ซอน ต๊อก 30  
 
 ยองชุนเอ่ยถามคิมซอยอนว่า "เรื่องแบบนี้จะทำได้ไงครับ"
 "ตอนนั้น ข้าก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน" คิมซอยอนว่า
 "เฮ่อ ให้เปิดเผยเรื่องปฏิทิน แม้แต่วันเพาะปลูกก็ให้กรมวังประกาศ ไม่ต้องให้ฝ่าบาททรงออกหน้าอีก แค่นี้ก็ส่งผลถึงอำนาจของราชสำนักเป็นอย่างมากแล้ว"
 "แน่นอน เพราะตลอดเวลาที่ผ่าน เรื่องเหล่านี้ อยุ่ในความรับผิดชอบของมีซิลทั้งนั้น"
 "ใช่ แต่เดิมทีเป็นหน้าที่ของเชื้อพระวงศ์มากกว่า กว่า 700 ปีที่สถาปนาราชวงศ์มา กลับถูกผู้หญิงคนนี้ ยึดอำนาจภายใน 20 ปีเท่านั้น"
 คิม ซอยอนถอนใจ ยองชุนกล่าว "พอมาวันนี้เราจะคืนอำนาจบางส่วนให้ราษฎร"
 "แม้ องค์หญิงจะมีเหตุผลที่ทำแบบนี้ แต่ก็น่าเป็นห่วงไม่น้อยเหมือนกัน"
 ยอง ชุนถาม "ยิมจง เจ้ามีความเห็นยังไงบ้าง"
 ยิมจงตอบว่า "ข้าเป็นเพียงองครักษ์ ไม่กล้าแสดงความเห็นต่อเรื่องของบ้านเมืองหรอกครับ แต่ว่า ถ้าในหมู่องครักษ์ด้วยกัน คงมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์บ้าง"
 พระเจ้า จินพยองตรัสกับพระมเหสีมายาและองค์หญิงมานมยองว่า
 "เป็นเรื่องที่น่า ตกใจมาก ให้เปิดเผยเรื่องปฏิทินยังพอว่า นี่ยังให้กรมวังเป็นคนประกาศวันเพาะปลูกอีก"
 "แม้ว่าจนวันนี้ งานเหล่านี้ยังเป็นหน้าที่มีซิลก็ตาม แต่เพราะคราวก่อนที่เกิดสุริยคราส ทำให้องค์หญิงได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง เราน่าจะเห็นชอบกับนางนะเพคะ" องค์หญิงมานมยองว่า
 พระเจ้าจินพยองถอนพระทัย "เฮ่อ ต่อให้สร้างหอดูดาวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา ชาวบ้านจะเข้าใจความหมายนี้หรือเปล่า"
 "องค์หญิงต๊อกมานอาจจะมองการณ์ ไกลแถมเป็นเด็กฉลาดอีก แต่เรื่องคราวนี้ก็ทำให้หม่อมฉันเป็นห่วงนัก"
 "เฮ่อ เรื่องแบบนี้จะเป็นไปได้หรือ ขุนนางส่วนใหญ่ต้องคัดค้านแน่ เพราะบางคนก็เป็นพวกหัวโบราณ ไม่ยอมรับการเปลี่ยนแปลงง่ายๆ หรอก"
 ด้าน ไอชองก็กล่าวกับคิมยูซินและพีดัมว่า
 "เรื่องนี้ข้าไม่เห็นด้วย ไม่มีเหตุผลซักนิด"
 "ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ เจ้าไม่เข้าใจเจตนาขององค์หญิงหรือไง"
 "เราได้อำนาจมาอย่างยากเย็น หลังจากพระเจ้าจินฮึงสวรรคต มีซิลก็ครองอำนาจเป็นยิ่งกว่าเทพแห่งสวรรค์ จนตอนนี้กลับมาเป็นของเรา เมื่อเป็นแบบนี้ ก็ต้องใช้ในการบริหารบ้านเมืองให้เกิดประโยชน์มากกว่า"
 "แต่ถ้าใช้ เรื่องพวกนี้ไปหลอกชาวบ้านอีก องค์หญิงก็ไม่ต่างจากท่านมีซิลตรงไหนน่ะสิ"
 "หึ บนเส้นทางการเมือง ใช้คุณธรรมอย่างเดียวจะไปรอดหรือ"
 "เฮ่ย แล้วเจ้าเห็นว่าไงบ้าง คัดค้านหรือเปล่า"
 "หือ โธ่เอ๊ย จุ๊ๆๆ องค์หญิงทรงเป็นอัจฉริยะ ท่านรู้หรือเปล่า ไม่รู้อะไรซะบ้าง เฮ่ย ข้ายังฉลาดซะกว่า กินอะไรเข้าไปน๊า ถึงได้เป็นคนหัวใสขนาดนี้ นางไม่ได้ต้องการชิงอำนาจ แต่จะทำลายอำนาจต่างหาก"
 แล้วไอชองก็ไปบอก องค์หญิงต๊อกมานว่า
 "องค์หญิง ทรงถืออำนาจไว้เถอะพะยะค่ะ ที่แล้วมามีซิลกุมอำนาจจนสร้างแนวทางที่ผิดเพี้ยน เดิมเป็นของราชสำนักอยู่แล้ว ทำไมถึงทรงคิดว่าผิดต่อหลักธรรม องค์หญิงไม่ได้เป็นเชื้อพระวงศ์หรอกหรือพะยะค่ะ"
 องค์หญิงต๊อกมานว่า "ถ้าข้ามีอำนาจในมือ ซักวันก็จะมีคนอื่นมาแย่งชิงอีก แต่ถ้าสูญเสียไป ข้าก็จะหาวิธีเอากลับคืนมา เพราะคิดว่าไม่มีอำนาจ ข้าจะไม่สามารถทำอะไรได้เลย ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงคิดกระจายอำนาจออกไป ไม่ให้ผูกติดกับใครอีก"
 คิมยูซินถาม "นี่คือข้อตกลงระหว่างองค์หญิงกับไต้ซือวาชอนใช่ไหม"
 องค์หญิงต๊อกมาน ยอมรับ "ใช่ ไต้ซือเป็นผู้มีความรู้ เกี่ยวกับเรื่องสรรพสิ่ง แต่ต้องอยู่ใต้อำนาจการเมืองอย่างเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่น่าเสียดาย"
 "เพราะ ฉะนั้น องค์หญิงจึงไม่ต้องการรวบอำนาจไว้เอง แต่จะกระจายออกไปมากกว่า"
 "แต่ ว่า นั่นเป็นสิทธิ์ของราชสำนักอยู่แล้ว ทำไมถึงได้"
 "เดิมทีนั้น แผ่นดินไม่ได้เป็นของใครคนใดคนหนึ่ง"
 และเมื่ออยู่กันตามลำพัง คิมยูซินก็ถามองค์หญิงต๊อกมานว่า
 "ทรงมีความคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทรงคิดมานานหรือฟังจากใครมา"
 "หึ พอท่านมาถามแบบนี้ ข้าก็รู้สึกละอายใจ จริงๆ แล้ว ทีแรกเพื่อจะให้คำตอบแก่ไต้ซือ ทำให้ข้านึกถึงเรื่องพวกนี้ ความรู้เรื่องดาราศาสตร์ไม่ควรเป็นสมบัติส่วนตัวของใคร เพื่อจะหาทางออกในเรื่องนี้ ทำให้ข้าแตกความคิดออกไปหลายทาง"
 "ไม่ว่าจะ ทรงคิดได้เพราะอะไรก็ตาม หม่อมฉันเห็นว่าองค์หญิง ทรงมีความคิดที่ล้ำหน้าไปไกล"
 "พูดแบบนี้หมายความว่าไง"
 "พอได้ฟัง แนวคิดขององค์หญิง ทำให้หม่อมฉันนึกถึงเรื่องความศรัทธา"
 "เรื่องความ ศรัทธาหรือ"
 "ท่านพ่อเคยบอกว่า สมัยก่อนชนชั้นปกครองของเรา เลื่อมใสในตำหนักเทพมาก ถึงขนาดไม่ยอมให้ศาสนาอื่น เข้ามาเผยแผ่คำสั่งสอน แต่ว่า เรื่องความเชื่อเป็นสิ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนง่ายๆ ทำให้มาถึงวันนี้ ตำหนักเทพยังเป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวชิลลาอยู่ และเป็นเหตุให้ มีซิลใช้ตรงนี้สร้างอำนาจขึ้นมา"
 "หึ ใช่ ข้ายังต้องเรียนรู้อีกหลายอย่าง และอยากให้ท่านชี้แนะด้วย"
 "พะยะค่ะ"
 "แต่ ว่า เมื่อกี้หลังจากคุยกับมีซิลอยู่พักใหญ่ ทำให้ข้ารู้สึกกลัว"
 "นางทำ อะไรที่น่ากลัว เป็นการข่มขู่องค์หญิงหรือ"
 "เปล่าหรอก นางตั้งคำถามชวนคิดมากมาย แต่แล้ว พอข้าตอบไปทีละข้อ กลับรู้สึกตกใจกับตัวเองมากกว่า"
 "หึ หม่อมฉันไม่เข้าใจที่รับสั่ง"
 องค์ หญิงต๊อกมานว่า "ข้าสงสัยว่า นั่นเป็นคำพูดจากปากข้าจริงหรือเปล่า ที่แล้วมาข้าเคยคิด คิดเรื่องพวกนี้ด้วยหรือ ข้ารู้สึกว่าตัวเอง เหมือนเคยทบทวนเรื่องพวกนี้มาก่อนในอดีต และพร้อมจะตอบคำถามอยู่แล้ว หึ ท่านว่าน่าแปลกมั้ยล่ะ"
000000000000000

 มีซิลเอ่ยกับพวกซอ วอนอย่างหัวเสียว่า
 "เป็นความคิดที่โง่นัก"
 ซอวอนว่า "หมายถึงองค์หญิงองค์หญิงต๊อกมานน่ะหรือ"
 "ใช่ วาดวิมานซะสวยหรู แต่จริงๆ ทำไม่ได้ซักอย่าง"
 "ใช่ แนวคิดกับการปฏิบัติจริง บ่อยครั้งมักจะสวนทางกัน"
 "แน่นอนอยู่แล้ว นางช่างมองโลกในแง่ดีซะจริง"
 "สมัย ก่อนพระเจ้า “พอบฮึง” พยายามจะนำคำสอนของพุทธองค์มายังแคว้นชิลลา แต่จนวันนี้พวกชาวบ้าน ยังคงกราบไหว้ฟ้าดินและบรรพชนของตัวเอง โดยไม่ศรัทธาในคำสอนอื่น"
 "ข้าก็ว่าอย่างงั้น มนุษย์ถ้าไม่มีที่พึ่งทางใจ เขาจะใช้ชีวิตอยู่ไม่ได้ จะว่าข้าหลอกใช้สวรรค์ก็ถูก แต่จริงๆ แล้ว ชาวบ้านก็ใช้ข้าอีกต่อเหมือนกัน"
 "ใช่ สิ่งที่ชาวบ้านต้องการคือความเชื่อมโยงระหว่างมนุษย์กับสวรรค์ ทำให้ความเชื่อของพวกเขา เป็นความจริงที่จับต้องได้"
 "แต่แล้ว จะให้พวกเขาปฏิเสธข้า บอกว่าข้าไม่มีอำนาจ ไม่อาจรู้ถึงอนาคต ซึ่งไม่ต่างกับคนธรรมดา นี่คือสิ่งที่ชาวบ้านไม่มีวันยอมรับว่าเป็นความจริง เหตุผลแค่นี้ยังไม่เข้าใจ ยังกล้ามาสู้กับข้าอีก"
 ซอวอนว่า "ท่านเซจู ท่านพูดถูกทุกอย่าง แล้วทำไม จู่ๆ กลับนิ่งเงียบซะล่ะ ท่านเซจู"
 "แต่ ว่า หึ ข้ารู้สึกอิจฉานาง"
 "อะไรนะ"
 เวลานั้นองค์หญิงต๊อกมานกล่าว กับคิมยูซินว่า
 "ข้ารู้สึกว่า ท่านมีซิล เป็นผู้หญิงที่เก่งมาก ตอนข้ายังเด็ก เคยอ่านประวัติผู้ยิ่งใหญ่หลายคน และนางก็เหมือนผู้ยิ่งใหญ่ ที่โดดออกมาจากหนังสือ"
 "หึ ถ้าไง หม่อมฉันขอทูลว่า องค์หญิงยังต้องเรียนรู้อีกมากนัก"
 "หา"
 "โดยเฉพาะการรับมือศัตรู ต้องมองให้ชัดและเข้าถึง ความรู้สึกของอีกฝ่ายจึงจะบรรลุผล"
 "หึ ท่านคิดอย่างงั้นหรือ"
 ซอวอนนิ่งคิดแล้วถามมีซิลว่า
 "ท่านเซจู นางมีอะไรให้อิจฉาหรือ"
 "อันดับแรกคือ ข้าชื่นชมแนวคิดของนาง นั่นเป็นสิ่งที่คนอยู่ในวังมานานอย่างข้า ไม่กล้าแม้แต่จะคิดเปลี่ยนแปลง ข้อที่สอง นางยังเด็กกว่าข้ามากนัก ถ้าอยู่ไปนานๆ ซักวันจะแยกการปกครองออกจากความเชื่อของราษฎรและทำให้คนหายงมงาย รู้จักแยกแยะด้วยเหตุผล ถึงตอนนั้นข้าก็แก่ซะแล้ว"
 "แล้วไงอีก"
 "ยัง มีอีกข้อ ข้อที่สามคือ"
 "คืออะไรหรือท่าน"
 "เพราะอะไร ทำไมข้าไม่ใช่เชื้อพระวงศ์เหมือนนาง ถ้าข้าได้ครองตำแหน่งพระมเหสีจริง ไม่แน่อาจทำงานได้มากกว่านี้อีก"
 "ท่านเซจู"
 "ข้ามีซิล ไม่มีโอกาสจะสร้างฝัน ให้เป็นจริงได้อีก"
 ฝ่ายองค์หญิงต๊อกมานก็กล่าว กับคิมยูซินว่า
 "หลังจากคุยกับนางจบแล้ว ทำให้ข้าเกิดความคิดอย่างหนึ่ง คืออยากคุยกับนางต่ออีก อยากแลกเปลี่ยน ความคิดเห็นกับมีซิลให้มากกว่านี้ เพราะฉะนั้น ท่านรู้มั้ยว่าก่อนออกมา ข้าพูดอะไรกับนาง"
 "พูดอะไรหรือพะ ยะค่ะ"
 "หึ ข้าอยากให้ท่าน มีอายุยืนถึงร้อยปี"
 มีซิลเข้ามาได้ยิน "หา องค์หญิงรับสั่งว่าไงนะเพคะ"
 องค์หญิงต๊อกมานว่า "เหมือนที่ท่านได้ยินเมื่อกี้ เป็นความคิด ที่จู่ๆ ก็ผ่านแว่บเข้ามา"
 "งั้น หรือ ขอบพระทัยองค์หญิงมาก"
 ซอวอนว่า "อะไรนะ ให้ท่านอายุยืนหรือ เฮ่อๆๆ"
 มีซิลว่า "แย่งอำนาจจากข้าไปชัดๆ ลดความน่าเชื่อถือของข้าลงไป แต่พอคุยกับนางแล้ว ข้าแทบอยากกอดนางมากกว่า ถ้าสมัยก่อนไม่ถูกมุนโนช่วยไป อีกทั้งไม่ใช่องค์หญิงแฝดละก้อ เด็กคนนี้ข้าอาจจะเอามาเลี้ยงเอง"
 มุนโน ยังคงติดตามหาโซวา และมององค์หญิงต๊อกมานด้วยความสงสัย
 "ดาวแคยางจุติมา เป็นองค์หญิงใหม่แห่งแคว้นชิลลา บัดนี้ได้รับการแต่งตั้งแล้ว ถือเป็นบุญวาสนาของบ้านเมือง"
 มุนโนขอพบท่านคิมโดนก ก็แปลกใจ
 "นี่ มันเกิดอะไรขึ้น โซวากับเด็กหายไปงั้นหรือ ข้าตกลงกับนางจะมาพบที่นี่นี่นา"
 "มี วันหนึ่งข้าเตรียมอาหารให้นาง แล้วเห็นแต่จดหมาย"
 จอหมายโซวามีใจความ ว่า "เรียนท่านมุนโน โปรดอภัยที่ข้าไปโดยไม่บอกกล่าว ข้ารู้ว่าท่าน อนาคตคงมีแผนอื่นอยู่ในใจ แต่ว่า ที่ข้ารับพระบัญชาจากฝ่าบาท ก็คือให้องค์หญิงน้อยได้อยู่รอดปลอดภัยก็พอแล้ว ส่วนที่ท่านบอกว่า โตขึ้นใครจะต่อกรกับท่านมีซิล ไม่ว่าข้าหรือองค์หญิง ชาตินี้ไม่ขอยุ่งเกี่ยวจะดีกว่า เพราะข้าคิดแล้วว่า ไม่อยากให้เด็กคนนี้ไปยุ่งกับการเมือง เพราะฉะนั้นโปรดอภัยให้ข้าด้วย"
 มุ นโนคิด "นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ โซวาทำอะไรกับเด็กคนนั้น ถึงให้องค์หญิงแฝดกลับมาอีกครั้ง ซ้ำยังวางแผนได้ขนาดนี้อีก"
 พีดัมกลับ มาหามุนโน
 "ข้ากลับมาแล้วครับ"
 "มาแล้วหรือ"
 "คือ อาจารย์ครับ ท่านเห็นสุริยคราสหรือเปล่า"
 "เห็นแล้วทำไม"
 "เพราะองค์หญิงแฝดได้ คืนตำแหน่ง และจะเปิดเผยเรื่องปฏิทิน ให้ชาวบ้านมีความรู้มากขึ้นน่ะครับ"
 "เจ้า กินยาผิดหรือไง ถึงสนใจเรื่องคนอื่นขนาดนี้"
 "อาจารย์ครับ ถึงเวลา ที่เราควรจะทำอะไรบ้าง"
 "อะไรนะ"
 "ข้าอยากทำงานให้องค์หญิงน่ะครับ"
 "เจ้า อยากทำงานให้องค์หญิงแล้วทำไม นางจะยอมรับเจ้าง่ายๆ หรือ"
 "อาจารย์ครับ องครักษ์ที่เราเจอที่หมู่บ้านยางจี คนที่เป็นลูกน้องก็คือองค์หญิงองค์หญิงต๊อกมาน ข้าทำงานให้นางอยู่"
 พี ดัมพาองค์หญิงต๊อกมานมาพบมุนโน
 "เรื่องเมื่อกี้ ช่วยอธิบายหน่อยสิ ข้าเป็นคนช่วยเจ้าไว้นะ"
 "ใช่ครับ เขาช่วยชีวิตข้าไว้จริงๆ"
 "อะไร นะ เจ้าพูดอีกทีซิ องครักษ์นั่นน่ะหรือ"
 "อึม ใช่ครับอาจารย์"
 "เด็ก คนนั้น" มุนโนว่า
000000000000000000

 องค์หญิงต๊อกมานเข้าเฝ้าพระ เจ้าจินพยอง
 "ฝ่าบาท ทรงอนุญาตได้ไหมเพคะ"
 พระเจ้าจินพยองตรัสว่า "การจะสร้างหอดูดาวยังไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก แต่เจ้ามาเสนอเรื่องอะไรอีก"
 "หม่อม ฉันจะแยกความศรัทธาออกจากการปกครอง นี่คือสิ่งที่คิดไว้เพคะ"
 "หึ เจ้ารู้มั้ยว่านี่เป็นปัญหาเปราะบางแค่ไหน แม้ว่าที่แล้วมา อำนาจจะอยู่ในมือมีซิล แต่ท้ายที่สุด เราก็สามารถเอากลับมาได้อีก ถ้าจะสละตรงนี้ไป เท่ากับลดอำนาจรวมทั้งความเคารพที่มีต่อราชสำนัก แล้วต่อไปเราจะปกครองได้ยังไง"
 "หม่อมฉันขอบังอาจทูลว่า การอ้างอิงสิ่งศักดิ์สิทธิ์เพื่อผดุงไว้ซึ่งอำนาจ เป็นวิธีที่ล้าหลังแล้วเพคะ หม่อมฉันอยากให้ใช้ศาสนา เป็นที่พึ่งทางใจดีกว่า ให้ชาวบ้านได้เรียนรู้เกี่ยวกับคำสอนของพุทธองค์ ส่วนเรื่องความเชื่องมงาย ให้นักวิชาการพิสูจน์ด้วยเหตุผลดีกว่า"
 ทาง ด้านมุนโนก็คิดใคร่ครวญแล้วถามพีดัมว่า
 "เจ้าบอกว่าอยากทำงานให้ องครักษ์นั่น หรือก็คือหนึ่งในองค์หญิงแฝดหรือ"
 "ครับ ข้าคิดอย่างงั้น"
 "เมื่อ ก่อนบอกว่าที่ช่วยนางเพราะความสงสาร ตอนนี้ก็เพราะสงสารนางอีกหรือ"
 "ตอน นี้ไม่ใช่อย่างงั้นแล้ว"
 "เพราะรู้ว่านางเป็นองค์หญิงหรือไง"
 "ไม่ ใช่อีก ต้องบอกว่าองค์หญิงคือนางมากกว่า ถ้าองค์หญิงชิลลาคือนาง ข้าก็พร้อมจะร่วมทางกับนางได้ เพราะความคิดของข้ากับนาง มีส่วนที่ตรงกันหลายอย่าง ความรู้หลายอย่างที่รู้เฉพาะชนชั้นปกครอง เช่นเมื่อไหร่ควรจะเพาะปลูกปลูกยังไงถึงจะได้ผลดี เมื่อไหร่ควรจะเก็บเกี่ยว เป็นสิ่งที่ชาวบ้านไม่เคยรู้ เรื่องของดินฟ้าอากาศ ฤดูกาลฝนตกฟ้าร้อง นางบอกว่าจะเปิดเผยให้หมดน่ะครับ ที่สำคัญ ตอนนี้นางกำลังสร้างหอดูดาวอยู่"
 มุ นโนแปลกใจ "หอดูดาวหรือ"
 "ใช่ครับ เป็นการเปิดเผยปรากฎการณ์บนท้องฟ้า โดยไม่ต้องปกปิด แต่ให้รู้วันเวลาไปเลยครับ"
 เซจองเรียกประชุมแล้วกล่าว ว่า
 "เมื่อทุกคนมาพร้อม เราก็จะเริ่มการประชุมเดี๋ยวนี้ ประเด็นในวันนี้ จะถกเกี่ยวกับการสร้างหอดูดาว ทุกท่านมีความเห็นยังไงก็ว่ามา งั้นตอนนี้ ขอให้ทุกท่าน ลงมติว่าสนับสนุนหรือคัดค้านเรื่องนี้ เอาล่ะ เกี่ยวกับประเด็นที่จะสร้างหอดูดาวนั้น ขุนนางทั้งสิบได้ลงมติ แสดงความเห็นชอบเป็นเอกฉันท์ ข้าในฐานะเสนาบดีขอประกาศให้รู้ว่า"
 องค์ หญิงต๊อกมานกล่าวว่า "ที่ท่านเรียกประชุมวันนี้ ทำให้ข้าเดาใจไม่ถูก ไม่ทราบว่า มีจุดประสงค์อะไรกันแน่"
 มีซิลว่า "ก็ไม่มีจุดประสงค์อะไรหรอก"
 "แต่ท่านก็ไม่มีท่าทีว่า จะเห็นด้วยกับเรื่องนี้"
 "ใช่ หม่อมฉันไม่จำเป็นต้องบอกว่าเห็นชอบด้วย แต่ก็ไม่อยากคัดค้านให้ยุ่งยาก"
 เซจองกล่าวกับมีเซ็งว่า "เมื่อกี้ ข้าเห็นคิมซอยอนกับยองชุน ท่าทางเหมือนจะแปลกใจมาก"
 "ถ้าเดาไม่ผิด พวกเขาคงนึกว่าเราต้องคัดค้านแน่ แต่ทุกคนกลับเห็นด้วยง่ายๆ เฮ่อๆๆ"
 ฮา จองกระแอมนิด "ถึงเราจะทำตามคำสั่งท่านแม่ก็เถอะ แต่ทำไมต้องไปเห็นด้วยกับนางล่ะครับ"
 "หึ การจะสร้างอะไรซักอย่าง ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ที่สำคัญคือ ประโยชน์ของหอดูดาวใช้ทำอะไรได้บ้างต่างหาก"
 "ก็ถึงว่า พอสร้างเสร็จ มันก็เป็นแค่หอดูดาว ถ้าเราไม่ใช้ประโยชน์ มันก็ไม่มีความหมาย ยิ่งชาวบ้านที่รู้น้อยด้วยแล้ว จะทำอะไรได้บ้าง หือ"
 "ถ้าอย่างงั้น เราก็อย่าให้สร้างแต่แรกสิครับ จะได้หมดเรื่องหมดราว"
 "องค์หญิงต๊อกมาน ใช้เรื่องสุริยคราส ทำให้นางได้ตำแหน่งองค์หญิงกลับคืน จากนั้น นางก็ใช้อำนาจที่มีสร้างหอดูดาวขึ้นมา แต่งานนี้จะทำให้นางถูกบั่นทอนความน่าเชื่อถือ" มีซิลว่า
 ซอวอนว่า "เพราะมันจะเกิดความขัดแย้ง"
 มีซิลว่า "ใช่ พอหอดูดาวสร้างเสร็จและงานที่จะดำเนินต่อจากนั้น นางจะเผชิญกับความขัดแย้งอย่างหนักหน่วง ข้าจะดูว่าถึงตอนนั้น นางจะแก้ปัญหานี้ยังไง"
 พีดัมกลับมาหาองค์หญิงต๊อกมานและถามว่า
 "องค์ หญิงจะชนะมีซิลได้ไหม"
 องค์หญิงต๊อกมานแปลกใจ "เป็นอะไร จู่ๆ มาถามเรื่องนี้กับข้า"
 "หม่อมฉันถามองค์หญิงก่อน ยังไงก็ตอบก่อนได้ไหม ทรงคิดว่า จะเอาชนะมีซิลได้ไหม"
 "มีซิลหรือ? ข้าก็กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ จะชนะนางได้ไหม ชนะแล้วจะทำไงต่อไป เพราะว่านาง เป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวมาก แต่ว่า มีของอย่างหนึ่ง ที่ข้ามี แต่นางไม่มีแน่นอน"
 "คืออะไร"
 "คู่ต่อสู้ที่ชื่อ มีซิลไง"
 พี ดัมทำตาโต "หา"
 "ข้าน่ะ มีคู่ต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่อย่างนาง แต่นาง หลังจากพระเจ้าจินฮึงสวรรคต ตลอด 20 กว่าปีนี้ไม่เคยมีคู่ต่อสู้ซักคน ถ้าข้าชนะนางได้ จะเป็นคนเก่งยิ่งกว่านางอีก ที่สำคัญ จากการพูดคุยกับนาง ทำให้ข้ารู้ว่า แม้ว่านาง จะไม่กลัวสวรรค์หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่กลับกลัวเสียงของราษฎร ฉะนั้นแม้จะฟังเสียงของชาวบ้านหน่อย นางก็ยังไม่กล้าทำ แต่ว่า ข้าไม่เคยกลัวที่จะฟังการวิจารณ์ของใคร มีคนมาระบายความทุกข์กับข้าก็ยิ่งดี ให้ช่วยแก้ปัญหา นั่นแสดงว่ายอมรับข้า"
 "แสดง ว่าที่เกลี้ยกล่อมไต้ซือวาชอนได้"
 องค์หญิงต๊อกมานกล่าวว่า "ใช่ ทีแรกข้าก็จับทางไม่ถูก ไม่รู้จะตอบเขายังไงดี แต่ว่า เพื่อจะให้เขามาช่วยทำงาน เพื่อให้เข้าใจในตัวเขา ข้าจึงฟังปัญหาของเขาหลายอย่าง จนสุดท้ายก็พบคำตอบ ต่อไปไม่ว่าขุนนาง หรือแม้แต่ราษฎร คงจะตั้งคำถามกับข้ามาก มาย และข้าก็จะไม่มีความกลัว ยินดีรับฟังทุกคำถาม จากนั้นก็พยายาม หาคำตอบให้พวกเขา นี่คือทางเดียว ที่จะเอาชนะมีซิลได้ ทีนี้ตาเจ้าพูดบ้าง ทำไมจู่ๆ มาถามเรื่องนี้"
 "เหตุผล มีอยู่สองข้อ คือหนึ่ง หม่อมฉันเห็นความตั้งใจขององค์หญิงแล้ว รู้สึกว่ายิ่งใหญ่มาก เลยไม่กล้าเสียมรรยาทอีก"
 "หึ แล้วยังไง"
 "เหตุผล ข้อสองก็คือ นับแต่วันนี้เป็นต้นไป หม่อมฉันจะถือว่าองค์หญิงเป็นนาย"
 "เพราะ อะไร"
 "อาจเพราะคราวก่อนองค์หญิงทรงหลอกหม่อมฉันจนตายใจนึกว่าจริง เลยไม่อยากเป็นศัตรูกับองค์หญิงมั้ง"
 "หึ ข้าก็เหมือนกัน ไม่อยากเห็นเจ้าเป็นศัตรูเลย"
 "หม่อมฉันพีดัม ขอคำนับ องค์หญิงองค์หญิงต๊อกมานผู้เป็นนาย"
 พีดัมนึกถึงคำพูดของมุนโนที่ถามว่า
 "ถ้า อย่างงั้น เจ้าคิดว่าองค์หญิงองค์หญิงต๊อกมาน จะมีความสามารถพอจะต่อกรกับมีซิลได้ไหม"
 "เฮ่ย ยังไงก็ตามแต่ อาจารย์ไม่ต้องห่วงแทนข้าหรอก หึ คิดได้แค่นี้ก็พอแล้ว ถูกต้อง ไม่ลองก็ไม่รู้ ข้าจะขอวัดดวงซักครั้ง วู้ ว้าว"
 พีดัมมีโอกาสต่อสู้กับ ชิซู ทำให้ชิซูไปบอกซอวอนว่า
 "เหมือนที่คิดไว้ เป็นวิชาของมุนโน โดยเฉพาะท่าปกป้อง เป็นวิชาเฉพาะของมุนโนจริงๆ หนุ่มคนนี้เป็นใครครับ"
 "ข้า ก็ไม่รู้เหมือนกัน มุนโนงั้นหรือ"
 "ข้าจะจับตาดูเขาไว้" ชิซูว่า
 คิม ยูซินเข้ามาพบองค์หญิงต๊อกมาน 
 "ขอทรงอภัย หม่อมฉันมาสายไปหน่อย"
 "ไม่ หรอก ท่านไม่ได้มาสาย"
 "หึ เฮ่อ องค์หญิงอยู่นี่ทั้งคืน ไม่ได้บรรทมเลยหรือ"
 "หึ มีงานต้องทำอีกเยอะ"
 "หึ พวกนี้คืออะไรหรือพะยะค่ะ"
 "หึ ข้ากำลังดูประเภทของส่วยที่ชาวบ้านต้องจ่ายให้ทางการ เดิมที ว่าจะจัดระเบียบกรมคลังใหม่ด้วยซ้ำ หึ แต่มันเยอะจนปวดหัว ต้องมีพิธีเซ่นไหว้ก่อนจะเริ่มก่อสร้าง ช่วยไปบอกไต้ซือวาชอนให้หาฤกษ์เพื่อจะได้ลงมือ" องค์หญิงต๊อกมานสั่งไอชอง
 ไอ ชองรับคำ "พะยะค่ะ"
 "อีกอย่าง เราต้องคอยประสานงานกับไต้ซือตลอด เกี่ยวกับรูปแบบก่อสร้างหอดูดาว อย่าให้ผิดจากที่วาดไว้"
 "พะยะค่ะ หม่อมฉันทราบแล้ว"
 "ท่านคิมยูซิน ชาวคาย่าที่อยู่เมือง “อัมยางจู” เราจะฝึกให้เป็นกองกำลังที่เข้มแข็ง"
 "หม่อมฉันดูให้อยู่แล้ว"
 "อย่า ลืมว่าเรื่องนี้ เป็นโครงการระยะยาวที่ต้องทำอย่างต่อเนื่อง แต่ตอนนี้ กำลังทหารอยู่ในมือท่านซอวอนคนเดียว แม้ว่าใต้เท้าคิมจะมีทหารที่ดูแลเมืองหลวงบางส่วน แต่ก็ไม่พออยู่ดี อีกอย่าง พวกเขาจะยอมช่วยเราทำงานหรือเปล่า เราก็ไม่รู้แน่"
 "หม่อมฉัน จะฝึกทหารชุดใหม่ ที่พร้อมจะทำงานให้องค์หญิงทุกเมื่อ"
 "ดีมาก ท่านไปเชิญท่านแวยากับซอแจ ให้กลับมาพบข้าด้วย"
 "องค์หญิง ทำไมจะให้พวกเขา" ไอชองถาม
 "ถ้าจะให้กำลังของเผ่าคาย่า ขึ้นกับท่านคิมยูซินโดยตรง ทางที่ดี คืออย่าให้พวกเขาอยู่ไกล อีกอย่าง แวยากับซอแจมีพื้นเพเป็นนักรบ ถ้าให้อยู่เมือง “อัมยางจู” ด้วยกำลังที่พวกเขามี อาจถูกมองว่าซ่องสุมทหารเพื่อก่อกบฎก็ได้ ฉะนั้นจึงอยากให้ท่าน หาที่อยู่ให้พวกเขามาอยู่เมืองหลวงซะ จะได้อุ่นใจ"
 "พะ ยะค่ะ หม่อมฉันเข้าใจ"
0000000000000

 โพจองกล่าวกับมีซิลว่า
 "ท่าน แม่ ได้ยินว่าเมื่อคืน องค์หญิงต๊อกมานอยู่ในห้องทรงงาน ไม่ได้กลับไปบรรทมที่ตำหนัก"
 "งั้นหรือ ถ้าตอนนี้เรามีองค์หญิงแบบนี้ซัก 10 องค์คงจะดีไม่น้อยน่ะนะ"
 ซอวอนว่า "ดูเหมือนนางจะตั้งความหวังกับการสร้างหอดูดาวไว้มาก"
 "รู้หรือยังว่า เมื่อไหร่จะลงมือก่อสร้าง"
 "เห็นว่ายังไม่ได้ฤกษ์ดี แต่สถานที่ กำหนดไว้ที่เขต “พันวา” ด้านตะวันออก"
 "เอาเถอะ รู้แล้ว เจ้าออกไปก่อน"
 โพ จองว่า "แต่ว่า ต๊อกชอนให้มาถามว่า เราจะทำไงดี กับคนที่ชื่อโซวาน่ะครับ"
 ซอ วอนถามว่า "อาการของนางดีขึ้นบ้างหรือยัง"
 "แผลบาดเจ็บทุเลาหมดแล้ว แต่ว่า อาการสติฟั่นเฟือนยังไม่ดีน่ะครับ"
 มีซิลว่า "ไม่สำคัญอีกแล้ว นางจะมีประโยชน์อะไรกับเราอีก"
 โพจองจะว่า "แต่ว่า"
 มีซิลสวนว่า "ข้าไม่ใช่คนที่ชอบกักตัวประกันไว้ต่อรองผลประโยชน์ นางไม่สำคัญอีกแล้ว"
 โพ จองเข้าใจ "หมายความว่า ครับ ข้าจะจัดการให้"
 เหล่าองครักษ์ต่างคุยกับ เรื่ององค์หญิงต๊อกมาน โซวาที่อยู่ใกล้ๆ ตั้งใจฟังด้วย
 "รู้ข่าวแล้วใช่ ไหม องค์หญิงต๊อกมานบอกว่าจะสร้างหอดูดาวแน่ะ"
 "ใช่ ได้ยินว่าจะเห็นเดือนดาวอย่างชัดเจน มองเห็นทั้งท้องฟ้า รู้ปรากฎการณ์ต่างๆ ด้วย"
 "เชอะ ให้ชาวบ้านดูท้องฟ้าจะเข้าใจอะไรได้ แถมยังว่าจะเปิดเผยเรื่องตำหนักเทพอีก ไม่เข้าใจเลยว่าทรงเพี้ยนหรือเปล่า"
 "เห็น ท่านพูด ข้าก็ขอพุดบ้าง ไอ้เรื่องเพี้ยนไม่เพี้ยนยังเป็นอีกเรื่อง แต่จนวันนี้ข้ายังไม่อยากเชื่อว่าองค์หญิงต๊อกมานจะเป็นองค์หญิงได้"
 โซ วาได้ยินก็อึ้ง "หา องค์หญิงหรือ"
 "อยู่ดีๆ ดันเป็นองค์หญิงขึ้นมา แล้วจะให้เรียกองค์หญิงองค์หญิงต๊อกมานได้ยังไง มันกระดากปากน่ะ"
 โซวา อึ้งไป "องค์หญิงต๊อกมาน เอ่อ"
 แล้วเหล่าองครักษ์ก็ได้รับคำสั่งให้ จัดการโซวา พอดีโซวาได้ยินก็วิ่งหนีไป องครักษ์รีบตามไปเจอแทพุงกับกุกซอนก็บอกให้ช่วยกันตามหา
 พีดัมพามุนโน มาสถานที่กำลังสร้างหอดูดาว
 "เห็นมั้ยล่ะครับ ข้าไม่ได้โกหกท่านซักนิด หึ ชาวบ้านก็อยากรู้เหมือนเรา เดี๋ยวท่านก็ดูเองละกัน ไปเถอะอาจารย์" พีดัมว่า
 พวกชาวบ้านมุงดูประกาศ
 "เห็นมั้ย เขาจะสร้างหอดูดาว คืออะไรก็ไม่รู้"
 "วันนี้องค์หญิงจะมาทำพิธีเริ่มงานก่อสร้าง"
 "หอ ดูดาวคืออะไรน่ะ จะเป็นบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์อีกแห่งหรือไง"
 พีดัมกล่าวกับ มุนโนว่า "เห็นมั้ยครับ ขบวนเสด็จออกมาแล้ว หึๆๆ องค์หญิงเคยบอกว่าอยากรู้จักอาจารย์ ตามมาเร็วเข้า"
 คิมยูซินกล่าวกับไอ ชอง "คนในวังไม่มีใครมาเลยหรือ"
 ไอชองถอนใจ "เฮ่ย ก็ถึงว่าน่ะสิ"
 พี ดัมพามุนโนเข้ามา "แหะ ข้าพาอาจารย์มาดูด้วย แหะ เอ๊ะ โธ่เอ๊ย เขาไปไหนนะนี่ เมื่อกี้ยัง ตามอยู่ข้างหลังเลย"
 จุปังกับโกโตเข้ามาก็ บ่น "ทำไมคนหร็อมแหร็มขนาดนี้"
 "นั่นสิ นึกว่าคนจะมากันล้านเจ็ด"
 "พวก ขุนนางกับเชื้อพระวงศ์ก็เหลือเกิน ไม่มีใครโผล่มาซักคน"
 องค์หญิงต๊อก มานเข้ามา คิมยูซินประกาศ
 "ทุกคนคุกเข่าลง ถวายการต้อนรับองค์หญิง"
 จุ ปังกล่าว "คือว่า องค์หญิงองค์หญิงต๊อกมาน โบราณว่า การเซ่นไหว้ต้องทำในบรรยากาศที่เงียบสงบ ห้ามจ่อกแจ่กจอแจ วันนี้สิ่งแวดล้อมเป็นใจ คนก็ไม่เยอะจริงมั้ย พูดสิ"
 "นั่นสิพะยะค่ะ คนเยอะก็ยิ่งวุ่นวาย ดูแลไม่ทั่วถึง เดี๋ยวมีเรื่องอีก"
 "ก็ถึงว่า ขอแค่ทำเลดีก็พอ คนน้อยคนมากไม่สำคัญหรอก จริงมั้ย"
 โกโตรีบสมทบ "จริงๆ ท้องฟ้าแจ่มใสด้วย"
 ทันใดนั้นโซวาก็วิ่งเข้ามา มีพวกองครักษ์กับแทพุงและกุกซอนวิ่งตามมาด้วย
 พวกชาวบ้านพูดไปเรื่อยๆ "ธิดาแห่งสวรรค์ อย่าเพิ่งไป โปรดช่วยเราด้วย ธิดาแห่งสวรรค์ มาทางนี้หน่อย"
 องค์หญิงต๊อกมานเดินมา "หยุดเดี๋ยวนี้ มีเรื่องอะไรหรือ"
 "ธิดาแห่งสวรรค์ ให้ข้ามีลูกชายซักคนได้ไหมเจ้าคะ ข้าอยากมีลูกมานาน ช่วยขอสวรรค์ให้ที แล้วข้าจะมากราบไหว้ทุกวันนะคะ ฮือๆๆ" หญิงคนหนึ่งว่า
 หญิงแก่อีกคนว่า "ช่วยรักษาแม่ข้าหน่อยเถอะ นางป่วยหนักมาก ฮือ"
 หญิงแก่อีกคนกล่าวอีกว่า "ธิดาแห่งสวรรค์ ช่วยดูตาให้ลูกข้าหน่อยได้ไหม แล้วต่อไปข้าจะมาที่นี่ทุกวัน เพื่อถวายของเซ่นไหว้นะคะ"
 จุปังรีบดุ "ท่านป้า ที่นี่ ไม่ใช่วัดที่จะมาขออะไรก็ได้ เราจะสร้างหอดูดาวเพื่อดูปรากฎการณ์เกี่ยวกับท้องฟ้าต่างหาก มาขอโน่นขอนี่ไม่ได้หรอกนะ ถอยไปเร็ว"
 พวกทหารไล่ "ถอยไปๆ"
 พวกชาว บ้านไม่ยอมไป "ไม่รู้ล่ะ เราไม่สนใจเรื่องท้องฟ้า สนใจเรื่องใกล้ตัวมากกว่า ช่วยหน่อยเถอะนะ"
 คิมยูซินดุ "ยังไม่ถอยไปอีก"
 พวกชาวบ้านยังร้อง ขอ "ธิดาแห่งสวรรค์ เมตตาเราที ได้โปรดเถอะ"
 คิมยูซินรีบบอกองค์หญิง ต๊อกมาน "เชิญขึ้นเสลี่ยงจะดีกว่า"
 พวกชาวบ้านยังพูดไปเรื่อยๆ โซวาวิ่งมาร้องเรียก "องค์หญิงต๊อกมาน องค์หญิงต๊อกมาน"
 ชิซูเห็นก็ตกใจ "โซวา หึ เฮ่ย"
 โซวายังร้องเรียกเสียงดัง "องค์หญิงต๊อกมาน หึ"
 องค์ หญิงต๊อกมานได้ยินก็สั่ง "หยุดขบวนเดี๋ยวนี้"
 ชิซูมองโซวา "โซวา หึ"
 โซ วาตกใจ องค์หญิงต๊อกมานไม่เห็นก็สั่งให้ออกเดินทางต่อ ทำให้โซวาถูกจับตัวไปแต่ก็ยังคงร้องเรียก
 "องค์หญิงต๊อกมาน"
 องค์ หญิงต๊อกมานสั่งให้ขบวนย้อนกลับไปทางเก่า
 และการที่โซวาวิ่งไปที่หอชม ดาวเพื่อพบต๊อกมาน ชิซูและมุนโนพากันตกตะลึงเมื่อพบกันอีกครั้ง
จบ 30




เครดิต : oknation.net/blog/lakorn