ตอนที่ 3

วันต่อมา...อลินก็เนื้อเต้นเฉิบๆ เมื่ออนุชาโทร.มาบอกว่าอลินได้รับเลือกเป็นพิธีกรรายการอาหารทางจอแก้ว ไม่ต้อง
เตรียมอะไรมาก พรุ่งนี้ประชุมกัน เตรียมงานให้พร้อม แล้วเริ่มถ่ายทำได้เลย อลินแทบไม่อยากตัดสาย ยิ้มปลื้มลืมโลก หยอดคำหวานจนเยิ้ม
"แล้วพบกันพรุ่งนี้นะเคอะ...บอสสสส์" อลินหันไปมองตัวเองในกระจก ทำเสียงคิกๆ ฝึกการยิ้มให้มัดหัวใจชายให้แน่นเอี๊ยดๆเข้าไว้...
คุณ หญิงอมรานั้นชื่นชมไม่ซาสร่าง วันนี้ก็มาชมและกำชับลูกชายอีกว่า ลูกเล็กของแม่ ตัดสินใจถูกแล้วที่เลือกอลิน เธอเหมาะสมที่สุด กิริยามารยาท เกียรติยศเงินทอง ผู้หญิงแบบนี้หายากมาก
"ตอนนี้เล็กได้มาแล้ว ห้ามปล่อยให้หลุดมือไปเป็น อันขาด จากนี้ไปห้ามเล็กยุ่งกับผู้หญิงอื่น ไม่ว่าหน้าเก่าหรือหน้าใหม่ และก็จำไว้ หนูอลินเท่านั้นที่แม่ต้องการ"
อลิ นชื่นชมที่ได้รับคัดเลือก แล้วยังคิดคืบไปวันข้างหน้าต้องได้เจ้าของบริษัทชัวร์อีกชั้น อลินชื่นชมตัวเองจนลอยเลื่อนไปไกลแล้ว พอหันกลับมานึกถึงครูกุ๊ก รีบสั่งตัวเองว่าต้องโทร.หาครูกุ๊ก
ขณะนั้นครูกุ๊กพสุกำลังสอนนักเรียนหลายสิบทำอาหารส่งกลิ่นหอมฉุย พอมือถือดังจึงหยิบมารับ เห็นชื่ออลินจึงขอตัวเดินมาพูดอีกทาง
" ครูกุ๊ก...ฉันได้งานพิธีกรแล้วนะ" พสุตอบไปว่า แสดงความยินดีไปแล้วจะเอาอะไรอีก "ก็ไม่อยากได้อะไร แค่อยากบอก นี่พอรู้ผล ฉันรีบโทร.มาบอกครูกุ๊กเป็นคนแรกเลย"
"งั้นก็ยินดีอีกครั้งนะ แค่นี้นะ ผมงานยุ่ง" พสุตัดสาย เดินเข้าห้องสอนต่อ
" ครูกุ๊ก" อลินเรียกไว้ แล้วก็รู้ว่าสายตัดไปแล้ว "อุตส่าห์ โทร.หาเป็นคนแรก ยังไม่หายงอนอีก ไม่คุยก็ไม่ต้องคุย คิดเรอะว่าจะง้อ" อลินเชิดฉิ่งอยู่คนเดียว...
ส่วนผู้แพ้อย่างหมิง พอคนใช้เอาห่อหมกมาวางบนโต๊ะอาหาร หมิงก็ว้ากสาวใช้ให้เอาไปทิ้ง แล้วไม่ต้องเอาห่อหมกมาให้เธอกินอีก จะเอามาเยาะที่เธอแพ้นังลินรึ คนใช้ยกจานห่อหมกไป วายุหรือลมเดินมา พอรู้ว่าแพ้อลิน จึงบอกว่าจะไปหงุดหงิดทำไม พิธีกรกระจอกแค่นั้น หมิงบอกไม่สนพิธีกร แต่หมั่นไส้นังลิน ไม่ว่าชิงอะไรกัน แพ้นังลินมาตลอด ทำไมมันต้องได้ทุกอย่างไปจากหมิง
"ที่นางเอกตกกระป๋องไม่มีวันแย่งคุณไป ได้...ผมไง" ลมเข้ามากอดหมิงแล้วอ้อนปลอบ...หมิงมองลมแล้วประกาศ ขืนอลินมายุ่งกับลม แม่ได้ตบแล้วลงข่าวประจานมันหน้าหนึ่งสามวันซ้อนด้วย
" นังลิน จิ้งจอกพันหน้า แกใช้วิชามารหลอกคุณหญิงกินเผ็ดจนฉันพลาด ฉันต้องหาทางปลดแกจากรายการนี้ให้ได้ อย่าหวังเป็นพิธีกรอย่างมีความสุข" หมิงประกาศอาฆาตไม่เลิกรา

ooooooo

คืนนี้พสุไปหาโสภิตาที่ ร้าน ซึ่งตอนนี้ปิดลงแล้ว ทั้งสองคุยกันอย่างเคร่งเครียด พสุนึกถึงที่อลินโทร.มาบอกเรื่องได้งานพิธีกร อลินกราบคุณหญิงและอนุชาอย่างงาม อลินกับอนุชาช่างเหมาะสมกันที่สุด...แล้วพสุก็นึกถึงรูปถ่ายของอนุชา โสภิตา และปูเป้
ความคิดฝันที่เตลิดไปไกลรีบกลับมาทันที เมื่อเสียงโสภิตาตอบเขาอย่างเต็มคำ
" ใช่...ตากับคุณเล็กยังติดต่อกันอยู่ เขามาหาตากับลูกอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง ตอนนี้เขาบอกว่างานยุ่ง สองสามอาทิตย์จะมาสักครั้ง เขาโทร.มาหาตาเกือบทุกวัน"
"ทำไมตาไม่บอกความจริงกับผม" คำถามนี้โสภิตาบอกว่า กลัวเขาจะเป็นห่วง
" แล้วคุณหญิงแม่นายอนุชาเขารู้เรื่องนี้หรือเปล่า" เมื่อเธอบอกว่า เล็กบอกแม่เขาว่าไม่ได้ติดต่อกันแล้ว พสุถามต่อทันที "ตายังรักนายอนุชาอยู่หรือเปล่า"
"ตาขอโทษ..." โสภิตาน้ำตาล้นขอบตา นานจึงเปิดปาก "ตาพยายามแล้ว แต่ตาเลิกรักคุณเล็กไม่ได้จริงๆ มันไม่ง่ายเลย
ที่เราจะตัดใจเลิกรักใครสักคน โดยเฉพาะคนที่เรารักอย่างจริงใจ มันไม่ง่ายเลย"
"ผมรู้...แต่ถึงมันจะยาก ตาควรทำให้ได้ ถ้าไม่อยากเสียใจมากกว่านี้"
" เพราะผู้หญิงคนใหม่ของคุณเล็กใช่ไหม...คนที่ดินเล่าให้ตาฟัง" พสุพยักหน้า "วันนี้มันมาถึงเร็วจัง ดินรู้ไหม ตลอดเวลา 5 ปีที่ตาแอบหวังลึกๆว่าคุณหญิงอมราจะนึกสงสารตากับลูก แต่มันเพียงฝันลมแล้ง ไม่เป็นจริง ไม่มีทางเป็นจริง... ถึงเวลาแล้วที่ตาต้องยอมรับความจริงเสียที" โสภิตาเหม่อมองไปไกลแสนไกล...พสุได้แต่สงสารจับใจ
เมื่อโสภิตาส่งพสุกลับ ไปแล้ว เธอเข้าห้องนอนเอาแหวนที่อนุชาให้เธอไว้ แล้วสัญญาว่าจะรักและดูแลโสภิตาตลอดไป... เขากอดเธอแน่น เธอกอดเขาไว้ อบอุ่นหัวใจหาที่เปรียบมิได้...
ภาพขมขื่นเมื่อ 6 ปีก่อนเสียดแทงใจเธออย่างหนัก เมื่อโสภิตามาพบคุณหญิงอมราที่ห้อง เงินหนึ่งฟ่อนถูกโยนใส่เธอ เสียงสั่งจิกเจ็บถึงหัวใจ
"ไปเอาเด็กออก แล้วเลิกยุ่งกับลูกชายฉัน" คุณหญิงด่าสารพัด แล้วเร่งให้ไสหัวออกไป...โสภิตายังวิงวอนว่าเธอรักอนุชาจริงๆ ไม่คิดจับและหวังสมบัติใดๆ คุณหญิงโต้ว่าให้เวลาเธอมาอยู่บ้านนี้นานไปแล้ว ทำให้เล็กไม่สามารถได้ผู้หญิงที่ดีกว่าเธอ...
"รีบๆออกไปจากบ้านฉันก่อน ที่ตาเล็กจะกลับมา" คุณหญิงสั่งคนในบ้านลากกระเป๋าข้าวของโสภิตาออกไป โสภิตาร่ำไห้ วิงวอนว่า ถ้าเธอไม่ได้อยู่กับคุณเล็ก เธอกับลูกในท้องจะอยู่ ยังไง คุณหญิงไม่ฟัง สั่งลากโสภิตาออกจากบ้านไป...แม้จะเจ็บที่ท้อง คุณหญิงยังสั่งให้ลากให้แท้งไปเลยยิ่งดี...
โสภิตาถูกพวกนั้นรุมจับยัด เธอเข้าไปในรถ คุณหญิงเอาเงินที่จะให้ปาเข้าใส่อีกครั้ง สั่งให้พาไปทิ้งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี โสภิตาเกาะขอบกระจกร้องไห้เหมือนคนหมดทุกสิ่งแล้ว แม้แต่ ลมหายใจ
ขณะรถ วิ่งออกไป รถอนุชาวิ่งสวนมา พอเห็นโสภิตานั่งร้องไห้ จึงรีบจอดรถวิ่งไปหา คุณหญิงอมราเห็นตกใจ สั่งคนให้รีบล็อกตัวลูกชายไว้ ทุกคนกรูกันมาจับตัวอนุชาไว้ ปล่อยให้รถพาโสภิตาวิ่งห่างออกไป เสียงร้องเรียกของอนุชาไม่ทำให้ แม่รู้สึกรู้สาแม้แต่น้อย...
โสภิตากลับ มาสู่ความคับแค้นที่มาถึงจุดสุดท้าย เธอมองแหวนแต่งงานอย่างร้าวรานใจ มองไปที่ปูเป้ที่หลับบนเตียง มองรูปถ่ายสามชีวิต...โสภิตากำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง

ooooooo

เมื่อ อลินไปถึงบริษัทอวตาน อนุชามองเธออย่างตะลึงลาน ชมไม่ขาดปากว่าวันนี้คุณลินสวยที่สุด...อลินทำเขินเล็กๆ แต่หัวใจพองอู้ฟู่ ถูกอนุชาจีบอย่างมีฟอร์มแล้ว จึงมาถึงเรื่องงานว่าจะมีการประชุมเรื่องคอนเซปต์ รายการ แล้วก็มีการบ้านนิดหน่อย....
จากนั้นเมื่อมาอยู่กับเพรียว จึงได้รับทราบเรื่องงาน ละเอียดขึ้น เช่นการคิดเมนูอาหาร แจงส่วนผสมและวิธีการทำ ให้ทีมงานไปเตรียมการ แล้วอลินต้องเตรียมตัวทำอาหารจริงๆ การถ่ายทำสามเทปแรกห้ามใช้แขกรับเชิญหรือสแตนด์อินเด็ดขาด
"ลินต้องคิด เมนูอาหารเอง แล้วต้องทำอาหารในรายการจริงๆ" เธอรำพันด้วยท่าทางแตกตื่น จนอนุชาและเพรียวแปลกใจ อลินรีบบอก "ลินคิดว่าจะทำเฉพาะตอนคัดเลือก พอถ่ายทำจริงจะมีเชฟมืออาชีพมาทำ ลินเป็นแค่พิธีกร"
"ไม่มีทาง" สุวัจน์ผู้จัดการการตลาดค้าน "แบบนั้นมันไม่จริง คนดูไม่ชอบ...เราต้องการของจริง ไม่งั้นจะมาคัดตัวทำไม" เขามอง อลินจ้อง อยากถามว่าแกเป็นใคร อนุชาจึงแนะนำ สุวัจน์อธิบายยืดยาวสรุปว่า เขาต้องการพิธีกรมีชื่อเสียงและทำได้จริงเป็นจุดขาย ไม่งั้นไม่ลงโฆษณา อนุชายืนยันว่าอลินคนนี้ ถ้าไม่เก่งจริงเขาไม่เลือกแน่ อลินจึงโม้ส่งไปทันที
"ใช่ค่ะ แค่คิดเมนูอาหารแล้วก็ทำสดๆ ลินทำได้สบายมาก..." สุวัจน์ติงว่า แล้วตกใจทำไม? อลินบอกเฉยเถอะ เธอดีใจต่างหาก อนุชาจึงย้ำอลินทำได้ เริ่มถ่ายทำสามเทปแรกวันจันทร์หน้า คุณลินต้องทำอาหาร 10 อย่างในวันเดียว...อนุชาถามอลินว่า ทำได้ไหมครับ?
"เพื่อบริษัทและเพื่อคุณเล็ก ไม่มีอะไรที่ลินทำไม่ได้ค่ะ"
ทุก คนได้เห็นอาการเชิดฉิ่งของอลินในห้องประชุม แต่พอกลับมาถึงบ้าน อลินแทบกลายเป็นลิงแก้แห ร้องโวยวายกลุ้มอะไรอย่างนี้...เมนู 10 อย่าง แล้วต้องทำจริงในวันเดียว ทำไงดีละเว้ย...มองเห็นสูตรซูเฟล่ที่พสุเอามาให้ท่อง อลินหันไปจ้องโทรศัพท์ เหมือนกับว่ามันจะเนรมิตทุกอย่างให้ได้

ooooooo

พอ พสุรับโทรศัพท์จากอลิน เขานิ่งฟัง ไม่ใช่ อยากฟัง แต่จะตอบโต้แม่ตัวยุ่งนี้อีท่าไหน ถึงจะสะบัดออกไปให้พ้นโลกเสียที "ไม่...ผมไม่สอนคุณอีกแล้ว"
ส่วนอลินฟังแล้วกลับยิ่งเร้าใจ ใคร่จะตื๊อไปถึงโลกหน้า
" โธ่ครูกุ๊ก ฉันขอร้อง ถ้าไม่สอนฉัน ฉันจะเอาอะไรไปอัดรายการถึง 10 อย่าง มีเวลาเตรียมสามวันเอง" จากนั้นอ้อนวอนเหมือนจะตายให้ได้ "จะคิดเท่าไหร่ไม่ต่อสักคำ จะตั้งใจฟัง ไม่บ่นไม่เรื่องมาก ได้โปรดสอน..พลีสสสส์..."
"ไม่...แค่นี้นะ" พสุตัดสาย อลินร้องหาครูกุ๊กลั่น แล้วกดฉับๆใหม่ แต่เขาปิดเครื่องไปแล้ว
"ปิดเครื่อง...ครูกุ๊กปิดเครื่องใส่หน้าฉัน กล้าดียังไง เกิดมาไม่เคยมีใครบังอาจทำกับฉันแบบนี้"
จบ เรื่องย่อ สูตรเสน่หา ตอนที่ 3

---------------------------------------------------
ตอนที่ 4

พอ ปฏิคมหรือเปี๊ยกของอลินฟังเสียงโอดครวญจากอลินว่า ครูกุ๊กหักหน้าเธอแล้วไม่ยอมสอนอีกแล้ว เขาจึงสมน้ำหน้า อลินแค้นหาว่าครูกุ๊กใจดำ แล้วออกคำสั่งให้ปฏิคมไปจิกครูกุ๊กมาสอนเธอให้ได้ ปฏิคมตอกกลับทันทีว่า ทำไม่ได้...
อลินโกรธจนหูไม่กระดิก ขู่ต่างๆนานา จะกระจายข่าวไปยังบริษัทว่าเขาทำเธอท้องแล้วไม่รับ ปล่อยให้อดอยาก ทำลายความเชื่อถือ จะให้พ่อถอดจากตำแหน่งผู้จัดการมรดกพันล้าน แล้วจะสาปแช่งให้ปฏิคมถูกผู้หญิงทิ้งตลอดชีวิต
"เพราะฉะนั้น ถ้านายไม่อยากมีอันเป็นไปในอาชีพการงานและความรัก ต้องหาทางทำให้ครูกุ๊ก หรือครูดิน หรือนายพสุมาสอนฉันทำอาหารให้ได้" อลินถลึงตาจ้องเหมือนจะดูดเลือด ปฏิคมหรือนายเปี๊ยก...หัวหดหมดทางออก ได้แต่กลอกลูกตา...
ooooooo

ปฏิคมขับรถไปยังบ้านสวนอันร่ม รื่น หลอกพสุว่าเขาจะพามาเลี้ยงในสวนอาหารที่ดีสุดยอดแห่งยุค แต่พอลงรถ เดินนำเข้าไปในบ้าน...ร้องบอก "ครูครับ... ไอ้ดินมาแล้วครับครู" พสุได้ยินคำว่าครู ยืนเซ่อไปทันที
ครูอนันต์เดินออกมายิ้มร่าอารมณ์ดี...ปฏิคมแนะนำพสุหรือครูกุ๊กของอลิน พสุข้องใจรีบถาม ยังไม่ทันจบคำว่าครูเป็น...ครูอนันต์ตอบเอง
"...พ่อของอลิน ยินดีที่ได้รู้จัก ได้ยินชื่อมานานแล้ว เพิ่งเจอ แหม...หล่อกว่าที่คิดนะเนี่ย"
พสุ ไหว้ขอบคุณ อนันต์บอกไม่เป็นไร เชิญมาทานกัน ท่านเตรียมอาหารไว้มากมาย มีแกงป่าปลาดุกอุย ปลาเผา ฉู่ฉี่กุ้งแม่น้ำ แล้วก็ชูนิ้วให้ฝีมือตัวเอง ปฏิคมเร่งว่าน้ำลายสอแล้ว ครูอนันต์จึงดึงไปอย่างสนิทชิดเชื้อเกินคาด บอกว่ามื้อนี้จัดพิเศษสำหรับครูของน้องลิน...พสุตามไปงงไป เงอะงะจนหันมองเพื่อน เจ้าเปี๊ยกไม่สน จะกินท่าเดียว...แต่ในใจนั้นแอบเสมอนอกว่า เพื่อนรักจะมีลุ้นลูกเขยก็คราวนี้...
หลังอาหาร ครูอนันต์ยินดีที่ชมว่าอาหารอร่อย วันหลังขอชิมฝีมือครูกุ๊กบ้าง แล้วปฏิคมเสนอให้เข้าเรื่อง อนันต์จึงเริ่มเสนอแกมขอร้อง
"ครูกุ๊ก อย่าว่ายังงี้ยังงั้นเลยนะ ขอร้องละ ช่วยเป็นครูสอนทำอาหารให้หนูลินต่อไปเถอะนะ" พสุหันไปทำ
ตา ขวางใส่ปฏิคม ซึ่งรีบมองฟ้าหนีหน้า "ที่เชิญมาวันนี้ ไม่เกี่ยวกับไอ้คม หรือหนูลิน ครูคิดเอง แต่เมื่อเจอแล้วก็ไม่ผิดหวัง ถูกชะตา ถ้าไม่รังเกียจช่วยดูแลหนูลินให้ครูด้วย..." ครูเสียงสั่น ตีบทแตก "ครูขอร้องละ...จะให้ครูกราบก็ยอม" ครูทำท่าจะปูผ้า...พสุร้องลั่นห้าม ปฏิคมก็ผวาเข้าหาดึงไว้ ครูไม่ยอม จะกราบให้ได้ พสุรีบตอบตกลง จะสอนคุณลินต่อให้ครู...ได้เลย ครูหันมาคาดคั้น พสุบอกชัดคำว่า เขาพูดจริงทำจริง ไม่อิงนิยาย ครูขอบใจจนไม่หายใจ ทั้งโอบกอดพสุไว้แน่น ขาดแต่จะหอมแก้มเท่านั้น...ครูกอดไปตบหลังพสุไป ปฏิคมได้แต่ยิ้ม ทั้งดีใจทั้งโล่งอกไปอีกตาแล้ว....
ขณะที่คนสวนช่วยเก็บผลหมากรากไม้ใส่ รถให้เอากลับไป พสุเห็นปลอดสายตาคน ผลักปฏิคมกระเด็นหวิดตกบ่อ... พอตั้งตัวได้ ขอร้องไอ้ดินเพื่อนรักให้ฟังเขาก่อน เพราะถูกหาว่าเป็นตัวแสบติดโรคจากคุณลิน ถึงหลอกเพื่อนได้เก่ง ไอ้คมสารภาพว่าถูกคุณลินบังคับให้ลากแกกลับไปสอนเธอให้ได้ มาปรึกษาครู ครูจึงให้พาครูกุ๊กมาที่นี่ แล้วที่ครูจะกราบพสุนั้นเป็นเรื่องจริง ครูไม่เคยเล่นตลกกับใคร พสุยังแคลงใจว่าครูอนันต์ไม่น่าทำได้ขนาดนี้
" ครูรู้สึกผิดที่ไม่ได้เลี้ยงดู ป้าสามคนเอาไปสั่งสอน อะไรที่ครูจะทำให้ลินได้ ครูทำ ยิ่งกว่านี้ก็ยังได้ ครูห่วงคุณลินทุกเรื่อง เรื่องงาน เรื่องส่วนตัว และความรัก"
ไอ้คมชี้ ไปที่เรือกสวนและไร่นาหลายพันไร่ ทั้งห้องแถว ตึกแถว คอนโดฯในเมือง ตลาดสดอีกสิบกว่าแห่ง ไม่รวมเครื่องเพชรของป้าทั้งสาม รวมแล้วนับพันล้านบาท เป็นของคุณลินคนเดียว
"ฉันบอกครูเรื่องที่คุณลิ นคิดว่านายอนุชาเป็นเนื้อคู่ แต่ไม่ได้บอกว่าเขามีเมียมีลูกแล้ว ครูยังเป็นห่วงขนาดนี้ แกคิดดูก็แล้วกัน ถ้าครูรู้เรื่องโสภิตากับปูเป้ ฉันว่ายิ่งกว่ากราบ ครูก็ทำ" ไอ้คมหยุดหายใจ พสุฟังแล้วเป็นกลุ้ม "ถ้าแกไม่สะดวกใจที่จะคิดว่าทำเพื่อช่วยครูดูแลคุณลิน แกก็คิดว่าทำเพื่อคอยสอดส่องเรื่องนายอนุชาแทนตาก็แล้วกัน"
"ได้..." พสุคิดอยู่หลายตลบจึงยอมรับ "ฉันจะยอมทำเพื่อตา...แต่เขาต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อเป็นการไถ่โทษ"
หลัง จากที่พสุให้ปฏิคมไปจัดการให้อลินทำ...พออลินฟังจากปฏิคมแล้ว...อลินตอก หน้าแงไอ้คมทันทีว่า เธอง้อคนไม่เป็น จะให้ไปง้อครูกุ๊กได้ไง?
"นึกถึงผล ประโยชน์ที่คุณลินจะได้รับสิ เดี๋ยวก็ทำ ได้เอง...แล้วการไปง้อเนี่ย ต้องมีอะไรติดไม้ติดมือไปด้วยนะ เป็นค่ายกครู" อลินแหงะหน้าสะบัดหนี "เราจะเอาความรู้
จากครู เราต้องทำดีกับครูไว้นะ ไม่มีครูสอนเราลำบากนะ ทำดี ให้ครูรักไว้ ทำให้ครูเอ็นดู เมตตา...ทำให้ครู..."
"รู้แล้วน่า...ง้อก็ได้...ชิ้วๆ..." อลินสะบัดหน้ายักไหล่ ขัดใจแต่ต้องฝืน

ooooooo

วันนี้ อนุชาเจอดีแต่เช้า เพราะมีมอเตอร์ไซค์มาส่งของให้เขา เปิดออกกลายเป็นแหวนแต่งงานที่โสภิตาส่งมาคืนเขาเป็นการตัดสัมพันธ์ จนเขาร้อนเป็นไฟไปทั้งตัว พยายามโทร.หาเธอทั้งมือถือแล้วเบอร์บ้าน แต่เขารู้ทันทีว่าเธอตัดสาย จึงคว้ากุญแจรถออกจากบ้านไปทันที
ส่วนอลิน ...ขับรถสปอร์ตคันเก๋ไป คิดหาทางจะซื้ออะไรไปง้อครูกุ๊ก พอผ่านร้านเป้หวานเบเกอรีจึงตัดสินใจแวะซื้อเค้กดีที่สุด...เลี้ยวจะเข้าจอด แต่ไม่มีที่จอด...
ขณะนั้นโสภิตาหรือคุณตากำลังเอาเค้กหลายชนิด
มาวางโชว์ เสียงประตูดังขึ้นจึงเชิญแขก แล้วต้องอุทาน
ออก มาอย่างตกใจ "คุณเล็ก..." อนุชาหรือคุณเล็กยืนยิ้ม มองคุณตา ถามว่ายุ่งอยู่ไหม ตาบอกทันทีว่ายุ่ง เขาแย้ง ไม่เห็นมีลูกค้าเลยยุ่งได้ไง ตายืนยันว่าไม่มีลูกค้าเธอก็ยังต้องทำงาน แล้วขอตัว...อนุชาหรือเล็กเข้ามาดึงมือไว้ ความอบอุ่นคุ้นเคย ทำให้เธอรู้สึกซ่านไปทั้งตัว เล็กตั้งคำถามถี่ยิบ ทำไมไม่รับสาย คืนแหวนทำไม งอนอะไร ตายืนกราน
"เคยตกลงจะเจอกันเป็นครั้งคราว แต่ไม่ผูกมัดในฐานะอะไร ตาจะมีสิทธิ์งอนเขาได้ไง" แกะมือเขา "ตาไปทำงานก่อนนะคะ"
" ที่ตาเป็นแบบนี้เพราะตามีคนอื่นใช่ไหม" ตาชะงัก หันมามอง "เมื่อคืนก่อนที่ผมโทร.หาตา ผมได้ยินเสียงผู้ชาย ผมอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร" เสียงของเล็กมีความหึงเต็มน้ำเสียง
"เขาเป็นเพื่อนของตาเอง" เล็กฟังแล้วบอกเธอว่า เขาเพิ่งรู้ตามีเพื่อนผู้ชาย เขาชื่ออะไร? "สนิทมากด้วยค่ะ
คุณ เล็กเคยเจอแต่จำไม่ได้ อย่ารู้ชื่อเขาเลย...รู้แต่ว่าเขารักและจริงใจกับตามาตลอด เขาไม่เคยทอดทิ้งหรือทำให้ตาต้องเสียใจแม้แต่ครั้งเดียว...บอกแค่นี้คุณเล็ก คงพอใจและ
กลับไปได้แล้วค่ะ"
"ตาไล่ผม..."
"ตาเบื่อเต็มทีกับความ สัมพันธ์ต้องหลบๆซ่อนๆ และความฝันลมๆแล้งๆ หลายปีที่ผ่านมามันพิสูจน์แล้วว่าคุณแม่ ของคุณไม่มีวันรับผู้หญิงอย่างตา เราอย่าหลอกตัวเองอีกเลยนะคะ" เล็กยืนยันว่าถ้าเขาไม่ยอมล่ะ "ตาเจ็บมามากแล้ว อย่าทำให้ตาเจ็บมากไปกว่านี้ ในวันที่คุณแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นเลยนะคะ" โสภิตาน้ำตาร่วงพรู ปาดน้ำตาเดินเข้าครัว ร้องไห้โฮ ปิดประตูใส่หน้าอนุชาตรึม...อนุชายืนเซ่อครู่ใหญ่ แล้วตัดสินใจเอากล่องแหวนแต่งงานวางไว้บนตู้ ก่อนเดินออกจากร้านไป...เสียงกระดิ่งประตูดัง แสดงว่าเล็กกลับไปแล้ว ตาถึงกับปล่อยโฮออกมาด้วยความช้ำ...
เล็กเดินออกไปที่รถ อลินสวนมา คลาดกันเส้นยาแดงเดียว...เสียงกรุ๊งกริ๊งประตูดัง อลินถามมีใครอยู่ไหม ตารีบออกมา หลังตบแป้งลบคราบน้ำตา...อลินรีบบอกว่าต้องการ บานาน่าทุตตี้ฟรุตตี้...โสภิตาตะลึงแล้วถามขึ้น
"คุณอลินใช่ไหมคะ" อลินรับว่าใช่ ตาจึงบอกว่า "เป็นแฟนละครคุณลิน เมื่อไหร่จะมีงานละครสักที รออยู่นะคะ ตัวจริงสวยกว่าในจอ ไม่แก่เลย" อลินรีบยกตัวเองสูงขึ้นด้วยคำว่า สุขภาพจิตดีหน้าตาจะใส...ตารีบหันไปจัดเค้กให้...อลินเหลือบไปเห็นกล่องแหวน วางอยู่ ถึงชะงักไปหนึ่งกึก
"ของคุณหรือเปล่าคะ"
อลินยื่นกล่องแหวน ไปตรงหน้าตาที่กำลังจัดของใส่กล่อง ตาถึงกับงง จึงบอกว่าตาคืนเขาไปแล้ว แต่เขาคงลืม "เอ๋ ทะเลาะกับแฟนรึเปล่าคะเนี่ย...บทแบบนี้ลินเล่นบ่อย แค่เห็นเดาได้ อย่าคิดมากนะคะ ถ้าเราไม่ผิด ไม่ต้องสน เชิดใส่ไปเลย ส่วนแหวนนี่...คืนแล้วไม่เอา เราต้องยึดค่ะ หยิ่งไปก็เท่านั้น สู้เอาไปขายได้เงินมาซื้อเครื่องสำอางโปะหน้าให้ใสก๋อง มองหาผู้ชายคนใหม่สะใจกว่าค่ะ" อลินมองตา ให้กำลังใจ ตายิ้มออกมาได้ ขอบคุณอลิน อลินบอกว่าไม่ต้องขอบคุณค่ะ ลินเข้าใจ หัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน ตาบอกว่าคุณลินไม่เห็นหยิ่งเหมือนในข่าว อลินได้ทีว่าพวกขี้อิจฉา ให้ข่าวเสียหาย คนดังก็ธรรมดา ชินเสียแล้ว....จากนั้นตายังลดราคาเค้กให้อลินอีก คิดแค่ 600 แต่อลินไม่ยอม ให้เธอพันบาทไปเลย แล้วสอน
"ถ้ามีผู้ชายมารังแกอีก อย่าลืมนะคะ ซัดมันกลับไปเลย อย่าได้กลัว" อลินว่าแล้วกลับออกไปในมาดนางพญางูเขียวหางไหม้ ตามองตามชื่นชมแล้วเก็บกล่อง ยึดตามคำแนะนำอลิน....
พสุเลิกสอนในตอนเย็น เดินออกมาไม่กี่ก้าว อลินก็มาจ๊ะเอ๋ ยื่นกล่องเค้กมาตรงหน้า บอกเธอซื้อมาฝาก พสุเก๊กบอกทันที เขาไม่ชอบของหวาน อลินบรรยายว่าเค้กร้านนี้อร่อยที่สุดในโลก ใครได้กินจะติดใจไปตลอดชาติ
พสุ คิดนิดเดียว บอกว่ารับไว้ก็ได้ รับมาแล้วเดินหนีไป อลินวิ่งตามเรียกไว้ว่ารับของแล้ว ต้องมาฟังคำขอร้องกันมั่งซิ ถูกตื๊อมากเข้า หันมาตอกหน้า "ผมไม่สอนคุณ" เดินหนีไปลานจอดรถ อลินขอร้องวิงวอนตามแต่จะสรรหาคำหวานมาหว่านล้อม ถ้าครูกุ๊กไม่สอนเธอ ชาวประชาทั้งประเทศต้องดูหมิ่นเหยียดหยามเธอ คู่แข่งรุมกระทืบ สรุปแล้วครูต้องช่วยสอนเธอ อย่าโดดเดี่ยวเธอเลย
"ผมไม่ชอบที่คุณเอาชนะคนอื่นด้วยการแทงข้างหลัง"
อลิ นรีบสารภาพบาปว่าเธอไม่ตั้งใจ รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ไม่รู้ว่าผิด ถ้าครูกุ๊กไม่พอใจ เธอขอโทษร้อยแปดหมื่นครั้งก็ยังได้ แต่แล้วพสุก็ยังเดินหนี อลินหัวใจเหี่ยว ไม่รู้คิดอะไรต่ออีกแล้ว ปล่อยออกมาโฮใหญ่ ปากก็ระบายแค้น
"ใช่สิ...ฉันมันคนนิสัยไม่ดี ทำอะไรก็ผิดไปหมด ไม่เคยมีดีในสายตาคุณอยู่แล้ว"
เสียง ร้องเสียงตัดพ้อดังจนพสุหันมามอง เห็นน้ำตาเธอแล้วใจละเหี่ย เสียงอลินยังรำพันพิลาปว่า เธอรู้ว่าตัวเองทำไม่ถูก เธออยากเป็นคนดี อยากแก้ตัว เธอทำงานนี้ไม่สำเร็จ ถ้าไม่มีเขา
"หยุดร้องไห้เถอะ ผมเข้าใจแล้วว่าคุณ..." เสียงเข้ม "เล่นละครเก่ง แต่ผมไม่ชอบดูละคร" อลินชะงักกึก ความหวังพังครืน "ต่อจากนี้ไป สัญญากับผมได้ไหมว่า จะไม่แกล้งใครอีก"
"ได้...ฉันสัญญา ถ้าฉันผิดสัญญา ขอให้..." ยังไม่จบคำ พสุสวนทันที
"หน้าแก่ก่อนวัย ใช้ครีมอะไรก็ไม่หาย และไม่มีใครแต่งงานด้วย" พสุยักคิ้ว อลินกล้ำกลืนเมื่อถูกโจมตีรุนแรง แต่ก็จำยอม
"เออๆๆก็ได้ ถ้าฉันผิดสัญญาขอให้หน้าแก่และขึ้นคาน" ยกสามนิ้วแบบลูกเสือ
" สัญญาแล้วต้องทำให้ได้" เดินไปนั่งที่คนขับ หันมาสั่งเฉียบ "พรุ่งนี้เจอกันที่นี่ แต่งตัวให้ทะมัดทะแมง ครีมกันแดดเตรียมให้พร้อม หกโมงเช้าจะพาคุณไปทำอาหารนอกสถานที่"
"หกโมงเช้า...นอกสถานที่ ครูจะพาฉันไปที่ไหน" พสุออกรถไปไม่ยอมตอบ อลินได้แต่ร้องเรียก แต่เขาไปเสียแล้ว จึงร้องเฮ้ยๆๆไปตามเรื่อง...
เมื่อ พสุกลับถึงบ้าน แม่นงพะงาให้เอาซุปเยื่อไผ่ไปให้ คุณฟ้า...วันนี้คุณเมฆกับคุณอี่เพิ่งกลับจากเยี่ยมหลานที่อเมริกา ดินจะได้ทักทายพี่ๆเขา พสุไม่อยากไปบ้านใหญ่ พอแม่บอก
"ดินควรไปขอบคุณ คุณฟ้าด้วยที่เธอช่วยพวกเราตอนมีเรื่องกับคุณลม คุณฟ้าเธอเป็นคนดีนะลูก เธอยุติธรรม มีน้ำใจกับเรา เราควรมีน้ำใจตอบ" พสุรีบรับซุปมาบอกแม่ เขาจะส่งถึงมือคุณฟ้าเลย...
เมื่อพสุไปพบ คุณฟ้าได้กลิ่นซุป ดีใจบอกว่ากลิ่นหอมน่ากิน แล้วชวนดินกินข้าวด้วยกัน พสุเกรงใจ แต่เมื่อคุณฟ้าสั่งให้คนเอาจานมาให้คุณดินหนึ่งชุด เพื่อมากินข้าวเป็นเพื่อนกัน และไม่เคยกินข้าวกันนานแล้ว ครั้งนี้เป็นการเริ่มต้นก็แล้วกัน...พอพสุจะนั่งลง เสียงดังมา
"เดี๋ยวนี้รู้จักประจบประแจงกับเขาเหมือนกันเหรอเนี่ย" วารินถามอย่างไม่พอใจ พสุยังหย่อนก้นไม่ถึงเก้าอี้ วายุหรือนายลมก็ซ้ำอีกไม้
" คิดจะมาไถสมบัติพี่ฟ้าละสิ" พสุฟังเต็มหู ยืดตัวขึ้นเลื่อนเก้าอี้เข้าที่เดิม มองสองพี่น้องตากร้าว บรรยากาศเครียดใกล้ระเบิด...คุณฟ้าหรือนภาติงสองพี่น้องว่าทำไมพูดอย่างนี้ ทั้งสองกลับพลิกลิ้นว่าแค่แซวเล่น ดูของน่ากิน เรากินกับพี่ฟ้าที่นี่เลยดีกว่า ว่าแล้วลากเก้าอี้มานั่ง...ก่อนที่พสุจะพูดอะไร เสียงอี่หรืออิสราภรณ์สะใภ้นำหน้าเมฆาสามี ส่งเสียงหวานว่าคิดถึงพี่ฟ้า กอดแล้ววางกระเช้าเชอร์รี่ให้ บอกว่าซื้อมาฝากหวานเจี๊ยบ พร้อมกับส่งซองจดหมายให้ บอกว่าเด็กๆที่อเมริกาฝากมาให้ป้าฟ้า แล้วทั้งสองก็นั่งทานอาหารกับพี่ฟ้าอีก คุณฟ้าจึงบอกว่า ทานด้วยกันที่นี่ทุกคน อบอุ่นดี
อี่จึงไล่ชื่อเรียงลำดับ แล้วทักพสุเป็นคนสุดท้ายอย่างเสียไม่ได้ แล้วดันออกไปให้เมฆาสามีนั่ง แล้วตะโกนเรียกเด็กๆเอาจานมาเสริมอีก...พสุรีบขอตัวเพราะคุณฟ้ามีเพื่อนทาน แล้ว ฟ้าบอกเดี๋ยวก่อน แต่วายุรีบออกความเห็นไล่
"ปล่อยเขาเถอะครับพี่ ฟ้า พวกเราพี่ๆน้องๆอยู่กันพร้อมหน้าอย่างนี้ คนที่รู้ตัวว่าไม่ใช่มันก็ต้องออกไป" พสุชะงักเท้า ตัวร้อนฉ่า วารินรุมต่อ
"และถ้ามันไม่เจียมตัว คราวหน้าก็อย่าสะเออะมาอีก"
พสุ ไม่อาจตอบโต้ได้ จึงค่อยๆเดินหนีไป อี่มองสำรวจสภาวการณ์อย่างใกล้ชิด คุณนภาหรือพี่ฟ้าของทุกคนมองตามพสุไปอย่างครุ่นคิด...เบื้องหลังนภาเป็นรูป ถ่ายรวมญาติ มีเจ้าสัวพจน์นั่งกลาง อรภากับอรพินประกบข้าง ถัดมาเป็นนภา เมฆาอยู่ข้างวรภา อีกฝั่งคือวารินกับวายุอยู่ข้างๆอรพิน ทุกคนยิ้มแย้มมีความสุข...
ooooooo
เมื่อนงพะงามายังห้องนอนของ คุณอรภา ตอนนี้คุณอรภานอนหลับสนิทบนเตียงคนไข้ในห้องนอนใหญ่ คุณฟ้ายืนลูบไล้แม่อย่างอ่อนโยน นงพะงาเดินมาด้านหลังทักคุณฟ้า คุณฟ้าเชิญให้นั่งแล้วขอบใจนงพะงาที่ทำซุปไปให้ ถามไถ่เรื่องงาน นงพะงาบอกไม่ยุ่ง คุณฟ้าจะให้ทำอะไรให้บอกได้เลย...คุณฟ้าจึงอยากให้มาอยู่ดูแลแม่ใหญ่บนตึก ตั้งแต่เช้าจนค่ำจึงค่อยกลับ
นงพะงารับว่าอยากมาดูแลคุณท่านอยู่แล้ว แต่เกรงว่าคุณๆอื่นๆจะไม่ว่าหรือ? คุณฟ้าสั่ง
" ใครถามให้บอกว่าฉันสั่ง...ถึงแม้คุณแม่จะนอนไม่ได้สติมาสองปี แต่ชีวิตของท่านก็มีค่ามากสำหรับเราทุกคน เพราะฉะนั้นคนที่จะช่วยฉันดูแลต้องเป็นคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด"
"ได้ค่ะ...น้าจะดูแลคุณท่านให้ดีที่สุด" นงพะงารับด้วยความตื้นตันใจ
" ขอบคุณมาก...ตอนนี้คุณพ่อและแม่รองถึงจะเสียไปแล้ว แต่ฉันก็ไม่เคยลืมว่าน้านงและดินเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว ฝากบอกดินด้วยว่าอดทนไว้ แล้วอะไรๆมันจะดีขึ้นเอง" ฟ้าเน้นคำหนักแน่น
เมื่อ นงพะงากลับลงมาเล่าคำพูดของคุณฟ้าให้ดินฟัง พสุหรือดินถามแม่ว่า อะไรๆที่ว่าจะดี มันคืออะไรครับ พสุถามพลางยัดถุงแป้งที่จะไปสอนพรุ่งนี้ใส่เป้ แม่ได้แต่ปลอบว่าให้อดทนตามที่คุณฟ้าบอกก็แล้วกัน
"ถ้าคุณฟ้าหมายถึงมรดก ในพินัยกรรมเจ้าสัว ที่ต้องรอให้คุณแม่ใหญ่สิ้นลมแล้วค่อยเปิดอ่าน ผมบอกได้เลยว่าผมไม่อดทนถึงขนาดนั้น ผมหาเงินเลี้ยงดูตัวเอง เลี้ยงดูแม่ ได้โดยไม่ต้องทนให้คนอื่นข่มเหงเพื่อแลกกับมรดก" พสุรูดซิปเป้ เดินหนีไป แม่มองตาม พูดอะไรก็ไม่ทันลูกเสียแล้ว
ooooooo
ทันทีที่รถ สปอร์ตเปิดประทุนวิ่งปร๊าดมาจอดที่หน้าโรงเรียนสอนทำอาหาร อลินนั่งเชิดในรถ แว่นดำสุดเฉี่ยว โพกผ้าเก๋เท่ พสุเดินมาหามองจนตาเหล่ แล้วเริ่มเถียงกันใครมาช้ามาเร็ว นาฬิกาใครเก๊ พสุโยนเป้ใส่รถตูม อลินว้ากให้เบาๆ รถราคาแพงจะมีรอยขีดข่วน
ชายหนุ่มบอก มีรอยก็ซ่อมสิ แล้วสั่งให้ออกรถได้ เขาให้ขับไปเรื่อยๆ เดี๋ยวจะบอก เธอว่าท่ามาก ติงเรื่องข้าวของที่จะทำอาหารอยู่ไหน มีแค่เป้ใบเดียว พสุเชิด สั่งไม่ต้องถาม เขาทำได้ก็แล้วกัน...อลินจึงพุ่งรถออกปี๊ดเดียว พสุหงายผลึ่ง...
รถอลินวิ่งมาในตอนเช้าอากาศสดชื่น เขาชี้บอกทางอย่างค่อยๆ แย้มบอกอย่างอมพะนำจนเธอรำคาญ แล้วจึงรู้ว่าวิ่งเข้าไปยังสวนผลไม้ อลินเงยหน้าขึ้นเห็นป้าย "ไร่สุขอนันต์" อลินเบรกรถพรืดเดียว พสุหัวคะมำ อลินร้องขึ้น "เฮ้ย...นี่มันไร่พ่อฉัน...พาฉันมาที่นี่ทำไม"
"ก่อนที่คุณจะทำอาหาร จริงๆจังๆ คุณต้องมีความรู้ เรื่องวัตถุดิบจะมาทำอาหารให้มากที่สุด ไร่นี้มีวัตถุดิบมากมายยอดเยี่ยม จึงพามาที่นี่"
"แล้วครูกุ๊กรู้ด้วยเหรอว่านี่เป็นไร่พ่อฉัน" พสุรับว่ารู้ "แล้วพ่อรู้หรือเปล่าว่าครูกุ๊กเป็นใคร"
เสียง พ่ออนันต์ร้องเรียกชื่อ "ดิน" อย่างสนิทสนม แล้ววิ่งผ่านอลินไปกอดพสุอย่างคุ้นเคย บอกว่าดีใจที่เจอกันอีก นั่งรถมาเหนื่อยไหม พสุบอกไม่เหนื่อยเพราะเขาไม่ได้ขับ อลินกระแอมใส่ อนันต์จึงหันมาหาจะกอดลูก เธอกางแขนกัน พ่อจึงถอย ถามแก้เก้อว่าขับรถมาเหนื่อยไหม อลินกลับ
โวยพ่อว่า ทำไมไม่บอกเธอว่าเธอจะมาหาพ่อวันนี้ พ่อรู้ต้องเป็นคนบอกเธอ อนันต์จ๋อยถูกลูกเล่นงาน หันมาหาพสุเป็นตัวช่วย เขาจึงบอกว่า เขาขอไม่ให้ครูบอกเธอเอง
"แล้วพ่อก็เชื่อ นี่เห็นคนอื่นดีกว่าลูกอีกแล้วเหรอ เมื่อก่อนก็นายตัวเปี๊ยก ตอนนี้ครูกุ๊ก พ่อนะพ่อ ชอบเห็นคนอื่นดีกว่าลูกตัวเอง แล้วนายเปี๊ยกรู้เรื่องนี้หรือเปล่า" อนันต์รับว่ารู้ อลินจึงโวยวายจะโทร.ไปเล่นงานเปี๊ยก พสุจึงขวางสั่งหยุด ดึงมือถือเธอมาด้วยแล้วขู่ ถ้าจะเสียเวลาไร้สาระ ถ้าจะเรียนกับเขาต้องหยุด ไม่งั้นเขาจะเก็บของกลับ อลินจนแต้มแต่ยังไว้ท่า ไม่โทร.ตอนนี้ก็ได้ ดึงมือถือกลับ เดี๋ยวจะด่าย้อนหลัง ไม่ปล่อยให้ลอยนวลแน่...อลินเดินปังๆหนี พสุตามหลัง อนันต์ทึ่งในฝีมือ งึมงำชม
"นายดินทำได้..."
จากนั้นพสุเริ่มการสอนด้วยการพาเดินไปใน สวน ชี้ให้เห็นถึงวัตถุดิบที่จะทำอาหารแล้วสอนว่า ถ้าทำอาหาร 10 อย่าง ต้องหาวัตถุดิบที่จะทำ ต้องทำได้หลายอย่าง ส่วนผสมไม่แตกแยกมาก ทำง่าย ไม่เสียเวลา คนดูต้องเห็นทุกขั้นตอน ถ้าดูไม่รู้เรื่อง ทำไม่เป็น รายการไร้ประโยชน์ อลินชมว่าครูกุ๊กนี่รู้มากเหมือนกัน พสุหันมาย้อนว่า ไม่รู้แล้วจะสอนได้เรอะ เธอเป็นนักเรียนต้องตั้งใจ
"ครูกุ๊กนี่เครียดกับชีวิตเกินไปนะ ทีหลังคนชมหัดยิ้มซะบ้าง พูดขอบคุณครับซะบ้าง คนชมจะได้ดีใจ" ครูกุ๊กตอกกลับว่า เขาไม่บ้ายออย่างเธอ อลินยิ้มรับเธอบ้ายอ ใครชมเธอ ก็มีความสุข เขาจึงให้เธอรอคนอื่นชมแล้วกัน เขามีแต่ความจริง ความจริงบางทีมันเจ็บปวด...อลินร้องเฮ้อ ขึ้นต้นด้วยการชมครู แต่จบเธอถูกเสียดสี ทีหลังไม่ต้องชมกันแล้ว อลินปึงปังไป พสุตามหลัง แอบยิ้มปลื้มเหมือนกันละน่า
จากนั้นสอนให้รู้เรื่องของในสวน เริ่มด้วยผักต่างๆ จนเล่นเอาอลินทึ่ง ทั้งสองนั่งท่ามกลางสวนผักนานาในบรรยากาศ น่าโรแมนติก...จากนั้นไปดูฟาร์มไก่ ดูไข่และบ่อปลา...
หลังจากได้วัตถุ ดิบมาพร้อมกับส่วนผสมที่พสุเอามาด้วย จึงมาถึงห้องครัว บทเรียนการทำอาหารเริ่มด้วยการล้างผัก...อนันต์กับปฏิคมมองจากที่ไกลๆ ใช้ส่องกล้องมองลูกสาว ล้างผักหั่นผักอย่างตื่นเต้นเหมือนโลกจะแตก พสุเองเห็นอลินมุ่งมั่นเรียนรู้ แอบยิ้มอย่างพอใจ...
หลังจากการปรุง อาหารเสร็จ ยกไปขึ้นโต๊ะ มีข้าวเหนียวนึ่งหมูนุ่ม ปฏิคมชิมแล้วร้องลั่นว่า อร่อยมากๆๆๆ จากนั้นครูอนันต์ชิมไก่ห่มใบเตย ต่างยอมรับว่าไม่เคยกินมาก่อน ทำยังไงถึงอร่อยยังงี้ อลินอธิบายเป็นฉากๆ อนันต์พูดต่อเติมอีก
"ถ้าเขา ออกมาถ่ายทำนอกสถานที่กับบรรยากาศจริงๆแต่เริ่มต้น จะทำให้การทำอาหารสนุกขึ้นอีกเพียบ" ครูอนันต์ พูดจบหันไปเปิบแบบไม่พิสดารแต่อร่อย...อลินฟังพ่อพูดแล้วเก็บไปคิด แววตาค่อยเปล่งประกายขึ้นทีละนิด...เสียงดังปิ๊งในใจ เมื่อคิดตกเปรี้ยง
ขณะ ที่อลินอยู่ที่ไร่กำลังสนุกกับการทำอาหารและได้แนวคิดนำเสนอใหม่...เพรียว ที่บริษัทอวตานก็เฝ้าแต่โทร.หาอลิน เพื่อเตรียมงานกัน แต่ต่อไม่ติด เพื่อจะวางกำหนดเตรียมการและคิวต่างๆ แต่ไม่เจอ พอดีหมิงโทร.มา พอรู้ว่าอลินหายไป หมิงจึงได้แต่ภาวนา
"ยังไม่ทันเริ่มงานก็ป่วนเสียแล้ว นังลิน อย่าคิดเลยว่าจะได้กลับมาเกิดใหม่"
ooooooo
แล้ว ไอเดียการนำเสนอรายการอาหารแนวใหม่ ก็เกิดจากอลินมาบรรยายในห้องประชุมเป็นรายการนำเสนอแนวใหม่...พาคนดูไปตาม สถานที่ต่างๆ ตั้งครัว ทำอาหารสดๆนอกสถานที่ คนดูจะได้ไม่เบื่อ ไม่ให้คนดูคิดว่ายุ่งยากน่าเบื่อ แต่ให้ง่ายๆใกล้ตัว อยู่ไหนก็ทำ อาหารได้ อลินตั้งชื่อรายการว่า "อลิน อร่อย อราวด์ ความอร่อยที่ไม่หยุดแค่ในครัวกับอลิน แม่ครัวตัวจริง" อลินยืนโพสท่าเก๋ไก๋สวยสง่า
อนุชาและสุวัจน์ลุกขึ้นปรบมือ บอกว่ายอดเยี่ยม พอรู้ ว่าอลินคิดเองถึงกับยกนิ้วโป้งให้ แล้วสั่งปรับรายการเป็นการด่วน เพรียวอิจฉา ติงว่าเกรงไม่ทัน อลินบอกไม่ต้องห่วงเทปแรกจะไปถ่ายทำที่ไร่ใหญ่ที่สุดของนครปฐมของพ่ออลินเอง รับรองจะเป็นการเปิดตัวที่ฮือฮาที่สุด....
ออกจากห้องประชุม อนุชามาขอบคุณอลิน ชมว่ารายการนี้ต้องดีแน่ๆ เขาโชคดีที่ได้เธอมาร่วมงาน อลินดีใจ รีบขอตัวกลับ ขับรถพุ่งแรงอย่างลิงโลดหัวใจ....
เพรียวมาพบหมิ งที่กำลังพักก่อนถ่าย เล่าถึงไอเดียใหม่ การนำเสนอการทำอาหารของอลิน ทุกคนยอมรับว่าดีจริงๆ แต่หมิงเองยังไม่ยอมเชื่อว่าไอเดียดีอย่างนี้ ไม่น่าออกมาจากสมองอลิน หาตัวคนอยู่เบื้องหลังได้ จะบอกเพรียวทันที เพรียวเองไม่เชื่อสมองอลิน แต่ต่อหน้าคนอื่นก็เห็นงามไปตามด้วย หมิงนั่งคิด มองไปเห็นทีมงานกำลังลับมีดก่อนเข้าฉาก เกิดความคิดแสบๆขึ้นมาทันที...
แล้วไอเดียร้ายกาจของหมิงก็มาปรากฏ เมื่อมีคนเอากล่องของขวัญมาให้อลินที่คอนโดฯ พอเปิดออกเป็นกล่องมีด ทำอาหารยาวเกือบฟุต มีคราบเลือดติด อลินผลักทิ้งไป ร้องด่า คนที่คิดร้ายกับเธอ กระดาษแผ่นเล็กหลุดออกมา จึงอ่าน
"ยินดีกับงานใหม่ที่ได้มาด้วยวิธีสกปรก ฉันขอส่งของที่เธอฝากไว้กลางหลังฉันมาคืน เผื่อจะเอาไปปักหลังคนอื่นต่อ...หมิง"
อลิ นอ่านแล้วด่านังตัวอิจฉา หาว่าเธอแทงข้างหลัง "นึกหรือว่าฉันจะปล่อยให้แกลอยนวล รอรับของของฉันบ้างก็แล้วกัน" อลินทำปากจิ๊กจั๊กตอบ ไม่ยอมใครง่ายๆ
จากนั้นสั่งการไปหาปฏิคมให้จัดการ ไปเอาของจากต่างจังหวัด เมื่อได้มาแล้ว ของนั้นส่งกลิ่นน่าดู อลินเอาน้ำหอมอย่างดีราดหอมฟุ้ง ให้ปฏิคมเอาไปให้หมิง บอกว่าอลินฝากมาให้
เมื่อ ปฏิคมไปถึงกองถ่าย ปฏิคมเอากล่องฝากเจ้าหน้าที่กองถ่ายไปให้หมิง พอหมิงรู้ว่าทนายของอลินเอามาฝากให้ จึงรีบปฏิเสธ ให้เอากลับไป ไม่อยากได้ของจากนังลิน...ปฏิคมตามมาอ้อนวอนยัดเยียด หมิงวิ่งหนี ร้องให้คนช่วย ชี้หน้าบอกทุกคนว่า ปฏิคมเป็นไอ้โรคจิต ให้ช่วยกันจับ ทีมงานจึงพากันวิ่งมาช่วย ปฏิคมไม่ยอมให้จับ
ขณะวิ่งมาอย่างแรง ปฏิคมสะดุดจึงถลาร่อนร้องลั่น กล่องของขวัญกระเด็นไปตกที่หมิงพอดี ฝาเปิด ของเหม็นกระจายใส่หน้าหมิง ถึงกับร้องเหมือนจะตาย แหกปากคำว่าเหม็นสุดเสียง ทั้งโยนกล่องคืนไปให้ปฏิคม น้ำปลาเค็มเน่า หนอนยั้วเยี้ยกระเด็นใส่หน้าและอกปฏิคม เขาร้องพลางเต้นเป็นเจ้าเข้า ปัดน้ำเหม็นและหนอนในกล่องที่เหลือเทลงไปบนหัวหมิง เหม็นจนล้มตึง ขนลุกเมื่อหนอนมาไต่ตามตัว ปฏิคมเห็นทีมงานจะมาช่วย จึงคว้าของเหม็นวิ่งไปให้พวกนั้น ช่วย พวกนั้นถึงวงแตกกระเจิง...กล่องหล่นมาข้างหมิง เห็นกระดาษปลิวออกมา หมิงเขม้นมอง
"...เห็นว่าสมองไม่ค่อยจะมีเลยส่งปลามาให้กิน เผื่อจะคิดมุกเน่าๆได้ฉลาดกว่านี้...อลิน"
หมิงอ่านแล้วกรี๊ดยาว ไม่กลัวจะขาดใจตาย...พอ
กลับ ถึงบ้าน หมิงฟอกตัวเป็นชั่วโมง วายุยังมาต่อว่าซ้ำว่าอย่าไปยุ่งกับนังลิน หมิงก็ไม่ยอม หมั่นไส้มันอวดว่าเป็นคนคิดรูปแบบรายการใหม่ ถ้ารู้ว่ามันเอาความคิดคนอื่นมา จะแฉให้อายคน วายุบ่นว่าเพื่อนๆดาราของหมิงมายืมเครื่องประดับที่ร้านเขาไปแล้วไม่คืน ร้านจะเจ๊งอยู่แล้ว จึงขอยืมเงิน หมิงให้วายุไปยืมพี่ๆที่บ้านแล้วกัน พวกเขามีเงินเยอะแยะ จะขอสามสี่ล้าน ขนหน้าแข้งไม่ร่วง...วายุได้แต่นั่งเอ๋อ ไม่รู้จะทำท่าไหนได้...
หมิงตก ที่นั่งลำบาก แต่อลินกลับหัวร่อร่า ฟังรายงานจากปฏิคมที่ให้เขาเอาของเหม็นไปถล่มหมิงจนเจอเข้ากับตัวเองแล้ว... อลินชอบใจ ปลอบปฏิคมให้คิดซะว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณที่พ่อเธอทำไว้กับนายเปี๊ยกก็แล้ว กัน...

จบ สูตรเสน่หา ตอนที่ 4



เครดิต : http://readlakorn.blogspot.com