มูยุล มหาบุรุษพิชิตแผ่นดิน 9  
 ใกล้ถึงพระราชพิธีสถาปนาองค์รัชทายาทแคว้นโกคูรยอเข้าไปทุกที ภายในแคว้นโกคูรยอจึงเต็มไปด้วยความครึกครื้น บรรดาฑูตจากแคว้นต่างๆ ทยอยเดินทางมาร่วมแสดงความยินดี
 มูยุล ยอนและโทจินต่างพากันปลอมตัวเป็นคณะฑูตเข้าไปในแคว้นโกคูรยอ
 ยอนก็กำชับมูยุลว่า
 "แผนที่ในวังนี้ มีทหารอยู่ทุกที่ ระวังด้วยล่ะ ทำงานระวังด้วย"
 แต่เมื่อมูยุลเห็นหน้าพระราชายูริก็ฮึดฮัดจะตรงเข้าไปจัดการ โทจินต้องปรามไว้
 "เจ้าทำอะไร จะทำให้แผนเราเสียนะ"
 "ข้ารอวันนี้มานานแล้ว อย่าขวางข้า ถ้าลงมือตอนนี้ เราจะได้สังหารพระราชายูริ ฮึ่ม"
 "ฮึ่ม แต่คำสั่งที่ได้รับไม่ใช่ฆ่าเขา ถ้าทำอะไรบุ่มบ่าม เราจะตายกันหมด"
 ด้านพระราชายูริถามเฮยาว่า
 "สืบได้อะไรบ้าง สาส์นลับจากคนของเราที่ไปอยู่พูยอหรือ"
 "เพคะ หม่อมฉันกำลังตีความสิ่งที่เขาเขียนมา"
 "มีอะไรน่าสงสัยมั้ย"
 "อำมาตย์แห่งแคว้นพูยอ เป็นผู้บังคับบัญชากลุ่มนักรบทมิฬเพคะ"
 "ทังโนน่ะหรือ"
 "เพคะ"
 คูชูทูลว่า "คนๆ นี้เป็นคนโปรดของอ๋องเทโซ ให้เขาเป็นผู้บังคับบัญชา ก็แสดงว่าคนกลุ่มนี้ยิ่งมีอิทธิพลมากขึ้นนะพะยะค่ะ"
 "แม้ว่าการฝึกนักรบทมิฬจะสำคัญ แต่ถึงขนาดส่งอำมาตย์ไป คงเป็นความคิดของเจ้าแชบูมากกว่า"
 "หม่อมฉัน ก็คิดอย่างงั้นเหมือนกัน"
 "น่าคิดว่าทังโนจะมีแผนอะไรบ้าง เพื่อให้เป็นคนโปรดของอ๋องเทโซอีกครั้ง ไม่ว่ายังไง เขาคงต้องทำอะไรบางอย่าง สั่งให้เพิ่มกำลังทหาร ดูแลผู้แทนจากแคว้นต่างๆ ที่มาร่วมงานให้ดีที่สุด"
 "พะยะค่ะ"
 อีกด้านหนึ่ง มาวังได้รับรายงานจากสายลับว่านักรบทมิฬลอบเข้ามาในแคว้นโกคูรยอ หลังจากที่มาวังได้รับรายงานนี้แล้วก็รีบรายงานแพกึยทันที แต่นึกไม่ถึงว่าแพกึยกลับจงใจปกปิดเรื่องนี้เอาไว้
เฮยาเข้ามาขอเฝ้าพระราชายูริและทูลว่า
 "ขอให้ทรงยกเลิกงานเลี้ยง และตรวจค้นทุกคนที่อยู่ในวังเพคะ"
 "ยกเลิกงานเลี้ยงหรือ"
 "มีเบาะแสพบว่า นักรบทมิฬแอบเข้าวังมาเพคะ"
 พระมเหสีมียูตรัสถาม "มีหลักฐานแน่ชัดหรือเปล่า"
 "มีเพคะ เราพบทหารที่เฝ้ายามถูกคนใช้เข็มพิษทำร้ายจนหมดสติ และพิษที่ใช้ ก็มาจากแคว้นพูยอเพคะ"
 คูชิทูลว่า "ฝ่าบาท ให้ยุติงานเลี้ยงแล้วตรวจค้นผู้แทนจากแคว้นต่างๆ เถอะพะยะค่ะ"
 "งานนี้จัดเพื่อต้อนรับคณะทูตจากต่างแคว้น จะยกเลิกไม่ได้"
 "ฝ่าบาท"
 "ถ้ากลัวว่าจะมีคนร้าย ก็ให้เพิ่มทหารมากขึ้น ไปกันเถอะ"
 พระราชายูริทรงมีรับสั่งภายในงานเลี้ยงว่า
 "ทุกท่านไม่ต้องเกรงใจนะ เชิญดื่มให้เต็มที่ ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานสถาปนารัชทายาทของเรา ข้าให้สัญญาว่าเราจะเป็นมิตรที่ดีต่อกันตลอดไป ตอนนี้เชิญทุกท่านมาดื่มก่อน"
 เวลาต่อมาองค์ชายยอจินเข้าเฝ้าพระราชายูริและทูลว่า
 "ฝ่าบาท หม่อมฉัน ได้เตรียมของขวัญบางอย่างสำหรับใต้เท้าวัง อยากให้ดูก่อนพะยะค่ะ"
 "คืออะไรน่ะ"
 "ยุนวา เป็นจอกเหล้า ที่หม่อมฉันทำเองพะยะค่ะ เพื่อมิตรภาพอันดีระหว่างโกคูรยอ และแคว้นชิลลาพะยะค่ะ"
 "เฮ่อๆๆ ลูกข้าคนนี้มีฝีมือในเชิงช่าง"
 "งามมากพะยะค่ะ" ทูตชื่นชม
 "หึๆๆ เอาเถอะ ถ้วยเก่าเก็บไปก่อนละกัน ยืนเฉยทำไม ยังไม่รีบรินเหล้าอีก มา ดื่มให้กับมิตรภาพของพวกเรา ขอให้ยั่งยืนสืบไป"
 ทูตดื่มเหล้าแล้วกระอักเลือด ทุกคนตกใจมาก
 "หา ใต้เท้าวัง" ทูตกระอักเลือด
 "ท่านเป็นไรไปน่ะ เอ่อ ใต้เท้าวัง ท่านเป็นอะไร ยืนเฉยทำไม รีบมาคุ้มครองใต้เท้าเร็ว" พระราชายูริตรัส
 คูชูรีบสั่งต่อ "ใต้เท้าๆ ถวายอารักขาเร็วเข้า"
 "เข้าไปข้างในเร็ว"
 "พะยะค่ะ"
 แทชองสั่งให้ทหารไปปิดประตูวังทุกด้าน อย่าให้คนนอกเข้าออกเป็นอันขาด พวกแขกร้องตกใจ เฮยาเข้ามาถามคูชู
 "เกิดอะไรขึ้นหรือคะ"
 "เมื่อกี้เกิดเหตุร้าย ทูตชิลลาถูกวางยาพิษ"
 "หา สั่งห้ามทุกคนเข้าออกแล้วหรือยัง"
 "เราปิดกั้นสถานที่ไว้หมดแล้ว"
 "ใต้เท้า"
 "ว่าไง ทำไมไม่อยู่ข้างในล่ะ"
 "จู่ๆ เกิดมีควันพิษ ทำให้ทูตบางคนหนีออกไปน่ะครับ"
 คูชูตกใจ "หา เฮ่ย"
 มูยุลรีบพายอนหนี แต่ก็ต้องสู้กับทหาร
 ขณะที่พระมเหสีมียูทรงรู้สึกเซ็งที่เรื่องเป็นแบบนี้
 "เฮ่อ ทำไมเป็นแบบนี้ได้ ถึงขนาดเลื่อนพิธีออกไปอย่างไม่มีกำหนด"
 องค์ชายยอจินตรัสปลอบ "เสด็จแม่ อย่าทรงคิดมากเลย"
 "แม่รอวันนี้มานานแค่ไหนรู้มั้ย ทำไมมันถึงจบลงง่ายๆ แบบนี้"
 "โกคูรยอกับชิลลาอาจจะเกิดความบาดหมาง เทียบกันแล้ว เรื่องของหม่อมฉันไม่สำคัญเลย ตอนนี้เสด็จแม่อย่าเพิ่งคิดอะไร รอฟังพระบัญชาอีกทีเถอะ"
 ยอนทำแผลให้มูยุลแต่ไม่ยอมดูแลตัวเอง จนโทจินเข้ามาดุ
 "ยอน ลุกขึ้นเร็ว ปกติชอบทำแผลให้คนอื่นนัก ทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองบ้าง"
 "หึ ข้าไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วง"
 "ทีหลังไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ห้ามปิดบังข้า ไม่ว่าจะเป็นแผลที่ร่างกาย หรือแผลในใจก็ตาม"
 ยอนรับคำ "ได้"
 ขณะที่มูยุลถอนใจ มาโนเห็นก็ถามว่า
 "คิดอะไรอยู่ เห็นเหม่อตั้งนาน นี่ เราทำงานสำเร็จแถมไม่มีใครบาดเจ็บ เจ้าไม่ดีใจหรือ"
 "ไม่มีอะไรหรอก"
 "ว่าแต่ เจ้าเห็นโทจิน กับคุณหนูยอนหรือเปล่า พวกเขามีอะไรกันใช่ไหม"
 "หึ ใครจะไปรู้"
 "นี่ หรือว่าเจ้าก็ชอบคุณหนูยอนด้วย"
 มูยุลบ่ายเบี่ยง "อย่าพูดเหลวไหลน่ะ"
 "ถ้าสมมุติว่าเจ้าชอบนางจริง ก็ขอให้ตัดใจดีกว่า เพราะการเป็นนักรบทมิฬก็ไม่ต่างกับเป็นทาส ถึงโทจินก็เป็นนักรบ แต่ได้ยินว่าอดีตเขาเคยเป็นเชื้อพระวงศ์มาก่อน สรุปก็คือ เราเป็นมนุษย์คนละประเภท อะไรที่ไม่มีทางลงเอย อย่าไปหวังดีกว่า" มาโนเตือนแล้วออกไป
 มูยุลถอนใจ "แผลของคุณหนู ไม่เป็นไรนะครับ"
 "ไม่เป็นไร อย่าห่วงเลย"
 "แต่ ข้ามีเรื่องไม่เข้าใจครับ ถ้วยก็ถูกสับเปลี่ยนแล้ว ทำไมทูตชิลลายังตายได้อีก"
 ยอนบอกว่า "เพื่อกันความผิดพลาด ข้าจึงป้ายยาบนขอบของถ้วยเหล้าใหม่"
 ทังโนมาพบพวกโทจิน และบอกกับพวกโทจินว่า
 "ไม่เป็นไร เมื่อนางไปกับพวกเจ้า ก็ต้องช่วยกันทำงานให้เสร็จ และการเป็นห่วงเพื่อนร่วมงานก็ถือว่าถูกแล้ว หึๆๆ ขอบใจพวกเจ้ามาก วันนี้ให้พักซักวัน แล้วพรุ่งนี้เข้าเมืองหลวงเพื่อจะเฝ้าฝ่าบาท ถ้าทรงทราบเรื่องนี้ ข้าเชื่อว่าฝ่าบาท ต้องมีรางวัลให้แน่"
 มาโนเลี่ยงมาคุยกับมูยุลว่า "ถึงขนาดได้เฝ้าอ๋องเทโซ งั้นต่อไปเราก็ไม่ต้องห่วงเรื่องตายแล้วสิ"
 "แม้คราวนี้ได้รับคำชม แต่ถ้าวันไหนทำงานพลาด เราก็อาจต้องตาย" มูยุลว่า
 "เป็นหรือตายแล้วแต่ดวงเถอะ"
 "เรามีงานสำคัญต้องทำอีก อย่าลืมสิ"
 "อึม เจ้าก็อย่าลืมเหมือนกัน นางมีศักดิ์เป็นองค์หญิงของพูยอนะ"
 ยอนเข้ามาหาทั้งสอง "ยังไม่ได้ขอบใจเจ้าเลย เพราะได้เจ้าช่วย ข้าถึงออกจากโกคูรยออย่างปลอดภัย"
 "หึ คำพูดนี้ ข้าควรเป็นฝ่ายพูดมากกว่า เพราะคุณหนู เคยช่วยชีวิตข้า ให้รอดตายอยู่หลายครั้ง"
 "ถ้าอย่างงั้น เจ้าก็ยังติดค้างข้าน่ะสิ"
 "ใช่ แม้จะไม่รู้เหตุการณ์ในอนาคต แต่ถ้าคุณหนูมีอันตราย ข้าก็พร้อมจะเสี่ยงตายช่วยคุณหนูทุกเมื่อ" มูยุลกล่าวอย่างจริงใจ
 ทังโนเข้าเฝ้าพระราชาเทโซ ทรงหัวเราะชอบใจมาก
 "ฮ่าๆๆ ท่านอำมาตย์ ทำดีมาก ขอบใจนะ"
 "สายจากแคว้นชิลลาส่งข่าวมาว่า อ๋องวังมัง โกรธนัก จะตัดขาดกับโกคูรยอพะยะค่ะ"
 แชบูทูลต่อว่า "แต่ว่าฝ่าบาท เรื่องสำคัญขนาดนี้ น่าจะรอให้มีพระบัญชาแล้วค่อยลงมือมากกว่า"
 "ไม่จำเป็น เรื่องแบบนี้ ดำเนินการเงียบๆ ก็ยิ่งดีกว่า เห็นว่าเจ้าไปทำงานกับพวกเขาด้วยหรือ"
 "เพคะฝ่าบาท"
 "ช่างใจกล้าจริงๆ เฮ่อๆๆ"
 "พวกเขาคือคนที่ไปทำงานพะยะค่ะ"
 "อึม ใต้เท้าแชบู"
 "พะยะค่ะ"
 "ข้าจะเลี้ยงเหล้าพวกเขาหน่อย เตรียมมาให้ข้าเร็ว"
 "ขอบพระทัยพะยะค่ะ หม่อมฉันขอถวายชีวิตเพื่อฝ่าบาท" นักรบทูล
 "อึม ที่แล้วมามีแต่เจ้ารินเหล้าให้ข้า วันนี้เปลี่ยนเป็นข้ารินบ้างนะ"
 "เป็นพระกรุณาเพคะ"
 "หึๆๆ ได้ยินว่า พวกเจ้าเป็นชาวโกคูรยอหรือ" พระราชาเทโซตรัสถามมูยุล
 "พะยะค่ะ"
 "ชื่ออะไรกันบ้าง"
 "หม่อมฉันชื่อมูยุล"
 "หม่อมฉันชื่อมาโน"
 "อยู่โกคูรยอทำอะไร"
 "เป็นช่างเขียนรูปพะยะค่ะ"
 "ช่างเขียนรูปหรือ"
 "พวกเขามีความแค้นต่อพระราชายูริอย่างมากพะยะค่ะ"
 "อึม งั้นหรือ ให้ข้าช่วยระบายความแค้นแทนพวกเจ้าจะดีมั้ย ทุกคนยกจอกขึ้น วันนี้ที่ข้ามอบให้ อาจจะแค่เหล้าถ้วยเดียว แต่วันหน้า สิ่งที่พวกเจ้าจะได้รับเป็นบำเหน็จ คือลาภยศสรรเสริญมากมาย มาดื่มเร็วเข้า"
 ทังโนบอกให้ทุกคนไปดื่มเหล้าต่อได้ มูยุลกล่าวกับโทจินว่า
 "สงสัยฝ่าบาท จะเป็นคนลืมง่าย ไม่งั้น คงไม่ลืมว่าเจ้ายังไม่ได้รินเหล้า เราไปดื่มต่อดีกว่า ถึงจะไม่ใช่เหล้าในวัง แต่ข้าจะรินให้เต็มเลย หือ"
 "เพราะข้าเป็นลูกกบฏ ต่อให้สร้างผลงานยังไง ชาติกำเนิดของข้า ก็ไม่มีวันเปลี่ยนได้"
 มูยุลเห็นใจ "โทจิน"
 "ข้าอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ"
 ขณะที่ยอนเองก็รู้สึก และกล่าวกับทังโนว่า
 "เฮ่อ ข้าไม่เข้าใจเลยว่าทุกวันนี้ฝ่าบาท ทรงมองพี่โทจินยังไงกันแน่ แม้ว่าสมัยก่อนพ่อเขาจะเคยคิดแข็งข้อ แต่พี่โทจินไม่รู้อะไรด้วย แถมยังมีผลงานตั้งเยอะ"
 "ฝ่าบาทคงมีความคิดส่วนพระองค์ เจ้าไม่ต้องห่วงแทนหรอก"
 พระราชาเทโซทรงเรียกโทจินเข้ามาเฝ้าและตรัสว่า
 "นั่งลง หึ ทุกครั้งที่เห็นหน้าเจ้า ข้าก็อดคิดถึงพ่อเจ้าไม่ได้ ชั่วชีวิตข้ามีสองเรื่องที่ทำให้เสียใจ หนึ่งคือสมัยก่อนไว้ชีวิตจูมง และสองก็คือจำเป็นต้องฆ่าพ่อเจ้า แต่ถ้าตอนนี้ให้ย้อนเวลากลับได้ ข้าก็ยังต้องเอาชีวิตพ่อเจ้าอยู่ดี เพราะพ่อของเจ้า แม้จะเป็นเสาหลักของแคว้นพูยอ แต่ถ้าคิดไม่ซื่อเมื่อไหร่ ข้าก็ปล่อยไว้ไม่ได้ โกรธหรือเปล่าที่ข้าไม่รินเหล้าให้เจ้าน่ะ เจ้าเคยสร้างผลงานไว้หลายครั้งก็จริง แต่ยังไงข้าก็มีรางวัลให้ไม่ได้ เพราะความคาดหวังที่เคยมีต่อพ่อเจ้า รวมถึงการไว้ชีวิตเจ้าในอดีต เมื่อเจ้าคิดว่าเพียงพอแล้ว ข้าถึงจะรินเหล้าให้อย่างหมดห่วง แต่ก่อนถึงวันนั้น ข้าทำได้แค่แบ่งเหล้าให้เจ้าเท่านั้น ดื่มเข้าไป"
 "ฝ่าบาท หม่อมฉันโทจิน ตราบจนถึงวันตาย จะไม่ลืมเหตุการณ์ในวันนี้"
 โทจินไปดื่มเหล้ากับพวกมูยุลอย่างสุขใจขึ้น
000000000000000
 เคยูกราบทูลพระราชายูริและพระมเหสีมียูว่า
 "จอกเหล้าที่องค์ชายนำมาถวาย ไม่มีปัญหาพะยะค่ะ"
 "หึ ฝ่าบาท หม่อมฉันทูลแล้วเห็นมั้ยเพคะ เรื่องที่เกิด ไม่เกี่ยวกับลูกยอจินเลยซักนิด"
 "ถ้าอย่างงั้น เกิดเหตุร้ายได้ยังไง"
 "เหล้าที่รินออกมา ก็ไม่มียาพิษพะยะค่ะ"
 คูชูถาม "ไหนว่าเจอสาเหตุแล้วไง"
 เฮยาตอบว่า "ปัญหา เกิดจากขวดเหล้าเพคะ"
 "เกิดจากขวดเหล้าได้ยังไง ในเมื่อข้าก็ดื่มเหมือนกัน"
 "เชิญทอดพระเนตรปากขวดก่อนเพคะ จอกเหล้าที่นำมาใช้แต่แรก ได้ถูกเคลือบยาพิษไว้ แล้วพอฝ่าบาทโปรดให้เปลี่ยนถ้วยใหม่ นางในที่เป็นคนริน เหล้า ได้เคลือบยาพิษไว้ที่ปากขวด ขณะรินให้ฝ่าบาท ใช้ด้านที่ไม่ได้เคลือบยา แต่พอรินให้ใต้เท้าวัง ใช้ด้านที่เคลือบยา เมื่อฝ่าบาทเสวยไป จึงไม่มีผลอะไรเกิดขึ้น วิธีนี้ ต้องเป็นผู้ชำนาญยาพิษจริงๆ คือพวกนักรบ ทมิฬเพคะ"
 พระมเหสีมียูตรัสว่า "ฝ่าบาท ตอนนี้ก็ทรงทราบแล้วว่าไม่เกี่ยวกับลูกยอจิน ถ้าไงพิธีสถาปนาก็ให้จัดต่อดีมั้ยเพคะ"
 พระราชายูริตรัสว่า "ตอนนี้ยังไม่เหมาะนัก"
พระมเหสีมียูไม่ค่อยพระทัย "หึ ฝ่าบาท"
 "ต้องโทษข้าไม่ยอมยกเลิกงานเลี้ยงตามที่เจ้าบอก กว่าจะผูกมิตรกับแคว้นชิลลาได้ก็ต้องบาดหมางอีก เห็นทีข้าจะอยู่เฉยไม่ได้แล้ว เราต้องวางแผนเล่นงานอ๋องเทโซซะบ้าง"
 "ทราบแล้วเพคะ"
 พระมเหสีมียูทรงระบายความอึดอัดกับซังกา
 "หึ รู้มั้ยว่ามันน่าโมโหจริงๆ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ เมื่อไหร่ลูกข้าจะได้เป็นรัชทายาทซะที"
 "ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ให้มีการแต่งตั้งตอนนี้ หม่อมฉันก็เห็นว่าไม่เหมาะเหมือนกัน"
 "เพราะอะไร ไม่งั้นจะปล่อยให้ตำแหน่งว่างอยู่อย่างงี้หรือ"
 "ถ้าพระมเหสีทรงเร่งรัด อาจทำให้องค์ชายลำบากมากกว่า"
 "หมายความว่ายังไง"
 แพกึยทูลว่า "ยังไงก็ไม่มีคู่แข่ง จะทรงเร่งรีบไปทำไมกัน ทุกวันนี้การเป็นรัชทายาทไม่ใช่สิ่งสำคัญ แต่อยู่ที่การทำหน้าที่องค์ชายมากกว่า จากเหตุที่เกิด ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้นย่ำแย่ ถ้าองค์ชายมีวิธี ไกล่เกลี่ยความบาดหมางให้โกคูรยอได้ ก็จะทำให้ฝ่าบาทพอพระทัย ถึงตอนนั้น ตำแหน่งรัชทายาทจะไปไหนเสีย"
 "ท่านมีวิธีหรือ"
 แพกึยรับ "ใช่"
 ทังโนเรียกโทจินมาพบ และปลอบเขาว่า
 "อึม มาแล้วหรือ หึๆ เฮ่ย อึม อย่าคิดว่าฝ่าบาททรงมองข้ามเจ้ามาตลอด เลยเกิดความน้อยใจล่ะ ฝ่าบาททรงรู้ว่า เจ้าได้รับความลำบากไม่น้อย จากเหตุการณ์ก่อกบฎของพ่อ แต่ซักวันหนึ่ง พระองค์ต้องทรงเข้าพระทัยเจ้า"
 "ข้าเข้าใจครับ"
 "ดี ถ้ามีวันนั้นจริงๆ ข้าอยากให้เจ้า ได้แต่งงานกับลูกยอน หวังว่าเจ้ากับนาง จะอยู่อย่างมีความสุข หึ"
 หัวหน้าทหารเข้ามาบอกทังโนหน้าตาตื่นว่า
 "ฝ่าบาทเสด็จไปล่าสัตว์ แล้วมีคนปองร้ายน่ะครับ"
 ทังโนและหัวหน้าคนนั้นรีบไปเฝ้าพระราชาเทโซทันที แต่ขณะนั้นแชบูเฝ้าพระราชาเทโซ
 "ฝ่าบาท หม่อมฉันแชบูพะยะค่ะ"
 "เข้ามา ตกลงเป็นไงบ้าง ใครใช้ให้เขามา ยอมสารภาพหรือเปล่า เพราะยูริส่งมา หรือว่าเผ่าอื่น ส่งเจ้าหมอนี่มา"
 "ไม่ใช่พะยะค่ะ"
 "ไม่ใช่หรือ ถ้าไม่ใช่แล้วจะเป็น ใครหน้าไหนที่บังอาจขนาดนี้"
 "ชื่อที่ออกจากปากคนร้ายคือ ท่านอำมาตย์พะยะค่ะ"
 "อะไรนะ ทังโนหรือ ท่านทังโน" พระราชาเทโซทรงอึ้งไป
 "นี่ก็คือ เข็มพิษที่ค้นได้จากตัวของคนร้าย และเข็มแบบนี้ มีใช้เฉพาะนักรบ ทมิฬพะยะค่ะ"
 ทังโนมาถึงก็รีบถามแชบู "อ้อ ฝ่าบาททรงเป็นไงบ้าง ข้าจะเข้าเฝ้าเดี๋ยวนี้ ช่วยทูลด้วย"
 "งั้นท่านโปรดรอซักครู่"
 แชบูเข้าไปและออกมาบอกว่า "รับสั่งว่ายังไม่อยากพบใคร"
 "ทำไมอย่างงั้นล่ะ แม้แต่ข้าก็ไม่ให้เฝ้าหรือ"
จบ 9

มูยุล มหาบุรุษพิชิตแผ่นดิน 10  

 ราชเลขาวางแผนร้ายกำจัดทังโนด้วยการถวายคำแนะนำพระเจ้าเทโซทรงบีบคั้นโทจิน
 ทังโนกลับมาคิดมากที่พระราชาเทโซไม่ให้เข้าเฝ้า ยอนจึงอาสาไปด้วยอีกครั้ง พอไปถึงแชบูก็บอกว่า
 "เราก็กำลังจะไปเชิญอยู่พอดี ฝ่าบาทมีรับสั่งว่าอยากพบท่าน"
 "อ้อ หึ เจ้ารอพ่ออยู่นี่ก่อนนะ"
 ทังโนบอกยอน ก่อนจะเข้าเฝ้าพร้อมกับแชบู
 "ฝ่าบาท"
 "อ้อ มาแล้วหรือ"
 "ทรงเป็นไงบ้าง ปลอดภัยดีใช่ไหมพะยะค่ะ"
 "ปลอดภัยดี"
 "หม่อมฉัน พอได้ยินว่าฝ่าบาทถูกปองร้าย ก็เป็นห่วงจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นว่าทรงปลอดภัยดี หม่อมฉันค่อยโล่งใจหน่อย แล้วนี่ เป็นฝีมือใครกันแน่ พระราชายูริหรือพะยะค่ะ"
 "ไม่ใช่"
 "ถ้าอย่างงั้น จะเป็นใครได้"
 "อาจเป็นฝีมือแม่ทัพ "โมเป" ที่ไปทำศึกอยู่กับแคว้น "คูตา" ก็ได้"
 ทังโนแปลกใจ "แน่ใจว่าเป็นเขาหรือพะยะค่ะ"
 "คนร้ายที่ถูกจับ ได้เอ่ยชื่อเขาออกมา" แชบูกล่าว
 "ฝ่าบาท งั้นหม่อมฉันจะไปจัดการเขาเอง"
 "ไม่ต้องหรอก ทหารที่คิดกบฏ ข้าจะส่งคนไปปราบเอง ท่านอยู่เมืองหลวงคอยคุ้มครองข้าดีกว่า แต่ว่า ข้าอยากให้ทหารที่อยู่กับท่านไปช่วยปราบกบฏด้วย"
 "ไม่มีปัญหาพะยะค่ะ หม่อมฉันจะไปสั่งการเดี๋ยวนี้"
 และเมื่อพวกมูยุลออกจากบ้านของทังโนแล้ว แชบูก็สั่งพวกมูยุลให้ไปสังหารทุกคนในครอบครัวของทังโนให้หมด
 มูยุลย้อนถามว่า "ท่านแน่ใจหรือว่าเขา คิดร้ายต่อฝ่าบาทน่ะครับ"
 แชบูยืนยัน "แน่ใจ"
 โทจินค้าน "ยังไงข้าก็ไม่เชื่อ เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้"
 แชบูหันไปสั่งหัวหน้า ท่านหัวหน้า นักรบทมิฬกล้าขัดรับสั่งได้ยังไง ขอเพียงมีพระบัญชา แม้แลกด้วยชีวิตก็ต้องทำงานไม่ใช่หรือ"
 "ขอโทษด้วยครับ"
 "เจ้ากล้าบังอาจขัดรับสั่งเชียวหรือ"
 โทจินกล่าวว่า "ข้าจะขอเฝ้าฝ่าบาทก่อน ข้าจะขอเข้าเฝ้า ทูลถามเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ถ้าไม่รู้ความจริง ข้าจะไม่ทำงาน"
 "งั้นก็ได้ ตามข้ามา"
 พระราชาเทโซถามโทจินว่ามีธุระอะไร
 "หม่อมฉัน จะมาทูลถามเรื่องบางอย่างพะยะค่ะ ได้ยินว่า ท่านอำมาตย์คิดปองร้ายเป็นความจริงหรือพะยะค่ะ"
 "จริง"
 "เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ ความจงรักภักดีของท่านอำมาตย์ เป็นที่รู้กันทั่วเมือง หม่อมฉันว่า น่าจะเป็นแผนชั่ว"
 "หึ ใต้เท้าแชบู พวกนี้ คืออาวุธลับที่นักรบทมิฬใช้อยู่ คนร้ายที่ถูกจับ บอกว่าท่านอำมาตย์เป็นผู้บงการให้เขามาเอาชีวิตข้า ทีแรกข้าก็ไม่เชื่อ นึกว่าตัวเองฟังผิด แต่มีหลักฐานยืนยันต่อหน้า แล้วใครจะปฏิเสธแทนเขาได้" โทจินอึ้งไป
 แชบูกล่าวต่อ "ในตัวของคนร้าย ยังมีจดหมายของท่านอำมาตย์ด้วย ซึ่งเป็นลายมือของเขาจริงๆ"
 "ตอนนี้จะเชื่อหรือยัง ไปซะ ไปสังหารทังโนเดี๋ยวนี้ ข้ารู้ว่าเขา เอ็นดูเจ้ามากและถือเสมือนลูกชายคนหนึ่ง แต่ว่า ตอนนี้เขาเป็นโจรกบฎแล้ว เจ้าต้องกำจัดเขาโดยเร็ว ถือจะพิสูจน์ความภักดีได้"
 มาโนถามมูยุลว่า "เจ้าคิดยังไง เชื่อว่าเป็นท่านอำมาตย์จริงหรือ"
 "อ๋องเทโซเชื่อว่าอย่างงั้น เราจะทำไงได้ ถ้าไม่มีเรา คนอื่นก็ลงมือแทน และถ้าขัดคำสั่ง เราก็ต้องตาย
 "แล้วคุณหนูล่ะ เจ้าจะฆ่าคุณหนูด้วยหรือ เจ้าเป็นไรไปน่ะ กลายเป็นคนเลือดเย็นตั้งแต่เมื่อไหร่"
 "เราต้องไปทำงาน ถึงจะช่วยคุณหนูได้ เจ้าไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ทำตามที่สั่ง แล้วจะช่วยคุณหนูได้"
 ทังโนกลับถึงบ้าน หัวหน้าคนหนึ่งก็รายงานว่า
 "ฝ่าบาทกับใต้เท้าแชบู บอกว่ามีคนคิดก่อกบฎ จึงให้หัวหน้าครูฝึก และมูยุล โทจิน มาโนไปเข้าเฝ้าในวังน่ะครับ"
 "เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า วันนี้ข้าก็ไปเฝ้ามา ไม่เห็นพูดเรื่องนี้เลย ถ้าจะส่งนักรบทมิฬไปด้วย ทำไมไม่มีรับสั่งถามข้าก่อน"
 หัวหน้ากล่าวว่า "เพราะคนที่ฝ่าบาทและใต้เท้าแชบูเชื่อว่าก่อกบฎ ก็คือท่านนี่แหละครับ เลยจงใจโยกย้ายทหารของท่านออกไป ทั้งหมดนี้เป็นแผนที่วางไว้ทั้งนั้น"
 ทังโนเรียกยอนมาพบด่วน ยอนเห็นสีหน้าของบิดาก็แปลกใจ
 "ทำไมสีหน้าแปลกๆ มีอะไรหรือเปล่าคะ"
 "อ้อ เปล่าลูก เฮ่อๆๆ ลูกยอน"
 "คะ?"
 "พ่อมีงานอยากให้เจ้าทำหน่อย"
 "เชิญสั่งมาได้"
 "เจ้าไปเมืองแพกัม เดี๋ยวนี้ ขอพบเจ้าเมืองที่นั่น และเอาของสิ่งนี้ มอบให้เขาด้วย นี่เป็นเรื่องสำคัญ รีบออกเดินทางเถอะ"
 "มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ"
 "ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ทำตามที่พ่อสั่ง"
 "ได้ค่ะ"
 "พ่อบ้านเข้ามาซิ หนทางยาวไกล ดูแลคุณหนูดีๆ ล่ะ รีบไปเร็วเข้า"
 "ถ้าอย่างงั้น พอกลับมาข้าจะไปค่ายฝึกทันทีนะคะ"
 "ได้ ลูกยอน ระวังตัวด้วยนะ"
 "หึ ค่ะท่านพ่อ"
 พอพวกโทจินบุกเข้ามา มูยุลรีบบอกมาโนให้ช่วยกันหายอนก่อน ส่วนโทจินนั้นทังโนของคุยเป็นการส่วนตัว
 "โทจิน"
 "ใต้เท้า"
 "ตอนนี้เจ้ารู้สึกยังไง ข้ารู้ดี แต่ว่า ฝ่าบาทไม่ทรงเชื่อข้าอีกแล้ว เจ้าจงทำตามรับสั่งเถอะ น่าเสียดายที่ข้า ต้องจากไปทั้งที่ยังไม่ได้เห็นเจ้าได้ลืมตาอ้าปาก แต่เพื่อเห็นแก่ฝ่าบาท เห็นแก่พูยอและพ่อของเจ้า ไม่ว่ายังไงก็ตาม เจ้าต้องกอบกู้วงศ์ตระกูลให้ได้ ข้ามีเรื่องสุดท้าย จะขอร้องเจ้า คือลูกยอน ขอฝากให้เจ้าดูแล ให้นาง อยู่ต่อไป เจ้าต้องปกป้องนางไว้ อย่าให้มีอันตราย"
 "ข้าจะทำตามที่สั่ง จะดูแล ปกป้องนางอย่างดีที่สุด"
 "ขอบใจมาก เอาล่ะ ทำหน้าที่ของเจ้าได้แล้ว ถ้าเจ้าลงมือเอง ฝ่าบาทจะยิ่งพอพระทัย เร็วเข้า"
 โทจินลำบากใจยิ่งนัก "อภัยให้ข้าด้วย"
 แชบูรู้ก็ดีใจที่กำจัดทังโนได้ และสั่งให้ตามหายอนและเก็บนางทันที หัวหน้าบอกว่ามูยุลกับมาโนกำลังตามหาอยู่
 ระหว่างทางยอนเห็นทางที่ไปผิดปกติผิดทาง จึงถามพ่อบ้าน พ่อบ้านจึงมอบจดหมายของทังโนให้
 "ลูกยอน ขณะที่ลูกได้อ่านหนังสือนี้ พ่อคงไม่อยู่ในโลกนี้อีกแล้ว พ่อเป็นคนโง่ ไม่ทันคิดว่าสิ่งที่เกิด มันเป็นแผนชั่ว ตอนนี้ฝ่าบาททรงระแวงว่า พ่อจะคิดร้ายต่อพระองค์ ลูกยอน ลูกต้องอยู่ต่อไปให้ได้ รีบออกจากพูยอซะ แล้วลืมทุกอย่างให้หมด อย่าโกรธแค้นพูยอ และยิ่งอย่าตำหนิฝ่าบาทด้วย อย่าให้ความโกรธแค้น บดบังจิตใจที่ดีงามของเจ้า ไม่ว่ายังไง เจ้าก็ต้องอยู่ต่อไป"
 ยอนร้องไห้ "หา ฮือ"
 "เสียดาย ที่พ่อไม่ได้อยู่กับเจ้าอีก ขอโทษด้วยนะ"
 "คุณหนู รีบเดินทางต่อเถอะครับ"
 "ไม่ เราไม่ควรไปแบบนี้ ฮือ ข้าจะไปเข้าเฝ้า ฮือ ทูลความจริงให้รู้"
 "ไม่มีประโยชน์หรอกครับ กลับไปก็มีแต่ตายลูกเดียว ฮือ ข้าให้คนจัดเรือ มารอรับคุณหนูแล้ว ก่อนจะมีคนตามมา เราต้องลงเรือให้ได้น่ะครับ ถือว่าข้าขอร้องล่ะ ฮือๆ"
 พวกทหารตามมา พ่อบ้านร้องลั่น ยอนเองก็ตกใจ มูยุลรีบเตือนสติยอน
 "จะมีทหารตามมาอีก รีบไปจากที่นี่เร็ว"
 "พาข้า กลับไปเมืองพูยอเดี๋ยวนี้ ข้าจะพูดกับฝ่าบาท ให้ทรงเข้าพระทัย"
 "หึ ไม่ได้หรอกครับ มันสายไปแล้ว รีบไปเร็วเข้า"
 มาโนกล่อม "เชื่อฟังมูยุลเถอะครับ เพราะท่านอำมาตย์ ได้เสียไปแล้ว" ยอนร้องไห้โฮ
 พระราชาเทโซตรัสถามแชบูว่า เหตุการณ์เป็นไงบ้าง
 "ฝ่าบาท โทจินสังหารทังโนไปแล้ว"
 "เป็นฝีมือโทจินจริงหรือ"
 "จริงพะยะค่ะ แต่ว่า คุณหนูยอนกลับหนีไปได้ แต่ทหารกำลังตรวจค้นอยู่ ไม่นานคงมีข่าวพะยะค่ะ"
 "ไม่ต้องไปหานาง สั่งการไป ไม่ต้องตามหายอนอีก"
 "พะยะค่ะฝ่าบาท"
000000000000000
 เคยูพาเฮยาไปบ้านทังโนแล้วกลับมารายงานพระราชายูริ
 พระราชายูริตรัสถาม "ใต้เท้าทังโนตายแล้วจริงหรือ"
 เฮยายืนยัน "เพคะ"
 คูชูสงสัย "มันน่าแปลกนะพะยะค่ะ ทังโนเป็นผู้บังคับบัญชากลุ่มนักรบทมิฬ อีกทั้งมีผลงานที่สังหารทูตชิลลาได้ด้วย"
 "ไม่มีใครรู้สาเหตุเลยหรือ" พระราชายูริตรัสถาม
 เฮยาตอบว่า "คนใกล้ชิดล้วนถูกสังหารหมด ทำให้ไม่รู้รายละเอียดเพคะ ตอนนี้อ๋องเทโซ เหลือคนสนิทเพียงคนเดียว คือใต้เท้าแชบูที่เน้นนโยบายสงคราม เชื่อว่าอีกไม่นาน ทางพูยอต้องมากดดันเราแน่เพคะ"
 "ข้าก็คิดอย่างงั้น ท่านไปสั่งการให้ตรึงกำลังชายแดนไว้ ส่วนเฮยา หาวิธีป้องกันการรุกรานของพูยอ"
 ทางด้านซังกากับแพกึยก็ได้รับรายงานจากบ่าว
 "ไม่เพียงแค่เผ่าพีรู แม้แต่เผ่าอื่นก็ถูกจับตาความเคลื่อนไหวหมดน่ะครับ" บ่าวว่า
 แพกึยคิดว่า "ข้าว่าคงเป็นความคิดของหัวหน้าหน่วยข่าวกรองคนใหม่"
 ซังกาถาม "เป็นผู้หญิงที่ชื่อเฮยาใช่ไหม"
 "ใช่ครับ และเคยช่วยงานองค์ชายแฮเมียงด้วย"
 "เจ้าแฮเมียงตายแล้วยังมาสร้างปัญหาอีก"
 "ข้าจะจัดการนางเอง"
 "แต่ดูเหมือนฝ่าบาทจะไว้ใจนางมาก มีแผนอะไรหรือเปล่า"
 แพกึยไปพบมาวังบอกว่าต้องการซื้อผู้หญิงที่ชื่อเฮยา มาวังถึงกับตกใจ
 องค์ชายยอจินซึ่งทรงเบื่อหน่ายต่อราชกิจนั้น ทรงเสด็จออกวังหลวงโดยชวนชูพักโซไปด้วย แม้ว่านางในจะห้ามแล้วก็ไม่ทรงฟัง
 พักโซทูลถาม "จะเสด็จออกข้างนอกจริงหรือพะยะค่ะ"
 "ท่านก็อยากออกไปไม่ใช่หรือ"
 "แต่ไปกับองค์ชายคงเป็นเรื่องใหญ่ หม่อมฉันรับผิดชอบไม่ไหว"
 "อย่าห่วงเลยน่ะ ถ้าเกิดเรื่อง ข้าจะรับผิดชอบเอง"
 "รับสั่งแน่หรือเปล่า"
 "คำไหนคำนั้น"
 พักโซพาองค์ชายยอจินเข้าไปในตัวเมือง องค์ชายยอจินทรงตื่นตาตื่นใจมาก พักโซพาองค์ชายไปที่หอนางโลม แต่องค์ชายยอจินไม่ทรงชอบจึงเสด็จออก
 "เดี๋ยว จะไปไหน นี่ ทำไม? ไม่ชอบที่แบบนี้หรือไง"
 องค์ชายยอจินตรัสว่า "ไว้วันหลังค่อยมาเถอะ"
 "โธ่เอ๊ย ที่แท้ก็กลัวผู้หญิงนี่เอง"
 องค์ชายยอจินทรงดุ "ข้าไม่ได้กลัว ถึงข้าจะไม่ถือยศถือศักดิ์ แต่ก็อย่าลามปามให้มาก"
 พักโซรีบขอโทษ "ขอทรงอภัย"
 กงชอนคนของมาวังเห็นก็รีบไปรายงานมาวัง และบอกว่าคนติดตามองค์ชายยอจินคือพักโซนั้นเป็นคนของเฮยา มาวังจึงคิดวิธีจัดการกับเฮยาได้ทันที
 องค์ชายยอจินเสด็จกลับมาก็เห็นพระมเหสีมียูทรงต่อว่านางใน
 "ไม่ใช่ความผิดของเจ้า เสด็จแม่ หม่อมฉันผิดเอง ไม่เกี่ยวกับยุนวาซักนิด" องค์ชายยอจินออกรับ
 "หุบปาก ถ้าทำตัวเหลวไหลอีก แม่จะลงโทษนางเป็นคนแรก ชุงกึม"
 "เพคะ"
 "ไปบอกหัวหน้าองครักษ์ ให้ส่งคนมาเฝ้าองค์ชายให้มากขึ้น"
 องค์หญิงเซยูให้คนมาส่งข่าวพระราชายูริว่าหัวหน้าเผ่าคีซานตายแล้ว
 "ข้าให้ลูกไปแต่งงาน กับชนเผ่าที่ล้าหลังและไม่คุ้น สุดท้ายก็เป็นม่ายอีก เพราะคำว่าอำนาจ ทำให้ลูกๆ ของข้าต้องประสบเคราะห์กรรมอยู่เรื่อย"
 "ฝ่าบาท" คูซูเห็นใจพระราชายูรินัก
 "ท่านเป็นตัวแทนข้าเดินทางไปเผ่าคีซาน แสดงความเสียใจกับพวกเขา"
 "พะยะค่ะ"
 พวกโทจิน มูยุลและมาโนจับตัวนับรบคนหนึ่งได้ ว่าเป็นคนเปิดเผยความลับทำให้ทังโนต้องตาย แต่นักรบไม่ยอมบอกว่าใครอยู่เบื้องหลังแผนการนี้ แม้ว่าจะซ้อมนักรบคนนั้นแล้ว หรือพูดดีก็แล้ว
 มูยุลกล่าวว่า "เฮ่อ แม้เจ้าจะทายถูก เขาอาจรู้เบื้องหลังอะไรบางอย่าง แต่ถ้าไม่ยอมพูด เราก็ไม่มีวันรู้ว่า ใครเป็นผู้บงการ"
 "คนที่เขาปกป้องขนาดนี้ ข้าว่าอาจไม่ใช่คนธรรมดา ถึงได้กลัวเขานัก" มาโนว่า
 โทจินแค้น "ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน ต้องทำให้มันพูดให้ได้"
 "ทำยังไง"
 "ถ้าไม่ยอมเปิดปากอีก ข้าจะฆ่าเขา เขาต้องเกี่ยวข้องกับการตายของท่านอำมาตย์แน่ ถ้าเราสืบต่ออีกหน่อย จะรู้ตัวผู้บงการในไม่ช้า"
 "ต่อให้มีหลักฐานยืนยัน แล้วคิดว่าฝ่าบาทจะเชื่อหรือ ใครจะยอมรับว่าตัวเองตัดสินใจผิด ยิ่งถ้าสืบต่อไป ฐานะเจ้าจะยิ่งมีอันตรายมากกว่า" มูยุลเตือน
 "ข้าไม่สนใจ"
 "โทจิน"
 "ที่อยู่ทุกวันนี้ ข้าก็เหมือนตายทั้งเป็น ขณะที่ทุกคนรังเกียจข้า หาว่าเป็นลูกกบฎ มีแต่ท่านอำมาตย์ที่คอยดูแล เขามีบุญคุณต่อข้ามาก แต่แล้ว ข้ากลับต้องฆ่าเขา ถ้าพวกเจ้ากลัวก็อย่ามายุ่ง"
 แชบูมาที่ห้องพักของนักรบ และกล่าวว่า
 "ช่วงนี้ ข้าจะมาเป็นผู้บังคับบัญชาแทนชั่วคราว ตั้งแต่นี้ไป พวกเจ้าต้องเชื่อฟังคำสั่งข้า ข้าจะให้ไปดูลาดเลาที่เมืองชิลลา และสำรวจฐานที่มั่นของนักรบทมิฬ ไปคราวนี้ อาจต้องใช้เวลาเป็นปีขึ้น"
 โทจินถาม "ท่านบอกว่า ให้ไปแคว้นชิลลาหรือ"
 "ใช่ ตราบใดที่ทำงานไม่สำเร็จ ห้ามกลับมาพูยอเด็ดขาด พวกเขาจะเป็นลูกน้อง ตามเจ้าไปทำงานที่แคว้นชิลลาด้วยกัน พรุ่งนี้พอฟ้าสาง ให้เดินทางทันที"
 มูยุลถามโทจินว่า "ได้ยินว่าเจ้าจะไปชิลลา จริงหรือเปล่า"
 โทจินบอกเสียงในลำคอ "อึม"
 "ทำไมจู่ๆ ถูกส่งไปที่นั่น"
 "ใต้เท้าแชบูมาเป็นหัวหน้าใหม่ของเรา เขาต้องไม่ชอบข้าแน่ เพราะแต่ไหนแต่ไรก็ระแวงว่าข้าจะคิดไม่ซื่ออยู่แล้ว"
 "แล้วคิดทำไง"
 "ยังไงก็ต้องไป ถึงเขาบอกว่าแค่ปีเดียว แต่คงไม่ยอม ให้ข้ากลับมาพูยอ ง่ายๆ หึ มูยุล หลักการต่อสู้ที่ข้ารวบรวม อาจมีประโยชน์ต่อเจ้า"
 "อ้า เป็นสมบัติชิ้นเดียว ที่พ่อแม่ข้าเหลือไว้" มูยุลมอบของสำคัญที่สุดให้โทจิน
 "ทำไมมาให้ข้า"
 "เพราะว่าเจ้า เป็นเพื่อนรักของข้าไง"
 และคืนนั้นโทจินก็สังหารคนที่ติดตามเขาไป แล้วหลบหนีไป มูยุลกับมาโนรู้เรื่องก็ตกใจมาก
0000000000000000
 องค์หญิงเซยูเสด็จกลับมาพร้อมกับคูชู พระราชายูริแสดงความเสียพระทัย
 "เป็นความผิดของพ่อเอง"
 "หึ หม่อมฉันก็อยากให้เสด็จพ่อเห็นว่าหม่อมฉันมีความสุข ทรงอภัยด้วย เพคะ"
 "อย่าพูดอย่างงั้น กลับมาก็ดีแล้ว"
 "เพราะหัวหน้าเผ่าสิ้นใจกระทันหัน หม่อมฉันกลัวว่าความสัมพันธ์จะเหมือนเดิมหรือเปล่า โชคดีที่หัวหน้าเผ่าคนใหม่ยืนยันว่าจะจงรักภักดี รอให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางก็จะมาเข้าเฝ้าด้วยตัวเองพะยะค่ะ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะ ความดีขององค์หญิงเซยู ซึ่งใครก็นึกไม่ถึง ว่าคนที่นั่นจะนับถือองค์หญิงมาก"
 "ให้นางตำหนิข้าซักนิดยังจะดีกว่า ไม่อย่างงั้น นางก็ต้องแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว"
 "ฝ่าบาท"
 องค์หญิงเซยูเสด็จออกมาพบกับเคยูทรงเข้าไปทัก
 "หึ มาดูอะไรอยู่แถวนี้"
 "คือ หม่อมฉัน หึ"
 "เจ้าชื่อเคยูใช่ไหม"
 "เอ่อ องค์หญิงยังจำ ชื่อหม่อมฉันได้หรือพะยะค่ะ"
 "เจ้าเคยเป็นลูกน้องของเจ้าพี่แฮเมียง ข้าจะลืมได้ยังไง หึ ข้ามีเรื่องจะรบกวนหน่อย"
 "เชิญรับสั่งมาได้"
 "ได้ยินว่าเฮยามาอยู่ในวังแล้วใช่ไหม"
 "พะยะค่ะ"
 "อย่าให้ใครผิดสังเกต เจ้าไปบอกนางมาพบข้า ที่ตำหนักซักครั้ง"
 เฮยารีบมาเฝ้าองค์หญิงเซยู
 "รับสั่งให้หาหรือเพคะ"
 "เชิญนั่ง หึ เชิญดูก่อน เป็นแผนที่ค่ายฝึกนักรบทมิฬของแคว้นพูยอ"
 "แล้วทำไม มาอยู่กับองค์หญิงได้"
 "คนของเผ่าคีซานไปหาความลับมาได้ เพราะมีคนของเผ่าคีซาน ร่วมฝึกอยู่ในนั้นด้วย เขาปลอมตัวแนบเนียนไม่มีใครรู้ แอบทำงานให้ข้าอยู่"
 "ได้ยินว่าที่นั่นเข้มงวดมาก แล้วทำไม สามารถส่งข่าวออกมาได้ล่ะพะยะค่ะ"
 "ทุก 3 เดือน เราจะนัดเจอในสถานที่ๆ หนึ่ง ข้าอยากให้พวกเจ้าได้รู้จักด้วย"
 "เพคะ หม่อมฉันจะไปด้วยตัวเอง"
 แล้วแชบูก็รู้ว่ามีพวกนักรบที่เป็นหน่อนบ่อนไส้ จึงทูลให้พระราชาเทโซรับทราบ
 "เมื่อกี้ท่านบอกว่าไงนะ นักรบทมิฬของเรา มีหนอนบ่อนไส้งั้นหรือ"
 "ทรงอภัยด้วยพะยะค่ะ"
 "แล้วรู้มั้ยว่ามันเป็นใคร"
 "พวกโกคูรยอพะยะค่ะ เราพบข่าวสารบางอย่าง ที่สายลับคนนี้เตรียมจะส่งไปให้ทางโกคูรยอ จึงเชื่อว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับพวกเขา"
 มูยุลกับมาโนถูกตามตัวเข้าไปพบพระราชาเทโซและแชบู
 "ก่อนหน้านี้พวกเจ้าเคยมีผลงานต่อพูยอไม่น้อย ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงมีงานสำคัญ อยากให้พวกเจ้าไปทำอีก" พระราชาเทโซตรัส
 แชบูสั่งต่อ "เดินทางไปโกคูรยอ สังหารพระราชายูริ เอาของมา"
 "นี่คือ กระบี่ที่ข้ามอบให้พวกเจ้าโดยเฉพาะ จงเอากระบี่เล่มนี้ แทงเข้าสู่หัวใจของยูริซะ เมื่อทำงานสำเร็จแล้วกลับมา พวกเจ้าจะได้เป็นชนชั้นสูงของแคว้นพูยอ ได้เสพสุขอย่างไม่สิ้น ชั่วลูกชั่วหลานตลอดไป"
จบ 10



เครดิตร : oknation.net/blog/lakorn