มนต์รักข้าวต้มมัด 1
 บรรยากาศภายในงานเลี้ยงรุ่น เห็นว่าถูกจัดเป็นห้องเรียนจำลอง มีโต๊ะเรียนวางเป็นคู่ๆ ขณะที่บนเวทีมีกระดานดำตั้งอยู่ที่เขียน "คืนสู่เหย้าชาวหนองปลาบู่" ทุกคนกำลังสนุกสนาน พิธีกรกำลังบอกให้เล่นเกมจับฉลากเลือกเบอร์ที่นั่งคนละหนึ่งเบอร์ แต่ห้ามเปิดดู และเมื่อประตูงานเปิด ทุกคนค่อยเปิดดูว่าได้เลขอะไร และต้องรีบวิ่งหาที่นั่งของตัวเอง
 เมื่อนกหวีดเป่าปี๊ด ทุกคนรวมถึงช่อม่วงและหนิง เพื่อนรักของช่อม่วง รีบกรูเข้าไปในงานกันใหญ่ พิธีกรบอกว่า เมื่อเจอที่นั่งปุ๊บ ให้รีบนั่งปั๊บ และเมื่อคู่ของตัวเองมานั่งปุ๊บก็ให้จับมือกันชูขึ้นแล้วตะโกนออกมา "ครบแล้ว" รับไปเลย 10,000 บาท ช่อม่วง หนิง และเพื่อนๆ วิ่งเข้ามา เห็นว่าช่อม่วงเปิดกระดาษออกมาเป็นเลข 20 ก็รีบวิ่งหาโต๊ะ ไล่ไปจนเจอเบอร์ 20 ช่อม่วงรีบเข้าไปประจำที่นั่งด้วยความตื่นเต้น ขณะที่ข้างๆ ช่อม่วงเห็นว่าผู้ชายคนหนึ่งเข้ามานั่งตุ๊บ ช่อม่วงรีบจับมือคนนั้น แล้วชูขึ้นก่อนเป็นคนแรก พร้อมพูด "ครบแล้ว!"
 เพื่อนๆ ทุกคนหยุดกึก หันมามองแล้วทุกสายตาก็เต็มไปด้วยความอึกอัก ช่อม่วงยิ้มแป้น หันไปเจอหนิง หนิงหน้าเสีย แล้วค่อยๆชี้มือไปที่ผู้ชายคนข้างๆ  ช่อม่วงค่อยๆ หันไปมองคนที่ตัวเองกำลังจับมืออยู่ ต่างคนต่างหันหน้ามามองกัน และทันใดนั้นช่อม่วงก็เห็นว่าผู้ชายที่เธอกำลังจับมืออยู่นั้นคือ ตงฉิน คู่กัดของเธอตั้งแต่สมัยประถมที่เธอเกลียดนักเกลียดหนานั่นเอง
 ช่อม่วงและตงฉินที่ยืนจ้องหน้าเอาเรื่องกันอยู่ที่โต๊ะนักเรียนหันมาด่ากันด้วยความโมโห
 "นายมาได้ไงห๊ะ ก็ไหนหนิงบอกว่านายไม่มาไง"
 "ก็ถ้าฉันรู้ว่าเธอมาฉันคงไม่มาหรอก ไม่อยากเจอหน้ายัยตัวแสบอย่างเธอ" ตงฉินสะบัดหน้า
 "เชอะ พูดอย่างกับฉันอยากเจอนายแย่ โถ่ ไอ้คนหลงตัวเอง
 "แหงล่ะ ไม่งั้นคงไม่มีผู้หญิงอยากแต๊ะอั๋ง จับไม้จับมือ แน่นแบบนี้หรอก"
 ช่อม่วงเถียงไม่ออก หน้าแตกเพล้ง รีบสะบัดมือออกทันที ชี้หน้าจะด่า "แกๆๆ"
 "อ้าวๆ พูดจาให้มันสุภาพหน่อยสิครับ โตๆ กันแล้ว ไม่ใช่เด็กเหมือนแต่ก่อน จะมาจิกเรียก แกเกอ ได้ไงครับ คุณช่อม่วง" ตงฉินกวน
 ช่อ ม่วงโมโห กระทืบเท้าเดินออกไปทันที ตงฉินมองตามยิ้มๆ สะใจ ก่อนจะนั่งลงเก้าอี้สบายใจเฉิบ เพื่อนๆ เริ่มสลายตัวโล่งอก ตงฉินนั่งอยู่ที่นั่งเดิมหันไปมองรอบๆ ทุกคนนั่งกันเป็นคู่ๆ กันหมด ยกเว้นตัวเองที่ไม่มีคู่ พิธีกรบอกว่าคนที่ขาดคู่จะถูกตัดสิทธิ์ออกจากงาน เพราะกิจกรรมในงานจะต้องมีคู่อยู่จนจบ ตงฉินเหวอ จำต้องเดินไปตามช่อม่วงกลับมา แต่ช่อม่วงไม่ยอมกลับ ตงฉินเลยท้าว่าช่อม่วงคงจะปอดแหก ช่อม่วงไม่ยอมให้ใครมาว่าง่ายๆ เลยตามกลับไปร่วมกิจกรรมทันที แล้วทั้งคู่ก็โดนจับสลากให้ขึ้นไปร้องเพลงคู่กัน
 แต่ทั้งคู่กลับร้อง เพลงกวนใส่กันอีก จนต่างคนต่างทนกันไม่ไหว กลับมากัดกันเหมือนเดิม จนต้องมีการปาข้าวของใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร ร้อนถึงเพื่อนๆ ต้องคอยช่วยกันห้าม แต่ทั้งคู่ก็ไม่ฟัง จนหนิงต้องไปตามครูมาช่วยห้ามทัพ ถึงจะแยกกันได้ หน้าของช่อม่วงเละไปด้วยเค้ก
 ช่อม่วง สาววัย 23 ปี เป็นหลานสาวสุดแสบของคุณยายแช่มชื่น ผู้ผลิตข้าวต้มมัดรายใหญ่ของกรุงเทพ เป็นลูกสาวของรื่นรมย์ ข้าวต้มมัดของยายแช่มโด่งดังไปทั่วทั้งสี่มุมเมือง ทำส่งขายตลาดมากเป็นอันดับหนึ่ง ยายแช่มมีฝีมือทางด้านการทำข้าวต้มมัด
 และ เวลานี้ ยายแช่มก็ต้องบอก ช่อม่วงว่าเธอจะให้ช่อม่วง แต่งงานกับหลานชายของ อาม่ากิมท้อ เพื่อนซี้ที่รู้จักกันมาตั้งแต่เป็นสาวๆ และเป็นเพื่อนร่วมก๊วนไพ่ตองจนถึงปัจจุบัน ซึ่งกำลังจะเดินทางกลับจากต่างประเทศมาถึงเมืองไทยในเร็วๆนี้ ช่อม่วงช็อก เมื่อรู้ว่าตัวเองจะต้องแต่งงานกับชายที่เธอไม่ได้รัก เพราะเธอมีลายไท หนุ่มหน้าไทยแต่หล่อเฟี้ยว มาดแมน เจ้าของไร่กล้วย อยู่ในใจอยู่แล้ว แต่จะทำอะไรได้ ในเมื่อลายไทก็ยังมองเธอเป็นน้องสาวตลอดมา
 ด้านตงฉิน เครียดหนัก เมื่อกิมท้อจะบังคับให้เขาแต่งงานกับคนที่เขาไม่รัก ขณะที่โจวผู้เป็นพ่อนั่งคิดบัญชีโรงสีอยู่ที่โต๊ะ พลางหันมามองหงุดหงิด เลยบอกว่าหากไม่อยากแต่ง เขาจะหาวิธีช่วย โดยจะให้ย้งยี้ สาวหมวยที่แอบรักตงฉินมานาน มาคอยเป็นตัวช่วยกันไม่ให้การแต่งงานเกิดขึ้นง่ายๆ
 ตงฉินถามกิมท้อ ว่าทำไมเขาจะต้องแต่งงานตามความต้องการของกิมท้อในครั้งนี้ด้วย กิมท้อบอกว่า ถ้า โจว์ พ่อของตงฉินไม่ก่อความวุ่นวาย เมื่อ 23 ปีก่อน ก็คงไม่ต้องทำอย่างนี้ ตงฉินหันขวั่บไปทางโจว
 โจวรีบเอาสมุดบัญชีปิด หน้าทันทีไม่ยอมตอบว่าเรื่องอะไร กิมท้อเลยตอบแทน ว่าจริงๆแล้วโจว์ต้องแต่งงานกับรื่นรมย์ แต่เกิดไปทำแม่ของตงฉินท้องเสียก่อน เลยทำให้รื่นรมย์เป็นหม้ายขันหมาก เกือบมองหน้ากันไม่ติด ตงฉินก็โตแล้ว ต้องรับผิดชอบแทนโจว ถ้าไม่แต่ง ก็ให้ย้ายออกไปจากบ้านทั้งพ่อทั้งลูก ตัดขาดไปเลย แล้วเธอจะยกโรงสีและสมบัติให้กับครอบครัวนั้นทั้งหมด แล้วกิมท้อก็เดินจากไปอย่างหงุดหงิดใจ
 โจวสะกิดบอกตงฉินไม่ต้องห่วง เพราะเมื่อเช้า เขาไปทาบทามหนูย้งยี้ไว้ให้เป็นแฟนตงฉินแล้ว ตงฉินปรี๊ดแตก ว่าทำไมต้องเป็นย้งยี้
 " หน้าตาก็พอไหวนะเตี่ย แต่นิสัยนี่ไม่ไหวเลย ทั้งเอาแต่ใจตัวเอง กิริยามารยาทก็ไม่เรียบร้อย ไม่เป็นกุลสตรี  ผู้หญิงอย่างนี้ผมไม่เอาด้วยหรอก"
 "โอ๊ย เรื่องมาก ถ้าอย่างหนูย้งยี้ไม่ดี แล้วแกมีปัญญาหาผู้หญิงที่ดีกว่านี้มั้ยห๊ะ?"
 คำถามโจวจี้ใจดำตงฉิน ทำเอาชะงักกึก พูดไม่ออก หลบตา เบือนหน้ามองต่ำ ไม่รู้จะพูดอะไร
จบตอน ๑

มนต์รักข้าวต้มมัด 2
 ตงฉิน เอาข้าวสารไปส่งที่บ้านฟองดาว ครูสอนดนตรีไทยที่เขาแอบหลงรัก เพราะเธอนั้นเป็นหญิงที่มีความเป็นไทยมากๆ ตงฉินส่งข้าวสารเสร็จ ก็เดินออกมาจากครัว ขณะที่ฟองดาวเดินสวนเข้ามาพอดี๊พอดี สองคนเกือบจะชนกัน ทั้งสองคนผงะ ตงฉินเห็นฟองดาวถึงกับชะงักยืนตัวแข็งมือไม้ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน เสียความเป็นตัวเองไปทันที ก่อนจะรีบหันหลังขวั่บ ฟองดาวมองหาแจ่มใส คุณยาย แต่ไม่เห็นก็หันไปคุยกับตงฉินว่าเห็นคุณยายของเธอไหม ตงฉินอึกอัก พูดไม่ออก ฟองดาวแซวว่าเป็นใบ้เหรอ ตงฉินปฏิเสธตะกุกตะกักว่าเปล่า ฟองดาวยิ้มแซวๆ
 "ล้อเล่นน่า รู้แล้วว่าไม่ได้เป็นใบ้ แต่เห็นมาทีไรก็ไม่พูดไม่จาทุกที นึกว่าพูดไม่ได้ซะอีก"
 ตงฉิน อายม้วนทำหน้าไม่ถูก สักพักแจ่มใสถือจานใส่สาคูไส้หมู ที่อยู่ในกระทงใบตองเล็กๆ หลายกระทงอย่างสวยงามเดินออกมา ฟองดาวผละจากตงฉินหันไปพูดกับแจ่มใส
 "หิวจังเลยค่ะ คุณยายมีอะไรให้หม่ำบ้าง"
 แจ่มใสยื่นให้ "มีสาคูไส้หมูของโปรดหนูจ๊ะ ยายเพิ่งนึ่งเสร็จกำลังร้อนๆ เลยนะ"
 ฟอง ดาวยิ้มดีใจ รับจานสาคูไส้หมูมา ก่อนจะเข้าไปหอมแก้มแจ่มใส ตงฉินยืนมองฟองดาวอ้อนแจ่มใสสีหน้ายิ้มๆ น่ารักจัง แจ่มใสหันไปเห็นตงฉินยืนยิ้มก็มองเหล่ๆ หวงหลานสาว
 "นี่เธอ ยืนยิ้มอยู่ได้ รีบกลับไปได้แล้ว "กลับไปสิ"
 ตงฉิน อึกอักๆ ก่อนหันหลังเดินออกไป ขณะที่ฟองดาวมองตามตงฉิน ก่อนจะนึกขึ้นได้เลยเรียกไว้ แล้วหยิบสาคูไส้หมูกระทงนึงออกมา แล้วยื่นให้ตงฉินเอาไปทาน ตงฉินมองสาคูในมือฟองดาว แล้วรับมา จากนั้นก็หยิบสาคูขึ้นมากินเคี้ยวตุ้ยๆ ฟองดาวเห็นปากตงฉินเลอะก็มองยิ้มๆ หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปากให้ตงฉิน ตงฉินจับมือฟองดาว ส่งสายตาหวานเจี๊ยบ ฟองดาวเขินอาย
 "ขอบคุณนะครับ  มือคุณนุ่มจัง"
 ตงฉินเอามือฟองดาวมา แนบแก้ม หลับตาเคลิ้มสีหน้ามีความสุข แต่แล้วก็เห็นว่ามือที่ตงฉินกำลังจับอยู่คือมือ แจ่มใส  ทันใดนั้นทุกอย่างก็กลับสู่ความจริง
 "ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้" แจ่มใสเสียงเข้ม
 ตงฉินชะงัก มองมือแจ่มใส รีบปล่อยทันที "อุ๊ย !!! ขอโทษครับหม่อม"
 ตงฉิน หันไปเห็นฟองดาวยังยื่นขนมคาไว้อยู่เลย เมื่อกี้เป็นแค่ความคิดของตงฉิน ตงฉินรีบรับขนมจากมือฟองดาว แล้วค่อยๆย่องออกไป สีหน้าอายสุดๆ ฟองดาวมองตามขำๆ
 ตงฉินถูกพาไปดูตัว เขาพยายามที่จะหาทางหนีทีไล่สุดฤทธิ์ โดยแกล้งขอเข้าห้องน้ำ แล้วแอบหนีออกมา เช่นเดียวกันกับช่อม่วง ทั้งสองปีนห้องน้ำหนีออกมาได้ ก็วิ่งหนีจนมาชนกันเข้าอย่างจัง ทั้งคู่รีบขอโทษกัน ตงฉินกับช่อม่วงชะงักตะลึงในความสวยและหล่อของกันและกัน เพราะวันนี้ทั้งคู่ถูกจับแต่งตัวให้ดูดีที่สุด
 ทั้งคู่ส่งสายตาเป็น ประกาย ตงฉินราวกับเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ ขณะที่ช่อม่วงสวยราวนางสาวไทยหลงเวทีมาเดินแถวนี้ จากนั้นทั้งสองคนก็แยกย้ายกันเดินออกไป สักพักทั้งสองคนก็ระลึกชาติได้ว่า หน้าตาคุ้นๆ เลยชะงัก หันกลับมาตกใจ ต่างคนต่างมองหน้ากันอีกครั้ง ตงฉินเหวอ
 "ยะ...ยัยช่อม่วง"
 "นะ...นายตงฉิน" ช่อม่วงอ้าปากกว้าง "นี่ นายมาทำอะไร"
 "ฉันก็มากับครอบครัวฉันน่ะดิแล้วเธอล่ะมาทำอะไร" ตงฉินมองชุด "อย่างกับนักร้องคาเฟ่ มารับจ๊อบร้องเพลงเหรอ"
 " แหม ทำเป็นกระแนะกระแหนชุดคนอื่น ดูชุดตัวเองก่อนเหอะ อะไรเนี่ยเป็นเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้รึไง ทำเป็นใส่สูทมียี่ห้อ ของแท้รึเปล่าเนี่ย"
 "ระดับฉันน่ะของแท้อยู่แล้ว แล้วเธอใส่อะไรมา ไหนดูซิ"
 ตงฉินดึงกระโปรงช่อม่วงขาดแคว่ก เศษผ้าติดมือตงฉินมาด้วย
 "อุ๊ย ขอโทษ" ตงฉินมองช่อม่วงปิดกระโปรงตัวเองอยู่
 "นี่ ไม่ต้องปิดก็ได้ เพราะถึงเธอแก้ผ้าหมดเลยก็คงไม่มีใครสนใจหรอก"
 "ไอ้ตง ไอ้ปากเสีย ตายซะเถอะแก"
 ช่อ ม่วงดึงเศษผ้าจากมือตงฉินรัดคอตงฉิน เดินหน้าเต็มแรง ตงฉินเดินถอยหลังพยายามดึงผ้าออกจากคอ จนหลังไปชนบานเฟี้ยม ล้มเข้าไปด้านในร้านอาหาร ตงฉินนอนแผ่ทับโต๊ะจีนที่ ลูกค้าโต๊ะแชร์นั่งอยู่ ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด ตงฉินหันไปมองลูกค้าและเด็กเสิร์ฟรอบๆ สีหน้าโมโหสุดๆ เลยลุกขึ้นดึงผ้าพันคอตัวเองขึ้นมาตั้งท่าเตรียมรัดคอช่อม่วงบ้าง เสียงเอะอะของทั้งคู่ ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายออกมาดู ทำให้ช่อม่วงและตงฉินรู้ว่า คนที่พวกเขาจะต้องแต่งงานกันนั้น คือคู่กัดกันนี่เอง ทั้งคู่แทบกรี๊ด เป็นลมล้มพับช็อกไปตรงนั้นเอง
 ช่อ ม่วงวางแผนจะหนีการแต่งงานไปหาเพื่อนที่ชื่อเกอร์ที่ฮ่องกง แต่ก่อนไป เธอเอารูปของเธอไปให้ลายไท ลายไทรับไปงงๆ ว่าช่อม่วงเอามาให้เขาทำไม ช่อม่วงบอก เผื่อวันที่เธอไม่อยู่ ลายไทจะได้นึกถึงเธอบ้าง
 "เอ้อ แล้วนี่ช่อจะไปไหนเหรอ พูดอย่างกับจะไปไหนไกล"
 ช่อม่วงบอก "ก็งั้นมั้ง แต่พี่ลายไทอย่าเพิ่งหลุดปากบอกใครนะ ช่อไม่อยากให้ที่บ้านรู้"
 "อย่าบอกนะว่าช่อจะหนีแม่กับยายไป"
 " เอาน่า ไว้ช่อจะบอกทีหลัง แต่ตอนที่ช่อไม่อยู่พี่ลายไทต้องคิดถึงช่อทุกเช้ากลางวัน เย็น ก่อนนอน หรือถ้ามากกว่านั้นจะดีมาก พี่ลายไททำได้มั้ยจ๊ะ"
 ลายไทเอามือลูบหัวช่อม่วงอย่างเอ็นดู "โอเคๆพี่จะคิดถึงช่อบ่อยๆแล้วกัน"
 "แล้วนี่พี่ลายไทแต่งตัวหล่อจัง จะไปไหนเหรอจ๊ะ"
 " พี่จะไปงานเลี้ยงวันเกิดเสี่ยอู๊ดน่ะ พอดีคุณพ่อพี่กับเสี่ยเป็นเพื่อนกัน เลยต้องไปอวยพรหน่อย เออแล้ว ตกลงจะบอกได้รึยังว่าเราจะหนีใคร"
ช่อม่วงนิ่วหน้า
 ตงฉิน เอาข้าวสารมาส่ง ขณะที่แจ่มใสเผลอเดินไปรับโทรศัพท์ ตงฉินเหลือบไปเห็นไม้ดีดจะเข้วางอยู่เลยอาศัยจังหวะที่แจ่มใสเผลอ เข้าไปหยิบมายัดใส่กระเป๋า กางเกง แล้วเดินออกไป
 "อะไรนะ งานวันเกิดเสี่ยอู๊ดน่ะเหรอ ฉันไม่รับหรอก ให้เงินเยอะแค่ไหนฉันก็ไม่รับ นักดนตรีของฉันเคยเล่นแต่ในรั้วในวัง ถึงตอนนี้จะไม่ได้เล่นแล้วฉันก็ไม่รับเล่นให้งานของคุณหรอก เชิญคุณไปจ้างคนอื่นเถอะ" แจ่มใสวางสายด้วยอารมณ์หงุดหงิดก่อนจะเดินออกไป
 ฟองดาวแอบมองอยู่ พลางทำสีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
 ฟองดาวกำลังคุยโทรศัพท์อย่างระแวดระวัง
 " สวัสดีค่ะ ดิฉันโทรมาจากบ้านหม่อมแจ่มใสค่ะ พอดีจะโทรมาบอกว่า ดิฉันเปลี่ยนใจจะไปเล่นขิมที่งานเสี่ยอู๊ดแล้วนะคะ ได้ค่ะดิฉันจะไปค่ะ"
 ฟองดาววางสายพลางถอนหายใจอย่างกังวล
จบตอน ๒

มนต์รักข้าวต้มมัด 3  
 ฟอง ดาวไปเล่นขิมให้ในงานวันเกิดของเสี่ยอู๊ด เสียงขิมของฟองดาว เป็นเพลงไทยเดิมหวานมากๆ  ลายไทที่มาร่วมอวยพรด้วย ได้ยินเสียงขิมก็ชะงักรู้สึกว่าเพราะจัง เลยเดินตามเสียงขิมไป  จนกระทั่งถึงหน้าเวที เห็นว่าฟองดาวกำลังนั่งพับเพียบเรียบร้อยตีขิมอยู่ ลายไทเห็นหน้าฟองดาวก็หยุดยืนตะลึงด้วยความประทับใจ ฟองดาวเงยหน้าขึ้นมาเห็นลายไทยืนมองอยู่ก็รู้สึกประทับใจเหมือนกัน สองคนหยุดมองกันเหมือนหยุดเวลาไว้ตรงนั้น
 ทันใดนั้นเอง แจ่มใสก็เดินเข้ามายืนด้านหลังลายไท ฟองดาวเงยหน้าอีกครั้งพอเห็นแจ่มใสก็ชะงักหน้าซีดด้วยความตกใจ มือหยุดตีขิมทันที ลายไทแปลกใจ แจ่มใสเดินขึ้นไปบนเวทีด้วยความโมโหสั่งให้ฟองดาวกลับบ้านเดี๋ยวนี้ ฟองดาวรีบเก็บขิมลงกล่องอย่างลนลาน ก่อนจะเดินลงเวทีแล้วเดินผ่านลายไทออกไป ลายไทมองตามด้วยความแปลกใจ รีบเดินตามฟองดาวไปด้วยความเป็นห่วง
 แจ่มใสยืนนิ่งอยู่หน้างาน ซักพักฟองดาวอุ้มขิมเดินออกมาเห็นแจ่มใสก็เข้าไปคุยกับแจ่มใสด้วยความรู้สึก ผิด แจ่มใสน้ำตาคลอ บอกว่าเธอบอกแล้วว่าไม่ให้รับงานแบบนี้
 "รู้ทั้ง รู้ว่า ยายจะเสียใจแต่ดาวก็ยังทำ ทำไมล่ะลูก งานอื่นไม่มีแล้วรึไง ทำไมต้องมาเล่นดนตรีให้คนที่เค้าไม่เห็นค่าฟัง คนพวกนี้ไม่เคยสนใจดนตรีที่เราเล่นหรอก เขามองว่าเป็นของฉาบฉวยแค่ฟังผ่านๆฆ่าเวลา ดาวทำแบบนี้ก็เหมือนลดคุณค่าของตัวเอง ลดคุณค่าของดนตรีไทย ดาวรู้ตัวมั้ยลูก"
 ฟองดาวร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ ขณะที่ด้านหนึ่งลายไทแอบฟังอยู่
 "ดาวรู้ค่ะว่าดาวผิด ดาวทำให้คุณยายเสียใจ แต่ตอนนี้เรากำลังไม่มีเงินนะคะ ดาวไม่อยากเลือกงาน เพราะมันจะทำให้เราไม่มีกิน"
 " ไม่มีกินก็ไม่ต้องกิน ยายยอมอดตายดีกว่าจะต้องขายวิญญาณของครูดนตรีไทย ให้คนพวกนั้น จำไว้นะลูก อย่าทำแบบนี้อีก ถึงตอนนี้เราจะไม่มีเงินไม่มีชื่อเสียงเหมือน เมื่อก่อนแต่ขอให้ยายได้เหลือศักดิ์ศรีที่ทำให้เราภูมิใจบ้างเถอะนะลูก"
 "คุณยาย ดาวขอโทษนะคะคุณยาย ต่อไปดาวจะเชื่อฟังคุณยาย จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ"
 ฟองดาวยืนร้องไห้ แจ่มใสปาดน้ำตาบอกให้กลับบ้านกันได้แล้ว ลายไทแอบมองฟองดาวกับแจ่มใสรู้สึกสงสารเหลือเกิน
 ลาย ไทเดินหาผู้จัดการโรงแรม แล้วถามว่าเป็นคนติดต่อผู้หญิงที่ตีขิมเมื่อกี้ให้มาทำงานที่นี่ใช่ไหม ผู้จัดการโรงแรมตอบว่าใช่ และบ่นว่าตอนนี้ไม่รู้ฟองดาวหายไปไหน ยังดีที่แขกไม่ค่อยสนใจ ไม่งั้นเขาซวยแน่ และบ่นว่าจะหักค่าจ้างฟองดาว ลายไทรีบบอกว่าฟองดาวคงมีความจำเป็น และบอกว่าเขาจะจ่ายค่าจ้างให้เอง จาก 5 พัน เป็น 1 หมื่น แต่ให้ฝากโน้ตไปหาฟองดาวด้วย
 น้อย เด็กรับใช้ในบ้าน นำเอาซองค่าจ้าง และจดหมายมาให้ฟองดาว ฟองดาวพบเงิน พร้อมแนบโน้ตมาให้ เขียนว่า " เสียงดนตรีของคุณ มีคุณค่าในใจผมเสมอนะครับ ลายไท" ฟองดาวแปลกใจ
 ตงฉินกับช่อม่วง ตั้งใจจะหนีการแต่งงาน แต่ทั้งคู่ก็ดั๊นบังเอิญมาเจอกันที่สนามบินสุวรรณภูมิจนได้ ตงฉินตกใจที่พบช่อม่วง ช่อม่วงก็ตกใจที่พบตงฉิน ทั้งคู่ต่างดักทางกันว่าจะไปไหน ช่อม่วงบอกเธอจะไปเที่ยวช้อปปิ้งที่ฮ่องกง ตงฉินก็บอกว่าเขาจะไปสิงคโปร์เยี่ยมเพื่อน แต่ทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างไม่เชื่อว่าภาวะหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ จะไปช้อปปิ้งหรือเยี่ยมเพื่อน ตงฉินบังคับให้ช่อม่วงพูดความจริง ถ้าไม่งั้นเขาจะโทรไปบอกยายของช่อม่วง ตงฉินไม่พูดเปล่าควักโทรศัพท์ออกมาทำท่าเป็นจะโทร.
 ช่อม่วงตกใจรีบ คว้าโทรศัพท์มาจากตงฉิน แล้วบอกความจริงว่าเธอไม่อยากแต่งงานกับตงฉิน ตงฉินเบ้หน้าว่าเขาก็ไม่อยากแต่งงานกันช่อม่วงเหมือนกัน พูดจบก็หันหลังเดินหนีไป แต่ช่อม่วงไม่ยอมให้ไป รีบตามมาดึงกระเป๋าเดินทางตงฉินไว้
 "ฉันไม่ให้หนี เพราะฉันไม่ใช่คนที่ถูกนายทิ้ง ฉันต้องเป็นคนหนี แล้วนายต้องเป็นคนที่ถูกทิ้ง"
 ช่อม่วงกระชากกระเป๋าตงฉินมา แล้วโยนลงบันไดเลื่อนไปเลย ตงฉินเหวอ ช่อม่วงเดินออกไป
 ตงฉิน ลังเล ระหว่างกระเป๋ากับช่อม่วงจะเลือกอะไร สุดท้ายก็เดินตามช่อม่วงไป ตงฉินดึงกระเป๋าเป้ช่อม่วงไว้ ไม่ยอมโดนทิ้งเหมือนกัน ดึงเอาเป้ของช่อม่วงออกมาแล้ววิ่งหนี ช่อม่วงวิ่งตาม ทั้งคู่ทะเลาะกันเสียงดังลั่น จนตำรวจต้องมาจับ และโทรไปแจ้งรื่นรมย์และโจว ให้มารับตัวทั้งคู่ไป
 พอรื่นรมย์กับโจวมา เจอหน้ากันจังๆที่โรงพัก ต่างฝ่ายต่างก็ตกใจ รื่นรมย์ตะโกนถามว่ามาทำอะไร โจวจุ๊ปากให้พูดเบาๆก็ได้ รื่นรมย์บอกว่าพูดเบาพูดได้ แต่ไม่อยากพูดกับคนอย่างโจว โจว์นิ่วหน้า
 "โถ่ รื่นรมย์ หัดปล่อยวางซะบ้างเถอะ ไหนๆเรื่องมันก็ผ่านมาตั้งยี่สิบกว่าปีแล้วจะยึดติดอะไรมากมายกับอดีต"
 " ไม่ปล่อยเว้ย  คนที่เสียหายคือฉันจะให้ลืมง่ายๆได้ไง อุตส่าห์หลบหน้ามา20กว่าปี ดันซวยมาเจอกันที่นี่ คอยดูนะจะด่าให้หาทางกลับบ้านไม่ถูกเลย"
 "เฮ้อ ก็เพราะปากอย่างนี้ ฉันถึงไม่หลวมตัวแต่งงานด้วย นี่สงสัยสามีเธอคงทนปากเธอไม่ไหวเลยหนีตายไปซะก่อน น่าสงสารจริงๆ"
 "ถ้างั้นเมียแกคงน่าสงสารกว่า ได้ข่าวว่าตายก่อนสามีฉันอีกไม่ใช่เหรอ สงสัยจะทนนิสัยเจ้าชู้ของแกไม่ได้"
 โจวอารมณ์ ชักขึ้นโมโหเหมือนกัน "ไม่จริง ฉันไม่เคยเจ้าชู้ออกนอกลู่นอกทาง ฉันรักเมียฉัน เรารักกัน ฉันอยู่กับเขาฉันมีความสุข ดีกว่าไปอยู่กับผู้หญิงอารมณ์ร้ายอย่างเธอ"
 "รักกันมากนักเหรอ คิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะเสียใจหรือไง  รู้ไว้ซะด้วยนะ ฉันก็รักผัวฉัน เขาดีกว่าแกไม่รู้เท่าไหร่ และที่สำคัญ ฉันเกลียดแก และไม่เคยเสียใจที่ไม่ได้แต่งงานกับแก"
 "ไม่เสียใจแล้วโกรธทำไม"
 "ฉันไม่ได้โกรธ ฉัน "เกลียด" เว้ย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำให้ฉันเสียหน้านอกจากแก ยอมไม่ได้เว้ย"
 " โดนซะบ้างก็ดี จะได้ไม่คิดว่าตัวเองเจ๋ง จริงๆโดนฉันทิ้งดีกว่าโดนคนอื่นทิ้งนะ อย่างน้อยฉันก็ไม่ปากโป้ง เธอควรจะขอบคุณฉันที่ทำให้เธอเข้าใจชีวิต ไม่ใช่มายืนเท้าเอวด่าแบบนี้"
 "หนอย ไอ้โจว ไอ้แก่หลงตัวเอง"
 "โถ่ ยัยรื่นรมย์ ยัยป้าหน้าเหี่ยว"
 รื่นรมย์ สะอึก โมโหปรี๊ดขึ้น เลยเข้าไปตีโจว ขณะที่โจวเอามือปัดป้องไว้ คนหันมามองกันหมด ตกใจที่เห็นสองคนตีกัน ตำรวจรีบมาห้ามทัพ แล้วพาทั้งคู่ไปประกันตัวช่อม่วงและตงฉิน รื่นรมย์เลยรู้ว่า แม่ของเธอกำลังจับคู่ให้ลูกสาว กับลูกชายของคนที่เธอเกลียดขี้หน้า
 รื่นรมย์ โวยวายใส่แช่มชื่น ที่ปิดบังเรื่องเธอมาตลอด ยืนยันไม่ยอมให้ลูกสาวไปแต่งกับตงฉินเด็ดขาด เพราะเป็นลูกชายของผู้ชายที่ไม่รับผิดชอบ หนีการแต่งงานของเธอไปทำผู้หญิงอีกคนท้อง แต่แช่มชื่นยืนยันว่ายังไงช่อม่วงก็ต้องแต่ง แล้วแช่มชื่นก็บีบน้ำตา ว่าในเมื่อไม่เห็นเธออยู่ในสายตาก็ไม่เป็นไร แช่มชื่นเดินเซออกไป ตีบทแตกมากๆ ช่อม่วงมองตามจ๋อยๆ
 รื่นรมย์พยายามหาทางออกให้ลูกสาวไม่ ต้องแต่งงานกับตงฉิน เลยวางแผนบอกให้ช่อม่วงต้องมีแฟน รับรองว่าแช่มชื่นไม่กีดกันแน่ๆ ช่อม่วงครุ่นคิดชักสนใจ พลางนึกถึงลายไทขึ้นมา
 ช่อม่วงไปหาลายไท พร้อมบีบน้ำตาเล่าว่ายายจะบังคับให้เธอแต่งงาน ทั้งที่เธอไม่ได้รักคนนั้น และใส่ไฟว่าคนที่ยายจะให้แต่งงานด้วย นิสัยก็ไม่ดีสักอย่าง เธอจะฆ่าตัวตาย ลายไทตกใจ ถามว่าเขาจะช่วยยังไงได้บ้าง ช่อม่วงบอก
 "พี่ลายไทต้องเป็นแฟนกับช่อ"
 ลายไทสะอึก อึ้งค้าง คาดไม่ถึง
จบตอน 3

มนต์รักข้าวต้มมัด 4  
 ช่อม่วงพาลายไทมาแนะนำให้แช่มชื่นรู้จักในฐานะแฟน แช่มชื่นเหวอไป ค่อยๆทรุดนั่งลง แป้นเข้ามาประคอง ช่อม่วงรีบแนะนำ
 " ช่อต้องขอโทษยายที่ปิดเรื่องนี้มาตั้งนาน ช่อคิดว่าถึงเวลาต้องบอกยายซักที ยายจะได้ไม่ต้องบังคับให้ช่อแต่งงานกับคนที่ช่อไม่ได้รัก ใช่มั้ยจ๊ะพี่ลายไท" ช่อม่วงหันไปหาลายไท เพื่อหาพวก
 ลายไทอึ้ง ตอบตะกุกตะกัก "คะ ครับ"
 แช่มชื่นสงสัย "ทำไมลายไทไม่เห็นบอกยายสักคำ เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆเรื่องสำคัญแบบนี้น่าจะบอกยาย"
 ลาย ไทพูดไม่ออก แต่ช่อม่วงสวนขึ้น "ก็เพราะเราเพิ่งคบกันได้ไม่นานไงจ๊ะยาย แล้วเราสองคนก็เขินๆด้วยเลยไม่กล้าบอก เรื่องที่ช่อจะบอกก็มีแค่นี้แหละจ้ะ ช่อกับพี่ลายไทไปก่อนนะจ๊ะ"
 ช่อม่วงควงลายไทแน่น ลายไทยกมือไหว้แช่มชื่นและรื่นรมย์ แช่มชื่นเหวอ รื่นรมย์รับไหว้งงๆ ยังไม่หายตกใจ
 ช่อ ม่วงโทรบอกตงฉินว่าเธอจะพาแฟนไปให้รู้จัก ตงฉินอึ้งไม่อยากจะเชื่อ เมื่อช่อม่วงพาลายไทไปแนะนำให้ตงฉิน อาม่ากิมท้อ โจว ทุกคนได้แต่อึ้ง ลายไทยิ้มเจื่อน อย่างตกกระไดพลอยโจน กิมท้อถามขึ้นอย่างงงๆ ว่าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าช่อม่วงมีแฟนแล้ว ตงฉินหมั่นไส้ สวนขึ้น
 "อาม่าจะได้ยินได้ไงครับ ในเมื่อเขาไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ"
 ทุกคนเลิ่กลั่ก ยกเว้นช่อม่วงที่พยายามนิ่งแล้วหันไปพูดกับกิมท้อ
 " พอดีช่อไม่ได้บอกเรื่องนี้กับยายค่ะเพราะเห็นว่าเราสองคนยังเด็กด้วยกันทั้ง คู่ อยากให้ทุกอย่างแน่นอนมั่นคงกว่านี้ แต่พอมีเรื่องคลุมถุงชนขึ้นมา ช่อเลยคิดว่าถึงเวลาต้องบอกทุกคนซักที"
 "เฮ้อ คนเรา กล้าพูด" ตงฉินลอยหน้าลอยตา
 ช่อม่วงจิกหางตามองไม่สบอารมณ์ กิมท้อหันไปจับตงฉินปรามให้เงียบ แล้วซักถามอีก ว่ารู้จักกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไปรักกันได้ยังไง
 " เรารู้จักกันนานแล้วครับ พอดีบ้านเราติดกัน บ้านผมส่งกล้วยกับใบตองให้บ้านน้องช่อตั้งแต่รุ่นคุณพ่อแล้ว พอคุณพ่อเสียผมก็รับช่วงต่อน่ะครับ เพราะเราสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กครับ"
 ตงฉินเบะปาก "รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ถึงว่า หน้าตาหม่นหมองชอบกล ผมว่าคุณคงจะโดนยัยช่อม่วงเล่นของ หรือไม่ก็แอบใส่ยากล่อมประสาทแน่ๆ หรือไม่ก็ท่าทางสายตาจะมีปัญหา"
 ช่อม่วงสวนเสียงแข็ง "พี่ลายไทสายตาดี มองเห็นคมชัดทุกอย่าง มองทะลุไปถึงจิตใจของฉันถึงได้เลือกฉันเป็นแฟนไง นายคงอิจฉาล่ะสิ"
 ตงฉิน เหยียด "เฮอะ ไม่เห็นจะอิจฉาเลย  คนอย่างฉันหล่อระดับเทพ มีแต่คนมารัก ฉันไม่สนใจเองต่างหาก" ตงฉินหันไปถามลายไท "ถามจริงๆนะครับ ผู้หญิงปากอย่างนี้ คุณชอบไปได้ไง"
 ลายไทหันมามองหน้าช่อม่วง แล้วตอบตงฉินด้วยความจริงใจ
 " น้องช่อเป็นคนน่ารัก สดใส จริงใจ ไม่มีความเสแสร้ง ที่สำคัญเขาเป็นคนที่ทำให้ผม หัวเราะได้ตลอด เขาทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งที่อยู่ใกล้"
 ไช่อม่วงมองหน้าลายไทแววตา หยาดเยิ้มปลื้มสุดๆ ขณะตงฉินเบ้หน้าหมั่นไส้สุดๆ จะอ้วก กิมท้อเอามือจับตงฉินให้หยุดพูด ก่อนจะหันไปซักลายไทต่อ
 "แล้วนี่คุณมีพี่น้องบ้างรึเปล่าจ๊ะ"
 "ไม่มีครับ ผมเป็นลูกคนเดียว พี่น้องก็ไม่มี ในชีวิตผมก็มีแต่น้องช่อนี่แหละครับที่ผมรักเหมือน "น้องสาว" แท้ๆ"
 ช่อม่วงชะงัก ทุกคนแปลกใจ ตงฉินสวนกลับ
 "คุณรักยัยบะช่อเหมือนน้องสาวแท้ แล้วคุณเป็นแฟนกับ "น้องสาวแท้ๆ" เนี่ยนะ โรคจิตป่ะเนี่ย"
 ลายไทอึ้งไป พูดไม่ออก ช่อม่วง อึกอัก ตงฉินรอฟังคำตอบหน้ากวน ช่อม่วงรีบอธิบายแทน
 " ช่ออธิบายได้ค่ะ คืออย่างนี้ค่ะ เมื่อก่อน หมายถึงเมื่อก่อนโน้น.น.น. เราเป็นพี่น้อง แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วค่ะ ใช่มั้ยคะพี่ลายไท" ช่อม่วงหันหาลายไท
 ลายไทเออออไปด้วย แต่ตงฉินไม่เชื่อ
 "โกหก ฉันไม่เชื่อ ยังไงฉันก็ไม่มีทางเชื่อว่าผู้หญิงอย่างเธอจะมีแฟน เธอจงใจจะทำให้ฉันเสียหน้าใช่มั้ย คิดว่าฉันจะหลงกลผู้หญิงรอบจัด หน้าซื่อใจคด ไว้ใจไม่ได้อย่างเธอเหรอยัยช่อม่วง"
 ช่อม่วงชะงัก หน้าเจื่อนโดนรู้ทัน แต่รีบหันไปฟ้องลายไท
 " พี่ลายไทดูสิคะ เขาใส่ร้ายช่อ ผู้ชายอะไร จิตใจสกปรกโสโครก เอานิสัยตัวเองมาตัดสินคนอื่น คิดว่าคนอื่นจะนิสัยไม่ดีเหมือนตัวเอง ไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเอาซะเลย พี่ลายไทอย่ายอมให้ผู้ชายแบบนี้มาแต่งงานกับช่อนะคะ"
 โจวรีบหันไปต่อว่าตงฉิน ให้พูดกับผู้หญิงดีๆหน่อย ตงฉินสวน
 " ผู้หญิงแบบนี้ดีด้วยทำไมเตี่ย เธอเห็นว่าพ่อฉันทิ้งแม่เธอก่อนเลยจะใช้แผนเดียวกันล่ะสิ อย่าฝันเลย ฉันไม่มีทางยอมให้เธอยกเลิกงานแต่งงานด้วยเหตุผลนี้แน่นอน"
 กิมท้อตาวาวหันขวั่บไปทางตงฉินด้วยอาการดีใจสุดๆ
 "อาตง พูดแบบนี้แสดงว่า ลื้ออยากแต่งงานกับหนูช่อแล้วใช่มั้ย"
 ตงฉินทองช่อม่วงจิกหางตากวนๆ
 "ใช่ ผมชักอยากแต่งงานขึ้นมาตะหงิดๆและผมจะไม่ยกเลิกงานแต่งงานเด็ดขาด อย่าคิดว่าเธอจะเป็นฝ่ายทิ้งฉันไปได้ ไม่มีทาง"
 ตงฉินมองลายไทแล้วเดินออกไป
 รื่นรมย์ ลากช่อม่วงมาถามเรื่องเป็นแฟนกับลายไท ช่อม่วงยอมรับว่าเธอขอให้ลายไทมาเป็นแฟน เพราะไม่อยากแต่งงานกับตงฉิน รื่นรมย์ให้ท้ายลูกสาว เลยบอกให้ระวังตัวหน่อย เพราะเชื่อว่าแช่มชื่นคงให้แป้นมาสืบเรื่องราวว่าช่อม่วงเป็นแฟนกับลายไท จริงหรือไม่แน่ๆ เพราะแป้นเองก็เป็นแฟนกับประมวล คนงานบ้านของลายไท คงจะมาสืบได้ไม่ยาก ช่อม่วงรับคำและระวังตัวสุดๆ
 ซึ่งก็เป็นจริงดัง คาด เพราะนอกจากประมวลที่จะโดนแป้นบังคับให้มาสืบเรื่องแล้ว ยังมีจั๊บที่ถูกส่งมาจากตงฉินให้มาสืบเรื่องด้วยเช่นกัน ซึ่งจั๊บก็บังเอิญไปได้ยินเรื่องจากประมวลว่า ลายไทยังไม่มีแฟน ตงฉินยิ้มออกมาอย่างมีความหวังว่าเขาจะจับโกหกและประจานช่อม่วงให้ได้ เลยวางแผนด้วยการปลอมตัวติดหนวด เข้าไปสมัครงานเป็นคนตัดกล้วยบ้านลายไท ซึ่งลายไทก็รับไว้แล้วด้วย
 ระหว่างที่ตงฉินกำลังทำงานเป็นคนงานบ้าน ลายไท โดยใช้ชื่อว่า "ชิน" บังเอิญได้เจอกับช่อม่วง ช่อม่วงรู้สึกเหมือนเคยเห็นหน้าชินที่ไหน ตงฉินในคราบชิน อ้างว่าเขาเป็นคนหน้าโหล ช่อม่วงยังไม่ทันได้สงสัยอะไรมาก ก็ส่งอาหารญี่ปุ่นให้ตงฉินไปจัดใส่จาน ตงฉินรับไป แต่ลับหลังเบ้หน้า เซ็งที่ต้องมารับใช้ช่อม่วงด้วย
 ตงฉินยกของเข้ามาวางในครัว แล้วเงยหน้าขึ้น เจอกับกระจกที่ติดอยู่ก็ต๊กกะใจ เพราะหนวดหาย ตงฉินรีบก้มลงมองหาเห็นหนวดตกอยู่ที่พื้น ตงฉินโล่งอกรีบก้มลงจะเก็บ ทันใดนั้นเองช่อม่วงก็เดินเข้ามา
 "นายชิน!" ตงฉินสะดุ้งเงยหน้าขึ้น รีบเอามือปิดปากไว้
จบตอน 4