|
เมียหลวง 18
เจน จบนั่งมองอรอินทร์ที่นอนกระสับกระส่ายและสะอื้นออกมาเป็นช่วงๆเหมือนคนฝัน ร้าย ก็นึกเวทนาเพราะถึงจะเลิกรักกันแล้วแต่เธอก็ยังเป็นแม่ของลูกเขาอยู่ เค็นเดินเข้ามาดูแล้วรำพึงว่า ความรักร้ายกาจตรงที่มันสามารถฆ่าคนได้ทั้งเป็น เจนจบเสริมว่า
"มันเป็นทั้งน้ำทั้งไฟ ถ้าเราใช้ถูกก็เป็นน้ำ แต่ถ้าผิดมันอาจจะเผาจนวอดวายได้หมดทุกฝ่าย"
อนิรุทธิ์พานุดีมาส่งที่บ้านแววรรณตามที่เธอต้องการ แวววรรณเห็นทั้งคู่เดินเข้ามาก็เย้ยว่า
"อ้อ! คงเบื่อแล้วละซี ถึงได้เอามาคืน เป็นไง งามหน้าไหม แม่นุดี"
อนิรุทธิ์ รีบชี้แจงว่า เขาไม่ได้มีอะไรกับนุดี แววรรณกรีดเสียงหัวเราะเพราะไม่เชื่อ นุดีจะอธิบายบ้าง แต่แววรรณไม่เปิดโอกาสเธอไล่ให้นุดีเข้าไปอยู่ในห้องก่อน
"เดี๋ยวฉันจะจัดการกับแกทีหลัง อ้อเข้าห้องให้ถูกด้วยนะยะ" แวววรรณย้ำ
อนิรุทธิ์นึกเวทนานุดีจึงต่อว่า "ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมนุดีถึงไม่อยากอยู่กับคุณ"
"อื่อ แน่ละ ระหว่างฉันกับคุณ มันก็ต้องเลือกอยู่กับคุณอยู่แล้ว นี่คงถูกเมียด่าละซีถึงได้แจ้นเอามาคืนแทบไม่ทัน" แวววรรณสวน
"ภรรยาผมเป็นผู้ดี เธอไม่เคยใช้คำหยาบแม้ว่าจะกับใครทั้งสิ้น"
"งั้นก็นับว่าคุณโชคดี เพราะถ้าผัวฉันเป็นอย่างคุณละก็ ฉันจะด่าเช้า กลางวัน เย็นไม่เว้นวันหยุดราชการ"
" พลโท เถกิงเดช ท่านคงกลัวคุณมากนะครับ ถึงได้ไม่มีบ้านเล็กบ้านน้อยไปทั่ว แล้วอย่าให้ผมรู้ว่าคุณทรมาทรกรรมอะไรนุดีอีกเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นผมจะกลับมาเอาเรื่องคุณแน่"
อนิรุทธิ์ทิ้งท้ายแล้วเดิน ออกไป แวววรรณมองตามเคียดแค้น แล้วเข้าไปเล่นงานนุดีในห้อง นุดียืนยันอีกครั้งว่า เธอกับอนิรุทธิ์ไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ แต่แววรรณก็ไม่เชื่อ เธอออกคำสั่งว่า
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น.เตรียมตัวกลับไปแต่งงานกับคุณสุนทร คราวนี้ฉันไม่ยอมให้แกเบี้ยวแน่"
เถกิง เดชรู้ว่านุดีกลับมาก็รีบมาพบแวววรรณเพื่อถามข่าว แต่กลับโดนแวววรรณตะคอกใส่และประกาศว่า จะยกนุดีให้สุนทรเพราะกลัวว่าเถกิงเดชจะไปยุ่งกับนุดีอีก เถกิงเดชส่ายหน้าบอกว่า
"ในเมื่อเด็กมันไม่ยอมจริงๆ ผมก็ไม่อยากได้หรอก มีผู้หญิงอีกมากที่เต็มใจจะให้ผมเลี้ยงดู แล้วไอ้เรื่องจะจับมันยัดเยียดให้คนโน้นคนนี้น่ะ ขอเสียที ระวังมันจะเตลิดจนกู่ไม่กลับ"
เถกิงเดชเดินออกไป แววรรณแทบเต้นรีบตะโกนไล่หลัง "ฉันจะยัดเยียดมันให้ใครก็ได้ยกเว้นคุณ"
อรอินทร์ค่อยลืมตาขึ้นๆ สีหน้าเหมือนยังงงๆอยู่ เจนจบเข้ามาดู อรอินทร์เอ่ยถามว่า เธอมาที่นี้ได้ยังไง
"คุณวิกันดาพามา" เจนจบตอบ
อร อินทร์เอนตัวพิงพนักหลับตาลงเหมือนจะทบทวน แล้วน้ำตาก็ซึมออกมาอีก เจนจบเปลี่ยนเรื่องไล่ให้อรอินทร์ไปล้างหน้าล้างตาเสียก่อนแล้วจะได้กินข้าว กินยา อรอินทร์ค่อยๆ ลุกเดินไป รู้สึกปวดหัวเหมือนจะระเบิด
เจนจบเห็นวิกันดามาที่บ้านเค็นแต่เช้าเพราะเพราะห่วงอรอินทร์ ก็ยิ่งชื่นชม แต่วิกันดาออกตัวว่า
" ฉันเป็นคนพาเขามานี่คะ ก็ต้องรับผิดชอบหน่อย เกรงใจคุณกับเค็นจะแย่ แต่ก็ไม่รู้จะพาไปที่ไหน จะพากลับบ้านก็กลัวหนูนิ่มจะเห็นสภาพของแม่ จะพาไปบ้านเพื่อน เขาก็มีครอบครัวกัน"
"ดีแล้วละครับ.มาที่นี่ดีที่สุด แล้ว อย่างน้อย ผมก็มีส่วนต้องรับผิดชอบเหมือนกัน ผมฝากเขาหน่อยนะครับ จะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า นี่เค็นก็ออกออฟฟิศแต่เช้า"
"วันหยุดก็ยังต้องไปอีกหรือคะ"
"เป็นเจ้าของบริษัทเองก็ต้องขยันอย่างนี้แหละครับ ผมไปละ.เดี๋ยวมา" เจนจบขอตัว
วิกันดารับคำแล้วเพินเข้าไปดูอรอินทร์ที่กลับมานอนซมอยู่ที่โซฟา
"เป็นยังไงบ้าง.คุณอร" อรอินทร์ทัก
"คุณพี่ ขอมือให้อรหน่อยได้ไหมค่ะ" อรอินทร์น้ำตาเอ่อยื่นมือออกมา
วิกันดาเข้ามานั่งเก้าอี้ตัวเดียวกัน แล้วยื่นมือให้ "มือคุณเย็นเฉียบเลย ไม่สบายหรือเปล่า"
อรอินทร์สะอื้นออกมา น้ำตาไหลพรากๆ
" คุณพี่ อโหสิในสิ่งที่อรทำมาทั้งหมดได้ไหมคะ มันเจ็บเหลือเกินค่ะ อรรู้แล้วว่า การได้รักพี่รุทธ์เป็นความทุกข์ทรมานแสนสาหัส คุณพี่ก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกันใช่ไหมคะ"
อรอินทร์จับมือวิกันดาแน่นราวกับจะหาที่พึ่ง วิกันดาพยักหน้าตอบเรียบๆ ว่า "เคยค่ะ แค่เคยรู้สึกเท่านั้น"
" คุณพี่เหมือนคนไม่มีหัวใจ มันชาไปหมดแล้วใช่ไหมคะ พี่รุทธ์ทำให้คุณพี่เป็นอย่างนั้น แล้วอรก็กำลังจะเป็นอีกคน ทำไมเขาถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้ อรไม่เคยเห็นใครใจร้ายใจดำอย่างเขาเลย อรจะแช่งให้เขาตาย ตายโดยไม่มีใครสักคนเหลียวแล"
วิกันดานิ่งไปครู่ หนึ่งแล้วเอ่ยชวนอรอินทร์กลับบ้าน อรอินทร์ส่ายหน้าจะไม่ยอมกลับ วิกันดาเตือนให้นึกถึงลูก อรอินทร์ได้คิดจึงขอไปล้างหน้าตาอีกรอบ
วรนารี ออกมายืนรออรอินทร์ที่หน้าบ้านเพราะเป็นห่วงที่เธอหายไปทั้งคืน และเมื่อวิกันดาพาอรอินทร์มาถึง วรนารีก็รีบต่อว่าอรอินทร์ แล้วหันไปขอบคุณวิกันดาที่ช่วยเหลือ วิกันดารับไหว้วรนารีแล้วขอตัว
"ขอบคุณค่ะ คุณพี่ ขอบคุณมากจริงๆ" อรอิทร์ยกมือไหว้วิกันดาน้ำตาซึม แล้วก้าวลงจากรถ
"ไม่เป็นไร" วิกันดายิ้มให้แล้วขับรถออกไป
วรนารีมองตามบ่นว่า "นึกว่าจะได้เห็นน้ำตาเมียหลวง ดันกลายเป็นน้ำตาเมียน้อยเสียนี่เป็นไงมาไงคุณพี่เมียหลวงเขาถึงได้มาส่งแก"
อร อินทร์ส่ายหน้าน้ำตาพาลจะไหลอีก วรนารีรีบห้ามเพราะกลัวหนูนิ่มสงสัย อรอินทร์รีบเช็ดน้ำตาเดินเข้าในบ้าน ก็เห็นนิ่มนั่งเล่นตุ๊กตาอยู่กับบัว หนูน้อยหันมายิ้มให้แม่แล้วหันไปเล่นตุ๊กตาต่อ อรอินทร์น้อยใจฟ้องวรนารี
"แกเห็นแล้วใช่ไหมว่าพี่บัวยุหนูนิ่มให้เฉยเมยกับฉัน"
" ฉันยืนยันได้ว่าเปล่า แถมพี่บัวยังคอยแก้ตัวให้แกตลอดด้วยเวลาหนูนิ่มถามถึงแก แกต้องเลือกแล้วละอรว่าแกจะเสียใครไป ระหว่างพี่รุทธ์แล้วก็หนูนิ่ม ถ้าแกมัวแต่วิ่งไปวิ่งมาอยู่อย่างนี้ ก็มีสิทธิจะเสียหมดทั้งสองคน"
วรนารีทำเสียงจริงจัง แต่พอเห็นอรอินทร์น้ำตาไหลก็สงสารรีบพูดต่อว่า
" ฉันเองก็ผิดเหมือนกันที่คอยยุยงส่งเสริมแกเพราะนึกสนุกไปด้วย แต่ตอนนี้มันชักจะไม่ค่อยสนุกแล้วละ แกต้องคิดให้ดีนะอร ก็อย่างที่ฉันเคยบอก หนูนิ่มเป็นของแก แต่พี่รุทธ์เขาเป็นของผู้หญิงทั่วราชอาณาจักร"
อรอินทร์ไม่ตอบอะไร เธอเดินหนีเข้าห้องแล้วปิดประตูร้องไห้ราวใจจะขาด
" วิ ตัวเองนี่เป็นไอดอลของเมียหลวงเลยนะ แม่อรอินทร์เขาทำกับตัวเองขนาดนั้นแล้วยังจะช่วยเขาอีก" ฉวีเพ็ญประชดเมื่อได้รู้เรื่องราวของอรอินทร์
"เราอยากใช้เวรใช้กรรมให้ หมดสิ้นกันไปต่างหาก ทั้งเรา ทั้งเขา แล้วก็รุทธ์คงมีเวรกรรมผูกพันกันมา อีกอย่าง มันก็หัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน เราเคยเจ็บปวดอย่างนั้นมาก่อน" วิกันดาชี้แจง
"เป็นเรา เราสมน้ำหน้าสะใจตายเลย วิเขาเป็นแม่พระ" อนงค์นารถแขวะ
" ไม่ใช่หรอก ถ้าถามว่าสะใจไหม แว่บหนึ่งมันก็มีเหมือนกัน แต่แล้วก็ปลงได้ซึ่งอาจจะเป็นเพราะว่า เราไม่ได้รู้สึกรู้สมอะไรกับอนิรุทธ์แล้ว ไม่รู้สึกขนาดอยากให้เขาตายไปต่อหน้าต่อตา ก็คงแค่สลดใจเหมือนเพื่อนร่วมโลกคนหนึ่งจากไปเท่านั้น" วิกันดาว่า
อนงค์ นารถกับฉวีเพ็ญอึ้งคิดไม่ถึงว่าวิกันดาจะไร้ความรู้สึกได้นาดนั้น แต่วิกันดาก็ยังยืนยันว่า อนิรุทธิ์ไม่ได้มีตัวตนสำหรับเธอแล้วจริงๆ
วัน ต่อมา แวววรรณพานุดีมาลาวิกันดาที่บ้าน เพราะจะพากลับนุดีกลับเชียงใหม่เพื่อแต่งงาน วิกันดาขอคุยกับนุดีตามลำพัง แวววรรณทำอิดออดกลัววิกันดาจะยุให้นุดีแข็งข้ออีก
"รับรองว่าไม่ใช่แน่ นอนค่ะ เพียงแต่ อยากจะคุยกันอีกสักครั้งก่อนจากกัน ถึงยังไง ดิฉันก็รักและสงสารนุดีมากได้โปรดเถอะค่ะ" วิกันดาขอร้อง แวววรรณจึงจำใจอนุญาต
นุดีตามวิกันดามาที่ห้อง แล้วก้มลงกราบแทบเท้าวิกันดาทั้งน้ำตาเพื่อขอโทษในสิ่งที่ทำลงไป วิกันดาจับให้นุดีลุกขึ้นพร้อมถามว่า
"เรื่องมันเป็นยังไง" นุดีคลานมาตรงหน้าวิกันดาสารภาพว่า
" ตอนแรก หนูเพียงแต่จะแก้แค้นอรอินทร์ หนูคิดโง่ๆ ว่าหนูจะต้องเอาชนะเขาให้ได้ แต่แล้ว เราต่างคนต่างก็พ่ายแพ้ยับเยิน คุณต่างหากที่เป็นผู้ชนะ ชนะทั้งๆ ที่อยู่เฉยๆ ไม่ได้คิดแข่งกับใครเลย แม้ว่า ดร.อนิรุทธิ์เบื่ออรอินทร์ แต่ก็ไม่ได้รักหนู ซึ่งเมื่อถึงเวลาที่ต้องเลือกเข้าจริงๆ อาจารย์ก็เลือกที่จะปล่อยหนูไป ชาตินี้ไม่มีใครสามารถจับมือท่านให้เซ็นชื่อในทะเบียนสมรสได้นอกจากคุณ"
"อนิรุทธิ์เขาบอกว่า เขากับเธอไม่ได้มีอะไรกัน" วิกันดาถามต่อ
"ค่ะ ทั้งๆ ที่หนูรักท่านจับใจ รักขนาดยอมทุกอย่างได้เหมือนอรอินทร์ มันน่าสมเพชไหมล่ะคะ"
"เวรกรรม เวรกรรมของเธอจริงๆ" วิกันดาถอนใจ
" ใช่ค่ะ เวรกรรมที่หนูเนรคุณคุณ หนูรู้ว่าคุณมีจิตใจดี อยากจะช่วยหนู แต่มันสายเสียแล้วค่ะ ไม่มีใครช่วยหนูได้จริงๆ แม้แต่ตัวหนูก็ยังช่วยตัวเองไม่ได้เลย" นุดีน้ำตาร่วง
"เอาอย่างนี้ พี่จะหางานใหม่ หาที่อยู่ใหม่ให้ บางทีการเปลี่ยนงาน เปลี่ยนที่อยู่อาจจะทำให้อะไรๆ ดีขึ้น" วิกันดาหาทางออก
นุ ดีส่ายหน้าบอกว่า สายเกินไปแล้ว วิกันดาเป็นห่วงนุดีที่จะต้องแต่งงานกับสุนทร แต่นุดีก็ยืนยันว่าเธอไม่มีวันแต่งงานกับสุนทรแน่ วิกันดาจึงถามต่อว่า ทำไมถึงไม่แต่งงานกับเค็น
"คุณคิดว่า เราจะแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักได้หรือคะ โดยเฉพาะเมื่อเรามีคนที่ทั้งรักทั้งบูชาอยู่แล้ว" นุดีตอบ
วิ กันดาอึ้งนึกถึงเรื่องราวในอดีตแล้วสอนนุดีต่อว่า "นุดีควรจะดีใจที่มีโอกาสได้รู้จักกับความรู้สึกชนิดนั้น ในขณะที่ยังมีคนอื่นอีกมากมาย ที่ไม่เคยรู้จักเลย"
"แต่หนูรู้จักมันด้วยความรู้สึกเจ็บปวดอย่างที่สุดค่ะ หนูกราบลาคุณล่ะค่ะ เดี๋ยวคุณป้าจะรอนาน"
" ขอให้นุดีโชคดีนะ พี่ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไงแต่ก็จะภาวนาให้สิ่งที่ดีที่สุดเกิด ขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องตั้งสติให้มั่น แล้วใช้สตินั้นแก้ปัญหา"
"หนูจะจำไว้ค่ะ หนูรักคุณมากนะคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หนูจะไม่มีวันลืมคุณเลย"
นุดีกอดวิกันดาน้ำตาไหลพราก วิกันดาเองก็น้ำตาคลอด้วยความตื้นตัน
อรอินทร์มาพบวิกันดาที่สำนักงานพร้อมประกาศว่า เธอตัดสินใจจะเลิกกับอนิรุทธิ์ เพราะทนการกระทำของเขาไม่ได้อีกต่อไป วิกันดารีบแย้ง
"คุณอร อย่าเพิ่งพูด อย่าเพิ่งพูดในสิ่งที่คุณเองยังไม่แน่ใจ"
แต่ อรอินทร์ยืนยันหนักแน่น "อรมั่นใจค่ะ อรจะเลิกกับเขาโดยเด็ดขาด คนอย่างอรลงเดินไปข้างหน้าแล้วไม่มีวันหันหลังกลับ.ต่อให้อรรักเขา แทบขาดใจ อรก็ไม่มีวันจะกลับไปคืนดีกับเขาอีกแล้ว ไม่มีวัน เขาทำให้อรเจ็บปวดแทบปางตาย เขาวิเศษตรงไหน คุณพี่ว่าเขาวิเศษตรงไหน ถึงได้ทำกับเราขนาดนี้ ทำให้เราเจ็บปวดทุรนทุรายได้ขนาดนี้"
อรอินทร์สะอื้น วิกันดาปลอบว่า อย่าคิดมาก
" ขอให้อรได้พูด ได้ร้องไห้อีกสักวันหนึ่งเถอะค่ะ หลังจากนี้ไป อรจะไม่ร้องไห้เพราะผู้ชายคนนี้อีกแล้วอรรู้แล้วว่า คุณพี่เคยเจ็บปวดขนาดไหน มันเป็นสัจธรรมจริงๆ ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว อรเคยทำกับคุณพี่ยังไงเวลานี้อร ก็กำลังได้รับทุกข์ฉันนั้น แล้วอีกไม่นาน นุดีก็จะตกอยู่ในสภาพเดียวกับอร"
"ไม่หรอกค่ะ นุดีกลับไปเชียงใหม่แล้ว คุณป้าของเขาจะให้แต่งงาน"
" งั้นก็เป็นโชคดีของเด็กคนนั้น ขอให้เขาพ้นมือ ดร.อนิรุทธิ์จริงๆ เถอะ อรจะช่วยภาวนา อย่างน้อยก็เป็นการไถ่บาปที่อรเคยทำไว้กับเขา อรกลับล่ะค่ะ ขอบคุณคุณพี่ที่กรุณาฟังอร อรไปนะคะ" อรอินทร์ไหว้ลา
เมื่ออรอินทร์กลับ มาถึงบ้านก็ว่าพบวาทินมารออยู่ แถมวรนารีกับบัวก็ยังเป็นใจช่วยกันเปิดทาง เพราะอยากให้วาทินช่วยรักษาแผลใจให้อรอินทร์ วาทินขอร้องให้อรอินทร์เป็นไกด์กิตติมศักดิ์พาเที่ยวเพราะคราวนี้มาอยู่ กรุงเทพหลายวัน
อรอินทร์ครุ่นคิดนึกถึงสิ่งที่อนิรุทธิทำกับเธอแล้ว ตอบตกลง วาทินดีใจมาก เขาขอพาพาหนูนิ่มไปด้วยเพราะเป็นคนรักเด็ก อรอินทร์ยินดี และเมื่อวาทินลากลับไปแล้ววรนารีก็เข้ามากระแซะอรอินทร์เพื่อดูท่าที อรอินทร์รีบออกตัว
"ขอทีเถอะนา อย่าพยายามหาผู้ชายมายัดเยียดให้ฉันหน่อยเลย ฉันรู้ว่าแกหวังดี แต่เวลานี้ฉันยังไม่พร้อมจะเปิดใจรับใคร"
"เอาแค่แง้มๆ ก็ได้" วรนารีต่อรอง
"นา" วรนารีเสียงเข้ม
"โอ.เค โอ.เค" วรนารียิ้มแห้งๆ เดินออกไป อรอินทร์ถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน
อนิรุทธิ์ มาเล่นกับลูกๆ ที่บ้านหลังเลิกงาน เพราะหวังจะให้ลูกๆ ช่วยเป็นสื่อให้วิกันดาหายโกรธ แต่วิกันดาก็ยังคงเย็นชาใส่เช่นเดิม จนอนิรุทธิ์นึกน้อยใจ นุ่นกับโหน่งยุให้อนิรุทธิ์ขึ้นไปง้อวิกันดาที่บนห้องเพื่อจะใจอ่อน
อนิรุทธิ์ ชั่งใจแล้วตามวิกันดาขึ้นไป วิกันดาเห็นอนิรุทธิ์ตามขึ้นมาก็ตำหนิ แต่ก็โดนอนิรุทธิ์พาลใส่เพราะได้ยินเธอคุยโทรศัพท์กับเจนจบ วิกันดาสวนว่า เป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ
"คุณใจแข็งแล้วก็ใจดำมากนะวิ ผมไม่เคยเห็นใครเหมือนอย่างคุณเลย วันเสาร์นี้พาลูกๆ ไปเที่ยวทะเลกันไหม" อนิรุทธิ์เปลี่ยนเรื่อง
"คุณพาเด็กๆ ไปได้ค่ะ ฉันไม่มีอะไรขัดข้อง แต่ฉันไม่ว่าง" วิกันดาตอบ
"ไหนคุณเคยบอกว่า ครอบครัวที่อบอุ่นพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกเป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเด็กๆ ไม่ใช่หรือ"
" เวลาอย่างนั้นมันผ่านไปนานแล้วค่ะ เด็กๆ เคยชินกับสภาพที่พ่อแม่หย่ากันแล้ว ฉันทำความเข้าใจกับแกตลอดมาว่าถึงพ่อแม่จะเลิกรักกัน แต่เราทั้งสองคนก็ไม่ได้เลิกรักลูก คุณกับฉันเปลี่ยนสถานะจากสามีภรรยามาเป็นเพียงเพื่อนร่วมโลกกันได้ แต่ไม่สามารถเปลี่ยนสถานะความเป็นพ่อแม่ของแกได้"
"ก็ยังดีที่ไม่สอนให้เลิกเป็นพ่อเป็นลูกกัน" อนิรุทธิ์ประชด
"อ๋อ ฉันมีความคิดพอที่จะไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน หมดธุระหรือยังคะ ฉันจะได้ทำธุระส่วนตัว"
"คุณจะไม่ให้โอกาสผมแก้ตัวบ้างหรือ ดีละ ผมจะพยายามพิสูจน์ตัวเองว่า ยังมีค่าพอที่คุณจะให้โอกาสอีกหรือไม่"
อนิรุทธิ์ประกาศ วิกันดายิ้มๆ แล้วปิดประตู อนิรุทธิ์ถอนใจเหมือนท้อแท้แล้วเดินออกไป
"คุณแม่จะไปด้วยหรือเปล่าค่ะ คุณพ่อ" นุ่นเข้ามาถามเมื่ออนิรุทธิ์เดินลงมา
" ถ้าไม่ไปเราไปกัน สามคนก็ได้ เพราะโหน่งอยู่กับคุณแม่ทุกวันอยู่แล้ว แล้วคุณแม่ก็พาพวกเราไปเที่ยวบ่อยๆ คุณพ่อไม่ค่อยได้พาไป" โหน่งรีบสรุป
อนิรุทธิ์ ไม่ทันได้พูดต่อก็มีเสียงแตรรถดังขึ้น อนิรุทธิ์หงุดหงิดเพราะคิดว่าเป็นเจนจบ แต่เมื่อเห็นเป็นอรอินทร์เดินเข้ามาพร้อมกับวรนารีและนิ่ม เขาก็ชะงักแล้ววรนารีก็ชวนเด็กๆ ออกไปเล่นข้างนอก อรอินทร์เอ่ยทักอนิรุทธิ์ว่าสบายดีหรือ อนิรุทธิ์พยักหน้าถามกลับว่า
"แล้วอรล่ะ"
" ก็ดีขึ้นหลังจากที่เกือบตายน่ะค่ะ อรจะมาเอาปืนที่ฝากคุณพี่ไว้ตั้งแต่วันนั้นคืน นึกแล้วยังหวาดเสียวไม่หายนะคะ แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะมันทำให้อรนึกรักชีวิตและเห็นคุณค่าของการมีชีวิตอยู่มากขึ้นทีเดียว มันบ้าที่สุด ที่เราจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปกองให้กับผู้ชายที่ไม่เคยเห็นคุณค่าของความรัก ที่เรามอบให้ชนิดยอมกายถวายชีวิตเลย ถึงอรจะเลวร้ายยังไง อรก็เป็นคนที่เทิดทูนความรัก ฉะนั้นเมื่ออรตาสว่างแล้วว่าพี่รุทธิ์ไม่ได้เห็นคุณค่าความรักของอรแม้แต่ นิดเดียว อรก็หักใจได้ค่ะ เรียกว่าหักดิบน่าจะดีกว่า เพราะกว่าจะผ่านมาได้ อรก็เกือบตาย" อรอินทร์น้ำตารื้น
อนิรุทธิ์พึมพำ "ขอโทษครับ"
"ขออโหสิดีกว่าค่ะ และอรก็อโหสิให้พี่รุทธิ์เหมือนกัน เกิดชาติหน้าชาติไหนก็ขออย่าให้เราต้องเจอกันอีกเลย"
อรอินทร์น้ำตาร่วงพรูรีบหันหลังเดินขึ้นไปหาวิกันดา อนิรุทธิ์ทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง
" คุณพี่คะ อรได้พูดกับเขาอย่างที่อยากจะพูดแล้วค่ะ อรบอกอโหสิ แล้วก็ขอให้เขาอโหสิให้อรด้วย อรนับถือคุณพี่จริงๆ ยิ่งวันยิ่งนับถือน้ำใจ นับถือการวางตัว และการหาทางออกอย่างสุขุม เยือกเย็น เพราะถ้าเป็นคนอื่น เราคงตายกันไปข้างหนึ่งนานแล้ว"
อรอินทร์เช็ดน้ำตามองหน้าวิกันดาแล้ว บอกต่อว่า จะขอปืนคืน วิกันดารีบเตือนสติเพราะไม่แน่ใจว่าอรอินทร์คิดอะไรอยู่ อรอินทร์หัวเราะชี้แจงว่า
"อรไม่ทำอะไรเขาหรอกค่ะ บอกแล้วไงคะว่า สติอรกลับคืนมาแล้ว นี่อรก็พาหนูนิ่มมาด้วย แกบ่นคิดถึงพี่ๆ"
วิ กันดาโล่งใจชวนอรอินทร์อยู่ทานข้าวงด้วยกัน แต่อรอินทร์ปฏิเสธ เพราะยังทำใจไม่ได้ วิกันดาเข้าใจจึงลุกไปหยิบถุงปืนมาส่งคืนให้ อรอินทร์สัญญากับวิกันดาว่า เธอจะไม่ทำร้ายใครอีกและจะไม่ทำร้ายตัวเองด้วย วิกันดาพยักหน้ารับ
ไม่กี่วันต่อมา วิกันดาก็ได้รับการ์ดแต่งงานของนุดี เธอทั้งตกใจและเป็นห่วงนุดีจึงชวนอนงค์นารถกับฉวีเพ็ญขึ้นไปเชียงใหม่ด้วย กัน ส่วนทางด้านเค็นเมื่อรู้ว่านุดีจะแต่งงานก็ฝากวิกันดานำของขวัญไปให้นุดี
" ช่วยบอกเขาด้วยว่า นี่เป็นของที่ระลึกเล็กๆ น้อยๆ จากผม เราคงต้องจากกันชั่วชีวิตแน่ๆ ผมคงไม่มีวันลืมนุดีได้เลยไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ตาม"
"ถ้าอย่างนั้นคงต้องแอบบอกตอนที่แฟนของเขาไม่ได้อยู่ด้วย" วิกันดาเปลี่ยนบรรยากาศ
"คงไม่มีความหมายอะไรหรอกครับ ผู้ชายคนนั้นควรจะภูมิใจด้วยซ้ำที่มีคนอื่นมารักคนรักของเขา รักโดยที่ไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทน"
" เค็นคะ ฉันเชื่อว่าวันหนึ่งคุณต้องได้พบผู้หญิงที่เกิดมาเพื่อคุณอย่างที่คนไทยเรา เรียกว่าเนื้อคู่ไงคะ คนเราถ้าไม่ใช่เนื้อคู่กัน ต่อให้รักกันมากแค่ไหน ก็ต้องมีอันเป็นให้พลัดพรากกันไป ฉันขอให้คุณได้พบเนื้อคู่ของคุณโดยเร็วที่สุดนะคะ" วิกันดาปลอบใจ
"ขอบคุณมากครับ ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าจะรักใครได้มากเท่านี้อีกหรือเปล่า" เค็นถอนใจ
"เวลาจะช่วยคุณได้ค่ะ ฉันรู้เพราะฉันเคยผ่านประสบการณ์อย่างนั้นมาแล้ว" วิกันดาแนะนำ
เย็น วันต่อมา วิกันดา อนงค์นารถและฉวีเพ็ญก็เดินทางมาถึงเชียงใหม่ และหลังจากเช็ดอินกับทางโรงแรมเรียบร้อยแล้ว อนงค์นารถก็ชวนวิกันดากับฉวีเพ็ญออกไปทานอาหารที่ร้านข้างนอกเพราะเบื่อ อาหารโรงแรมเต็มที่ วิกันดาขอทาหานุดีก่อน แต่ปรากฏว่านุดีปิดเครื่อง ทำให้เธอยิ่งเป็นห่วง
ฉวีเพ็ญกับอนงค์นารถออกความเห็นว่า นุดีคงกำลังยุ่ง เพราะพรุ่งนี้จะเป็นเจ้าสาวแล้ว วิกันดาพยักหน้ารับแล้วตามอนงค์นารถกับฉวีเพ็ญออกไปทานอาหาร และในระหว่างที่กำลังสั่งอาหารอยู่นั้น ฉวีเพ็ญก็มองออกไปที่หน้าร้านอาหาร เธอเห็นนุดีสะพายกระเป๋าเดินผ่านไป จึงรีบบอกวิกันดากับอนงค์นารถแล้ววิ่งตามออกมาแต่ก็ไม่พบนุดีแล้ว วิกันดาล้อว่า ฉวีเพ็ญคงตาฝาด แต่ฉวีเพ็ญยืนยันว่าเธอเห็นนุดีจริงๆ
"งั้นพรุ่งนี้ค่อยไปถาม" อนงค์นารถสรุป
วิกันดา พาอนงค์นารถกับฉวีเพ็ญมาที่บ้านแววรรณแต่เช้า เพื่อร่วมงานวิวาห์ของนุดี คนงานรีบวิ่งมาเปิดประตูพร้อมกับแจ้งว่า
" ไม่มีใครอยู่เลยครับ ออกไปตามหาคุณนุดีกันหมด คือเธอขออนุญาตออกไปซื้อของตั้งแต่เมื่อเย็นวาน แล้วไม่กลับมาอีกเลย" สามสาวฟังแล้วก็ตะลึง
เมียหลวง ตอนจบ
วิ กันดาโทรไปถามอนิรุทธิ์ว่านุดีอยู่ที่ไหน อนิรุทธิ์ที่กำลังเล่นกับลูกๆอยู่ ปฏิเสธว่า เขาไม่ได้พบนุดีอีกเลยตั้งแต่วันที่พาเธอไปส่งบ้านแวววรรณ แต่วิกันดาก็ยังคาดคั้น เพราะมั่นใจว่า นุดีไปหาอนิรุทธิ์
"ผมไม่รู้ แต่สาบานได้เลยว่าไม่ได้อยู่กับผมแน่นอน" อนิรุทธิ์ยืนยัน
วิกันดาปิดโทรศัพท์หันมาบอกฉวีเพ็ญกับอนงค์นารถว่า อนิรุทธิ์บอกเธอว่าไม่รู้เรื่อง
"อาจจะจริงก็ได้ ไม่งั้นเขาจะพานุดีไปคืนคุณป้าทำไม"
อนงค์นารถเชื่อแต่วิกันดายังระแวง ฉวีเพ็ญจึงชวนวิกันดากลับไปหาแวววรรณอีกครั้งเพื่อถามรายละเอียด
สาม สาวกลับมาที่บ้านแววรรณ ก็เห็นแววรรณนั่งคร่ำครวญด้วยความเจ็บช้ำ เพราะนุดีทำให้เธอต้องขายหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า จึงประกาศจะตัดเป็นตัดตายกับนุดี เถกิงเดชรีบเตือนสติภรรยา แต่ก็ไม่ได้ผล วิกันดาจึงเข้ามาขอร้อง
"คุณหญิงคะ อย่าให้ถึงขนาดนั้นเลย เพียงแต่ปล่อยเขาไปตามทางที่เขาเลือก ชีวิตจะสอนแล้วก็ให้บทเรียนกับเขาเอง"
" คุณวิกันดาพูดถูก เราไม่มีหน้าที่ไปบังคับจิตใจเขาหรอก เพียงแต่ชี้ทางให้เขาเดินเท่านั้นก็พอ แม้แต่ลูกของเราเอง เราก็ยังบังคับไม่ได้นี่นา" เถกิงเดชสนับสนุน แวววรรณปรายตาค้อนอย่างแค้นๆ
เวลาผ่านไป พร้อมกับข่าวคราวของนุดีที่พลอยเงียบหายไปด้วย แต่วิกันดาก็ยังเป็นห่วงนุดีอยู่เสมอ
ส่วน อนิรุทธิ์ก็ใช้ชีวิตเสเพลย์ไปวันๆ ควงสาวไม่ซ้ำหน้าผลัดเปลี่ยนกันไปเรื่อย และรายล่าสุดก็เป็นนางแบบชื่อดัง วันหนึ่ง อนิรุทธิ์พานางแบบสาวไปทานอาหารและได้พบกับอรอินทร์ที่มาทานอาหารกับวาทิน อรอินทร์จูงวาทินไปแนะนำให้อนิรุทธิ์รู้จัก เพราะตอนนี้เธอกับเขาคบหาดูใจกันอยู่เขา คู่ขาของอนิรุทธิ์ไม่พอใจนัก อรอินทร์อ่านอาการออกจึงเปรยกับอนิรุทธิ์ว่า
"ไม่มีผู้หญิงคนไหนเทียบกับคุณพี่ได้เลยค่ะ ถ้าอรเป็นพี่รุทธิ์ อรจะไม่มีวันยอมปล่อยให้คุณพี่หลุดลอยไปได้เลย ขอตัวนะคะ"
อร อินทร์ยิ้มแล้วจูงวาทินเดินไปนั่งที่โต๊ะ อนิรุทธิ์ทิ้งตัวลงนั่งสีหน้าใคร่ครวญครุ่น นางแบบสาวทำหน้างอหาเรื่องชวนทะเลาะ อรอินทร์ปรายตามอง แล้วแอบโทรบอกวิกันดา เพราะดูท่าทางอนิรุทธิ์ไม่มีความสุขนัก วิกันดาตอบกลับอรอินทร์ว่า นั่นเป็นวีถีชีวิตที่อนิรุทธิ์ต้องการ
"ไม่ ใช่หรอกค่ะ อรว่าเขายังรักและคิดถึงคุณพี่ เพราะคุณพี่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขารัก อรอยากจะเติมคำว่าและบูชาเข้าไปด้วย ถ้าเขาไปง้อคุณพี่อีก อรอยากให้คุณพี่คิดให้ดี"
อรอินทร์เสียงสั่นตอนท้ายประโยคแล้วรีบปิดก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา ผิดกับวิกันดาที่มีเพียงความว่างเปล่าในแววตา
ยุทธการทั้งแปลกใจและดีใจที่จู่ๆ นุดีก็มาหาและบอกว่าจะมาขออยู่ด้วย เขารีบพาเธอเข้าห้องพร้อมสอบถามเรื่องราว นุดีน้ำตาคลอเล่าว่า
"นุดีหลบไปพักอยู่กับเพื่อน แต่ใครเขาจะมาเลี้ยงดูปูเสื่อเราได้ตลอดไปจริงไหม เขาก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร นุดีเลยต้องบากหน้ามาหายุทธ"
"อย่าพูดอย่างนั้น ผมยินดีและเต็มใจต้อนรับนุดีเสมอ" ยุทธการบีบมือนุดี
"ยุทธ ต่อไปนี้ ยุทธจะทำอะไรกับนุดีก็ตามใจ ชีวิตนุดีเป็นของยุทธแล้ว" นุดีร้องไห้เหมือนจะขาดใจ
"นุดี นิ่งเถอะ ต่อไปนี้ผมจะปกป้องดูแลคุณเอง ผมจะพยายามสร้างฐานะเพื่อนุดี" ยุทธการดึงนุดีเข้ามากอดปลอบ นุดียังคงสะอื้น
อนิรุทธิ์ เริ่มเบื่อหน่ายกับชีวิตเพลย์บอยของตัวเอง เขานึกถึงวิกันดาและลูกๆ ขึ้นมา เพราะคิดได้แล้วว่าไม่มีผู้หญิงคนเทียบวิกันดาได้เลย และในระหว่างที่อนิรุทธิ์กำลังปวดหัวกับบรรดาผู้หญิงของเขาอยู่นั้น ยุทธการที่ขาดงานไปเป็นเดือนก็มาขอพบเพื่อขอความช่วยเหลือ
"ผมมีความ จำเป็นต้องใช้เงินครับ ถึงต้องรับจ้างทำงานทุกอย่าง แต่ผมขออนุญาตไม่บอกนะครับว่ามันคืออะไร ผมมาขอความกรุณาอาจารย์ ตอนนี้ผมเหลือเงินติดกระเป๋าแค่ 50 บาทจะไปทำอะไรได้ครับชีวิตเดียวยังไปไม่รอดเลย" ยุทธการทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้
อนิรุทธิ์นึกเวทนาจึงหยิบเงินส่งให้ห้าพัน พร้อมกำชับว่าให้เลย ไม่ต้องเอามาใช้
" เธอก็เหมือนลูกศิษย์ฉัน นุดีอีกคนไม่รู้ว่าหายไปไหน ถ้าเธอพบเขาก็บอกด้วยว่า ทุกคนเขาเป็นห่วง" อนิรุทธิ์ถอนใจกลุ้ม ยุทธการก้มหน้าน้ำตาคลอ
ยุทธการกลับมาถึงบ้านเช่าก็เห็นนุดีนั่งกอดเข่า ร้องไห้ เพราะเสียใจที่ยังหางานทำไม่ได้จึงต้องมาเป็นภาระให้ยุทธการ ยุทธการเข้ามาปลอบใจพร้อมส่งเงินห้าพันให้บอกว่า ไปขอยืมอนิรุทธิ์มา
"ท่านใจดีมากเลยนะ ท่านบอกว่าไม่ต้องเอาไปใช้ท่าน ท่านยังพูดถึงนุดีด้วย แต่ยุทธไม่ได้บอกหรอกว่าเราอยู่ด้วยกัน" ยุทธการคุยต่อ
นุดีมองเลยเงินในมือ ท่าทางเหมือนคิดถึงบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ไกลออกไป
อนิรุทธิ์มาหาวิกันดาที่บ้านและบอกกับเธอว่า อยากกลับมาอยู่กับเธอและลูกๆ เหมือนเดิม แต่วิกันดายังคงนิ่ง อนิรุทธิ์จึงพูดต่อ
" ผมไม่อยากบอกว่า ผมสำนึกตัวแล้ว เพราะว่ามันฟังดูง่ายเกินไป และไม่มีความหมายอะไรเลยสำหรับคุณ เหตุการณ์ทั้งหมดที่ผ่านมาเป็นบทเรียนที่หนักหนาสาหัสสำหรับผมผู้หญิงทุกคน ที่เข้ามาในชีวิตต่างก็ต้องก้าวออกไปพร้อมด้วยความเจ็บช้ำขมขื่น บางคนก็ถึงกับเสียอนาคต"
"เช่น นุดี" วิกันดาต่อให้
อนิรุทธิ์พยัก หน้าเอ่ยว่า "ผมยอมรับ แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่ผมภูมิใจอยู่คนเดียวเงียบๆ คือ ผมไม่ได้แตะต้องนุดีเลย ไม่ได้สร้างบาปให้กับเด็กคนนั้น"
อนิรุทธิ์ พูดจบนุ่นกับโหน่งก็วิ่งเข้ามากอดอนิรุทธิ์ด้วยความคิดถึง สองพี่น้องอ้อนให้อนิรุทธิ์นอนค้างกับพวกเขา แล้วหันไปขออนุญาตวิกันดา วิกันดาหันมาสบตาอนิรุทธิ์ด้วยแววตาว่างเปล่าดุจเดิม เธอยอมให้อนิรุทธิ์นอนค้างกับลูกๆ ได้ แต่ก็ไม่ทำให้อนิรุทธิ์ดีใจเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นแขกคนหนึ่งท่านั้น อนิรุทธิ์ทนไม่ไหวตามไปถามย้ำวิกันดาอีกครั้งว่า ตัดสินใจหรือยังเรื่องที่เขาจะขอกลับมาอยู่ด้วย วิกันดาหันมาตอบว่า ถ้าอนิรุทธิ์กลับมา เธอจะเป็นฝ่ายไปเอง
"ทุกวันนี้ ฉันมีความสุขดีแล้วค่ะ รุทธิ์ คุณอย่าเข้ามาทำลายความสงบของฉันเลย รุทธิ์คะ ฉันอยากให้คุณคิดได้ เราเคยรักกันมาก และถึงเดี๋ยวนี้ถึงแม้เราจะจากกันแล้ว แต่ก็ยังมีลูกเป็นเครื่องผูกพัน เป็นศูนย์กลางที่ทำให้เราต้องหันหน้ามาปรึกษาหารือกันบ้างเป็นครั้งคราว คุณก็รู้ว่าเมื่อคุณจากไป ฉันไม่เหลืออะไรอีกเลยในชีวิตนอกจากหน้าที่และความรับผิดชอบ" วิกันดาน้ำตารื้นนึกถึงความหลัง
อนิรุทธิ์เองก็สะเทือนใจมากเช่นกัน เขาสารภาพว่า "ผมก็ไม่เหลืออะไรเลยนอกจากความเสียใจและเสียดายอย่างสุดซึ้ง เสียใจและเสียดายที่คุณต้องหลุดลอยไปเพราะความเห็นแก่ตัวของผมเอง ผมเสียใจจริงๆ นะวิ แต่นั่นยังไม่เท่ากับที่ทำให้คุณต้องเสียใจ"
"ลืมมันเสียเถอะค่ะ"
" ผมลืมไม่ได้ ลืมไม่ได้จริงๆ" อนิรุทธิ์ฟุบหน้าลงกับฝ่ามือ เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น วิกันดาชะเง้อมอง เห็นยุทธการเดินร้องไห้เข้ามาหาพร้อมกับแจ้งข่าวร้ายว่า นุดีกินยาตาย วิกันดากับอนิรุทธิ์ตกตะลึง
ยุทธการเดินนำอนิรุทธิ์กับวิกันดามารับศพนุ ดีที่โรงพยาบาล อนิรุทธิ์เหมือนจะเซไปเล็กน้อยเมื่อเห็นนุดีเต็มตา เขาหลับตาลงนึกถึงวันเก่าๆ ที่เคยอยู่กับนุดี
"สะใจแล้วหรือยังครับ อาจารย์ ผมสงสัยมานานแล้วว่า ผู้ชายคนไหนคือคนที่ทำให้ชีวิตนุดีต้องเปลี่ยนไปขนาดนี้ ผู้ชายคนไหนกันที่พรากความสดใสบริสุทธิ์ไปจากนุดีได้ลงคอ และผมคงต้องสงสัยไปจนชั่วชีวิตถ้าหากชื่อสุดท้ายที่ติดปากนุดีก่อนตายคือ ชื่อของอาจารย์"
ยุทธการเดินเข้ามาหาอนิรุทธิ์ วิกันดาที่ยืนลูบผมนุดีหันมอง อนิรุทธิ์พูดไม่ออกรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง
"เสียแรงที่ผมหลงศรัทธานับถืออาจารย์ เอาเงินของอาจารย์คืนไป ผมไม่ต้องการ และนุดีก็ไม่ต้องการด้วย"
ยุทธการ ปาเงินใส่หน้าอนิรุทธิ์แล้วร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บแค้น วิกันดาดึงยุทธการมาปลอบ อนิรุทธิ์ทรุดตัวลงยกมือปิดหน้าด้วยความสะเทือนใจ
"ผมไม่รู้จะชดใช้นุดียังไง จนตายผมก็ชดใช้ไม่หมด" อนิรุทธิ์รำพึงออกมา
" ไม่ใช่นุดีคนเดียวหรอก ยังมียุทธการ อรอินทร์ นงคราญ และผู้หญิงอีกหลายต่อหลายคนที่เข้ามาในชีวิตคุณ ฉันเคยเตือนคุณแล้วว่าอย่าเล่นกับความรู้สึกคน คุณมันสกปรก แต่นุดีสะอาดแกอ่อนด้วยวัยวุฒิและคุณวุฒิ ถึงได้ตกเป็นเหยื่อในเกมของคุณ บาปอันนี้มันจะหลอกหลอนคุณไปจนตลอดชีวิต" วิกันดาหันมาบอกอนิรุทธิ์ แล้วออกรถพาเขากลับบ้าน
อนิรุทธิ์เดินตามวิกันดาเข้ามาในบ้าน ก็เห็นเจนจบกับเค็นมารอพบวิกันดา จึงรีบกันท่าบอกวิกันดาว่า จะขึ้นไปข้างบน วิกันดารับคำแล้วหันมาถามเจนจบกับเค็นมานานหรือยัง
"ก็สัก 15 นาทีได้ครับ พอได้รับโทรศัพท์จากคุณก็ไปรับเค็นมาเลย จะรดน้ำศพกี่โมงครับ" เจนจบถาม
วิ กันดาบอกเวลาและสถานที่ให้สองหนุ่มทราบ เค็นถอนใจพึมพำว่า นุดีคงจะพบกับความสุขสงบอย่างแท้จริงเสียที แล้วเจนจบก็ถามวิกันดาเรื่องอนิรุทธิ์ เพราะเข้าใจว่าเขากลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว แต่วิกันดาปฏิเสธ เจนจบจึงชวนเค็นกลับเพื่อให้วิกันดาได้พักผ่อน
อนิรุทธิ์ยืนเหม่อ มองออกออกไปนอกระเบียง เห็นคนงานก่อสร้าง พ่อแม่ลูกนั่งกินข้าวกันหยอกล้อกันไปอย่างมีความสุขตามประสาก็นึกสะท้อนใจ เขาบอกบอกกับตัวเองว่า
"คนเรายังจะต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีก"
วิ กันดาเป็นธุระจัดการเรื่องงานให้ศพนุดีโดยมีอนิรุทธิ์เป็นผู้ช่วยอย่างแข็ง ขัน อรอินทร์กับวรนารีก็มาร่วมงานด้วยและหลังจากเสร็จพิธีแล้ว อรอินทร์ก็บอกข่าวดีกับวิกันดาและอนิรุทธิ์ว่า เธอจะแต่งงานกับวาทิน จึงอยากเชิญทั้งคู่ไปร่วมงานด้วยมาเชิญ วิกันดารับปากแล้วขอตัวออกไปคุยกับเจนจบและเค็นที่ยืนรออยู่ อนิรุทธิ์ไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เจนจบบอกกับวิกันดาว่า เค็นจะกลับญี่ปุ่น และเขาก็จะไปกับเค็นด้วยจึงเอ่ยคำลาวิกันดา
"ลาก่อน คุณวิกันดา ถ้าจะพูดว่าลาชั่วกัลปาวสานก็เห็นจะใช่" เจนจบเดินเศร้าออกไป วิกันดามองตาม
เค็น อธิบายว่า "เจนจบกำลังอ่อนแอมาก เพราะเขาหวังในสิ่งที่เขารู้ว่าไม่มีวันจะได้ คุณควรคืนดีกับ ดร.อนิรุทธิ์ได้แล้ว เขารักคุณมาก" แต่วิกันดาปฏิเสธว่าไม่จริง
"คุณวิ กันดา ลืมอดีตเสียเถิด ทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่ ผมอยากเห็นคุณมีความสุข ถ้าความสุขเป็นสิ่งที่ซื้อได้ ผมจะซื้อมันเป็นของขวัญให้คุณ" เค็นพูดจากใจ
"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากไม่ว่าต่อไปเราจะได้พบหรือไม่ได้พบกันอีกก็ตามฉันจะไม่มีวันลืมทั้งคุณและคุณเจนจบ" วิกันดายิ้มให้
อร อินทร์ลงมาคุยกับถาวรเรื่องที่เธอจะแต่งงานกับวาทิน ถาวรดีใจที่น้องสาวตัดใจจากอนิรุทธิ์ได้เสียที เพราะรู้ดีว่าผู้หญิงคนเดียวที่อนิรุทธิ์ก็คือวิกันดา และเขาก็หวังว่า ผู้ชายอย่างวาทินจะช่วยเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปของอรอินทร์ได้ เหมือนกับที่วิกันดาช่วยเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปของอนิรุทธิ์
"และที่สำคัญที่สุดก็คือ รักคนที่เขารักเราดีกว่า" ถาวรลูกผมอรอินทร์
"ค่ะ อรก็คิดอย่างนั้น หนูนิ่มจะได้มีครอบครับที่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูกเสียที" อรอินทร์สะอื้น
"อรตัดสินใจไม่ผิดหรอก แล้วนี่เขาจะแต่งงานเมื่อไหร่ อีกไม่กี่วันพี่ก็ต้องไปอเมริกาแล้ว อรจะแต่งก่อนหรือแต่งหลัง"
" พี่ถาไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ อรตกลงกับเขาแล้วว่าจะไปจดทะเบียนแล้วก็ทำบุญกันเงียบๆ สองคน เขาก็เป็นพ่อม่าย อรก็เป็นแม่ม่าย ไม่อยากทำอะไรให้มันเอิกเกริก"
" วาทินกับอรคิดถูกแล้ว ชีวิตที่ราบเรียบง่ายคือชีวิตที่สงบและมีความสุขอย่างแท้จริง พี่ขออวยพรล่วงหน้าให้น้องสาวคนเดียวของพี่มีความสุขกับชีวิตที่เลือกตลอด ไป"
"ขอบคุณค่ะ พี่ถา ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้อรกับลูกตลอดมา" อรอินทร์ตื้นตันใจ
"นุดี" วิกันดาพึมพำหยิบภาพนุดีขึ้นมาดู
เสียง เคาะประตูดังขึ้น เธอรีบวางรูปลงแล้วหันไปมองก็เห็นอนิรุทธิ์เดินเข้ามางอนง้อ แต่วิกันดาก็ยังคงวางเฉย อนิรุทธิ์จึงเปลี่ยนเรื่องชวนเธอไปฮันนีมูนรอบสอง วิกันดาปฏิเสธแล้วเปิดประตูห้องเชิญอนิรุทธิ์ออกไปอย่างสุภาพ อนิรุทธิ์ถอนใจเดินจ๋อยออกไปเล่นกับลูกๆ ที่สนาม วิกันดาออกมาไปยืนมองที่ระเบียง พลางนึกถึงคำพูดของเค็น
"จำใบเซียมซีของคุณได้หรือเปล่า ฤดูใบไม้ผลิของคุณมาถึงแล้ว"
วิกันดาถอนใจยาวมองอนิรุทธิ์ที่โบกมือให้ แล้วตอบว่า "ยังหรอกเค็น ฤดูใบไม้ผลิของฉันยังไม่มาถึงง่ายๆ หรอก"
จบบริบูรณ์ เครดิต : http://www.oknation.net/blog/lakorn
|