มูยุล มหาบุรุษพิชิตแผ่นดิน 25 
 แชบูเข้าเฝ้าพระราชายูริ "ทรงสำราญดีมั้ยพะยะค่ะ"
 "เดินทางมาไกลคงเหนื่อยสินะ"
 " เนื่องในพิธีอันสำคัญ ฝ่าบาทของเราจึงให้องค์หญิงยอนเป็นผู้แทนพระองค์ เพราะเหตุการณ์บางอย่างทำให้นางต้องออกจากแคว้นพูยอมา แต่นางเป็นธิดาใต้เท้าทังโน หรือก็คือมีศักดิ์เป็นพระนัดดา ฝ่าบาทของเรามีดำริให้องค์หญิงมาเป็นผู้แทน เพื่อฟื้นฟูความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างสองแคว้นพะยะค่ะ"
 "ข้ารู้แล้ว เชิญคณะทูตไปพักผ่อน ดูแลให้ดีด้วย"
 "พะยะค่ะฝ่าบาท"
 เมื่อแชบูออกไปแล้ว พระราชายุริทรงตรัสกับเฮยาว่า
 "หึ เรื่องเป็นมายังไง เจ้าเคยบอกว่า พ่อของนางเป็นหมอที่เมืองโชบุนไม่ใช่หรือ"
 "ทรงอภัยด้วยเพคะ"
 " เรื่องใหญ่ขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าหัวหน้าหน่วยข่าวกรองจะไม่รู้อะไรเลย เห็นชัดว่า อ๋องเทโซให้นางมาเพราะมีจุดประสงค์อื่นมากกว่า ยังไงก็ตาม เพื่อความไม่ประมาท ให้จับตาดูคนของแคว้นพูยอทุกฝีก้าว"
 "ทราบแล้วเพคะ"
 เฮยากลับมาเตือนองค์ชายมูยุลว่า
 "อย่าทรงหวั่นไหวนะเพคะ ตอนนี้องค์ชาย ให้ทำเป็นไม่รู้จักนางดีกว่า"
 "จะเป็นไปได้ยังไง ข้ารอตั้งนานกว่าจะได้พบคุณหนู หัวใจแทบจะหยุดเต้นอยู่แล้ว จะให้ทำเป็นไม่รู้จักได้ยังไง"
 "ถ้าทรงเป็นห่วงคุณหนูจริง ก็อย่าให้นาง รู้ว่าองค์ชายทรงคิดยังไงต่อนางอีก"
 "ท่านหัวหน้า"
 " เพราะเหตุอะไร อ๋องเทโซถึงให้นางมาที่นี่ เพื่อจะหลอกใช้นาง ทำให้องค์ชายทรงเสียสมาธิ นี่เป็นบททดสอบ ที่องค์ชายต้องผ่านให้ได้ ถ้าทรงห่วงคุณหนูจริง ก็ให้ทุกคนรู้ว่า นางไม่มีความหมายสำหรับองค์ชาย จะอยู่หรือไปก็ไม่สำคัญ เพื่อที่ว่า นางจะได้รอดพ้นจากการถูกเพ่งเล็งของผู้ไม่หวังดีนะเพคะ"
 เฮยาออกมาสั่งมาโนให้เฝ้าดูองค์ชายมูยุลให้ดี
 มาโนแปลกใจ "ให้เฝ้าดูองค์ชายหรือครับ"
 "จนกว่าจะเข้าพิธีอภิเษก นอกจากคนที่เกี่ยวข้อง คนอื่นอย่าให้พบเด็ดขาด ส่วนพวกเจ้า ก็อยู่กับองค์ชายทุกฝีก้าว"
 "ทำไมเราต้องทำแบบนี้ด้วยครับ" พักโซถาม
 "ท่านต้องบอกเราก่อน  เกิดอะไรขึ้นกับองค์ชายกันแน่"
 "คุณหนูยอนมาที่นี่ ในฐานะทูตแห่งพูยอ" เฮยาบอก มาโนตกใจมาก
 เค ยูบอกต่อว่า "พวกเจ้าคงรู้ว่า นี่เป็นช่วงเวลาสำคัญสำหรับองค์ชาย ใครต่อใครกำลังเฝ้ามองอยู่ เราจะให้เกิดความผิดพลาดไม่ได้ ฉะนั้น อย่าให้องค์ชายได้พบนางตามลำพัง"
 พักโซปรึกษากับมาโนว่า "เอาไงดี เราจะตามติดองค์ชายจริงหรือ"
 "อย่างน้อยก็เป็นความหวังดีล่ะ"
 "เอ่อ มาโน หมอนั่นใช่ไหม เคยอยู่ค่ายนักรบทมิฬเหมือนเจ้าน่ะ"
 "อึม มันชื่อ เม็งกวาง"
 "เอ่อ ในเมื่อฝ่ายเขาก็มีคนเฝ้า เราคงไม่ต้องเข้มงวดกับองค์ชาย นี่ ไปหาอะไร ดื่มดีกว่า หือ"
 ทางด้านแชบูก็บอกองค์หญิงยอนว่า
 "มีทหารเฝ้าอยู่ข้างนอก ขาดเหลืออะไรก็บอกได้น่ะครับ"
 "ถ้าหาก ทำเพื่อจะเฝ้าข้าละก้อ ขอบอกว่าไม่จำเป็น"
 "เฝ้าอะไรกัน เราเป็นห่วงคุณหนู จะดูแลความปลอดภัยต่างหาก"
 " ถ้าคิดว่าข้ามาโกคูรยอเพราะบัญชาของฝ่าบาทละก้อ ขอบอกว่าคิดผิด สาเหตุที่ข้ายอมมาที่นี่ ก็เพื่อสร้างผลงาน จะได้ล้างมลทินให้ท่านพ่อที่ตายอย่างอนาถ" 
 "งั้นก็ได้ ข้าจะรอดูว่าเมื่อไหร่ท่านอำมาตย์ จะได้ล้างมลทินซะที ถ้าไง ข้าน้อยขอตัวก่อน"
 เวลานั้นอันซึงมาทูลพระมเหสีมียูเรื่องที่ยอนได้เป็นองค์หญิงแห่งพูยอ
 "ผู้หญิงคนนั้น เป็นองค์หญิงแห่งพูยอจริงหรือ"
 "ใช่ครับ คราวก่อนที่เกิดสงคราม นางถูกจับกลับไป จากนั้นก็ได้คืนฐานะเดิม และตอนนี้ก็มาในฐานะทูตแห่งพูยอ"
 "ผู้หญิงที่มูยุลรักนักรักหนา เป็นองค์หญิงแห่งพูยอหรือ"
 "นั่นสิครับ"
 "หึ งั้นก็ดีแล้ว"
 "ดียังไงไม่ทราบ"
 "ถ้าใช้หญิงคนนี้เป็นข้ออ้าง ไม่แน่เราอาจทำลายพิธีสถาปนาก็เป็นได้"
 แชบูกับแพกึยนัดพบกัน แชบูมอบหนังสือที่มาจากพระราชาเทโซ
 "เห็นทีงานของเจ้าจะยิ่งยากขึ้น เพราะอ๋องเทโซ จะส่งนักรบทมิฬมาช่วยด้วย" แพกึยว่า
 "ทางเราจะสนับสนุนทุกทาง ถ้าจำเป็นจริงๆ ทหารที่อยู่ชายแดนก็มาเสริมได้"
 ซังกากล่าวกับลีจีอาก่อนที่จะไปเป็นพระชายาขององค์ชายมูยุลว่า
 " อึม รู้มั้ยว่าการเป็นพระราชา บางคนจะมีชะตาในบั้นปลายยังไงบ้าง ชายาขององค์ชายโตชิ ได้ปลิดชีพตามสวามีไปด้วย ชายาขององค์ชายแฮเมียง ก็ตายในระหว่างสงคราม หึ พอถึงพรุ่งนี้ เมื่อเจ้าแต่งงานกับองค์ชายแล้ว จะได้เป็นพระชายา แต่ก็ไม่รับรองว่าอนาคตจะได้เป็นพระมเหสีแน่นอน ข้าอาจช่วยให้เจ้าเป็นมเหสีหรือไม่ก็ตายพร้อมองค์ชายก็ได้ ขึ้นอยู่กับความประพฤติของเจ้าเอง เข้าใจความหมายที่พูดหรือเปล่า"
 "ข้าน้อย แม้จะเป็นพระชายา แต่มีสายเลือดของพีรูเต็มเปี่ยม ขอท่านวางใจได้"
 "หึ อึม พาไปได้แล้ว"
 โทจินพาลีจีอามาหาองค์ชายมูยุล เขากล่าวว่า
 "จนกว่าจะถึงวันงาน เราจะดูแลความปลอดภัยของพระชายาให้เอง"
 องค์ชายมูยุลบอกกับลีจีอาว่า "ถ้าขาดเหลือหรือต้องการอะไรเพิ่ม ก็เชิญบอกมาได้"
 "เพคะ"
 "พานางไปที่พัก"
 ลีจีอาบอกกับอันซึงว่าจะขอเข้าเฝ้าพระมเหสีมียู ตอนแรกพระมเหสีมียูจะไม่ให้เข้าเฝ้า แต่อันซึงเตือนว่า
 "เฮ่ย อย่าทำแบบนี้ได้ไหม ข้าเข้าใจความรู้สึกของท่านดี แต่ทำแบบนี้คนอื่นจะครหาได้นะ ให้นางพบหน่อยเถอะ"
 "หึ ให้นางเข้ามา"
 "เชิญเข้ามา"
 และพอลีจีอาเข้ามา พระมเหสีมียูทรงตรัสว่า
 " ยินดีต้อนรับ เชิญนั่งสิ เห็นหน้าเจ้าชัดๆ ทำให้ข้านึกถึงสมัยก่อนที่เพิ่งเข้าวังมาใหม่ๆ อาจรู้สึกปรับตัวไม่ได้ แต่นานวันก็จะคุ้นเคยเอง ไม่เข้าใจตรงไหนก็มาถามข้าได้ล่ะ"
 "ขอบพระทัยพระมเหสีเพคะ" ลีจีอาออกไป
 พระมเหสีมียูทรงมองตามแล้วถอนใจ "หึ เฮ่ย เสียดายหน้าตาดีขนาดนี้ กลับทำให้องค์ชายสนใจไม่ได้"
 "พี่ใหญ่ อย่าพูดเลยน่า"
 " ช้าเร็วก็ต้องรู้อยู่แล้ว จะเป็นไรไป เพราะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ข้าเลยรู้สึกเห็นใจนางบ้าง หึ ถึงองค์ชายจะไม่ได้รักเจ้า ก็ให้อดทนไว้ อย่าเพิ่งท้อซะก่อน ผู้ชายก็เหมือนกันทั้งโลก บางครั้งอาจเผลอไผลไปบ้าง แต่ถึงเวลาก็จะกลับมาเอง อีกอย่าง ผู้หญิงคนนั้นเป็นองค์หญิงแห่งพูยอ องค์ชายมูยุลคงไม่ไปหลงเจ้าหญิงของฝ่ายศัตรูได้นานนักหรอก หึ"
 เวลาต่อมาอันซึงมาทูลพระมเหสีมียูเรื่องที่เห็นองค์หญิงยอนออกไปนอกวัง
 "เจ้าว่าไงนะ ผู้หญิงคนนั้นออกจากวังไปหรือ"
 "ไปจริงๆ ครับ ข้าเห็นกับตาเลย"
 "หึ หึ ส่งคนไปฆ่านางซะ"
 "ท่านบอกว่า จะฆ่าคุณหนูยอนจริงหรือ"
 "ถ้าทูตพูยอมาตายในโกคูรยอ ฝ่ายพูยอต้องไม่อยู่เฉยแน่ ถ้ารู้เรื่องเข้าเมื่อไหร่ พิธีสถาปนารัชทายาทก็จะล้มเลิก"
 "แต่หากทำงานพลาด เราก็จะตายซะเอง เพราะตอนนี้ นางไม่ใช่สาวใช้ธรรมดา แต่เป็นถึงองค์หญิงเชียวนะ"
 "เราไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ถ้าไม่ทำลายงานนี้ซะ อีกหน่อยเราก็ต้องตาย เลือกเอาละกัน"
 พักโซวิ่งหอบมาบอกมาโนว่าตอนนี้องค์หญิงยอนไปพบมาวัง มาโนถามถึงองค์ชายมูยุล เล่นเอาพักโซงง
 "เกี่ยวอะไรกับองค์ชาย นี่คงไม่ใช่"
 "หึ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้พบกัน"
 "จะบ้าหรือ มีทหารเฝ้าตั้งเยอะ ให้ไปเจอได้ไง ถ้าให้หัวหน้ารู้เข้า เรามิแย่หรอกหรือ"
 "ก็อย่าให้ใครรู้ซี่"
 "ถือว่าไม่รู้ไม่เห็นเถอะ ถ้าเราไม่พูดคงไม่มีใครรู้"
 "ทำไม่ได้หรอก พรุ่งนี้ก็จะอภิเษกแล้ว และคุณหนูก็ต้องกลับไปพูยอ ข้าเห็นใจพวกเขา นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้พบกัน" พักโซถอนใจ
 โทจินจะมาหาองค์หญิงยอน จึงถูกแชบูดุ
 "จะมาพบคุณหนูยอนใช่ไหม ในวังมีคนรู้เห็นเยอะ จะทำอะไรน่าจะคิดหน้าคิดหลังก่อนนะ"
 "ข้าขอ พบนางซักครั้งได้ไหม"
 "ตอนนี้นางไม่ได้อยู่ในวัง"
 "แล้วไปไหน"
 "เห็นว่าจะไปพบพ่อค้าชื่อมาวัง ไม่ต้องห่วงคุณหนูนักหรอก เรามีทหารที่อยู่กับนางทุกฝีก้าว รับรองไม่มีปัญหา"
 องค์ชายยอจินมาพบกับยุนวา องค์ชายกล่าวกับหญิงสาวว่า
 "จำได้ไหม ข้าเคยบอกว่าจะทำให้เจ้าด้วยตัวเอง"
 "หึ สวยขนาดนี้ องค์ชายทรงทำเองจริงหรือเพคะ"
 "หึ จริงซี่ กว่าจะสำเร็จได้ ข้าไม่ได้นอนตั้งสองวัน ดูสิ นิ้วก็บวมด้วย"
 "หึ หึ แต่ถ้าวันหลัง ให้พระมเหสีทรงทราบเข้า มิแย่หรือเพคะ"
 "ถ้าอย่างงั้น ข้าจะพาเจ้าหนีไปให้ไกลหมดเรื่อง เฮ่อๆๆ หึๆ"
 มาวังเข้ามา "อ้าว นี่ แย่จริง ทำไมเสด็จมาอีกแล้ว รีบกลับไปเร็วเข้า ยุนวา เจ้าก็ไปด้วย"
 "ทำไมไล่ข้าด้วยล่ะคะท่าน"
 "นางไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ"
 "เพราะงั้นถึงให้รักษาสัญญาไงล่ะ องค์ชายมาบ่อยๆ เกิดให้พระมเหสีรู้เข้า อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่หม่อมฉันก็อาจตายด้วยรู้มั้ย"
 "น่า ท่านเห็นใจหน่อยเถอะ"
 "ไม่ ไม่ก็อย่ามา ไม่ก็ไปทั้งคู่ เลือกเอาละกัน"
 "เฮ่ย งั้นก็ได้ ข้าจะไม่มาอีก ฝากดูแลยุนวาด้วยนะ"
 "หึ ไม่ต้องห่วงหม่อมฉันหรอกเพคะ"
 " นี่ๆๆ พอแล้วๆ ไม่ต้องมอง ไปซะ รีบๆ ไปเลย เจ้าก็เหมือนกัน เลิกทำตาละห้อยซะที ไปๆๆ เร็วเข้า ไป เฮ่ย ยุ่งชะมัด วันๆ มีแต่เรื่องปวดหัวสิน่า กงชอนๆ"
 กงชอนร้องเรียก "นายท่านๆ"
 "เอะอะอะไรอีก" องค์หญิงยอนเข้ามา "ว้าย ยอนจ๋า"
 "ท่านมาวัง"
 "ว้าว อะไรกันนี่ เจ้าปลอดภัยดีหรือ แล้ว ธนูอยู่ไหน เอาออกแล้วเรอะ สบายดีใช่ไหม หา อะไรเล่า"
 "ต่อไปห้ามเรียกนางว่ายอนอีก ต้องเรียกว่าองค์หญิง มาในฐานะทูตแห่งพูยอ" กงชอนว่า
 "อ้อ แหะ หวัดดีครับ"
 "ข้าตั้งใจเอาของฝากมาให้ท่านน่ะค่ะ เพราะที่แล้วมา ได้รับการดูแลอย่างดี โปรดรับไว้ด้วยนะคะ"
 "แหม ล้อเล่น ไม่ต้องก็ได้ ข้าไม่ได้ทำเพื่อหวังผลประโยชน์ซักหน่อย แหะๆ ขอบพระทัยองค์หญิงมาก ฮ่าๆๆ"
00000000000000000
 ด้านองค์ชายมูยุลหาจังหวะมาคุยกับมาโน
 "มีอะไรจะพูดกับข้าใช่ไหม ว่ามาเร็ว พักโซหายไปไหน"
 "เอ่อ ป่านนี้พักโซ น่าจะถึงบ้านท่านมาวังแล้ว"
 "ไปหาเขาทำไม"
 " เรากับท่านมาวัง กำลังหาทางให้องค์ชายได้พบคุณหนูยอนซักครั้ง แต่มีเงื่อนไข ต้องทรงรับปากก่อน ถ้าได้พบคุณหนูจริงๆ ให้ถือว่าเป็นครั้งสุดท้าย ทรงรับปากได้ไหม ถึงเวลาจะต้องกลับมา และพรุ่งนี้ก็เข้าพิธีตามเดิม ได้ไหมพะยะค่ะ"
 องค์ชายมูยุลไปที่บ้านของมาวังทันที องค์หญิงยอนและองค์ชายมูยุลพบกันที่โรงเก็บสมุนไพรของร้านหมอมาวัง
 "หาของสิ่งนี้ใช่ไหม"
 " ก็เหมือนกับองค์ชาย ที่ฟันฝ่าอุปสรรคร้อยแปดกว่าจะได้คืนตำแหน่งเดิม ข้าเอง ก็ได้กลับไปพูยอเหมือนกัน ตอนนี้ ข้าเป็นองค์หญิงแห่งพูยอ ส่วนองค์ชาย ก็เป็นรัชทายาทแห่งโกคูรยอ ต่อไปเราสองคน ไม่เหมาะจะพบกันตามลำพังอีก และไม่สมควรจะพบหน้าด้วย"
 "นึกว่าพูดแบบนี้แล้ว จะทำให้ข้าสบายใจขึ้นใช่ไหม สู้ให้เจ้า ด่าข้าตรงๆ ดีกว่า"
 " หึ ที่เรื่องของเรากลายเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ความผิดขององค์ชาย เมื่อก่อนข้าอาจจะเลือกองค์ชาย แต่ตอนนี้ ข้าขอเลือกที่จะ ลืมองค์ชายซะ และทุกอย่างของเราด้วย องค์ชายเอง ก็ให้ลืมข้าเถอะ"
 "คุณหนู"
 "หึ ที่แล้วมา องค์ชายเคยดีต่อข้าไม่น้อย ข้าจะไม่มีวันลืม ตราบจนวันตาย ขอให้องค์ชาย จงมีความสุข" 
 เวลานั้นลีจีอาก็ทราบจากสาวใช้ว่า
 "หึ องค์ชายไม่อยู่ในวังค่ะ ทำไงดีคะ เราต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท คุณหนูจะไปคนเดียวก็ไม่ได้ด้วย"
 "แล้วองค์ชายไปไหน ไม่มีใครรู้เลยหรือ"
 "ค่ะ จะไปบอกท่านซังกา"
 "ห้ามไปฟ้องท่านซังกาส่งเดช เรื่องแบบนี้ ถ้าให้เผ่าพีรูรู้เข้า ข้าจะไม่ให้อภัยเจ้า"
 "เอ่อ คือ ข้าไม่เข้าใจความหมายค่ะ"
 " ข้ารู้ว่าท่านซังกา ส่งเจ้ามาจับตาดูข้ากับองค์ชาย เพื่อไปรายงานตลอด นับแต่วันนี้ นายของเจ้าไม่ใช่ท่านซํงกา แต่เป็นข้า เข้าใจมั้ย"
 "ค่ะ องค์หญิงเซยูเสด็จมา"
 "หม่อมฉันลีจีอาเพคะ"
 "อึม เจ้าคงรู้ว่ากว่ามูยุลจะมาถึงวันนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขา ต่อไปต้องดูแลเขาดีๆ ล่ะ"
 "ทราบแล้วเพคะ หึ"
 พีธีสถาปนาองค์รัชทายาทและพิธีอภิเษกสมรสขององค์รัชทายาทถูกจัดขึ้นอย่างสมพระเกียรติ
 " พระราชาแห่งโกคูรยอนามยูริ ขอพรจากสวรรค์ ให้องค์ชายมูยุลในฐานะรัชทายาทองค์ใหม่ พร้อมกับพระชายา จงมีอนาคตที่รุ่งเรือง ยั่งยืนสืบไป กระบี่เล่มนี้  จะมอบให้แก่รัชทายาทโดยเฉพาะ มันได้สืบทอดจากองค์ชายแฮเมียงจนมาถึงเจ้า ต่อไปเจ้าจะรวมความฝันของเชษฐาสองคนก่อนหน้า ช่วยทำให้เกิดเป็นจริง  คันฉ่องบานนี้ สืบทอดเฉพาะชายาของรัชทายาท มันจะสื่อความหมายถึงว่า การเป็นพระแม่แห่งแผ่นดินในอนาคต จงเก็บรักษาไว้ให้ดี แขกทุกท่านที่ให้เกียรติเรา มาร่วมพิธีสถาปนารัชทายาท ข้าต้องขอขอบใจ นับแต่นี้ราชสำนักและเผ่าต่างๆ จะรวมใจเป็นหนึ่ง โกคูรยอ จะเข้าสู่ยุคใหม่ในไม่ช้านี้ เพื่อรัชทายาทและพระชายา ทุกท่านเชิญยกจอกขึ้น" พระราชายูริตรัส
 เสร็จพิธีแล้ว เฮยาก็เข้ามาบอกองค์ชายมูยุลว่า
 "องค์ชาย พระชายาทรงรออยู่ที่ตำหนักนะเพคะ องค์ชาย"
 "ข้ารู้แล้ว คนของเผ่าพีรูเฝ้าดูข้าอยู่ ข้าจะละเลยผู้หญิงของพวกเขาได้ยังไง หึ แต่ว่า ข้ารู้สึกกลุ้มใจยังไงก็ไม่รู้ หึ"
 องค์ชายมูยุลเข้าไปที่ตำหนัก และทรงกล่าวกับลีจีอาว่า
 "หึ ขอโทษด้วยนะ"
 "องค์ชายเป็นรัชทายาทแห่งโกคูรยอ หม่อมฉัน ไม่รู้สึกว่านี่เป็นการรอคอยที่ยาวนานหรอกเพคะ"
 " ที่ข้าบอกว่าขอโทษเจ้า เพราะในใจข้า อาจไม่มีเจ้าอยู่เลย ในใจข้า มีคนที่ชอบอยู่แล้ว ข้ารู้ว่าอาจทำให้เจ้าเสียใจ แต่ถ้าปิดบังจะยิ่งทำให้เป็นทุกข์มากกว่า  เลยอยากบอกให้รู้"
 "หม่อมฉัน รู้มานานแล้วเพคะ หม่อมฉันเคยเห็นนาง ช่างเป็นหญิงที่งดงามนัก ด้วยรูปโฉมและความอ่อนโยน จะให้องค์ชายหวั่นไหว ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ว่า ยังไงคืนนี้องค์ชายก็ต้องอยู่กับหม่อมฉัน ถ้าเสด็จออกจากห้องนี้เมื่อไหร่ เหตุการณ์จะยิ่งเลวร้ายลง เราต่างก็รู้ไม่ใช่หรือเพคะ แม้ว่าพระทัยขององค์ชายจะไม่ได้อยู่นี่ แต่สิ่งที่คนอื่น ต้องการจะเห็นคือองค์ชายประทับอยู่กับหม่อมฉัน เพราะมันเป็น การแสดงละครที่องค์ชายยอมรับมาแต่แรก และฝ่าบาทกับท่านซังกาก็ปรารถนาให้เป็นอย่างงั้น หม่อมฉันไม่ได้หวังให้องค์ชายมาโปรดปราน และไม่คิดว่า องค์ชายจะลืมนางได้ด้วย แต่หม่อมฉันมีเวลาตลอดชั่วชีวิต และเชื่อว่า ซักวันองค์ชายจะเห็นความดี กลับมาอยู่กับหม่อมฉันเหมือนเดิม ตั้งแต่คืนนี้ไป หม่อมฉันจะรอองค์ชาย"
 "ข้าไม่อยากให้เจ้าเป็นทุกข์ มากกว่านี้ ตำแหน่งพระชายาเป็นของเจ้าแน่นอน แต่นอกเหนือจากนี้ ข้าคงให้อะไรไม่ได้ หึ ต่อไป ไม่ต้องแต่งตัวเพื่อรอข้าอีก และอย่าหวังลมๆ แล้งๆ ช่วงนี้ ข้าอาจไปจากเมืองหลวงซักพัก"
 "องค์ชายเพคะ ไม่ว่าองค์ชายจะรับสั่งยังไง หม่อมฉันก็จะรอเสมอ แม้จะกี่เดือนกี่ปีก็ช่าง ใจของหม่อมฉัน ก็จะภักดีต่อองค์ชายเรื่อยไป และเชื่อว่าซักวัน  หม่อมฉันจะได้เห็นองค์ชาย มาบรรทมอย่างเป็นสุขอยู่ข้างๆ"
 โทจินและแพกึยวางแผนให้นักรบทมิฬลอบเข้าไปในแคว้นโกคูรยอ แพกึยตัดสินใจว่าก่อนที่จะก่อการใหญ่จะต้องกำจัดซังกาเสียก่อน
 ทั้งที่ศัตรูร้ายอยู่เยื้องหน้า องค์ชายมูยุลกลับไปพบองค์หญิงยอน ที่กระท่อมโดยมีมาโนเป็นธุระจัดการให้ทั้งสองพบกัน
 องค์ชายมูยุลทูลขอพระราชายูริเรื่องขอบัญชากองทัพ
 "จะขอบัญชากองทัพหรือ"
 "พะยะค่ะ"
 "ที่เรียกประชุมเหล่าขุนนาง ก็เพราะเรื่องนี้หรือ"
 " ทุกวันนี้โกคูรยอเข้มแข็งกว่าเมื่อก่อนมาก หม่อมฉันมีทางเกลี้ยกล่อมเหล่าขุนนาง ถ้าฝ่าบาททรงมอบอำนาจทางทหารให้ หม่อมฉันจะเริ่มเปิดศึกทันที"
 "หึ งั้นก็ได้ พวกหัวหน้าเผ่า ก็ให้เจ้าไปคุยละกัน"
 "พะยะค่ะ"
 และเมื่อเรียกประชุมหัวหน้าเผ่า องค์ชายมูยุลกล่าวว่า
 "วันนี้ที่เรียกประชุมทุกท่าน เพราะเราจะยกทัพไปตีเมือง ยางแบ"
 "เพิ่งสงบศึกกับพูยอยังไม่ทันหายใจ องค์ชายจะทรงออกรบอีกแล้วหรือ"
 " ทุกวันนี้ เนื่องจากโกคูรยอผูกมิตรกับเผ่าต่างๆ ทำให้มีความเข็มแข็ง ยิ่งกว่ายุคไหนๆ ที่ผ่าน บวกกับชัยชนะที่มีต่อพูยอ ทำให้ทหารยิ่งมีกำลังใจ ขอเพียงพวกท่านเห็นชอบด้วย ข้าจะนำทัพไปเมืองยางแบ ต่อด้วยแคว้นพูยอ ถ้าสำเร็จก็จะผนึกรวมกับแคว้นชิลลา พวกท่านจะเห็นว่าไง ยอมส่งทหารมาช่วยมั้ย"
 ซังกาบอกว่า "เราจะสนับสนุนด้านเสบียงและไพร่พลเหมือนเคย"
 แพกึยว่า "หม่อมฉันก็เห็นด้วยกับท่านซังกา"
จบ 25

มูยุล มหาบุรุษพิชิตแผ่นดิน 26  
 มูยุลและยอนซึ่งมีโอกาสได้พบกันอีกครั้งนั้น ด้วยความที่จิตใจของทั้งสองต่างถวิลหาต่อกัน ทำให้ทั้งสองนอนค้างอ้างแรมกันหนึ่งคืน
 "เฮ่อนี่มันอะไรกัน เจ้ามาอยู่ที่แบบนี้ แล้วนึกว่าทุกอย่างจะจบได้หรือ"
 "หึองค์ชายเพคะ"
 "ทำไมไม่กลับไปพูยอใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย  เฮ่อมาอยู่แบบนี้ได้ยังไง" องค์ชายมูยุลถาม
 " ทรงคิดว่า หม่อมฉันโชคร้ายที่ตกยากใช่ไหม น้ำพระทัยขององค์ชาย ยังมีเหมือนเดิม ความรักที่องค์ชายมีให้ ก็ยังมากมายไม่เปลี่ยน หึแล้วอย่างงี้ จะโชคร้ายได้ยังไงหึหม่อมฉันสบายดีทุกอย่าง ชาตินี้ ขอเพียงได้อยู่ในผืนแผ่นดินเดียวกับองค์ชาย หม่อมฉันก็พอใจแล้ว หึ องค์ชายมีหน้าที่ต้องกลับไปอยู่ในที่ๆ สำหรับองค์ชาย ทำงานให้หนัก เพื่อรักษาตำแหน่งรัชทายาทให้มั่นคงตลอดไป นี่คือสิ่งที่หวังดีต่อหม่อมฉัน"
 "ข้าจะทิ้งเจ้าได้ยังไง แล้วไปเสพสุขคนเดียวหรือ"
 "ต้องทำให้ได้เพคะ"
 "คุณหนู"
 " เมื่อหม่อมฉันหนีไป อ๋องเทโซต้องทรงกริ้วหนัก ถ้าให้หม่อมฉันอยู่เคียงข้าง จะมีแต่นำภัยมาสู่องค์ชายมากขึ้น หึ หม่อมฉันขอแค่ได้ดูอยู่ห่างๆ ไม่หวังอะไรมากกว่านี้ องค์ชายมีหน้าที่อะไร ก็จงกลับไปทำเถอะ"
 ด้วย ความเป็นสตรีของลีจีอาทำให้นางมีลางสังหรณ์ไม่สู้ดีนักขึ้นมา ลีจีอาไปที่ค่ายทหารเพื่อพบมูยุล บังเอิญในคืนเดียวกันนี้เององค์ชายมูยุลนอนค้างอ้างแรมกับองค์หญิงยอน องค์ชายมูยุลจึงไม่ได้อยู่ในค่ายทหาร เฮยาคอยต้อนรับ
 "หม่อมฉันชื่อเฮยาเพคะ"
 " หึ ได้ยินว่าท่านเป็นคนเลี้ยงองค์ชายมาแต่เด็ก และตอนนี้ก็ยังช่วยงานอยู่ ขอบคุณมากนะองค์ชายอยู่นี่สบายดีหรือเปล่า มาอยู่กลางป่ากลางเขา คงจะไม่ค่อยสะดวกนัก"
 "ไม่ต้องห่วงหรอกเพคะ ไว้ศึกนี้ยุติเมื่อไหร่ คิดว่าองค์ชาย คงจะได้อยู่เมืองหลวงซะทีองค์ชายล่ะ"
 "เอ่อ องค์ชาย ไม่อยู่ในค่าย"
 "ไม่อยู่หรือ"
 เคยูบอกว่า "เห็นทหารบอกว่า เสด็จออกไปพร้อมกับมาโน"
 "เสด็จไปไหนรู้มั้ย"
 "ไม่ทราบพะยะค่ะ"
 จีอาตบหน้าเคยู "มีแต่บอกว่าไม่รู้ ดูแลองค์ชายประสาอะไร เสด็จไปไหนกลับไม่มีใครรู้เลย"
 รุ่งเช้า องค์ชายมูยุลจะกลับ องค์หญิงยอนถามว่า
 "องค์ชาย เสด็จกลับเถอะเพคะ"
 " ข้าจะทำตามที่เจ้าสั่ง แต่ว่า ข้าจะไม่ลืมคุณหนู และจะไม่ทอดทิ้งด้วยคุณหนู โปรดเชื่อใจข้า ขอเวลาให้ข้าหน่อยนะถ้าตอนนี้ให้เจ้ามาอยู่ด้วย อาจทำให้ยิ่งเดือดร้อน แต่แม้จะรู้ว่าเรื่องของเรามีอุปสรรคเยอะ ข้าก็ยิ่งอยากให้เจ้าอยู่ใกล้ๆ มันเป็นความโลภของข้าเอง ข้าก็รู้ แต่ว่า ข้าจะไม่ให้รอนาน ศึกนี้ถ้าเราเป็นฝ่ายชนะ ข้าได้บรรลุเป้าหมาย ข้าจะรับเจ้าไปอยู่ด้วย ถึงตอนนั้น ไม่ว่าใครก็ตาม จะมาพรากเราไม่ได้อีก"
 ออกมามาโนเห็นองค์ชายมูยุลก็แซวว่า
 "วันนี้ดูต่างจากเมื่อวานเยอะนะ"
 "หึ มาโน"
 "พะยะค่ะ"
 "ระหว่างที่ข้าไม่อยู่ที่นี่ อย่าให้ใครไปรบกวนคุณหนูเข้าใจมั้ย"
 "ทรงวางพระทัย ต่อไปหม่อมฉันจะดูแลนางเอง ส่วนองค์ชายแค่ทำหน้าที่ให้ดีก็พอ"
 "หึ เฮ่อไปเถอะยะ"
 พอองค์ชายมูยุลถึงค่าย เฮยากับเคยูรีบบอกเรื่องลีจีอามารอ ขณะที่พักโซคาดคั้นมาโนว่าพาองค์ชายมูยุลไปไหนมา
 มาโนตอบ "ไปทำธุระบางอย่างน่ะครับ"
 "นี่อย่าปิดบังเราได้ไหม"
 "หัวหน้าเผ่าฮันนาบอกว่าอยากพบองค์ชาย เราก็เลยไปพบ"
 "จริงหรือ"
 "ถ้าไม่เชื่อ ก็ไปถามดูสิ"
 องค์ชายมูยุลไปพบกับลีจีอา และถามว่ามาที่นี่ทำไม
 "เป็นห่วงองค์ชายเลยมาดูเพคะ ประทับอยู่นี่ ลำบากหรือเปล่าเพคะ"
 "ไม่ลำบาก"
 "ถ้าองค์ชายไม่ว่าอะไร หม่อมฉันจะขออยู่ด้วยคน เพื่อจะได้ถวายการดูแล"
 "เจ้ามาอยู่นี่ คงไม่สะดวกหลายอย่าง กลับไปอยู่ในวังจะดีกว่า"
 "ถ้าอย่างงั้นทรงรับนี่ไว้ด้วยอย่าลืมใส่นะเพคะ เพราะหม่อมฉันทำเอง"
 "ขอบใจมาก"
 "หม่อมฉันรู้สึกดีใจที่ได้รับน้ำพระทัยจากองค์ชายบ้าง ถ้าไงทรงเปิดโอกาสให้หม่อมฉันมากกว่านี้ได้ไหมเพคะ"
 อีกด้านหนึ่งนั้น องค์หญิงเซยูทรงตระหนักดีว่าลีจีอาเป็นหญิงสาวชาวเผ่าพีรู ลีจีอาจึงถูกจับตามองเป็นพิเศษ
 "หึพระชายาไปไหนมา"
 "เพิ่งกลับจากเยี่ยมองค์ชายที่ค่ายทหารเพคะ"
 "หึ ดีแล้วล่ะ เขาไปอยู่นั่นหลายวัน ข้าก็รู้สึกเป็นห่วง อยากไปเยี่ยมเหมือนกัน เจ้าเป็นคนรอบคอบแบบนี้ ขอบใจมากนะ"
 "ไม่หรอกเพคะ เป็นหน้าที่หม่อมฉันอยู่แล้ว"
 "อึมอยู่คนเดียวถ้ารู้สึกเหงา วันไหนว่างๆ ก็ไปคุยกับข้าได้นะ"
 "เพคะ" ลีจีอาไป
 "ชายาองค์นี้เป็นคนของเผ่าพีรู ไม่แน่ว่าอาจมีแผนบางอย่าง ให้ใครซักคน ไปจับตาดูความเคลื่อนไหว"
 ด้านพระราชายูริทรงตรัสถามพระมเหสีมียูว่าองค์ชายยอจินเป็นยังไงบ้าง
 " ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าว่าคิดยังไง แต่เจ้าก็ควรเชื่อมั่น ต่อการตัดสินใจของข้าเหมือนกันสมัยก่อนที่ข้าปกป้องลูกชายสองคนไม่ได้ นั่นก็เพราะว่าข้าไม่มีอำนาจเต็มเปี่ยมสมกับเป็นพระราชา ถ้าตอนนี้มูยุลสามารถทำได้ เขาจะปกป้องราชสำนัก รวมถึงยอจินให้ปลอดภัยด้วย เพราะฉะนั้น เจ้าก็อย่ารังเกียจเขานักเลย"
 "หึ ถึงเขาจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของหม่อมฉัน แต่ก็ถือเป็นลูกคนหนึ่ง หม่อมฉันจะคอยสนับสนุนเขาทุกทาง ขอทรงวางพระทัยได้"
 "ขอบใจเจ้ามาก"
 เฮ ยาซึ่งจับตาดูความเคลื่อนไหวโทจินมาโดยตลอดนั้นในที่สุดก็มีหลักฐานยืนยัน ว่าโทจินเป็นสายลับของแคว้นพูยอ ขณะที่โทจินพลิกแผ่นดินตามหายอนจนในที่สุดก็พบที่ซ่อนตัวของนาง
 และ ขณะที่โทจินกำลังจะไปหายอนนั่นเอง ทหารจากหน่วยข่าวกรองก็เข้ามาจับกุมตัวโทจินไปยังค่ายทหาร โทจินถูกทรมานแสนสาหัส องค์ชายมูยุลมาพบโทจินด้วยตัวเอง
 "ข้ามานึกดูอีก ที สมัยก่อนการตายของใต้เท้าทังโน ไม่แน่เจ้าอาจมีส่วนรู้เห็น ช่วยใต้เท้าแชบูก็เป็นได้แพกึยรู้มั้ยว่า เจ้าเป็นไส้ศึกที่แคว้นพูยอส่งมาที่นี่บอกมาซิ ในเมื่อเป็นคนของแคว้นพูยอ แล้วทำไมไม่ฆ่าข้าซะล่ะถ้าจะลงมือก็ง่ายนิดเดียวหึเพราะอะไรก็พูดมาซี่"
 "เพราะว่า ข้าโง่และใจอ่อนเกินไปถ้าข้าฉลาดกว่านี้หน่อย คงไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าก่อน จนทำให้เสียงานขนาดนี้"
 "โทจิน"
 ไแต่ ว่า ถ้าให้เริ่มต้นใหม่ได้ ข้ารับรอง จะไม่มีวันใจอ่อนอีก ยังไงก็จะฆ่าเจ้าให้ได้ ที่สำคัญ หน้าไหนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้า ข้าจะฆ่ามันให้หมดด้วย หึ"
 "พอทีเถอะ หึเจ้าจะเป็นไส้ศึกพูยอก็ไม่เป็นไร ขอเพียงเปลี่ยนใจมาอยู่กับข้า ข้าจะยกโทษให้หมดใครที่คิดร้ายต่อเจ้า ข้าจะช่วยจัดการให้ หึถ้าเจ้ายอมมาช่วยข้าออกรบ ข้าพร้อมจะสละทุกอย่าง เพื่อปกป้องเจ้า"
 " หึหึๆๆ เฮ่อๆๆ เฮ่อๆๆ แล้วยอนล่ะ ยอมปล่อยนางมั้ยทำไมพูดไม่ออกล่ะก่อนที่เจ้าจะปรากฎตัว ในใจนางมีแต่ข้าคนเดียว แต่ไม่รู้ทำไม จู่ๆ ใจของนาง ก็ถูกเจ้ายึดครองหมดข้าพยายามจะขับไล่เจ้าออกจากใจของนาง แต่ยิ่งทำอย่างงั้น ข้าก็ยิ่งถูกมองข้าม ขนาดนางกลับไปแคว้นพูยอ ยังบอกว่าจะมาที่นี่อีก พอข้าได้ยินนางบอกว่าในใจมีแต่เจ้าคนเดียวเท่านั้น ตอนนั้นข้าก็ตัดสินใจ จะทำให้นางลืมเจ้าลบเจ้าออกจากใจให้หมด ข้าจะทำลายเจ้าให้ได้แม้จะแลกด้วยอะไรก็ตาม  หึหึๆๆ เข้าใจหรือยังล่ะ ว่าเพราะอะไร ข้าถึงอยู่กับเจ้าไม่ได้ฆ่าข้าสิ"
 "โทจิน"
 "ถ้าวันนี้ไม่ฆ่าข้า วันหน้าข้าจะฆ่าเจ้า บอกให้ฆ่าข้าเร็วๆ ได้ยินหรือเปล่า"
 องค์ชายมูยุลรู้สึกผิดหวังที่ความจริงใจที่ตนมอบให้โทจินนั้นไม่สามารถได้ใจโทจินแม้แต่นิดเดียว
 โท จินได้แต่เฝ้าบอกตัวเองว่า "เข้มแข็งไว้นะ ถ้ายังมีคนที่เจ้ารักให้ปกป้องละก้อ เราก็ต้องเข้มแข็ง ไม่อย่างงั้น สิ่งที่จะได้คือความตาย และสิ้นหวัง"
 ข่าวลือที่แพกึยคิดก่อการกบฏได้แพร่สะพัดไปทั่ว ซังกานำกำลังทหารเข้าจับกุมตัวแพกึย น่าเสียดายกลับเสียท่าให้แพกึย
 ลีจีอารอโทจินไม่เห็นมาส่งข่าวเรื่องของยอน จึงไปหาซังกา แล้วก็รู้จากพ่อบ้านว่า แพกึยจับตัวซังกาไว้
 "ท่านแพกึยคิดคิดก่อกบฎ"
 "กบฎหรือ หึ"
 "จะทำไงดีเพคะ รีบไปทูลฝ่าบาทดีมั้ย" สาวใช้ถูกลีจีอาตบหน้า
 " หุบปาก เรื่องภายในของเรา ไปบอกคนอื่นได้หรือเจ้าจงฟังคำสั่งข้าให้ดีเจ้าถือว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไร เราไม่เคยออกจากวังแม้แต่ก้าวเดียว เราต้องปกป้องเผ่าพีรูไว้ก่อน ถ้าไม่มีพวกเขา ข้าจะไม่มีคนหนุนหลังเข้าใจมั้ย"
0000000000000
 อันซึงรีบมาหาพระมเหสีมียูบอกว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว พระมเหสีมียูตรัสถามว่าเรื่องอะไร
 "เผ่าพีรูเกิดเหตุน่าสงสัย แพกึยจู่ๆ มีทหารมากขึ้น แถมยังจับท่านซังกาไปขังอีก"
 "เจ้าฟังมาผิดหรือเปล่า ใครจะเสียสติคิดกบฎในเวลานี้ ถ้าให้ฝ่าบาททรงทราบเข้า มีหวังหัวหลุดจากบ่าไม่ทันน่ะสิ"
 "เพราะอย่างงี้ถึงบอกว่าน่าแปลก จากที่เราชนะพูยอมา ทำให้ราชสำนักยิ่งมั่นคง แล้วทำไมเขาต้องทำแบบนี้อีก ไม่แน่อาจเป็นแผนชั่วก็ได้"
 "แผนชั่วหรือ"
 "ถ้าไม่คิดล้มล้างราชวงศ์ของเรา เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นแน่ สิ่งที่ข้าเดา คงไม่ผิดหรอก พวกชนเผ่ากำลังจะเคลื่อนย้ายกำลัง หึ"
 "ฝ่าบาททรงทราบเรื่องนี้หรือยัง"
 "ตอนนี้ฝ่าบาททรงคิดแต่เรื่องออกศึกกับเมืองยางแบ จะไปรู้อะไรได้ ท่านจะไปไหน"
 "ก็ไปทูลให้ฝ่าบาทรู้ไง"
 "คิดให้ดีก่อนจะทูลนะ"
 "มีคนคิดก่อการร้ายยังต้องคิดอีกหรือ"
 " เดี๋ยวไม่แน่นี่อาจเป็นโอกาสทอง ที่สวรรค์ประทานก็ได้เป้าหมายของพวกเขาคือใครล่ะ มูยุลกับฝ่าบาทไม่ใช่หรือถ้าเราอยู่เฉยไว้ ท่านก็จะได้ในสิ่งที่ต้องการโดยไม่ต้องเปลืองแรงทำแบบนี้เท่ากับเป็นผลดีต่อ ยอจิน ท่านต้องคิดให้ดีล่ะ"
 ในที่สุดพระมเหสีมียูทรงเรียกแพกึยมาพบ
 "หึข้าได้ยินเรื่องน่าสนุกอย่างหนึ่ง แต่คิดว่า น่าจะเป็นแผนของคนที่คิดร้ายต่อท่านมากกว่า"
 "หม่อมฉันไม่เข้าใจที่รับสั่ง"
 "ข้าเชื่อในความภักดีของท่านก็จริง แต่ไม่รู้ฝ่าบาทจะทรงคิดยังไง"
 "รับสั่งมาตรงๆ ดีกว่า พระมเหสีทรงได้ยินอะไรกันแน่" แพกึยถาม
 "ได้ข่าวว่าท่านอำมาตย์ ร่วมมือกับคนอื่นคิดก่อการร้ายแสดงว่าเป็นจริงสินะ"
 แพกึยตอบตามความจริง "เป็นความจริง"
 "เฮ่อๆๆ สมแล้วที่เป็นท่านแพกึย ต่อหน้าพระมเหสีแท้ๆ กล้ายอมรับว่าคิดกบฎ"
 " ที่มีรับสั่งให้หม่อมฉันมาเฝ้า คงไม่ใช่แค่ให้ยอมรับเรื่องนี้หม่อมฉันมีเรื่องบางอย่างจะแลกเปลี่ยนกับพระ มเหสี ถ้าทรงให้ความร่วมมือ หม่อมฉันจะให้มูยุลหลุดจากตำแหน่ง แล้วให้องค์ชายยอจินขึ้นแทน"
 "ท่านมีอะไรจะมารับประกันได้บ้าง"
 "ตอนนี้ชีวิตหม่อมฉันก็อยู่ในพระหัตถ์แล้ว ยังกล้าคิดไม่ซื่ออีกหรือ"
 "ตกลง ข้าจะร่วมมือกับท่าน"
 องค์ ชายยอจินรู้เรื่องก็คิดหนัก สับสน เพราะถ้าเขาทูลให้พระราชายูริทราบ พระมเหสีมียูก็จะมีอันตราย ทำให้เขาตัดสินใจไม่ได้ว่าจะทำอย่างไรดี
 พระราชายูริให้แทชองไปตามซังกา แต่เขากลับมารายงานว่าไม่พบซังกา และสังเกตเห็นความผิดปกติของเหล่าทหารเผ่าพีรู
 "หม่อมฉันสงสัย ท่าทีของทหารเผ่าพีรู มีความผิดปกติพะยะค่ะ"
 "ผิดปกติยังไง"
 "เฮ่อท่านแพกึยและหัวหน้าอื่นๆ เร่งฝึกทหาร แถมยังมีการระดมเสบียง รู้สึกกระตือรือร้นเกินเหตุ"
 "แล้วมันไม่ดีตรงไหนล่ะ" คูชูถาม
 "เฮ่อถึงจะจงรักภักดีแค่ไหน แต่แพกึยเป็นคนที่ไว้ใจไม่ได้"
 "ข้าว่าเจ้าคิดมากเกินไป ท่านซังกาเป็นฝ่ายเราอยู่แล้ว คนอื่นคงไม่กล้าหือ"
 "แต่ว่า"
 "ต่อให้พวกเขาคิดการไม่ซื่อจริง ข้าจะไม่ยกโทษให้แพกึยและหัวหน้าคนอื่นอีก"
 เฮยา เคยู พักโซ มาโนกำลังบอกเล่าเรื่องราวให้องค์ชายมูยุลฟัง
 "จากคำให้การของเชลย บอกว่าคนที่บัญชารถม้าเหล็กก็คือโทจิน"
 " ส่วนแพกึยถือโอกาสแข็งข้อในตอนนั้น ก็เพราะอาศัยความสัมพันธ์ระหว่างโทจินกับแคว้นพูยอถึงได้กล้านัก ถ้าไม่ฆ่าคนๆ นี้ ก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะเกิดเรื่องอีก"
 "แต่ก็ดีเหมือนกัน"
 "พูดอะไร"
 "เมื่อแพกึยติดต่อกับแคว้นพูยอ เราก็ตั้งข้อหากบฎซะเลย มันเคยคิดร้ายต่อองค์ชาย ยังไงก็ปล่อยไว้ไม่ได้อยู่แล้วจริงมั้ย"
 "พักโซพูดถูก องค์ชายต้องตัดสินพระทัยแล้ว"
 " องค์ชาย อย่าทรงเห็นแก่ความเป็นเพื่อนอีกเลยเพคะ ถ้าแพกึยติดต่อกับแคว้นพูยอจริง ก็แสดงว่าหัวหน้าเผ่าอื่นๆ อาจจะคิดทรยศต่อโกคูรยอด้วย"
 "ข้าจะไปเฝ้าฝ่าบาทก่อน"
 องค์ชายมูยุลรีบไปเข้าเฝ้าพระราชายูริ ทรงตกพระทัยถามว่า
 "แพกึยแอบติดต่อกับแคว้นพูยอ  พวกเจ้ามีหลักฐานหรือเปล่า"
 "มีพะยะค่ะ"
 "ถ้าแพกึยทำอย่างงั้นจริง ท่านซังกาก็น่าจะรู้เห็นด้วย ถ้าไง เราจับท่านซังกามา"
 "ถ้าบอกเขา เขาก็จะปกป้องเผ่าพีรูอีก หม่อมฉันว่าเราไปจับตัวแพกึยมาดีกว่าเพคะ" เฮยาเสนอ
 "ข้าเคยให้อภัยพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไมยังคิดแบบนี้อีก"
 "ฝ่าบาท แล้วเราจะทำไงดี"
 แพกึยให้นายกองไปหลอกพาโทจินในช่วงที่พวกองค์ชายมูยุลไม่อยู่ ออกมาจนได้
 "เจ้าเป็นไรมากมั้ย"
 "ท่านซังกาว่ายังไงบ้าง" โทจินถาม
 "เจ้าแก่หัวดื้อไม่ยอมเชื่อฟังเราซะที ข้าก็เลยจับไปขังไว้ก่อน"
 "ถ้าปล่อยไว้จะเป็นภัยทีหลัง ท่านน่าจะกำจัดเขาซะไม่มีเวลาลังเลอีกแล้ว รอเคลื่อนพลเร็วเข้า"
 "เราจะไปเมืองหลวงเดี๋ยวนี้" แพกึยสั่ง พวกทหารโห่ร้อง
 " คนที่อาศัยกระบี่หักก็ได้ครองราชย์ คนที่ต้องคำสาปจากสวรรค์ก็ได้ครองราชย์ นับแต่นี้ เราจะให้พวกเขา ลงจากบัลลังก์มาซะ ให้ผืนแผ่นดินนี้ ไม่มีคำว่าโกคูรยออยู่อีก ส่วนพวกเราก็จะสร้างเมืองใหม่ที่ดีขึ้น"
 "ใช่แล้ว เย้วู้"
 "เราจะบุกเข้าเมืองหลวงเดี๋ยวนี้"
 ในที่สุดองค์ชายยอจินก็ตัดสินใจบอกเรื่องแพกึยก่อการกบฎให้องค์ชายมูยุลทราบ องค์ชายมูยุลตกใจ
 "หาเป็นความจริงหรือนี่"
 "ใช่ หม่อมฉันได้ยินกับหู ท่านซังกาถูกท่านอำมาตย์คุมตัวไว้ เพราะไม่ฟังพวกเขา"
 ทันใดนั้น เคยูก็เข้ามา "องค์ชายเกิดเรื่องใหญ่แล้ว"
 "เรื่องอะไร"
 เฮยาบอกเองว่า "โทจินหนีไปได้เพคะ"
 มาโนเข้ามาอีกและบอกว่า "องค์ชาย มีคนคิดกบฎ แพกึยพาทหารบุกเข้าเมืองหลวงมา"
 "สั่งปิดประตูวังทุกด้าน ให้องครักษ์เตรียมพร้อม" องค์ชายมูยุลสั่งการ
 "พะยะค่ะ"
จบ 26



เครดิต : oknation.net/blog/lakorn