Sabuyjaishop [ Lakorn ]

	แหล่ง shopping

	สินค้าจากร้านค้า

ลำโพงบลูทูธ Wireless Speaker Bluetooth ไร้สาย Remax HPRM-M1 SUSHI สเตอริโอ ขนาดพกพา

~~1,690~~ 790

คอนโดสำหรับเช่า 2 ห้องนอน The Cloud Condominium Pattaya (เดอะ คลาวด์ คอนโดมิเนียม พัทยา)

รายละเอียดราคา

Best Korea มีโฟมล้างหน้าแล้วนะ 3 สูตรพิเศษ สำหรับปัญหาผิววัยรุ่น 100ml

99.00

[โปรโมชั่น 5 โหล] นวดปู่คาด เชียงใหม่

~~1,500~~ 1,400

Joy Racing Wheel "Thrustmaster" Ferrari Red Legend Edition C0003 - 280959

3,490.00

ขนมปังญวน ,ขนมปังเวียดนาม

เครื่องไล่นกระบบไฟฟ้า BIRD PROTECT

ตุ๊กตาอัดเสียง Doraemon 10 นิ้ว

~~499~~ 370

Lovely : Lava E18 เทา - 450

ชุดราตรีเด็กกรุ๊ปโต(พร้อมส่ง)

~~1,990~~ 1,200

City Garden Tropicana (ซิตี้ การ์เด้น ทรอปิคานา)

รายละเอียดราคา

ลำโพงบลูทูธ Wireless Speaker Bluetooth ลำโพงเห็ด

~~990~~ 490

ที่นอน Sleep Care 6 ฟุต หนา6 นิ้ว

~~13,900~~ 6,900

Onitsuka Tiger รุ่น Mexico66 Vintage

~~1,949~~ 1,799

เอมมูร่า เซซามิน งาดำ เชียงใหม่ (อย 12-1-05150-1-0105)

~~1,550~~ 1,140

Beautelush Essential Facial Set (Day + Night)

~~899~~ 599

Coach F76636 Town tote in signature canvas

~~8,990~~ 4,990

Real Hair 3 กล่อง (เรียวแฮร์ เซรั่มปลูกคิ้ว หนวด เครา จอน)

~~1,350~~ 990

หมวก

200.00

ตู้เย็น HITACHI - รุ่น R-W600PWX (20.6 คิว / 582 ลิตร)

45,990.00

Real Hair 5 กล่อง (เรียวแฮร์ เซรั่มปลูกคิ้ว หนวด เครา จอน)

~~2,250~~ 1,500

น้ำเสีย ควรได้รับการ บำบัด

~~8,888~~ 7,999.20

Joy Stick T.Flight Stick X C0071 280959

1,890.00

ฟิล์มกันรอย Smart Phone (รวมรุ่น) update !!! 280959

49.00

Music D.J. (700E) +USB แถม Microphone - c0132

2,590.00

เรื่องย่อละคร ตามบทโทรทัศน์

มูยุล มหาบุรุษพิชิตแผ่นดิน [ ตอนที่ 33 - 34 ]

จำนวนคนเข้าชม : 576 ครั้ง update : 25/9/2009

มูยุล มหาบุรุษพิชิตแผ่นดิน 33

            องค์หญิงเซยูทราบก็รีบมาเฝ้า แต่พระราชามูยุลทรงหลบหน้าไปด้วยความเสียพระทัย องค์หญิงเซยูบอกกับคูชูว่า

            "ท่านคูชู เป็นคนสนิทที่ติดตามเสด็จพ่อมา มีหลายครั้งในอดีต ที่เคยเผชิญกับเรื่องวิกฤติ ถ้าไงคราวนี้ ก็ช่วยชี้นำให้ฝ่าบาทด้วยล่ะ"

            คูชูเข้าไปเฝ้าพระราชามูยุล

            "ฝ่าบาท"

            " ข้ารู้ ในฐานะที่เป็นพระราชา ไม่ควรทำตัวอ่อนแอ ถึงมีปัญหาก็ต้องเข้มแข็ง แต่ว่า ข้ารู้สึกเหมือนตัวเองมืดแปดด้าน ไม่รู้จะไปทางไหนดี"

            " หม่อมฉันเข้าใจความทุกข์ของฝ่าบาท แต่ตอนนี้เป็นช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน หากแม้แต่ฝ่าบาทยังสับสน งั้นบ้านเมืองของเรา อาจอยู่ต่อไม่ได้ เมื่อเป็นพระราชา สิ่งแรกก็คือต้องเก็บงำความรู้สึก ห้ามแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็น เพราะหลังจากนี้ ยังมีเรื่องราวที่หนักหน่วงตามมาอีกมากมาย ทั้งหมดนี้ ฝ่าบาทล้วนต้องเผชิญทั้งสิ้น"

            พระมเหสีลีจีอาทราบก็เรียบมาเข้าเฝ้า แต่มาโนบอกว่ามีพระบัญชาไม่อยากพบใครทั้งสิ้น พระมเหสีลีจีอาจึงเรียกมยองจินมาพบด่วน

            "ข้าชักสงสัยความสามารถของท่านซะแล้ว"

            "หม่อมฉันไม่เข้าใจความหมาย"

            "ไม่รู้หรือว่าข้าอยากพบท่านทำไม คุณหนูยอนมีลูกให้ฝ่าบาท,เลี้ยง ดูอยู่ที่แคว้นพูยอ ตอนนี้ฝ่าบาทก็ทรงทราบแล้ว เฮยาเดินทางไปช่วยนางและอาจพาองค์ชายน้อยกลับมาด้วย อย่าบอกว่าท่านไม่รู้อะไรซักนิดน่ะ"

            "ขอทรงอภัยด้วย"

            " ข้าจะให้โอกาสท่านแก้ตัวอีกครั้ง ถ้าไม่อยากถูกปลดจากตำแหน่ง อย่าให้คุณหนูยอนกับเด็กคนนั้นกลับมาโกคูรยอ ไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ต้องขัดขวางไว้"

            "ทราบแล้วพะยะค่ะ"

            พระราชามูยุลเรียกประชุม และสอบถามขุนนางที่เฝ้าเมืองว่า

            "พูยอยึดครองเมืองนัมซอ เท่ากับประกาศชัด ว่าต้องการเปิดศึกกับเรา ท่านทั้งสอง"

            "พะยะค่ะ"

            "เมืองนัมซอเป็นทั้งเมืองท่าและยุทธศาสตร์สำคัญ เราส่งทหารไปตรึงเข้มอยู่ สุดท้ายก็ยังถูกตีแตก เป็นเพราะอะไร"

            "ระหว่างที่ฝ่าบาทไปปราบแคว้นอื่นอยู่นั้น พูยอกลับเก็บตัวเงียบ แต่แอบซ่องสุมกำลัง ทำให้เราประมาทมองข้ามพวกเขาไปพะยะค่ะ"

            " ถูกแล้ว ในเมื่อตอนนี้ เราเสียเมืองนัมซอไป ทำให้ทหารยิ่งเสียขวัญจากที่เคยฮึกเหิมมาแต่แรก เพราะนึกว่ายังไงเราก็เหนือกว่า แต่กลับเพลี่ยงพล้ำจนสูญเสียความเชื่อมั่น"

            "เรื่องของเรื่อง เพราะเราไม่ทันจับตาความเคลื่อนไหวของแคว้นพูยอ หม่อมฉันยินดีทำคุณไถ่โทษ ยึดเมืองนัมซอกลับมาให้ได้" เคยูทูล

            " แต่ก่อนหน้านั้น ให้สำรวจกองกำลังที่อยู่ในนัมซอให้แน่ชัดก่อน และตัดขาดการสัญจรของพวกเขา อย่าให้ศัตรูมาตลบหลังเรากลับ ที่สำคัญ เราต้องยึดเมืองนัมซอกลับมา ถึงจะพลิกสถานการณ์ได้"

            "พะยะค่ะฝ่าบาท"

            "ย้ายทหารที่อยู่ตามหัวเมือง มาช่วยทำศึกคราวนี้ให้เต็มที่"

            เมืองนัมซอ โทจินกำลังปรึกษากับนายกอง

            "เมืองนี้เป็นพรมแดนสำคัญ โกคูรยอต้องพยายามมายึดคืนแน่ ทุกคนจงอย่าประมาทล่ะ กองหนุนจะมาเมื่อไหร่"

            "อีก 5 วันครับ"

            "ท่านแม่ทัพ"

            "มีเรื่องอะไร"

            "มีเชลยจากโกคูรยอ บอกว่าจะขอพบท่านให้ได้ครับ เห็นว่ามีเรื่องสำคัญจะเรียนด้วย เอาตัวมา"

            แพกึยเข้ามา "แม่ทัพใหญ่ ยังจำข้าได้ไหม"

            นายกองดุ แต่โทจินบอกให้ทุกคนถอยไปก่อน โทจินจึงคุยกับแพกึย

            "ยังอยู่ถึงป่านนี้เชียวหรือ"

            "ข้ามีเรื่องสำคัญ อยากขอร้องท่าน"

            "ลองว่ามาซิ"

            " ข้าต้องการแค่อย่างเดียว คือชีวิตของเจ้ามูยุล ถึงท่านจะรู้เรื่องในโกคูรยอดี แต่ยังไงก็สู้คนในท้องถิ่นอย่างข้าไม่ได้ เชิญใช้ข้ามาเถอะ อยากรู้อะไรก็มาถามข้า ขอเพียง ให้ข้ามีโอกาสได้แก้แค้นก็พอ"

            "ข้าจะเชื่อใจท่านได้ยังไง"

            " หึ นับแต่พ่ายแพ้ต่อมูยุล ข้าก็เอาความแค้นที่มีต่อเขา กรีดที่ข้อมือสองข้างไม่บอกคงรู้ว่ามันเจ็บปวดรวดร้าวขนาดไหน แต่ยังเทียบไม่ได้กับความแค้นของข้า แม้แต่หนึ่งในร้อย ข้าสาบาน ขอเพียงฆ่ามูยุลได้ ให้ข้าได้หายเจ็บใจ ข้าจะยอมเป็นบ่าวรับใช้ชั่วชีวิต"

            ด้าน พักโซได้ข่าวองค์หญิงยอน ก็รีบรายงานเฮยา และบอกว่าเขามีวิธีช่วยด้วย ขอให้เฮยามอบงานนี้ให้เขา เฮยาตกลง ว่าแล้วพักโซก็ปลอมเป็นคนเจ็บเข้าไปหาองค์หญิงยอน และพามาพบเฮยาจนได้

            "ฝ่าบาททรงสบายดีหรือเปล่า"

            "ค่ะ ฝ่าบาททรงสำราญดี"

            "งั้นก็ดีแล้ว หลายปีที่ผ่าน ได้รู้ข่าวของฝ่าบาทบ้าง ข้าก็พอใจแล้ว ที่นี่ไม่ควรอยู่นาน รีบกลับไปเถอะ"

            "ที่เรามานี่ เพื่อจะช่วยคุณหนูกับองค์ชายน้อยน่ะครับ" พักโซกล่าว

            "วันก่อน เราอยู่ที่ไกลๆ ได้เห็นองค์ชายน้อยแล้ว"

            "ข้าสู้อดทนต่อทุกอย่าง จุดประสงค์ ก็เพื่อจะปกป้องลูกไว้ การจะฝ่าวงล้อม หนีจากที่นี่คงเป็นไปไม่ได้ อย่าเสี่ยงดีกว่า"

            " เรารู้ว่าที่นี่คุ้มกันหนาแน่น การหลบหนี คงเป็นเรื่องลำบากและเสี่ยงเกินไป ยากที่จะทำได้ แต่ว่าจะให้องค์ชายน้อย เติบโตอยู่ในแคว้นพูยอก็ใช่ที่ ซักวันหนึ่ง เรื่องที่คุณหนู มีโอรสให้ฝ่าบาท อ๋องเทโซจะต้องรู้แน่ ถึงตอนนั้น ถ้าคุณหนูยังอยู่นี่ จะกลายเป็นตัวประกัน ทำให้ฝ่าบาทยิ่งเดือดร้อน"

            "อีกไม่นานจะมีงานเซ่นไหว้บรรพชน ถึงตอนนั้นในเมืองจะวุ่นวาย เหมาะแก่การหลบหนี"

            "เรื่องการวางแผนหลบหนี เป็นหน้าที่เราเอง คุณหนูแค่พาองค์ชายน้อย มาสมทบกับเราในอีก 5 วันข้างหน้าก็พอ"

00000000000

            พระราชามูยุลสั่งมาโนว่าสงครามคราวนี้ไม่ให้เขาร่วมด้วย ทำให้มาโนแปลกใจ

            "แล้วจะให้หม่อมฉันทำอะไรบ้าง"

            "เจ้าไปแคว้นพูยอ"

            "พะยะค่ะ หม่อมฉันจะไป"

            " แม้จะไปถึงพูยอ แต่การจะช่วยสองคนนั้น คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องง่าย ข้าไม่อาจไปด้วยตัวเอง และไม่อาจส่งทหารไปช่วยเจ้า ที่สำคัญ ถ้าเจ้ากับท่านอำมาตย์ หรือแม้แต่พักโซ ถ้าเกิดอะไรขึ้น ข้าจะไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย"

            "ไม่เป็นไร หม่อมฉันรู้หน้าที่ดี หม่อมฉัน จะพาคุณหนูกับองค์ชายน้อยกลับมาให้ได้"

            "หึ มาโน"

            " เมื่อก่อนหม่อมฉันเคยทูลว่า ตัวเองเป็นคนดวงแข็ง ถ้าโชคร้ายด่วนจากไปก่อน ฝ่าบาทก็ไม่ต้องห่วงหม่อมฉัน ขอให้ทรงเห็นแก่บ้านเมืองเป็นสำคัญ"

            ใกล้ถึงเวลานัดหมาย พระราชาเทโซรับสั่งให้องค์หญิงยอนกับฮอตงเข้าเฝ้า

            " อ้อ เฮ่อๆๆ มาเร็วเข้า ฮอตง สบายดีมั้ยลูก เฮ่อๆๆ เด็กนี่น่าทึ่งจริงๆ เห็นแต่ละครั้งก็ไม่เหมือนเดิม เจอทีไรมีแต่ตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เฮ่อๆๆ ฮอตง มาอยู่กับข้าในวังดีมั้ยจ๊ะ แม่เจ้าต้องดูแลคนไข้ ไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับเจ้าหรอก เฮ่อๆๆ เขาไม่พูดแสดงว่าเห็นด้วย เฮ่อๆๆ พ่อของเจ้า ยึดเมืองนัมซอของโกคูรยอได้แล้ว เจ้ารู้หรือเปล่า"

            "ทราบแล้วเพคะ ขอแสดงความยินดีด้วย"

            " พอเจ้ากลับมาไม่นาน ฮอตงก็เกิด จากนั้นก็มีแต่เรื่องดีตามมา แสดงว่าเป็นเด็กนำโชค เฮ่อๆๆ เฮ่อๆๆ ยึดเมืองนัมซอเป็นแค่เริ่มต้นเท่านั้น ถัดจากนี้ไป เราจะเปิดศึกกับโกคูรยออย่างเต็มกำลัง ถ้าศึกนี้เราเป็นฝ่ายชนะ ข้าจะยกบัลลังก์ให้โทจินทันที เมื่อเขาได้ครองราชย์ เจ้าก็คือพระมเหสี ส่วนฮอตงก็จะเป็นรัชทายาท ข้าจึงต้องดูแลพวกเจ้าอย่างดี ใครอยู่ข้างนอกบ้าง เลือกองครักษ์ฝีมือดี ส่งไปบ้านโทจิน ให้อารักขาครอบครัวเขาอย่างเข้มงวด"

            "ทราบแล้วพะยะค่ะ"

            ทัพที่เคยูนำไปถูกหลุมพราง แต่เคยูก็ยังฮึดสู้ไม่ถอย จนไม่ไหวจึงยอมให้ทุกคนถอย

            ด้าน เฮยากับพักโซที่เฝ้ารอ แต่ไม่เห็นวี่แววขององค์หญิงยอน จึงไปดูและถูกโทจินกับทหารจับกุมตัวไว้ มาโนกับมาวังมาช้าไปนิดหนึ่ง จึงช่วยไม่ทัน

องค์หญิงยอนเข้ามาขอร้องโทจิน

            "ต่อไป ข้าจะอยู่กับท่านไม่ไปไหน แต่ขอให้คืนลูกให้เขาไป ได้โปรด ได้โปรดส่งลูกคืนเขา"

            "ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ข้าบอกให้ลุกขึ้น"

            "ขอร้องล่ะ ให้ฮอตง"

            "ลูกคนนี้ ข้าจะเลี้ยงเขาเอง ต่อไปเจ้าไม่ต้องขอร้องอะไรข้าอีก"

            "พี่โทจิน ฮือ"

            "บอกมาหน่อยซิ ฮอตงเป็นลูกใครกันแน่ เขาเป็นลูกของใคร บอกข้ามาเร็ว"

            "ฮือๆๆ" องค์หญิงยอนร้องไห้อย่างหนัก

            "เขาเป็นลูกข้าใช่ไหม ข้าเลี้ยงเขามาเอง เลี้ยงมาตั้งแต่เกิดด้วยซ้ำ"

            เคยูกลับมาทูลรายงานพระราชามูยุล ว่าผลการออกศึกว่ายังไม่ถึงที่หมายก็แพ้ก่อนแล้ว คูชูถาม

            "หมายความว่าไงน่ะ ทหารพูยอเคลื่อนออกจากเมืองหลวงแล้วหรือ"

            " ใช่ครับ เพราะหม่อมฉันประมาท นึกว่าทหารพูยอยังอยู่ในเมือง ไม่ทันออกมาตอนนี้ จึงทำให้พ่ายแพ้ ไม่นึกว่าพวกมันเตรียมกำลัง ดักอยู่กลางทางแล้ว ที่น่าโมโหกว่านั้นก็คือ คนที่บัญชาการรบ ก็คือเจ้าแพกึย"

            คูชูตกใจ "หา"

            "หม่อมฉัน จำต้องหนีหัวซุกหัวซุน ต่อหน้าเขาพะยะค่ะ ขอฝ่าบาท ทรงประหารหม่อมฉันด้วย"

            มาวังเองก็กลับมารายงานเรื่องที่เฮยากับพักโซถูกโทจินจับตัวไป พระราชามูยุลตกพระทัยมาก

            "ส่วนหัวหน้ามาโน เป็นตายร้ายดีก็ไม่ยอมกลับมามือเปล่าเลยกำลังหาลู่ทางอยู่ และให้หม่อมฉันมาก่อนพะยะค่ะ"

            โทจินได้รับคำชมจากพระราชาเทโซ

            " เจ้าเก่งมาก ขอบใจเจ้าจริงๆ ต่อไปแค่ขี่ม้าเท่านั้น ก็ไปมาระหว่างพูยอกับเมืองนัมซอได้ เท่ากับว่า เรายึดครองเมืองหน้าด่านของโกคูรยอแทน"

            "เหมือนกับว่าศึกนี้ เรายึดจุดยุทธศาสตร์สำคัญของโกคูรยอไว้ได้พะยะค่ะ"

            "ฮ่าๆๆ ทุกคนที่ไปร่วมสู้รบ จะมีรางวัลให้หมด"

            "พะยะค่ะ ฝ่าบาท หม่อมฉันได้พาอีกคน ซึ่งมีผลงานกลับมาด้วย"

            "เป็นใคร ให้มาพบข้าหน่อยซิ"

            "เชิญเข้ามา"

            แพกึยเข้ามา พระราชาเทโซทรงจำได้ "นี่เจ้าคือ"

            "ฝ่าบาท"

            "ฮึ่ม นึกว่าที่นี่เป็นที่ไหน ให้เข้ามาวุ่นวายได้หรือ ทำไมหมอนี่ มีผลงานในการสู้รบได้"

            "ท่านแพกึย ถูกเนรเทศให้เป็นทาสอยู่เมืองนัมซอถึง 2 ปี หม่อมฉันจึงให้โอกาสเขาอีกครั้ง เพื่อไม่ให้โกคูรยอได้ยึดเมืองนัมซอกลับคืนไป"

            "ฝ่าบาท หม่อมฉันจะขอถวายความจงรักภักดี ขอทรงเชื่อหม่อมฉันเถอะ"

            "ข้าจะเห็นแก่โทจิน เปิดโอกาสให้เจ้าซักครั้ง ถ้ายังกล้าหักหลังข้าอีก ข้าจะลงโทษเจ้าโดยการให้ม้าแยกร่าง"

            "หม่อมฉันจะขอถวายชีวิต เพื่อฝ่าบาทองค์เดียว"

            พระราชาเทโซทรงคุยกับโทจินตามลำพัง ถามว่าจะทำยังไงต่อ

            "อีกไม่นานจะมีงานบวงสรวง เสร็จงานนี้เมื่อไหร่ หม่อมฉันจะตีโกคูรยอทันที"

            "อึม โบราณถือว่างานเซ่นไหว้ห้ามนองเลือด งานใหญ่ปีนี้ ก็ให้เจ้าจัดการละกัน"

            "ถ้าฝ่าบาททรงอนุญาต หม่อมฉันจะส่งทูตไปโกคูรยอ ให้มูยุลมาร่วมด้วย"

            "มูยุลหรือ หึ เขาจะกล้ามาหรือเปล่า"

            " ระหว่างที่มีงานพิธี เราต้องดูแลความปลอดภัยของผู้แทนทุกคน เป็นธรรมเนียมที่ใครๆ ก็รู้ ถ้ามูยุลรู้อยู่แก่ใจยังไม่กล้ามา คนก็จะหาว่าเขาใจเสาะ ถ้าเขากล้ามาจริง ถึงแผ่นดินพูยอเมื่อไหร่ จะต้องเสียใจแน่"

            "หึ งั้นก็ได้ ส่งคน ไปเชิญเขาได้เลย"

0000000000000000

            มยองจินได้เจอกับแพกึยก็เข้ามาทัก

            "ไม่เจอกันนานนะท่าน"

            "ทำไมเจ้ามาอยู่นี่"

            "ไม่เห็นต้องถามเลย เราก็อยู่ในสภาพเดียวกัน"

            "เจ้า เจ้าคนเลี้ยงไม่เชื่อง ข้าจะไม่มีวันลืม"

            " วางตัวให้ดีหน่อย เราอยู่ในแคว้นพูยอ อย่ามาวางอำนาจกับข้าให้มากนัก แม้ว่าที่นี่จะเป็นเกราะกำบังให้ท่านปลอดภัยได้ แต่การเป็นลูกน้องโทจิน ไม่คิดว่าลดตัวไปหน่อยหรือ"

            " ลดตัวหรือ ใช่ ลดตัวจริงๆ แต่ว่าขอเพียงเอาชีวิตมูยุลได้ ให้ข้าทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น ตอนนี้มีโอกาสให้ข้าได้แก้แค้น ข้ายอมทำทุกอย่างนั่นแหละ คอยดูให้ดี หน้าไหนที่เคยสบประมาทข้า ข้าจะไม่ปล่อยมันไว้" แพกึยไปเลย

            เมื่อพระราชามูยุลได้รับราชสาส์นก็ตัดสินใจจะเสด็จไป แต่เหล่าขุนนางคัดค้าน

            " ไม่ได้นะพะยะค่ะ ต่อให้ไปถึงแคว้นพูยออย่างปลอดภัย แต่เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่นั่นบ้าง บวกกับ มีข่าวว่าตอนนี้แพกึยอยู่ที่แคว้นพูยอ ไม่แน่อาจฉวยโอกาสปองร้ายฝ่าบาท แล้วจะไปเสี่ยงได้ยังไง"

            "แต่ว่า มันเป็นธรรมเนียมมาแต่โบราณ แคว้นไหนมีงานก็ต้องส่งทูตไป ถ้าเราปฏิเสธ จะทำให้บ้านเมืองถูกหัวเราะเยาะด้วย"

            "ถ้าอย่างงั้น ส่งแค่ผู้แทนไปก็พอ ฝ่าบาท ให้หม่อมฉันไปก็ได้ หม่อมฉันจะนำคณะทูตไปเอง" คูชูเสนอตัว

            "ข้าคิดแล้วว่า งานนี้ไม่ว่ายังไงก็จะไปด้วยตัวเอง"

            "ฝ่าบาท ไม่ได้นะพะยะค่ะ"

            "หม่อมฉันก็ไม่เห็นด้วย ถ้ามีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับฝ่าบาท บ้านเมืองมิแย่หรอกหรือ ถ้าไงทรงคิดให้ดีก่อน"

            พระมเหสีลีจีอาก็ช่วยทูลกล่อมพระราชามูยุล

            " ฝ่าบาท อย่าไปเลยเพคะ ไม่แน่ว่า อาจเป็นหลุมพราง ที่อ๋องเทโซคิดปองร้ายก็ได้ เพื่อจะพบคุณหนูยอนกับองค์ชายน้อยใช่ไหม หม่อมฉันรู้ว่าพวกเขามีความสำคัญสำหรับฝ่าบาทมากแค่ไหน แต่ว่าเหมือนที่พวกเขามีความสำคัญ สำหรับหม่อมฉัน และโกคูรยอ ก็ขาดฝ่าบาทไม่ได้เช่นกัน ฝ่าบาทอย่าทรงวู่วามเป็นอันขาด"

            พระราชมูยุลยังทรงนิ่ง พระมเหสีลีจีอารับสั่งต่อ

            " ฝ่าบาท ขอเพียงช่วยคุณหนูยอนและองค์ชายน้อยกลับมาได้ หม่อมฉันยินดีช่วยเหลือ แต่ว่า ถ้าจะเห็นแก่พวกเขา จนฝ่าบาทไปเสี่ยงอันตรายที่พูยอละก้อ หม่อมฉันคงไม่เห็นด้วย"

            พระราชามูยุลรับสั่งให้มาวังเข้าเฝ้า มาวังทูลอย่างหนักใจ

            "ฝ่าบาท หม่อมฉันคิดแล้วคิดอีกก็ไม่วางใจ ไม่แน่อาจเป็นแผนชั่วของโทจินก็ได้พะยะค่ะ"

            "ข้าก็รู้"

            "รู้แล้วทำไมยังจะเสด็จไปอีก"

            "ถ้าจะบรรลุเป้าหมาย ข้าก็ต้องไป"

            "ฝ่าบาททรงคิดทำอะไรบ้างพะยะค่ะ" เคยูทูลถาม

            "ข้าจะช่วยคุณหนูและลูกข้า รวมถึงท่านอำมาตย์และพักโซกลับมา"

            "ทรงมีแผนดีแล้วหรือ"

            "โทจินกับอ๋องเทโซ คงไม่ทำอะไรข้าในเมืองหรอก จึงเป็นโอกาสให้ข้าได้ช่วยคน"

            "แต่ถ้าไปแล้ว เราจะคุ้มครองฝ่าบาทไม่ได้นะพะยะค่ะ"

            " ซักวันข้าต้องเปิดศึกกับพูยออยู่แล้ว เพื่อสานฝันในการขยายดินแดนออกไปให้กว้างไกล แต่ว่าถ้าคนที่ข้ารักยังอยู่ที่นั่น ข้าก็ไม่วางใจซะที ฉะนั้นยังไงก็ต้องช่วยพวกเขาไว้ก่อน ใครก็อย่ามาห้ามอีก"

            มยองจินมาบอกพระมเหสีลีจีอาว่าแพกึยอยู่กับโทจินและพระราชาเทโซแล้ว

            แพกึยไปพบพักโซกับเฮยาที่ถูกขังอยู่ในคุกอย่างอารมณ์ดี

            "เห็นสภาพเจ้าตอนนี้ ความแค้นในใจข้า ค่อยบรรเทาเบาบางลงไปได้บ้าง"

            "ท่านช่างกล้า ทรยศฝ่าบาทครั้งแล้วครั้งเล่า"

            "ทรยศหรือ ข้าไม่เคยนับถือมูยุลเป็นพระราชาแห่งโกคูรยอ แล้วจะบอกว่าทรยศได้ยังไง"

            "ฝ่าบาทสู้อภัยโทษให้ท่าน ยังไม่สำนึกในพระเมตตาอีกใช่ไหม"

            " หุบปาก เขาอยากคิดผิดก็ช่วยไม่ได้ สุดท้ายข้าจะส่งเขาไปตายเอง เฮ่อๆๆ ได้ข่าวว่ามูยุล จะพาคณะทูตเดินทางมาแคว้นพูยอ เขามาก็เท่ากับรนหาที่ โอกาสดีแบบนี้ ข้าไม่ปล่อยให้พลาดแน่ คอยดูเถอะ ข้าจะควักหัวใจมันออกมาให้ได้"

            พระราชาเทโซทรงทราบจากทหารว่าพระราชามูยุลเสด็จมาแล้วก็ทรงเยาะ

            "หมอนี่กล้ามาเหยียบถ้ำเสือด้วยตัวเอง คงไม่ใช่หวังแค่ร่วมงานบวงสรวงอย่างเดียว ทุกคนจงอย่าประมาทล่ะ"

            "พะยะค่ะ"

            พระราชาเทโซเสด็จออกมาต้อนรับพระราชามูยุล

            "เดินทางมาไกลคงเหนื่อยสินะ"

            "ฝ่าบาท ทรงสำราญดีหรือเปล่า"

            "กว่าจะมาได้คงต้องคิดหนัก แต่ในเมื่อมาแล้วก็ถือว่าดี"

            "ระหว่างงานพิธี ห้ามมีการนองเลือดหรือเข่นฆ่า เป็นกฎที่ฝ่าบาททรงตั้งไว้ไม่ใช่หรือ หม่อมฉันเชื่อในข้อนี้"

            "หึ ใช่ อาศัยแค่คำพูดนี้ ข้าจะดูแลคนของโกคูรยออย่างดี"

            "ขอบพระทัย"

            "ตอนเจ้าขึ้นครองราชย์ ข้าไม่ได้ไปร่วมงานหรือแม้แต่ส่งตัวแทน แต่คราวนี้ ข้าได้เตรียมของขวัญพิเศษไว้ ตั้งใจมอบให้เจ้า"

            เคยูพบกับมาดนก็รีบถามถึงความปลอดภัย มาโนบอกว่าเขาสบายดี เคยูถามถึงองค์ชายฮอตง

            "อยู่ในบ้านโทจิน แต่มีคนคุ้มกันหนาแน่น"

            "นำทางได้ไหม" มาโนนำไปทันที

            พระราชาเทโซทรงจัดเลี้ยงฉลองให้พระราชามูยุล และให้เกียรติมางานบวงสรวง พร้อมแต่งตั้งโทจินเป็นรัชทายาท

            พระราชามูยุลทรงเขียนจดหมายให้แทชองไปมอบให้เคยูที่อยู่นอกวัง จากนั้นก็ทรงเสด็จไปพบโทจิน

            "ยินดีด้วยที่ได้เป็นรัชทายาท"

            "ไม่นึกว่าฝ่าบาทจะให้เกียรติถึงเพียงนี้"

            " ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถแค่ไหน การได้เป็นรัชทายาทเท่ากับสร้างความกดดันให้ข้า ไม่แน่ว่าชะตาของเรา ถูกสวรรค์ลิขิตไว้แต่แรกว่าต้องเป็นแบบนี้"

            " ความทรงจำที่ดีระหว่างเรา เก็บไว้ก็รังแต่รกสมองเปล่าๆ ใครก็ตามที่ขัดขวางเส้นทางของหม่อมฉัน หม่อมฉันจะไม่ปล่อยเขาไว้ และพร้อมสละชีวิตเพื่อแคว้นพูยอทุกเมื่อ ฉะนั้น ขอให้ฝ่าบาททรงลืมอดีตที่เราเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขจะดีกว่า หึ ทรงอยากพบหม่อมฉันทำไม"

            "ข้ามีข้อเสนออย่างหนึ่ง ได้ข่าวว่า ลูกน้องข้าถูกเจ้าจับไปขัง ถ้ายอมปล่อยพวกเข ข้าก็จะปล่อยแม่ทัพพูยอ ที่ถูกเราจับเป็นเชลยเหมือนกัน"

            "ถ้าหม่อมฉันไม่ยอมปล่อยล่ะ"

            "คนที่ถูกเราจับตัว มีแม่ทัพฝ่ายซ้ายและหัวหน้าเผ่าหลายคน คิดว่าน่าจะไม่ขาดทุน"

            " ถ้าฝ่าบาทจะประหารพวกเขา หม่อมฉันก็ไม่เสียดาย เพราะถึงพวกเขากลับมา ก็ต้องรับโทษตายอยู่ดี อะไรกัน สิ่งที่จะรับสั่งมีแค่นี้เองหรือ ที่ฝ่าบาทยอมเสี่ยงอันตราย มาถึงแคว้นพูยอด้วยพระองค์เอง ไม่ใช่เพื่อยอนและฮอตงหรอกหรือ"

            "เรื่องบางอย่างในโลก ไม่ใช่ข้าจะควบคุมได้หมด ถ้าคิดว่าข้าจะมาขอร้องละก้อ ขอบอกว่าคิดผิด"

จบ 33

มูยุล มหาบุรุษพิชิตแผ่นดิน 34

            พระราชาเทโซทรงเรียกพระราชามูยุลมาบอกว่าจะปรับความเข้าใจ คูชูคิดว่าเป็นข้ออ้างที่จะคิดปองร้ายมากกว่า

            " ไม่บอกก็รู้ว่าเขา จะยื่นข้อเสนอที่เราทำตามไม่ได้ จากนั้นก็หาข้ออ้างเพื่อเปิดศึก ท่านรีบส่งคนไปบอกทหารของเรา ให้เฝ้าดูกองทัพที่อยู่ชายแดนให้ดี"

            คูชูน้อมรับ "พะยะค่ะ"

            พระราชามูยุลเสด็จไปเฝ้าพระราชาเทโซตามรับสั่ง

            "มา ดื่มเร็วเข้า รสชาติเป็นไงบ้าง"

            "หวานปนฝาดนิดๆ"

            " เป็นเหล้าชั้นดีจากเมืองนัมซอ สมเป็นเมืองท่าที่ค้าขายคึกคัก ในเมืองช่างมีของดีมากมาย แต่ว่า ข้าไม่อยากได้เมืองนี้ มาผนึกรวมกับพูยอของเรา ถ้าเจ้ายอมยกดินแดน ที่อยู่เหนือแม่น้ำแทจาคือเมือง "แทซาน" มาให้กับเรา ข้าก็จะถอนทัพออกจากเมืองนัมซอทันที เมืองแทซาน เป็นที่ๆ ใกล้กับแคว้นพูยอ เจ้าตรึงกำลังทหารไว้ที่นั่นมีจุดประสงค์อะไร ไม่ใช่เพื่อป้องกันการโจมตีจากเราหรอกหรือ"

            "ทรงคิดว่าหม่อมฉัน จะยอมรับข้อเสนอหรือเปล่า"

            " ไม่รับก็ไม่เป็นไร ถ้าอย่างงั้น ข้าจะสังหารชาวเมืองนัมซอทั้งหมด ตอนนี้ราษฎรนัมซอทั้งหลาย ต่างรู้เรื่องนี้หมดแล้ว ถ้าเจ้าปฏิเสธข้อเสนอ เท่ากับเป็นคนสังหารพวกเขาเอง จึงขอให้คิดดีๆ ก่อน"

            "ข้อเสนอของฝ่าบาท หม่อมฉันปฏิเสธ"

            "แปลว่าจะให้ข้าสังหารชาวเมืองนัมซอทั้งหมดจริงหรือ"

            "หม่อมฉันมีความเชื่อว่า พวกเขาจะยอมเสียสละ เพื่อปกป้องแผ่นดินโกคูรยอไว้"

            "เฮ่อๆๆ งั้นข้าจะดูว่าเจ้ามีความอดทนแค่ไหน คอยดูไปละกัน"

            พระราชาเทโซทรงโกรธมาก โทจินต้องปลอบ

            "อย่าทรงกริ้วเลยพะยะค่ะ"

            " เจ้าหนุ่มนั่น มันบังอาจเย้ยหยันข้า และไม่เห็นหัวข้าด้วย รอให้เสร็จงานพิธีเมื่อไหร่ ข้าจะยกทัพไปตีโกคูรยอ เจ้าไปเตรียมตัวให้พร้อมด้วย"

            "พะยะค่ะ"

            ขุนนางทูลถามพระราชามูยุลว่าจะปล่อยให้ราษฎรถูกฆ่าหรือ

            "ก่อนข้าจะกลับถึงโกคูรยอ เราคงยึดเมืองนัมซอได้แล้ว"

            " แต่ยังไง ฝ่าบาทก็ไม่ควรเสี่ยงขนาดนี้ เพราะหลังเสร็จงานก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ชีวิตของฝ่าบาท อยู่ในกำมืออ๋องเทโซนะพะยะค่ะ"

            "อย่าห่วงไปเลย ข้ารู้นิสัยอ๋องเทโซกับโทจินดี สองคนนี้ ถือศักดิ์ศรีเป็นเรื่องสำคัญ คงไม่ทำอะไรข้าที่นี่หรอก หึ"

            แพกึยถามโทจินเรื่องพระราชามูยุลว่า

            "แม่ทัพใหญ่ หึ ป่านนี้แล้ว ยังไม่คิดทำอะไร ปล่อยให้มันลอยนวลอีกหรือ ในเมื่อเขายอมมา แล้วจะปล่อยให้กลับไปง่ายๆ หรือ"

            "เป็นพระประสงค์ของฝ่าบาท"

            "ท่านไม่ต้องลังเลอีกแล้ว ถ้าคิดว่าลงมือไม่ได้ ก็ปล่อยให้ข้าจัดการเอง ขอแค่ส่งทหารมาช่วยหน่อย"

            "อย่าทำอะไรวู่วามนัก"

            " โอกาสเห็นอยู่แล้ว ทำไมยังปล่อยให้หลุดมืออีก คราวก่อนที่อยู่พูยอก็เหมือนกัน ถ้าไม่เพราะอ๋องเทโซห่วงหน้าตา คงเก็บมันไปนานแล้ว ถ้าตัดใจซะแต่ทีแรก ปัญหาทุกวันนี้ก็คงไม่เกิด หึ ถ้าคราวนี้ยังละเว้นเขาอีก ซักวันท่านจะเป็นฝ่ายเสียใจ"

            "เขามีปัญญาตีพูยอของเราได้หรือ"

            "เอ่อ หมายความว่า"

            "ไม่ต้องพูดมาก"

            โทจินไปพบเฮยา และบอกถึงเรื่องที่คุยกับพระราชามูยุล

            " มูยุลยื่นข้อเสนอกับข้า ว่าจะช่วยพวกเจ้าแลกกับแม่ทัพพูยอที่ถูกจับ เป็นการแลกเปลี่ยน แต่ข้าปฏิเสธ เพราะว่า ข้าต้องการข่าวโกคูรยอจากปากของพวกเจ้า"

            "หึ แล้วคิดว่า เราจะยอมบอกเจ้ามั้ย อย่าหวังเลยว่า จะได้ข้อมูลอะไรจากปากข้า"

            " ข้าก็รู้ว่ามันไม่ง่าย เลยมีวิธีบางอย่าง อีกสองวัน มูยุลจะกลับโกคูรยอ ถึงตอนนั้นถ้ายังไม่ยอมเปิดปากอีก เขาคงกลับไปด้วยความไม่สบายใจ เรามีกฎอยู่ว่าระหว่างที่มีงานบวงสรวง ห้ามมีการเข่นฆ่า แต่ข้าสามารถยกเลิกได้ จงคิดให้ดีละกัน เพราะเรื่องคราวนี้ เกี่ยวถึงชีวิตพวกเจ้าและมูยุลด้วย" โทจินออกไป

            "หึ หึ เราจะทำไงดีครับ ถ้าตัดสินใจผิดพลาด ฝ่าบาทอาจถูกปองร้ายก็ได้ หึ"

            แพกึยคุยกับนักรบว่าเมืองยางแบที่เสียเมืองให้แก่พระราชามูยุล จะนำกำลังทหาร เดินทางมาแคว้นพูยอ แพกึยขอพบองค์ชาย นักรบถามว่ามีธุระอะไร

            "ไหนๆ มูยุลก็มารนหาที่ แล้วเรื่องอะไรจะปล่อยให้กลับไปง่ายๆ"

            "ความหมายคือใช้ทหารเมืองยางแบ ไปสังหารมูยุลงั้นหรือ"

            " อ๋องเทโซกับโทจินห่วงศักดิ์ศรีจนไม่กล้าลงมือ งั้นข้า จะจัดการแทนให้เอง ตอนนี้พวกเขาอาจจะคัดค้าน แต่ถ้าทำงานสำเร็จ พวกเขาต้องชื่นชมความคิดข้าแน่"

            "แต่ว่า"

            " และนี่ เป็นโอกาสที่เจ้าได้สร้างผลงาน เผื่ออนาคต ลูกหลานจะได้เสพสุขไม่สิ้น มีปัญหาข้าจะรับผิดชอบเอง ขอแค่พบองค์ชายซักครั้งก็พอ หึ"

            แทชองกลับมาเฝ้าพระราชามูยุล ทรงถามว่าเรียบร้อยมั้ย

            "พะยะค่ะ"

            " ตอนนี้ถือว่าท่านเสร็จงานในแคว้นพูยอแล้ว รีบเดินทางไปเมือง "หมกตาน" อธิบายให้เจ้าเมืองเข้าใจและขอความร่วมมือ ส่งทหารไปตีเมืองนัมซอ ขณะเข้าโจมตี ต้องเป็นเวลาที่เราออกจากแคว้นพูยอ เข้าใจมั้ย"

            "พะยะค่ะ หม่อมฉันจะไปเดี๋ยวนี้"

            "วันก่อนอ๋องเทโซบอกว่าจะฆ่าราษฎรเมืองนัมซอ คิดว่าคงไม่ได้พูดเล่น เจ้าจงจำไว้ เราต้องยึดเมืองคืนให้ได้ อย่างเร็วที่สุด"

            "ทราบแล้วพะยะค่ะ"

            เคยูนำถุงแพรของพระราชามูยุลไปที่ห้องขัง ในเวลาเดียวกัน โทจินได้รับรายงานว่าเฮยาและพักโซฆ่าตัวตายในห้องขัง โทจินโกรธมาก

            พวกเคยูมาช่วยเฮยากับพักโซไปได้ แต่ทุกคนไม่เห็นเฮยากับพักโซจะฟื้นก็กังวล เคยูจะไปเฝ้าพระราชามูยุล มาโนถามว่าเรื่องอะไร

            "หนังสือที่ส่งมา บอกว่ายานี่กินแล้วจะเหมือนคนตาย แต่สุดท้ายก็จะฟื้น แต่ทำไมตอนนี้ยังไม่ฟื้นอีก เฮ่ย"

            "นั่น นางฟื้นแล้ว เห็นมั้ย"

            "ท่านอำมาตย์ รู้สึกตัวแล้วใช่ไหม"

            "หึ หึ เฮ่อ นี่มันเกิดอะไรขึ้น" เฮยาถาม

            "เพราะฝ่าบาท ทรงช่วยท่านกับพักโซเอาไว้ หึ"

            มาโนกลับไปรายงานผลให้พระราชามูยุลทรงทราบ

            "หึ งั้นไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว ไปทำตามแผนเดิม อย่าได้รอช้า"

            "พะยะค่ะ"

            พระราชามูยุลเข้าเฝ้าทูลลาพระราชาเทโซ

            "ขอบพระทัยฝ่าบาท ที่ทรงดูแลอย่างดี"

            "เจ้าควรรู้ว่าทำไงถึงเป็นการตอบแทนข้า ขอเพียงยกเมืองแทซานมาให้เรา สงครามก็จะไม่เกิด"

            "หม่อมฉันทูลแล้วว่า เรื่องนี้คงทำตามไม่ได้"

            "ยังจะดื้อแพ่ง เพื่อให้สองฝ่ายเปิดศึกใช่ไหม"

            "ถ้าจะเปิดศึกจริง ฝ่าบาทก็ทรงริเริ่มก่อน ต่อให้เราเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ หม่อมฉันก็ไม่อ่อนข้อ"

            "หุบปาก ข้าจะรอดูโกคูรยอ เกิดการนองเลือดทั่วแผ่นดินเมื่อไหร่ ดูซิเจ้ายังจะโอหังอีกมั้ย"

            โทจินทูลพระราชามูยุล "เมื่อคืนนี้ เฮยาและชูพักโซ ปลิดชีพตัวเองทั้งคู่"

            " เฮ่อ ข้าเอง รู้สึกเสียใจที่คิดล่าช้า จนไม่อาจช่วยชีวิตพวกเขาไว้ได้ เจ้าก็เหมือนกัน อีกหน่อยเมื่อครองราชย์แทนอ๋องเทโซจริงๆ อาจจะเห็นแก่เรื่องส่วนตัว จนทำให้คนอื่นตายแทน ทุกวันนี้ ใครๆ ก็รู้แล้วว่าศึกระหว่างสองแคว้น คงจะเลี่ยงไม่ได้แน่ และเจ้าไม่เพียงเปิดศึกกับเรา อย่างเปิดเผยเท่านั้น อาจทำให้สูญเสีย สิ่งที่มีอยู่ทั้งหมดก็เป็นได้"

            มาโนให้ยุนวาปลอมตัวเป็นสนมของพูยอเข้าไปพบองค์หญิงยอน อ้างว่าพระราชาเทโซทรงคิดถึงองค์ชายฮอตง

            "ถ้าคุณหนูจะออกจากที่นี่ ต้องได้รับอนุญาตจากท่านแม่ทัพซะก่อน ไปเรียนท่านแม่ทัพเร็ว"

            "ครับ"

            "นี่เป็นพระบัญชา ยังต้องขออนุญาตแม่ทัพใหญ่อีกหรือ"

            "ใช่"

            "กลับไปทูลฝ่าบาทตามนี้เร็วเข้า ต่อให้ท่านแม่ทัพมีอำนาจล้นฟ้า ถ้ากล้าละเมิดพระบัญชาก็คงให้อภัยไม่ได้ ไปเร็ว"

            สาวใช้ 2 คนรับคำ "เจ้าค่ะ"

            ทหารยอมให้ยุนวาเข้าไปพบองค์หญิงยอน

            "ฝ่าบาทรับสั่งให้คุณหนู พาองค์ชายน้อยไปเข้าเฝ้าค่ะ"

            "ผู้แทนที่มาจากโกคูรยอ กลับไปแล้วใช่ไหม"

            "เมื่อเช้านี้ เดินทางกลับไปแล้วค่ะ ฝ่าบาททรงรอคุณหนูอยู่"

            "ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปเฝ้าเถอะ"

            "หึ แต่ว่าคุณหนูคะ"

            ทหารดุ "ไม่ได้ยินที่พูดหรือ"

            "นี่คือ สิ่งที่ฝ่าบาททรงประทานมา มอบให้คุณหนู"

            องค์หญิงยอนเห็นของก็ตกใจและเปลี่ยนใจบอกว่าจะเข้าวังด้วย

            โทจินกลับมารู้เรื่องก็โมโหดุทหาร

            " เป็นไปได้ยังไง ฝ่าบาทเสด็จไปถือศีลที่ตำหนักเทพ เจ้าไม่รู้หรือว่าพอเสร็จงานบวงสรวงก็ต้องไปที่นั่นน่ะ รีบไปตามเดี๋ยวนี้ ต่อให้ส่งทหารทั้งหมดก็ต้องหาพวกเขาให้พบ"

            ระหว่าง ทางลมแรง องค์หญิงยอนเป็นห่วงฮอตง จึงบอกให้ยุนวาพาฮอตงไปก่อน ส่วนนางจะรีบกลับไปเอายาและตามไป เพราะใจจริงองค์หญิงยอนไม่ต้องการไปจากเมืองนี้

            " ให้คุณหนูมาอยู่กับข้า ข้ารู้ว่าเป็นความเห็นแก่ตัว ที่ไม่เหมาะนัก แต่ว่า ข้าจะไม่ให้เจ้ารอนาน รอให้ชนะศึกคราวนี้ ได้สานฝันเป็นจริง ข้าจะรับเจ้าไปอยู่ด้วย ถึงตอนนั้น ไม่ว่าใครก็ตาม ก็ไม่อาจมาขวางเราได้อีก"

            มาโนให้พวกเคยูพาองค์ชายฮอตงไปพบพระราชามูยุลก่อน ส่วนตัวเขาจะกลับไปหาองค์หญิงยอน

            เฮยากับพักโซเข้าเฝ้าพระราชามูยุล

            "เราสองคน ทำให้ฝ่าบาททรงเป็นกังวล ความผิดที่เกิดขึ้น ขอทรงอภัยด้วยเพคะ"

            "ทรงอภัยด้วยพะยะค่ะ"

            "เห็นทุกคนปลอดภัยกลับมา งั้นก็ดีแล้ว ต่อไป ถ้าข้าไม่อนุญาต ห้ามไปเสี่ยงแบบนี้อีก เข้าใจมั้ย"

            "เพคะฝ่าบาท"

            เคยูนำองค์ชายฮอตงเข้าเฝ้าพระราชามูยุล

            "ฝ่าบาท หึ เราช่วยองค์ชายฮอตงออกมาได้แล้วพะยะค่ะ"

            "หึ ชื่อของเจ้า คือฮอตงหรือ มาโนล่ะ ทำไมไม่เห็นเขากลับมาด้วย"

            เวลาเดียวกันมาโนก็ได้พบกับองค์หญิงยอน

            "คุณหนู"

            "หา หึ หึ ฮอตงล่ะ เขาเป็นไงบ้าง"

            "ป่านนี้น่าจะอยู่กับฝ่าบาทแล้ว"

            "หึ งั้นก็ดี"

            "ไปเร็วเข้า ข้ามีหนทางออกจากเมืองนี้ รีบไปเถอะ"

            "ข้า จะอยู่ในแคว้นพูยอ"

            "คุณหนู เพราะอะไรครับ ข้าอยากรู้ว่าเพราะอะไร ทำไมยังจะอยู่ในแคว้นพูยออีก"

            "ถ้าข้าไปอยู่กับฝ่าบาท จะเป็นภาระให้พระองค์รวมถึงโกคูรยอด้วย"

            "เหตุผลแค่นี้เองหรือ เพราะห่วงฝ่าบาท ไม่อยากให้ถูกประนามว่าชอบพอกับหญิงพูยอ ท่านเลยยอมเสียสละใช่ไหม"

            "ที่แล้วมาฝ่าบาท ทรงลำบากเพราะข้าไม่น้อย เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือ หึ ข้าไม่อยากให้พระองค์ทรงกังวล มีปัญหาวุ่นวายเพราะข้าอีก"

            " ข้าก็รู้ว่า ฝ่าบาททรงเห็นแก่คุณหนู จนมีเรื่องเดือดร้อนพระทัย แต่ว่า คนที่จะช่วยฝ่าบาทได้ก็มีแต่ท่าน ถ้าท่านอยู่ในแคว้นพูยอ ชั่วชีวิตฝ่าบาทก็จะมีแต่ความทุกข์ในพระทัย คุณหนู ได้โปรดไปอยู่โกคูรยอเถอะนะ"

            "ถ้ามีความทุกข์เพราะข้าจริง เวลาจะช่วยให้ฝ่าบาททรงหายดี แต่ว่า ถ้าทำให้ฝ่าบาทและโกคูรยอเดือดร้อน บาดแผลนี้ อาจไม่มีทางรักษาได้"

            "หึ คุณหนู"

            ด้านพระราชามูยุลก็ทรงรับฟังเหตุการณ์จากพวกเคยู

            "ท่านบอกว่าไงนะ คุณหนูขอกลับไปเองหรือ"

            "แม้จะไม่รู้เหตุผล แต่ระหว่างทาง นางขอกลับไปจริงๆ พะยะค่ะ ขอทรงอภัยด้วย"

            "ถ้าอย่างงั้น มาโนล่ะ"

            "เขาบอกว่าจะไปหาคุณหนู เลยย้อนกลับไปอีก"

            "เอ่อ ฝ่าบาท อย่าทรงคิดย้อนกลับไปพูยออีกครั้งนะพะยะค่ะ ตอนนี้ที่สำคัญคือกลับไปโกคูรยอต่างหาก" มาวังตัดบท

            "ปล่อยให้คุณหนูกับมาโนอยู่ที่นี่ ข้าจะกลับไปได้ยังไง"

            " ท่านมาวังพูดถูกนะพะยะค่ะ ตอนนี้โทจินคงรู้แล้วว่าองค์ชายน้อยหายไป เขาต้องส่งทหารมาตามล่าเราแน่ หึ ถ้าขืนอยู่นี่ต่อ ฝ่าบาทกับองค์ชายจะมีอันตรายด้วย"

            "ไม่ได้ ยังไงก็ตามแต่ ข้าต้องช่วยคุณหนูกับมาโนให้ได้ หึ"

            และระหว่างทาง คณะของพระราชามูยุลก็ถูกทหารเข้าโจมตี เคยูเห็นแพกึย พักโซรีบทูล

            "รับสั่งมาเถอะพะยะค่ะ หม่อมฉันจะรีบไปเอาชีวิตมันทันที หึ"

            เฮยาทูลว่า "อย่าเสี่ยงเลยเพคะ หึ แถวนี้ใกล้ชายแดนมาก เรารีบเดินทางออกจากแคว้นพูยอดีกว่า"

            "พยาบาลคนที่บาดเจ็บ จัดกองกำลังใหม่ เราจะกลับมาอีกครั้ง" พระราชามูยุลทรงสั่งการ

            แพกึยกลับมารายงานโทจินว่าเห็นเฮยากับชูพักโซจริงๆ

            "พวกเขาตายไปแล้ว ข้าเห็นกับตาตัวเอง"

            "แต่ข้าก็เห็นพวกเขาสู้อยู่ตรงหน้าเหมือนกัน"

            "ว่าแต่ ใครให้ท่านไปลอบสังหารมูยุล" โทจินถาม

            แพกึยอึกอัก "เอ่อ ข้า"

            "ทีหลังถ้ายังเจ้ากี้เจ้าการ ข้าจะไม่ยกโทษให้ ได้ยินหรือเปล่า"

            โทจินให้ทหารไปดูศพของเฮยากับพักโซ ปรากฏว่าไม่พบแล้ว โทจินกลับมาเห็นองค์หญิงยอนก็รีบถามหาฮอตง

            "ฮอตงอยู่ไหน ข้าถามว่าฮอตงอยู่ที่ไหน"

            "ส่งกลับไปโกคูรยอแล้ว"

            "เจ้าคืนเขาให้มูยุลใช่ไหม"

            "เพราะฮอตง เป็นลูกของมูยุล"

            "ข้าเคยบอกว่าจะเลี้ยงเขา ข้าบอกว่าจะรักเขาเหมือนลูกในไส้"

            "พี่โทจิน ต่อไปข้าจะอยู่กับท่านที่นี่ ถ้าเป็นไปได้ ขอให้ลืมฮอตงซะ และได้โปรดอย่าผูกใจเจ็บ อาฆาตต่อมูยุลอีก"

            มาโนกลับมาเข้าเฝ้าพระราชามูยุล

            "หม่อมฉันไปคุยแล้ว แต่ไม่อาจทำให้คุณหนูเปลี่ยนใจ นางกลัวว่า ถ้ากลับโกคูรยอ จะทำให้ฝ่าบาททรงมีปัญหา"

            "ช่างเถอะ"

            "ฝ่าบาท"

            "สรุปแล้ว นางสบายดีใช่ไหม"

            "พะยะค่ะ"

            " คิดว่าคุณหนู ยอมอยู่แคว้นพูยอต่อ ก็เพื่อให้โทจินหายโกรธข้า ไม่ให้เราสองคน ต้องใช้กำลังห้ำหั่น แต่ว่าข้าอาจทำให้นาง ผิดหวังก็ได้"

            เวลานั้นพระราชาเทโซกับโทจินได้รับข่าวร้ายว่า ทหารโกคูรยอ ยึดเมืองนัมซอกลับไปแล้ว

            โทจินดุแม่ทัพ "ท่านมาเพ้อเจ้ออะไร เป็นไปได้ไง เราส่งทหารไปประจำตั้งเยอะไม่ใช่หรือ"

            "ทันทีที่มูยุลเดินทางกลับก็เริ่มโจมตี ทำให้เราตั้งตัวไม่ทัน จึงได้พ่ายแพ้พะยะค่ะ"

            " นี่มันหมายความว่าไง ข้าถูกมูยุลปั่นหัว ตบตาอีกแล้วใช่ไหม เราสองคน ถูกเขาหลอกทั้งคู่ รีบส่งทหารออกไป เล่นงานโกคูรยอให้ราบ โทจิน ได้ยินหรือเปล่า"

            "พะยะค่ะฝ่าบาท"

            พระราชามูยุลเสด็จกลับถึงวังหลวงพร้อมองค์ชายฮอตง ทรงรีบถามองค์หญิงเซยูว่า

            "เมืองนัมซอเป็นไงบ้าง"

            "ยึดคืนกลับมาเรียบร้อย ตอนนี้ให้แม่ทัพฝ่ายซ้าย ดูแลราษฎรอยู่เพคะ เด็กคนนี้"

            "เขาชื่อฮอตง"

            "อ้อ หึ ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ นับแต่นี้ไป ข้าจะทำหน้าที่เป็นแม่ให้เอง"

            พระมเหสีลีจีอาเข้าเฝ้า "ฝ่าบาททรงปลอดภัย ยินดีด้วยเพคะ"

            องค์หญิงเซยูรับสั่งว่า "เด็กคนนี้ เป็นสายพระโลหิตของฝ่าบาท เป็นโอรสแท้ๆ"

            "ชื่อฮอตงหรือ เป็นเด็กน่ารักมากเพคะ หึ เข้าใจตั้งชื่อ โตขึ้นคงเป็นเด็กฉลาดแน่"

            พระราชามูยุลทรงนิ่ง "หึ"

            " คุณหนูยอนล่ะเพคะ นางเป็นไงบ้าง หม่อมฉันหวังให้นางกลับมาด้วย น่าเสียดายนะเพคะ ในฐานะผู้หญิงเหมือนกัน หม่อมฉันรู้สึกเห็นใจชะตาของนาง ที่ต้องระหกระเหิน หึ ถ้าไงทรงรับฮอตงเป็นพระโอรส ประกาศให้รู้โดยทั่วจะดีกว่า เผื่อคุณหนูยอนรู้เข้า นางจะได้ดีใจที่เราให้ความสำคัญกับลูกของนาง"

            "เห็นเจ้าใจกว้าง ข้าค่อยเบาใจหน่อย"

            "หม่อมฉันแค่ทำในสิ่งที่ควรทำ หึ หม่อมฉันจะเลี้ยงดูเขาอย่างดี ไม่ต้องห่วงหรอกเพคะ"

            "ฝ่าบาท หม่อมฉันมาโน"

            "เข้ามา มีเรื่องอะไร"

            "ทหารพูยอเริ่มมีความเคลื่อนไหว"

            "หึ เรียกประชุมขุนนางเดี๋ยวนี้"

            "พะยะค่ะ"

            "ฝากลูกไว้ด้วยนะ"

            "ไม่ต้องห่วงเพคะ"

            พอพระราชามูยุลเสด็จไป พระมเหสีลีจีอาก็พูดไม่ดีใส่องค์ชายฮอตงทันที

            " หึ หึ แม่เจ้าส่งเจ้ามานี่คงเสียใจสินะ" องค์ชายฮอตงร้องไห้ "แต่ข้าเห็นหน้าเจ้าก็ยิ่งเหลือทน เจ็บปวดกว่าหลายเท่า ข้าจะไม่ยอมให้เจ้ากลับไปพบแม่อีก ตราบใดที่ข้ายังอยู่ บอกไว้เลยว่า เจ้าจะไม่มีทางได้เห็นหน้าแม่ เงียบเดี๋ยวนี้นะ หึ หึ"

            พระราชามูยุลเสด็จถึงที่ประชุมก็ทรงสั่งการทันที

            " ทัพใหญ่ของพูยอ เริ่มออกจากเมืองหลวง เดินทางมายังโกคูรยอของเราแล้ว ศึกคราวนี้ จะมีผลต่อความอยู่รอดของสองแคว้น ซึ่งไม่มีทางรอมชอมได้อีก จะสู้จนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะย่อยยับ ฉะนั้น การเดิมพันของสองฝ่ายจึงถือว่าสูงมาก ท่านคูชู"

            "พะยะค่ะ"

            "เตรียมกองกำลังของเราให้พร้อม และประกาศสงครามให้รู้ทั่วเมือง"

            "ทราบแล้วพะยะค่ะ"

            "แม่ทัพใหญ่"

            "พะยะค่ะฝ่าบาท"

            " ถ้าจะเป็นฝ่ายชนะในศึกนี้ เราต้องถือโอกาสเป็นฝ่ายรุกก่อน ให้ท่านวางแผนการสู้รบให้ดี และปรึกษากับเหล่าแม่ทัพ เตรียมการให้พร้อมทุกด้าน"

            "ทราบแล้วพะยะค่ะ"

            "ข้าจะไปตรวจยุทธปัจจัยและอาวุธ ไปเตรียมการด้วย"

            "เพคะฝ่าบาท"

            มาโนกำลังสั่งงานอยู่ ยุนวาก็เข้ามาพบ

            "มีธุระอะไร"

            "ข้าเอานี่มาคืนท่าน ข้าไม่อยาก สูญเสียคนที่รัก ไปอีกครั้งหนึ่ง หึ ท่านต้องกลับมาให้ได้ เพื่อเอาปิ่นมาให้ข้า"

            "ข้าจะไม่ยอมตายง่ายๆ จะมามอบให้เจ้าอีกครั้ง"

            "หึ ท่านจะสัญญาได้ไหม"

            "ได้ ข้าให้สัญญา"

            "ข้าจะรอท่านกลับมา ฮือ"

            "ข้าจะไม่ให้เจ้า เจ็บปวดเพราะสูญเสียคนที่รักอีกครั้ง ไม่มีวัน ข้าจะกลับมาพบเจ้าอีก"

จบ 34

เครดิต : oknation.net/blog/lakorn

ความคิดเห็น

.: ต้องการแสดงความคิดเห็น กรุณาบันทึกความคิดเห็นของคุณลงบนแบบฟอร์มข้างล่างนี้ ขอบคุณค่ะ :.

ละครปัจจุบันตอนล่าสุด

(ตอนอื่น ๆ)

ตอนที่ 33 - 34

ละครที่ฉายอยู่ปัจจุบัน

จามอง ยอดหญิงผู้พิทักษ์แผ่นดิน (3)

ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน (15)

ร่วมแสดงความคิดเห็น

* ชื่อ :

อีเมล์ :

* รายละเอียด :

ใส่ข้อมูลได้อีก ตัวอักษร

* ใส่ค่าตามภาพ :

SABUYJAISHOP ผู้ให้บริการทางการตลาดออนไลน์ สำหรับร้านค้าหรือผู้ประกอบการ ที่ต้องการนำเสนอสินค้า โฆษณา ประชาสัมพันธ์ร้านค้า หรือสินค้าในร้าน โดยเรามีเครื่องมือที่จะช่วยอำนวยความสะดวกในการเปิดร้านค้า โฆษณาสินค้า และระบบการสั่งซื้อสินค้าไว้พร้อมสรรพแล้ว สำหรับผู้ที่ต้องการช่องทางในการทำธุรกิจขายสินค้าออนไลน์