ตอนที่  31

ตรีขับรถกลับบ้านด้วยความรู้สึกช่องว่างในทรวงอกโล่งโถงคล้ายกับไม่มีอะไรอยู่ที่นั่น  มันแตกต่างจากทุกวันที่หัวใจของเขาจะเต็มอิ่ม  กระตือรือร้นด้วยไฟแห่งคนหนุ่มที่จะออกไปทำงานกับคดีที่ท้าทาย  มีบางอย่างในทรวงอกเขาหายไป  แต่คิดไม่ออกว่ามันคืออะไร  มันมีภาพเบญจาหมดสติในอ้อมแขนของเขาผุดขึ้นมาในความคิดเต็มที่ 

รูปร่างอรชรแตกต่างจากสาวอเมริกันผมทองตาสีน้ำเงินทั่วไปเบญจาตัวเล็กเหมาะเจาะกับอ้อมแขนเขาราวกับเธอถูกออกแบบมาสำหรับเขาโดยเฉพาะ  เขาไม่เคยสังเกตมาก่อนว่าริมฝีปากเธอดูจิ้มลิ้ม น่ารักขนาดนี้  ตรีสะบัดหน้าตัวเองแรง ๆ หนึ่งครั้ง  เฮ้ย...นี่เป็นน้องสาวของเพื่อนนะ... เสียงนี้พูดกับเขามาตลอดเวลาที่เขาเห็นเบญจาวิ่งรอบ ๆ ตัวเขาตั้งแต่เธอเป็นวัยรุ่นทีนเอจ

เวลานี้เบญจาก็ยังเป็นวัยรุ่นอยู่.....ไม่ ...อีกเพียงไม่กี่เดือนเบญจาก็จะเรียนจบจากมหาวิทยาลัยแล้ว  “นั่นจะมีความหมายอะไรเบนเป็นน้องสาวของเพื่อน”  ตรีบอกตัวเองมันมีอะไรแปลก ๆ ตั้งแต่เมื่อคืนที่เขาได้พบมาลี  และวันนี้เธอก็โกรธเขาใหญ่โตจนเล่นงานเขาหนักขนาดกระโดดเข้าต่อยตรีลูบคางตนเองอย่างใช้ความคิด  แล้วเกือบสะดุ้ง  เธอคงเจ็บน่าดูที่ถูกหมัดของเขาที่บังเอิญปัดไปโดนขนาดหมดสติไปวูบหนึ่ง

เขาไม่น่าเชื่อเธอยอมกลับออกมาโดยไม่พาเธอไปให้หมอตรวจสักหน่อยว่าอาการเธอเป็นอย่างไรบ้าง  คิดแล้วตรีหักพวงมาลัยบังคับรถให้เลี้ยวกลับไปเส้นทางเดิม เขาบอกกับตัวเองว่าอาชีพทนายความของเขาทำให้เขาคิดอย่างรอบคอบถ้าเผื่อเธอเป็นอะไรไปก็ถือว่าเขาไม่ได้ละเลย  เขาขับรถข้ามสะพานบรู๊คลินออกจากแมนฮัตตันไปอีกครั้ง

“หมดเวลาเข้าออกในมหาวิทยาลัยแล้วครับขอให้คุณกลับมาใหม่ในวันพรุ่งนี้เวลาหกนาฬิกา”   ยามรักษาการหน้าประตูแจ้งกับตรีอย่างสุภาพที่สุด

“คือว่าผมจะเข้าไปดูน้องสาวของผมที่หอพักหญิงเธอาจจะไม่สบาย”  ตรีพยายามอธิบาย  อีกฝ่ายส่ายหน้าอย่างรู้ทัน   “พวกเขาสบายดีไม่ต้องห่วงและกำลังหลับฝันถึงสวรรค์อยู่คุณอย่าเข้าไปรบกวนพวกเธอเลย”   “คุณรู้ได้ยังไงในเมื่อ เมื่อสักครู่ผมเพิ่งจะพาเธอเข้าไปอาการของเธอดูน่าเป็นห่วง”    “งั้นเหรอ”  เขาถามเสียงยานคางอย่างเยาะเย้ย  “ยังไม่เห็นมีใครเรียกเก้าหนึ่งหนึ่งให้มารับสักคน”  ตรีทุบรถอย่างขัดใจ   “โธ่เว้ย...ผมเป็นทนายความนะไม่ทำอะไรผิดกฏหมายหรอกน่า”

“งั้นผมก็เป็นประธานาธิบดี”  ยามพูดไปหัวเราะไปเมื่อเอาไม้กระบองเคาะที่กระจกรถของตรี  “ถอยรถออกไปซะก่อนที่ผมจะเรียกตำรวจสายตรวจให้เขามาที่นี่ว่าคุณพยายามบุกรุกในยามวิกาล”  “ผมไม่ได้บุกรุกเมื่อหัวค่ำผมยังเข้าไปได้”    “แต่เวลานี้ห้ามผ่านแล้วจะไปไหมหรือว่าผมต้องเตือนอีกครั้งว่า”

“ก็ได้...ก็ได้...”  ตรีขบฟันแล้วถอยหลังรถออกมาห่างจากแนวประตูรั้วทางเข้ามหาวิทยาลัยเซ็นท์แคลกลับรถแล้วแล่นไปตามแนวรั้วห่างออกไป  จากถนนสายนอกที่ถูกกั้นด้วยรั้วเหล็กแหลมสูงสามารถมองเห็นด้านหลังหอพักหญิงของเบญจาในดงเชอร์รี่ใบโกร๋นได้ชัดเจน  ตรีจอดรถจนชิดแนวรั้ว  เมื่อแหงนมองคะเนความสูงของรั้วเหล็กที่มีปลายยอดแหลมคล้ายหอกแล้วไม่สู้การที่เห็นด้านหลังของหอพักก็ทำให้ยากที่จะยอมแพ้ง่าย ๆ

เขาตัดสินใจทันทีเปิดไฟส่องหน้ารถสว่างจ้าแล้วเอื้อมมือเข้าไปกดแตรรถถี่ ๆ แรง ๆ สามสี่ครั้งแล้วไปเกาะรั้วตะโกนเข้าไป   “เบญจา....เบญจา”  แล้วเขากลับไปกดแตรรถอีกครั้งเหมือนเดิมก่อนกลับไปตะโกนเสียงลั่นทุ่งอีกครั้งคราวนี้ได้ผลทุกหน้าต่างที่เห็นของห้องพักด้านหลังเปิดไฟพรึบขึ้นมา

“เบญจา...เบน...เบน”  มีคนมาทุบประตูเรียกที่ห้องของเบญจากับเพื่อที่อยู่ทางด้านหน้าของหอพักอลิสกระโดดจากเตียงไปเปิดประตูตะคอดใส่คนมาทุบประตู    “มีอะไร”  คนมาทุบประตูมีหลอดพลาสติกม้วนผมเต็มหัวแยกเขี้ยวตอบกลับมา  “ไปดูอะไรที่ห้องฉันสิ”

“ทำไม...” อลิสเตรียมตัวไปดู  แต่อีกฝ่ายคว้าแขนเอาไว้  “โน้น..ต้องเบน”   เบญจาตวัดผ้าห่มออกจาตัวก้าวลงจากเตียง   “มีอะไร”   “มีไอ้หนุ่มที่ไหนไม่รู้มาเปิดไฟกดแตรตะโกนเรียกเธอที่ริมรั้วหลังตึกเราน่ะสิ”  เบญจาตาสว่างกระโจนผ่านเพื่อนที่มาตมข้ามทางเดินไปยังห้องของคนมาตามเข้าห้องนั้นแล้วไปที่หน้าต่างที่สามารถมองเห็นข้างหลังตึกได้  ที่นั่นก่อนที่เธอจะเปิดหน้าต่างก็ได้ยินเสียงเหมือนเชียร์จากหน้าต่างห้องอื่น ๆ แถวนั้นดังรอดเข้ามาให้ได้ยินแล้ว

“คนหล่อชื่ออะไรจ๊ะ”     “เบนไม่อยู่ลอลี่ได้ไหม”    “ฉันชื่อโมน่ายังว่างอยู่นะจ๊ะ”  เบญจายกขอบหน้าต่างกระจกกันลมขึ้นตะโกนแว้ดออกไป  “หยุดได้แล้ว”  เสียงจากฟากของเธอเงียบกริบไปนิดหนึ่ง   “เบนมาแล้ว” มีคนอุทาน  เบญจาชะโงกออกมานอกหน้าต่างมองไปยังหน้าต่างบานอื่น ที่เต็มไปด้วยเพื่อนร่วมหอพักที่ชะโงกหน้าออกมาโบกผ้าให้กับคนที่ยืนเกาะรั้วข้างนอกอยู่  “เบญจา” ตรีตะโกนข้ามเข้ามาอีก  “คุณจะทำอะไร”  เบญจาตะโกนถามเขา

“ผมอยากรู้ว่าคุณเป็นอย่างไรบ้าง”  เสียงของตรีกังวาลข้ามความมืดมา  เบญจากลอกตาด้วยความสุดปัญยาจะจัดการกับเขา  “ฉันสบายดี”  เธอตะโกนกลับไป  “ไปซะ”     “จริง ๆ นะว่าสบายดี”  เขายังไม่ยอมเชื่อง่าย ๆ   “อย่าส่งเสียงดัง”  เบญจาเอ็ดเขาอย่างเหลืออด  “อยากให้คนอื่นเรียกตำรวจหรือยังไง”     “พวกเราจะไม่เรียกตำรวจ”    “อย่ากลัวเลยพวกเราชอบเขานะ”  มีสองเสียงแทรกดังมาจากหน้าต่างถัดไปทางซ้ายสองสามบาน

“ขอบคุณ ครับผม”  ตรีโบกมือตะโกนตอบสาว ๆ พวกนั้นราวกับเป็นดาราตอบรับผู้ชมในการแสดงสด  มีเสียงเฮให้การสนับสนุนเขาเพียบ  เบญจาอยากซัดหน้าผากตัวเองด้วยความขัดใจที่พวกเขาสนุกกันโดยไม่คำนึงถึงความอับอายของเธอ  “เอาล่ะพอที...คุณตรีก็เห็นแล้วว่าฉันสบายดี...คราวนี้กลับไปซะที”

“ทำไมคุณต้องโกรธผมด้วย”  “ฉันไม่ได้โกรธ”  เบญจาร้องอย่างโกรธ ๆ  “ใช่เธอโกรธแหงเสียงแบบนี้”  เสียงจากหน้าต่างข้างขวาขัดขึ้น  เบญจาหันไปเอ็ดเพื่อน “หยุดซะทีนี่ไม่สนุกนะ”     “ผมแค่อยากรู้ว่าต้องพาคุณไปหาหมอไหม”  ตรียังเซ้าซี้ไม่เลิก

“ไม่ต้อง...”  เบญจากระแทกเสียงแล้วชะโงกหน้าไปเอ็ดเพื่อน ๆ    “พวกเธอเงียบไปซะไม่ต้องไปส่งเสริมเขาถ้าพวกเธอไม่ช่วยกันไล่เขาไปอีกไม่นานคงมีคนหออื่นโทร.เรียกตำรวจแล้วเขาคงได้นอนในห้องขังแน่เอาไหม”  ใบหน้าตามหน้าต่างห้องทั้งหลายหดหายเข้าไปจนหมดสิ้น    “ลาก่อนพ่อรูปหล่อ”  ยังมีเสียงลอยลมเล็ดรอดออกมาให้ได้ สิ้นเสียงเฮเล็ก ๆ

สร้างความอับอายสุดชีวิตให้กับเบญจาอย่างหวังเลยว่าต่อไปนี้เธอจะพบความสงบสุขเพื่อน ๆ ต้องจับเรื่องนี้มาล้อเธอไม่เลิกแน่  เธอชะโงกออกไปจัดการตัวการก่อน   “การแสดงเลิกแล้วคุณทนายความตรีเชิญคุณกลับไปได้แล้ว”

“ท่าทางคุณคงไม่ต้องการหมอจริงด้วย เพราะเสียงดังขนาดนี้ได้ต้องแข็งแรงมาก”    “จะไปไหม”  คราวนี้เสียงแว้ดแหลมสูง      “ไปก็ได้”   ตรีตะโกนตอบมา  “แต่พรุ่งนี้ผมจะกลับมาอีก”  ยังไม่ทันที่เบญจาจะตะโกนตอบว่าไม่ต้องมาก็มีเสียงแหลมเล็กจากห้องข้าง ๆ ตะโกนกลับไปอย่างอ่อนหวาน

“ฉันจะรอคุณด้วยใจจดจ่อที่สุดค่ะ”  เบญจาหันไปตวาดเพื่อนขี้เล่นที่ไม่ยอมโผล่หน้าออกมา  “เบียบไปเลยลอลี่ถ้าไม่อยากให้ฉันหักคอเธอ” แล้วหันกลับไปที่ริมรั้วอีกครั้ง  “ไปได้แล้วก่อนที่ฉันจะเรียกตำรวจมาไล่”    “ไปก็ได้”  ตรีตะโกนแล้วก็เดินไปขึ้นรถ  เขารู้ดีว่าเขาอยู่นานจนอยู่ในข่ายเสียงอย่างที่เบญจาพูดว่าหออื่นที่อยู่ข้างเคียงคงโทร.ตามเก้าหนึ่งหนึ่งบาทีพวกเขากำลังมาก็ได้ เขาควรไปได้แล้ว

มันมีความรู้สึกแปลกที่กระตุ้นบางอย่างในอกเขาขึ้นมาให้เต็มอื่มทั้งที่ก่อนหน้าที่จะมาเห็นหน้าเธอเหมือนมันกลวงที่ข้างใน  มันนานเท่าไหร่แล้วนะนับตั้งแต่เป็นวัยรุ่นที่เขาเคยทำอะไรบ้าระห่ำอย่างนี้  เบญจามองไฟท้ายรถที่แล่นหายลับไปในความมืดด้วยความอ่อนใจก่อนจะหันกลับเข้ามาในห้องที่มีเพื่อนของเธอโขยงใหญ่จ้องอยู่

เธออยากจะกระโจนหน้าต่างแล้วตามไปบีบคอตรีที่ทิ้งเธอไว้กับปัญหาเบ้อเริ่ม   “บอกมานะว่าเขาเป็นใคร”  มีเสียงถามพร้อมกันสามสี่เสียง  “มิน่าเธอไม่ยอมมองหนุ่มหออื่นเลย”  มีคนตั้งข้อสังเกตด้วย  เบญจาโบกมือแล้วพยายามเบียดเพื่อนที่ขวางเพื่อออกจากห้องนี้กลับยังห้องของเธอทุกคนยังตามมาตื้อไม่เลิก    “เขาเป็นใคร”   “บอกหน่อยน่า”  มีคนตามมานั่งบนเตียงของเธอด้วย  เบญจาผลักคนที่นั่งให้ตกเตียงไป

“เธอไม่อยากรู้จักเขาหรอกเน่า เชื่อฉันเถอะ”    “พวกเราจำได้นะว่าเขาเป็นคนเดียวกันกับคนที่อุ้มเธอมาส่งเมื่อกี้”  เบญจาขึงตาให้เพื่อนทุกคน  “เลิกซักถามฉันซะที....ฉันต้องการพักผ่อน”  แค่ตอบว่าเขาเป็นใครแล้วพวกเราจะไป  ข้องต่อรองสุดท้ายทำให้เบญจาขบฟัน   “ก็ได้เขาคือคนโง่”  เธอย้ำคำตอบเดิมที่เคยตอบไปแล้ว

ตรีจามครั้งหนึ่ง เมื่อเขาเปิดประตูบ้านตนเองเข้าไป  มีคนเปิดไฟสว่างขึ้นที่ทางเดิน   “ยังไม่นอนอีกหรือครับพ่อ”  ตรีทักจี๋ จิงฉวน  ที่ออกมาจากห้องรับแขก  “ทำไมแกกลับมาดึกจัง”  จิงฉวนถาม  “ผมไปธุระมาสองสามที่ครับ”     “ไม่ได้ไปที่บ้านของจักรกับฉัตรมาหรือ”  คำถามของ จิงฉวน ทำให้ตรีเกือบสะดุ้ง

เขาลืมสนิทว่าเขาไปที่บ้านของจักรและฉัตรเพื่อพบมาลีด้วยเรื่องอะไรเขาใช้เวลาทั้งช่วงเย็นจนเกือบครึ่งคืนไปกับสาวน้อยเบญจา  จำไม่ได้ว่าเขาตั้งใจไปเยี่ยมมาลีเพื่อขอสานไมตรีกับเธอ  หกเจ็ดชั่วโมงที่ผ่านมาไม่มีมาลีในสมองของเขานอกจากเบญจา  สีหน้าประหลาดของลูกชาย ทำให้จิงฉวนพยักหน้า

“ไม่เป็นไร ถ้าแกไม่ได้ไปที่บ้านนั้นพรุ่งนี้ก็ยังมีโอกาส”  เขาเดินผ่านลูกชายแล้วตบไหล่ให้กำลังใจ  “พรุ่งนี้ก็ได้”  ตรีพยักหน้าแล้วก็เดินไปยังห้องนอนของตน   เขาไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้ของจิงฉวนนั้นยาวไกลมากสำหรับเขาและมาลี

ตอนที่ 32

จักรตบพุงตนเองจนเกิดเสียงดังคล้ายถังน้ำดังกร๊องอย่างอารมณ์ดี  “คิดไม่ถึงเลยว่าภัตตาคารของเพวกเราจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้ถ้าขืนใครเรียกอะไรขึ้นมาอีกจานฉันมีหวัง”   “กินไม่เหลือเหมือนเดิม” อริสาต่อให้สามีด้วยความหมั่นไส้  แต่ไม่ทิ้งแววแห่งความรักมาลีพรมองพวกเขาด้วยความประทับใจ  ฉัตรยกถ้วยน้ำชาจีนขึ้นจิบช้า ๆ เคียงข้างลินดาที่ยังเซ้าซี้ถามไอริณเรื่องหลานสาวตัวน้อยที่ไม่ได้มา

พวกเขาบางครั้งก็ยังหันไปคุยกับคุณย่าไฉ่ฝ่งบ้าง  แต่ศิลากับอาคมดูเหมือนจะมีเรื่องบางอย่างที่ซุบซิบกันไม่เลิกบางทีก็แวว ๆ ว่าเป็นเรื่องการตลาดกับการเงินของพวกเขา  มาลีพรอยกาจะถอนใจด้วยความโล่งอกที่ในที่สุดเธอก็จะได้แต่งงาน  คิดแล้วน้ำตาซึมมันเป็นความปรารถนาของเธอที่ไหนกัน เมื่อเดือนที่แล้วเธอยังอยู่ที่ประเทศไทยมีความคิดว่าตรนเองจะเป็นอิสระจากมาลีไปเป็นนักทำขนมปังตามความฝันชะตาพลักผันให้เธอต้องมาใช้ชื่อมาลีอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จักและยังต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รักเธอ  มีมืออุ่น ๆ เลื่อนมากุมมือเธอเอาไว้บีบหนักแน่นถ่ายเทความอบอุ่นให้กับเธอ

“ไม่สบายหรือ”  ไฉ่ฝ่งถามด้วยความห่วงใย  เธอก้มหน้าลงส่ายหน้านิด ๆ   “อยากได้อะไรอีกไหม”  “ขอบคุณค่ะหนูอิ่มแล้วค่ะ”  “อย่าวิตกกังวลไปเลยย่าเข้าใจดีสาว ๆ ทุกคนก็จะวิตกก่อนแต่งงานกันทุกคนพอยุ่ง ๆ สักพักเรื่องเตรียมงานแล้วหนูจะลืมไปเอง”  ย่าไฉ่ฝ่งพูดตามที่ตนเองเข้าใจ   “แล้วพวกเราทุกคนจะช่วยหนูให้ผ่านพ้นเรื่องนี้ไปด้วยดี” ลินดารับรองอีกคน

“นี่ก็ดึกแล้ว”  ไฉ่ฝ่งชวนลูกหลาน  “เรากลับบ้านกันเถอะ”  ทุกคนจึงลุกขึ้นจากโต๊ะ  ฉัตรตบไหล่ลูกชาย  “แกพาคุณย่ากับมาลีไปส่งที่บ้านที”  “อ้าวไม่ไปพร้อมกันหรือ” ไฉ่ฝ่งถาม  “ผมจะต้องไปดูซิงสาขาสามกับสาขาห้าก่อนกลับครับ”  ฉัตรตอบจักรก็พยักหน้ารับ

“ผมจะพาอริสาไปดูซิง  สาขาสองกับสาขาสี่”    “พวกเราคงอยู่ไม่ดึกไปกว่านี้หรอกค่ะคุณแม่”  ลินดารับรองอาคมจึงขอตัวพาไอริณแยกกลับไปก่อน  ศิลาพาไฉ่ฝ่งและมาลีพรแลับบ้านกันตามลำพัง

“ย่าอนุญาตให้ลากันสองสามนาทีตอนมาลีไปส่งแกที่หน้าประตู”  ไฉ่ฝ่งพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องของท่านแล้ว  ศิลาอยากหัวเราะกับสีหน้าที่จริงจังของย่า แต่ไม่กล้า เพราะท่านคงซัดเขาแล้วจะเปลี่ยนคำอนุญาตเป็นอย่างอื่น  “แหม...คุณย่าพวกเราเป็นคู่หมั้นกันแล้วนะครับตั้งแต่มาลีกับผมตกลงใจแต่งงานกันไม่ต้องเข้มงวดก็ได้นะครับ”

ไฉ่ฝ่งนิ่วหน้าให้หลานชาย  “ไม่ต้องมาทำเสียงออกอ้อนฉันตราบใดที่พวกแกยังไม่ได้แต่งงานกันเรียบร้อยฉันก็ถือว่ามาลียังอยู่ในปกครองของฉันห้ามทำในสิ่งที่ฉันไม่ชอบ”    “คร๊าบผม...ไปส่งผมหน่อย”  ศิลาตอบแล้วเข้าไปโอบไหล่มาลีพรคิดจะลากให้เธอไปส่งเขาที่หน้าบ้านแต่เธอผลักอกเขาออก  “ฉันคิดว่าคุณหาทางกลับไปได้เองได้โดยที่ไม่ต้องให้ฉันไปส่งก็ได้”  เขาเบิกตามองเธอด้วยแววขัน

“ใช่นี่เป็นบ้านของครอบครัวผม ผมรู้ทางออกดี แต่มันเป็นธรรมเนียมที่คุณต้องส่งคู่หมั้นตัวเองที่ประตูนะจริงไหมครับคุณย่า”  ตอนท้ายเขาหันไปขอกำลังสนับสนุนจากไฉ่ฝ่ง  “คุณย่าค่ะ...”  มาลีพรคิดจะคัดค้านเขาไฉ่ฝ่งพเยิดหน้าให้

“ไปเถอะ....ไม่ต้องมาอายย่า แต่ต้องตามสัญญานะห้ามอยู่นาน”  ศิลาคว้าข้อมือลากเธอให้เดินตามเขาออกไปหลังจากที่เขาลาย่าตนเองตามทำเนียมไปแล้ว  มาลีพรพยายามยื้อมือของเธอคืนมาแต่สู้แรงดึงของเขาไม่ได้จนต้องแทบวิ่งลงบันไดอย่างรีบ

“ปล่อยฉันหรือไม่ก็หยุดเดินถ้าคุณไม่อยากลากฉันกลิ้งตกบันได”  เธอร้องกับเขาอย่างเหลืออด  เขาไม่ปล่อยมือจากเธอแต่ก็ยอมเดินช้าลงจนทั้งสองมาหยุดยืนอยู่หน้าโถงเล็ก ๆ ทางออกจากบ้านและที่หน้าประตูห้องรับแขก   “เวลานี้ทุกคนในครอบครัวของคุณต้องคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่ดีที่ไปนวดหลังคุณบนเตียงของคุณ”  เธอพูดกับเขาเสียงกระซิบไม่อยากให้ไฉ่ฝ่งได้ยินเรื่องนี้  “คุณจะกรุณาช่วยอธิบายกับพวกเขาไหมว่าคุณแกล้งฉัน”  ศิลารั้งครั้งเดียวทั้งสองเข้าไปในห้องรับแขกที่ปิดไฟมืดมีเพียงแสงไฟนิดเดียวจากโคมข้างถนนเบื้องนอกลอดผ่านรอยแยกของผ้าม่านในห้องด้านติดถนนใหญ่เข้ามาพอให้มองเห็นว่ามีสิ่งใดอยู่ภายในห้องได้ราง ๆ ศิลากระซิบที่ข้างหูของเธอ

“แล้วผมจะอธิบายทุกอ่างให้ทุกคนเข้าใจหลังจากเราแต่งงานกันแล้ว”  ลมหายใจอบอุ่นด้วยกลิ่นบรั่นดีอ่อนที่เขาดื่มหลังอาหารส่งกระแสความร้อนผ่าวเข้าสู่กระแสเลือดของเธอได้อย่างไม่น่าเชื่อทำให้ไม่รู้สึกหนาวเย็นทั้งที่ยังไม่ได้เปิดเครื่องทำความร้อนในห้องนี้เลย  มาลีพรพยายามรวบรวมความคิดของตัวเองที่กระเจิดกระเจิงไปกับอารมณ์อ่อนไหวกับความใกล้ชิดกับเขา

“คุณร้ายกาจมากคุณศิลา...”    “ผมรู้...” เขากระซิบตอบเสียงแผ่ว  “แต่ถ้าคุณ....” เธอพยายามคิดว่าควรจะพูดทำความเข้าใจอะไรกับเขา แต่สติของเธอไม่อาจจคิดอะไร คล่องตัวนัก  “ทำไม”   “คุณฝืนใจตัวเองให้แต่งงานกับฉัน...ทำ...มะ”  เขาไม่ยอมให้เธอพูดจบปากร้อนผ่าวของเขาประทับจุมพิตเธออย่างรวดเร็วรุนแรงบดปากนุ่มให้เธอกลืนเสียงตนเองเข้าไปในลำคอ

มาลีพรอยากผลักอกเขาออกแต่ไม่ทำเธอกำไหล่แข็งกระด้าง  เขาด้วยนิ้วเรียวในวันนี้เขาจูบเธอถึงสองครั้งแล้ว  มันเหมือนพลิกโลกของเธอให้สะเทือนสะท้านให้ทั่วอย่างไม่เคยมีใครทำมาได้ก่อนพอเขาถอนปากขึ้นจากปากนุ่มแดงระเรื่อด้วยแรงบดขยี้จุมพิตที่ร้อนแรง  “ทำไมคุณจึงฝืนในแต่งงานกับ...ฉะ...”  เธอถามเขาย้ำคำถามเดิมด้วยเสียงสั่นเครือ  ศิลาก็จูบเธออีกครั้งจนเธอแทบหมดแรงจากความร้อนแรงของจุมพิตที่เขามอบให้แก่เธอ

ก่อนที่เขาจะถอนใบหน้าขึ้น  แล้วพูดกับเธอด้วยเสียงจริงจัง  “ใครที่ฝืนใจตัวเองคงจูบคุณไม่ได้อย่างนี้หรอก”  มาลีพรกลืนน้ำลาย  เธออยากเถียงแต่จนด้วยคำพูดเธอไม่ประสบการณืเรื่องนี้มากเท่าเขานี่นาศิลาเชยคางเธอขึ้นให้มองเขาในเงามืด  เธอไม่เห็นอะไรนอกจากแววตาที่วาววามอ่านไม่ออก

“อย่าคิดอะไมากเราจะแต่งงานกันคุณจะได้เป็นเจ้าสาวตามอย่างที่คุณตั้งใจมาจากเมืองไทยแล้วผมก็จะดูแลคุณตามสัญญา”  ไม่ใช่ด้วยความรัก.....มาลีพรต่อประโยคนี้ด้วยความเจ็บปวดในใจ  เธอไม่มีทางเลือก....น้ำตาซึมมาคลอที่ดวงตา  ศิลาไม่เห็นเพราะเขามัว แต่ปราบปลื้มกับชัยชนะของเขาและความอิ่มเอมที่ได้จุมพิตเธอ  มาลีพรผลักไหล่เขาเบา ๆ

“คุณต้องไปแล้วนะคะไม่อย่างนั้นคุณย่าจะไม่พอใจ”  เขายิ้มไม่คิดจะดื้อดึงอีก  บางทีเธอคงจะเหนื่อย เพราะวันนี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นในชีวิตของเธอเขาควรเห็นใจเธอ  ยังมีเวลาอีกทั้งชีวิตที่จะอยู่กับเธอหลังพวกเขาแต่งงานกัน  ศิลาปล่อยมือคลายจากร่างของเธอแล้วคว้ามือให้เธอเดินตามเขาออกไปที่ประตูหน้า

“วันนี้คุณเหนื่อยมามาก”  เขาบอกกับเธอเบา ๆ “ควรพักได้แล้ว”  มาลีพรยืนนิ่งมองเขาเปิดประตูบ้านชั้นนนอกออกไปแล้วหันกลับเข้ามาอีกครั้งทำให้เธอสะดุ้งด้วยความระแวง  มันแปลกที่เขารู้สึกแสลงใจที่เธอสะดุ้งตกใจคิดกลัวสัมผัสจากเขา  “มีอะไรอีกไหมค่ะ คุณศิลา”  เธอถามเขาค่อย ๆ เขาพยักหน้ารับ  “พรุ่งนี้เช้าผมจะมารับคุณไปซื้อแหวนหมื้นและแหวนแต่งงานกันตอนสิบโมงเช้า”

“คือว่า...” เธอคิดไม่ออกว่าจะบอกปัดเขาอย่างไร  “มันคือองค์ประกอบสำคัญของการแต่งงาน”  เขาเตือนเธออย่าได้คิดปฏิเสธ  มาลีพรจำใจพยักหน้ารับ  เขาเชยคางเธอให้สบตาเขาด้วยปลายนิ้ว  “เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน...หลับให้สบายฝันดีในคืนนี้แล้วไปเลือกแหวนวงที่สวยที่สุดของก้านกันในวันพรุ่งนี้”  เขาก้มลงจูบที่ริมฝีปากของเธอเบา ๆ แว๊บเดียวก็ผละออก  “ราตรีสวัสดิ์ มาลี”

ชื่อของมาลีทำให้เธอเกือบผงะด้วยความตกใจ  แต่ศิลาไม่ทันสังเกตเขาหันหลังเดินออกไปแล้วงับประตูปิดทั้งสองชั้นอย่างหนาแน่นน้ำตาร้อน ๆ ไหลรินจากดวงตาของมาลีพร  เธอจะทำอย่างไรดี...เรื่องมันไปไกลกว่าที่จะคิดย้อนกลับหรือเธอไม่อยากย้อนกลับเองเธอกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายที่เธอรักในชื่อของผู้หญิงอื่น   “ไม่....ฉันไม่อาจโกหกเขาได้”  เธอร้องแล้ววิ่งไปเปิดประตูบ้านถลาวิ่งออกไปข้างนอกบ้าน

บนถนนเงียบกริบอย่างเมืองกรุงใหญ่ ๆ ทั่วโลกคือมีแสงสว่างในความมืดด้วยโคมไฟฟ้าของท้องถนนที่จะเห็นรถผ่านไปบนถนนตัดข้างหน้าไกลสักคัน  เธอตัดสินใจนานเกินไปเขากลับไปซะแล้ว  มาลีพรเดินระทดระทวยกลับเข้าบ้านด้วยความเศร้าสร้อย  บางทีพรุ่งนี้..เมื่อพบเขาเธอจะบอกความจริงเรื่องมาลี

เขาอาจจะเลิกล้มการแต่งงานถ้าเขารู้ความจริงว่าเธอไม่ใช่มาลี  คิดแล้วทำให้หัวใจของมาลีพรเจ็บแปลบเหมือนถูกเข็มเล่มใหญ่แทง  คืนนี้นจึงเป็นคืนแห่งความทรมานสำหรับเธออย่างที่สุดที่จะข่มตาหลับและสิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็มาปรากฏในความฝัน  มาลีมาเพื่อทวงเอาสิทธิ์ของเจ้าสาวคืนจากเธอ มันทรมานเธอตลอดคืนด้วยมือของมาลีที่ยื้อศิลาไปจากเธอ  ส่งผลให้เช้าวันรุ่งขึ้นเธอหดหู่ใจอย่างที่สุดในตำแหน่งว่าที่เจ้าสาว

ตอนที่  33

ห้านาฬิกาของวันใหม่มาเยือน  บางคนอาจจะยังมีเวลาเหลืออีก ให้ลาความฝันในคืนที่ผ่านมาอย่างอ้อยอิ่ง  แต่คนในครอบครัวของไฉ่ฝ่งตื่นเพื่อเริ่มกิจวัตรประจำวันตามปกติกันแล้ว  มาลีพรได้ยินเสียงฝีเท้าที่เบามากเดินผ่านห้องของเธอลงไปชั้นล่าง  จำได้ว่าครั้งแรกที่เธอมาพักยังครอบครัวนี้ ทุกเช้าลินดาจะลงไปทำอาหารเช้าที่ครัวสำหรับคนทั้งบ้าน  และเปิดประตูรับสาวใช้คนจีนที่จะมาทำหน้าที่ทำความสะอาดบ้านและซักรีดเสื้อผ้าในเวลาตีห้าครึ่งทุกวัน 

มาลีพรสลัดผ้าห่มผืนหนาออกจากตัว ไอเย็นของอากาศพุ่งเข้ามาจับตัวจนหนาวสั่งต้องรีบคว้าเสื้อไหมพรมตัวหนามาสวม  เธอสะท้านอยู่ครู่หนึ่งกว่าเสื้อตัวนี้จะเก็บความร้อนในร่างกายเอาไว้ได้ให้พออุ่นเล็กน้อย  รีบไปห้องน้ำแปรงฟันล้างหน้าแล้วรีบเช็ดให้แห้ง ก่อนละเลงโลชั่นทาผิวที่แห้งผากได้ฉับพลันอย่างไม่น่าเชื่อ  “โฮ้ย...หนาวอะไรอย่างนี้”  เธองึมงำ

เมื่อคืนเธอก็ไม่ได้อาบน้ำแค่ล้างหน้าแปรงฟัน  แล้วเข้านอนขนาดฝันร้ายยังไม่มีเหงื่อออกให้ใบหน้ามันเลย  คิดถึงมาลีแล้วทำให้มาลีพรหดหู่ใจอีกครั้ง  พอออกจากห้องน้ำเกือบตีห้าครึ่งแล้วเมื่อได้ยินเสียงถอดกลอนประตูหน้าบ้าน  จึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า  สวมกางเกงผ้าเนื้อสำลีแนบเนื้อทับด้วยกางเกงยีนส์ อย่างที่เบญจาแนะนำว่าจะทำให้อุ่นกว่าสวมกางเกงยีนส์ตัวเดียว  สวมเสื้อผ้าฝ้ายตัวเก่าจากเมืองไทย  ทับด้วยเสื้อไหมพรหมแคชเมียร์ที่ศิลาซื้อให้แล้วรีบลงไปที่ห้องครัว

พบลินดากับหมิงสาวใช้ชาวจีนแผ่นดินใหญ่ที่มาทำหน้าที่ผู้ช่วยแม่บ้าน  “จ่าว...มิสมาลี”  หมิงทักอย่างคุ้นเคย   “จ่าว...หมิงเจ่”  มาลีพรตอบกลับไปด้วยภาษาแมนดารินเช่นกันก่อนหันไปหาลินดา  “อรุณสวัสดิ์ค่ะ  ป้าลินดา”  ลินดายิ้มให้เธออย่างเอ็นดู  “หนูควรหัดเรียกฉันว่าแม่ได้แล้วนะ เพราะหนูหมั้นกับศิลาแล้ว”

มาลีพรหน้าแดงด้วยความเขินอายแต่ก็เชื่อฟัง  “ค่ะคุณแม่”  หมิงหูผึ่งทันที  “คู่หมั้นของนายศิลา”  ลินดาจึงอธิบายกับสาวใช้จากจีนแผ่นดินใหญ่  “เมื่อวานคุณมาลีรับปากจะแต่งงานกับลูกชายคนเล็กของฉันน่ะสิหมิง”  ข่าวใหญ่หมิงคิดด้วยความตื่นเต้น  เธอจะต้องกระจายข่าวนี้ในหมู่สาวใช้จากจีนแผ่นดินใหญ่ที่มาทำงานอยู่ตามบ้านชาวจีนโพ้นทะเลในนิวยอร์กให้ทั่ว  “ยินดีด้วยค่ะคุณมาลี”  หมิงแสดงความยินดีกับมาลีพร  ทำให้เธอเขินมาก  “ขอบคุณแต่วันนี้คุณป้า...เอ่อ...คุณแม่ทำอะไรเป็นอาหารเช้าค่ะ มีอะไรให้หนูช่วยไหมค่ะ”  มาลีพรรีบเปลี่ยนเรื่องพูดกัน 

ลินดาแสนเป็นปลื้มที่ถูกเรียกว่าแม่  “วันนี้มีโจ๊กแปะก้วยต้มฟองเต้าหูในซุปน้ำกระดูกหมูกินกับบะจ่างไส้ไข่เค็มกับเห็ดหอมผัดหมูสามชั้น”  หม้อโจ๊กกำลังเดือดส่งกลิ่นหอมฉุย ของแปะก้วยกับน้ำกระดูกหมู  มาลีพรหน้าแหยไปนิดหนึ่ง เพราะเธอทำอาหารยาก ๆ แบบนี้ไม่เป็น

“หนูทำไม่เป็นค่ะ”  ลินดาส่ายหน้า   “โจ๊กน่ะ...สุกนานแล้ว เพราะแค่จับทุกอย่างใส่เข้าไปแล้วตุ๋นไฟไปเรื่อย ๆ ส่วนบะจ่างแม่เอามาจากร้านของพวกเราที่ทำขายประจำแช่แข็งเอามาละลายในไมโครเวฟก่อนกินเอานึ่งน้ำเดือดไม่ให้มันเละก็เป็นอันเสร็จ  “แล้วมีอะไรให้หนูทำไหมค่ะ”  มาลีพรพยายามเสนอตัวช่วย  ลินดามองเวลาที่หกนาฬิกาแล้ว

“ไปช่วยแม่จัดโต๊ะก็ได้เช้านี้ทุกคนลงมากินอาหารเช้าเร็ว  เพราะต้องออกไปทำธุระข้างนอกกัน”  มาลีพรเดินตามลินดาเข้าไปในห้องกินข้าวทิ้งให้หมิงทำความสะอาดเครื่องใช้อยู่ในครัวเองตามลำพัง  มาลีพรเปิดตู้เก็บถ้วยชามออกอย่างคุ้นเคยหยิบชามและเครื่องใช้ออกมาเรียงจัดบนโต๊ะตามจำนวนคนในบ้านอย่างคล่องแคล่ว

เธอยังจัดไม่เสร็จดีไฉ่ฝ่ง ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับอริสาตามด้วยจักรและฉัตร  “ตื่นเช้ากันทุกคน”  ไฉ่ฝ่งทักด้วยความพึงพอใจที่เห็นมาลีในห้อง  “สวัสดีค่ะคุณย่า”  มาลีพรทักแล้วหันไปทักคนอื่น ๆ จนครบรีบเดินเข้าไปรับมือไฉ่ฝ่งพาเดินมานั่งที่หัวโต๊ะ  “หนูสอบผ่าน”  อริสาแอบกระซิบใส่หูมาลีพรเมื่อเดินผ่านเข้ามา  “เพราะย่าชอบคนตื่นเช้าไม่ขี้เกียจ” 

“ค่ะ”  มาลีพรยิ้มเขินนิด ๆ หมิงยกหม้อโจ๊กเข้ามาตั้งที่โต๊ะบนผ้ากันความร้อนแล้วกลับออกไป  ไม่ต้องมีใครสอนมาลีพรรีบจับทัพพีตักโจ๊กเสิร์ฟให้กับทุกคนเมื่อหมิงกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับจานใส่บะจ่างควันฉุยผ่านใบบะจ่างที่ห่อและมัดด้วยเชือก ลอยเป็นสายขึ้นมาให้เห็น 

เสียงกริ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น  “หมิงไปดูทีว่าใครมา แต่เช้าอย่างนี้”  ลินดาสั่งหมงิเมื่อรับจาใส่บะจ่างมาตั้งกลางโต๊ะ  อรสาไปหยิบกรรไกรเพื่อใช้ในการตัดเชือกมัดบะจ่างมาวางไว้ข้างจานเลิกคิ้ว  “ศิลาหรือเปล่า”   “ไม่น่าจะใช่...เพราะศิลาต้องไปตลาดไท”  ฉัตรตอบพี่สะใภ้  

“ใครนะ”  จักรรำพึงเมื่อตักโจ๊กเข้าปากกินช้า ๆ   “จิ๋นกู”  ไฉ่ฝ่งตอบ  “ฉันเรียกให้เขามาที่นี่เอง”  “จริงสิ”  ลินดาร้องขึ้น  “พวกเราต้องจัดเตรียมเรื่องการแต่งงานให้กับมาลีและศิลาต้องใช้ให้จิ๋นกูไปทำงานไม่อย่างนั้นไม่ทันแน่”  จิ๋นกูก้าวนำหน้าหมิงเข้ามาในห้อง

“ยินดี..ยินดี...ทุก ๆ คน”  จิ๋นกูพูดแสดงความยินดีพร้อมยกมือซ้ายกำมือขวาที่กำเอาไว้เขย่าแสดงความยินดีตามประเพณีจีนหลาย ๆ ครั้งตามทำเนียบการทักทายของคนจีนผู้รู้งานว่าให้พูดแต่คำเป็นมงคล เพราะบ้านนี้จะมีงานมงคล  “มานั่งกินโจ๊กกันจิ๋นกู”  ไฉ่ฝ่งชี้ไปที่นั่งข้างซ้ายที่จักรลุกเลื่อนไปนั่งอีกฟากอย่างรู้ดีว่ามารดาอยากพูดอะไรกับจิ๋นกูเรื่องงานสำคัญของครอบครัว

หมิงหยิบถ้วยชามมาตั้งให้กับจิ๋นกู  “ในที่สุดก็ตกลงใจกันได้แล้วสินะหนูมาลี”  จิ๋นกูถามแต่ไม่รอคำตอบก็รีบหันไปหาไฉ่ฝ่งอย่างเป็นการเป็นงาน  “ต้องจัดงานพิธีเต็มที่นะไฉ่ฝ่งหยี่ยี้  เพราะช่วยงานคนมาเยอะแยะจะต้องแจกบัตรเชิญให้ครบทุกคน”

“คิดว่าอย่างนั้น” ไฉ่ฝ่งรับปาก  “ผมจะพิมพ์บัตรเชิญในวันนี้เองครับว่า แต่กำหนดวันไหนแน่ ๆ “ฉัตรถาม    “ศิลาบอกว่าอีกสองอาทิตย์มันตรงวันอะไรน้า....อ่อ...วันที่สิบธันวาคม”  จักรช่วยน้องชายนับ  จิ๋นกูโบกมือ  “ไม่ได้ ไม่ได้  แต่งงานต้องดูฤกษ์ดูเวลาเอาดวงไปผูกกันจะได้อยู่กันยืดยาวมีลูกหลานเต็มบ้านเต็มเมืองไปหาฤกษ์ก่อนแล้วค่อยกำหนดวันแต่งงาน”  มาลีพรเบิกตาแล้วพูดขึ้นว่า

“งั้นเราไปทำอย่างนั้นกัน”  “ไม่ได้...ไม่ได้”  ฉัตรร้องเรียนแบบเสียงของจิ๋นกูคัดค้านขึ้น  “เราจะต้องจัดงานแต่งงานให้ตรงวันที่นายศิลากำหนด”   “ทำไม”  จิ๋นกูสงสัย  ลินดาดึงแขนไม่ให้มาลีพรพูด  ไฉ่ฝ่งโบกมือ “ไม่ต้องเถียงกัน”  จิ๋นกูผู้ชำนาญการจัดงานแต่งงาน งานศพโกนผมไฟ  เด็กแรกเกิดรวมไปถึงรับจ้างร้องไห้หน้างานศพนิ่วหน้าอย่างไม่สบายใจ

“การแต่งงานต้องฤกษ์ งามยามดีจะทำให้ลูกหลานเจริญอยู่กันยืด”     “นี่ก็ปลายปี...”  ไฉ่ฝ่งพูด  “ฤกษ์แต่งงานดีทั้งเดือนธันวาคม วันไหนก็แต่งได้ทั้งนั้นและความจริง พวกเขาน่ะดวงสมพงศ์กันดีนะ ข้ามน้ำข้ามทะเลมาเจอกันถือว่าเป็นวาสนาที่ดีแล้ว เอาตามที่ลูกชายบอกนั่นล่ะจิ๋นกู”  ในเมื่อประมุขของครอบครัวตัดสินใจอย่างนี้จิ๋นกูจนปัญญาที่จะเถียง  ใครว่าคนพวกนี้หัวโบราณบางคนก็ตามใจตัวเองเหมือนกันหนักนิดเบาหน่อย ตามใจลูกค้า จะดีกวาตามใจตัวเองจะมีงานเข้ามาให้ทำไม่ขาดสายและครอบครัวนี้จ่ายงามมาก

แต่คนอื่นยกเว้นมาลีพรรู้ดีว่าไฉ่ฝ่งตัดสินใจเช่นนี้เพราะไม่อยากขัดใจหลานชายจอมดื้อที่หากมีอะไรมาสะดุดใจอาจจะเปลี่ยนความคิดแล้วคราวนี้แผนที่วางไว้ว่าจะให้ศิลาแต่งงานต้องมีปัญหาแน่  “ผมจะไปพิมพ์บัตรเชิญ”  ฉัตรย้ำอีกครั้ง

“เราจะเชิญแขกเท่าไรดีครับแม่” จักรถาม    “ทุกคนที่เรารู้จัก”  ไฉ่ฝ่งตอบ  “เพราะนี่คือหลานที่ฉันรัก”  มาลีพรชักเวียนหัวกับข้อตกลงที่ใหญ่โตมโหฬารเช่นนี้  “แล้วเรื่องหารหารล่ะ”  อริสาถามขึ้น 

“ใช้ซิงสาขาหนึ่งสิปิดร้านหนึ่งวันเลี้ยงแต่งงานหลานฉันทั้งทีจักรไปดูทีนะ”  ไฉ่ฝ่งสั่งลูกชายอย่างรื่นเริงงานมงคลทำให้คนแก่อารมณ์ดีและมีชีวิตชีวามันจะต่ออายุให้ยืนยาวไปอีกหลาย ๆ ปี

“เราจะต้องดูเรื่องชุดแต่งงานของมาลี”  ลินดาเสนอ     “ลินดาไปจัดการ”  มีคำสั่งอนุญาตมาอีก  “ฉันจะช่วยไปดูด้วย”  อริสาอาสาจะช่วย  “เราจะต้องพาเบญจาไปตัดเสื้อผ้าด้วย”  แล้วทุกคนก็พูดถึงการแต่งงานที่เหมือนเาภูเขาลูกมหึมามาวางตรงหน้าของมาลีพรเธอไม่คิดมาก่อนเลยว่างานแต่งงานจะยุ่งยากขนาดนี้

“พวกเราไปกันเถอะ”  อยู่ ๆ ไฉ่ฝ่งก็ชวนขึ้นดื้อ ๆ  “ไปไหนค่ะ”  มาลีพรยังตามไม่ทัน  “ก็ไปทำงานประจำกันน่ะสิ”  ฉัตรพูด   “เราจะพาหนูไปดูภัตตาคารซิงของเราท้งห้าแห่งอย่างน้อยเรียกว่าเป็นการเรียนรู้ธุรกิจของพวกเราว่ามีอะไรบ้าง”  ลินดาพูดขึ้น  “ต่อไปหนูจะได้เป็นเจ้าของ”  นี่คือครั้งแรกที่มาลีพรเรียนรู้ว่าคนในครอบครัวทำงานเป็นทีมอย่างรู้ใจกันแค่คนหนึ่งพูดประโยคเดียวอีกคนก็เข้าใจแล้วต่อเรื่องได้หมด

“แต่คุณศิลา นัดว่าจะมารับหนู  ไปดูแหวนหมั้นกันเวลาสิบโมงค่ะ”  เธอรีบบอกเพราะไม่อยากให้มีการผิดพลาดเกิดขึ้น  ใจหนึ่งจริง ๆ ในส่วนลึกเธอไม่อยากไปดูทรัพย์สมบัติของพวกเขามันเป็นมโนธรรมส่วนลึกเตือนว่าเธอไม่มีสิทธิ์ เพราะเธอสวมรอยแอบอ้างมา   ทุกคนยักไหล่

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น”  ไฉ่ฝ่งบอก  “เราโทร.บอกศิลาได้ว่าพวกเราไปที่ไหน  เขาจะตามไปเองนั่นล่ะ”  แล้วทุกคนก็เคลื่อนขบวนออกจากบ้านไปอย่างรื่นเริงยินดี

ตอนที่ 34

มาลีพรเรียนรู้ในเวลาไม่ช้าว่าทำไมมาลีจึงยอมทิ้งรากฐานที่เมืองไทยเพื่อมาแต่งงานกับผู้ชายที่ตนเองไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน  ภัตตาคารซิงทั้งห้าสาขาเลิศหรูตกแต่งแบบจีนราชวงศ์ชิงที่นิยมไม้ฉลุลายสี่เหลี่ยมซ้อนกันเป็นวงกรุพื้นลายด้วยสีแดง  พื้นปูพรมแดงรับกับผ้าปูโต๊ะสีขาวสะอาดตา  เพราะพวกเขาบริการคนมีฐานะที่นิยมอาหารจีนราคาแพงไม่ใช่บะหมี่ผัดข้าวผัดจานด่วนอย่างที่คนอเมริกันฮิตกินแบบง่าย ๆ ราคาถูก แต่นี่เป็นร้านอาหารมีระดับคนรวยเท่านั้นที่จะเข้ามารับบริการ  พวกเขามีพนักงาน แต่ละสาขาหลายสิบคนและมีผู้จัดการคอยควบคุมดูแล  ไฉ่ฝ่งสั่งให้จักรพาไปส่งที่ซิงสาขาสามในย่านถนนเลขที่ห้าสิบเจ็ดที่ตั้งของร้านค้าราคาแพงทั้งหลายแหล่  จักรจอดรถที่หน้าถนนใหญ่ให้แล้วรีบไปเปิดประตูรถให้มารดา

มาลีพรรีบก้าวลงจากรถมารอรับไฉ่ฝ่ง  “แม่จะอยู่ที่สาขานี้กับมาลีรอให้ศิลามารับเองเจ้าไม่ต้องมารับหรอก”  ไฉ่ฝ่งบอกกับจักรและอริสาที่จะไปดูงานที่ปั๊มน้ำมันของพวกเขา มาลีพรรีบมาประคองไฉ่ฝ่งเดินเข้าลานกว้างของตึกบีบีไปยังชั้นใต้ดินที่เข้าได้ทางด้านหน้าร้านอาหารซิงสาขาสามอยู่ข้างล่างนั่นเอง  ผู้จักการร้านนี้เป็นคนไทยเชื้อสายจีนชื่อ นวัต

“สวัสดีครับท่านประธาน”  นวัต โค้งให้กับไฉ่ฝ่ง  “นี่คือมาลีคู่หมั้นของศิลา”  ไฉ่ฝ่งแนะนำ  นวัตเบิกตาแวบเดียวแล้วก็น้อมศีรษะให้  “ยินดีที่รู้จักครับผม นวัต เป็นผู้จัดการสาขานี้ครับคุณมาลี”   “พาเราไปดูรอบ ๆ สิอีกไม่นานร้านจะเปิดบริการรอบกลางวันแล้วไม่ใช่หรือ”  ไฉ่ฝ่งสั่ง

นวัตพาไปตรวจห้องครัวที่สะอาดมากเครื่องใช้วาววับทุกชิ้นตลอดจนแผนกจัดเก็บอาหารสดอาหารแห้งและไปหยุดที่แผนกการเงิน  “ทุกวันเราจะมาตรวจระบบการบริหารและรายได้จากที่นี่”  ไฉ่ฝ่งสอนมาลีพร เอออออย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก

“ภัตตาคารที่ประสพความสำเร็จไม่เจ๊งเพราะสามสิ่ง”  ไฉ่ฝ่งพูดไปเรื่อย ๆ “หนึ่งเป็นที่น่าเชื่อถือของลูกค้าเรื่องบริการดีอาหารอร่อย สองจัดซื้อด้วยตนเองอย่างที่หนูเห็นศิลาคุมสายนั้นอยู่ส่วนใหญ่การรั่วไหลจะมาจากที่นั่นแค่เราอุดมันด้วยการให้ศิลาไปทำงานนี้”  เธอเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่าเขาคือหนึ่งในหัวใจของธุรกิจของครอบครัวของเขาในส่วนจัดซื้อ

“สามการควบคุมคนในร้านอย่างใกล้ชิดให้พวกเขาไม่เหลวไหลเท่านี้เราก็จะรวย”  ไฉ่ฝ่งจบการสอนเพียงแค่นี้   “หนูคิดว่าชอบงานส่วนไหนของร้านที่สุด”  มาลีพรอึกอักนิดหนึ่ง  ในความเป็นจริงชีวิตก่อนที่เธอจะมาถึงอเมริกาเธอฝันว่าตนเองจะใช้ชีวิตอยู่ในครัวที่กว้างใหญ่ของโรงแรมที่ไหนสักแห่งในกรุงเทพฯ ทำขนมปังและเค้กให้กับผู้คนกินมันอย่างมีความสุขแต่ภัตตาคารของไฉ่ฝ่งเป็นส่วนที่เธอไม่กล้าฝัน  “หนูยังไม่แน่ใจว่าตัวเองจะถนัดได้ในส่วนไหนค่ะ”

เธอตอบตามความเป็นจริง เสียงอ่อย  นวัต จึงหาทางออกให้อย่างสุภาพ  “ลองนั่งข้างแคชเชียร์เก็บเงินดูสักพักดีไหมครับทุกครั้งที่คุณศิลาหรือลุงจักรมาพวกท่านก็จะนั่งที่นั่นประจำและจะเห็นคนในครัวถนัด เพราะพวกเขาจะเดินออกมาเสิร์ฟอาหารจากที่นั่นพอกับเห็นลูกค้าทั้งร้านจากมุมนั้นด้วย”

“ก็ดีเหมือนกันนะ” ไฉ่ฝ่งเห็นด้วย  พวกเขาจึงพามาลีไปหาแคชเชียร์สาวใหญ่อายุราว ๆ ลินดา ท่าทางใจดีเชื่อ เฟธ   “คุณย่าจะไปไหนค่”  มาลีถามไฉ่ฝ่งฟน้าตื่น เพราะท่านทำท่าจะผละไปเลย  ท่านโบกมือไล่ให้นวัตและคนอื่น ๆ ไปทำงานต่อก่อนหันมาพูดกับมาลีพร

“วันนี้มีคนงานคนหนึ่งที่สาขานี้ไม่มาทำงานย่าจะไปดูที่นั่นแทน”    “ให้หนูไปช่วยดีไหมค่ะ”  มาลีพรรีบเสนอตัวเองหวังจะเบาแรงไฉ่ฝ่ง  “ไม่ต้องหนูอยู่ที่นั่นกับเฟธนะ”  ไฉ่ฝ่งสั่งแล้วก็รีบผละไปอีกฟากของร้าน  มาลีพรละล้าละลัง  แต่เฟธตบหลังมือเธอเบา ๆ

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ  คุณย่าเป็นเจ้าของร้านนี้ท่านจะทำงานอะไรก็ได้ที่อยากทำเพื่อให้ร้านที่ท่านก่อตั้งไปได้รอดเองร้านเริ่มเปิดแล้วลูกค้าทยอยกันเข้ามาแล้วค่ะ”  มีลูกค้าทะยอยเข้าร้านเรื่อยจนเต็มร้านงานยุ่งมากกับการรับใบออเดอร์  เทียบกับโต๊ะต่าง ๆ มาลีพร อยู่ช่วยเฟธอย่างเพลิดเพลินจนลืมเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วลืมสนิทว่านัดศิลาให้เข้ามารับเธอจนเขาเดินเข้ามาในร้านใกล้บ่ายหนึ่งโมงพอดี

“คุณศิลา”  เธอทักทายอย่างร่าเริงดึง ใบออร์เดอร์จากช่องเสียบหมายเลขโต๊ะมารวมกันให้เฟธ  “โต๊ะนี้เรียกเก็บเงินอีกแล้ว” เฟธรับไปคิดเงินอย่างรวดเร็ว  “ดูเหมือนคุณจะรอผมด้วยความเพลิดเพลินกว่าที่ผมคิดซะอีก”  เขาตั้งข้อสังเกตอย่างนึกขำ  “คุณย่าบอกว่าฉันเรียนได้จากที่นี่ค่ะ”

“ใช่”  เขายอมรับแล้วหันไปรอบ  “แล้วคุณย่าไปไหน”  มาลีพรหน้าเหลอหลาหันไปมองเฟธ  ศิลาจึงถามเฟธเอง “คุณย่าไปไหน”  เฟธพยายามรักษาสีหน้าให้เรียบเฉยเมื่อตอบเขา  “อยู่ที่เดิมค่ะคุณศิลา..เพราะเจ้าของไม่มาทำงานค่ะ”  ศิลากลอกตา  “เอาอีกแล้วหรือนี่”  เฟธแบมือออกสองข้าง คล้ายช่วยอะไรไม่ได้

ศิลาส่ายหน้า แล้วหันหลังกลับเดินไปยังอีกฟากของร้านที่มาลีพรเห็นย่าไฉ่ฝ่งเดินเข้าไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน  มาลีพรหันไปถามเฟธ   “รู้ไหมว่าคุณศิลาไปไหน”   “ไปห้องน้ำค่ะ”  เฟธตอบสั้น ๆ “แต่เขาไม่ได้ปวดอะไรที่จะใช้บริการหรอกค่ะ”       “แล้วเขาไปทำไมค่ะ”   “ท่านประธานไฉ่ฝ่งอยู่ในนั้นล่ะ”  มาลีพรยังไม่เข้าใจเรื่องนี้อยู่ดี  “แล้วทำไมคุณศิลาดูโกรธที่ท่านไปใช้ห้องน้ำ”

“ท่านไม่ได้ไปใช้ห้องน้ำหรอกค่ะ”      “หมายความว่ายังไง”      “ท่านเข้าไปทำหน้าดูแลความสะดวกในห้องน้ำค่ะ”    “ไปล้างห้องน้ำหรือค่ะ”  มาลีพรอ้าปากหวอ  “ไม่ใช่ค่ะนั่นมีพนักงานทำความสะอาดอยู่แล้วท่านไม่ต้องทำหรอกค่ะ  แต่ท่านจะคอยดึงผ้าเย็นผ้าร้อนแล้วแต่แขกชอบแบบไหน ส่งให้พวกแขก หลังเขาล้างมือ” 

เธอจำได้ห้องน้ำในร้านอาหารของซิงแต่ละสาขาสะอาดและหรูมากและมีพนักงานให้ความสะดวกเรื่องนี้จริง ๆ  “ท่านเป็นคนที่ทำงานทุกอย่างไม่นิ่งดูดายจึงทำให้ลูกหลานมีทรัพย์สินรวยขนาดนี้”  เฟธอธิบาย ๆ “นั่นมากันแล้ว”  ไฉ่ฝ่งเดินนำหน้าหลานชายออกมาทั้งสองหน้าบึ้งพอกันทั้งคู่  ศิลาเดินมาดึงมาลีพรออกมาจากหลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์  ไฉ่ฝ่งเดินมาหยุดที่หน้ากล่องใส่ทิปของพนักงานที่เมื่อได้ทิปจากแขกจะนำมาหย่อนที่นั่นเพื่อจะเปิดแบ่งในเวลาเลิกงานทุกวัน

“สองชั่วโมงมีคนเข้าห้องน้ำตั้งสามสิบคนแนะเฟธ”  ไฉ่ฝ่งบอกเฟธยิ้ม ๆ แม้จะเครียดนิด ๆ กับศิลาที่ยืนซ้อนหลังท่าน “เราได้ร้อยเจ็ดสิบเหรียญ”  เฟธเกือบหัวเราะกับสีหน้าของศิลาเสหันไปพูดกับไฉ่ฝ่ง “นั่นเจ้สอง นั่งอยู่สามวันเลยนะคะ ท่านประธาน” เฟธพูดให้ฟัง  ไฉ่ฝ่ง ยิ้มให้กับเฟธอย่างเป็นปลื้ม

ศิลากลอกตาแล้วคว้าแขนไฉ่ฝ่งพร้อมกับดึงมาลีพรติดมือเขาอีกข้างพาเดินไปกับเขาออกไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว  นวัตเดินเข้ามาที่เคาน์เตอร์อีกครั้งหลังที่เขาหายเข้าไปเร่งคนในครัวพักใหญ่เจอเฟธหัวเราะคนเดียวอยู่กับกองบิลใบเรียกเก็บเงิน  “คุณมาลีไปไหนเฟธ”  “คุณศิลามารับไปแล้ว”

“อ้าว....ผมคิดว่าพวกเขาจะอยู่กินกลางวันที่นี่ซะอีกอุตส่าห์แอบเข้าไปสั่งเชฟจัดโต๊ะพิเศษที่ห้องหน้าครัวของเชฟคุณรู้ไหมว่าทำไมพวกเขารีบนัก”   “คุณศิลามาพบท่านประธานไปที่ห้องน้ำก็ลากออกไปเลย”    “โมโห”  นวัตถาม    “ไม่รู้”     “คราวที่แล้วมาเจอก็ไม่ว่าอะไรนี่นา”   นวัตงึมงำแล้วเดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้งเพื่อบอกเลิกโต๊ะพิเศษที่เขาคิดว่าตนเองเกือบมีโอกาสได้นั่งยลโฉมคู่หมั้นคนสวยของเจ้านายด้วยเมื่อพวกเขากินข้าวกลางวันที่นี่

มาลีพรพยายามแกะแงะมือที่กุมต้นแขนของเธอออกพร้อมกับโก่งตัวเพื่อหยุดไม่ให้ศิลาลากเธอไปอย่างนี้  มือเขาเหนียวอย่างไม่น่าเชื่อไม่ยอมปล่อยจากแขนเธอและไฉ่ฝ่งที่ยังเห็นยึดเอาไว้อีกข้างให้เดินกันเป็นหน้ากระดานเรียงสาม  “นี่หยุดลากฉันซะที...นายศิลา”  ไฉ่ฝ่งสั่งเสียงเย็น

เขาหยุดพอดีที่พวกเขาทั้งสามมาหยุดตรงหน้ารูปปั้นมองคล้ายคนบิดขี้เกียจสีขาวสูงเทียบตึกสี่ชั้นบนลานโล่งหน้าตึกสูงกวาเจ็ดสิบชั้น  มีผู้คนเดินไปมาที่นั่นขวักไขว่  เพราะเป็นเวลาหลังอาหารกลางวันคนจะกลับเข้าสู่ที่ทำงานบนตึกสูงระแวกนี้ทั้งหมด  มาลีพรสะบัดแขนเขาหลุดออกไปพร้อมกับแว้ด

“คนทุเรศ”     “คุณว่าผมทำไม”  ศิลาขึงตาใส่เธอ  “คุณอยากทำไม่ดีกับคุณย่าทำไมล่ะ”  ศิลาหันไปมองไฉ่ฝ่งที่ยืนกอดอกมองเขาด้วยสายตาเย่อหยิ่งไม่ยอมพูดอะไรเพราะถือว่ามีคนรบแทนให้แล้วเขาจึงหันกลับมาหาเธอ  มาลีพรไม่รอให้เขาพูดหรอกเธอเลือกที่จะโจมตีก่อนเพื่อความได้เปรียบ

“คุณอายที่คุณย่าไปอยู่ที่ห้องน้ำใช่ไหมคนทุเรศ”  ศิลาอ้าปากหวอไปอึดใจหนึ่งก่อนจะติงอย่างใจเย็น   “คุณเรียกผมว่าคนทุเรศสองครั้งแล้วนะหวานใจ”   “ฉันไม่สนแต่คุณควรจะทำดี ๆ กับคุณย่าไม่ใช่หยาบคายกับท่านอย่างนี้คนเราทำงานอาชีพอะไรที่สุจริตย่อมมีเกียรติทั้งนั้นแม้จะเป็นคนดูแลในห้องน้ำ”  เขาหันไปมองไฉ่ฝ่ง  “คุณย่าเสนอให้มาลีเริ่มงานที่ห้องน้ำนั่นหรือเปล่า”

ไฉ่ฝ่งยักไหล่แสดงไม่มีความคิดเห็นก่อนจะแก้ตัว   “ฉันยังไม่เคยพูดอะไรนะ”  มาลีพรดึงแขนให้เขาหันกลับไปหาเธอ  “ฉันไม่ให้คุณเอ็ดท่านนะ”  เขาไม่โต้ตอบเธอแต่พูดขึ้นมาเสียงเรียบเฉยจับอารมณ์เขาไม่ได้เลยว่ารู้สึกอะไร “ผมเริ่มทำงานให้ซิงครั้งแรกก็ที่ห้องน้ำนั่นล่ะ”  เขาเคยทำงานนี้มาก่อนเธออ้าปากค้าง

“คุณมีปมกับเรื่องนี้หรือคะ”  เธอถามด้วยความระมัดระวังที่สุดไฉ่ฝ่งหัวเราะขึ้นมาอย่างขบขันทำให้ศิลาหน้างอหงิก  “อะไรหรือคะคุณย่า”  มาลีพรไม่เข้าใจตลอกส่วนตัวอย่างนี้อยู่แล้ว  “ศิลาชอบที่นั่นด้วยซ้ำไป”  “ทำไมคะ”  เธอยิ่งไม่แน่ใจหนักขึ้น

“เพราะทิปของที่นั่นงามกว่าพวกเดินโต๊ะเสียอีก...คนงกทิป”  ไฉ่ฝ่งเย้าหลานชายเสียงหัวเราะร่วนศิลาตรงเข้าไปกอดไฉ่ฝ่งแล้วยกขึ้นหมุนไปรอบ ๆ ตัวแรง ๆ หลายรอบแล้วทั้งสองหัวเราะประสานเสียงกันดังลั่นจนผู้คนแถวนั้นมองด้วยความสนใจ  มาลีพรอ้าปากค้าง  เพราะท่าทางของทั้งสองสนุกสนานมากกว่าที่จะมีปมด้อยทั้งย่าหลานไฉ่ฝ่งทุบไหล่หลานชาย

“โอ้ยเวียนหัวปล่อยย่าลงสิ”  ศิลาทำตามแล้วทั้งสองยังหัวเราะกันอีกพักหนึ่งก่อนจะหันมามองมาลีพรที่ยืนตีสีหน้าไม่เข้าใจที่สุด  ไฉ่ฝ่งเรียกเธอเข้าไปใกล้ “มานี่”  ศิลายื่นหน้าเข้าไปใกล้ไฉ่ฝ่ง  “พูด”  “เขาไม่เคยดูถูกงานทุกชนิดไม่ว่าจะทำอะไรเหมือนย่าที่ทำงานได้ทุกอย่างนั่นล่ะ”  ไฉ่ฝ่งอธิบาย      “แล้วทำไมคุณศิลาจึงดูโกรธนัก”     “เขาโกรธที่ย่าลืมว่าเรานัดกันว่าจะไปดูแหวน แต่งงานให้หนูไง”

ตอนที่ 35

มาลีพรรู้สึกแปลกว่าตัวเองหน้าชาไปด้วยคำตอบของไฉ่ฝ่ง  เพราะเธอก็ลืมเรื่องแหวนแต่งงานไปสนิท  ”ทุกคนลืม”  ศิลากล่าวหาทุกคนได้สนิทปาก  จากแววตาตื่นตกใจของความทรงจำได้ว่านักเขาเอาไว้  มาลีพรหน้าแหย่ไปนิดหนึ่ง  ถึงไม่ลืมเธอก็ไม่อยากจะไป  เธอมีความลับบางอย่างที่ตั้งใจจะพูดให้เขารู้ในวันนี้เป็นความลับเรื่องของมาลี

“น้อยใจไปได้น่าศิลา”ไฉ่ฝ่งเย้าหลานชาย  “เรื่องใหญ่อย่างนี้จะไม่ให้ผมโกรธ...ผมมาถึงคนหนึ่งสนุกกับงานแคชเชียร์อีกคนสนุกกับการเก็บเงินค่าทิปในห้องน้ำเห็นผมไม่มีความหมายเลย”     “คุณโกรธทั้งฉันด้วยนี่คะ” มาลีพรอุทานอย่างสำนึกผิด

“ควรมั้ยล่ะ”     “ฉันขอโทษค่ะ”  เธอพยายามแก้ไขความผิด   “อย่าเรื่องมากเลยน่าศิลาเราจะไปซื้อแหวนแต่งงานของแกกันอยู่แล้วไง”  ไฉ่ฝ่งพูดแล้วคว้าแขนมาลีพรเข้ามาใกล้  “ง่าย ๆ อย่างนี้เลยหรือ”  ศิลาพูดอย่างนึกขำ   “ง่าย ๆ อย่างนี้เลยหรือ”  ศิลาพูดอย่างนึกขำ

“ก็มาลีขอโทษแกไปแล้วไงหรือแกไม่อยากไป”       “ไปสิครับ...ไปสิ”   “แต่ว่า..คือว่า”  มาลีพรพยายามพูด  “มีอะไรที่หนูอยากได้หรือ”  ไฉ่ฝ่งถาม  แต่ศิลารีบขัดกลัวว่าเธอจะหาเรื่องบ่ายเบี่ยง  ไม่ยอมไปซื้อแหวนอย่างเมื่อวานที่เธอยังพยายามให้เขาล้มเลิกการแต่งงาน  “เราจะเลือกกันที่ร้าน.....ไปกันเถอะครับ”

ศิลาเดินนำไปก่อน ทำให้มาลีพรต้องหุบปากที่จะขอพูดธุระกับเขาลงเธอจะพูดได้ยังไงเขาไม่อยู่รับฟังอย่างนี้แล้ว  เธอไม่อยากพูดต่อหน้าไฉ่ฝ่ง  การอธิบายให้คนเดียวเข้าใจมันยากอยู่แล้วแต่ถ้าได้ผลจะมีคนช่วยอธิบายความจำเป็นของเธอต่อ ๆไปได้ เพราะเรื่องนี้มีคนเกี่ยวข้องมากมายเหลือเกิน  มันคงจะยากถ้าต้องพูดกับหลาย ๆ คน เพราะทุกคนจะมีคำถามรุมเร้าเข้ามาเธอจะแก้ตัวยากขึ้น  คงต้องหาโอกาสพูดกับเขาตามลำพังให้ได้  “มาเถอะ”  ไฉ่ฝ่งลากมือของเธอให้ติดตามไป

ในร้านขายเครื่องประดับราคาแพงเงียบและไม่ค่อยมีคน  ไฉ่ฝ่งนั่งข้างมาลีพร  มีศิลานั่งตอ่ท้ายแถวที่หน้าตู้กระจกโชว์แหวนเพชรสารพัดแบบอยู่ข้างใน  หนุ่มใหญ่เชื้อสายจีน-อเมริกันที่แนะนำว่าชื่ออองลีเป็นเพื่อเก่าของฉัตรทำหน้าที่ดูแลการขายครั้งนี้  เขาหยิบแหวนตามที่ศิลาชี้ลงไป

“แหมหนุ่มเอ๊ย”  นายตาถึงมากแหวนวงนี้สวยที่สุดในแบบที่พวกเราเลือกมาสำหรับเจ้าสาวในฤดูนี้เลย”  มาลีพรมองแล้วมันก็คือแหวนทองคำขาวเกลี้ยงเกลาทั้งวงประดับหัวแหวนด้วยเพชรสีขาวสว่างน้ำงามเม็ดเดียวโดด ๆ ที่หัวแหวนเท่านั้นไม่มีลวดลายอะไรสักหน่อย  ศิลาคว้ามือของมาลีพรมาสวมแหวนวงนี้ลงบนนิ้วนางข้างซ้าย  น่าประหลาดแหวนธรรมดาเกลี้ยง ๆ ประดับเพชรเม็ดเดียวมันดูสวยในนิ้วเรียวงามของมาลีพร

“เห็นไหมมันสวยจริง ๆ “อองลีรีบพูดให้เครดิตมัน   “คุณชอบไหม”  ศิลาถามชิดหูเธอ  มันทำให้เธอเขินอายกับกิริยาที่สนิทสนมอย่างนี้แต่ก็สามารถตอบได้ว่า “สวยค่ะแต่ว่าวง  มันใหญ่ไปหน่อย มีวงเล็กกว่านี้ไหมค่ะ”  เขาไม่เชื่อเธอไม่มองที่แวนด้วยซ้ำไปเมื่อประกาศว่า  “เราเอาวงนี้”

“เดี๋ยวค่ะ” มาลีพรพยายามจะถอดแหวนออกจากนิ้ว  แต่ไฉ่ฝ่งกดมือเธอเอาไว้  “อย่าถอด...นี่ถือว่าย่ามาเป็นพยานแล้วสวมติดนิ้วไปได้เลย”  ไม่มีใครสนใจท่าทีพยายามคัดค้านของเธอยิ่งนายอองลีนั่นไม่มองมาเลย  เพราะศิลาสั่งแหวนแต่งงานของเธอกับเขาคู่หนึ่ง  แล้วดึงสมุดเช็คออกมากรอกจำนวนตามที่อองลีแจ้ง  โดยไม่ต่อราคาสักคำเดียว

“มันแพงเกินไป”  มาลีพรพยายามพูด   “ศิลาจ่ายได้”  ไฉ่ฝ่งตอบ  ตัวเขาเองก็หันกลับมาเมื่ออองลีถือเช็คเขาจากไปพร้อมคำสั่งทำแหวนแต่งงาน  รอยยิ้มของเขาทำให้เธอตะลึงลืมหมดทุกยอ่างว่าจะพูดอะไรกับเขาเขาอาจจะหัวเราะกับย่าไฉ่ฝ่ง  แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มให้เธอโดยตรง  มีบางอย่างในหัวใจของเธอที่ร่วงลงจากที่สูงเหมือนมันตกลงในเหวที่ลึกอย่างไม่มีวันจะหล่นถึงก้นเหวได้  เขายกมือข้างซ้ายที่ประดับด้วยแหวน  ที่เขาซื้อให้เธอขึ้นจุมพิตเบา ๆ ให้ริมฝีปากของเขาประทับกับนิ้วและแหวนจนสัมผัสเนื้อจนรู้ถึงรอยจุมพิตนี้แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้น

“เราหมั้นกันแล้วแหวนนี้ สวมเอาไว้ตลอดนะมาลี”  มาลี...ชื่อนี้เรียกสติของเธอกลับมาอีกครั้งเหมือนกระชาก  เธอจะบอกเขาอย่างไรนะว่าอย่าเพิ่งซื้ออะไรให้เธอจนกว่าเขาจะได้ฟังเรื่องราวของมาลีพรคนนี้ซะก่อนว่าเธอไม่ใช่มาลีคนที่เขาเข้าใจ  มีก้อนอะไรบางอย่างมาจุกที่ลำคอของเธอจนร้อนผ่าว  ถ้าเธอพูดเดี๋ยวนี้เธอจะสูญเสียเขาไปทันที

นั่นมันเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย....น้ำตาของเธอผุดจนเต็มตาด้วยความอัดอั้นตันใจที่ไม่กล้าพูดความจริงกับเขา  ศิลาเข้าผิดเขาบีบมือเธอหนักแน่น  “อย่าร้องไห้ ผมจะดูแลคุณเองและเราจะแต่งงานกันปัญหาทุกเรื่องจะหมดไปขอให้คุณเชื่อใจผม”  เขาไม่รู้หรอกว่าเธอยึดถือคำพูดของเขาวันนี้เอาไว้จนถึงวันที่เขามาคืนให้เธอเจ็บปวดจนเจียนตายที่เขาไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ  แต่วันนี้เธอเชื่อเขา อย่างที่หัวใจเธอเองที่อยากเชื่อเขา

ทั้งสามออกจาร้านเพชรก็บ่ายจัดแล้วแต่ลมหนาวในนครนิวยอร์กยังพัดแรง  “เราไปหาอะไรกินกันเถอะ”  ไฉ่ฝ่งชวน  คำชวนทำให้ท้องของมาลีพรร้องขึ้นทันทีเตือนว่าเกือบแปดชั่วโมงที่เธอกินโจ๊กนิดหน่อยกับบะจ่างหนึ่งชิ้นมันหมดไปแล้ว  “คุณย่าอยากจะกินอะไรครับ”  ศิลาถามอย่างเอาใจ เขาเองก็รู้สึกหิวเช่นกัน  “แถวนี้มีอาหารจานด่วนไหมที่นั่งปุ๊บเสิร์ฟได้ปั๊บ”

“มีครับ”   “ไกลไหม”  ไฉ่ฝ่งถาม   “เดินอ้อมตึกหลังนี้ก็จะพบแล้วครับ”  ศิลาพาทั้งสองเดินอ้อมตึกไปพบร้านกาแฟที่เสิร์ฟขนมเค้กและขนมปังไส้ต่าง  ๆ กับเด็นนิส หลากชนิดให้กับลูกค้าที่โต๊ะได้ทันทีที่เรียก ทั้งสามได้โต๊ะใหญ่ริมหน้าต่างชิดถนน  ไฉ่ฝ่งสั่งโกโก้ร้อนกับขนมปังไส้ผักโขมกับเด็นนิสหน้าแอปเปิ้ลศิลาสั่งแซนวิชไส้แฮมสองชิ้นใหญ่มากินกับกาแฟมาลีพรจึงเลือกขนมปังไส้ผักรวมหนึ่งชิ้นกับเค้กเรย์เย่อร์มะนาวหอมกรุ่นมากินกับน้ำส้มคั้น

“ว้าว...ไม่คิดเลย่าผักพวกนี้เอามารวมกันทำไส้ขนมได้”  มาลีพรพูดอย่างลืมตัวเพียงกัดขนมปังเข้าปากลิ้มรสชาติคำแรก  “เขาใส่อะไรไว้ข้างใน” ศิลาชักสนใจที่เธอดูชื่นชอบ    “ผักโขม  ใบโหระพาและส่าหร่ายทะเลคลุกเคล้ากับไวน์ขาวในน้ำมันเนย”  คำตอบของมาลีพรทำให้คนฟังทั้งสองเบิกตานิด ๆ ด้วยความสนเท่ห์  ไฉ่ฝ่งแหวกเนื้อขนมปังไส้ผักโขมตรงหน้าตัวเองเครื่องภายในสีคล้ำมองไม่ออกว่ามีส่วนประกอบอะไรบ้าง

“เก่งมากนะขนาดย่ากินเข้าไปยังแยกไม่ออกเลยว่ามีอะไรผสมอยู่ในนี้บ้างนอกจากผักโขมกับเนย”  “คุณรู้ได้ยังไง”  ศิลาซักเธอด้วยความอยากรู้มากกว่า  มาลีพรทำมือยุกยิกนิดหนึ่งพยายามอธิบาย  “ก็ฉันชอบทำขนมปัง  และฉันชอบชิมส่วนผสมของไส้ขนมจึงจำเป็นต้องแยกแยะส่วนผสมออกว่ามีอะไรบ้าง”

“หนูทำขนมปังได้ยังงั้นหรือ” ไฉ่ฝ่งชื่นชอบขึ้นมา  “นับว่าเป็นโชคของครอบครัวเราจริง ๆ “ มาลีพรตีสีหน้าไม่ถูกกับคำชมแบบนี้  “เป็นโชคยังไงครับ”  ศิลาจะหัวเราะอยู่แล้ว  “ก็...พวกเราเป็นคนเปิดภัตตาคารมีลูกสะใภ้ก็ต้องใกล้เคียงกับคนทำอาหารให้คนอื่นกินน่ะสิ” ไฉ่ฝ่งพูดอย่างภาคภูมิ

“แต่หนูทำอาหารจีนไม่เป็น”  มาลีพรรีบพูดความจริง  “สักวันหนูจะทำเป็น เพราะมีหัวทำอาหารอะไรชาติไหนก็เรียนเร็ว แต่เวลานี้เรายังไม่ต้องการให้หนูทำอาหารจีน  เวลานี้หน้าที่ของหนูก็คือแต่งงานกับศิลามีลูกเร็ว ๆ ให้ย่าได้อุ้มเร็ว ๆๆ ก็พอแล้ว”  คำพูดที่ตรงและโจ่งแจ้งทำให้มาลีพรอับอายจนหน้าแดง  ศิลาหันไปหัวเราะฮึ ๆๆ กับขนมปังฝรั่งเศสที่ถูกเสียบเอาไว้ในตระกร้าใบใหญ่โชว์อยู่บนหน้าต่างร้านใกล้โต๊ะที่พวกเขานั่งทั้งสามเป็นส่วนผสมที่ลงตัวของความอบอุ่นของครอบครัว

คุณนายจี๋รั้งแขนสามีที่เดินเร็ว ๆ เพื่อนที่จะกลับไปยังร้านประจำที่พวกเขานัดเพื่อนเอาไว้  ลมหนาวปลายเดือนพฤศจิกายน  ไม่ทำให้ใครอยากอยู่บนถนนนาน ๆ   จี๋จิงฉวนชะงักนิดหนึ่ง  “มีอะไร”  คุณนายจี๋ชี้มือไปยังร้านคาเฟ่ขายขนมปังที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนสายนี้

“นั่นหนูมาลี”  จี๋จิงฉวนเขม่นมองข้ามไป  เขาเห็นมาลีนั่งอยู่กับไฉ่ฝ่งภายในร้ายขายขนมปังร้านนี้และมีใครอีกคนนั่งโต๊ะเดียวกัน เห็นเพียงแขนเสื้อสีดำเข้มก็รู้ว่าเป็นผู้ชายอีกคนแต่มองเห็นหน้าไม่ถนัด เพราะตระกร้าขนมปังฝรั่งเศสใบใหญ่บดบัง

“พวกเขามากับใครนะ”  คุณนายจี๋รำพึงเป็นคำถาม  จิ๋จิงฉวนคว้ามือภรรยาทำท่าจะเดินข้ามถนนทันที  ”จะทำอะไคะคุณ”     “หนูมาลีพวกเราจองไว้ให้นายตรีแล้ว พวกบ้านนั้นจะเที่ยวแนะนำให้กับหนุ่มบ้านอื่นได้ยังไ”    “แต่ว่าพวกเราก็ไม่ได้รับปากอะไร นอกจากอนุญาตให้ลูกชายของพวกเราไปมาหาสู่กับหนูมาลีพเท่านั้นเอง”  จิ๋จิงฉวนส่ายหน้าอย่างขัดใจ

“เชอะ....นั่นมันแน่อยู่แล้วที่พวกเราไปขอนี่อะไรจะมาเที่ยวเสนอหนูมาลีให้กับคนอื่นลับหลังพวกเราถือว่าทรยศ ไม่ได้เราต้องเข้าไปดูสิมันเป็นใครกัน”  จี๋จิงฉวนพูดแล้วดึงมือภรรยาให้ข้ามตามเขาไปอย่างรวดเร็ว  ทั้งสองก้าวเข้าไปในร้านขายขนมปังและเครื่องดื่มร้านนี้ตรงดิ่งไปยังโต๊ะริมหน้าต่างที่มาลีนั่งอยู่กับไฉ่ฝ่ง

“หลังที่พวกเจ้าแต่งงานกันแล้ว ต้องทำขนมปังไส้ฝักรวมให้ย่ากินนะมาลี”  พวกเขาไม่ทันได้ฟังไฉ่ฝ่งพูดด้วยเสียงอันดังรื่นเริงใจ  ทำให้จี๋จิงฉวนตาลายไม่มองด้วยซ้ำว่าผู้ชายที่เขาตั้งใจมาดูหน้านั้นเป็นใคร  “คนหลอกลวง”  จี๋จิงฉวนแผดเสียงสั่น  เขาไม่สนคนอื่นและสะบัดตัวจากมือที่รั้ง เพื่อเรียกสติของเขาจากคุณนายจี๋

คนทั้งสามหันมามองแขกที่ไม่ได้รับเชิญด้วยความตกใจ กับการทักทายที่พิสดารไม่คาดฝันเช่นนี้  “จี๋ จิงฉวน”  ไฉ่ฝ่งอุทานชื่อตัวการด้วยน้ำเสียงตำหนิไม่ได้หวั่นไหวกับท่าทีโกรธจัดของจิ๋จิงฉวนสักนิด

ศิลาลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะแรงจนถ้วยกาแฟกระทบกันกราด  “อะไรครับ”  เขาไม่กลัวนายกสมาคมชาวจีนในไชน่าทาวน์ คนนี้หรอก  ไม่พอที่ จิง ฉวนมาแสดงมารยาทไม่ดีกับไฉ่ฝ่งมากกว่า “แกเองรึ”  จิงฉวนถามอย่างโกรธเมื่อหันกลับมาเห็นว่าใครคือคนที่ไฉ่ฝ่งระบุว่าแต่งงานกับมาลี  

“ลุงจี๋พูดอะไร”  ศิลาถามด้วยความไม่พอใจเขาปัดเศษขนมจากเสื้อตัวเอง  คุณนายจี๋ยื่นหน้าเข้ามา เบ่งตาพองมองศิลา  “เธอจะแต่งงานกับมาลีใช่ไหม ตามที่เราได้ยิน  ไฉ่ฝ่ง  หยี่ยี้ พูดเมื่อกี้”  นี่เองที่ทำให้ทั้งสองอารมณ์เดือดศิลาและคนอื่นเริ่มเข้าใจ  “ผมไม่เห็นมันจะเกี่ยวกับคุณลุงที่ตรงไหน”  ศิลาชักสีหน้า  เขาจำได้ว่า  จี๋ จิง ฉวน ชักนำมาลีให้กับตรี

“ไม่เกี่ยวได้ยังไง”  จิง ฉวนแผดเสียงอีก  คราวนี้พนักงานของร้านเข้ามาหาพยายามพูดอย่างสุภาพ  “กรุณาเงียบหน่อย โปรดอย่ารบกวนผู้อื่นที่ใช้บริการของเราอยู่”     “ฉันรู้น่า”  จิง ฉวน หันไปขึงตาใส่หล่อน  ไฉ่ฝ่งโบกมือ  “เธอควรจะลดเสียงลง พวกเราในนี้ไม่มีใครหูหนวกหรอก”  แล้วท่านก็ปันไปขอโทษพนักงานดูแลร้าน

“ขอโทษนะคุณ เราจะให้เขาพูดเสียงค่อยลง ความจริงเรากำลังจะไปแล้ว”  พนักงานสาวคนนั้นจึงล่าถอยออกไป   “อยากจะนั่งหรืออยากจะออกไป”  ไฉ่ฝ่งถามสามีภรรยาจี๋    “เราไม่นั่ง”  จิง ฉวน พูดด้วยเสียงรังเกียจ  มาลีพรมือสั่นระริก เพราะเธอเกลียดการทะเลาะเบาะแว้งกัน ครั้งที่แล้วมันทำให้มาลีเสียชีวิตพร้อมกับเกษมเป็นบทเรียนที่ไม่ประทับใจ

“ตามใจ”  ไฉ่ฝ่ง พเยิดหน้าให้               “งั้นลาก่อน”          “ผมมีเรื่องจะพูด”  จิง ฉวนพูดเสียงเยาะ  ศิลาขยับตัว เพราะเดาออกว่าจิง ฉวนพูดอะไร        “ผมว่า....”  ไฉ่ฝ่ง  โบกมือห้ามหลานชายแล้วผายมือให้จิง ฉวน    “เชิญฉันยินดีรับฟัง”      “ผมเข้าใจว่าครอบครัวของคุณน้ายินดีที่จะให้หนูมาลีคบกับลูกชายของผม ตามที่เราตกลงกันไว้เมื่อวานนี้”  จิง ฉวน พูดตรงประเด็น

“ใช่ ไม่ผิดนี่”  ไฉ่ฝ่งรับหน้าตาเฉย    “คุณน้าพูดเองว่า มาลีมานิวยอร์กเพื่อหาคนแต่งงานด้วย”  คุณยายจี๋ทบทวนคำพูดของไฉ่ฝ่ง  ศิลาตาลุกวาวด้วยความโกรธ  นี่คือปัญหาที่ ย่าไฉ่ฝ่งของเขาสร้างขึ้นมา เพราะไอ้รายชื่อบ้า ๆ นั้นแท้ ๆ คนที่ถูกวางรายชื่อจึงมาลำเลิกเช่นนี้  แล้วคราวนี้จะทำยังไง  นี่แค่ครอบครัวของตรีคนเดียวน่ะ ยังมีอีกกี่รายชื่อที่พวกเขาคาดหวังไปแล้วไม่รู้เท่าไหร่

“แล้วทำไมจึงกลายมาเป็นหลานชายของน้าเอง” จิง ฉวนเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อคิดถึงลูกชายตัวเองมันเหมือนพวกเขาถูกหักหลัง           “ไม่ใช่เรื่องแปลก”   ไฉ่ฝ่งพูด    “เพราะพ่อแม่ของมาลีเป็นเพื่อนกับฉัตร”     “แล้วน้าประกาศออกไปทำไมว่ามาลียินดีแต่งงานกับคนที่เหมาะสม”  จิง ฉวน ไม่ยอมแพ้

“ฉันพูดว่าคนที่ มาลีเลือกตะหาก” ไฉ่ฝ่งโต้กลับ  มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว......ดูเหมือนทั้งหมดจะเริ่มไม่รักษากิริยา  มาลีพรผุดลุกขึ้นยืน  เธอไม่อยากให้ไฉ่ฝ่งเป็นเป้าอารมณ์โกรธของ จิง ฉวน   “คุณลุงคุณป้าหนูอธิบายได้ค่ะเรื่องนี้”  ศิลาลุกขึ้นยืนเอื้อมมือไปโอบไหล่เธอมาชิด

“เธอเลือกผม  เรื่องนี้จึงเป็นอันยุติ”  จิง ฉวน หนวดกระตุก มันทำให้เขาเสียงหน้าที่ไปเที่ยวคุยว่าจะมีงานมงคลเกิดขึ้นในไชน่าทาวน์  จากการแต่งงานของลูกชายคนดังอย่างเขา    “พวกเขาแกล้งให้ผู้คนเข้าใจผิดที่แท้ก็หาผู้หญิงมาจากเมืองไทยให้กับครอบครัวตัวเองสนุกนักหรือที่ไปเที่ยวหลอกผู้คนอย่างนี้”  จิง ฉวนต่อว่า ต่อขานอย่างไม่พอใจ

“ไม่สนุก”  ไฉ่ฝ่งรับตามความจริง  “แต่ผู้คนก็สนใจคนที่เป็นคนของคนอื่นพวกแกเชื่อจริง ๆ หรือว่าฉันจะปล่อยคนที่ฉันหามาให้หลานชายตัวเองให้ไปกับคนอื่น”  จิง ฉวน และภรรยายืนอึ้งด้วยความโกรธและคิดว่าตนเองเสียรู้ ในที่สุดเขาก็พูดขึ้น

“จะไม่มีใครคบกับน้าอีกที่ทำเรื่องอย่างนี้”     “ไม่มีใครคิดมากขนาดนี้หรอกน่า  คงหัวเราะสักสองสามทีแล้วลืมไปเอง”  ไฉ่ฝ่งยังดื้อที่จะยอมรับเรื่องนี้ทั้งที่รู้ว่าสิ่งที่ จิง ฉวน พูดอาจเป็นความจริง  ใครจะแคร์....ท่านคิดอย่างดื้อดึง  ทุกวันนี้ทำธุรกิจก็ไม่ได้อาศัยใครนอกจากตนเองและผลที่ได้รับมาลีพก็ได้แต่งงานกับศิลาตามที่หวัง

“เชอะ”  จิง ฉวน สะบัดหน้า   “เราไปกันเถอะ”  เขาชวนภรรยาตนเอง  “นับจากวันนี้เราจะไม่คบกับคนพวกนี้”  มาลีพรสะบัดตัวออกจากแขนของศิลาที่ยืนฟังเพลิน  “่คุณลุงอย่าพึ่งไปสิคะ”  เธอจะปล่อยให้เรื่องเป็นเช่นนี้ไม่ได้ เพราะเห็นแก่อนาคตของเบญจา  ถ้าพวกเขาตัดขาดกันแล้ว เบญจากับตรีจะมีอนาคตเช่นใด  ทำให้ จิง ฉวน เข้าใจผิดเขาหันกลับมาด้วยความคาดหวัง   “หนูมีอะไรจะบอกฉัน หนูไม่อยากแต่งงานกับนายศิลาใช่ไหม”  ศิลาตาลุกวาวเข้ามาขวาง  “อย่าพูดอะไรอย่างนี้ดีกว่าลุง จิง ฉวน มาลีเป็นคู่หมั้นของผม”  เขายกมือข้างซ้ายของมาลีพรโชว์แหวนเพชรวงโต  “นี่คือความเต็มใจของมาลี”    

“ใช่อย่างนี้หรือ”  จิง ฉวนคาดคั้น     “ค่ะ...”  มาลีพรอึดอัดใจแต่ก็ไม่กล้าโกหก    “งั้นเราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก” จิงฉวนสะบัดหน้า  “เดี๋ยวค่ะคุณลุง”  มาลีพรพยายามยับยั้ง   “อย่าไปเรียกเขา”  ศิลาคว้าแขนเธอ  แต่มาลีพรสะบัดแขนออกตามไปยืนตรงหน้า จี๋ จิง ฉวนและภรรยา

“หนูไม่อยากให้เรื่องจบแบบนี้ ไม่อยกาให้คุณลุงคุณป้าโกรธกับครอบครัวคุณย่าไฉ่ฝ่งเพราะเรื่องของหนู”  ไฉ่ฝ่งยกมือเสมอไหล่ว่าจะปัญญา เมื่อศิลาหันไปขอความช่วยเหลือ  จิงฉวนน่ะซึ้งใจกว่า  “คงยากกับสิ่งที่เกิดขึ้น”  มาลีพร พนมมือไหว้ จิง ฉวน    “คิดว่า หนูขอร้อง”  ศิลากรอกตาด้วยความเบื่อหน่าย เดินเข้าไปช้อนหลังเธอ

“พอได้แล้ว  มาลี คุณอย่าขัดขวางคุณลุงจี๋ และป้าจี๋ที่กำลังรีบ”  จิง ฉวน พองตาให้คนรุ่นลูก   “ฉันไปแน่”  เขาหันไปหามาลี  “หนูเป็นเด็กดีที่ไม่น่ามาเจอไอ้หนุ่มไร้รสนิยมอย่างศิลา ถ้าวันใดที่มันทำให้หนูเสียใจ ไปหาลุงนะ  ลุงจะช่วยทุกอย่างไม่ต้องเกรงใจอะไรทั้งสิ้น”  แล้วเขาก็เดินดุ่มออกไปจากร้านทำให้คุณนายจี๋ต้องวิ่งตามไป  มาลีพรหันมาขึงตาให้กับศิลาด้วยความโกรธ  ที่เขาไร้มายาทกับครอบครัวจี๋

“คุณแย่มาก”         “ผมหรือแย่มาก”ศิลาตาลุกไม่แพ้เธอ  แต่ไฉ่ฝ่งลุกจากที่นั่ง  “พอแล้วทั้งคู่....”  ไฉ่ฝ่งพูดกับทั้งสองเสียงเบา  “วันนี้เราทะเลาะกันมากพอแล้ว เกินกว่าจะมาทะเลาะกันเอง  และเราโชว์กันเกินพอแล้วด้วย จ่ายเงินเถอะ ศิลาออกไปจากร้านนี้ก่อนที่ตำรวจจะมา เพราะฉันไม่แน่ใจว่าต้องมีใคร โทร.ไปเรียกเก้าหนึ่งหนึ่งแล้วไม่ต้องสงสัยกับการที่เรามาส่งเสียงดังลั่นรบกวนคนอื่นในร้านนี้”

มาลีพรรีบเดินเข้าไปประคองไฉ่ฝ่งเดินออกไปรอศิลาที่หน้าร้าน  ศิลามองออกมาสมทบหลังเข้าไปจ่ายเงินและต้องขอโทษเจ้าของร้านที่พวกเขามาทำเสียงดัง  ลดเกรดความ่าเชื่อถือของร้านลงไปเหมือนกลางตลาดสด  แม้เจ้าของร้านจะพูดจาดีกับเขา แต่ศิลามั่นใจได้เลยว่า ถ้าเขามาคราวหน้าคงถูกไล่ออกไป ก่อนที่จะได้สั่งขนมมากิน

“กลับบ้าน”  ไฉ่ฝ่งสั่งสั้น ๆ สองหนุ่มสาวไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา  ทั้งหมดเงียบ ไม่คุยกันต่างหมกหมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเองจนศิลาจอดรถเทียบกับบาทวิถีหน้าแมนชั่นของไฉ่ฝ่ง

“เราต้องคุยกัน”  ศิลาพูดตามหลังไฉ่ฝ่งที่เดินขึ้นบ้านโดยมีมาลีพรประคองขึ้นไป  ไม่มีคำตอบจากพวกเธอ  เขาจึงรีบล๊อกรถแล้วตามขึ้นไปบ้าง  ลินดาออกมารับหน้าไฉ่ฝ่ง  “คุณแม่กลับมาแล้ว”   “ใช่”  “ได้แหวนไหมค่ะ”  ลินดาถาม เพราะสีหน้าของทั้งสอง  ไฉ่ฝ่งยกมือซ้ายของมาลีพรให้ลินดาดูแหวน  ”แหม...สวยอะไรอย่างนี้” ลินดาชื่นชม  มาลีพรหน้าแหย  เพราะไฉ่ฝ่งเดินเข้าไปห้องรับแขก  เธอจึงต้องตามติดไปส่งที่เก้าอี้ให้เรียบร้อย

ลินดาหันกลับไปมองตามเสียงกระแทกประตูที่ลูกชายเดินหน้าบึ้งตึงเข้ามาด้วย  “วันนี้จะกินข้าวด้วยกันที่นี้ไหม แม่จะทำเผื่อให้”   “ทีหลังครับแม่”  ศิลาเดินผ่านมารดาเข้าไปในห้องรับแขกด้วย  “ว่ามา” ไฉ่ฝ่งเปิดฉากก่อน  “คุณย่าเห็นผลแล้วใช่ไหมกับเรื่องรายชื่อจากแม่สื่อขอจิ๋นกู”   “แกสั่งสอนฉันรึ”  ไฉ่ฝ่งถามอย่างหมางเมิน  “ผมไม่ได้สั่งสอน  แต่ผมชี้ให้ดูว่าเลิกเรื่องนี้ได้แล้ว”

“มันยุติไปแล้ว ตั้งแต่แกตกลงใจแต่งงานกับมาลี”  “นี่มันเรื่องอะไรกันลูกทำไมทำเสียงดังกับคุณย่า”  ลินดาเข้าขวางด้วยไม่รู้สาเหตุ  ศิลาหันไปมองมารดา พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ   “วันนี้เราเจอลุงจี๋ เขาโกรธที่ผมตกลงแต่งงานกบมาลี เขาต่อว่าคุณย่าว่าหลอกลวงเขาที่เอามาลีมาล่อ” 

“อุ๊ยตาย” ลินดายกมือทาบอก    “เขาไม่ได้ว่าแกสักหน่อยเดือดร้อนทำไม”  ไฉ่ฝ่งต่อว่าศิลา  “ผมไม่ชอบ เพราะพวกเขาต่อว่าคุณย่าในสิ่งที่คุณย่าทำ”  เขาโวยเสียงลั่น  ไฉฝ่ง ยกมือขึ้นปิดหน้า พูดเสียงอู้อี้ฟังไม่ออกว่า มีแววเสียใจหรือไม่  “ฉันทำเพื่อแก แต่แกตำหนิฉันไอ้หลานเฮงซวย”

ศิลารู้จักบทบาทนี้ดีว่าย่าของเขาเล่นตลกอีกแล้วยังไม่ทันที่เขาจะย้อนหรือเปิดโปงอย่างรู้ทัน  มาลีพรก็จิ้มนิ้วเข้าที่หน้าอกของเขา  “ไปนะคะเฮงซวย”  เธอก็เรียกเขาตามอย่าง ไฉ่ฝ่ง  “เห็นไหมว่าคุณทำอะไรลงไป คุณย่าเสียใจแล้ว”  ลินดาอ้าปากค้างที่เห็นมาลีพร เล่นงานลูกชายเธอเพื่อช่วยย่าไฉ่ฝ่ง

“ผมเพียงแต่...คุณอย่าได้หลงเชื่อว่าคุณย่า”    “หลงเชื่อหรือ .....คุณตะหากที่อย่าหลงตัวเอง”  เธอเล่นงานเขาเต็มที่อย่างไม่ฟังเสียง  ไม่สนด้วยว่า ไฉ่ฝ่งขยับไปนั่งพิงเบาะตาวาวเป็นประกายได้เพราะอะไร  “แทนที่คุณจะเข้าข้างคุณย่า คุณกลับตำหนิท่านไปเลยนะไม่อยากเห็นหน้า”  ศิลาฝืดฝาดในโพลงจมูกด้วยความโกรธ  นึกอยากจะบีบคอเธอที่ไม่รู้เท่าทัน ย่าไฉ่ฝ่งแล้วเข้าข้างอย่างผิด ๆ อีกใจหนึ่งก็อยากจะลากเธอเข้ามาจูบ ให้หายโมโหที่ไม่ไว้หน้าเขาเลย  หรือจะทำทั้งสองอย่างดี  ลินดาโบกมือให้ลูกชาย

“แกกลับไปก่อนเถอะพูดจากันเวลาโมโหจะปานปลายใหญ่โต”  ศิลา ขับจะเถียงมารดาแต่ถูกผลักอกเบา ๆ  “เชื่อแม่ พรุ่งนี้ค่อยกลับมาคุยใหม่”  มาลีพรกอดอกตัวเองสะบัดหน้าหันไปทางอื่น  เขาขยับจะเข้าไปหาลินดากดมือที่อกลูกชายแล้วส่ายหน้า  ศิลาพ่นลมหายใจทางจมูกแรง ๆ ด้วยความโกรธ  เธอกล้าแข็งขืนกับเขา เพราะมีคนอยู่ช่วยเธอเพียบเลย ไม่มีทางที่เธอจะยอมแพ้ง่าย ๆ หรอก

“ก็ได้ ๆ แล้วพรุ่งนี้ผมจะกลับมาใหม่”   เขายอมไปในที่สุด  พอเขาเดินไปพ้นตัวบ้านเท่านั้นไฉ่ฝ่งก็หัวเราะลั่นห้อง  มาลีพรงงสุดขีด  “คุณย่าหัวเราะทำไม”

ตอนที่  37

ลินดาเดินเข้าไปนั่งข้างแม่สามีก็ถามขึ้นบ้าง  “ขำที่ทำให้หลานชายหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปได้อย่างงั้นหรือค่ะ”  ไฉ่ฝ่งจิ้มนิ้วไปที่เบาะข้างตัว  “มันไม่ตลกเหรอที่ลูกชายของเธอโมโหเรื่องที่มันเป็นตัวต้นเหตุ”  “ก็เขาบอกว่ามาจากเรื่องรายชื่อที่คุณแม่ไปให้จิ๋นกูหามาหให้มาลีเลือก”  มาลีพรเดินเข้าไปใกล้ทั้งสองแล้วพูดด้วยความไม่สบายใจ

“คุณย่าขาคุณแม่ขาหนูเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้”  “ใครว่า” ไฉ่ฝ่งถาม    “ใช่ที่ไหน”  ลินดาไม่เห็นด้วย  ”หลายครอบครัวคงโกรธคุณย่าอย่างที่ลุงจี๋พูด”   “อย่าไปฟัง จิง ฉวน พูดเขาไม่รู้จักคนอื่นที่ชอบพวกเรามากกว่าเขา”    ไฉ่ฝ่งพูดอย่างไม่แคร์

“หนูคิดว่าตัวเองต้องรับผิดชอบ”  มาลีพรยังพยายามหาทางออก  เธอไม่สบายใจที่ไฉ่ฝ่งทะเลาะกับคนอื่นเรื่องของเธอ  ที่สำคัญศิลาโกรธย่าของเขาหัวฟัดหัวเหวี่ยงเธออาจจะทำลายสังคมของเขาและครอบครัว  “ถ้าหนูไม่มาก็จะไม่เกิดเรื่องยุ่งอย่างนี้”  ลินดาตบมือลงบนหลังมือของว่าที่ลูกสะใภ้คนรองของตน  “อย่าห่วงเรื่องนั้นเลยพวกเรารับมือกับมันได้”

“ถ้าเราล้มเลิกการแต่งงาน”  เธอคิดขึ้นเพื่อปลดปล่อยศิลาให้เป็นอิสระ  “อย่าคิดเชียวนะ” สองเสียงร้องลั่น    “ศิลาคงไม่ยอม”  ไฉ่ฝ่งทำนาย   “และทุกคนจะไม่สบายใจทีหนูทำอย่างนี้”  ลินดาใช้ทุกคนมาอ้าง   “คุณศิลาไม่...ดูเขาโกรธมา”  มาลีพรตั้งข้อสังเกต   “เขาแค่ไม่สบายใจนิดหน่อยพรุ่งนี้ก็จะดีเอง”  ลินดารับรอง  “แต่หนูทำให้คุณย่าหมางเหมินกับลุงจี๋”  “เลิกห่วงเรื่องนั้นเถอะ”  ลินดาปลอบ  “ถ้าหนูไม่สบายใจแม่จะบอกลุงจักรให้เชิญพวกเขามากินน้ำชาขอโทษนิดหน่อยความสัมพันธ์ของเราก็จะเหมือนเดิม”

“ทำอย่างนั้นได้หรือค่ะ”     “ได้สิย่าจะเป็นคนพูดขอโทษเขาเอง”  ไฉ่ฝ่งรับรองอีกเสียง   “คงไม่ทำให้คุณย่าไม่สบายใจ”   “ไม่มีอะไรทำให้ฉันไม่สบายใจได้ในเมื่อเราทำผิดเราก็จะขอโทษพวกเขา”  ลินดาเห็นสีหน้าสบายใจขึ้นของมาลีจึงถามขึ้น

“หนูคงเลิกโกรธลูกชายแม่แล้วใช่ไหม”     “ยังค่ะ”      “ทำไมล่ะ”     “คุณศิลาน่ะทำไม่ดีกับคุณย่าหนูจะไม่ยกโทษให้เขาจนกว่าจะมาขอโทษคุณย่าเสียก่อน”  มันน่าจะทำให้ ลินดาโกรธ  มาลีพรหน้าแหยเมื่อรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไป  “หนูหมายความว่าคุณศิลาอารมณ์ร้ายเกินไปในที่สาธารณะค่ะคือ”  ทำให้ลินดารู้ว่าสาวน้อยคนนี้ไม่ได้เก่งอย่างที่ปากพูด เพราะจัดการลูกชายของท่านลำบากอยู่

“เขาควรได้เรียนรู้อะไรบ้าง” ลินดาพูด ในที่สุด “เรื่องที่เขาทำเขาก็ต้องจัดการเอาเอง”   “เลิก...ยุติแค่นี้”  ไฉ่ฝ่งโบกมือ  “พรุ่งนี้เธอนัดช่างตัดเสื้อเอาไว้แล้วใช่ไหมลินดา”  มีการเปลี่ยนเรื่องคุยทำให้เธอฉงนมากที่ย่าและแม่ของศิลาดูจะไม่สนใจเรื่องที่ทะเลาะกันอย่างรุนแรงจนไล่ศิลาไปเมื่อครู่  มันน่าจะมีการแตกหัก...พวกท่านทำเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่ทำให้แผนการแต่งงานระหว่างเธอกับศิลากระทบกระเทือนคงพูดถึงชุดแต่งงานและงานเลี้ยงฉลองแต่งงานต่อไป

บางทีอาจจะไม่ร้ายแรงอย่างที่คิดกลัว  ขอให้เป็นเช่นนั้นเถอะเธอนึกภาวนาในใจ  เพื่อว่าสักวันที่พรหมลิขิตบันดาลเบญจาสมปรารถนาให้ตรีเห็นในความรักและภักดีของสาวน้อยคนนี้ญาติพี่น้องของทั้งสองฝ่ายไม่ตะขิดตะขวงใจต่อกันและไม่เป็นศัตรูกันให้ทั้งสองลำบากใจ  พอคิดได้มาลีพรซัดหน้าผากตัวเองด้วยความเจ็บใจ

มีเรื่องกันใหญ่โตทำให้เธอลืมสนิทว่าจะพูดกับศิลาเรื่องของมาลี  ยิ่งเขาเคือง ๆ เธอย่างนี้คงไม่ยอมรับฟังคำอธิบายถึงความจำเป็นที่เธอต้องสวมรอยมาเป็นเจ้าสาวแทนที่มาลี  คิดแล้วเธอก็หนักอกเหมือนเดิมกับบาปที่ยังไม่ได้สารภาพ

ตรีขมวดคิ้วเมื่อมีเสียงสัญญาณเรียกติดต่อภายในเข้ามาในห้องทำงานของเขาเขากดปุ่มพูด  “ผมสั่งแล้วไงว่าไม่รับแขก”  ยังไม่ทันที่เขาจะตัดสัญญาณเสียงเลขาฯ ของเขาพูดสั้น ๆ เข้ามา  “มิสเตอร์และมิสซิสจี๋มาค่ะ มิสเตอร์จี๋”    “พ่อแม่ของผมมาหรือ”

“ค่ะ”    “เชิญเข้ามาได้”    ตรีรีบดึงตัวเองให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เขาจมตัวลงไปคล้ายฟุบ  พร้อมกับที่ประตูไม้สักขัดมันวาวให้เห็นเนื้อไม้แสนหรูราคาแพงสมกับเป็นห้องทำงานของทนายความชื่อดังเปิดออก  “เราจะจัดการกับพวกเขา”  จิงฉวนโวยวายขึ้นเมื่อเห็นหน้าลูกชาย  มีคุณนาจี๋ เดินหน้าตื่นตามเข้ามาด้วย  ตรีรีบเดินไปปิดประตูห้อง  ให้กับทั้งสองแล้วเดินตามกลับเข้ามาในห้อง 

“พ่อไปมีเรื่องกับใครมาครับนี่”  ตรีถามด้วยความฉงนสนเท่ห์กับท่าทีโมโหจัดของบิดา  “ก็พวกบ้านลุงจักรของแกน่ะสิ”  จิง ฉวนพูดเสียงฉุนเฉียวจนไม่ทันสังเกตสีหน้าผิดปกติไปวูบหนึ่งที่ได้ยินชื่อบิดาของเบญจาอย่างกะทันหัน    “มีอะไรเกิดขึ้น”   “ย่าไฉ่ฝ่งเล่นตลกทำเป็นหาคนมาแต่งงานกับมาลี แต่ความจริงแล้วพวกเขาไม่เคยคิดจะทำเช่นนั้นทุกอย่างเป็นเรื่องโกหกที่ปล่อยแม่สื่อออกไปหาลูกชายบ้านต่าง ๆ “  ตรีพยายามทำความเข้าใจกับเรื่องที่จิง ฉวนพูด

“ที่แท้แล้วพวกเขาหาแม่สาวคนนั้นมาให้กับนายศิลา”    “ศิลาเหรอครับ”  เขาตกหนุ่มโสดที่ใกล้มาลีที่สุดไปได้ยังไงนะตรีคิดอย่างนึกขำ  “ก็ใช่น่ะสิวันนี้พวกเราไปเจอทั้งสองคนไปซื้อแหวนหมั้นและยังอวดพวกเราอีกด้วย”  จิง ฉวนพูดเร็วจนเกือบหายใจไม่ทัน  “แล้วที่พ่อบอกว่าจะจัดการกับพวกเขา มันแปลว่าอะไรครับ”

ตรีถามบิดาด้วยความระมัดระวังตามประสาทนายความ  “นี่แกไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือ”  จิงฉวนถาม   ”รู้สึกอะไรครับ”      “ก็แกสนใจหนูมาลี”   “ก็แค่สนใจ”  ตรีพูดด้วยความรู้สึกโล่งอกสบายใจเป็นครั้งแรกตั้งแต่เขารู้สึกแปลก ๆ ที่หอพักของเบญจาเมื่อคืนเขาก็ลำบากใจที่พ่อแม่ของเขาไปจัดแจงเรื่องมาลีแล้วเขาก็ส่งเสริมพวกท่านด้วย  “พวกเขาดูถูกเราว่าไม่มีน้ำยา”  จิงฉวนพูดด้วยความเจ็บใจ

“พ่อคิดมากไปหรือเปล่า”     “นี่แกเข้าข้างคนอื่นแล้วว่าพ่อประสาทหรือ”  “ไม่ใช่อย่างนั้นเลยครับ”  ”เราจะต้องสั่งสอนพวกมันที่ทำอย่างนี้กับเรา”    “ผิดกฏหมายนะครับพ่อถ้าจะส่งใครไปทำร้ายพวกเขา”  ตรีรีบโวย  “พ่อจะเข้าข่ายเป็นผู้มีอิทธิพลว่าแต่พ่อมีลูกสมุนจริง ๆ หรือครับ”

“ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น”  จิง ฉวนรีบปฏิเสธวุ่นวาย  “ดีแล้วที่ไม่ใช่อย่างนั้น เพราะตามกฏหมายแล้วมีโทษจำคุกยาวเลยครับ”  ตรีพูดเตือนบิดาตามประสาคนอยู่ใกล้ชิดกับกฏหมายย่อมกลัวกฏหมายที่วกกลับเข้ามาหาตัว  จิงฉวนนิ่วหน้าใส่ลูกชาย  “นี่ฉันพูดกับแกถึงเรื่องหนูมาลีนะสนใจหน่อยสิ”

“ผมว่าพ่อเดือดร้อนไปก็ไม่มีประโยชน์พวกเขาหมั้นกันแล้วใช่ไหมก็ถืองาไหม้หมดแล้ว”   “อะไรคืองาไหม้หมดแล้ว”  จิงฉวนถาม   “ก็ตามภาษิตที่ว่ากว่าถั่วจะสุกงาก็ไหม้หมดแล้วพ่อทำอะไรไม่ได้แล้วหรอกครับพวกเขาหมั้นกันแล้วอีกไม่นานพวกเราก็จะได้การ์ดเชิญไปงานแต่งงานของพวกเขาเร็ว ๆ นี้แน่” 

“ก็เพราะน้าไฉ่ฝ่งต้องการให้เป็นอย่างนี้น่ะสิไม่มีใครได้ทันตั้งตัวพวกเขาก็ได้รับข่าวแต่งงานของมาลี”  จิงฉวนเป็นเดือดเป็นแค้น    “หลอกให้คนอื่นชะเง้อตามแล้วก็รีบเอาไปร้ายกาจนัก”   “พ่ออยากได้มาลีมาเป็นสะใภ้จริง ๆ หรือครับ”  “ทำไมลูกถามอย่างนี้”  คุณนายจี๋ถามตรีคล้ายเตือน

จิงฉวนขมวดคิ้วให้ลูกชาย  “เราไปจัดการทาบทาม เพราะเห็นแกสนใจหนูมาลีเขานะ”  ตรีโบกมือคล้ายยอมแพ้  “ผมก็มีส่วนผิดด้วยที่ไม่ได้ห้ามปรามแต่กลับส่งเสริมพ่อกับแม่”   “ตอนนี้แกคิดอะไร”  จิงฉวนถาม  “ผมไม่แน่ใจ...และคิดว่าพ่อไม่น่าจะแค้นครอบครัวลุงจักรอะไรมันก็เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นผมกับมาลีเคยพบกันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น”

“อย่าบอกนะว่าแกเปลี่ยนใจ” จิงฉวนโวยขึ้น  ตรีแบมือออกสองข้างแล้วยักไหล่เป็นเชิงว่าคงใช่  จิงฉวนเดือดดาล  “ไอ้บ้า แง้วทำไมแกไม่พูดตั้งแต่แรกปล่อยให้ฉันไปทาบทามพวกเขาให้ตัวเองเสียหน้า”   “ผมไม่คิดว่าพ่อจะสิงห์ปืนไวขนาดนี้...แต่ก็ดีที่มันจบเร็วเหมือนกัน”

“ฉันไม่ตลกกับมุขฝืด ๆ ของแกหรอกฉันจะแก้แค้น”    “เฮ้ย...” ตรีฟังเพลิน ๆ สะดุ้งสุดตัว  “ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกเขามาหัวเราะเยาะเราฟรี ๆ ว่าโง่ในเกมสนุกที่พวกเขาคิดขึ้นมาเล่นแก้เซ็งระหว่างรอฤกษ์แต่งงานหรอก”  จี๋ จิงฉวนเค้นกำปั้นตัวเอง ตรีส่ายหน้าดิก   “ผมขอบอกกับพ่อว่าห้ามทำอะไรคนในครอบครัวนั้นเด็กขาดได้ยินไหม”

“แกสั่งฉันรึ”     “เปล่าแค่ขอร้อง”    “ฉันอาจไม่เชื่อแก”  “ผมจะไปหาอัยการสั่งฟ้องพ่อว่าพยายามทำร้ายคนอื่น”        “ฉันเป็นพ่อแกนะโว้ย”     “ถ้าพ่อทำผิดผมก็เอาพ่อเข้าคุกดีกว่าปล่อยเอาไว้ให้ตระกูลเราเสื่อมเสียชื่อเสียงว่ามีมาเฟียในบ้านเรา”      “ไอ้ตรี”  จิงฉวนแผดเสียง

“ถ้าผมจะเสนออะไรบางอย่างที่ดีกว่าพอ่ไปทำเองพ่อไม่ต้องติดคุกผมไม่ต้องเสียพ่อให้กับกฏหมายพ่อจะสนใจไหม”   “ก็แล้วแต่ว่าแกเสนออะไร เพราะอย่าลืมนะฉันไม่ได้กลัวคุกตะรางที่แกขู่หรอกนะรู้จักไหมว่าลูกผู้ชายศักดิ์ศรีเป็นใหญ่ฆ่าได้หยามไม่ได้”

“ไม่มีอะไรที่น่าอับอายหรอก เพราะผมจะไปทำไม่ใช่พ่อ”     “แกจะทำอะไร”     “ผมจะไป....เอาว่าไปเล่นงานหลานย่าไฉ่ฝ่งให้จงหนักการแก้แค้นอย่างนี้พอทนไหวไหม”   “ไปอัดนายศิลาหรือ”  จินฉวนชักชอบ  นั่นก็คุกเหมือนกัน “คุณนายจี๋โวยวายขึ้นด้วยความกลัว”  “ผมดูแลตัวเองได้ไม่ต้องติดคุกหรอกครับกับงานนี้อย่าลืมสิครับผมน่ะเป็นทนายความนะ”   ตรีแกล้งคุยโอ้อวดตัวเอง

จิง ฉวนพยักหน้า “ที่แท้แก็จะเก็บการแก้แค้นเอาไว้ทำเองนั่นเอง”  เขายิ้มอย่างพอใจจนไม่ทันสังเกตแววตาหัวเราะของลูกชาย  “สบายใจได้เลยครับพ่อ”  ตรีรับรองแข็งขัน  “แล้วแกจะเริ่มเมื่อไหร่” จิงฉวนยังไม่ค่อยไว้ใจกลัวจะเป็นแค่รับปากแต่ไม่ยอมทำจริง  “เดี๋ยวนี้เลย”  ตรีพูดด้วยเสียงหมายมาดจริงจังและน่าเชื่อถือที่สุด

ตอนที่  38

หนังสือเผยองค์ประกอบมวลรวมของกระแสการเงินโลกของมาร์ติน เรวิช วางทับหนังสืออ่านประกอบวิชาวิเคราะห์การเงินอีกหกเล่ม  มันสูงท่วมหัวบังสาวน้อยคนเดียวที่นั่งตาลอยอยู่บนโต๊ะหนังสือตัวใหญ่ที่สุดแถวสุดท้ายของทวีปหนังสือนักบัญชี  เธอไม่ได้อ่านหนังสือที่กางอยู่ตรงหน้า  แล้วเธอก็ไม่มองคนตัวสูงที่เดินเรียบ ๆ ชั้นหนังสือ  อีกฟากเข้าไปใกล้เธอด้วย

ดูเหมือนโลกนี้จะไม่น่าสนใจสำหรับเธออีกแล้วแม้แต่ปริญญาบัตรของนักเศรษฐกิจการคลังที่เธอจะได้มันในอีกไม่ช้า  นาน ๆ เธอจะละสายตาจากสันปกหนังสือที่เธอจ้องมันอย่างใจลอยมามองมือตัวเองแล้วก็ถอนใจสักครั้งราวกับหนักอกหนักใจเหลือเกิน  ไม่สนใจว่าจะมีคนมานั่งที่เก้าอี้ในฟากตรงข้าม  ก็ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยใครเลือกที่นั่งที่ไหนก็ได้เพื่ออ่านหนังสือที่เลือกมาอ่านมาจดตามสบายเบญจาไม่หวงห้ามหรอก

“เธออยากเป็นนักเศรษฐกิจการคลังเพื่อแก้ไขปัญหาการเงินของโลกจริงหรือเบน”  ตรีพูดขึ้นลอย ๆ  เบญจาสะดุ้งสุดตัวเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายคนที่มานั่งอยู่ตรงข้ามเธอพักใหญ่แล้วคนนี้ก็คือเขานั่นเอง  เธอคิดหนักจนไม่ทันสังเกตว่าเป็นเขาได้ยังไงนะ  ถ้าเธอรู้ว่าเป็นเขาจะลุกหนีไปก่อนที่จะให้เขาพูดกับเธอด้วยซ้ำไปคนอะไรน่ารังเกลียดที่สุด

“ฮึ....”  เธอพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกแรง ๆ เลียนแบบวัวกระทิงในสนามนักสู้  ตรีเห็นแต่ทำเป็นไม่สนใจเขายังพูดดต่อไปด้วยเสียงแสดงความรู้อย่างน่ากวนประสาทคนฟังที่สุด  “รู้อะไรไหม...คงไม่รู้หรอกถึงเลือกเรียนเอกแขนงนี้ผมเคยอ่านบทความของกิวส์มี่นักวิเคราะห์การเงินหัวฟู ๆ ผมขาวคนนั้นที่เป็นที่ปรึกษาให้กับเฟดเขาบอกว่าโลกเรานี่คิดผิดที่คิดว่านักเศรษฐกิจการคลังจะเก่งแก้ไขเรื่องการเงินได้สำเร็จจึงเรียนกันโครม ๆ เป็นหลักสูตรเป็นวิชาเป็นปริญญาเรียนกันจนสาวสาวยหัวหงอกไปหลายคน” 

เบญจาขบฟันนับหนึ่งถึงร้อยในใจด้วยความอดทนที่จะไม่กระโจนข้ามโต๊ะหนังสือไปข่วนหน้าหล่อ ๆ ขาวจัดของเขาสักแคว๊กด้วยความโมโหที่เขามาแสดงท่าทางกวนประสาทเธอ  เย็นไว้...เย็นไว้..เบญจา...เธอพยายามเตือนตัวเองในใจ  พวกเขาห้ามใช้เสียงในห้องสมุดย่อม หมายถึงห้ามทำร้ายร่างกายด้วยไม่เช่นั้นเธอจะถูกกฏบังคับห้ามใช้ห้องสมุดไปเป็นปีแน่ถ้ามีเรื่องที่นี่

ถ้าเธอไม่โต้ตอบเดี๋ยวเขาเบื่อก็จะไปจากที่นี่เอง  “เศรฐกิจโลกเป็นเรื่องบ้าบอคอแตกคิดดูสิเขาบอกว่าพวกเรามีนักเศรษฐกิจการคลังเยอะขนาดเอามาเรียงต่อกันจากโลกยาวไปถึงดวงจันทร์ได้สองรอบสบาย ๆ เลยก็ยังไม่เห็นพวกเขาแก้ไขปัญหาเงินเฟ้อเงินฝืดเงินหายไปจากท้องตลาดได้สำเร็จสักที”  เบญจากลอกตาเธอขึ้นเพดานด้วยความสุดจะทนกับความโมโหอย่างนี้ 

ตรีตะแคงหน้าเพื่อให้ได้สบตากับเธอที่เมินไปมองทางอื่นที่ไม่ใช่หน้าเขาพูดด้วยเสียงจริงจังและเน้นทคละคำเพื่อความน่าเชื่อถือ  “เลิกเถอะอย่าไปเรียนวิชานี้ให้เสียเวลาเลย”   “ไปให้พ้นนะ”  เธอแผดเสียงลั่นอย่างลืมตัว

“ชู๊....จุ๊...จุ๊....จุ๊”  มีเสียงเป่าลมออกจากปากให้เงียบเสียงจากรอบทิศของคนที่อยู่โต๊ะข้าง ๆ หลายคนเบญจาหันไปยกมือเป็นเชิงขอโทษคนอื่นในขณะที่ตรีหันไปกราดยิ้มให้กับสาว ๆ ที่โบกมือให้เขาแต่ไกล ๆ  เธอหันกลับมาขึงตาให้เขา  “ไปซะ”  เธอกระซิบลอดไรฟันออกมาไล่เขา

ตรียักไหล่   “ผมมาหาคุณ”     “สวัสดีรูปหล่อ”  มีเสียงใครคนหนึ่งจากสาวโต๊ะที่ไกลออกไปร้องข้ามมา  เบญจากลอกตา....โธ่เอ๊ย...มีคนจำเขาได้  ตรีหันไปโบกมือให้  “ไฮ้...หวัดดีครับ”   “นี่อย่ามาใช้เสียงที่นี่นะ”  มีเสียงอีกมุมห้องร้องขึ้นอย่างเหลืออด

สาว ๆ โต๊ะที่ทักทายตรียืนขึ้นเท้าสะเอว   “ใครมีปัญหาหรือยังไง”    “ห้ามใช้เสียงในเขตห้องสมุดนะ”  บรรณารักษ์โผล่หน้าเข้ามาเอ็ด  จึงมีคนลุกขึ้นฟ้อง  “สาวพวกนี้รบกวนเราครับผม”   “ไม่ใช่เราย่ะ” มีเถียง   “หล่อนยังท้าทายพวกเราอยู่เมื่อกี้เลย”  ไม่ยอมน่ะสิ

“อย่าทะเลาะกัน”  บรรณารักษ์โบกมือ  สองฟากจึงลุกขึ้นประจันหน้ากันในระยะไกลปละมีคนประชิดระยะเข้าหากันด้วยการโบกมือท้า   “มาเลยถ้าข้องใจ”   เบญจามองสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้นด้วยความตื่นตะลึง  มีดินสอแท่งหนึ่งปลิวข้ามไปอีกฟากพร้อมกับเสียงเป่าปากวี๊ดขึ้น

ตรีเดินอ้อมโต๊ะมากระชากไหล่เธอลุกขึ้น  เสียงเอะอะจากด้านนั้นดังขึ้นเขาลากเธอวิ่งออกมาจากห้องสมุดเหมือนหิ้วปีกให้เหาะตามเขาไปด้วย  เบญจาจึงรู้สึกตัวว่าตนเองคว้ากระเป๋าหนังสือติดมือออกมาด้วยก็ตอนยามสองคนวิ่งชนกระเป๋าสะพายของเธอสวนเข้าไปในห้องสมุดเพื่อช่วยระงับเหตุวุ่นวาย

ทั้งสองวิ่งออกไปสุดฝีเท้าไม่หยุดเลยจนไปถึงดงต้นเชอร์รี่ที่ใบร่วงหมดแล้ว  ตรีลากเธอไปโยนไว้ที่เก้าอี้เหล็กดัดตรึงแผ่นไม้ที่เย็นเฉียบเป็นที่นั่ง  เบญจากอดกระเป๋าหนังสือหอบจนตัวโยนเห็นควันพุ่งออกจากปากและจมูกเป็นสายเขามาทิ้งตัวนั่งแผ่ข้าง ๆ ตัวเธอกิจเนื้อที่จนเสื้อโค้ทตัวยาวสะบัดชายมาคลุมขาที่สวมกางเกงยีนส์  เธอผุดยืดตัวตรงปัดชายเสื้อเข้าออกร้องว่า

“ตัวต้นเหตุ”    “อะไรนะ”   ตรียืดตัวตรงบ้าง   “คุรทำให้วุ่นวายที่ห้องสมุด “  เธอกล่าวหาเขา  “ผมแค่ทักเพื่อนของคุณเท่านั้น”   “เท่านั้นเหรอตีกันนัวเนียเลย”     “ธรรมดาน่า...คนนิวยอร์กกระหายเลือดอย่างนี้อยู่แล้ว”

“เฮ้อ....พูดจาได้น่าเกลียดมากนะนอกจากไม่ยอมรับผิดที่ตัวเองทำแล้วยังมาสอนให้คนอื่นเหมือนตัวอีก”    พูดแล้วเธอก็ผุดลุกขึ้นยืนลากกระเป๋าใบใหญ่ที่หนักด้วยหนังสือมาสะพาย  “จะไปไหน”  ตรีถาม  “ฉันไม่โง่ที่จะมาอ้อยอิ่งอยู่แถว ๆ นี้หรอก เพราะอาจจะมีใครที่เลิกฟัดกันออกมาจากห้องสมุดแล้วเห็นฉันอยู่กับคุณมีหวังเละแน่ฉันไปดีกว่า”  ตรีรีบรุดตามเธอที่เดินเร็ว ๆ พยายามหนีเขาอย่างประชิดตัว

“จะไปไหน”  เขาถามอีก   “ขอร้องล่ะอย่ามายุ่งกับฉันดีกว่า”  เธอตอบทั้งที่ยังเดินไม่หยุดเขาก็ไม่หยุดที่จะเกาะติดหลังเธอไปไม่เลิก    “ทำไม”   “เป็นคำถามที่ดีมากคุณน่ะมันตัวต้นเหตุทุกเรื่องอยู่ที่ไหนวงแตกที่นั่น”  แทนที่จะโกรธตรีกลับหัวเราะก๊ากขึ้นมา  เบญจาได้ยินเธอหยุดเท้าตนเองแล้วหันกลับมามองเขาตาขวาง

“ไม่ขำเลยนะ...คุณทนายตรี...เมื่อคืนคุณก็ก่อกวนจนหอพักหญิงของที่นี่เกือบระเบิดด้วยการปลุกทุกคนตื่นขึ้นมาแจ่วกับคุณ”   “ผมคิดว่าเพื่อนคุณชอบผมซะอีก”   “ชอบ....พวกเขาชอบม๊ากมากเลยจริง ๆ “  เธอพูดเสียงอ่อนหวานแสนประชดประชันแล้วใช้ปลายนิ้วจิ้มอกเขาแรง ๆ

“โอ๊ยเจ็บนะ”  ตรีแกล้งร้อง    นิ้วเธอเล็กนิดเดียวอย่างนั้นกับเสื้อสูทเสื้อกักเสื้อเชิ้ตยังทับด้วยเสื้อโค้ทจิ้มยังไงก็ไม่ระคายถึงผิวเขาสักนิดห่วงว่านิ้วเธอจะหักเอาด้วยซ้ำไป  “ยังน้อยไปสำหรับฉันที่ต้องนั่งถ่ายตาตอบคำถามสาว ๆ ที่ช๊อบชอบคุณจะแย่ว่าคุณเป็นใครพวกนั้นทรมานฉันเพราะอยากรู้จักคุณ”

“พวกเขาคิดใช่ไหมว่าผมเป็นแฟนคุณ”  ตรีพูดเสียงหลอกล่อ  “ไม่ใช่ย่ะ”  เบญจาร้องเสียงดัง ใบหน้าขาวนวลในความหนาวแดงก่ำขึ้นมาจรดใบหูด้วยความอับอาย  “ไม่มีทางพวกผู้หญิงถามอย่างนี้ทุกคน”  ตรีแกล้งหยอกเธออีก  อยู่อยู่ใบหน้าที่แดงก่ำก็ซีดได้ฉับพลันจนน่ากลัว

“ฉันไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาเข้าใจผิดอย่างนั้นหรอก”  เบญจาพูดน้ำ้เสียงเย็นเยียบเหมือนอากาศรอบตัวพวกเขา  ตรีคว้าไหล่ของเธอมาบีบด้วยความเป็นห่วงกับท่าทีที่เย็นชาอย่างนี้  “เธอพูดอะไรกับเพื่อตัวเอง”  เธอเชิดหน้าให้เขาอย่างเย่อหยิ่ง  ใช่เธอควรหยิ่งเข้าไว้ เพราะเขาไม่ได้ให้อะไรกับเธอที่ต้องเป็นหนี้เขานี่   

“ฉันก็เล่าให้เพื่อนฟังน่ะสิว่าคุณเป็นผู้ชายที่เชื่อเรื่องพรหมลิขิตคุณรักผู้หญิงแปลกหน้าและจะแต่งงานกับผู้หญิงที่คุณไม่สนด้วยว่าเขารักใครเพียง เพราะคุณถูกใจของคุณคนเดียว”   “คุณเล่าเรื่องผมให้เพื่อนคุณฟัง”  ตรีโมโหจนหัวหมุนจี๋แล้วที่เธอทำอย่างนี้กับเขา  เธอปัดมือเขาออกอย่างรังเกียจ

“ฉันจะไม่โกหกและคุณทำให้ทุกคนบีบคั้นฉันให้พูด  ไปซะอย่ามายุ่งกับฉันอีกผู้ชายโง่”  เธอปัดมือเขาออกจากไหล่ แต่คิดไม่ถึงว่ามือที่กระเด็นออกไปกลับตวัดไปกระชากไหล่ที่หันข้างให้เขาเพื่อเตรียมผละไปลอยเข้ามาในวงแขนของเขา  หัวใจของเธอแทบจะหล่นไปกองอยู่ที่เท้าเมื่อเขาก้มหน้าเข้ามาจ้องเธอจนปลายจมูกของทั้งสองสัมผัสกัน  “คุณเป็นอะไรไปพูดจาขี้โมโหและดื้อดึงอย่างนี้”

เบญจาพยายามดันข้อศอกให้ขึ้นมาช่วยผลักอกเขา แต่มันไม่ขยับ เพราะแรงรัดรอบตัวที่เขาตรึงจนกระดิกตัวหายใจยังลำบากเลย  “ปล่อยฉันนะ”    “นี่ก็เปลี่ยนไป”  เขาพูดใส่หน้าผากของเธอที่พยายามบิดตัวหนี   “ฉันเปลี่ยนอะไร”  เธอพยายามเถียงและฮึดฮัดหวังว่าเขาจะคลายอ้อมแขนที่รัดแน่นออกบ้าง   “ไม่มีน้องเบนกับพี่ตรีอีก”

“คุณจะมาสนใจเรื่องนี้ทำไมปล่อยฉันนะ”  เรื่องที่พูดมันชักน่ากลัวเข้าไปทุกทีทำให้เบญจาต้องดิ้นรนเป็นการใหญ่   นอกจากไม่ปล่อยแล้วแขนแข็ง ๆ ยังรัดแน่นเข้าไปอีก  เขาเป็นทนายความอะไรทำไมแรงอย่างกับคนงานท่าเรือ  “เราจะมาตั้งกฏใหม่กันยกเลิกน้องเบนกับพี่ตรีไปซะ”  ตรีพูดเสียงขรึมจ้องเธอด้วยสายตาดุเหมือนจะรุกเป็นไฟ  เบญจาหน้าเสีย  เธอพูดกับเขาอย่างไม่มีเยื่อใย เพราะงอนเขาที่ไปชอบมาลี แต่พอเขาพูดตัดขาดกับเธอมันสร้างความเจ็บช้ำให้กับเธอ

“ไม่เห็นต้องยกเลิกเลยคุณก็ไม่สนฉันอยู่แล้วนี่”   “ไม่ได้เพราะการเปลี่ยนสถานภาพต้องมีการระบุอย่างชัดแจ้งไม่เช่นนั้นจะมาต่อว่ากันภายหลังว่าโกงกันมันไม่ดี”  แม้อยากจะบอกกับเขาว่าไม่เห็นจะเกี่ยวกับการโกงกันที่ตรงไหนในการเลิกคบกันแต่เธอก็ไม่มีกระจิตกระใจ  ช่างเขาปะไรที่อยากพูดอะไรที่ฟังไม่เห็นจะเข้าใจคนเป็นทนายความพูดจายืดเยื้อเต็มไปด้วยพิธีการอย่างนี้อยู่แล้วนี่

“ดีงั้นก็ว่ามา”  เธอกล่าวกับเขาอย่างใจนักเลง  “เราจะเป็นเบญจากับตรีเท่านั้น”  “พูดอะไรนี่”  เธอเริ่มไม่พอใจที่เขาแกล้งเธอแบบนี้   “ไม่มีคำอธิบายก็แค่เบญจากับตรี”  เขาพูดหน้าตาเรียบเฉยมากจนไม่น่าจะมีอะไรนอกจากมันมีแค่นี้จริง ๆ  “เอาล่ะเข้าใจแล้ว”  เธอพยายามแกะแงะงัดมือและแขนที่เขารัดร่างเธอเอาไว้แน่นด้วยการดิ้นทุกวิถีทางแต่ไม่สำเร็จ

“ปล่อยฉันซะที่สิ”  เธอร้องอย่างโกรธ ๆ  ตรีส่ายหน้าให้เธอแรง ๆ “ผมทำไม่ได้หรอก”  เขาพูดเสียงระห้อย

ตอนที่  39

“ปล่อยฉัน”  เบญจาสั่ง  ตรีเสียงเขียว    “บอกแล้วไงว่าทำไม่ได้”  เธอมองหน้าเขา  ด้วยความสงสัย  “ทำไมถึงทำไม่ได้”  เขาส่ายหัวดิกอีกครั้งแรง ๆ เบญจาโมโหจนหน้าแดงพยายามดิ้น  “โธ่เว้ย...ก็แค่ ปล่อยแขนออกไปเท่านั้นก็พอแล้ว”   “อย่าพูดไม่สุภาพสิ  เบญจา”  ตรีปรามเธอชิดหูที่บอบบาง  เธอขนลุกเกรียวจนสะท้านขึ้นไปถึงไขสันหลัง   “อย่าทำอย่างนี้”  เธอเบนหน้าออกห่างเขาได้แค่นิดเดียวยิ่งขัดใจหนัก

“ปล่อยฉัน....ได้ยินไหม....ว่าปล่อยฉันนะ”      “อย่าเอะอะโวยวายสิ  เดี๋ยวมีใครแถวนี้ได้ยิน ก็วิ่งมาดูหรอก”      “ก็ดี...จะช่วย”  เบญจาคิดจะส่งเสียงร้องให้คนมาช่วย  แววตาเหมือนงูร้ายสะกดเหยื่อของเขามองเธอเขม็งให้หยุดพูดได้อย่างไม่น่าเชื่อ  “จุ๊...จุ๊...ผู้คนได้เฮแน่ถ้าวิ่งมาถึงที่นี่ ตามคำขอร้องของคุณ”    “คุณจะทำอะไรฉัน”  เธอชักวิตกกับแววตาวาววับประหลาด ๆ ของเขา

“เพราะผมจะทำให้สิ่งที่พวกเราต้องเสียใจภายหลังน่ะสิ”  ตรีปิดปากเมหือนเจอกับเรื่องไม่ถูกใจ  “พวกเขาอาจจะชอบแต่คุณคงไม่ชอบ  แต่ผมชอบนะ...แต่ช่างหัวมันเหอะ ผมยอมเสี่ยงเอง”  “คุณ...อย่า”  เบญจาร้องเสียงหลงที่เขาก้มหน้าลงมาหาอย่างรวดเร็ว  “รอเดี๋ยว...” เธอพยายามยับยั้งเขา แต่สายไปเสียแล้ว

ริมฝีปากของเขาจรดลงแนบกับริมฝีปากที่อ้าออกร้องด้วยความตกใจดูดกลืนเสียงของเธอหายวับเข้าไปเป็นของเขา  เบญจาได้ยินเสียงหัวเราะของคนที่เดินคุยกันระยะไกลห่างออกไปอีกฟากถนนได้ยินแม้แต่เสียงรถแล่นผ่านทับใบไม้แห้งที่ตกเกลื่อนไปทั่วเพื่อรอหิมะในเดือนธันวาคม  ทั้งหมดที่เธอได้ยินเหมือนไม่ใช่ความเป็นจริง

สิ่งที่จริงที่สุดเพียงอย่างเดียวในชีวิตของเบญจาเวลานี้ก็คือเขาจูบเธอ  เธอรู้สึกเข่าอ่อนยวบเหมือนมันเป็นวุ้น  ไม่อาจรับน้ำหนักได้จนต้องขยุ้มปกเสื้อโค้ทเขาเอาไว้เต็มกำมือทั้งสองข้าง  มันน่าตกใจว่าเขาคลายอ้อมกอดที่รัดแน่นออกตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่เธอรู้สึกได้ว่ามือเขาเลื่อนขึ้นไประกคองท้ายทอยให้แหงนหน้าขึ้นรับจูบที่ลึกซื้งของเขาได้ถนักถนี่

โลกที่แกว่งไกวแทนการหมุนแทบจะยุบตัวเมื่อเขาถอนปากขึ้นอย่างกะทันหัน  เขาซบหน้าผากที่เย็นเจี๊ยบเข้ากับหน้าผากนูนกลมมนได้รูปสวยกระซิบเบา ๆ  “เราแต่งงานกันเถอะ เบน”  คำพูดของเขาเปรียบเสมือนเข็มสักล้านเล่มแทงทะลุเข้าในสมองที่เลื่อนลอยด้วยมนต์จุมพิตที่เขามอบให้จนมันแจ่มชัดขึ้นมา  เธอผลักอกเขาออกไป

ตรีไม่ได้เตรียมใจว่าเธอจะผลักเขา จึงคลายแขนออกอย่างง่ายดาย แต่เบญจาเองก็ตั้งหลักไม่ได้เธอล้มลงนั่งก้นกระแทกกับกองใบไม้แห้งเก่า ๆ แรงเต็มที่  “โอ๊ย...” ตรีตั้งหลักได้ผวาเข้ามาคุกเข่าข้างเธอที่นั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื้น    “เป็นอะไรไหมเบน”

“อย่ามายุ่ง”  เธอปัดมือที่วุ่นวายมาลูบเนื้อตัวของเธอออก  แต่ตรีไม่ฟังเขาดึงเธอยืนขึ้นเป็นช่วงที่ประชิดตัวที่สุด  เบญจาตวัดมือขึ้นสู่แก้มข้างซ้ายของเขาสุดแรง  เพี๊ยะ....เสียงสะท้อนกลับมาเข้าหูเธอเองทำให้ได้สติหดมือกลับมาด้วยความตกใจ  ในความกล้าของตัวเอง  แต่เธอไม่เสียใจหรอกที่ตบหน้าเขา  เขาทำกับเธอได้เลวร้ายมากอย่างไม่น่าให้อภัย  ที่ทำให้เธอร่วมมือไปกับจูบถล่มโลกของเขา  ตรีหัวเราะเบา ๆ แล้วค่อยดังขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนขำเสียเต็มประดา

“เป็นบ้าไปแล้วเหรอ”  เธอตวาดเขาค่อย ๆ เสียงแหบเหมือนอดน้ำมาหลายวัน  “สงสัยจะใช่”  เขารับเอาดื้อ ๆ  คงจะจริงไม่อย่างงั้นเขาคงไม่ขอเธอแต่งงานที่เขาหัวเราะก็คงคิดขำตัวเองว่ามองเบญจาเป็นผู้หญิงที่เขารักได้ยังไง  ขนาดเผลอขอแต่งงานด้วย  น้ำตาแห่งความเสียใจพรั่งพรูไหลย้อยมาจากดวงตาคู่สวย หันหน้ากลับ  เดินหนีเขาไปดื้อ ๆ ตรีเบิกตากว้างด้วยความตกใจรีบก้าวเดินตามรั้งเธอเอาไว้

“เบน...เบน....จ๋า”  เสียงอ่อนหวานของเขาทำให้เธอเศร้าใจน้ำตาเธอทะลักออกมาเหมือนน้ำตาแตกสร้างความตกใจให้กับเขาไม่น้อย   “คุณเจ็บที่ไหน....เป็นอะไรไปร้องไห้ทำไม”  เขาเอื้อมมือมาไล้ปลายคางที่ยังเห็นรอยเขียวเล็ก ๆ จาง ๆ จากหมัดที่เขาปัดไปถูกเธอเข้า นึกตำหนิในใจว่าไม่ระวัง  แล้ววันนี้เขาก็จูบเธอย่างลึกซึ้งดูดดื่มอย่างนี้มีหรือจะไม่เจ็บ  ปากนุ่มที่แสนหวานนั้นก็เห่อแดงคล้ายห้อเลือด

“ผมขอโทษ”    “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นฉันอยากให้คุณไป”  เธอมองพื้น  ไม่มองหน้าเขาเมื่อไล่เขา   “เป็นอะไร โกรธใช่ไหม”  เขาพยายามเซ้าซี้ เพื่อหาความจริง  “งั้นฉันควรยินดีใช่ไหมมีผู้ชายที่ตั้งใจแต่งงานกับผู้หญิงอื่นมาจูบฉัน”  เธอแว้ดใส่เขาอย่างเหลืออด  “ผมขอแต่งงานกับคุณนะเมื่อกี้...ไม่ได้ขอแต่งงานกับคนอื่น”  ตรีพูดกับเธอเสียงแข็งได้ไม่แพ้กัน  ก็ใครใช้ให้เธอดื้อนักแล้วยังพูดจาแปลก ๆ

“แล้วคุณเอาพี่มาลีไปไหน”  ตรียกนิ้วขึ้นชี้หน้าเธอเมื่อเขาหรี่ตามองเธออย่างพิจารณาเหมือนงูมองเหยื่อว่าควรจะกินที่ไหนก่อนดี  เชอะ....เธอไม่มีวันไว้ใจเขาหรอก   “อย่าบอกผมนะว่า คุณไม่รู้ว่าพี่ชายของคุณกับมาลีหมั้นกันแล้ว”  เบญจาตาลุกวาบ  แววโกรธเปล่งประกายวาววับ  “คุณรู้เรื่องนั้นแล้ว”

“ใช่” ตรีตอบสั้น ๆ เขากำลังคิดจะบอกเธอว่าเขาโล่งอกแค่ไหนที่ศิลาขอมาลีแต่งงาน เพราะเขาเพิ่งจะรู้ใจตัวเองว่าในใจใครอยู่  เบญจาผลักอกเขาเซไปครึ่งก้าว  “อ๋อ....อย่างนี้นี่เอง”   “อะไร”  ตรียังตามไม่ทัน  “เพราะรู้ตัวว่าพี่มาลีแต่งงานกับศิลาแน่แล้ว  เลยหันมาหาผู้หญิงหน้าโง่แถว ๆ นี้เพื่อแก้หน้าตัวเอง ที่พี่มาลีไม่เลือกคุณใช่ไหม”  ตรีตาเหลือก  “เฮ้ย...ไม่ใช่น”  

“ทำไมจะไม่ใช่ เมื่อวานคุณยังให้พ่อแม่ของคุณไปทาบทามผู้หญิงอื่นไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง  คุณเปลี่ยนใจไม่ทันหรอก”    “ใช่....ไม่ใช่เรื่องกะทันหันที่ผมรู้ว่าตัวเองชอบใคร”  ตรีพยายามอธิบาย  มันยิ่งแย่เข้าไปอีก เพราะเบญจาเข้าใจผิด   “อ๋อ...รู้แล้ว”   เบญจาร้องขึ้นมา  เป็นครั้งแรกที่ตรีเกลียดคำอุทานแสดงความรู้แจ้งแบบนี้ของเธอ  “คุณตั้งใจมาที่นี่...มาหาฉัน”

“ใช่....คือผมอยากมา”  เธอไม่รอให้เขาพูดจบหรอกมันแสลงใจเกินไป  เธอโพล่งขึ้นขัดเขากลางคัน  “มาเพื่อแก้แค้นที่พี่ศิลาจะแต่งงานกับพี่มาลี คุณเลยจับฉันเอาไว้ด้วยการกระทำอันบ้าบอที่สุดจูบฉันแล้ว ขอแต่งงาน คิดหรือว่าฉันจะโง่  ไม่รู้เท่าทันแผนชั่วร้ายของคุณ”    “เอ๊า...ไปกันใหญ่แล้ว”  ตรีอุทานอย่างคิดไม่ถึงที่เธอเก่งชะมัดที่เอาเรื่องนั้นเรื่องนี้ ผูกโยงกันได้เป็นเรื่องยาว  กล่าวหาเขาแถมยังเหวี่ยงจากปลายอีกข้างกลับไปหาอีกข้าง จนเขาตามไม่ทัน

ลิ้นของทนายปากเอกอย่างเขายังจนปัญญาที่จะแก้ตัวกับเธอได้ เบญจาลากกระเป๋าหนังสือเดินออก  “ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก”  ตรีตามไปแตะตัวเธอ หวังจะรั้งกลับมาให้เขาอธิบาย  เบญจาสะบัดออกอย่างรู้ทันแล้วหยุดมองเขาด้วยสายตาเป็นอริ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณทนายความ ถ้าคุณยังขืนตามตอแยฉันไม่เลิกแล้วไม่ยอมไปจากที่นี่ซะทีฉันจะเรียกตำรวจ”     “ใจเย็น ๆ น่าเบญจา”  ตรีชักขยาดรู้ว่าเธอเอาจริงแน่คราวนี้ไม่ใช่ขู่  “ผมขอแค่ฟังผมพูดหน่อย”   “ไปให้พ้นไม่ต้องพูด”    “จะไปไหม”  เสียงเธอชักแหลมสูง  จนคนที่มองอยู่ถนนอีกฟากสนใจ  ตรียกมือ อย่างยอมแพ้  แต่ชั่วคราวเท่านั้น

“ผมไป....ผมไปก็ได้...ไม่ต้องเรียกตำรวจหรอก จะลำบากให้คุณไปตากหน้าที่สถานีตำรวจ ผู้หญิงไม่ควรจะไปที่อย่างนั้น โดยไม่จำเป็น”  เขายังแสดงทักษะทนายความผู้ชำนาญการไม่เลิก  เบญจาชักหมดความอดทนกับเขา  “คุณต้องการให้ฉันเรียกตำรวจใช่ไหม”  

“ไม่ต้อง....ผมไป...แต่บอกไว้ก่อนว่าไม่ใช่ เพราะกลัวตำรวจหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด....แต่เพราะรู้ว่าพูดอะไรเวลานี้ก็คงเปล่าประโยชน์กับอารมณ์ของคุณ”        “ก็ไปซะทีสิ”  ตรียอมถอยก้าวหนึ่ง แล้วโคลงศีรษะให้กับเธอ   “แล้วผมจะกลับมาใหม่”  เธอขึงตาให้เขา แว้ดเขาเสียงแหลม

“ไม่ต้องมาอีกนะ”     “ใครจะห้ามผมได้”  เขาพูดกับเธอเสียงแข็งพอกันแล้วยกมือขึ้นส่งจุมพิตลอยลมไปให้  “อย่าลืมรอยจูบนี้เป็นอันขาด จนกว่าเราจะพบกันใหม่”  เบญจาสะบัดหน้ากลับหลังหันด้วยความโกรธ   “คนทุเรศ”  ตรีมองเธอเดินดุ่ม ๆ ลากกระเป๋าหนังสือตุปัดตุป่องจากไปอย่างจนปัญญาที่จะรั้งเธอเอาไว้

เขารู้หรอกนะว่า....เธอรักเขา....ไม่ใช่ไม่นานมานี้....คงจะนานแล้วด้วย  ไม่เช่นนั้นไม่มีทางหรอกที่เธอจะจูบตอบเขาได้หวานชื่นขนาดนี้  เขาหรือสู้อุตส่าห์รีบมาหาเธอทันทีที่รู้ว่าศิลาหมั้นกับมาลี  คิดว่าเธอจะยินดีและจะเปิดเผยความในใจกัน แล้วดูสิเธอโกรธเขาอย่างกับเขาไปก่ออาชญากรรมร้ายแรงมา

พูดอะไรก็ไม่ยอมฟัง  ฮึ...ผู้หญิง...เป็นพวกที่เข้าใจยาก  ไม่รู้ว่าพวกเธอต้องการอะไรกันแน่  แต่ถึงอย่างนั้นพวกเธอก็น่ารัก  ไม่มีทางหรอกที่จะให้เขาลามือ  คอยดูสิพรุ่งนี้เขาจะมาอีกมาจนกว่าเธอจะยอมเข้าใจเขาสักทีว่าเขาน่ะสนเธอแล้วนะ  ตรีรอจนเบญจาเข้าหอพักแล้ว เขาจึงเดินออกไปด้วยหัวใจที่เบิกบาน  คิดฝันไปต่าง ๆ นานา ตามประสาหัวใจที่มีความรัก

ตอนที่  40

มีเสียงคุยกันในห้องครัวทำให้ไฉ่ฝ่งยิ้มอย่างอารมณ์ดี  บ้านที่กำลังจะมีงานมงคลจะคึกคัก คนนั้นมาเยี่ยมคนนี้มาช่วย  และลูกหลานจะกลับมากินข้าวที่บ้านกันพร้อมหน้า  คนแก่หัวใจจะกระชุ่มกระชวยก็ เพราะได้จัดงานแต่งงานและมีหลานเล็ก ๆ เอาไว้อุ้ม  ตั้งแต่ได้พาฝันลูกสาวของอาคมและไอริณมาสุขภาพจิตของไฉ่ฝ่งก็เบิกบาน แต่ยังไม่พอยังกระหายอีก  ถ้าศิลามีหลานให้อีกสักคนบ้านนี้คงมีเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ เล่นกันเพิ่มชีวิตจะไม่เงียบเหงา 

มีเสียงเปิดปิดประตูบ้านและคุยกันอย่างคึกครื้น  จักรและฉัตร เดินคุยกันเข้ามาทักทายมารดา  “แม่ครับ”  ทั้งสองทักพร้อมกัน  “ไปไหนกันหมดครับ”  จักรถามถึงผู้หญิงคนอื่น ๆ ไฉ่ฝ่งพเยิดหน้าไปที่ครัว   “ไปรวมกันอยู่ที่นั่นทำอาหารไว้เลี้ยงพวกแกน่ะสิ”

“ให้ผมเข้าไปดูไหม”  ฉัตรถาม    “อย่าเลย พวกเขากำลังสอนมาลีทำขาหมูต้มน้ำส้มสายชูดำกันอยู่คงไม่อยากให้ใครเข้าไปขัดมั้ง”  ไฉ่ฝ่งพูดยิ้ม ๆ และภาคภูมิ  เพราะขาหมูต้มน้ำส้ม เป็นอาหารสูตรโบราณที่จะทำขึ้นมาสำหรับงานเลี้ยงพิเศษไม่กี่ครั้งต่อปีของคนมณฑลกวางตุ้งเท่านั้น  หน้าตาและวิธีการปรุงอาจจะคล้าย ๆ แต่สูตรลับของรสชาติของแต่ละครอบครัวจะแตกต่างกัน พวกเขาจะสืบทอดสูตรแต่ละครอบครัวแก่ลูกสาวที่จะแต่งงานออกไปกับลูกสะใภ้ที่แต่งเข้ามาในครอบครัวนี้ให้คงสูตรและรสชาติเอาไว้

“มิน่า ผมว่าได้กลิ่นอยู่เหมือนกัน”  จักรรับรู้ เขาหันไปรอบ “ศิลายังมาไม่ถึงหรือครับ”   “เขาบอกว่าจะมาหรือ” ไฉ่ฝ่งถามลูกชาย   “เขาโทร.หาผมก่อนพวกเราออกมาจาก ซิง สาขาหนึ่งครับ”  ฉัตรตอบ  ”ถ้ามันจะมากินข้าวบ้านนี้ทำไมไม่โทร.มาบ้าานนี้อย่างที่มันเคยทุกที”  ไฉ่ฝ่งถามเสียงกึ่งหัวเราะกึ่งฉงน  “คงกลัวแม่ยังโกรธมันมั้ง”  ฉัตรเอา  “ให้มันจริงเหอะ”  ไฉ่ฝ่งหัวเราะฮึ ๆ 

“ผมก็ไม่ค่อยเชื่อเรื่องนี้เท่าใด “ จักรคิดเหมือนมารดา  แล้วทั้งสามก็หัวเราะขึ้นพร้อมกันกับคำตอบที่ตัวเองตอบกันในใจว่า ศิลากลัวอะไร  เกือบทุ่มตรงศิลาก็มาพร้อมเบญจา  “ทำไมมาพร้อมกัน”  จักรทัก   “เราเจอกันที่หน้าบ้านค่ะพ่อ”  เบญจารับอาสาตอบเองเมื่อเห็นพี่ชายอึกอักละเว้นที่จะไม่เล่าว่าเธอเห็นเขาเดินไปเดินมาหน้าบ้านงึมงำในคอคล้ายซ้อมคำพูดอะไรคนเดียว จนเธอมานู่น เขาจึงหยุดแล้วยอมเดินตามเธอเข้าบ้าน

“ได้เวลากินพอดี” ไฉ่ฝ่งพูดขึ้นลอย ๆ   ฉัตรเดินเข้าไปกระทุ้งเอวลูกชาย แล้วกระซิบกระซาบ  ไฉ่ฝ่งทำเป็นมองไม่เห็น  “หนูได้กลิ่นขาหมูต้มน้ำส้มนะคะ”  เบญจาพูดขึ้น  “แม่แกกับอาสะใภ้สอนมาลีทำขาหมูต้มน้ำส้มวันนี้ เข้าไปดูสิแล้วบอกว่าคนกินมากันครบแล้ว” ไฉ่ฝ่งสั่งหลานสาว  เบญจารีบผละเข้าไปในครัวทันที  เธอรู้ว่าบางทีผู้ใหญ่อาจมีเรื่องคุยกัน  จักรผลัก ศิลาเข้าไปตรงหน้าไฉ่ฝ่ง

“พูด” เขาสั่งสั้น ๆ ศิลานิ่วหน้าแล้วก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อย  “ผมเสียใจที่พูดไม่ดีกับคุณย่าเมื่อวันก่อน”  ไฉ่ฝ่งบิดหน้านิดหนึ่ง ซ่อนแววหัวเราะเอาไว้มิดชิด  “พูดอะไรนะฉันได้ยินไม่ถนัด”    “ผมขอโทษครับ”  ศิลาตะโกนตอบ  “ก็แค่นั้นล่ะ”  ไฉ่ฝ่งพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกหน่อย ๆ

“ยกโทษให้ศิลานะครับแม่”  ฉัตรช่วยลูกชายพูดอีกแรง  “อย่าถือเด็กนะครับแม่”  ฉัตรเสริมอีกแรง  “ใครว่าอะไรกันเล่า ถ้าฉันถือสามันนะหรือ ฉันคงเอาไม้เพ่นหัวมันตั้งแต่เดินเข้ามาแล้วมานี่ซิ”  ไฉ่ฝ่งอ้าแขนออกให้กับหลานชาย   “คุณย่า”  ศิลาเดินเข้าไปกอดท่านแล้วจูบที่แก้มเบา ๆ  ไฉ่ฝ่ง ผลักไหล่หลานชาย พูดเสียงรู้ทัน

“แกไม่ต้องมาทำท่าประจบฉันหรอก คราวนี้ฉันยกโทษให้ ฉันรู้นะแกหายไปทีละนาน ๆ ได้โดยไม่ง้อฉันก็ได้ แต่ที่แกมาน่ะมีเป้าหมายอย่างอื่นด้วย”  ศิลาหน้าแหยไปนิดหนึ่งฟ้องเสียงอ่อย  “มาลีไม่ยอมพูดกับผม”    “ถ้าไม่ใช่เพราะเขา แกจะมาหาฉันไหม”  ไฉ่ฝ่งดักคอ  “แฮะ....ทำไม คุณย่าคิดว่าผมจะไม่มาเล่าครับผมรักคุณย่านะครับ ต้องหาทางกลับมาบ้านนี้จนได้ล่ะครับ”

ไฉ่ฝ่งจิ้มคางหลานชาย  “ปากหวานนะแก เก็บเอาไว้พูดให้คนอื่นเชื่อแกเหอะ  ฉันฟังแกมาหลายปีแล้วเบื่อจะเชื่อแล้ว”    “ต่อไปผมจะกล่อมคนอื่นแทนคุณย่าก็ได้”  ศิลาพูดยิ้ม ๆ “ภาวนาให้เขาใจอ่อนเหมือนฉันดีกว่า”  ไฉ่ฝ่งพูดคาดขู่ให้เขาหวั่นเล่น ๆ   ศิลาหน้ายิ้มระรื่น  เขาเชื่อว่าเธอจะต้องเชื่อเขา  เบญจาเข้ามาอีกครั้ง  “อาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วค่า....ขอเชิญทุกคนที่โต๊ะค่ะ” 

อาหารหลายชนิดถูกวางเต็มโต๊ะ  พร้อมกับขาหมูต้มน้ำสัมสายชูดำอวดโฉมบนชามใบใหญ่มหึมากลางโต๊ะ  เนื้อขาหมูถูกสับเป็นชิ้นโตติดหนังพองฉ่ำสีดำของน้ำส้มสายชูดำ กลั่นกรุ่นขิงแก่ลอบขึ้นมาผสมเข้ากันได้กับกลิ่นน้ำส้มสายชูอ่อน ๆ ดูน่ากินที่สุด  พวกผู้ชายตักที่จานนี้ก่อนทุกคน  จักรกลืนเข้าไปแล้วหันไปหามาลีที่นั่งหนีบ ๆ ชิดกับลินดา

“ฮ่า....รสชาติของบ้านพวกเราจริง ๆ เลยมาลี”  มาลีพรยิ้มนิดเดียว  ไม่กล้ามองไปฟากตรงข้ามที่มองเธอเขม็งฝ่านชามขาหมู  “หนูก็แค่ทำตามที่ป้าอริสากับแม่สอนเท่านั้นเองค่ะ ถ้าไม่ได้ป้ากับแม่หนูก็คงทำไม่ได้อย่างนี้หรอกค่ะ”   “ถือว่านักเรียนหัวดี”  ศิลาพูดข้ามโต๊ะมา  เธอหันไปขึงตาให้เขาแต่ไม่พูดกับเขา ก่อนหันกลับมาตักมะละกอชิ้นโตในชามขาหมู  เสิร์ฟให้กับไฉ่ฝ่ง

“คุณย่าลองทานดูสิคะว่ามะละกอได้ที่ไหมคะ”  ไฉ่ฝ่งเป็นปลื้มใช้ตะเกียบคีบมะละกอสีดำ เพราะต้มมากับน้ำส้มสายชูดำขึ้นกัดกิน  “ฮือม์...พอดีเลยไม่เละไม่แข็งจนเกินไป  แล้วอุ้มรสน้ำส้มน้ำตาลปึกกับเกลือพอเหมาะอร่อยที่สุด หนูสอบผ่านแล้ว”  มาลีพรใช้ทัพพีด้ามยาวตักขาหมูจากชามไปเสิรฟในชามของเบญจาบ้าง

“ลองฝีมือ พี่ดูบ้างนะน้องเบน”  ศิลายื่นหน้าเข้ามาในโต๊ะ   “ขอผมบ้างสิครับ”  มาลีพรวางทัพพีกลับด้ามไปทางเขาโดยไม่ได้ตักให้กับเขาตามคำขอ  “มาลี” เขาเรียกเธอ  แต่เธอไม่สนก้มลงกินอาหารในชามแบ่งของเธอไปคล้ายไม่ได้ยิน  พอศิลาขยับปากจะเรียกเธอซ้ำอย่างไม่ยอมแพ้  จักรกระทุ้งที่สีข้างศิลา  แล้วกระซิบเบา ๆ   “รอให้กินข้าวเสร็จแล้วค่อยว่ากันใหม่สิ”   ศิลาหน้าบึ้ง แต่ก็ยอมเชื่อฟังลุง

ตลอดอาหารมื้อนี้แม้จะมีคนสองคน  ไม่คุยกับใครเลยทุกคนก็ยังคุยกันได้อย่างสนุกสนานมีความสุขของครอบครัวที่สุด  หลังอาหารทุกคนย้ายไปห้องนั่งเล่น เหลือมาลีพรที่ขออยู่ช่วยเบญจาและเจ้หมิงเก็บกวาดทำความสะอาด  เจ้หมิง  เก็บถ้วยชามและกวาดเศษอาหารออกจากจานใส่ภาชนะเดียว เพื่อสะดวกจะนำไปใส่ถุงทิ้งอีกที เดินกลับไปกลับมาระหว่างห้องครัวกับห้องกินข้าวอยู่หลายเที่ยว

เบญจาช่วยมาลีพรจัดเก็บอาหารส่วนที่เหลือเพื่อนำไปเข้าตู้เย็นไว้กินมื้อหน้า  “ขาหมูต้มน้ำส้มของพี่เด็ดมาก”   “ชมกันอีกแล้ว”  มาลีพรหัวเราะผสม “แต่คิดไม่ถึงว่า ที่นี่จะหาเครื่องปรุงได้ครบขนาดนี้ มีน้ำตาลปึก มะละกอดิบ”   “อ๋อ....มีคนจีนปลูกขายให้กับพวกเรา แถว ๆ ไมอามี่ส่วนน้ำตาลปึก สั่งจากเมืองไทย ที่อื่นไม่มีขาย บางทีถ้าขาดตลาด เราก็พึ่งน้ำตาลอ้อยที่เขาทำเป็นปึกสี่เหลี่ยมจากจีนก็พอแก้ขัดได้  “หายากไหม”  มาลีพรชวนคุยระหว่างดึงแผ่นพลาสติกถนอมอาหารคลุมปิดทับจานเป็ดย่างที่เหลือเตรียมนำเอาเข้าตู้เย็น

“อ้าว...พี่มาลี ไม่ได้ไปจ่ายของเองหรือคะ”  มาลีพรส่ายหน้าแรง ๆ   “คุณย่าคงสั่งใครไปซื้อมาแน่เลย เพราะวันนี้พี่ออกไปที่วัดจีนกับป้าอริสา ป้าลินดา กลับเข้ามาตอนบ่ายก็มีของวางไว้เต็มครัว ป้าอริสาก็บอกว่าจะสอนทำขาหมูต้มน้ำส้ม  แล้วก็ทำอาหารเยอะแยะไปหมดเลย”  “โอ๊ย ของเยอะอย่างนี้ คุณย่าไม่ไปจ่ายหรอก ต้องมีใครส่งมาให้แหง”  เบญจาหัวเราะกับความคิดของมาลีพร

“พี่ให้คนส่งมาให้เองค่ะ”  เสียงศิลาขัดแทรกกลางการสนทนาของสองสาว  มาลีพรหันขวับไปมองที่หน้าประตู  เห็นศิลายืนกอดอกพิงขอบประตูแถมยังไขว่ขายาว ๆ ของเขาอย่างสบายอารมณ์  เบญจายกจานเป็ดอุ้มเข้าไปในครัวทันที  โดยไม่ต้องมีใครขอร้องแล้วดึงตัวเจ้หมิงเอาไว้ไม่ให้กลับเข้าไปในห้องกินข้าวอีก  “ไม่มีอะไรเหลือให้เก็บแล้วล้างเท่าที่เก็บเข้ามาได้ไปเถอะเจ้หมิง”  เบญจาบอกสาวใช้จากแผ่นดินจีนที่ยิ้มอย่างรู้ทัน  หมิงเห็นศิลาที่ประตูเหมือนกัน

มาลีพรละสายตาจากคนที่ทำให้หัวใจของเธอหวั่นไหว ก้มหน้าลง ทำงานต่อยังมีจานผัดหมี่ที่เหลือไม่มากกับน้ำจิ้มอีกสามอย่างแต่เธอให้ความำสคัญกับมันเหลือเกิน  ศิลาคลายมือจากอก เมื่อเห็นน้องสาวเลี่ยงออกไป  เดินข้ามห้องมาใกล้เธอ  “คุณทำอย่างนี้ทำไม”  เธอถามขึ้นก่อน เพียงแค่เห็นชายขากางเกงของเขาที่เดินเข้ามายืนเกือบชิดเธอ

“ผมอยากกินขาหมูต้มน้ำส้มก็เลยให้คนขนมาจากตลาดไท”  เป็นคำสั่งของเขานี่เอง  แม่และป้าของเขาดูกุลีกุจอ  คะยั้นคะยอให้เธอหัดทำอาหารที่เขาชอบตั้งหลายอย่าง  เธอไม่คิดว่าตัวเองเสียรู้เขาไม่ได้เห็นหน้าเขามาสองวันเต็ม ๆ มันนานราวกับสองปี แต่พอได้เห็นเขาในวันนี้เธอก็ตื้นตันพูดไม่ออก  ความจริงเธอก็อยากจะตักขาหมูต้มน้ำส้มเสิร์ฟให้เขา

การที่เขาขอทำให้เธออาย... ก็ทุกคนจ้องราวกับ ตาปะทุออกมาทุกคนทำให้เธอไม่กล้า ถ้ามีใครสักคนล้อเธอขึ้นมา คงทำให้เธอ แทรกแผ่นดินหนีเขาไปเดี๋ยวนั้นแน่  เพราะทุกคนจะรู้ว่าเธอไม่ได้โกรธเขาจริงหรอก  เธอคิดถึงเขาอยู่ทุกเวลาด้วยซ้ำไป

“คุณก็ได้กินแล้วนี่”  เธอพูดกับเขาเสียงแผ่ว  โดยยังไม่กล้ามองหน้าเขา   “โธ่...มาลี”  เขาอุทานอย่างขัดใจ  แล้วก้มลงกว้ามือของเธอขึ้นมากุมเอาไว้ บังคับให้เธอสบตากับเขาที่เปี่ยมด้วยแววตาเว้าวอนอย่างที่เขาไม่เคยมีให้ใครมาก่อน  เขาไม่มีทางรู้เลยว่าเธอ คิดอะไร

ความโกรธของเธอทรมานยิ่งกว่าถูกไฟเผาใจ  เขาจึงต้องมาหาเธอ....คิดทุกวิธีที่จะมาโดยไม่ต้องเสียหน้าลูกผู้ชายคนหยิ่งก็จนหนทางในที่สุดเขาต้องยอมให้กับเธอด้วยแผนตื้น ๆ ของมาดาและป้าสะใภ้ช่วย  เป็นครั้งแรกที่เธอโกรธเขามันมีบทเรียนให้เขารู้ว่าจะง้อเธออย่างไร  “เลิกโกรธผมเถอะนะ”  ศิลากระซิบแผ่วกับเธอด้วยความคาดหวัง คำอภัยอย่างที่สุด

ตอนที่  41

“คุณอย่างโกรธผมต่อไปอีกได้ไหม”  ศิลาพูดกับมาลีพร ด้วยเสียงอ่อนโยนและเว้าวอนอ่อนหวาน ทำให้คนฟังตื้นตันจนน้ำตาคลอ  ไม่เคยมีใครอ่อนโยนกับเธอขนาดนี้นอกจากพ่อกับแม่ที่ตายจากไปนานแล้ว  ไม่เคยนึกว่าจะพบมันในแดนไกลกับบุรุษที่แทบไม่รู้จักว่าเธอเป็นใคร  ศิลาตกใจที่ได้เห็นหยาดน้ำตาในดวงตาคู่สวย

“โธ่...อย่าร้องไห้เลยนะผมขอโทษที่ทำให้คุณโกรธผมสัญญา”  เขารีบพูด  “ต่อไปนี้จะไม่ทำให้คุณโกรธผมแบบนี้อีกแล้ว”   “อย่า...” เธอปิดปากเขาให้หยุดพูดด้วยมือนุ่ม  ศิลาเบี่ยงออก  “จริง ๆ นะผมไม่สบายใจเลยที่เราทะเลาะกันอย่างนี้”     “ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกค่ะ”

“ใช่สิ...ต้องใช่ ผมเป็นผู้ชายต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองทำผมทำไม่ดีกับคุณย่าแล้วก็ทำให้คุณโกรธผม”     “คุณก็ขอโทษท่านแล้วนี่คะ”     “คุณรู้ด้วย”  “ถ้าไม่ใช่ท่านจะให้คุณกินขาหมูต้มจ้ำส้มหรือคะ”   “ก็จริง ไม่งั้นคงถูกตะเพิดไปอย่างท่านว่า...แต่เดี๋ยวขาหมูกับเครื่องปรุงและอาหารสดทั้งหมด ผมเป็นคนหามานี่นา”

“แต่ฉันเป็นคนปรุงนะคะ อำนาจต้องอยู่ที่นี่”  ทั้งสองมองสบตากันยิ้มให้แก่กัน   “ถือว่าเราเสมอกัน”  ศิลาพูดโมเม  เขาจับมือเธอมาเขย่าเล่น  “หายโกรธผมแล้วใช่ไหม”   “ฉันหายโกรธไปนานแล้ว”  “จริงหรือตั้งแต่เมื่อไรกันผมไม่รู้เลย”   “ก็หลังจากคุณออกไปนั่นและล่ะค่ะ”  ศิลาเช่นเขี้ยวเคี้ยวฟันตัวเองหลอก ๆ ทำท่าว่าโมโห

“โธ่เอ๋ย...ทำไมผมไม่รู้นะจะได้ไม่ต้องเสียขาหมูหนึ่งขากับมะละกอดิบอีกหนึ่งลูกและอาหารมื้อใหญ่เบ่อเริ่มเลย”   “คุณเสียดายค่าอาหารหรือคะ”  เธอถามเขาด้วยคำถามที่จริงจังอยากรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขามากกว่าจะเล่น  ไม่รู้เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอซีเรียส แต่เธอก็รู้ว่าเขารู้...และก็ไม่เล่นด้วย.....  ศิลาส่ายหน้าให้กับเธอ

“ไม่...ผมไม่มีวันเสียดายที่จะทำอะไรเพื่อคุณ...มันยังน้อยไปขอให้เพียงคุณเลิกโกรธผมมันคุ้มค่าเสมอ”  เขาเพียงแค่สำนึกผิด...มันไม่ใช่ความรัก...เธอเป็นคู่หมั้นของเขามาสามวันแล้วยังไม่เคยได้ยินเหตุผลที่เขาแต่งงานกับเธอก็เพราะความรักออกจากปากของเขาเลย”  เขาอาจจะแต่งงานกับเธอด้วยเหตุผลสารพัดที่เขายกขึ้นมาอ้าง แต่ไม่ใช่ความรักอย่างแน่นอน

เขาเคยพูดเองว่าเขาจะไม่เชื่อในความรักสำหรับการแต่งงาน อนาคตของพวกเธอจะเป็นอย่างไรนะมาลีพรคิดไม่ออก  ศิลาช้อนใบหน้าของเธอขึ้นมองสบตากับเขาจนเห็นประกายดาวจิ๋ว ๆ ในดวงตาเขา  “สัญญา....กันนะต่อไปนี้เราจะไม่ทะเลาะกันอีก”  เขาพูดแล้วก้มจูบเธออย่างลึกซึ้งเป็นการผนึกคำสัญญา  ทำให้มาลีพรลืมหมดสิ้นว่าเขาไม่เคยบอกว่ารักเธอสักคำ

ร้านตัดเสื้อผ้าแต่งงานประเพณีจีนตั้งอยู่บนถนนย่านไชน่าทาวน์  เป็นร้านเล็ก ๆ หนึ่งคูหาสองชั้น ชั้นบ่างแน่นขนัดไปด้วยชุดเจ้าสาวสีแดงตัดจากผ้าแพรต่วนเนื้อดีหนาและนุ่มมีน้ำหนักทิ้งตัดเป็นชุดกี่เพ้านับร้อย ๆ ชุดแขวนเต็มราวติดกำแพงร้านแน่นขนัด   มีตู้โชว์เพชรหลอยเทียมสำหรับปักชุดเจ้าสาว  เต็มซีกหนึ่งของทางเดินจนทำให้ร้านคับแคบเข้าไปอีก

มาลีพรหมุนตัวครั้งที่เป็นร้อยแล้วให้อริสาและลินดาดูต่อหน้าช่างตัดชุดชายชราอายุมากตรวจสอบและหาข้อบกพร่อง  เธอรู้สึกน้ำหนักของเลื่อมเชและเพชรกับลูกปัดลายหงส์บนตัวเสื้อว่าหนักมาก  เบญจาที่ยืนอยู่ข้างกองผ้ามหึมา  ยกนิ้วส่ายหน้าให้เธออยู่นิ่ง ๆ ไม่เช่นนั้นมีหวังถูกอริสาและลินดาเอ็ดเอาแน่ ๆ ลินดาชี้นิ้วไปที่ลายหงส์บนตัวเสื้อของมาลีพร  “ปักเลื่อมเพิ่มหน่อยลุงหล่าย...ตัวหงส์ดูมันผอม ๆ ไปนะจะดูไม่สวยเวลายกน้ำชา”

มาลีพรตาเหลือกขนาดที่ปักอยู่ยังหนักขนาดนี้ ถ้าเพิ่มเข้าไปอีกมีหวังเธอต้องนั่งรถเข็น เพราะไม่มีปัญญาแบกน้ำหนักเสื้อที่หนักกว่านี้   “อย่าห่วง”  ลุงหล่ายรับปาก  “ฉันจะปักสุดฝีมือ  ให้เด่นเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในรอบสิบปี”  “จะเสร็จทันไหม”  อริสาห่วงเหมือนกัน   “ทันน่า”  ลุงหล่ายรับปาก มาลีพรจึงรีบเปลี่ยนชุดเอาออกมาคืนลุงช่างตัดเสื้อ

อริสาจับลูกสาวของตัวเองผลักมายืนตรงหน้าลุงหล่าย  “หาชุดให้เบนหน่อย”   “จะแต่งเมื่อไหร่”  ลุงหล่ายถาม   “หนูไม่มีงาน...”เบนจาส่ายหน้า  อริสาเพยิดหน้า  “ลองดูให้เห็นตัวเองในชุดเจ้าสาวแล้วจะอยากแต่งงาน”  “เออ...ใช่....เอาเคล็ดไง”  ลินดาสนับสนุนอย่างนึกสนุก  “เด็กผู้หญิงจะได้มี ลางของตัวเองว่าจะได้เป็นเจ้าสาวเร็ว ๆ นี้”  เบญจาอายจนหน้าแดง เพราะพิรุธในใจ

โธ่เอ๋ย....เธอก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่ฝันถึงการแต่งงานตั้งแต่อายุสิบเอ็ด    “หนูไม่ได้แต่งงานซะหน่อยเกรงใจปู่หล่ายที่เอาเสื้อชุดใหม่พวกนี้มาสวมไม่ดีหรอกค่ะ”  สาวน้อยพยายามพูดบ่ายเบี่ยง  ชายชราเจ้าของร้านหัวเราะอย่างอารมณ์ดี  “หนูเป็นเด็กดีรู้จักเกรงใจผู้ใหญ่แต่เรื่องนี้ไม่เป็นไรหรอก”

พูดแล้วชายชราเอื้อมมือไปดึงชุดแต่งงานสีแดงตัดสองชิ้นกระโปรงตัดด้วยแพรต่วนจีบรอบเอวเสื้อตัดเป็นแขนยายคอตั้งติดกระดุมผ้าถัก  จากคอเฉียงถึงซอกแขนออกมาส่งให้  “ชุดนี้เหมาะหนูมาก ไปลองสวมดูสิ”  เบญจามีท่าลังเลใจ

ชาราจึงยัดเยียดใส่มือเด็กสาว  “เอาไปเถอะ ถ้าไม่ได้ฉันก็บอกว่าไม่ได้”   “หนูอาจจะ...อื้อ...มันได้มั้งคะ”    “คนเราถ้าถือโชคลาง ฉันก็เห็นมาเยอะนะหนูเบนนี่คือเสื้อผ้าเท่านั้นไม่มีอิทธิพลต่อชีวิตของใครทั้งสิ้น มีแต่ทำให้คนสวมใส่ดูดีและสาวขึ้น  ต่างหากไม่ใช่ลิขิตชะตาลองสวมมันซะ เพียงเพื่อวันหนึ่งถ้าหนูแต่งงานก็จงมาเลือกเสื้อผ้าจากร้านของปู่”  ลินดาผลักหลังหลานสาว