 |
 |
|
|
|
|
|
|
โปรแกรมใบเสนอราคา, โปรแกรม, ใบเสนอราคา, โปรแกรม ใบเสนอราคา, Program Quotation, Aristo Quotation, Quotation Program, Program, Quotation, Program Quotations, เสนอราคา, โปรแกรมเสนอราคา, การเสนอราคา, ทำใบ
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
 |
เรื่องย่อละคร
ตามบทโทรทัศน์ |
|
|
|
| |
สาปภูษา [
ตอนที่ 13 - 15 ]
|
| |
จำนวนคนเข้าชม : 263 ครั้ง update
: 17/3/2009
|
| |
|
|
| |
|
| |
สาปภูษา 13
เจ้า สีเกดคิดจะใช้ไหมพิมไปเอาผ้าไหมปักทองกลับมาให้ได้
นางเข้าสิงไหมพิม แล้วติดต่อภาติยะ โดยโทรชวนภาติยะไปเที่ยว
และบอกว่าถ้าภาติยะให้ผ้าผืนนั้นเธอยืมเพื่อมาศึกษา เธอจะยอมใกล้ชิดเขามากขึ้น
ภาติยะตอบตกลงทันที และพาเธอไปเที่ยวที่ผับ ไหมพิมเต้นยั่วยวนจนภาติยะหลงใหล
จากนั้นก็พาเธอมาที่สถานีตำรวจ เพื่อเอาผ้าตาดทอง พอรู้ว่าผ้าอยู่ที่ไหน
ก็เกิดเสียงระเบิดขึ้นหน้าสถานี ซึ่งเป็นฝีมือของเจ้าสีเกด
ภาติยะรีบออกไปพร้อมนายตำรวจท่านอื่น ไหมพิมจึงเปลี่ยนผ้าและรีบกลับไป ภาติยะ
กลับเข้ามาไม่พบไหมพิมแล้ว ก็โทรตาม
ไหมพิมบอกว่าเธอเบื่อที่ต้อรอนาน และไม่อยากได้ผ้าแล้ว จึงกลับก่อน
ภาติยะฟังแล้วหัวเสียมาก เจ้าสีเกดสิงร่างไหมพิมนั่งลูบผ้าห่มไหมที่ได้มา
ก่อนจะนำไปเก็บที่ตู้ชั้นบน เพื่อไม่ให้ไหมพิมค้นพบได้ง่ายๆ สาย วันต่อมา
ไหมพิมก็แปลกใจมาที่ตัวเองแต่งหน้าแต่งตาจัดมาก ทันใดนั้นมือขาวๆ
ยื่นเข้ามาใช้สำลีเช็ดออกให้ เสียงของสีเกด ดังเข้ามาเยือกเย็นน่ากลัวมาก
"ฉันลืมไปน่ะ เก็บของ เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ลืมเรื่องเครื่องสำอางขอโทษนะ" ไหม
พิมตกใจ จนผวาสั่น ผลักข้าวของออกไป หันหน้าไปเจอเจ้าสีเกดยิ้มให้
ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดวงตาสีขาวทั้งดวงตา ไหมพิมร้องกรี๊ด กลางวัน
ไหมพิมสะดุ้งตื่นขึ้นมา "ฝันถึงผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว!" ไหมพิมวิ่งไปดูที่กระจก
หน้าตาไม่มีเครื่องสำอางแล้ว "ฝันหรือไม่ฝัน ต่อไปนี้ เธอคือฉัน และฉันคือเธอ!"
ภาติยะ พบกับทาวิธ จึงเล่าเรื่องตัวเองกับไหมพิมให้ทาวิธฟัง
และบอกว่าจะส่งภาพไปให้ดู ทาวิธเห็นก็โกรธมาก ไปปล้ำไหมพิมที่ร้านซึ่งไม่มีใครอยู่
พอดีพชรมาเห็นและช่วยไหมพิมไว้ ทา วิธแค้นใจ
จึงส่งคลิปที่ไหมพิมเต้นยั่วยวนภาติยะไปให้พชร
ซึ่งพชรกำลังพาไหมพิมมาทางอาหารที่โรงแรม พอเขาเห็นคลิปนี้ก็โมโหหึง
จึงพาไหมพิมเปิดห้องที่โรงแรม ไหมพิมคิดว่าเขาพามาดูห้องที่ออกแบบ
และเริ่มเห็นสีหน้าพชรที่เคร่งเครียดก็อดถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้ว่าเป็นอะไร
"ผมเพิ่งรู้ว่าคุณเป็นคนรักสนุก ถ้ารักสนุก นั่งทานข้าวเฉยๆ มันจะไปสนุกอะไร
เปิดห้องเลยดีกว่า มานี่!" พชรลากไหมพิมไปโยนที่เตียง "นี่คุณจะทำอะไร" " คุณก็รู้
ผมแคร์คุณมาก คุณขออะไรผมไม่เคยปฏิเสธ ทำไมล่ะครับ ในเมื่อคุณเหงามาก
ทำไมไม่ขอผมล่ะ บอกผมแค่คำเดียว ผมจะสนองพระเดชพระคุณให้ถึงที่เลย!"
พชรตามลงไปที่เตียง กอดไหมพิมไว้ทั้งตัว ทำเหมือนจะปล้ำ ไหมพิมดิ้นไม่ยอม
"นี่คุณจะทำอะไร คุณพัด ปล่อยไหมนะ" " คุณทำขี้อายกับผม
แต่กลับไปทำเปรี้ยวซ่ากับผู้ชายคนอื่น นี่คุณกำลังดูถูกผมนะเนี่ย ทำไม
ผมแตกต่างจากผู้ชายคนไหนหรือ อะไรที่นายภาติยะนั่นทำได้ ทำไมผมจะทำไม่ได้
ผมทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ก็แค่บอกผม บอกผมสิ!" "คุณภาติยะ เขามาเกี่ยวอะไรด้วย"
"ไม่ต้องพูดมาก ในเมื่อคุณปล่อยให้ผู้ชายคนอื่น มาทำอะไรๆ กับตัวคุณได้
แล้วทำไมผมจะทำไม่ได้" พชรขาดสติ ด้วยความโมโห
เขาทำลายความสัมพันธ์ของตนด้วยอารมณ์รุนแรง พชรก้มลงจูบไหมพิม ไหมพิมดิ้นพราดๆ
"อย่าคุณพัด อย่าทำกับไหมแบบนี้ อย่าๆ" ไหมพิมรวบรวมแรง ผลักพชรออกไป
ไหมพิมยันกายขึ้น แล้วตบหน้าพชรเปรี้ยง "คุณเป็นบ้าอะไรของคุณ จู่ๆ
ก็โมโหอะไรขึ้นมา บอกหน่อยได้มั้ย" พชร แค้นมาก หยิบมือถือตัวเองขึ้นมา
"มีคนส่งภาพนี่มาให้ผมดูจากอินเตอร์เน็ต ไหมพิม ผมรักคุณนะ รักมาก ผมจริงจังกับคุณ
ถ้าไม่รัก ไม่ชอบก็บอกมาตรงๆ แต่อย่าทำแบบนี้กับผม"
พชรโวยวายแล้วลุกไปยืนที่มุมหนึ่งของห้อง ไหมพิมกดดู ช็อค! "ไม่ ไม่จริง
เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ ฮือ" ไหม พิมตกใจมาก นั่งครุ่นคิดเรื่องชีวิตของตน
ในส่วนที่ตนทำอะไรลงไปแล้วจำไม่ได้ และยังคงคาใจตนเองอยู่
เมื่อภาพอดีตเข้ามามากเข้า ไหมพิมถึงกับสติแตก ร้องกรี๊ดออกมาแล้ววิ่งออกไปจากห้อง
พชรตกใจในเสียงกรี๊ด "คุณไหม" พชรคว้ามือถือของตัวเอง และกระเป๋าของไหมพิม
แล้ววิ่งตามออกไปจากห้อง ไหมพิมวิ่งออกไป ร้องไห้ อารมณ์สับสน ร้องไห้ไปปากก็พึมพำ
"ไม่จริง ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้ทำแบบนี้ ไม่ใช่!ฉัน" ไหมพิมวิ่งไป
พชรวิ่งตามมาพลางร้องเรียก ไหมพิมวิ่งออกมาจากตัวตึกโรงแรม จะวิ่งข้ามถนน ไหม
พิมวิ่งร้องไห้อย่างคนขาดสติ โดยไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหนเหมือนกัน
พชรวิ่งตามตะโกนเรียก รถคันหนึ่งวิ่งมา ไหมพิมวิ่งตัดหน้า รถคันนั้นบีบแตรดังลั่น
ไหมพิมตกใจหันมา รถพุ่งเข้าหาจะชนพร้อมเสียงเบรกเอี๊ยด ไหมพิมเป็นลม
รถคันนั้นห่างจากร่างไหมพิมแค่สองนิ้ว แต่ตัวของไหมพิมร่วงลงไปกับพื้นแล้ว
คนแถวนั้นร้องวี้ดว้าย ทุกคนเข้าใจไปว่ารถชนไหมพิมแล้ว ไหมพิมจึงร่วงลงไปเช่นนั้น
พชรสิ่งออกมาเห็นพอดี พชรเข้าไปประคองร่างไร้สติ ตะโกนเรียก คนขับรถรีบวิ่งลงมาดู
"คุณไหม คุณไหม!" พชรอุ้มไหมพิมรีบพาไปส่งโรงพยาบาลจบตอน 13
สาปภูษา 14
หน้าห้องฉุกเฉิน หมอบอกว่าไหมพิมปลอดภัย แต่ขอดูอาการทางสมอง คนขับรถจึงขอตัวกลับ
ไหมพิมได้สติแล้วนอนลืมตาเศร้าอยู่บนเตียง พชรเดินมาหารู้สึกผิด เสียงอ่อนงอนง้อ
"เป็นยังไงบ้างครับคุณไหม" ไหมพิมเมินหน้าหนี "หมอให้คุณนอนพักอยู่ที่นี่ก่อน
เพื่อให้แน่ใจว่าสมองคุณไม่ได้รับความกระทบกระเทือน"
"ถ้าสมองไหมได้รับความกระทบกระเทือนคงเป็นมานานแล้ว" "หมายความว่าไงครับ"
"ไหมจำเรื่องนั้นไม่ได้ ไหมไม่รู้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไง
คุณคิดว่านี่เป็นอาการของคนปรกติงั้นหรือค่ะคุณพัด" ไหมพิมน้ำตาคลอขึ้นมาอีก
"อย่าร้องไห้เลยครับคุณไหม ทำใจให้สบายก่อนดีกว่า" "คุณจะอยู่ที่นี่ทำไมอีก
คุณก็เหมือนคุณทาวิธ คุณดูถูกไหม!" "ผมว่ารอให้คุณหายก่อนแล้วเราค่อยคุยกันนะครับ"
ไหมพิมร้องไห้น้อยใจพชรสุดๆ แถมยังสับสนอย่างมากกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนเอง
"กลับไปซะ ทิ้งให้ไหมอยู่คนเดียว แก้ปัญหาทุกอย่างคนเดียว เหมือนที่เคยเป็นมา
ไหมมันคนหลอกลวง คุณจะมาสนใจไหมทำไม!" "อย่าพูดอย่างั้นสิครับคุณไหม"
ไหมพิมถอดสายน้ำเกลือออกลุกเดินออกไป ในใจต้องการไปหาหมอโรคจิตให้มันจบๆ ไปเสียที
"คุณไหม คุณยังกลับไม่ได้นะครับ หมอยังไม่อนุญาต" พชรตามไหมพิมไป
ไหมพิมไปขอพบหมอทางจิตจนได้ พยาบาลเดินเข้าไปห้องหมอ พชรเข้ามาประคองไหมพิมปลอบ
"ใจเย็นๆ นะครับ คุณไหม" พอเข้าไปพบหมอ
และหมอดูคลิปแล้วก็ถามไหมพิมว่าไม่รู้เรื่องเลยหรือ ไหมพิมยืนยันว่าเธอไม่รู้
"คุณไม่รู้เรื่องจริงๆ หรือครับ" พชรยังอยู่ในอาการงุนงง พยายามปรับความคิดอยู่
"คุณพัด ไหมบอกแล้วให้คุณกลับไป จะอยู่ทำไมอีกล่ะค่ะ" ไหมพิมโกรธ พชรจ๋อย "ผมขอโทษ"
"แน่ใจนะ ว่าไม่ใช่คนที่หน้าเหมือนคุณ" หมอถาม "บางครั้งมีคนบอกว่าไหมทำร้ายเขา
แล้วนี่ก็มีคนถ่ายวีดีโอไหมไว้อีกแต่ไหมเป็นคนเดียวที่จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น"
"นอกจากเรื่องวีดีโอนี่แล้ว คุณยังทำอะไรที่ผิดปรกติอีกหรือเปล่า" "ไม่มีนี่คะ"
"แน่ใจหรือครับ" ไหมพิมคิด "อืม นอกไปจากนี้ก็แค่ฝันแปลกๆ
แต่คงเป็นความฟุ้งซ่านที่เกิดจากความเครียด" "ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะครับ" "
หรือหมอกับคุณพัดจะบอกว่าเรื่องผีมีจริงล่ะคะ ไหมคนหนึ่งล่ะ ที่ไม่เชื่อ
จะพูดยังไงดี ไหมชอบฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่ง บางทีก็เคยคุยกับเขาด้วย"
"คุณไม่เคยเล่าให้ผมฟังเลย" "ก็ไหมไม่อยากเป็นคนงมงายนี่คะ แต่ตอนนี้
เขาคงไม่เรียกว่างมงายแล้ว น่าจะเรียกคนบ้ามากกว่า" " หมอคิดว่าหมอเข้าใจแล้ว
ตอนนี้หมอขอตรวจร่างกายเล็กน้อย จากนั้นก็ทำแบบทดสอบทางจิตวิทยา
เป็นการตอบคำถามในเอกสาร แล้วเดี๋ยวเราค่อยคุยกันอีกครั้งดีไหมครับ" "ได้ค่ะ
คุณหมอ" หลังการตรวจ ไหมพิมกับพชรก็มาคุยกับหมออีกครั้ง
ไหมพิมรีบถามผลตรวจอย่างร้อนใจ "หมอได้ตรวจรักษาคุณน้อยมากก็จริง
แต่ผลการตรวจทั้งหมดทำให้หมอพบว่า คุณอาจจะเป็นโรคโรคหนึ่ง เดี๋ยวดูนี่นะครับ"
หมอกดทีวี "หนังเรื่องนี้มีชื่อว่า Dr. Jackyl & Mr.Hyde เคยดูไหมครับ" "
ผมเคยดูครับ ตัวเอกของหนังเรื่องนี้มีอาชีพเป็นหมอ ชื่อ Dr. Jackyl
แต่เมื่อเกิดอาการทางจิต เขาจะคิดว่าตนเองเป็นฆาตกรโรคจิต ชื่อ Mr.Hyde" "ใช่ครับ
โรคนี้เรียกชื่อภาษาไทยว่า โรคบุคลิกภาพแปลกแยก" "คุณหมอหมายถึงว่า
คุณไหมพิมอาจจะสร้างตัวตนอีกคนหนึ่งขึ้นมาแล้วทำอะไรๆ โดยเธอไม่รู้ตัวเหมือน Dr.
Jackyl หรือครับ" หมอพยักหน้า "ครับ เวลาที่คนไข้กลายเป็นอีกคนหนึ่ง
จะมีการเปลี่ยนตัวเองโดยสมบูรณ์ เปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนความคิด เปลี่ยนภูมิหลัง"
"หมายถึงผู้หญิงในฝันของไหม คือตัวตนที่ไหมสร้างขึ้นมา ไม่ใช่ผี" "โรคที่ผมบอก
อธิบายการมีผีสิงในความคิดคนโบราณได้ชัดเจนที่สุดครับ" "แล้วพอตื่นขึ้นมา
ไหมก็จะจำไม่ได้เลย แปลว่าไหมควบคุมตัวเองไม่ได้เลยหรือคะ" "ครับ
ไม่รู้ตัวและไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย" พชรบอกกับไหมพิม "คำอธิบายของหมอ
แทบจะเป็นคำตอบของเรื่องแปลกๆ ทุกเรื่องรอบตัวเราเลยนะเนี่ย" "นี่แปลว่า
ไหมเป็นโรคจิตงั้นหรือค่ะ คุณหมอ" หมอยิ้มๆ "ทำใจให้สบายเถอะครับ ขอแค่รู้สาเหตุ
เราก็รักษาได้" พชรกับไหมพิมใจชื้นขึ้น ไหม พิมเดินนำออกมา ตามด้วยพชร
หมอเดินออกมาส่งทั้งสองคนที่หน้าห้อง และเตือนให้มาพบหมอตามนัด
ไหมพิมกับพชรยกมือไหว้หมอ หมอรับไหว้แล้วเดินจากไป ไหมพิมหันมามองพชร ยังโกรธไม่หาย
สะบัดหน้าพรืดเดินจากไป พชรจ๋อยสนิทเดินตามง้อ "เดี๋ยวสิครับ คุณไหม"
พชรเดินตามง้อไหมพิม ไหมพิมเดินเร็วๆ หน้านิ่งเฉย พชรเดินตามหลังมาจนทัน
จับมือไหมพิมไว้ "คุณไหมจะไปไหน รถผมจอดอยู่ทางนี้" ไหมพิมสะบัดมือออก
"ไหมกลับเองได้" ไหมพิมจะเดินหนี พชรดักหน้าบอกอย่างจริงใจ "โธ่ คุณไหม ผมขอโทษ"
พชรจับมือ ไหมพิมพยายามดึงแต่ไม่ออก "นี่ปล่อยนะ ไม่อายเขาบ้างหรือไง"
"ก็คุณจะเดินหนีอีกแล้ว ทำไมไม่เข้าใจผมบ้าง คนที่หึงมากๆ ก็เพราะรักมาก แหม
ก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ ผมไม่ได้ปล้ำคุณจริงๆ สักหน่อย" "นี่ยังจะมาพูด" ไหมพิมทุบพชร
พชรจับมือไหมให้มาตีที่ตนอีก " ทุบเลย ทุบอีกสิครับ เอาเลย นี่ นี่
ถ้าทุบแล้วหายโกรธ ผมยอมให้คุณทุบทั้งคืนเลยเอ้า" พชรจับทุบอีก ไหมพิมดึงมือออก
"ดีกันเถอะนะครับ คุณกำลังไม่สบาย ผมอยากดูแลคุณในเวลานี้
อย่าทะเลาะกันอีกเลยนะครับคุณไหม นะครับ" ไหมพิมอึ้งไป
เมื่อนึกได้ว่าตนกำลังไม่สบาย ยอมอ่อนลง "รถคุณพัดจอดอยู่ทางนี้ใช่มั้ยค่ะ"
ไหมพิมพูดจบเดินไปทางที่รถจอด พชรยิ้มหน้าบานรีบเดินตามไป พชรจอดรถที่หน้าบ้าน
ไหมพิใลงจากรถเองหน้าตายังครุ่นคิด พชรรีบลงจะไปเปิดประตูให้แต่ไม่ทัน
"คุณไหมนั่งเงียบมาตลอดทาง คิดอะไรอยู่เหรอครับ" "ไหมเคยทำร้ายคุณณี
แล้วถ้าไหมไม่รู้ตัวไปทำร้ายคนอื่นอีกล่ะค่ะ" "อย่ากังวลไปล่วงหน้าสิครับ
จำที่หมอบอกไม่ได้หรือ ความเครียดจะกระตุ้นให้คุณกลายไปเป็นอีกคนหนึ่งบ่อยขึ้น"
"คุณพัด ไหมเป็นโรคจิต คุณไม่กลัวไหมหรือคะ
เราหยุดความสัมพันธ์ของเราไว้ก่อนดีไหมค่ะ" "ตอนนี้ นอกจากไม่กลัวแล้ว
ผมยังรักและเป็นห่วงคุณมากขึ้นอีก ผมโล่งใจที่คุณแค่ไม่สบาย แต่คุณไม่ได้หลอกลวงผม"
"ขอบคุณจริงๆ ค่ะ คุณพัด" "เราจะเดินผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน คุณจะมีผมเสมอ
จำเอาไว้นะครับคุณไหม" ไหมพิมยิ้ม ค่อยคลายกังวล "ไป เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
คุณพักผ่อนเถอะ" "ขับรถดีดีนะคะ" พชรขึ้นรถขับกลับไป ไหมพิมเดินขึ้นบ้าน
จบตอน 14
สาปภูษา 15
เจ้าสีเกดสิงร่างไหมพิม ส่งสร้อยสำหรับผู้ชายและให้คนนำไปส่งให้พชร
และโทรหาอ้อนให้เขาเปลี่ยนสายสิญจน์ออกใส่สร้อยของเธอแทน ช่วง
บ่ายพชรพาแทนไทไปที่ร้าน แทนไทมาถึงประตูร้าน ก็หยุดเดิน
เพราะแทนไทรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างทำให้ใจไม่สบาย
พชรหยุดเดินหันมาถามว่าลืมอะไรหรือเปล่า แทนไทตอบว่าเปล่า
แต่หยุดยืนคิดเพื่อจับความรู้สึกตัวเอง พชรมองงงๆ แทนไทเดินขึ้นบันไดมา
ที่ประตูกระจก เขาวางฝ่ามือขวาที่กระจกประตู ไอเย็นวูบขึ้นที่บริเวณนั้น
กระจกเกิดเป็นฝ้าขาววาบวับขึ้น แทนไทรู้สึกได้ถึงความเย็นนี้ พชรงงๆ
ถามแทนไทว่ามีอะไร แทนไทดึงมือขวากลับ "สถานที่ที่มีพลังงานรวมกันแปลกๆ
จะทำให้อุณหภูมิตรงนั้นผิดปรกติ แต่นี่เป็นร้านขายผ้าโบราณ
ก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา" แทนไทเปิดประตูเดินเข้าไป พชรงุนงงพึมพำคนเดียว
ก่อนจะเดินตามเข้าไป ไหม พิมพยายามรวบรวมสมาธินั่งซ่อมผ้าอยู่
เห็นแทนไทเดินเข้ามาทางหลังร้านคนเดียวก่อน ไหมพิมหันไปเห็นรีบลุกขึ้นต้อนรับ
ก็พอดีเห็นพชร พชรจึงแนะนำ "คุณไหมครับ นี่ คุณแทนไท
เจ้าของสายการบินฟีนิกซ์คนที่คิดจะทำพิพิธภัณฑ์ผ้าโบราณน่ะครับ" ไหมพิมไหว้
"สวัสดีค่ะ" พชร แนะนำไหมพิมให้แทนไทรู้จัก "คุณไหมพิม
เป็นที่ปรึกษาเรื่องผ้าโบราณของผมครับ
แล้วก็เป็นคนไปซื้อผ้าตีนจกที่ราชบุรีให้คุณภุมรีด้วย" "ผมนึกออกแล้ว
ภรรยาผมชอบผ้าชิ้นนั้นมาก ขอบคุณนะครับ" "ผมไปธุระกับคุณแทนไทมา
เห็นเที่ยงแล้วก็เลยจะมารับคุณไปทานข้าวด้วย" "เชิญคุณพัดเถอะค่ะ
ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ร้าน พี่นุชเพิ่งออกไปทานข้าวค่ะ" "งั้นเรารอก็แล้วกันคุณพัด
ผมยังไม่หิวเลย" แทนไทว่า "ขอบคุณครับ" แทนไทมองผ้าที่ไหมพิมซ่อมค้างไว้บนโต๊ะ
"เมื่อกี้เห็น ทำอะไรอยู่ครับ" "ซ่อมผ้าเก่าค่ะ" "ใช้เวลานานมั้ยครับ"
"แล้วแต่รอยชำรุดค่ะ อย่างผืนนี้ต้องนั่งจนปวดหลัง จับเข็มจนมือด้านกว่าจะเสร็จค่ะ"
"เป็นงานละเอียดจริงๆ นับถือในความอดทนเลยครับ" "เออ คุณไหม
คุณแทนไทดูหมอเก่งมากเลยนะครับ ตอนเจอคุณใหม่ๆ คุณแทนไทยังทักว่าผมเจอเนื้อคู่แล้ว"
"จริงหรือคะ" "นี่อย่าบอกนะว่าเนื้อคู่ที่คุณพูดถึง" ทั้งสองคนอายๆ "ตาแหลมจริงๆ
คุณพัด" แทนไทหัวเราะตบไหล่พชร " รบกวนคุณแทนไทดูให้คุณไหมด้วยสิครับ
จะได้แน่ใจว่าตกลงผมอยากคู่เขาอยู่ฝ่ายเดียว หรือเขาอยากคู่กับผมด้วย
ใช้มือใช่ไหมครับ คุณไหมยื่นมือไปให้คุณแทนไทหน่อยครับ" ไหมพิมยื่นมือไปให้
"ขอโทษนะครับ" แทน ไทใช้ 2 มือจับมือไหมพิม แล้วหลับตา
ทันใดนั้นเกิดประกายไฟขึ้นระหว่างมือทั้งสอง แล่นส่งผ่านกันไปมา จนทั้งคู่ตกใจ
ทั้งคู่รีบปล่อยมืออกจากกันเกือบจะเป็นกระเด็นออกจากกัน ไหมพิมเจ็บเหมือนถูกไฟช็อต
แทนไทมีภาพปรากฏมากเกินไปและเร็วเกินไป จนมึนหัวไปหมด "เกิดอะไรขึ้นหรือครับ"
พชรถามอย่างเป็นห่วง "เหมือน เอ้อ" ไหมพิมบอกไม่ถูก "เหมือนมีไฟช็อต แปลก
ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้เลย" " เมื่อคราวที่แล้ว
คุณเคยจับแฟ้มเอกสารผมแล้วคุณเห็นว่าผมกำลังจะได้รับอันตราย ครั้งนี้คุณเห็นอะไร
คุณไหมจะมีอันตรายอะไรหรือเปล่าครับ" "หมายความว่า คุณแทนไทมีสัมผัสที่หก
พวกลางบอกเหตุหรือค่ะ" พชรพยักหน้า "ครับ" "แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ลางบอกเหตุ
ไม่เหมือนทุกครั้ง จะพูดยังไงดี สิ่งที่ผมเห็นมันมาแรงและเร็วเกินไป
ขออนุญาตลองอีกครั้งได้ไหมครับ" ไหม พิมกลัวเจ็บ ลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้จับ
แทนไทจับเหมือนเดิม แต่คราวนี้ปรกติ ไม่มีไฟฟ้าช็อตแล้ว ทั้งสองแปลกใจ
แทนไทครุ่นคิดหนัก เจ้าสีเกดยืนมองอยู่ ไม่พอใจแทนไท "ครั้งแรกข้าเผลอไป แต่ตอนนี้
ข้าปิดกั้นตัวข้าจากเจ้าได้แล้ว" แทนไทไม่คลายความสงสัย
เขาแอบขโมยเข็มที่ไหมพิมใช้ซ่อมผ้าไปด้วย เพราะต้องการที่จะค้นหาความจริงบางอย่าง
เมื่อปรีชญากลับมาที่ร้าน ไหมพิมก็ไปทานอาหารพร้อมพชรและแทนไท
"คุณแทนไทมีสัมผัสที่หกติดตัวมาตั้งแต่เกิดหรือเปล่าครับ" พชรถาม " ไม่ครับ
หลังจากเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น จากนั้นผมก็เริ่มนั่งสมาธิ เคยได้ยินไหมครับ
จิตใต้สำนึกของคนเรามีพลังมหาศาลแต่เราใช้งานมันไม่ถึง 5 เปอร์เซ็นต์ การนั่งสมาธิ
จะช่วยให้เรานำพลังของจิตใต้สำนึกออกมาใช้เพิ่มขึ้น"
"คุณแทนไทแค่เห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าได้อย่างเดียวหรือคะ" แทนไทยิ้มๆ ไม่ตอบ
ไม่อยากพูดเรื่องเห็นผี เพราะกลัวสองคนไม่เชื่อ "สัมผัสที่หกของคุณแทนไท
บอกอะไรเกี่ยวกับอาการป่วยของคุณไหมบ้างมั้ยครับ" "คุณไหมพิมป่วยหรือครับ" "ค่ะ
คุณหมอบอกว่าไหมเป็นโรค บุคลิกภาพแปลกแยก" แทน ไทพยักหน้า "รู้จักดีมาก
ชื่อโรคที่คุณว่าเป็นศัพท์ทางการแพทย์สวยหรู
มันก็แค่เอาไว้อธิบายต่อเรื่องที่คนรุ่นนี้ไม่อยากเชื่อว่ามีอยู่จริง"
"เรื่องที่ไม่อยากเชื่อว่ามีจริง หมายถึงเรื่องอะไรค่ะ" "เรื่องผีไงครับ!" ทั้ง
สองตกใจมาก ไหมพิมออกอาการหน้าซีดไม่ชอบฟัง แต่แทนไทยังนิ่งสงบ
สาเหตุเพราะภุมรีเคยถูกผีสิงเพราะไปผูกพันกับผ้าผืนหนึ่งเหมือนไหมพิมเวลา นี้
ทั้งสองผ่านเหตุการณ์นั้นมาด้วยกันเมื่อหลายปีก่อน เป็นเหตุให้
แทนไทและภุมรีเริ่มนั่งสมาธิ "นี่คุณกำลังจะบอกว่าที่คุณไหมเป็นอยู่ เกิดจาก"
ไหมพิมตัดบท "เราสองคนไม่เชื่อเรื่องผีหรอกค่ะ
สิ่งที่เราไม่เห็นจะมีตัวตนอยู่จริงได้ยังไง" "นั่นสิครับ
สิ่งที่เราไม่เห็นจะมีตัวตนอยู่จริงได้ยังไง" ทั้งสองคนงง
แทนไทพูดไปกินไปแต่เนื้อความนั้นดูมีความมั่นใจจนทั้งพชรและไหมพิมหนาวๆร้อนๆ
แทนไทมองปลั๊กไฟ แล้วชี้ให้ทั้งสองดู "ปลั๊กไฟตรงนั้นมีรูสองรู
คุณมองไม่เห็นอะไรในรูนั่น แต่อย่าเอานิ้วไปเสียบเข้านะครับ
คุณอาจโดนกระแสไฟฟ้าที่มองไม่เห็นฆ่าเอาได้" พชรกับไหมพิมมองหน้ากัน
เพิ่งรู้สึกดีขึ้นกับเรื่องที่หมอบอก
ตอนนี้ดูวกกลับไปเป็นเรื่องผีสางอีกแล้วเริ่มกลัวเรื่องผีสิงขึ้นมา! พอกลับ
มาบ้านปรีชญา มณีกัญญาก็พาตำรวจมาจับไหมพิม ด้วยข้อหาพยายามฆ่าเธอ
ทุกคนตกใจและพยายามห้ามมณีกัญญา แต่เธอไม่ฟัง พชรจึงบอกเรื่องที่ไหมพิมป่วย
ทุกคนยิ่งสงสารไหมพิม ตำรวจเองก็บอกว่ากรณีนี้ไม่มีบาดแผล และพยาน จึงขอตัวกลับไป
มณีกัญญาโวย "คุณวิธทำไมไม่ช่วยณีบ้าง คุณยาย ดูยัยปั๋มสิค่ะ
เห็นคนอื่นดีกว่าพี่น้อง" " ยายเสียใจที่มีหลานแบบณี วันๆ
ณีไม่คิดทำอะไรที่เป็นประโยชน์บ้างเลยหรือ คิดแต่จะอาฆาตมาดร้ายเอาเรื่องไหมพิม
เสียดายสมอง เสียดายกำลังวังชาจริงๆ" รณีพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินเข้าครัว "คุณยาย!
นี่คุณยายก็เห็นคนอื่นดีกว่าหลานเหรอค่ะ" " ณี คิดอยากจะกันพี่ออกจากคุณไหมใช่ไหม
แต่เสียใจด้วยนะทุกครั้งที่เกิดเรื่อง พี่กลับรักและสงสารคุณไหมมากขึ้น
ถ้าณียังไม่ยอมให้อภัยคุณไหม ณีนั่นแหล่ะจะเป็นหมาหัวเน่า ไม่มีใครคบแม้กระทั่งพี่"
พชรออกไปอีกคนไม่มีใครเอาด้วยกับมณีกัญญา "อ๊าย ไอ้พี่บ้า บ้าๆ บ้าทุกคนเลย ฮึ่ย"
มณีกัญญาหันมาหาทาวิธที่เหลืออยู่คนเดียว "คุณวิธ คุณเชื่อณีหรือเปล่า"
ทาวิธลุกขึ้นจะเดินหนี ไม่รู้จะตอบยังไง "ใช่สิ คุณเองก็ชอบนางนั่นเหมือนกันนี่"
"ไปกันใหญ่แล้ว พูดอะไรของคุณ" พูดจบทาวิธก็เดินกระเผลกไปเข้าห้องนอนตัวเอง มณี
กัญญามองขึ้นไปบนห้องนอนปรีชญา "ฉันต้องใจเย็นและอดทนให้มากกว่านี้
จะได้กระชากหน้ากากนังไหมพิมจอมมารยาออกมาให้ได้" มณีกัญญาคิดแผนการณ์ ห้องปรีชญา
เธอกำลังคุยกับไหมพิม ถามถึงอาการป่วย "แล้วไอ้ตัวตนที่ไหมสร้างขึ้น
คือตัวตนอะไรกันหรือจ๊ะ" "คุณปั๋ม อย่าไปสนใจเลยค่ะ ไหมทำใจเรื่องป่วยได้แล้วค่ะ"
ไหมพิมลงไปนั่งกับพื้นจะกราบปรีชญาที่ตัก "ไหม จะทำอะไรน่ะ"
ปรีชญารีบดึงไหมพิมขึ้นมาจากนั่งพื้น ไหมพิมไม่ยอม " ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง
คุณปั๋มเมตตาไหมมาตลอด อดทนกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นโดยไม่ปริปาก ไม่มีคำถาม
ไม่มีความลังเลสงสัยใดๆ ทั้งนั้น ไหมกราบขอบคุณคุณปั๋มค่ะ" ไหมพิมกราบจนได้
ปรีชญาต้องยอม เสร็จแล้วก็ดึงไหมขึ้นมานั่งด้วยกัน " ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฉันรู้แต่ว่า ฉันอยากปกป้องไหม
บางทีเราอาจมีเรื่องติดค้างกันมาแต่ชาติปางก่อนก็ได้นะ ไหมไปล้างหน้าล้างตาเถอะ
จะได้สดชื่น เดี๋ยวจะได้ลงไปทานข้าวด้วยกัน ใช้ห้องน้ำฉันนี่แหล่ะ ไป"
ไหมพิมลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ เจ้าสีเกดมองปรีชญาด้วยความเกลียดชัง "
เจ้ากับข้าต่างหากที่ติดค้างกันมาหลายภาพหลายชาติ เจ้าแย่งท่านชายทัดจากข้าไป
แม้เจ้าจะดีกับข้า แต่ข้าต้องกลายมาเป็นวิญญาณพยาบาทก็เพราะเจ้า รู้ไว้ด้วย"
ดวงตาโกรธแค้นอย่างไร้เหตุผลของเจ้าสีเกด ดูมากมายทั้งที่ปรีชญาไม่ได้ทำอะไรให้
คืนเดียวกันนี้ แทนไทอยู่ในชุดอยู่กับบ้าน
กำลังนั่งดูเข็มที่ตนเอามาจากร้านตาดทองโดยไม่บอกใคร
ภุมรีเดินเข้ามาลงนั่งมองมาที่แทนไท "อะไรค่ะนั่น" "เข็มของไหมพิม แฟนของคุณพัดไง"
"อ๋อ ที่คุณเล่าให้ฉันฟังทางโทรศัพท์เมื่อตอนบ่าย" "ของที่ใช้ติดมือนานๆ
บางครั้งก็บันทึกสิ่งที่เจ้าของมันผูกพันลงไปด้วย" "งั้นลองดูสิค่ะ ฉันเองก็อยากรู้
ว่าที่คุณสงสัยจะเป็นความจริงไหม" แทนไทจับที่เข็มเย็บผ้านั่น
แล้วนั่งขัดสมาธหลับตาทำสมาธิ แทน
ไทเดินเข้าไปในป่าลึกลับมืดแห่งหนึ่งที่ดูคล้ายป่าช้า เขามองไปรอบๆ แปลกใจว่าที่ไหน
เดินไปสักนิดพลันสายตาไปเห็นด้านหลังของผู้หญิงคนหนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่
คล้ายถูกทำร้ายจนสลบไป แทนไทจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วย "คุณๆ เป็นอะไรไปครับ" แทน
ไทเข้าไปประคองผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา หน้าของเจ้าสีเกดเละ มีเลือดเหวอะ
มีหนอนไชเต็มหน้ายั้วเยี้ย แทนไทตกใจมากปล่อยเจ้าสีเกดผงะถอยหนีตกใจสุดขีด
แทนไทสะดุ้งเฮือก ลืมตา ตกใจเหงื่อแตก หวาดกลัว ยังใจหาย "เกิดอะไรขึ้นค่ะคุณ"
"ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง" "แสดงว่าสิ่งที่คุณเจอในตัวไหมพิม คือวิญญาณจริงๆ
ตรงตามที่คุณสันนิษฐานไว้ใช่มั้ยค่ะ" แทน ไทพยักหน้า
"คุณกับผมเคยผ่านเรื่องแบบนี้มาด้วยกัน แต่หลังจากนั้น
ผมก็ไม่เจอเรื่องทำนองนี้อีกเลย ที่ผ่านมา ส่วนใหญ่เป็นแค่ลางสังหรณ์
ในชีวิตประจำวันทั่วๆ ไป ไม่ใช่การเชื่อมต่อกับโลกวิญญาณเหมือนครั้งนี้"
"แล้วคุณเห็นอะไรเพิ่มเติมอีก ไหมพิมถูกวิญญาณครอบงำหรือเปล่าค่ะ" "
ครั้งแรกที่ร้านตาดทอง
ผมเห็นแต่ภาพที่ผ่านเข้ามารุนแรงและเร็วเกินกว่าที่จะปะติดปะต่อได้ มาครั้งนี้
หน้าของเขา คงเป็นความต้องการของวิญญาณตนนั้นที่ไม่ให้เห็นอะไรสักอย่าง
ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย" "คุณค่ะ ฉันอยากช่วยไหมพิมจริงๆ ค่ะ"
ภุมรีพูดอย่างจริงจังเพราะตนเคยเป็นอย่างไหมพิม "ผมก็อยากช่วย
แต่ไม่รู้จะทำได้แค่ไหน ที่สำคัญทั้งไหมพิมกับคุณพัด เขาคงไม่เชื่อผม" ภุมรี
คิดนิดหนึ่ง "เอาอย่างนี้ฉันจะเชิญเขามาที่บ้านอาทิตย์หน้า อ้างเรื่องงาน
แล้วเราสองคนมาดูกันว่าจะจัดการวิญญาณตนนั้น ยังไงได้บ้าง" แทนไทพยัก หน้า
"ดีเหมือนกัน เพราะมีอย่างหนึ่งที่ผมรู้สึกได้ คือความเศร้าของวิญญาณตนนั้น
ขณะจับเข็มอยู่นี่ผมยังรู้สึกได้ ผมรู้สึกสงสารเธอ
ทั้งที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครด้วยซ้ำ"
จบตอน 15
เครดิต : www.oknation.net/blog/lakorn
|
| |
|
| |
| ความคิดเห็น |
|
.: ต้องการแสดงความคิดเห็น
กรุณาบันทึกความคิดเห็นของคุณลงบนแบบฟอร์มข้างล่างนี้
ขอบคุณค่ะ :.
|
|
|
|
|
|