค่อยเชื่อหรอกนายคำรนมันไม่ใช่หมู”

   ตลอดเวลาที่คุยกันเรื่องพ่อหล่อน...รวงแก้วหูผึ่ง  กมลภพปรายตามองคนที่นั่งข้างอย่างระวัง....กลัวว่าหล่อนจะรู้มากเกินไปและหากพูดขึ้นมาจะวุ่น  แต่รวงแก้วยังนั่งเฉยในช่วงนั้น

   “ทีแรกก็สงสัยอยู่ว่าทำไมนายไม่ไหตามเอง  แต่พอมาเห็นแบบนี้ก็ชักเห็นใจ..” นายพูด เป็นเชิงเย้า..พร้อมกับปรายตามองมายังรวงแก้ว

   “ถ้าฉันเจอแบบนี้ก็เห็นต้องพักไว้ก่อนเหมือนกัน..แลกกันไหมสักคืน”

   รวงแก้วกระพริบตาอย่างตกใจ..หันขวับไปมองกมลภพ..เห็นเขายิ้มเหมือนไม่เดือดร้อน  พร้อมกับตวัดตามอง..สาวสวยข้างตัวนายที่มองสบตามาอย่างท้าทาย

ตอนที่่ 4

   รวงแก้วหน้าร้อนผ่าว...เมื่อสบดวงตาที่แสดงความต้องการเปิดเผยของ “นาย”  ซึ่งมองตรงมายังหล่อนอย่างสำรวจตรวจตราไปทั่ว...  กมลภพนิ่งไปนานจนรวงแก้วใจไม่ดี..หันไปมองใบหน้าคมสันด้านข้างของเขาอย่างอึดอัดว้าวุ่นจนแทบระงับไม่ได้...

   “เห็นจะไม่ล่ะครับ”  แล้วเขาก็ตอบออกมาอย่างใจเย็น...พร้อมกับหัวเราะขัน ๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ

   “ก็ว่างั้น”  นายต่อให้อย่างรู้ใจขณะยกเหล้าในมือขึ้นจิบ

   “แล้วเบนล่ะ..นายเอาไปไว้ไหน”  คำถามประโยคนี้เล่นเอารวงแก้วเย็นวาบไปทั่วไขสันหลัง....ขณะที่กมลภพนั่งเฉยตามเดิม

   “ส่งไปด้วย..”           “งั้น”     นายถามเสียงสูง

   “อย่าบอกว่านายทำให้เบนหันมาเป็นพรรคพวกได้นะ..”

   “เปล่า”  กมลภพส่ายหน้า

   “ผมเพียงมีข้อต่อรองที่ดี”         “นั่นสิ...ฉันก็ว่างั้น”  นายพูดยิ้ม ๆ แล้วถามต่อ

   “คิดจะรออีกกี่วัน”        “สักสามวัน”  กมลภพตอบ

   “ถ้าสามวันไม่ได้เรื่องล่ะ”        “ผมจะไปเอง”

   “ก็ดี..ค่อยแน่ใจได้หน่อยจำไว้ว่าต้องได้ทั้งคนและของหลังจากนั้นก็ฝังซะ”

   “อย่านะคะ”  เสียงที่พูดแซงขึ้นอย่างตื่นตระหนกทำให้ทุกคนชะงักงัน

   “นาย” ปรายตามองรวงแก้วอย่างสงสัยแถมแปลกใจ  ส่วนกมลภพ..นั่งนิ่ง..เงียบกริบ..คลึงแก้วเหล้าในมือเฉย  “นาย” หรี่ตาลงมองรวงแก้วอย่างพินิจยิ่งขึ้น.....และเวลานั้นโกษาก็ขยับตัว..เดินอ้อมมาหยุดอยู่เบื้องหลังเก้าอี้ที่กมลภพนั่งอยู่

   รวงแก้วรู้ในนาทีนั้นว่าได้ทำสิ่งโง่เขลาลงไปแล้วจนได้  ชายหนุ่มเองก็รู้ดีว่า..เขาพลาดไปแล้ว ๆ ที่พาหล่อนออกมานั่งด้วย  ตอนนี้รวงแก้วรู้สึกว่าไม่ใช่เพียงหล่อนเท่านั้นที่กำลังตกอยู่ในวงล้อมแต่ได้รวมเอากมลภพไปด้วย....

   “หล่อน...มีส่วนอะไรในเรื่องนี้ด้วย”

   “นาย” ถามเสียงเรียบ มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างจริงด้วยสายตาที่เห็นแล้ว..รวงแก้วรู้โดยสัญชาตญาณเลยว่าผู้ชายตรงหน้าสามารถทำสิ่งเลวร้ายได้ทุกชนิดโดยไม่คิดจะใส่ใจหรืออินังขังขอบต่อปฏิกิริยาที่จะตอบโต้กลับมาไม่ว่าจะเป็นอะไร  กมลภพปรายตากลับมามองรวงแก้วเต็มตาก่อนจะค่อย ๆ ยกปลายนิ้วขึ้นเชยคางหล่อนขึ้นสูงจนตึงไปทั่วลำคอระหง....

   “เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของคำรน”   ทันทีที่เขาพูดจบ...ในห้องก็เงียบ นาย มองรวงแก้วอย่างเด่งพิศกว่าเดิมกว่าจะหันมามองกมลภพนิ่งนานอย่างเดาใจไม่ออก...ในที่สุด..”นาย” ก็หัวเราะออกมาพร้อมกับยื่นแก้วมาชนกับแก้วของเขาดังกริ๊ง

   “เด็ด ๆๆๆๆ...เด็ดขาดจริง ๆ นายมันแผนสูงไม่น่าเชื่อ..แบบนี้ไม่ต้องไปวิ่งตามคำรนมันให้เสียเวลาจริงไม๊..รออยู่ตรงนี้ล่ะ..มีความสุขให้เต็มอิ่ม..แล้วรอ..อย่างเดียว..ฉันทึ่งแกมากขึ้นทุกทีแล้ว..”นายมล” แกนี่ใช้ได้...ใช้ได้..เชื้อไม่ทิ้งแถวเลย”  วลีสุดท้ายของนายทำให้กมลภพขมวดคิ้ว..เขม่นตามอง “นาย” อย่างสงสัย

   “นาย” เองก็ทำท่าจะรู้ตัว..เสแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมด..แล้วหันไปเช็ดปากกับ “ทรวงอก” ของผู้หญิงในอ้อมแขนนั่นเอง  รวงแก้วถึงกับกระพริบตา..แก้มแดงเถือกขึ้นมาทันควัน...แล้วก็ตกใจเมื่อลำคอถูกเหนี่ยววูบเข้าไปหาคนข้าง ๆ บ้าง

   เขาจูบหล่อนหนัก ๆ อวดชาวบ้านเสียดื้อ ๆ งั้นแหละ....เล่นเอารวงแก้วโกรธแว่บขึ้นมาทันที  ดวงตากลมใสกระจ่างที่มองเขาขุ่นมัว....เอาเรื่องกมลภพทำเหมือนไม่เห็น  นี่เขาเห็นหล่อนเหมือนผู้หญิงเหล่านั้นเลยรึนี่..อยากจะทำอะไรก็ได้ต่อหน้าใครก็ได้

   รวงแก้วได้ยินเสียงนายหัวเราะอย่างถูกใจ...แล้วแม่สาวคนนั้นก็ถูกรั้งลงมาบนตักนาย...กระโปรงเปิดไปถึงไหนต่อไหนอย่างไม่สนใจจะปกปิด

   บรรยากาศตึงเครียดในห้องเมื่อครู่เปลี่ยนไปอยางไม่น่าเชื่อ  กมลภพยังคงรั้งต้นคอหล่อนเอาไว้่เช่นนั้น...ตาของเขามองเลยนายไปสบกับดวงตาโกษาที่จ้องนิ่งมายังรวงแก้วอย่างไม่ยอมกระพริบ..

   “อย่างนั้น...หล่อนก็เป็นของกลางเป็นของใครก็ได้..” วาจาของโกษาเล่นเอาบรรยากาศในห้องแปรเปลี่ยนไปอีก

   ทุกคนเงียบกริบ..หันไปมองโกษาที มองกมลภพที ใคร ๆ ก็รู้ว่ามือขวาและมือซ้ายของนายคู่นี้..กินลึก..กันมาตลอด และส่วนใหญ่ “คุณมล” มักจะรามือไม่อยากมีเรื่องด้วย  แต่จะหมายความว่า “กลัว” โกษาก็หาไม่..ทุกคนรู้ว่า “คุณมล” หลีกเต็มที่เสมอ..แม้แต่เรื่องผู้หญิงที่โกษามักตัดหน้าเอาไปหลายครั้ง “คุณมล” ก็ไม่สน..หากคราวนี้ “รวงแก้ว” ไม่ใช่ผู้หญิงอื่นที่อาจจะมองข้ามไปได้ ทุกคนที่เห็นหล่อน..ก็เห็นค่าของหล่อนโดยไม่ต้องแจงให้เสียเวลา กมลภพยิ้มเกือบเป็นแสยะเมื่อได้ยินโกษาพูดแบบนั้น..

   “ฉันได้ตัวเธอมา..และไม่คิดจะแบ่งให้ใคร” 

   “ถึงกับยอมรับเป็นเมียออกหน้าออกตาเชียวเรอะ”

   “ก็เป็นแล้วและยังไม่คิดเซ้งด้วย..ตอนนี้”  มือที่กุมอยู่ที่ต้นคอขาว ๆ บีบลงหนัก ๆ

   “นายคำรนก็เป็นหนี้นายเหมือนกันนะ..เพราะฉะนั้นลูกสาวก็ควรเป็นของนายครึ่งหนึ่ง”

   โกษาทำท่าไม่ยอมรามือง่าย ๆ ดังคิด...เมื่อแย่งไม่ได้ด้วยตัวเองก็โยนไปให้..”นาย” แทนอย่างรู้ใจอยู่เหมือนกัน  กมลภพชายตาแว่บไปสบตาคมของ “นาย” ทันที ดวงตาสองคู่..สบกันนาน

   รวงแก้วมองตา..แล้วกระพริบตาขมวดคิ้ว เมื่อตระหนักในสิ่งที่เห็น ความคล้ายคลึงของกมลภพกับ “นาย” มีอยู่มากแทบไม่น่าเชื่อ  โดยเฉพาะดวงตาของคนทั้งสองยามจ้องมองกันอย่างเอาเชิงอย่างนี้

   หล่อนนึกออกทันทีว่าเสียงห้าวทุ้ม..บางครั้งนุ่ม..บางคร้งแข็งของกมลภพนั้นคล้ายใคร ทำไม..ไม่มีใครฉุกคิดบ้างรึไงว่า ทำไมกมลภพกับ “นาย” จึงเหมือนกันนัก  หรือว่าเขารู้กัน..แล้วไม่พูด  รวงแก้วมองตากมลภพแล้วหันไปมอง “นาย” ด้วยดวงตาหวาดหวั่น

   “เฮ้ย..เรื่องเล็ก..เมื่อเขาหวงฉันก็ไม่ยุ่ง..ปล่อยไปเถอะ..หาเอาใหม่ได้เยอะแยะ”

   “นาย” ปัดซะดื้อ ๆ อย่างไม่น่าเชื่อ  โกษาขบกราม..มองตามอย่างไม่คิดจะเลิกราใน ขณะที่กมลภพลอบถอนใจยาวอย่างโล่งอก..เมื่อรั้งร่างบางให้เดินตามกันตรงไปยังห้องพัก  รวงแก้วรีบก้าวตามอย่างไม่มีแง่งอน

   จากเหตุการณ์ที่ผ่านมา..ทำให้หล่อนพอจะเลือกได้อย่างหนึ่...นั่นคืออยู่ในมือของเขา...ก็ดีกว่าตกไปอยู่ในมือของนาย หรือของโกษา  เพราะคนเหล่านั้น..คงแร่เนื้อรวงแก้วออกมาจนไม่เหลือชิ้นดีอย่างแน่นอน..ทันทีที่ได้ตัวหล่อนไป

   พอก้าวพ้นประตูห้องของเขาเข้าไปได้เรียบร้อยหญิงสาวก็ถอนใจยาวอย่างโล่งอก..เิดินไปทรุดลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง  หล่อนนึกไม่ถึงเลยว่ามนุษย์เพศตรงข้ามนั้นจะร้ายกาจ...แลเห็นฝ่ายที่อ่อนแอกว่าเป็น “เหยื่อ” ได้ลงคอเช่นนี้  ดวงตากมลโตคู่งาม..ชำเลืองมองว่าร่างสูงที่ตรงไปยังห้องเก็บเสื้อผ้าเขาหายไปชั่วครู่  แล้วออกมาพร้อมกับปืนในมือ

   รวงแก้วมองตามอย่างตกใจ..จนกระทั่งเขาเอาไปวางเอาไว้ในลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงแล้วหันมาสบตากับหล่อน  “อาบน้ำซะสิ..เดี๋ยวออกไปกินข้าวเย็นกัน”

   “ไม่ออกไปได้ไหมคะ”  ข้อต่อรองของหล่อนทำให้เขาเลิกคิ้ว..ก่อนจะเดินตรงมาหา  ตอนนี้กมลภพถอดเสื้อแจ็กเก็ตแล้ว...เหลือเพียงเสื้อยืดตัวสวยรัดบ่ากว้างและอกตึงให้เห็นถนัด...ร่างสูงเปรียว..แข็งแรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าหล่อนก่อนจะทรุดลงทรงตัวบนส้นรองเท้า..วางมือทั้งคู่ทาบมาแนบต้นขาทั้งสองของรวงแก้ว ใบหน้าของเขาห่างรวงแก้วไม่ถึงฟุต

   “กลัวหรือ”                 “ค่ะ”   หล่อนรับตรง ๆ

   “ฉันไม่ชอบถูกมองแบบนั้นเลย..และไม่สบายใจด้วย”

   “นั่นคือเหตุผลว่าเธอควรระวังตัวให้มาก หากต้องอยู่คนเดียว..หรือห่างฉัน”

   “คุณจะไปไหนคะ..”                 “ยังไม่รู้..แต่ก็ไม่แน่”

   “ถ้านายสั่งหรือคะ”                 “คงงั้น”

   “เอาฉันไปด้วยไม่ได้หรือคะ”  หล่อนถามเขาด้วยสีหน้าเดือดร้อนไม่สบายใจ  ชายหนุ่มมองหล่อนนิ่ง  แล้วยิ้มอย่าล้อเลียน

   “เอาไปอยู่กันอย่างนี้น่ะหรือ”  เมื่อรู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง..รวงแก้วก็ชักตอบไม่ออก..เพิ่งระลึกได้ว่าขณะนี้หล่อนกับเขาอยู่ในห้องกันตามลำพัง..และคงต้องอยู่กันไปตลอดคืนและตลอดวันต่อไปก็ได้..ตราบใดที่ “นาย” ยังอยู่...และพ่อของหล่อนยังไม่มา 

   ฝ่ามืออุ่นใหม่ของเขาถูกยกขึ้นแนบใบหน้าหล่อน  “เธอคิดว่าฉันจะทนได้ยังไง..แค่ไหน”  คำถามของเขาทำให้รวงแก้วนั่งเงียบ..ตอบไม่ได้

   “คุณสัญญาแล้วนี่คะ”  หล่อนเถียง

   “สัญญาว่าจะไม่ข่มขืนน่ะหรือ”  เขาถามพลางยิ้มที่มุมปาก..แล้วไล้ปลายนิ้วจากแก้มลงมาหยุดที่ปลายคางหล่อนเพียงแรงจากนิ้วมอืนิ้วเดียว.เขาก็ทำให้ริมฝีปากของรวงแก้วเผยอจนเห็นไรฟันขาวสะอาดได้ไม่ยาก หล่อนนั่งนิ่งเหมือนจะยืนยันว่าเขาต้องทำเช่นนั้น

   “เธอคิดว่าฉันต้องข่มขืนเธอเท่านั้นใช่ไหม..ถึงจะได้เธอ”  เขาถามเสียงเรียบ ขณะปรือตาหลบมองหล่อนด้วยนัยน์ตาชอบกล

   “แน่ละค่ะ..และคุณก็สัญญาแล้วว่าจะไม่ทำ”  คำตอบของหล่อนเล่นเอาคนฟังเกือบหัวเราะ..ดวงตาคมกริบเป็นประกายวาววามเมืื่อสบตาลงมาในดวงตาของหล่อน

   “สาวน้อย..รวงแก้ว....รวงแก้วผู้บริสุทธิ์..โธ่เอ๊ย..” รวงแก้วนั่งมองเขาอย่างไม่เข้าใจ..กมลภพถอนใจเฮือกเมื่อถอยห่างไปจากหล่อนทั้ง ๆ ที่ยังยิ้ม

   “อาบน้ำสิ..แล้วฉันจะได้อาบบ้าง...เร็วเข้า...หรือจะอาบด้วยกัน”  คำถามสุดท้ายกระตุ้นให้รวงแก้วลุกพรวดอย่างรวดเร็ว..และไม่กี่นาทีต่อมาหล่อนก็หอบเสื้อ..หอบผ้าเช็ดตัวเดินลิ่ว ๆ เข้าห้องน้ำไปใครไม่ยองมองเขาอีกแม้แต่แว่บเดียว

   ชายหนุ่มสังเกตเห็นฤทธิ์เดชของหล่อนที่เพิ่มขึ้นทีละน้อยอย่างขัน ๆ หล่อนหายเข้าห้องน้ำไปครู่ใหญ่ ๆ ก็เดินออกมาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ซึ่งเป็นเสื้อจับจีบตรงอกแล้วพองลงไปกับข้อเท้าสีหวานไปทั้งตัว..ผมยาวถูกสยายลงประบ่า...เปิดให้เห็นใบหน้านวลผ่องรูปไข่หวานละมุล

   กมลภพกำลังถือบุหรี่อยู่ในมือกำลังจะใส่ปากหันมามองตาค้าง  ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าหล่อนสวยขนาดไหน..แต่พอเห็นเข้าทีไรก็อดตะลึงมองหล่อนไม่ได้ซะทุกที..เรียกได้ว่ามองเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม..ยิ่งพิศิย่งงามกลมกลึงน่ารักน่าพิศวาสไปทั้งเนื้อทั้งตัวครานั้น

   กมลภพบอกตัวเองว่าเห็นทีจะบ้า..กับแค่ผู้หญิงคนเดียว... ที่เผอิญสวยสะดุดตากว่าคนอื่นแต่ทำไมมีอิทธิพลให้เขาขาดสติบ่อย ๆ ได้ไม่รู้ หรืออาจจะเป็น เพราะหล่อนยังใหม่กระมัง..ยังบริสุทธิ์ไร้เดียงสานัก  และเขาก็ไม่แตะต้องผู้หญิงประเภทนี้อยู่แล้ว นอกจากพวกสมัครใจซึ่งหาได้ง่าย ผู้ชายอย่างกมลภพ..ผู้หญิงมองหาเขาแทนที่เขาจะมองหาผู้หญิงเสียด้วยซ้ำ

   เขาหันไปคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินสวนกับหล่อนเข้าห้องน้ำ ครู่ใหญ่ก็เดินออกมาใหม่..กวาดสายตาหาหล่อน  รวงแก้วนั่งอยู่หัวเตียง ด้านที่เขาวางปืนยื่นมือลงไปในลิ้นชักเมื่อครู่และขณะนี้ในมือของหล่อนมีปืนกระบอกนั้นอยู่ด้วย ลมหายใจของชายหนุ่มถูกกักไว้แค่นั้น..มองตาคู่สวยของหล่อนที่สบมาเขม็ง..ก่อนจะเลื่อนลงไปตามมือที่กำลังกุมอาวุธอยู่..

   “เล่นอะไรนั่นน่ะ..วางซะ”  เขาเด็ด...ขณะบังคับหล่อนไว้ด้วยสายตาคม..แล้วหย่อนร่าตนเองลงบนที่นอนอด้านตรงข้ามกับที่รวงแก้วนั่งอยู่

   “อย่าดื้่อนะแก้ว...เก็บซะ....มันอันตรายนะ”  รวงแก้วทำเหมือนไม่ได้ยิน..ปลายนิ้วของหล่อนเริ่มขยับเข้าหาโกร่งไก..  กมลภพตัวแข็ง..แทบลืมหายใจ..นึกตำหนิความเลินเล่อของตนเอง

   “แก้ว”  เขาตบที่นอน...หล่อนสะดุ้ง..แต่ยังไม่ยอมถอนสายตาจากเขา  กมลภพใจหายวาบเมื่อหล่อนลุกพรวดขึ้นแล้วถอยห่างไปจากเขาพร้องปืนกระบอกนั้น

   “ฉันไม่คือนหรอกค่ะ..จะเก็บมันไว้”            “ไม่ได้”  เขาเอ็ดพร้อมทั้งขยับตัวลุกขึ้นยืนใหม่ช้า ๆ

   “มันอันตราย..อาจเกิดลั่นโป้งป้างขึ้นมาได้..คือนมาให้ฉัน”

   เขาพูดพลางเดินอ้อมเตียงมาเผชิญหน้ากับหล่อน  รวงแก้วยกปืนหรา...ทำให้อีกฝ่ายชะงักกึก 

   “ทำไมต้องคืนด้วยล่ะคะ..ทำไมต้องคืนให้คุณ..ทำไมต้องอยู่กับคุณ..ในเมื่อตอนนี้ฉันใช้มันเป็นใบเบิกทางไปจากนี่ได้”  คำพูดของหล่อนทำให้ดวงตาของเขาลุกวาบด้วยความโกรธ

   “เธอสัญญาแล้วนะว่าจะไม่หนี”

   “สัญญาที่ถูกบังคับน่ะหรือคะ”  คำย้อนตอบทำให้อีกฝ่ายหรี่ตาลงมองหล่อนอย่างเอาเรื่อง

   “แก้วอย่าลูกไม้....และอย่าทำอะไรที่ไม่ฉลาดหน่อยเลย”

   หล่อนยิ้ม ...ยิ้มครั้งแรกให้เขาเห็นกมลภพครางอยู่ในอกแล้วรู้สึกโกรธตัวเองเป็นกำลัง  เขาประมาทกระต่ายตัวน้อยนี่เกินไป..ที่หล่อนสงบมาตลอดเพื่อรอจังหวะเท่านั้นหรือนี่  กรามทั้งสองข้างของกมลภพขบเข้าหากัน..ดวงตาคมวาวหรี่ลงอีกอย่างเอาเรื่อง

    รวงแก้ว...เขาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อสั่งสอนหล่อน...

   “แต่งตัวสิคะ...แล้วพาฉ้ันออกไปจากที่นี่”  คำสั่งของหล่อนทำให้เขา่แทบเต้น...กล้ามเนื้อใต้ผิวหนังสีทองเต้นระริกเมื่อเจ้าของเริ่มโกรธ มือของเขาเผลอกำเข้าหากันแล้วคลายออก ร่างสูงตระหง่านไหล่กว้างยืนประจัญหน้าอยู่กับหล่อนในระยะไม่ห่างมากนัก..แต่ก็ไม่ใกล้จนทำให้เขาคิดทำอะไรได้  กมลภพถอนใจเฮือกก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ....

   “ก็ได้...ไปเอาเสื้อผ้าให้ทีสิ”  เขาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นเท้าเอวบอกหล่อน..รวงแก้วส่ายหน้า

   “ไม่ค่ะ.....คุณไปหยิบเองสิคะ”  เขามองหล่อนอยู่แค่อึดใจก็พยักหน้า

   “ก็ได้”    กมลภพหันหลังให้เดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าติดผนังดึงโน่นดึงนี่ออกมาโยนไปบนเตียงซึ่งบัดนี้สาวน้อยเผลอตัวขยับเข้ามาหยุดอยู่จนชิดขอบเตียงของเขา..หล่อนหารู้ไม่ว่าในตู้เสื้อผ้านั้น...มีซองปืนพร้อมอาวุธแขวนไว้ในลักษณะพร้อมใช้...

   กมลภพมองมันแล้วก็ถอยหลังเดินออกไปอย่างไม่สนใจ...แถมปิดประตูตู้เสียเลย...ปืนกระบอกนั้นไม่มีประโยชน์กับเรา... เพราะชายหนุ่มไม่ประสงค์จะใช้มันกับหล่อน  สิ่งที่เขาต้องทำและต้อทำให้ได้คือยึดปืนในมือหล่อนคืนมาแล้วก็สั่งสอนแม่สาวน้อยให้เข็ด  แต่เขาจะทำยังไง เขาหันกลับมาหยุดเผชิญหน้าหล่อนใหม่..คราวนี้ใกล้กว่าครั้งแรกและรวงแก้วไม่ทันรู้สึก

   กมลภพ เสยผมดำสนิทที่เปียกน้ำลีบไปกับศีรษะขับให้ใบหน้าเข้มคมสันเด่นออกมาอย่างเห็นได้ชัด..เขามองตาหล่อน..พร้อมกับคีบสองนิ้วไปยังกางเกงในชูให้หล่อนดู...

   “จะมองฉันแต่งตัวได้รึ”  คำถามนั้นทำให้คนฟังหน้าแดง...แต่ยังดื้อที่จะทำตามความคิดตัวเองอยู่..หล่อนยืนมองเขายกปืนขึ้นขู่อย่างคนไม่รู้วิธีใช้....นิ้วทั้งสั่นกำอยู่ที่ด้ามปืนทั้งนั้น..ปลายนิ้วที่ไปป้วนเปี้ยนที่โกร่งไกก็ลดลงด้วยโดยไม่รู้ตัว

   “จำเป็นนี่คะ...เร็วค่ะ..เดี๋ยวเราจะไปออกประตูหลัง”

   “โอ้โฮ..วางแผนไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่”  เขาทำใจเย็นถามหล่อน..ทั้ง ๆ ที่ดวงตาจับนิ่งไปที่มือหล่อนไม่ยอมขยับ

   “ช่างเถอะค่ะ..แต่งตัวเร็วสิคะ”

   “ก็ได้....”  กมลภพยิ้ม..แล้วกระตุกผ้าขนหนูผืนเดียวที่หุ้มกายอยุ่ทิ้งทันที  รวงแก้วตกใจหลับตาปี๋..ขณะที่ร่างสูงปราดเปรียวก้าวพรวดเดียวถึงตัวหล่อนดันมือที่ถือปืนขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว....อีกมือหนึ่งที่ว่างตวัดรัดเอวหล่อนไว้แน่น...

   หญิงสาวดิ้นอึกอัก..ไม่ยอมปล่อยมือจากปืนง่าย ๆ ทั้ง ๆ ที่มือของเขาที่กดทับลงมานั้นบีบจนเจ็บร้าวไปหมดทั้งกระดูก  ชายหนุ่มหมุนร่างหล่อนให้หันชนของเตียงแล้วเสียหลักล้มไปบนฟูกด้วยกัน...แรงโถมและน้ำหนักตัวของเขาที่ทาบลงมาทำให้รวงแก้วแทบหายใจไม่ออก  ไม่ช้า...ปืนในมือก็ถูกเขายึดกลับไปอย่างง่ายดาย

   กมลภพยืดตัวยัดมันลงในลิ้นชักแล้วหันมาเล่นงานร่างที่เขาทิ้งน้ำหนักทับเอาไว้ทันทีนั้นอย่างรวดเร็ว  ฝ่ามืออุ่นถูกสอดเข้ารองรับท้ายทอยและเอวบาง......รัดหล่อนขึ้นไปแนบอก ริมฝีปากร้อนรุมถูกกดลงหาเรียวปากนุ่มอิ่มและชอนไซร้เคล้าคลีึงเอาอย่างหนักหน่วง  สะโพกและต้นขาแข็งแรงเบียดแทรก..แนบเข้าหาสะโพกของหล่อนแนบแน่น  รวงแก้วสั่งไปทั้งตัว..รู้ทันทีว่าเขาจะลงโทษหล่อนแบบไหน ฝ่ามือบางป่ายเปะปะผลักดันบ่าไหล่ทั้งกว้างและหนักออกไปห่าง..แต่ดูเหมือนยันกำแพงซะมากกว่า เขาไม่กระเทือน...เลยสักนิด...ไม่รู้สึกเสียด้วยซ้ำ..หล่อนพยายามเปลี่ยนมือขึ้นผลักดันใบหน้าเข้มคมนั่นแทน...ฝ่ามือถูกหนวดเคราของเขาบาดเอา

   หล่อนเบี่ยงใบหน้าหนีสำเร็จ..แต่จุมพิตนั้นก็ไล่ต่ำลงไปต่อ  ไม่มีวี่แววว่ากมลภพจะหยุดเลยแม้แต่น้อย  รวงแก้วหอบหายใจถี่...แล้วเริ่มใหม่..แต่คราวนี้มือทั้งสองกับถูกยึดไว้แน่นดึงขึ้นไปตรึงไว้บนศีรษะของหล่อน

   “อย่าค่ะ...ไม่” หล่อนห้าม....และเขาไม่คิดจะฟัง เนื้อตัวเปล่าเปลือยแข็งแรงของเขาที่แนบเข้ามาหาหล่อนทำให้หญิงสาวกลัวจนบอกไม่ถูก...

   “อย่านะคะ...ไหนสัญญาแล้วไงคะ”            “ไม่มีสัญญาอะไรแล้ว”  เขาว่าพลางไซร้จมูกปากลงไปจนทั่วบริเวณทรวงอกนุ่มที่คลุมด้วยเสื้อเนื้อบาง...

   “มีสิคะ”                 “เธอทำลายแล้ว...เมื่อกี้นี้เอง”

   “เปล่าค่ะ....ฉัน”  รวงแก้วพูดไม่ทันจบก็ถูกเขาปิดปากด้วยจุมพิตหนักหน่วงเสียก่อน

   สาวน้อยพยายามช่วยเหลือตัวเองด้วยการดิ้นรนสุดฤทธิ์แต่ไม่สำเร็จ..ฝ่ามือรัดขาของเขาไต่ไปทั่วร่างระหงงดงามอย่างไม่เกรงใจ..ชายกระโปรงตัวสวยถูกรั้งดึงขึ้นสูงไปเรื่อย ๆ ฝ่ามืออุ่นโลมไล้ไปทั่วเนื้อเนียนสะอาดทุกตารางนิ้วที่ผ่านขึ้นไปนั่น

   “คิดแต่จะหนีใช่ไหมหนีทุกนาทีเลย”  เขาคำรามอยู่ติดริมฝีปากหล่อน

   “รู้ไหมว่าไปไม่รอดหรอกง...แล้าถ้าถูกจับได้ล่ะจะทำยังไง...ตัวเองน่ะแหละที่จะไม่มีชิ้นดี..ไม่รู้รึไงว่ามันจ้องจะงาบกันทั้งนั้น”  เขาดุเสียงขุ่นแล้วจูบหล่อนจนรวงแก้วเริ่มอ่อนปวกเปียก

   “อย่าค่ะ..ไม่..กรุณา..อย่าทำฉันแบบนี้”  หล่อนพึมพำ ขอร้องเมื่อเขารุกรานหนักมือขึ้นและหล่อนก็ดิ้นไม่หลุด

   “ไม่เอาแล้ว...ไม่เก็บไว้แล้ว”  คำคาดโทษของเขาทำให้รวงแก้วเบิกตากว้างอย่างตกใจ...ลงแรงดิ้นเป็นครั้งสุดท้ายเต็มเหนี่ยว  เขาตรึงหล่อนไว้กับที่นอนด้วยร่างสูงเปรียว...หนักแน่นไปทั้งเนื้อทั้งตัว อารมณ์ลึกที่กมลภพพยายามกดดันและควบคุมเอาไว้ระเบิดออกมาในที่สุด

   เขาตลบกระโปรงตัวสวยดึงรวดเดียวหลุดออกมาจากศีรษะหล่อน..รวงแก้วอ้าปากจะร้อง..เขาก็ปิดปากหล่อนไว้ใหม่..และคราวนี้เรียกร้องหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม

   รวงแก้วหมดแรงจะสู้...หมดกำลังทั้งกายและใจดื้อ ๆ ในที่สุดเวลาที่หล่อนรอคอยด้วยความกลัวมาตลอดก็มาถึงจริง ๆ หล่อนทำใ้ห้เขาคลั่ง..ไม่ไว้ใจ..ไม่เชื่อใจ

   ท่ามกลางความกดดันของอำนาจเถื่อนเบื้องนอกเขาพยายามปกป้องหล่อน..แต่ก็เพื่อจะทำลายเสีเองด้วยความหวงแหนที่ซ่อนเอาไว้ รวงแก้วหยุดดิ้น..ปล่อนให้น้ำตาไหลออกมาคลอดวงตาและกลิ้งตกลงไปบนหมอน ทรวงอกของหล่อนสะท้อนขึ้นลงตามแรงกดดันของอารมณ์

   ใบหน้าคร้ามคม...ที่ซุกไซ้ไล่ลงไปหาความหยุ่นอวบของทรวงอกนุ่มก็รู้สึกถึงแรงสะอื้นครั้งนี้ เขาพยายามไม่สนใจ....ระดมจมูกปากคลุกเคล้าไปทั่วอย่างเมาอารมณ์  แต่ในที่สุด...สติที่มีติดตัวอยู่เสมอ..และมีมากกว่าก็ทำให้กมลภพหยุดทุกสิ่งทุกอย่างลง  เขาขืนใจหล่อนไม่ได้จริง ๆ ทำไม่ได้  ศีรษะนุ่ม ๆ ของชายหนุ่มถูกยกขึ้นมองดวงหน้าหวานแอร่มซึ่งบัดนี้นอนปิดเปลือกตานิ่ง...ร้องไห้เงียบ ๆ

   “อย่าร้องไห้ได้ไหม”  เขาถามเบา ๆ พร้อมกับจุมพิตซับน้ำตาที่หยดลงเป็นทางให้อย่างทะนุถนอม  รวงแก้ว ส่ายหน้าแล้วร้องหนักยิ่งกว่าเดิม..ไม่รู้เลยว่าสภาพทรวงอกในบราเซียร์ตัวน้อยที่สะท้อนขึ้นลงถี่ ๆเอวคอดกิ่ว..หน้าท้องแบนราบรับกับตะโพกผ่ายกลมกลึงที่ซับในตัวนิด ๆ ปิดบังอยู่นิดเดียวตรงหน้าเขานั้นเป็นภาพน่าดูขนาดไหน

   กมลภพกลืนน้ำลาย..ถอนสายตามาด้วยความลำบาก...ขณะที่แตะปลายนิ้วลงไปบนหน้าท้องหล่อนใหม่เบา ๆ รวงแก้วสะดุ้ง...เบิกตากว้างขึ้นสบดวงตาคมวาวซ่อนประกายลึกลับอ่านไม่ออกของเขานิ่งอยู่นาน

   “สัญญา...จะไม่ข่มขืน...ถ้าไม่เต็มใจ..จะไม่ทำเด็ดขาด”  เขาก้มลงมากระซิบบอกกับริมฝีปากของหล่อนก่อนจะกดตามลงมาหนักหน่วง....เขาไม่ข่มขืน  แต่ไม่ยอมเลิกราที่จะปลุกเร้าอารมณ์หล่อน

   รวงแก้วสั่งไปทั้งตัว...เมื่อโดนจุมพิตที่เรียกร้องเร่าร้อนขนาดนั้น..และไม่เพียงแต่ปาก..มืออุ่นของเขาที่พรมปลายนิ้วไปทั่วร่างของหล่อนอีกเล่า หญิงสาวพยายามจะดึงตัวเองให้พ้นไปจากวังน้ำวนที่เขากำลังฉุดกระชากหล่อนลงไป

   เมื่อครู่นี้..หล่อนยังไม่พร้อมและคิดว่าถูกเขาทำโทษเอาแน่แล้ว  แต่ตอนนี้ กมลภพบอกว่าจะไม่ข่มขืน..แต่ไม่หยุดทำเช่นนี้เขาจะรอให้หล่อนยินยอมไปด้วยหรือไฉน  เมื่อคิดมาถึงตอนนี้...อนุสติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของรวงแก้วก็พ่ายแพ้เสียแล้ว..

   สาวน้อยสวมกอดเขาแนบแน่น..ลำแขนเรียวโอบล้อมไปรอบคอรั้งเขาเข้ามาหาอย่างลืมตัว..ริมฝีปากนุ่มหวานจุมพิตตอบเขาอย่างดื่มด่ำพอกัน...จะว่าหล่อนไม่เคยก็ไม่ได้  เพราะเขานี่แหละที่เป็นครูสอนมาตั้งแต่ต้น..สอนให้อย่างนุ่มนวลและประทับใจมาตลอด

   นานเท่านานที่ต่างแลกเปลี่ยนจุมพิตและสัมผัสอันอ่อนหวานแก่กัน  รวงแก้วเกือบถอนสะอื้น เมื่อรู้ว่าตนเองรู้สึกเช่นไรกับเขาแล้ว  นับตั้งแต่เห็นหน้า...และเริ่มเข้าใจถ่องแท้ขึ้นในตอนนี้เอง  เพราะรวงแก้วชอบเขา..จึงไม่คิดรังเกียจเลยเมื่อเขาเข้ามาใกล้  กมลภพทำได้อย่างที่ว่าจริง ๆ เขาไม่จำเป็นต้องข่มขืน..แต่หล่อนนั่นแหละจะยินยอมพร้อมใจเอง

   เสียงเคาะประตูหนัก ๆ ทำให้ร่างสองร่างที่กำลังกอดกันกลมอยู่บนเตียงหยุดกึก..กมลภพ เงยหน้าแล้วควานมือเข้าไปในลิ้นชักอย่างรวดเร็ว..ในขณะที่สาวน้อยในอ้อมแขนยังมีท่าทีไม่ตื่นจากภวังค์รัก  แต่เสียงเคาะปรตูครั้งที่สองดังขึ้นอีก..รวงแก้เริ่มกระพริบตาหน้าตื่น

   ชายหนุ่มมองหล่อนอยู่ด้วยประกายตาเอ็นดูลึกซึ้ง..เกือบไปแล้วสินะ..สาวน้อยผู้น่ารัก..เกือบอยู่แล้ว  กมลภพปรายตามองหล่อนก่อนจะลุกขึ้นคว้าผ้ามาพันกาย..อีกมือถือปืนเดินไปหยุดที่ประตู

   “ใคร..”  เขาถามเสียงเรียบ                “ทีป.....พี่”   เสียงประทีปตอบเข้ามา

   “มีอะไรหรือ”          “นายเชิญที่ห้องพักแน่ะ...ให้พี่ไปคนเดียว”

   “รอเดี๋ยว”   เขาสั่งลูกน้องแล้วหมุนตัวกลับมายืนอยู่หน้าเตียงก้มลงหยิบเสื้อผ้ามาสวมใหม่..ดวงตาคมกริบมองรวงแก้วยิ้ม ๆ

   “จะให้ประทีปเอาข้าวมาให้..อยู่ในนี้นะอย่าออกไปไหนเด็ดขาดรู้ไม๊”  สาวน้อยพยักหน้าหงึกหงัก..ไม่ยอมสบตากับเขาเลย..อายจนพูดไม่ถูกและไม่รู้เลยว่า เมื่อครู่ใหญ่ ๆ ตอนลืมตัวนั้นทำอะไรออกไปบ้าง..กมลภพปัดปืนเข้าซอกรักแร้กระบอกหนึ่งอีกกระบอกใส่ไว้ด้านหลัง..ก่อนจะอ้อมปลายเตียง..เข้ามาหาหล่อน

   “แต่งตัวให้เรียบร้อยง.ฉันไม่อยากให้ใครเข้ามาเห็นเธอแบบนี้ตบะมันจะแตกซะก่อน..ฉันยังไม่อยากฆ่าใครตอนนี้ซะด้วย”  ฝ่ามืออุ่นแทรกเข้ามาที่ซอกคอ..แล้วช้อนใบหน้าหล่อนขึ้นรับจุมพิตหนัก ๆ เขามองหล่อนแล้วนึกถึงเวลาที่สาวน้อยเผลอตัวตอบสนองเขาเมื่อครู่แม้มันจะแค่เริ่มต้น..ไม่ได้ไปแค่ไหนแต่รวงแ้ก้วก็แสดงออกมาแล้วว่า “อารมณ์รัก” ที่จะตอบสนองเขานั้นมีพอตัว

   หล่อนไม่เย็นชาดังกิริยาที่แสดงออกมแ้แต่น้อยตรงกันข้ามหล่อนเกือบเป็น “ไฟ” ดี ๆ นี่เองถ้าถูกจุดด้วยคนที่ถูกใจและถูกวิธี  กมลภพบอกตัวเองว่าต้องระวังเพิ่มขึ้นอีกอย่างซะแล้วในตอนนี้

   เมื่อชายหนุ่มและคนสนิทพ้นไปจากประตูห้อง..เงาของใครคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเีงียบ ๆ โกษา..มากับลูกน้องอีกสองคน..และให้ใครคนหนึ่งเคาะประตู  รวงแก้แต่งตัวเสร็จบนเตียง..รีบตะกายลุกมาทันที...หล่อนมายืนละล้าละลังอยู่หน้าห้อง..แล้วก็ถามออกไป

   “ใครจ๊ะ”           “ประทีปครับ”  เสียงที่ตอบมาทำให้หล่อนนึกได้ว่ากมลภพจะให้คนเอาข้าวมาให้...ทำไมเร็วนักไม่รู้..แต่รวงแก้วก็เปิดประตูให้

   คนที่กรูเข้ามาเร็วเสียจนหล่อนตั้งหลักไม่ทันนั่นทำให้รวงแก้ถอยกรุดไม่เป็นกระบวน  หญิงสาวเปิดตากว้างอย่างตื่นตระหนกเมื่อเห็นใบหน้าของโกษา

  “คุณเข้ามาทำไม”  หล่อนตวาดแว๊ด..แต่โกษากลับยิ้มเฉย..กวาดตามองไปทั่วร่างในชุดอยู่บ้านสีหวาน ๆ นั้นอย่างไม่ปิดบังควารู้สึก

   “ก็เข้ามาหาเธอน่ะสิ...นายมลมันจะเก็บไว้กินคนเดียวน่ะรึ...ไม่มีทาง..ฉันแย่งมันไปแล้วหลายคน..ไม่เห็นมันว่าอะไรสักที..คราวนี้ก็อาจโมโหนิดหน่อย..แต่ก็คงเหมือนอย่างเคยล่ะน่ะ..ใจเย็น ๆ คนสวน..ฉันมีอะไรสนุก ๆ เล่นเยอะแยะ....เพลินกว่าอยู่กับนายมลนั่นซะอีก”  รวงแก้วถอยกรูดติดข้างฝา..หวาดกลัวสุดหัวใจ

   กมลภพเดินเข้าไปในห้องเจ้านายแล้วคว้าเก้าอี้มานั่ง  “นาย” ยืนนิ่งอยู่ข้างหน้าต่าง...หันมามองเขาด้วยสายตาครุ่นคิด

   “เราคิดว่านายคำรนมันจะกลับมาไหม”        “ก็จะรอไงครับตามที่บอก..สองสามวัน”

   “เงินมันไม่คอยใครน่ะสิ..ฉันกลัวมันจะไม่กลับ”          “ลูกสาวเขาอยู่ที่นี่”

   “บางที....มันก็มีความหมายไม่เท่าเงินยี่สิบสามสิบล้านหรอกน่ะ”  คำพูดของนายทำให้แวตาของคนฟังสลดลงเมื่อตระหนักถึงความจริงที่ตนเองเผชิญอยู่

   บางที...ลูกในไส้....ก็มีความหมายน้อยกว่าเงินจริง ๆ ไม่งั้น...เขาคงไม่ถูกทิ้งให้อยู่กับแม่ในสภาพของลูกไม่มีพ่อแบบนี้  และรวงแก้วก็คงมีสภาพไม่แตกต่างกันนัก

   “ฉันอยากให้แกไปซะเอง.....นายมล...ไปให้เร็วที่สุด” คำขอร้องแกมบังคับทำให้กมลภพเงียบกริบ..เปลือกตาหลุบลงมองเมินฝ่าความมืดออกไปนอกห้อง

   “ส่วนผู้หญิงคนนั้น”            “ผมจะพาเธอไปด้วย”  เขาตัดบททันทีอย่างไม่ยอมฟังเสียง..

   ผู้เป็นนายหรี่ตาลงอย่างพินิจ   “เอางั้นเรอะ.....ไม่หาเอาใหม่ไม่ดีเหรอ...”

   ชายหนุ่มนั่งเฉย..ไม่ตอบรับข้อเสนอใหม่  “เออ..หวงจริง ๆ แฮะ..โกษามันท่าจะเก็งผิดงวดนี้”  คำพูดของนายทำให้กมลภพตาลุกวาบ..ผุดลุกขึ้นทันที

   “มันเตรียมขโมยของนายอย่างที่เคยขโมยมาทุกครั้งนะสิ”  “นาย” ยังพูดไม่จบ..ร่างของกมลภพก็พ้นประตูห้องไปแล้วปล่อยให้ผู้สูงวัยกว่ามองตามไปอย่างครุ่นคิด  ดวงตาคมกริบเจ้าเล่ห์ของ “นาย” หรี่ลงด้วยความคิดระแวดระวังอย่างถี่ถ้วน...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โกษาแย่ง “ผู้หญิง” ของกมลภพ ทุกครั้งที่ผ่านมา..กมลภพมักจะเฉย..อยากได้ก็เอาไป..แต่คราวนี้ “นายมล” เต้นผาง..อย่างไม่ฟังเสียงหน้าไหน...เหตุการณ์บีบบังคับให้ชายหนุ่มต้องเผยจุดอ่อนของตนเอย่างไม่ควรที่เลยทีเดียว

   ประทีปงง..เมื่อเคาะประตูแล้วคนข้างในเงียบ คนสนิทของกมลภพขมวดคิ้ว...ไม่เข้าใจ..ก่อนจะถอยหลังไปวางถาดอย่างรวดเร็ว  ถ้าประทีปโง่สักหน่อย..กมลภพคงไม่เลือกที่จะพาไปไหนมาไหนด้วย

ตอนที่ 5

   เมื่อครู่ตอนเขาตามเจ้านายตนเองออกไปประทีปเห็นลูกน้องสองคนของนายโกษาเอ้อระเหยสวนเข้ามา  ตอนนั้นเขาไม่สนใจนัก...แต่ตอนนี้ชักสงสัย

   รวงแก้วดิ้นอึกอึกอักอยู่บนเตียง..พวกมันหิ้วปีกหล่อนโยนลงไปบนนั้นอย่างไม่ปราณีปราศรัย..หญิงสาวพยายามช่วยตัวเองสุดความสามารถทั้งถีบ..ทั้งช่วยและกัดแต่ดูจะไม่มีทางยุติความตั้งใจเลวร้ายของคนเหล่านี้ได้..มันกดหล่อนลงบนหมอนปิดปากเอาไว้แน่น  ขณะที่อีกคนกระชากเสื้อหล่อนดังแควกรวดเดียวหลุดออกไปจากร่าง  รวงแก้วดิ้นพราดร้องไม่ออก..หล่อนเห็นนายโกษายืนเท้าสะเอวมองร่างเกือบเปลือยของหล่อนด้วยสายตาหวาม..

   “มิน่า..นายมลมันถึงได้หวงนักหวงหนา..เธอมันสวยไปทั้งตัวนี่เอง..ตั้งแต่ศีรษะจรดเท่า..ไม่มีที่ติ..จริง ๆ” ื มันพูดพลางยื่นมือมาลูบคลำฝ่าเท้าได้รู)บอบบางอย่างพอใจ..ก่อนจะเลื่อนสูงขึ้นเรื่อย ๆ

   “ให้ตาย..มันคงเหมือนขึ้นสวรรค์ทั้งเป็นจริง ๆ นะนี่”  มันพึมพำด้วยสายตาหื่นกระหายเมื่อกวาดสายตาสำรวจหล่อนไปทั่วทุกส่วนบนร่างกาย...

   “นายมลมันเข้าใจเลือก..เข้าใจเลือกจริง ๆ”  โกษาขยับขึ้นมาหาหล่อน..มือของมันลูบคลำสูงขึ้นมาเรื่อย  เสียงเคาะประตูทำใ้ห้คนทั้งหมดหยุดกึก...โกษาหันขวับไปมองประตูและจุ๊ปากให้ลูกน้องเงียบกริบ

   ประทีปเคาะประตูอีกครั้ง..พร้อมกับขมวดคิ้ว..ดึงปืนออกมาจากซองแล้วถอยไปตั้งหลัก วินาทีต่อมาประตูทั้งบานก็แทบทลายลงด้วยฝีตีนของลูกน้องกมลภพ..เล่นเอาทุกคนที่กำลังช่วยกันจับร่างรวงแก้วขึงไว้กลางเตียงแตกฮือ  แล้วคนของกมลภพที่เตร่อยู่ไม่ห่างก็พากันวิ่งตามมายังต้นเสียงแทบทันที  มันเหมือนกับเกิดการโกลาหลย่อย ๆ ขึ้นในห้องนั้น...และบริเวณใกล้เคียง

   โกษาและคนของมันยืนนิ่ง..เมื่อเห็นว่าขืนดึงดันจะเอาชนะคงเดือดร้อน..การมีเรื่องในบ้านของกมลภพ..ท่ามกลางลูกน้องมือดีทั้งนั้นไม่ใช่เรื่องน่าลอง

   “มีอะไรกัน” โกษายกไหล่ถามหน้าตาย

   รวงแก้ว ผุดลุกขึ้นตวัดผ้าห่มคลุมร่างของตนอย่างตกใจ..เลือดแล่นขึ้นทั้งตัวจนแดงก่ำด้วยความอาบอย่างบอกไม่ถูก..ผู้ชายห้าหกคน..โผล่เข้ามาปืนจังก้าประจัญหน้ากันด้วยอาวุธปืนราวกับจะประหัตประหารกันให้ตกตายไปข้างหนึ่งตรงหน้าหล่อน

   “แค่ผู้หญิงคนเดียว...ต้องเล่นปืนด้วยหรือนี่”  โกษาถามเสียงเรียบ

   “นี่ไม่ใช่ผู้หญิงของนาย”  ประทีปตอบสั้น ๆ จ้องตากับโกษาไม่กระพริบ

   “และนี่ก็เป็นห้องของ..”คุณมล”ด้วย..ไม่อนุญาตให้ใครเข้า”  ก่อนที่ประทีปจะพูดอะไรต่อกมลภพก็ก้าวพรวดเข้ามา  นัยต์ตาของเขากวาดควับไปยังรวงแก้วก่อนอื่นพอเห็นสภาพของหล่อนก็มีอาการเหมือนเลือดขึ้นหน้า

   เขาเดินผ่านประทีปและคนของตัวเองเข้าไปเผชิญหน้ากับโกษา คนทั้งคู่..ยืนประจัญหน้ากันอย่างท้าทาย..และเอาเรื่อง

   “ออกมาข้างนอก”  กมลภพพูดสั้น ๆ ก่อนจะเดินนำออกไปอย่างรวดเร็ว..ทุกคนพอจะเดาได้ว่า..คนทั้งคู่จะทำอะไรกัน..จึงต่างกรูกันเดินตามอย่างนึกสนุก ประทีปรอจนทุกคนออกไปหมดจึงหันมาถามรวงแก้ว

   “คุณแก้ัวยังไม่เป็นไรใช่ไหม”  รวงแก้วพยักหน้าทั้ง ๆ ที่หน้าแดงก่ำ..ประทีปพยักศีรษะเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะก้าวออกไป..ชั่วครู่ก็เข้ามาใหม่พร้อมทั้งถาดอาหาร..

   “เขาออกไปไหนกัน”  หล่อนถามอย่างอยากรู้

   “ฟากปากกันนะครับ..คราวนี้นายมลไม่ยอม”

   “เขาเคยฟาดปากนายโกษามาบ่อยหรือ”         “ไม่เคยครับ”

   “อ้าว”        “ครั้งนี้เป็นครั้งแรก..เพราะนายโกษาบังอาจมาแตะคุณแก้วทั้ง ๆ ที่คุณมลก็ประกาศห้ามไว้แล้ว”  ประทีปอธิบายแล้วเดินออกไปจากห้อง

   กลางสนามหน้าบ้าน..ซึ่งบัดนี้ก็มีทั้งหญิงชายลงไปคอยดูมวยคู่ใหญ่ที่ได้แต่ฮึ่ม ๆ ใส่กันมานาน..และกำลังจะซัดกันในขั้นแตกหัก  “นาย” มองออกจากหน้าต่างห้องด้วยดวงตาเฉยเมย..ในอ้อมแขนมีอีหนูอยู่หนึ่งคน....

   “ผู้หญิงคนเดียว...มันกำลังถึงกับจะฆ่ากัน”  เขาพึมพำกับตนเองอย่างไม่ใคร่พอใจนัก

   โกษาปรารถนามานานแล้วที่จะได้ซัดกับกมลภพตัวต่อตัว  เพราะถือตัวเองมาตลอดว่ามีฝีมือไม่เป็นสองรองใคร..เขาลืมไปถนัดว่ากมลภพไม่ใช่แค่ลูกน้อง “นาย” ธรรมดา ถ้าไม่ดีจริง..เขาคงมีอาณาจักรของตนเองไม่ได้และเชิดคออยู่อย่างทรนงตลอดมาไม่ได้

   ถึงแม้โกษาจะชำนาญการต่อสู้อยู่มาก..แต่การสู้โดยไม่ใช้สมองทำให้เพลี่ยงพล้ำได้ง่าย..อีกทั้งยุทธวิธีที่งัดขึ้นมาต่อสู้่กัน

   กมลภพ..ใช้วิธีการต่อสู้หลายชนิดมาประยุกต์รวมเข้าด้วยกัน..ทุกวินาที..ทุกท่าทาง ทั้งคมกริบ..ฉับไว..และหนักหน่วง ร่างกายของคนทั้งคู่..พอฟัดพอเหวี่ยงกันไม่ว่าส่วนสูงและความแข็งแรง แต่จะมาหลาดเอาก็ตอนนี้เอง..ที่กมลภพมีความชำนาญยิ่งกว่า  ไม่ช้า..โกษาก็ล้มลุกคลุกคลานจนตั้งตัวไ่ม่ติด  แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าจะหยุด..เขาตั้งใจจะซัดมันให้หมอบ.. ให้คลาน..ให้ต้องจดจำไปนานเลยทีเดียว และก็ทได้จริง..แม้ว่าตัวเองจะโดนสวนกลับมาไม่ใช่น้อย

   เหนื่อย..และเจ็บพอกัน..แต่ก็ยังทรงตัวอยู่ได้  ชายหนุ่มยกแขนขึ้นป้ายเหงื่อ..และเช็ดเลือดจากริมฝีปาก..ใบหน้ามอมแมม..บวมปูดหลายแห่ง..เสื้อขาด....  แต่โกษา..ไม่กระดุกกระดิกแล้ว..และมีสภาพยับเยินยิ่งกว่า เขาหันหลังเดินแหวกใครต่อใครเข้าบ้าน...ตรงกลับไปยังห้องตัวเอง

   รวงแก้วนั่งคอยอยู่แล้ว..ข้าปลากินไม่ลง หล่อนถลาเข้าไปหาเขา..แล้วประคองมานั่งลงที่ปลายเตียงอย่างตกใจวิ่งหายเข้าห้องน้ำไปชั่วครู่ก็กลับออกมาใหม่พร้อมผ้าขนหนู..และขันน้ำ

   กมลภพนั่งนิ่งปล่อยให้หล่อนบรรจงเช็ดหน้าให้จนทั่ว..เห็นได้ชัดเลยว่าหางคิ้วแตก...โหนกแก้มบวมหนุ่ยเขียวขึ้นมาทันตาเห็น..มุมปากด้านหนึ่งก็แตกยับพอกัน.. เช็ดหน้าเขาเสร็จหล่อนก็ปลดดุมเสื้อออก  เพราะมันขาดกระจุยไปทั่ว

   รวงแก้วดึงเสื้อเขาพ้นตัวไปทางหนึ่ง....พอหันกลับมาก็ถูกรวบเอวไว้แน่น..ร่างระหงถูกรั้งแนบไปกับอกกว้าง..ใบหน้าคมเข้มซุกลงกับอกนุ่ม

  หญิงสาวยกมือขึ้นกอดคอเขาไว้เพื่อพยุงตัวเอง..พร้อมกับแนบหน้าลงกับกลุ่มผมสลวยของเขา

   “ไม่เป็นไรใช่ไหม”  เขาถามหล่อน

   “ค่ะ..แต่คุณสิคะ...แตกทั้งหน้าเลย”

   “ช่างมันเถอะเป็นการเตือนมันเอาไว้..คราวหน้าฉันจะฆ่ามันเลย”  เขาขบฟันตอบอย่างไม่คลายโมโห  “ประทีป...เข้ามาทันใช่ไหม”   เขาถามอีก..หล่อนพยักหน้า

   กมลภพลูบมือไปตามลำแขนกมลกลึงที่โอบไปรอบคอเขาและสำนึกอยู่เต็มหัวอกว่าหวงหล่อยเหลือเกิน....หวงจนแทบทนไม่ได้เมื่อรู้ว่ามีใครพยายามจะแตะ...

   ชายหนุ่มรั้งหล่อนให้นั่งลงบนตัก...มองดวงหน้าอิ่มที่เงยแหงนอยู่กับซอกไหล่..แล้วก้มลงจุมพิต..เขาสะดุ้งเหมือนกัน..ด้วยความเจ็บแผลของตัวเอง  แต่มนต์เสน่ห์ในตัวของหล่อนมีอยู่มากจนกมลภพยอมทนเพื่อไขว่คว้าหาความสุขส่วนตัว  คืนนี้..หมดเวลากับความวุ่นวายเพียงแค่นี้..เขาจะไม่ออกไปไหนให้ห่างหล่อนอีกแล้ว...

   “คุณกำลังเจ็บนะคะ”  รวงแก้วเตือนเบา ๆ เมื่อเขาพยายามรั้งหล่อนลงบนที่นอน

   “ช่างเถอะ”   กมลภพไม่สนอะไรอีก....นอกจาร่างระหงนุ่มนิ่มที่ตัวอ่อนเข้าหาเขาอย่างไม่คิดจะหวงตัวหรือต่อต้านอีกต่อไป  เขากอดหล่อนไว้แนบอก..และจูบหล่อนอย่างเว้าวอนดูดดื่ม 

   ไม่ต้องบอก..รวงแก้รู้ตัวว่าถึงอย่างไรคืนนี้ก็ไม่พ้นมือเขาแน่  แต่ถึงกระนั้น  หล่อนก็ไม่หวาดกลัวอะไรเลยไม่เหมือนกับที่เห็นหน้าโกษา และแทบช๊อคตายกับการข่มขู่รุกรานของมัน

   รวงแก้วตัดสินใจแน่นอนแล้วว่า...หากจะต้องเป็นของใครสักคน..หล่อนก็เลือกที่จะเป็นของเขา และเป็นของเขาเพียงคนเดียวตลอดชีวิต  ปลายนิ้วอุ่นบรรจงปลดกระดุมเสื้อตัวใหม่ของหล่อนลงมาเรื่อย ๆ เสื้อคอจีน..ติดกระดุมหน้าตลอดแถว...มาจนถึงหัวเข่า..แขนสั้น..หลุดออกไปจากตัวรวงแก้วในไม่ช้า...

   ตามติดมาด้วยบราเซียร์และซับในชิ้นนิด ๆ ส่วนตัวเขานั้น..ใช้เวลาไม่ถึงนาที..ก็ปอกเปลือกตัวเองได้หมดโดยไม่หยุดจูบหล่อนสักนาทีด้วยซ้ำ  จากนั้นก็ไม่มีอะไรอีกแล้วที่จะมาขวางกั้นอารมณ์รักและพิศวาสที่กมลภพมีต่อสตรีผู้นี้อย่างท่วงท้นได้อีกต่อไป

   เสียงไก่ขัน.และเสียงนกที่ร้องเจื้อยแจ้วอยู่นอกหน้าต่าง....ปลุกให้รวงแก้วตื่นจากนิทราอันยาวนาน..ร่างนุ่มนิ่ม..อุ่นละมุน..พลิกตะแคงหนีไปจากอกกว้างที่ซุกเงียบมาทั้งคืน....ทำให้อีกฝ่ายลืมตาขึ้นมองตาม 

   มืออบอุ่นเอื้อมตามไปรั้งเอวเล็ก...แล้วออกแรงดึงไม่มากหล่อนก็เลื่อนเข้ามาใกล้ใหม่..ศีรษะก่ายเกยขึ้นมาบนต้นแขนแข็งแรงที่ทอดออกรองรับ  ขณะที่ร่างสูงใหญ่แข็งแรงพลิกเข้าแนบติดหล่อนทางเบื้องหลังแน่นกระชับไปทุกตารางนิ้ว  ฝ่ามืออุ่น..ขยับจากเอวขึ้นไปเกาะกุมเนื้อนุ่มของทรวงอกอวบหลับไปด้วยกันอีก....

   รวงแก้วทำท่าจะหลับต่อจริง ๆ ถ้าปลายนิ้วเรียวแข็งแรงจะไม่เริ่มขยับลูบไล้โลมขึ้นมาอีก ริมฝีปากร้อน ๆ ของเขาไล่ไปตามต้นคอ และผิวเนื้อด้านหลัง  ขณะที่ฝ่ามืออุ่นเริ่มเลื่อนต่ำลงไปเรื่อย ๆ ทางด้านหน้า  หล่อนต้องลืมตาตะครุบมือนั้นไว้ทันควันเมื่อมันไล้เรื่อยไปถึงหน้าท้อง พลิกร่างไปหาตัวก่อเหตุอย่างตั้งใจจะเอ็ดให้เขาอยู่เฉย ๆ

   แต่ริมฝีปากที่เผยอจะห้ามกลับถูกปิดเสียโดยรวดเร็ว..และมือแข็ง ๆ ที่ถูกยึดเอาไว้แน่นก็ดื้อดึงจนหล่อนรั้งเอาไว้ไม่อยู่..รวงแก้วถอนใจยาว...เมื่อเริ่มจูบตอบเขาอย่างดูดดื่มเร่าร้อนพอกัน  หล่อนได้ยินเสียงเขาครางงึมงัมด้วยความพอใจล้ำลึก....แล้วก็นึกอะไรไม่ออกอีก..เมื่อยกมือขึ้นแทรกปลายนิ้วเข้าไปยังเส้นผมสลวยของอีกฝ่าย....

   “โกษาไปไหน”  “นาย” เดินออกมาถามลูกน้องที่ป้วนเปี้ยนไปมาแถวหน้าห้อง

   “ไปหาหมอครับนาย”  คำตอบนั้นถึงกับทำให้ผู้มีอิทธิพลถึงกับชะงัก...ขมวดคิ้วย่น

   “เมื่อคืนคุณมลแกถลุงซะซี่โครงหัก..ไหปลาร้าร้าวไปเลย..คงลุกไม่ได้อีกหลายวัน”  คำรายงานต่อมาทำให้ “นาย” ยืนนิ่งอยู่นานก่อนจะถอนใจยาวอย่างครุ่นคิด

   กมลภพ หวงผู้หญิงคนนั้นผิดสังเกต..ขณะที่คนของเขาตามล่าพ่อหล่อนไปในระยะกระชั้นชิดและวันนี้เขาก็สั่งให้ตามไปด้วย  ถ้าหากกมลภพไปเจอคำรน..พร้อมกับลูกสาวแล้วรวมหัวกันหักหลังเขาจะว่าไง....ผู้เป็น...นาย....ทรุดตัวลงด้วยท่าทางพิจารณาเคร่งขรึมและไม่พอใจที่คนสนิทของตนเป็นบ้าพอจะแหย่เสือหลับอย่างนายมลเสียด้วย  “นาย” ยกมือขึ้นลูบคางสาก ๆ ของตนไปมาเบา ๆ ขณะวางแผนการให้รอบคอบขึ้น

   เมื่อรวงแก้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง...อีกฝ่ายก็อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยมานั่งพินิจหล่อนเงียบ ๆ อยู่ข้างเตียง..ดวงตาสองคู่สบกันนิ่งอยู่เพียงชั่วครู่..ฝ่ายหญิงก็เมินหลบหน้าแดง

   “มองนิดเดียวถึงกับหน้าแดง..รู้มั๊ยว่ามันทำให้ใคร ๆ เขาสงสัย”  คำพูดของเขาทำให้หล่อนงง

   “ค่ะ..มันเป็นเองนี่คะ”   หล่อนเถียงแล้วลุกขึ้นนั่ง...มองเขากึ่งค้อน..

   กมลภพมองผู้หญิงสาวสวยผมยาวรุ่ยร่าย..เนื้อตัวไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นนอกจากผ้าห่มที่ยกขึ้นบังทรวงอกไว้หมิ่นเหม่นั้น..ตลอดค่ำคืนที่แล้วมา..รวงแก้วทำให้เขารู้จักหล่อนดีขึ้น  เขายื่นมือเข้าไปเชยคางหล่อนให้มองสบตาแล้วยิ้มในหน้าอย่างล้อเลียน  รวงแก้วมองตาเขาแล้วแก้มยิ่งแดงและคราวนี้มันก็แดงไปทั่วทั้งลำคอ...ลงมาตลอดจนถึงทรวงอก

   “เอ้าไปกันใหญ่”   กมลภพพึมพำอย่างนึกเอ็นดูอย่างพูดไม่ถูก  เมื่อคืน..หล่อนทำให้เขาแทบคลั่งไปกับอารมณ์พิศวาสที่ไม่เคยขึ้นสูงได้ขนาดนั้น มันเต็มตื้นไปหมดทั้งร่างกายและจิตใจ มันเป็นสุขสมบูรณ์ที่สุดเท่าที่เคยพบก็ว่าได้

   กมลภพเพิ่มรู้เดี๋ยวนี้เองว่า..หล่อน..คือผู้หญิงที่เขาควานหามาตลอดชีวิต  ผู้หญิงที่มีความหมายสำหรับหัวใจและชีวิต ความสัมพันธ์ที่ล้ำลึกมากกว่าสัมผัสทางร่างกายอย่างเดียว หล่อนทำให้เขารู้จักว่า “ความรัก” คืออะไร..และความรักระหว่างหญิงชายมีความหมายแค่ไหน

   นี่เองที่ทำให้มนุษย์ต้องมีคู่ของตน..ไม่ใช่มีไว้เพื่อสัญชาตญาณทางเพศ..และต้องการสืบพันธ์เท่านั้น  แต่เพื่อความอบอุ่นของจิตใจ...และความเข้าใจซึ่งกันและกัน..รวมทั้งความสุขที่ได้อยู่ใกล้และได้เห็นหน้าด้วย  ซึ่งสิงเหล่านี้..จะไม่มีเลยสำหรับผู้ที่ปรารถนาแค่ “เซ็กส์” แล้ว..ก็แล้วกันไป..ไม่ผูกพัน...ไม่มีความหมายไม่ประทับใจแม้กระทั่งหน้าก็แทบจำกันไม่ได้..เพราะไม่ปรารถนาจะจดจำ

   กมลภพมองหน้าหล่อน..แล้วก็มองปากนุ่มที่เต็มไปด้วยน้ำผึ้งอ้นหวานหอมให้อื่มได้ไม่รู้จักหมด....

   “วันนี้เราจะไปด้วยกัน...” เขาบอก

   “ไปไหนคะ..”  หล่อนเอียงคอถาม

   “ตามหาพ่อเธอ..”   คำตอบทำำให้รวงแก้วเบิกตากว้างอย่างลิงโลดดวงตาเป็นประกายวาววาบด้วยความหวัง

   “จริงหรือคะ”       “จริง..ลุกสิ...แต่งตัวเข้า”  หล่อนทำท่าจะลุกแต่พอนึกได้ว่าไม่มีอะไรติดตัวก็มองหา  เสื้อของหล่อนถูกเขาเหวี่ยงไปถึงไหน ๆ นั่น..รวงแก้วหันมามองเขาแล้วเอ่ยปาก

   “ช่วยหยิบเสื้อคลุมให้หน่อยสิคะ”  เขามองหล่อนแล้วเอียงคอพร้อมกับปฏิเสธอย่างจงใจ

   “ไม่ล่ะ...ลุกเอง”       “ก็ลุกไม่ได้นี่คะ”

   “ทำไม..”  เขาหลิ่วตาถามทั้ง ๆ ที่รู้..รวงแ้ก้วค้อนตาคว่ำ

   “คุณแกล้งฉันนะคะแบบนี้”   “แกล้งที่ไหน...เพียงอยากเห็นคนสวยให้เต็มตาเท่านั้น”

   “บ้าจริง”            “คนไม่อยากเห็นสิบ้า”

   “อุ้ย...ไม่อยากเถียงด้วย”  รวงแก้วฮึดฮัดหันไปคว้ากล่องกระดาษใกล้ ๆ ปาใส่หน้าเขา

   กมลภพยิ้ม..พร้อมกับยอมลุกไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำในตู้..ยืนรอตรงหน้าเตียง  เขาไปส่งให้ถึงมือหล่อน..แต่คลี่มันออกรอให้รวงแก้วลุกขึ้นไปใส่  หล่อนค้อนขวับ...ทำท่าจะไม่ยอมลุก....ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงเป็นทำนองว่าถ้าไม่ลุกขึ้นมาให้เขาได้ชมโฉมอีกล่ะก็เป็นได้นอนอยู่แบบนั้นต่อไปอีก

   “ถ้าแต่งตัวไม่ทันล่ะไม่พาไปด้วยนะ”  เขายั่ว...

   “คุณแกล้งฉันนี่คะ”     “นับแค่สาม..จะไปด้วยกันหรือจะอยู่ที่นี่”

   อยู่ได้ยังไง...รวงแก้วบอกตัวเอง..ทั้งนายและโกษา..จ้องจะกินหล่อนอยู่ทั้งคู่..ขืนอยู่ก็ไม่พ้นมือพวกนั้นแน่  และรวงแก้วก็ไม่อยากให้ใครมาแตะหล่อนนอกจากเขาแล้วด้วย

   “ว่าไง..หนึ่ง”  กมลภพเริ่มนับอย่างรู้สึกเป็นต่อ   “สอง” รวงแก้วคอแข็ง..พร้อมกับตัดสินใจกลิ้งร่างพร้อมกับผ้าห่มไปทางเตียงอีกด้านหนึ่งทันที..ความตั้งใจของหล่อนที่จะเอาชนะเขาก็โดยลากเอาผ้าห่มเข้าห้องน้ำไปด้วย

   ชายหนุ่มรู้ทัน..ตะครุบหมับเข้าที่ชายผ้าใกล้มือแล้วดึงเอาไว้แน่น ตาสองคู่สบกันอย่างท้าทาย..ทีเล่นทีจริง  เขาส่ายหน้า

   “ไม่สำเร็จ...” เขาว่าพลางยิ้มใส่ตาหล่อน  รวงแก้วขยับตัวอีก..และก็รู้ว่าติดกับเสียแล้ว  เพราะเขาไม่ได้กระชับแค่ผ้าห่มเอาไว้แต่จับข้อเท้าหล่อนไว้ด้วย...

   “สาม..หมดเวลา..ไปล่ะ”  เขาทิ้งไพ่ตาย..ปล่อยมือจากทุกอย่างแล้วหันหลังทำท่าตรงไปที่ประตู

   “เดี๋ยวค่ะ..เดี๋ยว”  รวงแก้วร้องลั่นตะกุยตะกายลุกตามอย่างรวดเร็ว  กมลภพหันกลับมา..หล่อนหยุดชะงัก..ยืนนิ่งเปลือยเปล่าทั้งเนื้อทั้งตัว

   ผู้หญิงสวยจับใจ..ผมยาวรุ่ยร่าง..ร่างสูงโปร่งกลมกลึง..อกอวบงามราวดอกบัว...เอวคอด..สะโพกผายตึงรับกับช่วงขาเรียว...ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า  ชายหนุ่มมีความรู้สึกหายใจขัด ๆ ขึ้นมาทันที..หล่อนเร้าอารมณ์เขาได้ง่ายเพียงนิดเดียว

   ดวงตาคมฉาบของเขากวาดสำรวจไปทั่วร่างระหง..งามละออไปทุกตารางนิ้วนั้นอย่างชื่นชม..ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้..ดึงเสื้อคลุมที่เหวี่ยงไปบนเตียงมาคลุมให้อย่างบรรจง..ก่อนจะเชยคางหล่อนขึ้นมองลึกลงไปในดวงตาคู่สวย

   “ฉันไม่คิดจะไปไหนโดยไม่มีเธอสักทีนะแก้ว”  คำสารภาพสั้น ๆ นั้นทำให้รวงแก้วหน้างอ...ตาขุ่นขึ้นมาทันที  หล่อนถูกเขาหลอกเอาจนได้

   กมลภพรั้งหล่อนเข้ามากอด..สอดมือเข้าไปแตะผิวเนื้อใต้เสื้อคลุมที่หล่อนสอดแขนเข้าสวมจนเรียบร้อยรั้งให้ร่างระหงเบียดเข้าหา..มือหนึ่งกดลงที่สะโพกอีกมือ...ดันอยู่ที่หลังนุ่ม..ดวงตาที่มองหล่อนบอกความกระหายที่ไม่ปิดบัง  เพราะรวงแก้วสวยสด..และหวานหอม..และยังใหม่นักจนเขาตัดใจไม่ได้

   ตอนนี้ยังไม่ได้ก็พอทนหรอก..แต่พอได้แก้วก็อยากได้อีก..แทบทุกนาทีที่อยู่ร่วมกัน  รวงแก้รู้ทันว่าเขาเริ่มจะงอแงกับหล่อนอีกแล้วขืนปล่อยตามใจเป็นไม่ได้ไปตามพ่อแน่

   “ขอเวลาเดี๋ยวเดียวค่ะ...แล้วอาบน้ำเดี๋ยวเดียวนะคะ”  หล่อนใช้คำแทนตัวเองกับเขาเป็นครั้งแรก..ซึ่งมันก็ทำให้อีกฝ่ายพอใจพยักหน้า...และถอยห่างไปอย่างไม่เต็มใจนัก..หล่อนหุบชายเสื้อคลุมที่เปิดโล่งเข้าหาตัวทันทีโดยไม่สนใจสายตามองตามอย่างเสียดายนั่นสักนิด..ใช้ปลายนิ้วไ่ล่เขาให้ออกนอกห้องไปในที่สุด

   ประทีปยืนอยู่นอกห้องพร้อมกับคนของนาย...ซึ่งประกบลูกน้องตัวเอ้ของเขาไว้ถึงสามคน  สัญชาตญาณบอกกมลภพว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นแน่นอน

  “นาย” ต้องการพบคุณมลครับ”  ใครคนหนึ่งบอกเบา ๆ

   กมลภพมองประทีป...แล้วชายตามองกลับไปยังห้อง

   “เราได้รับคำสั่งไม่ให้เฉียดเข้าใกล้แม้แต่ประตูห้องคุณมลด้วยครับ”  เสียงเดิมบอกมาตามเคย...กมลภพมองหน้าลูกน้องของ “นาย” แล้วพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้แล้วเดินตรงไปยังห้องโถงใหญ่ทันที...

   “พร้อมที่จะไปแล้วสินะ”  นายทักทันทีที่เห็นหน้าเขา...ชายหนุ่มยักคิ้วนิดหนึ่ง..ก่อนจะยกมือขึ้นเท้าเอวถาม “นาย” ด้วยเสียงเรียบ

   “คุมประทีปไว้ทำไม”

   “ก็...ฉั้นคิดได้ใหม่ว่า...นายควรไปคนเดียวก็พอ”  คำอธิบายของนายทำให้กมลภพคอแข็งขึ้นมาทันที..

   “ตอนนี้โกษามันอยู่โรงพยาบาล...แกหักซี่โครงมันซะหลายซี่คงไม่มีแรงลุกขึ้นมาทำอะไรแม่สาวน้อยนั่นหรอกน่ะ..ส่วนฉันก็....สัญญานะมล...จะไม่แตะต้องหล่อนแม้แต่ปลายเล็บ...ขอให้เชื่อ”

   ดวงตาของกมลภพหรี่ลงอย่่างไม่พอใจขึ้นมาทันที

   “ผมไม่ชอบถูกมัดมือชก”  เขาพูดเสียงเรียบ...เป็นยิ่งกว่าเดิม

   เขาพูดเสียงเรียบ...เป็นยิ่งกว่าเดิม

   “ฮือ...มันต้องเข้าใจกันบ้างสิ..นั่นมันลูกศัตรูนะแล้วนายก็หลงเป็นบ้าแบบนี้...เกิดรวมหัวกันโกงฉันล่ะจะว่าไง”  นายพูดตรง ๆ กับเขาขณะที่กมลภพขบกรามอย่างไม่พอใจ

   “ไม่โกง...ให้แก้วไปกับผม”  กมลภพยังคงยืนยันสั้น ๆ

   “ไม่ได้น่ะมล...เข้าใจบ้างสิ”  “ไม่เข้าใจ..ให้แก้วออกมา..แล้วผมสัญญาทุกอย่างที่คำรนเอาไปจะต้องเอากลับคืนมาทั้งหมด”  นายยังส่ายศีรษะ..ขณะที่กมลภพชักไม่พอใจมากขึ้น

   เขาหรี่ตามองผู้สูงวัยที่ร่วมงานกันมานาน..ด้วยสายตาที่ไม่มีใครอ่านออก...ก่อนจะกวาดตาไปรอบบ้านอย่างรวดเร็ว  ไม่มีคนของเขาอยู่แถบนั้นเลย..แต่มีเสียงวี๊ดว๊ายของผู้หญิงหลายคนดังมาจากเรือนหลังเล็กไม่ห่างนั่นพร้อมกับเสียงหัวเราะกันครืน...นายใช้ผู้หญิงของตนเองล่อคนของเขาไปเกือบหมด..กมลภพถอนใจอย่างฉุน ๆ หันขวับมามองคนข้างหน้าอย่างเอาเรื่อง

   “อย่าน่า...อย่ามองฉันแบบนั้น...มันจำเป็นนะมล”     “ผมจะเอาแก้วไปด้วย”

   “ไม่ได้”  นายสั่งเสียงเฉียบขาด...จ้องนิ่งมาที่ดวงตาคมฉาบแบบเดียวกันนั่น...

   “ฉันบอกแล้วว่าจะไม่แตะหล่อนแม้ปลายเล็บ...รวมทั้งเจ้าโกษาด้วยเราจะดูแลหล่อนแทนแกอย่างดี..ไปสิ”  กมลภพหันไปมาอย่างฮึดฮัด...

   “แกไม่เชื่อคำสัญญาของฉันเลยรึ”  นายถามพร้อมเลิกคิ้วสูง..มองลูกน้องมือขวาเขม็ง

  “จริง..ฉันชอบผู้หญิง..แต่ผู้หญิงไม่มีความหมายเท่าลูกน้องหรอกนะ”  นายรับออกมาอย่างรู้ใจเขา

   “ว่าไง...จะไปหรือไม่ไป”  ช่วงเวลา...กมลภพเจ็บใจตัวเองเป็นกำลัง  เขามองหน้านายด้วยสายตาอ่านยากแบบเดิม...ก่อนจะตัดสินใจถอยไปยังประตูบ้านในที่สุด กมลภพไม่พูด...แต่ดวงตาของเขาที่มองสบตานายนั้น..บอกให้ผู้สูงวัยได้รู้โดยไม่ยากว่า...ถ้าผิดคำพูดเมื่อใด..การฆ่าล้างแค้นคงเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

   ผู้เป็น “นาย” ได้แต่มองตามร่างสูงที่ถอดแบบ “ตน” ออกไปไม่ผิดเพี้ยนด้วยดวงตาที่อ่อนแสงลง..”อดีต” อันยาวนานยังคงแจ่มชัดอยู่ในมโนนึกราวกับจะเกิดขึ้นเพียงเมื่อวาน...ผู้หญิงหน้าสวย..เข้มแข็งไม่แพ้ผู้ชายอกสามศอก..แต่ก็อ่อนไหวเมื่อเผชิญกับความรัก

   “นาย” มองเห็นภาพของหล่อนนั่งเคาะคีย์เปียโนโดยมีทารกอยู่ในอ้อมแขน  “นาย” มองเห็นภาพหล่อนนั่งเล่นเปียโน..เมื่อทารกนั้นเริ่มเติบใหญ่ขึ้น.... หล่อนเข้มแข็งเสียยิ่งกว่าเขา..ทั้งร่างกายและจิตใจ..หล่อนและเขาต้องแยกจากกัน  เพราะความอ่อนแอและมักง่ายตามประสาผู้ชายอย่างเขา

   ร่างสูง..ห่อไหล่ลงเมื่อรู้สึกเงียบเหงาและว้าเหว่ขึ้นมาชั่ววูบ  อดีต..ไม่กลับมาอีกแล้ว บนเส้นทางของอิทธิพล..และความร่ำรวย..เขาสูญเสียสิ่งที่มีค่าไปพอควรและไม่มีวันได้คืนมาอีก...แม้กระทั่งความรักของลูกชายคนเดียวที่มี

   รวงแก้วกระแทกประตูเต็มแรงอย่างกราดเกรี้ยว  เมื่อพยายามเปิดเท่าไหร่ก็ไม่ออก

   “เปิดประตูนะ..เปิดเดี๋ยวนี้..คุณมล”  หล่อนส่งเสียงเรียกเขาลั่น...แต่ประตูบานนั้นหาขยับไม่..สาวน้อยถอยออกมาห่างคว้าแปรง ๆ ผมได้ก็ปาโครมไปอย่างโมโหสุดขีด

   “บอกเขาสิว่าฉันจะไปด้วย...ได้ยินไหม..มาขัีงฉันไว้ทำไม”  หล่อนตะโกนถามด้วยน้ำตา..แล้วก็ถีบเก้าอี้โครมเดียวเข้าไปปะทะประตูนั่นอีก

   “บอกเขาว่ารอก่อน..ฉันจะไปด้วย..อย่าทิ้งฉันเอาไว้ที่นี่..อย่าทิ้งฉัน”  รวงแก้วสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความโกรธและสะเทือนใจเมื่อแน่ใจแล้วว่า..เขาทิ้งหล่อนเสียแล้ว..เขาได้ในสิ่งที่ต้องการ..แล้วก็หมดความอาลัยใยดีต่อหล่อนแล้ว

   กมลภพ..ทิ้งหล่อนจริง ๆ ปล่อยไว้ให้เป็นเหยื่อคนมักมากเหล่านี้อย่างไม่แยแส  รวงแก้วสะอื้นราวจะขาดใจ..เมื่อสำนึกได้เช่นนั้น  หล่อนไม่มีค่าอะไรแล้ว..และคงต้องตกเป็นเหยื่อแร้งกาโดยช่วยตัวเองไม่ได้  นี่จะทำยังไงกันดี...รวงแก้วถอนสะอื้น..เมื่อโซเซกลับไปซุกหน้ากับที่นอน..แล้วร้องไห้แทบขาดใจ

   เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ จากนาทีเป็นชั่วโมง สาวน้อยลุกขึ้นนั่ง..แล้วเริ่มรื้อไปทั่วห้อง หล่อนต้องหาอะไรสักอย่างเป็นอาวุธประจำตัวและเห็นว่าเขามีปืนอยู่หลายกระบอก  กมลภพคงไม่เอาไปหมดหรอก..คงจะเหลือสักกระบอกเอาไว้แน่

   รวงแก้วเจอจริง ๆ ในลิ้นชักหัวนอนนั่นเอง หล่อนเก็บมันเอาไว้กับตัว.....และนั่งคิดต่อ..หล่อนจะต้องหนีออกไปจากที่นี่..ออกไปตามพ่อและเตือนให้รู้ตัว  เมื่อคิดมาถึงตอนนี้รวงแก้วก็รู้สึกเจ็บร้าวไปทั่วหัวใจ...กมลภพไม่ได้รักหล่อนสักนิด..ไม่ได้แยแสดังกิริยาทะนุถนอมที่แสดงออกแม้แต่น้อย

   ต่อหน้าหล่อน...เขาหลอกล่อทุกอย่างด้วยเสน่ห์แห่งบุรุษให้หล่อนหลงเชื่อและหลงรัก  แต่พอลับหลัง...คน ๆ นั้นทิ้งหล่อนได้อย่างลงคอและเลือดเย็น..ดวงตาของรวงแก้วหรี่ลง....ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างโกรธแค้น..เป็นไงเป็นกัน...หล่อนไม่แคร์อีกต่อไปแล้ว..เพราะไม่มีอะไรจะเหลือแล้ว

   หล่อนให้เขาทั้งร่างกายและจิตใจ  แต่กมลภพกลับตอบแทนหล่อนด้วยการทรยศ..ทิ้งให้หล่อนเป็นเหยื่อพวกบ้านี่ได้ลงคอ..เขาไม่ได้รักหรือห่วงใยรวงแก้วสักนิด..สิ่งที่เขาต้องการก็เพียงพรหมจรรย์ของหล่อนเท่านั้น

   รวงแก้วถอนสะอื้น...แล้วเดินกลับไปที่หน้าต่างอีกครั้ง ไม่มีใครระแวดระวังอยู่ตรงนั้นเลย....หล่อนเห็นเด็ก ๆ เล่นกันอยู่ไกล ๆ และเสียงร้อยวี๊ดว๊ายของผู้หญิงดังมาจากทางไหนไม่รู้..หล่อนมองเด็ก ๆ พวกนั้น..แล้วหันมามองตัวเอง  ถ้ารวงแก้วจะทำตัวให้มอมแมมแบบนั้นบ้างล่ะ...

   ไม่เพียงแค่คิด...แต่รวงแก้วตัดสินใจทำทันที หล่อนเปลี่ยนเสื้ออย่ารวดเร็ว..ขว้างเสื้อสวย ๆ นั่นไปทาง..แล้วดึงเสื้อเชิ้ตตัวโตของเขามาใส่ สีของมันทึม ๆ เข้ากับกางเกงหล่อนเปี๊ยบ....

   รวงแก้วหันขวับไปที่กระจก... และมองตนเอง..ผมยาวที่มันสยายลงมาเต็มหลังบ่งให้เห็นอย่างชัดเจน...ของความเป็นผู้หญิงเซ็กซี่..ดึงดูดความสนใจของผุ้ชายทุกคนที่เห็น  หล่อนจะต้องเอามันออก..และหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

   กิจกรรมพิเศษในกระท่อมหลังนั้นดึงคนทั้งของ “นาย” และกมลภพไปรวมกันที่นั่นหมดจริง ๆ รวงแก้วโดดลงจากหน้าต่างได้ก็วิ่งเข้าไปหากลุ่มเด็ก ๆ นั่น..และอาศัยความช่วยเหลือจากเด็กทั้งกลุ่มนั้นพาพ้นไปจากระยะสายตาของยามบนบ้านได้โดยไม่ยาก  เพราะมันมัวแต่พุ่งความสนใจไปยังกระท่อมซึ่งบัดนี้เงียบกริบไปแล้ว

   กลุ่มเด็ก ๆ พารวงแก้วซึ่งบัดนี้ผมถูกตัดจนสั้นกุด..สวมเสื้อเชิ้ตสีทึมกับกางเกงสีเดียวกันวิ่งรัดเลาะไปตามสวนยาง..ไปสู่อิสระ....

   “นาย” เดินผ่านห้องกมลภพ..เห็นคนของตนนั่งคุม..ประทีปเอาไว้ก็เดินเลยเข้าห้องพักไปโดยไม่ใส่ใจอะไรอีก..ไม่มีใครรู้เลยว่าภายนอกหุบเขา..รถเก๋งคันกระทัดรัดถูกจอดเงียบซุกอยู่กลางดงไม้

   กมลภพรอเวลาให้มืดลง..เผื่อจะย้อนกลับไปเอาตัวหล่อนออกมาให้ได้..เขานั่งสูบบุหรี่อย่างอึดอัด..และหงุดหงิด..ไม่สนใจกับเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ที่วิ่งผ่านไปเป็นกลุ่มนั้นเลย ประทีปหยุดยืนงง..เมื่อเห็นปอยผมสลวยวางกองอยู่บนโต๊ะหน้่ากระจก..คนสนิทของกมลภพเปิดประตูลงทันที..วางถาดอาหารกลางวัน...พลางสอดสายตามาหาหล่อน...สังหรณ์ของเขาบอกว่าหล่อนไปแล้ว..แต่ประทีปก็ไม่แน่ใจว่าไปกับใครหรือเปล่า

   เขาไม่คิดจริง ๆ ว่ารวงแก้วจะกล้าหนีคนเดียวกลางวันแสก ๆ ชายหนุ่มเก็บปอยผมนั่นลงลิ้นชักเครื่องแป้งอย่างรวดเร็ว..แล้วเก็บเศษผมที่ยังตกอยู่ภายในห้องจนเรียบร้อย..ไม่ว่าจะเป็นยังไง..เขาก็ปริปากอะไรไม่ได้ตอนนี้..ดีอยู่อย่างว่าคนของนายไม่ “เฉียด” เข้ามาในห้องนี้เลย..ตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด ประทีปพาตัวเองออกไปจากห้อง..แล้วรอเวลาที่จะเข้ามาใหม่ในช่วงอาหารมื้อเย็น

   “นาย” ไม่สนใจแม่เทพธิดาในห้อง “คุณมล” เอาจริง ๆ ซึ่งก็เป็นเรื่องแปลกของบรรดาพวกที่รู้ใจ..แม่พวกสาว ๆ ที่ตามมาหายเงียบเข้าไปปรนนิบัติเมื่อตกค่ำ..ประทีปเอาเก้าอี้มายันประตูแล้วนั่งพิงฝาห้องเปล่า ๆ อย่างไม่ยอมไปไหน

   เวลานี้...มีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่า.. “คุณแก้ว”ไปแล้ว  ประทีปนึกถึง.. “คุณมล” ขึ้นมาติดหมัด..มัวไปอยู่ซะที่ไหน..ยอมให้นายสั่งแบบนั้นได้ยังไงก็ไม่รู้... เสียงกุกกักในห้องทำให้ประทีปหูผึ่ง..ขยับลุกขึ้นทันที..เขายังไม่ได้เอาถาดอาหารเย็นออกมา..เพราะฉะนั้นยังมีสิทธิ์เดินเข้าไปได้โดยไม่มีใครสงสัย...และส่วนอาหารกลางวันก็จัดการเทลงส้วมไปแล้วเรียบร้อย