ซอน ต๊อก 33  
 
 องค์หญิงต๊อกมานว่า "ซู ย็อค ตู ซอง ถึงจะออกเสียงไม่เหมือน แต่หมายถึงมีดโซยับแน่ มีดโซยับ จงตระหนัก เอ่อ มีดเล่มนี้จะเขียนอะไรบ้าง"
 "อักษรจิ๋ว ตรงนี้ มีอักษรจิ๋ว" คิมยูซินว่า
 องค์หญิงต๊อกมานดูแล้วตกใจ "หา"
 "ต๊อก อ๊อก อิลชิล บังลา ซาปัง"
 องค์หญิงต๊อกมานทวน "ต๊อกอ๊อกอิลชิล บังลาซาปัง หรือ"
 "หมาย ถึงอาณาจักรใหม่อันยิ่งใหญ่"
 "ต่อด้วยแผ่ขยายกว้างไกล"
 "ใช่แล้วพะ ยะค่ะ ชิลก็คืออาณาจักรใหม่"
 "ลา คือการแผ่ขยาย"
 "นี่ก็คือ ความหมายที่สามของชื่อแคว้นชิลลา"
 "แล้วตรงนี้เขียนอะไรอีก"
 "สาม รวมเป็น หนึ่ง"
 "ปึกแผ่น"
 คิมยูซินกล่าวว่า "ต๊อกอ๊อกอิลซิล บังลาซาปัง ความหมายก็คือ รวม 3 แคว้นให้เป็นปึกแผ่น"
 ต๊อกมานและคิมยู ซินตอบคำถามได้ถูกต้อง
 "ชิลคือต๊อกอ๊อกอิลชิล ลาคือบังลาซาปัง"
 มุ นโนว่า "ใช่ ถูกต้อง เจ้าตอบถูกจริงๆ แล้วรู้ความหมายหรือเปล่า"
 คิมยู ซินกล่าวต่อ "ความหมายก็คืออาณาจักใหม่อันยิ่งใหญ่ บารมีปกคลุมทั่วแดนน่ะครับ"
 "ถ้าอย่างงั้น ความหมายแท้จริงของสองประโยคนี้ หมายถึงอะไรกันแน่ ข้าถามว่าความหมายแท้จริงของสองประโยคนี้หมายถึงอะไร ทำไมไม่ตอบข้าล่ะ"
 "ข้า ยังไม่ทันตีความ ว่าจะมีความหมายอื่นน่ะครับ รู้แต่หมายถึงอาณาจักรใหม่ แผ่บารมีไปทั่วแดน แค่นี้ก็เป็นความหมายลึกซึ้งพอแล้ว"
 "หึ ใช่ แค่นี้ก็พอแล้ว ที่แล้วมาการเลือกองครักษ์ ส่วนใหญ่มักใช้การประลองฝีมือเป็นเกณฑ์ตัดสิน แต่คราวนี้เพื่อให้เข้าใจถึงจุดประสงค์ของพระเจ้าจินฮึงที่ทรงก่อตั้งหน่วย องครักษ์ จึงได้ตั้งโจทย์นี้ขึ้นมา ดีที่คิมยูซินมีความพยายาม ค้นหาคำตอบมาจนได้ งั้นอีก 10 วันข้างหน้าจะมีการประลองยุทธ ขอให้ทุกคนจดจำหน้าที่องครักษ์ให้ดีด้วย การแข่งขันรอบที่สอง คิมยูซินเป็นฝ่ายชนะ"
 ด้านมีซิลก็คิดว่า "เขาจงใจจะให้บทเรียนแก่องค์หญิงต๊อกมาน หรือว่า จะบอกนางทางอ้อมว่าไม่เหมาะจะเป็นประมุขแห่งชิลลากันแน่ อะไรคือจุดประสงค์ที่แท้จริงของมุนโนนะนี่"
 องค์หญิงต๊อกมานไปพบมุนโน บอกว่าจะมาคุยเรื่อง ต๊อกอ๊อกอิลชิล บังลาซาปัง
 "เพราะสาเหตุนี้ใช่ไหม ท่านถึงคัดค้านไม่อยากให้ข้าปกครองชิลลา นั่นเพราะว่า ท่านคิดว่าข้าไม่อาจสานต่อเจตนารมณ์ของอดีตพระราชา"
 "ใช่"
 องค์หญิง ต๊อกมานไม่พอใจ "หึ เพราะว่า ข้าเป็นผู้หญิงใช่ไหม"
 "ขอทรงอภัย เป็นอย่างงั้นจริงๆ"
 "หึ พูดให้ตรงก็คือท่านไม่เชื่อความสามารถของผู้หญิง เป็นอย่างงั้นใช่ไหม"
 "มัน ก็ไม่เชิงนัก จากที่เห็นผลงานของมีซิล ทำให้หม่อมฉันรู้ว่าไม่ควรประมาทปัญญาของผู้หญิง"
 "แล้วเพราะอะไร"
 "ทรง มีคุณสมบัติอะไรบ้าง ที่จะปกครองบ้านเมือง"
 "ข้าองค์หญิงต๊อกมาน เชื่อว่าตัวเองพร้อมทุกด้าน มีความตั้งใจที่จะทำงานเพื่อบ้านเมือง"
 "เรา กำลังคุยเรื่องบ้านเมือง ไม่เกี่ยวกับคุณสมบัติส่วนตัวขององค์หญิง" มุนโนย้อน
 "ถ้าอย่างงั้น ชิลลาต้องการให้พัฒนาด้านไหนบ้าง ได้ยินว่าก่อนพระเจ้าจินฮึงจะสวรรคต ได้ทรงถอนพระทัยอย่างหนัก เมื่อรับสั่งถึงอนาคตของแคว้นชิลลา ทรงเป็นห่วงว่าแคว้นเราจะถูกกลืน นี่คือเป้าหมายหลักใช่ไหม มีซิล เป็นคนที่ไม่อาจแยกแยะ ผลประโยชน์ส่วนตัวออกจากเรื่องของบ้านเมืองได้ เพราะนางไม่ใช่เชื้อพระวงศ์โดยกำเนิดที่จะห่วงบ้านเมืองจริง และนางก็ไม่มีสิทธิ์ด้วย แต่ว่า ข้าเป็นเชื้อพระวงศ์ ที่จริงการเป็นเชื้อพระวงศ์ ก็ไม่มีอะไรสำคัญนัก สำหรับข้าแล้ว เป็นเพียงบันไดขั้นแรก ที่จะเข้ามาทำงานใหญ่เท่านั้น แต่ว่า ตอนนี้สิ่งที่ท่านต้องวิเคราะห์ให้หนักก็คือ มาถึงยุคสมัยนี้แล้ว เราจะใช้ระบอบไหนในการปกครองดี ท่านอยากให้พระราชามีอำนาจมากขึ้น หรือขุนนางมีอำนาจมากกว่า"
 มุนโนพูดสั้นๆ ว่า "ต้องเป็นพระราชาอยู่แล้ว แต่ว่า ยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิง"
 เวลาเดียวกัน คิมยูซินก็กล่าวกับพ่อแม่ว่า
 "จะเป็นหนึ่งในชนเผ่า หรือเป็นที่สองในแคว้นใหญ่ ตอนนี้เราอยู่ในแคว้นชิลลา"
 คิมซอยอนว่า "ความหมายของเจ้าคือยอมเป็นรองคนอื่นงั้นหรือ เหมือนสมัยก่อนพระเจ้า "คูยอน" ใช่ไหม"
 "ใช่ครับ ต้องทนกับกระแสต่อต้านจากขุนนางอื่น สร้างผลงานให้เหนือกว่าพวกเขา ขณะเดียวกันก็ห้ามคิดใฝ่สูงเกินตัว ต้องอยู่ใต้อำนาจของพระราชา"
 "แต่ว่า คนที่เจ้ารับใช้คือองค์หญิงองค์หญิงต๊อกมาน ถ้าเจ้าเป็นราชบุตรเขยก็มีสิทธิ์เป็นพระราชาได้"
 "นั่นเป็นเรื่องที่ ห้ามเด็ดขาด ถ้าให้ชาวคาย่าอย่างข้าขึ้นครองราชย์ ขุนนางชิลลาทั้งหลายก็จะไปเข้ากับมีซิล เกิดการต่อต้านพวกเราอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น เท่ากับเผ่าคาย่าเปิดศึกกับชิลลาด้วย ท่านพ่อ ข้ายินดีแลกกับชีวิตตัวเองก็จริง แต่ว่า ข้าไม่มีสิทธิ์เอาชีวิตชาวคาย่าทั้งหลาย เป็นเดิมพันในงานนี้ด้วย เลยขอสละสิทธิ์ที่ควรได้ ให้องค์หญิงได้ครองแคว้นชิลลา เป็นการเปิดทางให้ชาวคาย่าของเราด้วย"
 อีกด้านมุนโนยังคงกล่าวกับองค์ หญิงต๊อกมานว่า
 "องค์หญิง รู้มั้ยว่าเพราะอะไร จนวันนี้ยังไม่เคยมีผู้หญิงได้ครองเมือง สมัยก่อนพระเจ้า "อุยแจ" บัญญัติให้สืบราชสมบัติเฉพาะโอรสเท่านั้น ก็เพื่อตัดปัญหาไม่ให้ฝ่ายในมีการชิงดีชิงเด่น หากฝ่ายในมีการชิงอำนาจจริง ก็แปลว่าอำนาจของพระราชาอ่อนด้อยลง แล้วตอนนี้ ถ้าองค์หญิงขึ้นครองราชย์ คนที่อยากเป็นราชบุตรเขยก็จะมีการแก่งแย่งอย่างรุนแรง อีกอย่าง เพียงแค่ผู้หญิงหวังจะครองราชย์ ก็เป็นประเด็นให้ขุนนางถกเถียงอย่างหนักได้แล้ว ไหนจะมีราษฎรอีก ชาวบ้านจะเข้าใจเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ต่อให้ทรงสร้างหอดูดาวและเปิดเผยเรื่องปฏิทิน แต่ชาวบ้านยังคิดแต่เรื่องบนบานศาลกล่าว คิดว่าจะเข้าใจเรื่องผู้หญิงครองเมืองได้หรือ องค์หญิงจะสร้างความแตกแยกแล้วค่อยก้าวสู่อำนาจ เป็นเป้าหมายที่สำคัญหรือไง หากเป็นอย่างงั้นจริง ทำไมต้องเป็นองค์หญิงด้วย เราเคยมีนักปกครองที่เป็นหญิงซ้ำยังสร้างคุณูปการมากมาย แม้แต่มีซิลก็เป็นได้"
 องค์หญิงต๊อกมานจ้อง "มีซิล เป็นไม่ได้หรอก"
 "เพราะ อะไร เพราะนางไม่ใช่เชื้อพระวงศ์หรือ"
 "ไม่ใช่ เพราะนางไม่มีอุดมการณ์ มีซิล มีคุณสมบัติในการเป็นผู้นำก็จริง แต่นางไม่เคยคิดครองเมือง จึงไม่มีสิทธิ์จะเป็นประมุขแห่งชิลลา เรื่องแบบนี้ ต้องเป็นคนที่เด็ดเดี่ยวและมุ่งมั่น ถึงรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ท่านบอกว่าข้าจะสร้างความแตกแยกกว่าจะมีอำนาจงั้นหรือ ท่านเคยบอกว่า มีเหตุผลหลายอย่างที่ข้าไม่ควรครองราชย์ แต่ข้ามีสามข้อ ที่คิดว่าสมควร ข้อที่หนึ่ง ความเจ็บแค้น ข้าจะใช้ความเจ็บแค้นของตัวเองเป็นเยี่ยงอย่างแก่ราษฎรที่ถูกมีซิลกดขี่ ข้อสอง เนื่องจากข้าเป็นเชื้อพระวงศ์ จึงสามารถปกครองเหล่าขุนนางได้"
 "แล้ว ไงอีก"
 "ข้อสาม คงต้องบอกว่าท่านมุนโนช่วยเหลือ โดยเฉพาะคำถามสองในการแข่งคัดเลือกองครักษ์ ทำให้ข้ามีเป้าหมายชัดเจนขึ้น"
 "นั่น คืออะไร"
 "เหมือนที่ข้าชอบทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ก็ให้แคว้นชิลลา ร่วมสร้างฝันที่เป็นจริงพร้อมกับข้าด้วย"
 "สร้างยังไง ใช้อะไรสร้าง"
 "เหมือน ที่มีซิลเคยทำ ใช้ฐานะธิดาแห่งสวรรค์ คำนวณปรากฎการณ์ทางธรรมชาติหลายอย่าง หรือแม้แต่เพ้อฝัน หวังลมๆ แล้งๆ"
 "หมายความว่าไง"
 "อะไรคือความ เพ้อฝัน"
 "ความหวังไงล่ะ ทุกคนที่เป็นชาวชิลลา ไม่ว่าจะเป็นทหารหรือองครักษ์ ล้วนมีสิ่งหนึ่งที่คิดในใจ และพร้อมจะให้ความร่วมมือทันที เมื่อมีการริเริ่ม และท่านเคยบอกว่า เป็นสิ่งที่ข้าไม่มีวันจะทำได้ เป็นความฝัน ที่ไม่มีวันเกิดจริงในชิลลา นั่นแหละคือความหวัง"
00000000000000000000

 คิมยูซินฟังองค์หญิง ต๊อกมานและกล่าวว่า
 "ผนึกสามแคว้นเป็นหนึ่ง มีแต่วิธีนี้ถึงให้เผ่าคาย่า รวมถึงองค์หญิงและแคว้นชิลลา ทุกฝ่ายได้อยู่อย่างสันติ"
 องค์หญิงต๊อกมานว่า "รวมสามแคว้นเป็นหนึ่ง เป้าหมายนี้ จะทำให้ข้า เหล่าขุนนางและราษฎร ได้ร่วมเดินทางโดยไม่แตกแยก ขยายอาณาเขตให้กว้างไกล รวมกันกับแคว้นอื่น จะทำให้ความเป็นอยู่ของเราดีขึ้น นี่คือความหวังของข้า และนี่ก็คือ ความหมายที่แท้จริง ของต๊อกอ๊อกอิลชิล บังลาซาปังใช่หรือเปล่า"
 หลังจาก ที่ทุกคนรู้ว่าการรวมสามแคว้นเป็นหนึ่งเดียวเป็นภารกิจสำคัญของแคว้นซิลลา แล้ว ทุกคนก็รู้ดีว่าต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ อีกด้านหนึ่งนั้น พีดัมเริ่มระแคะระคายความลับชาติกำเนิดของตนขึ้นมา
 "วันเกิดของยินมยอง ใครคือยินมยองน่ะ วันเกิดข้านี่นา ยอนจง เจ้านี่เป็นใครอีก"
 พี ดัมไปพบองค์หญิงต๊อกมาน และแกล้งแซวว่า
 "เป็นห่วงเขาหรือ แหะๆ ข้าเคยสู้กับคนชื่อโพจองอะไรนั่น ไม่เห็นจะเก่งตรงไหน เชื่อว่าท่านคิมยูซิน"
 "การประลองคืออีกอย่าง ไม่เหมือนการต่อสู้ที่วุ่นวาย ที่สำคัญโพจอง ไม่เคยแพ้ใครในการประลองยุทธ หนำซ้ำ เท่าที่ประเมินความสามารถของสองคนนี้ ถ้าใครประมาทก็จะมีผลต่อแพ้ชนะทันที อีกอย่าง ท่านคิมยูซินเพิ่งประลองเป็นครั้งแรก มันคงไม่ง่ายนัก แต่ยังไงเขาต้องเป็นผู้นำองครักษ์ให้ได้ หึ เจ้าทำอะไรน่ะ"
 "หึๆ คือ วันนี้ เป็นวันเกิดองค์หญิงไม่ใช่หรือ ระหว่างทางก็เลยเด็ดมาให้ หึๆๆ ผู้หญิงนี่แปลกพิลึก ทำไมชอบดอกไม้ก็ไม่รู้"
 องค์หญิงต๊อกมานหัวเราะ บ้าง "หึๆ ชอบดอกไม้แล้วทำไม น่าแปลกมากหรือ"
 "ก็มันกินไม่ได้นี่นา ใช้งานก็ไม่ได้"
 องค์หญิงต๊อกมานกับพีดัมพากันหัวเราะ
 องค์หญิงต๊อก มานว่า "เอาเป็นว่าขอบใจ แต่ว่า ข้าไม่ได้เกิดวันนี้ ข้าน่ะ เกิดปี "ซินยอ" วันที่ 10 เดือน 6"
 "เอ่อ อ้าว นึกว่าเป็นวันนี้ซะอีก แหม ข้านี่แย่จริง จำผิดจำถูก เฮ่อๆๆ"
 "หึ อาจเพราะเป็นผู้ชายอยู่นาน ข้าก็ลืมเรื่องนี้ไปด้วย แต่ไม่นึกว่า เจ้ายังเห็นข้าเป็นผู้หญิงอยู่"
 "หึ อ้อ องค์หญิง หม่อมฉันอยากหาความรู้ให้มากขึ้น ช่วยพาไปหอตำราหลวงได้ไหม ทุกครั้งที่เห็นท่านคิมยูซินพูดจาเป็นหลักเป็นฐาน หม่อมฉันรู้สึกอิจฉามากเลย หึๆๆ"
 "หึๆๆ งั้นก็ได้"
 "หึๆๆ งั้นต่อไป หม่อมฉันจะตั้งใจเรียนหนังสือ"
 "ข้าบอกคนดูแลไว้แล้ว ให้เจ้าเลือกอ่านได้หมด"
 "ขอบพระทัยองค์หญิง" พีดัมอ่าน "ปี คอนบก เดือน 7 พระเจ้าจินจิกับสนมมีซิลมีโอรสด้วยกันหนึ่งองค์ ให้ชื่อว่ายอนจง พระเจ้าจินจิ กับสนมมีซิลมีโอรสหนึ่งองค์ ยอนจง หึ"
 มีซิลเข้ามาหาพีดัม และกล่าวว่า
 "ได้ยินว่าเจ้าชื่อพีดัมงั้นหรือ เป็นศิษย์ของท่านมุนโนด้วย"
 "ครับ"
 "เขาช่างสอนเจ้าได้ดี เป็นหนุ่มที่ฉลาด และใจกล้าด้วย"
 "เทียบกับท่านคงห่างอีกไกล"
 "มา เทียบกับข้าหรือ?"
 "หึๆ เทียบกันไม่ได้ล่ะสิ ปกติอาจารย์มักไม่พอใจข้าอยู่เรื่อย เดี๋ยวก็หาว่าร้ายกาจ เดี๋ยวก็ว่าโหดเหี้ยม แถมไม่มีความปรานี ฆ่าคนง่ายๆ ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ ฟังดูเหมือนกันว่า คล้ายท่านยังไงชอบกล"
 มีซิล แล้วยังไง เจ้ายอมรับตามที่เขาพูดหรือ เป็นคนใจไม้ไส้ระกำ ฆ่าคนเป็นผักปลาน่ะ
 "ก็ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ข้าเคยฆ่าคนแล้วรู้สึกผิด แต่กลับหัวเราะออกมาไม่รู้ตัว หึๆ พออาจารย์เห็นเข้าก็เลยว่า"
 "ถ้าอย่างงั้น เจ้าก็อย่าหัวเราะสิ แค่ยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก ให้ดูเหมือนกับว่า เราไม่สนใจ"
 "ยิ้มแบบนี้ ใช่หรือเปล่า" พีดัมกับมีซิลต่างมองหน้ากันคิดๆ
 พีดัมกลับไปหามุนโนก็ ถูกอาจารย์ดุ
 "บังอาจนัก ใครให้เจ้าไปที่วัด "ต๊อกอึย" ทำไมต้องไปยุ่งกับของในหีบนั้น"
 พีดัมว่า "ก็ท่านบอกว่า นั่นเป็นของข้าไงครับ"
 "อะไรนะ"
 "สมัยก่อนอาจารย์เคยพูดแบบนี้จริงๆ บอกว่า ทุกอย่างเตรียมการเพื่อข้าทั้งนั้น ถ้าข้าจะดู ของที่เป็นของตัวเองก็ผิดด้วยหรือ"
 "ยังจะเถียงอีก"
 "พรุ่งนี้ ข้าจะเข้าร่วมการประลองฝีมือ"
 "เจ้าน่ะหรือจะประลองด้วย ใครอนุญาตให้เจ้าไปร่วมประลอง ถ้ากล้าไป เราก็ถือว่าขาดกัน"
 "หมายความ ว่า ท่านยอมรับข้าเป็นลูกศิษย์แล้วใช่ไหม หึ ถ้าไม่ใช่ศิษย์ท่าน ทำไมต้องบอกว่าจะตัดขาดกับข้า เป็นเพราะว่า เหตุการณ์ในตอนนั้นใช่ไหม ตอนนั้นข้ายังเด็กอยู่"
 มุนโนคิด "เพราะความเป็นเด็กถึงได้ยิ่งวู่วาม ไม่รู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดี"
 "ตั้งแต่นั้นมา แม้จะเห็นข้าเป็นลูกศิษย์ แต่ก็ไม่เคยพูดดีด้วย แม้แต่ความห่วงใยก็ไม่มีให้อีก ข้านับถือท่านเหมือนพ่อแท้ๆ แล้วจู่ๆ ท่านก็เปลี่ยนไปเหมือนคนแปลกหน้า ถ้าข้าทำผิดจริง ท่านก็ควรบอกให้รู้ว่าผิดอะไรบ้าง ตอนนั้นข้าเพียงแต่ อยากให้ท่าน ชมซักคำว่าข้าทำดีก็พอ"
 "เจ้าฆ่าคนโดยไม่ยั้งคิด กลับห่วงแต่ว่าจะถูกข้าตำหนิ แต่กลับไม่มีความเสียใจต่อผู้ตายซักนิดงั้นหรือ" มุนโนว่า
 พีดัมเศร้า "ฮือ เพราะเรื่องนี้ใช่ไหมครับ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ท่านเลยไม่ไว้ใจ ไม่ให้ความรักต่อข้าและเริ่มกลัวข้าด้วย โลกนี้มีอาจารย์ที่กลัวลูกศิษย์ด้วยหรือ ฮือ ตอนนั้น ข้ายังไร้เดียงสานัก อย่างน้อยที่สุด ท่านน่าจะกอดข้าบ้างและค่อยๆ สั่งสอน"
 พีดัมเดินออกไป มุนโนเรียกเขาก็ไม่หยุด พีดัมเดินร้องไห้ออกไป ก่อนจะไปบอกองค์หญิงต๊อกมานว่า
 "การประลองพรุ่งนี้ หม่อมฉันจะให้ผลที่ออกมา เป็นอย่างที่องค์หญิงต้องการ"
 "พูดแบบนี้หมาย ความว่าไง"
 "ท่านคิมยูซิน จะได้เป็นผู้นำองครักษ์"
 และเมื่อถึงเวลา โฮแจก็ประกาศว่า
 "เมื่อมาพร้อมแล้ว ข้าจะเริ่มพูดกติกาให้ฟัง การประลองจะเริ่มในเวลาเที่ยงตรง ทุกคนต้องใช้กระบี่ไม้ที่เตรียมให้จึงจะลงแข่งได้ หากมีฝ่ายหนึ่งล้มลงจนลุกไม่ขึ้น หรือยอมสละสิทธิ์ก็แปลว่ารู้ผลทันที และเมื่อประกาศผลแล้ว หากมีการบาดเจ็บล้มตาย ก็ห้ามผูกใจเจ็บต่ออีกฝ่ายหนึ่ง แต่ถ้าสองฝ่ายฝีมือก้ำกึ่ง ก็จะให้ท่านมุนโนและท่านชิซูชี้ขาดในขั้นสุดท้าย ที่สำคัญการประลองนี้ จุดประสงค์เพื่อคัดเลือกผู้นำคนใหม่ จึงไม่เพียงองครักษ์ในเมืองหลวง แม้แต่ต่างเมืองก็มีสิทธิ์เข้าร่วมประลอง หลังจากผ่านการคัดเลือก จึงมีทั้งสิ้น 32 คน ทุกคนคำนับท่าน "วอนซังฮา" ของเรา"

จบ 33

ซอน ต๊อก 34 

 การทดสอบบทสุดท้ายกำลังเริ่มต้นขึ้นสร้างความหวั่นวิตกให้ ทุกคนเป็นอันมาก พีดัมบอกองค์หญิงต๊อกมานว่าคิมยูซินเป็นตัวเก็งที่จะได้รับการคัดเลือกเป็น หัวหน้าหัวหน้าหน่วยองครักษ์ การเข้าร่วมทดสอบของพีดัม หลายคนไม่พอใจเพราะเขาไม่ใช่องครักษ์
 โฮแจว่า "งานนี้มีแต่องครักษ์ขั้นหนึ่ง อยากรู้ว่าเจ้ามีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ"
 "ข้า มีสิทธิ์แน่นอน เพราะท่านมุนโนคืออาจารย์ข้า ทุกวันนี้ข้าจะมีลูกน้องติดตามเหมือนคนอื่นก็ได้ จึงมีสิทธิ์เข้าประลองเท่ากับองครักษ์ขั้นหนึ่ง ฉะนั้น ข้าจึงมาขอร่วมประลองยุทธ โปรดอนุญาตด้วย"
 "แต่ว่า งานนี้เราอนุญาต ให้องครักษ์จากหน่วยต่างๆ 32 คนมาประลอง และได้ครบตามจำนวนแล้ว ต่อให้เจ้ามีสิทธิ์จริง ก็ถือว่ามาช้าไป"
 "ใช่ครับ ทำแบบนี้มันไม่ถูก หมอนี่ทำอะไรไม่เคารพกฎเกณฑ์บ้าง พวกเราทั้งหมดในที่นี้ ต้องผ่านการคัดเลือก กว่าจะมีสิทธิ์เข้าร่วมประลองในวันนี้ ที่สำคัญ บอกว่าเป็นศิษย์ท่านมุนโน ก็เป็นคำพูดของเขาฝ่ายเดียว อีกอย่าง ต่อให้เป็นศิษย์ท่านมุนโนจริง ยังไงก็คือผิดกฎอยู่ดี ออกจากที่นี่ไปซะ"
 พี ดัมมีเรื่องกับองครักษ์ จุปังรีบไปรายงานให้มุนโนรับทราบ เขารีบไปดู ทั้งชิซูและโฮแจถามว่าพีดัมเป็นลูกศิษย์เขาจริงหรือ มุนโนมองพีดัมก่อนจะยอมว่าจริง
 โฮแจจึงยอมประกาศ "ในจำนวนผู้เข้าประลองทั้งหมด ให้องครักษ์นิรนาม พีดัม แทนที่ "ซองโก" แห่งหน่วย "ชองกึม" เข้าร่วมประลองได้"
 พีดัมรีบขอบคุณ "ขอบคุณท่านเป็นอย่างมาก"
 "ถ้าอย่างงั้น การจับหมายเลขทั้งหมดก็เป็นอันเสร็จสิ้น การประลองฝีมือ รอบแรกจะมีขึ้นในตอนเที่ยงนี้"
 โพจองคุยกับซกพุงว่าคู่ต่อสู้ว่า
 "คน ที่ชื่อพีดัม เป็นคู่ต่อสู้คนแรกของเจ้า"
 "ข้ารู้แล้ว ตอนอยู่เขตยีซอก็เคยสู้กับเขามาหนหนึ่ง"
 "ฝีมือหมอนี่ไวมาก เจ้าต้องระวังล่ะ"
 "ข้าจะพยายามเต็มที่ ไม่ให้เขาเข้ารอบไปเจอกับท่านได้ เฮ่ย ถ้าต้านไม่อยู่จริงๆ ก็จะไม่ให้มันอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์"
 พีดัมโผล่เข้ามา "แหะ ใครหรือ หึๆๆ เมื่อกี้ใครบอกว่าจะไม่ให้คนไหนอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์น่ะ หา พวกท่านเป็นพวกเดียวกันหรือ งั้น จะเข้ามาพร้อมกันก็ได้นะ เฮ่อๆๆ ข้าเคยเห็นฝีมือท่าน กระจอกงอกง่อยชะมัด"
 ซกพุงดุ "บังอาจ ใครให้เข้ามาในนี้และยังเพ้อเจ้ออีก ถ้าอยากประลองก็หัดมีมรรยาทซะบ้าง เห็นพวกเราเป็นอะไร ให้มาแหย่เล่นได้หรือ"
 "เฮ่อๆๆ แหม พูดจาเสียงดังขนาดนี้ เหมาะจะเป็นผู้นำองครักษ์จริงๆ"
 "ยังไม่กลัวอีก ใช่ไหม"
 "อูย แหม ข้ากลัวแล้วก็ได้ ยอมแพ้แล้ว เห็นข้าเป็นอะไรน่ะ น่ากลัวเสียงจะแหบก่อน แหม ตัวก็เตี้ยแต่ทำไมเสียงดังนัก เฮ่อๆๆ"
 ซกพุง โกรธ "เฮ่ย หึ เจ้าหมอนี่ หึ เจ้าหมอนี่"
 พีดัมแกล้งไปก่อกวนเหล่า องครักษ์ จนถูกองค์หญิงต๊อกมานเรียกมาดุ
 "ทำแบบนี้เพื่ออะไร"
 พีดัม ตีหน้าตาย "หือ หม่อมฉันไม่เข้าใจคำถาม"
 องค์หญิงต๊อกมานพยายามใจเย็น "เพราะอะไร ถึงต้องไปแกล้งพวกองครักษ์ ระหว่างที่มีการประลอง ต้องมีสมาธิแน่วแน่ไม่ใช่หรือ"
 "สมาธิแน่วแน่ และมุ่งมั่นที่จะต่อสู้เต็มที่"
 "หึ อะไรนะ"
 "หม่อมฉันมั่นใจตัวเอง แต่ไม่เคยประลองกับใคร เรียกว่าขาดประสบการณ์ด้านนี้ แล้วจะรับรองผลชนะได้ไง"
 "แล้วยังไง"
 "เพลงกระบี่ทุกท่า ล้วนเป็นไปตามความคิดของเรา หม่อมฉันเลยส่งผ่านความวุ่นวายไปยังคนที่จะต่อสู้ด้วย สิ่งที่หม่อมฉันทำ โดยเฉพาะการกวนประสาท คือความตั้งใจที่จะแกล้งพวกเขา"
 "การรบกวนสมาธิคน อื่น คิดว่ายุติธรรมต่อการประลองหรือเปล่า"
 "ก็ไหนว่าองครักษ์ต้องพร้อม รับทุกสถานการณ์ไง ใครหลงกลก็ช่วยไม่ได้ล่ะ"
 "เฮ่อ เรามีการประลองเพื่ออะไร"
 "เพราะองค์หญิง อยากให้ท่านยูซินได้เป็นผู้บัญชาการองครักษ์ไม่ใช่หรือ"
 "แล้วยังไง"
 "หม่อม ฉันกำลังช่วยองค์หญิงอยู่"
 มีซิลก็มาถามมุนโนเรื่องพีดัมที่เข้าร่วมการ ประลอง มุนโนบอกว่าเขาอยากประลอง
 มีซิลว่า "ท่านพูดเหมือนกับว่า ไม่รู้ว่าเหตุการณ์จะมาถึงขั้นนี้งั้นแหละ เขาเป็นศิษย์ท่านแท้ๆ จะเป็นไปได้ไงที่ท่านไม่รู้เลย ทำไมต้องเดินหมากวุ่นวายแบบนี้"
 "เมื่อ เขาเป็นศิษย์ข้า ก็ย่อมมีสิทธิ์เข้าประลองอยู่แล้ว จะบอกว่าวางแผนได้ยังไง"
 "ใช่ แน่นอนอยู่แล้ว ข้าเชื่อว่า ท่านเป็นคนเถรตรงพอที่จะให้ความเป็นธรรมแก่ทุกฝ่าย"
 "ข้อนี้แน่นอน"
 "จำ ได้ว่า นับแต่ข้ารู้จักท่าน หลายปีมานี้ ไม่เคยที่จะเสื่อมศรัทธาในตัวท่านไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม หวังว่าคราวนี้ ท่านจะทำให้ข้าเลื่อมใสได้อีก"
 พระเจ้าจินพยองทรงตรัสถามยองชุนว่าการ ประลองไปถึงไหนแล้ว
 "กำลังอยู่ในช่วงต่อสู้ดุเดือดพะยะค่ะ แต่ได้ยินว่า มีคนชื่อพีดัมเข้าร่วมการประลองด้วย" ยองชุนทูล
 พระมเหสีมายาตรัสถาม ว่า "คนที่ชื่อพีดัม คือคนสนิทที่อยู่กับองค์หญิงต๊อกมานไม่ใช่หรือ"
 "พะ ยะค่ะ เพราะเป็นลูกศิษย์ท่านมุนโน จึงมีสิทธิ์เข้าประลองด้วย"
 มหาดเล็ก ทูลรีบด่วน "ฝ่าบาทๆ"
 "มีเรื่องอะไร"
 "ทูตที่ไปเมืองหังโจวกลับมา แล้วพะยะค่ะ"
 "จริงหรือ งั้นชุนชูก็มาด้วยสิ"
 "แต่ว่า เอ่อ แต่ว่าๆ"
 "ทำไมอ้ำๆ อึ้งๆ ล่ะ"
 "เกิดอะไรขึ้นหรือไง" พระมเหสีมายารีบถามด้วยความเป็นห่วงหลาน
 "ได้ยินว่า คนของท่านมีซิลชิงตัดหน้าก่อน พาตัวคุณชาย ออกเดินทางล่วงหน้าพะยะค่ะ"
 พระ เจ้าจินพยองตกพระทัย "อะไรนะ มีซิลพาชุนชู"
 พระมเหสีมายาทรงโกรธ "แล้วทำไม นางต้องเป็นฝ่ายพาชุนชูกลับมาเองล่ะ"
 "แต่ว่า ถ้าพวกเขาเดินทางก่อนจริง ป่านนี้ก็น่าจะมาถึงเมืองหลวงของเราแล้ว ขนาดทูตยังกลับมา แล้วทำไมยังไม่เห็นพวกเขาล่ะ"
 "หึ คงไม่ใช่ มีซิล เอาตัวชุนชูไปกักไว้ที่อื่นนะเพคะ"
 "หึ ไปจับตาความเคลื่อนไหวของมีซิลทุกฝีก้าว ที่สำคัญ ส่งคนไปที่เมือง "ทังฮันซอง" ถามว่าคณะของชุนชูเดินทางไปถึงที่นั่นหรือยัง" พระเจ้าจินพยองตรัสสั่ง
 "พะยะค่ะฝ่าบาท"
 เวลานั้นคิมชุนชูที่นั่ง เกี้ยวมากับคณะของแทนัมโพ รู้สึกเวียนหัวจึงขอแทนัมโพพักสักครู่
 "ท่าน แทนัมโพ"
 "ครับ คุณชาย"
 "หึ ได้ยินว่าช่วงนี้ มีการประลองยุทธหรือ"
 "หา อ้อ ครับ"
 "อ้อ งั้นหรือ เฮ่ย อากาศนี่ร้อนตับแล่บจริงๆ ว่ามั้ย เฮ่ย เฮ่อ"
00000000000000000

 สถานที่การประลอง โฮแจประกาศ
 "องครักษ์ คิมยูซินแห่งหน่วยยองวา องครักษ์ไอชองแห่งหน่วยบีชอน โพจองแห่งหน่วยยีวาซอง พีดัมแห่งหน่วยไร้สังกัด องครักษ์ทั้ง 4 คนนี้ ได้เข้ารอบต่อไปในการประลอง ข้าจึงขอประกาศให้รู้ กำหนดให้บ่ายนี้ เข้าประลองในรอบ 4 คนสุดท้าย"
 คิม ยูซินได้รับบาดเจ็บ แวยามาเห็นรีบถามว่าเป็นไงบ้าง
 "ท่าทางเหมือนจะเจ็บ ไม่น้อย แล้วรอบต่อไปจะสู้ไหวหรือเปล่า"
 "คนอื่นก็คงมีบาดเจ็บเหมือนกัน โอ๊ะ เฮ่อ"
 "ถ้างานนี้ท่านทำสำเร็จ เป้าหมายที่เราวางไว้ อย่างน้อยก็ร่นเวลาได้อีกสามปี เพราะฉะนั้นท่านต้องชนะ"
 ซอแจให้กำลังใจ "แข็งใจไว้หน่อยนะ เพราะท่านมีภาระหนักยิ่งกว่าใคร"
 และแล้วก็ถึงเวลา ของคิมยูซิน องครักษ์บอกไอชองว่า
 "รอบต่อไปต้องพบกับท่านยูซิน รู้สึกยังไงบ้าง"
 ไอชองว่า "ข้าจะพยายามสู้เต็มที่"
 "ถ้าท่านใช้ กำลังห้ำหั่นกับเขาเต็มที่ สุดท้ายอาจต้องไปพบท่านโพจอง จะมิยิ่งลำบากหรอกหรือ เอ่อ ป่านนี้แล้ว ท่านยังไม่ได้คุยกับเขาอีกหรือ"
 "เจ้า จะพูดอะไรกันแน่ จะให้ข้าทุจริตในการแข่งขันหรือไง นี่คือการประลองฝีมือ ทั้งข้าและยูซิน ไม่เคยคิดอะไรนอกเหนือจากนี้"
 อีกด้านโพจองวิดพื้น แล้วก็ทำให้ตัวเองหอบ ซกพุงถาม
 "เป็นไงบ้าง ยังพอสู้ไหวมั้ย หึ เฮ่อ ข้ารู้สึกละอายใจ"
 "หึ อย่าพูดอย่างงั้น พีดัมเขาเก่งจริงๆ"
 "หึ ยังไงเจ้าต้องเอาชนะพีดัมให้เร็วที่สุด เพื่อออมกำลังไว้ รอบสุดท้ายจะได้ไม่กินแรงมาก ยูซินกับไอชองเป็นเพื่อนรัก ไม่แน่อาจรวมหัวทำอะไรบางอย่าง ความถนัดของเจ้าพีดัม คือการกระโดดและโต้ตอบฉับไว แต่ว่า ตอนนี้เขาเจ็บที่หน้าแข้งขวา ถ้าโดดไปทางขวาจะค่อนข้างลำบาก"
 "เอ่อ ท่านพีดัม ดื่มน้ำหน่อยมั้ยครับ"
 มี เซ็งตามหามีซิลจนพบแล้วก็บ่น
 "โอย พี่ใหญ่ ไม่เห็นท่านอยู่ในห้องทำงาน นึกว่าไปดูเขาประลองยุทธ ไปหาก็ไม่เจอ ที่แท้มาอยู่นี่หรอกหรือ เฮ่ย ปล่อยให้หาตั้งนาน เหนื่อยแทบแย่ เฮ่ย"
 "เมื่อกี้ฮาจองมาบอกเรื่องชุนชู ให้รู้ ข้าก็อยากพบเจ้าเหมือนกัน ตกลงเขามาถึงหรือยัง"
 "เฮ่ย ยังมั้ง ไม่เห็นจะได้ข่าวเลย แต่ได้ยินว่า ข้ามเขากึมอูซานมาแล้ว คงใกล้จะถึงเมืองหลวงเต็มที เฮ่อ"
 "อะไรนะ"
 "ข้ามเขากึมอูก็ถึง เมืองหลวงแล้วนี่ ทำไมยัง"
 มีเซ็งหัวเราะเฮอะ "เพราะว่า โอ๊ย อยากจะบ้า เพิ่งรู้ว่าขี่ม้าไม่เป็นถึงได้ช้าขนาดนี้ เฮ่ย หึๆๆ เฮ่ย แต่ว่า เขาไม่เหมือนข้าหรอกนะ อย่างน้อยเขาก็ไม่มีอะไรเก่งซักอย่าง แหะๆๆ"
 ด้าน แทนัมโพก็พยายามพูดโน้มน้าวให้คิมชุนชูลองหัดขี่ม้า โดยเขาจะสอนให้ คิมชุนชูยอมเรียนกับเขา แต่พอแทนัมโพสอนให้ขึ้นขี่ คิมชุนชูก็บ่นว่าเหนื่อยแล้ว และสั่งให้แทนัมโพหาโรงเตี้ยมพัก
 และวัน รุ่งขึ้น แทนัมโพไปปลุกคิมชุนชู แต่กลับไม่พบตัว เขารีบสั่งให้ลูกน้องออกตามหา
 มุนโนถามองค์หญิงต๊อกมานเรื่องพีดัมว่า
 "องค์ หญิง ทรงสั่งให้พีดัมทำอะไรพิเศษหรือเปล่า"
 "ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่ท่าน พูด"
 "เพราะเขาไปประลองโดยไม่บอกหม่อมฉันก่อน ถ้าเป็นรับสั่งขององค์หญิงจริงละก้อ"
 "เรื่องนี้ ข้าไม่เคยรู้เลย"
 ที่ การประลอง โฮแจประกาศ "ทุกคนฟัง นี่คือการประลองในรอบสี่คนสุดท้าย คิมยูซินแห่งหน่วยยองวา ไอชองแห่งหน่วยบีชอน สองคนเดินมาข้างหน้ ทั้งคู่แสดงความเคารพ องครักษ์ทั้งสอง เข้าประจำที่ เริ่มการประลองได้"
 ทุก คนเริ่มเชียร์การต่อสู้ของไอชองกับคิมยูซิน ทั้งคู่สู้กันเต็มที่และเจ็บทั้งคู่ ผลสุดท้ายคิมยูซินก็เป็นฝ่ายชนะเข้าสู่รอบสุดท้าย ทุกคนต่างแสดงความยินดีกับคิมยูซินและไอชอง
 คิมยูซินกล่าวกับไอชองว่า "ฝ่ายแพ้ยังเดินไหว ฝ่ายชนะกลับหมดแรง เป็นการต่อสู้ที่สนุกนัก"
 "อึม ในเมื่อผ่านข้าไปได้ ตำแหน่งผู้นำองครักษ์ก็ต้องเป็นของเจ้า เข้าใจมั้ย" ไอชองว่า
 ขณะที่โพจองต่อสู้กับพีดัม แล้วพีดัมก็เป็นฝ่ายชนะ แต่เพราะเป็นเวลาเย็นมากแล้ว โฮแจจึงบอกว่ารอบสุดท้ายให้ประลองต่อพรุ่งนี้ แต่พีดัมขอสู้ต่อเลย โฮแจจึงไปหันถามคิมยูซินว่ามีความเห็นยังไง คิมยูซินแล้วแต่พีดัม
 "ถ้าอย่างงั้น อีกหนึ่งชั่วยามให้หลัง ยามเย็นของวันนี้ ให้มาแข่งในรอบสุดท้าย"
 ยองชุนไปทูลรายงานผลให้พระ เจ้าจินพยองทรงทราบ
 "ได้ยินว่าโพจองเป็นฝ่ายพ่ายแพ้"
 พระเจ้าจินพ ยองแปลกใจ "อะไรนะ ท่านบอกว่าโพจองแพ้ใครงั้นหรือ"
 "แพ้หนุ่มที่ชื่อพี ดัมพะยะค่ะ"
 พระมเหสีมายาแปลกใจเช่นกัน "ไหนบอกว่าโพจอง ไม่เคยประลองยุทธแพ้ใครมาก่อนไงล่ะ"
 "หึ ขนาดเอาชนะโพจองได้ แสดงว่าน่าจะเก่งไม่น้อย"
 "พะยะค่ะ ถ้าสุดท้ายพีดัมเป็นฝ่ายชนะจริงๆ ก็แปลว่าทั้งพีดัม ยูซินและโพจองชนะคนละหนึ่งรอบ ถึงตอนนั้นอาจต้องใช้การออกเสียงเพื่อคัดเลือกผู้นำ"
 "ถ้าอย่างงั้น โพจองก็จะมีโอกาสมากกว่าใคร"
 "ถ้ายูซินเป็นฝ่ายชนะ ได้เป็นผู้นำองครักษ์ อีกหน่อยก็จะเป็นกำลังสำคัญให้องค์หญิงต๊อกมาน"
 อีก ด้านฮาจองก็บอกเรื่องที่โพจองแพ้พีดัมให้เซจองกับมีซิลฟัง
 มีซิลคิด "พีดัม"
 ฮาจองกล่าวต่อว่า "ใช่ครับ ก่อนหน้านี้ทำเป็นคุยโตโอ้อวด ตั้งแต่ประลองมาไม่เคยแพ้ใคร เฮ่ย นึกแล้วต้องเป็นแบบนี้ เฮ่ย"
 "ก็แปล ว่ารอบสุดท้าย กลายเป็นพีดัมเข้าชิงกับยูซินงั้นสิ ท่านเซจู เรื่องนี้เราจะทำไงดี" เซจองวิตกกังวล
 ฮาจองนึกได้ "เอ๊ะ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนท่านแม่ สองคนนี้ เป็นคนขององค์หญิงต๊อกมานหมดนี่นา"
 "ตายล่ะ แล้วทำไม"
 มีซิลว่า "ข้าต้องไปดูเองซะแล้ว"
 โพจองเห็นมีซิลก็เข้า ไปขอโทษ มีซิลไม่ว่าอะไร ยังชื่นชมว่าเก่งแล้ว
 การต่อสู้ระหว่างคิมยูซิ นกับพีดัม ทั้งสองต่างจ้องกันอยู่นาน พีดัมนึกถึงคำพูดขององค์หญิงต๊อกมานที่ว่า
 "ถ้าหาก สิ่งที่เจ้ากำลังคิดอยู่ คือเรื่องที่ข้าเป็นห่วงละก้อ ข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าเลย"
 "เรื่องที่องค์หญิงทรงเป็นห่วง คือผลการต่อสู้ของท่านยูซินใช่ไหม"
 "แพ้หรือชนะ ข้ายอมรับได้ แต่ทำอย่างงั้น ข้ารับไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเจ้าคิดทำจริง ก็ขอให้เลิกคิดซะ โดยเฉพาะท่านยูซิน ไม่มีวันร่วมมือกับเจ้าแน่ พีดัม อย่าเชียวนะ"
 คิมยู ซินบอกพีดัม "หึ ตั้งใจสู้หน่อย ได้ไหม"
 "หึ ข้าก็ตั้งใจอยู่แล้วนี่"
 คิม ยูซินสู้ต่อ "ถ้าเจ้าทำเล่นๆ ข้าจะฆ่าเจ้าซะ หึ เข้าใจไว้ด้วย หึ โอ๊ะ"
 พี ดัมว่า "มองให้มันไกลหน่อย หึ ระหว่างท่านกับงานใหญ่ขององค์หญิง งานนี้แทบไม่มีความหมายเลย"
 "ห้ามลบหลู่การประลองนะ ย้าก ลุกขึ้นมาสู้ต่อ ฮึ่ม"
 ชิซูเดินเข้ามา "หยุดเดี๋ยวนี้นะ เจ้าสองคน เห็นการประลองอันมีเกียรติเป็นของเล่น ยังคู่ควรเป็นองครักษ์อีกหรือ"
 ซอ วอนไม่พอใจเช่นกัน "มุนโนให้พีดัมลงแข่ง ไม่แน่อาจจะเพื่อกันโพจองไว้ เพื่อให้คิมยูซินเป็นผู้ชนะในที่สุด"
 ชิซูว่า "การประลองอันมีเกียรติของเรา จะให้มุนโนมาย่ำยีได้หรือ"
 ซอวอนว่าอีก "ข้าก็หวังว่าคงไม่ใช่ แต่ผลที่ออกมาดูไม่ค่อยปกตินัก"
 "ถ้าเป็นอย่าง งั้นจริง ข้าจะไม่ยอมให้พวกเขาเล่นตลก"
 มีซิลกล่าวว่า "ถ้ามุนโนวางแผนจะเดินทางนี้จริง เราจะยิ่งควบคุมได้ง่ายมากกว่า"
 "ข้า เข้าใจดี" ชิซูว่า
 "ท่านวอนซังฮา มีอะไรจะพูดงั้นหรือ เห็นการประลองเป็นของเล่นยังไงกัน" มีซิลว่า
 "ข้าวอนซังฮา ชิซู ชั่วชีวิตฝึกกระบี่พระมเหสีมายาวนาน ถ้าหาก เมื่อกี้ข้าดูผิดว่าพวกเขาไม่ได้สมรู้ร่วมคิด ข้ายินดีที่จะ ควักลูกตาเป็นการชดเชยความผิดทันที" ชิซูท้า
 ชิซูเรียกมุนโน "ท่านมุนโน เชิญท่านพูดหน่อยซิ กล้าบอกมั้ยว่า นี่เป็นการต่อสู้ที่ยุติธรรมน่ะ ถ้าหาก แม้แต่ครูฝึกอย่างท่านยังคิดว่าพวกเขาสู้กันอย่างเป็นธรรม งั้นหน่วยองครักษ์ ก็ควรยุบได้แล้ว"
 ทุกคนตกใจ "หา เอางั้นเลยหรือ เป็นเรื่องแล้วมั้ยล่ะ"
 คิมชุนชูเข้ามาดูใกล้ๆ กับจุปังจึงถามว่า "ตกลงใครเป็นฝ่ายชนะ"
 จุปังดุ "อย่าถามมากน่ะ"
 "ผู้ชายคนนั้นโผล่มา ทำไม"
 "พูดไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวพ่อ เจ้าเป็นใครน่ะ"
 "ข้าหรือ คิมชุนชู"
จบ 34

เครดิต : oknation.net/blog/lakorn