มูยุล มหาบุรุษพิชิตแผ่นดิน 29 

 ทั้งที่องค์ชายมูยุลสามารถขับไล่กองกำลังของโทจินที่เข้ามาตีเมืองโชบุนได้สำเร็จ แต่องค์ชายมูยุลกลับปล่อยโทจินไปโดยไม่ได้ตามล่าจนถึงที่สุด เคยูไม่เข้าใจเหตุใดมูยุลจึงทิ้งโอกาสกำจัดโดจิน ที่แท้องค์ชายมูยุลมีแผนการแยบยลรองรับไว้แล้ว
 พระราชายูริทรงพอพระทัยผลงานขององค์ชายมูยุลเป็นอันมาก พระองค์จึงทรงตัดสินพระทัยมอบพระราชอำนาจให้องค์ชายมูยุล บริหารราชการแผ่นดินแทนพระองค์
 "ผู้สำเร็จราชการ หมายความว่าเป็นตัวแทนข้า บริหารจัดการได้อย่างเต็มเปี่ยม ไม่เพียงแต่กำลังทหาร แม้แต่อำนาจที่ข้ามีอยู่ในมือ เจ้าก็สามารถใช้แทนได้"
 "หม่อมฉันจะคู่ควร ทำงานแทนฝ่าบาทได้ยังไง ทรงถอนรับสั่งคืนเถอะ"
 "เจ้ามีแนวคิดที่จะพาให้บ้านเมืองอยู่รอด แม้แต่ข้าเอง ก็เชื่อมั่นในความคิดของเจ้า ฉะนั้นไม่ต้องกลัว จงมุ่งมั่นตั้งใจที่จะฟันฝ่าอุปสรรคเถอะ"
 "ฝ่าบาท"
 "ที่ข้าให้เจ้า เป็นผู้สำเร็จราชการแทนนั้น เพราะข้ายังมีงานอื่นต้องทำอีก ไม่ต้องลังเลอีกแล้ว จงรับคำสั่งเดี๋ยวนี้"
 เมื่อแยกออกมาจากพระราชายูริ เฮยาบอกองค์ชายมูยุลว่า
 "รับสั่งของฝ่าบาทเมื่อซักครู่ ช่างคิดไม่ถึงจริงๆ แสดงว่าฝ่าบาท ทรงเชื่อมั่นต่อองค์ชายมากนะเพคะ"
 "ที่ข้าทำงานได้ดีจนทุกวันนี้ เพราะทุกครั้งที่มีความผิดพลาดเกิดขึ้น ฝ่าบาทจะทรงแนะวิธีแก้ไข แต่ตอนนี้ ถ้าข้าเป็นผู้สำเร็จราชการ ไม่ว่าจะตัดสินใจอะไรซักอย่าง จะเกี่ยวพันถึงชะตาของบ้านเมือง"
 "แต่ช้าเร็ว องค์ชายก็ต้องทรงรับหน้าที่นี้อยู่แล้ว มีแต่ทางนี้ ถึงสามารถเอาชนะ ชะตาที่ต้องคำสาปขององค์ชาย กลายเป็นพระราชาที่สมบูรณ์นะเพคะ ตอนนี้สำคัญที่สุด คือต้องมั่นพระทัย อย่าทรงหวั่นไหวเป็นอันขาด"
 มาโนเข้ามาตามหาองค์ชายมูยุลว่ายอนหายตัวไป เวลานั้นยอนถูกลีจีอากับพวกจับตัวไป และสั่งยอนว่า
 "ส่งเจ้ากลับไปที่ๆ เจ้าควรอยู่ ถ้าไม่อยากตายอยู่นี่ ก็กลับไปพูยอซะ อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก พานางไปที่เมืองหลวง"
 "เอ่อ หึ ได้โปรด ปล่อยหม่อมฉันไปเถอะเพคะ ถึงไม่ได้อยู่กับองค์ชายก็ไม่เป็นไร ขอเพียงได้อยู่ในโกคูรยอก็พอ
 "ตราบใดที่ข้ายังอยู่ จะไม่ให้เจ้าได้พบองค์ชายอย่างแน่นอน พานางไปเดี๋ยวนี้"
 ขณะที่โทจินกลับไปพบพระราชาเทโซ ทรงตรัสถามถึงกระบี่จูมงทันที แต่โทจินบอกว่าองค์ชายมูยุลรู้ทันซะก่อน ทำให้ถูกซุ่มทำร้าย
 "แปลว่าแพ้มันอีกแล้วหรือ"
 "หึ ทรงให้โอกาสหม่อมฉันอีกครั้ง หม่อมฉันให้สัญญาจะเอากระบี่มาถวายให้ได้"
 "ไม่ต้องอีกแล้ว ข้าน่ะ จะไม่ให้เจ้ามูยุลกำแหงต่อไปอีก ข้าจะนำทัพไปเมืองโชบุน หากระบี่ด้วยตัวเอง ใต้เท้าแชบู"
 "พะยะค่ะ"
 "ไปเชิญท่านแพกึย และแม่ทัพทั้งหลายมาพบข้า"
 เมื่อพระราชาเทโซเรียกประชุม ทำให้แพกึยไม่ค่อยพอใจที่ต้องมารับคำสั่งพระราชาเทโซ
 "ให้เราเตรียมไพร่พลเพื่อจะออกศึก หมายความว่าไงหรือพะยะค่ะ"
 "ข้าจะไปตีเมืองโชบุน ตัดหัวยูริกับมูยุลมาให้ได้"
 แชบูกล่าวว่า "ทางเราก็จะรวบรวมทหารพูยอเพื่อไปเมืองโชบุนเหมือนกัน  ถึงเวลาจะได้ร่วมมือกับพวกท่านตีมันให้หนัก"
 "นับแต่นี้ทุกคนต้องฟังคำสั่งข้า เพราะข้าจะนำทัพเอง ไม่ว่าเผ่าไหนๆ ก็ต้องให้ความร่วมมือ รู้แล้วก็ไปเตรียมตัวซะ" พระราชาเทโซสั่งการ
 "ฝ่าบาทมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้เราทำงานแบบนี้" หัวหน้าเผ่าคนหนึ่งไม่พอใจ
 "มีสิทธิ์อะไรหรือ"
 "การโค่นอำนาจของพระราชายูริหรือจะตีโชบุน เป็นเรื่องภายในของโกคูรยอ ฝ่าบาทไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้เราทำโน่นทำนี่"
 หัวหน้าเผ่าถูกฆ่า พระราชาเทโซมีรับสั่งต่อว่า
 "ต่อไปถ้าใครกล้าขัดคำสั่งอีก นี่คือจุดจบของคนๆ นั้น ใครมีปัญหาก็ว่ามา ใครข้องใจอีกมั้ยว่า ข้ามีสิทธิ์อะไรมาสั่งการที่นี่"
 "เรายังมีทหาร ที่อยู่ชายแดนพร้อมจะเดินทางเข้ามา และอย่าลืมว่าในเมืองหลวง ยังมีนักรบทมิฬด้วย" แชบูขู่
 ด้วยความที่ชนเผ่าทั้งหลายไม่พอใจพระราชาเทโซที่ทรงทำเกินกว่าเหตุ ดังนั้นจึงพากันไประบายอารมณ์ใส่แพกึย เมื่อเป็นเช่นนี้ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างแพกึยและชนเผ่าทั้งหลายพังทลายลง แล้วแพกึยก็รู้ความจริงว่าถูกโทจินหลอกใช้มาตลอด แพกึยยิ่งแค้นใจมาก
 โทจินได้ยินว่ายอนถูกส่งกลับมา ก็รีบไปดู พระราชาเทโซตรัสกับเขาว่า
 "ข้าเห็นแววตาของนางแล้ว เต็มไปด้วยความรักที่มีต่อมูยุล แล้วเจ้ายังต้องการนางอีกหรือ นับแต่นี้เราไม่เกี่ยวข้องกันอีก ตอนนี้คนที่อยู่ต่อหน้าข้า คือนักโทษแห่งพูยอ เมื่อเจ้าหักหลังข้าหลายครั้ง อย่าว่าแต่ความรักที่เคยมีให้ แม้แต่ที่เจ้าเป็นหลานข้าๆ ก็จะลืมซะ แต่ว่า ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าด้วยตัวเอง ทั้งที่อยากเอาชีวิตเจ้ามาชดเชยความเจ็บแค้น แต่ข้าเคยบอกว่าจะมอบตัวเจ้าให้โทจิน ข้าบอกว่าให้เจ้าเป็นผู้ตัดสินชะตาของนาง ก็จะรักษาคำพูด เอาตัวออกไปซะ"
 โทจินไปพบยอนซึ่งนางบาดเจ็บ และพาไปอยู่กับเขา ยอนกล่าวกับโทจินว่า
 "ยิ่งฝืนใจให้ข้ามาอยู่นี่ ท่านก็จะยิ่งเจ็บมากขึ้น ได้โปรด ปล่อยข้าไปเถอะนะ"
 "นั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เจ้ายังไม่รู้อีกหรือ"
 "พี่โทจิน"
 "พานางไปพักผ่อน"
 โทจินให้หมอมาตรวจ จนรู้ว่ายอนตั้งครรภ์ โทจินโกรธมากสั่งหมอห้ามบอกใครเด็ดขาด แล้วโทจินก็เข้าไปพบยอน
 "เจ้าเชี่ยวชาญการแพทย์ น่าจะรู้สภาพร่างกายตัวเองดี เป็นลูกมูยุลใช่ไหม"
 "ใช่"
 "นับแต่นี้ไป เจ้าก็คือคนของข้า เด็กคนนี้ จะถือเป็นลูกข้าด้วย"
 ยอนตกใจ "หึ หา พี่โทจิน"
 "ต่อไป ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ถ้าไม่ทำตามที่ข้าสั่ง ข้าจะไม่รับรอง ความปลอดภัยของลูกในท้องเจ้า"
 "พี่โทจิน"
00000000000000000
 องค์ชายมูยุลเห็นพระราชายูริจะเสด็จไปเมืองโชบุนก็เข้าไปทูลถาม
 "จะออกจากเมืองโชบุนหรือพะยะค่ะ"
 "ก็เหมือนที่เฮยาไปรายงานเจ้า"
 "หึ แล้วฝ่าบาทจะเสด็จไปไหน"
 "เดินทางไปพบเจ้าเมืองอื่นๆ บอกให้รู้ว่าแพกึยทรยศต่อเรายังไง พร้อมทั้งขอความร่วมมือจากพวกเขา ที่แล้วมามีเจ้าเมืองหลายคนแข็งข้อ ข้าจึงอยากไปพบด้วยตัวเอง  เพื่อปรับความเข้าใจกับพวกเขา"
 "หึ ไม่ได้พะยะค่ะ ฝ่าบาท ถ้าไปเองจะมีอันตรายมาก"
 องค์หญิงเซยูทูลว่า "ให้หม่อมฉันไปแทนดีกว่าเพคะ เสด็จพ่อเป็นพระราชา ไม่ควรไปเสี่ยงด้วยพระองค์เอง"
 "ถ้าข้าไม่ไปเอง คงไม่มีวันสบายใจ"
 "เสด็จพ่อ"
 "หน้าที่ของเจ้าคืออยุ่กับมูยุลและคอยช่วยเขา เมื่อเป็นพระราชาแล้วทำให้คนอื่นศรัทธาไม่ได้ ข้าก็ควรแก้ปัญหาเอง เรื่องแค่นี้ไม่ต้องห่วงหรอก พวกเจ้ายังมีงานต้องทำอีกมาก เรื่องที่ข้าออกไป อย่าให้ใครรู้ เข้าใจมั้ย"
 เฮยาน้อมรับ "เพคะฝ่าบาท"
 "ไปเถอะ"
 พระราชายูริเสด็จโดยมีคูชูกับแทชองตามเสด็จ
 "ฝ่าบาท พระอาทิตย์ใกล้ลงเขาแล้ว หม่อมฉันว่า เราน่าจะหาที่ค้างแรมซักคืนนะพะยะค่ะ"
 "ไม่จำเป็น ถ้าออกเดินทางตอนนี้ พรุ่งนี้เช้าก็จะถึงเมือง ขับซาน"
 "แต่จะทรงเหนื่อยเกินไป"
 "ก็แค่ข้ามเขา ชอนยง เท่านั้น"
 "แต่ยังไง พระวรกายก็สำคัญนะพะยะค่ะ หม่อมฉันดูฝ่าบาท เหมือนจะไม่ทรงแข็งแรงนัก"
 "เสด็จพ่อข้าทรงวางรากฐาน แค่มาถึงรุ่นข้าก็ไม่สามารถปกป้องไว้ แถมยังถูกคนอื่นแย่งไป ต้องหนีมาเมืองโชบุนอีก"
 "ฝ่าบาท"
 "ถ้าไม่อาจปกป้องบ้านเมืองไว้ได้ ข้าอยู่ไปจะมีความหมายอะไร ไม่ต้องห่วงสุขภาพข้าหรอก ทำตามที่สั่งก็พอ ขอเพียงได้ทำเพื่อบ้านเมืองและมูยุล ข้ายอมสละได้ทุกอย่าง แม้จะแลกด้วยชีวิตของข้า เพื่อช่วยให้เขาได้กอบกู้บ้านเมือง ข้าก็พร้อมจะยอมตาย"
 พระมเหสีมียูเข้าเฝ้าพระราชาเทโซ
 "อึม ยินดีต้อนรับ เชิญมานั่งทางนี้ วันก่อนข้าเพิ่งรู้ว่าพระมเหสียังอยู่ในวัง ไม่ทันได้ไปพบ ต้องขออภัย หนีไปคนเดียวโดยไม่ห่วงมเหสี แม้ยูริกับข้า จะเกี่ยวดองเป็นญาติ แต่ข้าก็ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาทำ อย่าเสียใจมากเลยนะ ถ้าไงข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี ไม่ให้ลำบากนัก"
 "ฝ่าบาททรงหวังดีจริง ก็ให้หม่อมฉันไปเมืองโชบุนเถอะ"
 "ไปหาคนไม่เอาไหนอย่างงั้น จะมีประโยชน์อะไร ข้าน่ะ ยังจะสั่งสอนเขาฐานทอดทิ้งลูกเมียด้วยซ้ำ เจ้ารออยู่นี่ดีกว่า เข้าใจมั้ย หึ"
 เฮยาเข้ามาหาองค์ชายมูยุล และบอกว่า
 "อ๋องเทโซ กำลังจะโยกย้ายกำลังทหารมาตีเมืองโชบุน และพวกแพกึยก็เชื่อฟังด้วยเพคะ"
 "ทุกวันนี้อ๋องเทโซวางอำนาจราวกับเป็นพระราชาซะเอง ทำให้แพกึยกับพวกหัวหน้าเผ่าเกิดความขัดแย้ง แต่เพราะกลัวอ๋องเทโซเลยไม่กล้าต่อต้าน เท่าที่ดู อีกไม่นานคงมาถึงนี่แน่ ต้องรีบหาทางรับมือนะเพคะ"
 "เชิญท่านมาวังมาพบข้า"
 "พะยะค่ะ"
 องค์ชายมูยุลบอกกับมาวังว่า มีเรื่องสำคัญอย่างหนึ่ง อยากรบกวนให้ช่วย
 "เชิญรับสั่งมาได้ โอ้โห แหม หม่อมฉันค้าขายมาหลายสิบปี ไม่เคยเห็นกระบี่ที่งามขนาดนี้ ทรงได้มาจากไหนหรือพะยะค่ะ"
 "หึ นี่ก็คือ กระบี่ของพระราชาจูมง"
 "นี่ ก็คือกระบี่วิเศษที่กล่าวขานมานานงั้นหรือ"
 "ใช่ มีคำทำนายว่า ถ้าใครได้ครอบครอง จะเป็นจ้าวแห่งอาณาจักรทางเหนือ ที่อ๋องเทโซพยายามช่วงชิงกระบี่เล่มนี้ให้ได้ ก็เพราะคำทำนายนี้"
 "แล้ว ของสำคัญแบบนี้ทำไมถึงได้"
 "เอากระบี่เล่มนี้ ไปมอบให้แพกึย"
 มาวังอึ้ง "หา"
 "หลังจากมอบกระบี่ให้เขาแล้ว บอกคำทำนายให้รู้ด้วย จงอย่าลืมซะล่ะ"
 "แต่ ไหนว่าถ้าได้ครอบครองกระบี่จะได้เป็นใหญ่ แล้วองค์ชาย ทรงคิดว่า จะมอบให้แพกึยจริงหรือพะยะค่ะ"
 "ใช่"
 "ทรงคิดจะทำอะไรกันแน่" เคยูถาม
 เฮยาค้าน "ไม่ได้นะเพคะ หลายปีนี้ เราทุ่มเทขนาดไหนเพื่อรักษากระบี่เล่มนี้ไว้ เพราะมันเป็น สิ่งศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองของเรามานาน แล้วจะไปมอบให้แพกึยง่ายๆ ได้ยังไงเพคะ"
 "การเป็นใหญ่ในแผ่นดิน ไม่ใช่อาศัยแค่กระบี่ก็จะเป็นได้ คำทำนายไม่ใช่สิ่งสำคัญ แต่เป็นการต่อสู้ฟันฝ่าต่างหาก และความมุ่งมั่นของเรา ถ้ายอมให้โชคชะตานำพา ป่านนี้ข้าคงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้ กระบี่เล่มนี้ จะทำให้แพกึยกับอ๋องเทโซแตกหัก"
 "แล้ว จะให้หม่อมฉันทำอะไรบ้าง"
 "หลังจากมอบกระบี่ให้แพกึยแล้ว เขาจะแข็งข้อต่ออ๋องเทโซเอง"
 "เชื่ออย่างงั้นหรือพะยะค่ะ"
 "มันอาจไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ว่าไม่ว่าจะทำไง ก็ต้องให้แพกึยเชื่อคำพูดของท่านให้ได้"
 "หึ เฮ่อ หม่อมฉัน จะพยายามทำงานนี้ให้สำเร็จ"
จบ 29

มูยุล มหาบุรุษพิชิตแผ่นดิน 30  

 พวกชาวบ้านพยายามหนีออกจากเมืองหลวง แต่ถูกทหารฆ่าตายหมด แพกึยรู้เรื่องก็อึ้ง แถมเผ่าคีริวก็จะขอออกจากเมืองหลวงไปด้วย
 "ตัวแทนจากเผ่าคีริวก็ไปด้วยหรือ คนพวกนี้ เคยสาบานว่าจะภักดีต่อข้าจนตายไงล่ะ"
 "ได้ยินว่ายูริ เดินทางไปเจรจาด้วยตัวเอง"
 "อะไรนะ"
 "เพราะตอนนี้หลายคนยังเชื่อว่า ยูริคือพระราชาแห่งโกคูรยอเหมือนเดิม ส่วนทางนี้ อ๋องเทโซใช้อำนาจบาตรใหญ่ ไม่เห็นใครในสายตา ขืนปล่อยไว้คงเป็นเรื่องใหญ่แน่"
 ทหารเข้ามาบอกว่ามาวังมาขอพบ แพกึยรีบให้พาเข้ามา มาวังมอบกระบี่วิเศษของจูมงให้
 "หึ ก็แค่กระบี่ธรรมดาจะตื่นเต้นอะไรนัก"
 "ใครว่านี่เป็นกระบี่ธรรมดา แหม บอกแล้วอย่าตกใจ ถ้ารู้ถึงประวัติของมัน"
 "จะพูดอะไรกันแน่ เลิกโยกโย้ซะที" แพกึยเริ่มหงุดหงิด
 "นี่ก็คือ กระบี่วิเศษของจูมง"
 "กระ กระบี่วิเศษหรือ"
 "ใช่ครับ กว่าจะได้มา ข้าต้องเสี่ยงชีวิตแทบตาย หลังจากพวกนักรบทมิฬถูกเล่นงานซะเกลี้ยง เฮอะ ที่แท้กระบี่ก็อยู่ในตำหนักเทพ ข้าก็เลยคิดจะแอบขโมยมาให้ไต้เท้า เพื่อให้ดีใจ ว่าแล้วก็เฝ้าทั้งวันทั้งคืน ในที่สุด โอกาสก็มาถึง ข้าเลยเสี่ยงตายไปจิ๊กมาน่ะครับ"
 "นี่คือกระบี่วิเศษ ที่สมัยก่อนจูมงเคยใช้ ในการสร้างบ้านเมืองจริงหรือ"
 "หรือท่านคิดว่าไม่ใช่ล่ะ ถ้าไม่เชื่อละก้อ เอาไปให้อ๋องเทโซพิสูจน์ก็ได้ รับรองได้ว่าเขาต้อง ฮ่าๆๆ ดีใจจนเป็นลมไปเลย"
 "แล้วกระบี่นี่ มีอะไรดีนักหนา"
 "หา มีอะไรดีหรือ แปลกจริงใต้เท้า ท่านไม่รู้หรือว่าทำไมอ๋องเทโซถึงอยากได้กระบี่เล่มนี้ไปครองน่ะ"
 "แล้วเจ้ารู้สาเหตุหรือไง"
 "รู้สิครับท่าน"
 "บอกมาเร็วเข้า"
 "นั่นเพราะว่า ใครเป็นเจ้าของกระบี่เล่มนี้ มีคำทำนายจะได้เป็นจ้าวแห่งอาณาจักรทางเหนือ หึ เป็นคำทำนายของธิดาเทพในสมัยก่อน หลังจากนั้นพระราชาจูมง ก็ใช้กระบี่เล่มนี้เอาชนะอ๋องเทโซไงล่ะครับ"
 "จ้าวแห่งอาณาจักรเหนือหรือ"
 "ถูกต้อง หึ อ๋องเทโซก็หวังจะได้กระบี่เล่มนี้ เพื่อซักวันจะได้เป็นจ้าวแห่งอาณาจักรทางเหนือ"
 พอมาวังออกไปแล้ว มยองจินของแพกึยก็กล่าวว่า
 "ท่านจะทำไงต่อดี ตอนนี้มีหลายคนเริ่มไม่พอใจเรา แม้แต่ชาวบ้านก็เริ่มพากันหลบหนี โดยเฉพาะอ๋องเทโซ แทบไม่เห็นความสำคัญของท่าน นึกว่าตัวเองเป็นพระราชาแห่งโกคูรยอ แบบนี้ มันแย่ยิ่งกว่าอยู่ใต้ปกครองของยูริซะอีก ใครได้กระบี่เล่มนี้ก็คือจ้าวแห่งอาณาจักรเหนือ ถ้าให้คนอื่นรู้ ไม่เพียงแต่โกคูรยอ แม้แต่แคว้นพูยอก็จะถือว่ามีสิทธิ์ ถ้าให้พวกชาวบ้าน หรือแม้แต่หัวหน้าเผ่าอื่นๆ รู้ว่ากระบี่มาอยู่ในมือท่าน พวกเขาอาจจะ สนับสนุนให้ท่านเป็นพระราชาเองก็ได้ นี่เป็นโอกาสทอง ที่หาไม่ได้อีกแล้ว"
 มาวังกลับมาหาพวกองค์ชายมูยุล เฮยารีบถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง
 "ทุกอย่างราบรื่นดีครับ"
 "ในเมืองหลวงมีความเคลื่อนไหวยังไง"
 "หึ หลายฝ่ายเริ่มจะก่อหวอด เพราะเห็นอ๋องเทโซสังหารหัวหน้าเผ่าที่ไม่เชื่อฟังต่อหน้าต่อตา ทุกวันนี้ หลายคนเลยเริ่มเสียใจที่ปล่อยให้คนนอกมาชุบมือเปิบซะหมด หึๆๆ และนับแต่วันนั้น แพกึยกับพวกหัวหน้าเผ่าก็เริ่มเข้าหน้าไม่ติดพะยะค่ะ"
 "ขอบคุณมาก"
 มาโนแอบถามมาวังว่ามีข่าวองค์หญิงยอนบ้างมั้ย มาวังตอบว่า
 "เฮ่ย นั่นสิ ข้าก็สืบหาอยู่ แต่ยังไม่มีข่าวเลย ไม่เป็นไร ยังไงก็ไม่ต้องห่วง คุณหนูเป็นคนดวงแข็ง ลูกน้องข้ากำลังตามหาอยู่ ขอเพียงอยู่ในเมืองหลวง ต้องหาเจอแน่"
 "แม้องค์ชายจะดูเฉยๆ แต่ในใจคงเป็นห่วงคุณหนูมาก ถ้าไง รบกวนช่วยหานางด้วย"
 "อึม ได้ ข้าไม่ลืมอยู่แล้ว หึ เฮ่ย"
 ขณะที่เฮยาก็ถามองค์ชายมูยุลว่า จะไปพบหัวหน้าเผ่าฮันนาหรือ เคยูรีบค้าน
 "ไม่ได้นะพะยะค่ะ มันจะเสี่ยงเกินไป"
 "คนๆ นี้รวมหัวกับแพกึย ขายชาติก่อนใครด้วยซ้ำ"
 "เกิดดีไม่ดี เขาวางแผนคิดร้ายต่อองค์ชาย ถึงตอนนั้นมิยิ่งแย่หรือเพคะ"
 "ข้าก็รู้ว่าอันตราย แต่ว่า เหมือนที่ราษฎรยอมไปตายเอาดาบหน้า ข้าเชื่อว่าพวกเขา น่าจะมีบางคนเปลี่ยนใจบ้าง ถ้ามัวแต่ถือตัวแล้วรอให้พวกเขามาหาเอง ใครจะยอมเสี่ยงตายมาขอให้ข้ายกโทษให้บ้าง"
 "ถ้าอย่างงั้น พวกเราขอตามเสด็จไปด้วย"
 "ข้าจะไปคนเดียว เพื่อให้พวกเขารู้ว่าข้ามีความจริงใจ"
 เมื่อองค์ชายมูยุลไปพบหัวหน้าเผ่าฮันนา และกล่าวว่า
 "จงเอากระบี่ มาฆ่าข้าได้เลย แต่ถ้าทำไม่ได้ ก็ขอให้มาช่วยข้า"
 "ทรงประมาทเกินไปแล้ว ถ้าตัดหัวองค์ชายไปมอบให้แพกึย อีกหน่อยหม่อมฉันจะได้เป็นใหญ่เป็นโตกว่านี้ องค์ชายไม่รู้หรอกหรือ"
 "ท่านเชื่อหรือว่าคนอย่างเขา จะมอบอำนาจวาสนาให้ได้"
 "ใช่ เขาสัญญาว่าจะให้หม่อมฉันเป็นถึงอำมาตย์"
 "คนที่ได้มาด้วยผลประโยชน์แลกเปลี่ยน ก็พร้อมจะเสียไปได้ทุกเมื่อ แต่ว่าคนที่ได้มาด้วยความซื่อสัตย์ จะไม่มีวันเสียเขาไป ท่านอยากทำอะไรก็เชิญ"
 องค์ชายมูยุลออกมาบอกทุกคนว่า อีกไม่นานจะมีศึกหนักอีกครั้ง
 หัวหน้าเผ่าฮันนาไปคุยกับแพกึยว่า
 "ที่แล้วมา ท่านพยายามที่จะโค่นอำนาจของพระราชายูริ แล้วตอนนี้เราได้อะไรกลับคืนบ้าง"
 แพกึยนิ่งไปไม่พูดอะไร หัวหน้าเผ่าฮันนากล่าวต่อว่า
 "เราแทบไม่รู้เลยว่า เมื่อไหร่จะถูกพวกนักรบทมิฬสังหารหรือเปล่า"
 "นั่นสิใต้เท้า ถ้ายึดเมืองโชบุนได้ รายต่อไปก็คือพวกเรา เราคงต้องลงมือก่อน" มยองจินของแพกึยเห็นด้วยกับหัวหน้าเผ่าฮันนา
 "ขอเพียงท่านเห็นด้วยกับเรา แค่ทหารของพูยอ ไม่เคยอยู่ในสายตาเราซักนิด"
 "รีบตัดสินใจเร็วเข้าเถอะ"
 แพกึยตอบว่า "ก็ได้ ข้าไม่คัดค้าน"
 จากนั้นเคยูก็เข้ามารายงานทุกคนว่าทหารเผ่าพีรูเริ่มมีการเคลื่อนไหวแล้ว ทางโทจินเห็นความเคลื่อนไหวก็แปลกใจ นักรบบอกว่าแพกึยคงสั่งรวมพลเพราะพระราชาเทโซทรงเร่งให้ออกศึก โทจินจึงสั่งรวมพลนักรบทมิฬ
 "มีเรื่องอะไรหรือ" นักรบถาม
 "ข้ารู้สึกว่าบรรยากาศแปลกๆ จะบอกให้ทุกคนระวังตัว ส่วนเจ้าไปจับตาความเคลื่อนไหวของแพกึย"
 โทจินรีบไปทูลรายงานความแปลกๆ กับพระราชาเทโซ
 "เหตุการณ์ไม่ปกติหรือ หมายความว่ายังไง" พระราชาเทโซตรัสถาม
 "ทหารซึ่งปกติอยู่นอกวัง กำลังทยอยเข้ามาพะยะค่ะ"
 "พวกเขาต้องมารวมพลเพราะเราจะไปตีเมืองโชบุนอยู่แล้วนี่นา"
 "แต่ทหารส่วนใหญ่ เหมือนเป็นคนของเผ่าพีรูมากกว่า หม่อมฉันรู้สึกว่า ไม่แน่แพกึยอาจคิดไม่ซื่อก็ได้"
 "แพกึยน่ะหรือ"
 "ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง ฝ่าบาทอาจต้องออกจากวังซักพักนะพะยะค่ะ"
 "หึ ไม่เป็นไร คนๆ นี้ มีทหารแค่หยิบมือ ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก"
 "แต่ว่าฝ่าบาท"
 "ถ้าข้าเชื่อฟังเจ้า ไปหลบภัยที่นอกเมือง แล้วสุดท้ายไม่มีอะไรเกิดขึ้น ข้ามิต้องเสียหน้าหรอกหรือ ถ้าเจ้าเป็นห่วงนัก พรุ่งนี้เช้าก็ให้แพกึยมาพบข้าละกัน หึ หึ"
 โทจินออกไปถามกับนักรบว่าแพกึยอยู่ไหน นักรบบอกว่าให้ลูกน้องสืบอยู่ เวลานั้นแพกึยบอกเหล่าทหารว่า
 "ใครตัดหัวเทโซได้ ข้าจะมีรางวัลให้อย่างงาม"
 เสียงการต่อสู้ดังเข้ามาในตำหนัก จนพระราชาเทโซถามว่าเกิดอะไรขึ้น แชบูรีบทูลว่า
 "แพกึยพาทหารบุกเข้าวังมา"
 "อะไรนะ เจ้าคนสารเลวนี่"
 "รีบหนีก่อนเถอะพะยะค่ะ"
 องค์หญิงยอนหอบ "หา พี่โทจิน"
 โทจินสั่งลูกน้อง "ข้างในตำหนักเทพ จะมีทางลับที่ออกจากวังหลวงได้ รีบคุ้มครององค์หญิงไปจากที่นี่เร็วๆ"
 "ครับ"
 "เกิดอะไรขึ้นหรือ"
 "เจ้าไม่ต้องรู้ ถ้าออกจากวังได้เมื่อไหร่ ให้รีบตรงไปพูยอทันที เข้าใจมั้ย"
0000000000000000
 พระราชาเทโซปะหน้ากับแพกึย ทรงโกรธมาก
 "อึ้ม เจ้าคนทรยศแพกึย"
 "เฮ่อๆๆ หึ รู้มั้ยว่านี่คืออะไร นี่ก็คือ กระบี่วิเศษของจูมง ข้าจะใช้มันตัดหัวเจ้าเดี๋ยวนี้ เพื่อจะได้เป็นจ้าวแห่งอาณาจักรเหนือ ยืนเฉยทำไม ฆ่ามันเร็ว"
 พวกทหารบุกสู้กับทหารของพูยอ โทจินรีบทูลให้พระราชาเทโซหนี แพกึยเห็นดั่งนั้นก็สั่งให้ทหารตามจับโดยเร็ว
 มาโนรีบไปส่งข่าวให้พระราชายูริทราบทันทีว่า
 "หึ แพกึยกับอ๋องเทโซแตกหักแล้วหรือนี่"
 "หึ เป็นความจริงหรือ"
 "ครับ อ๋องเทโซหนีออกจากเมืองหลวง กลับไปพูยอแล้ว"
 "หึ ฝ่าบาท ดีแล้วพะยะค่ะ"
 "เราต้องเกลี้ยกล่อมอีกหลายฝ่าย จะได้เป็นกำลังสำคัญให้องค์ชาย"
 "แต่องค์ชายรับสั่ง ให้เชิญฝ่าบาทกลับไปเมืองโชบุนพะยะค่ะ"
 "ไม่ต้องห่วงข้าหรอก"
 "แพกึยอาจรู้ร่องรอยของฝ่าบาท เราไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรบ้าง เสด็จกลับเถอะพะยะค่ะ" มาโนทูลขอร้อง
 คูชูเห็นด้วย "นั้นสิพะยะค่ะ ไหนๆ ตอนนี้ เราก็เจรจาไปเยอะแล้ว น่าจะกลับไปซะที พระวรกายสำคัญนะพะยะค่ะ"
 องค์ชายมูยุลเรียกรวมพลด่วน เคยูกล่าวนำว่า
 "ถึงเวลา เราเล่นงานทัพใหญ่ก่อนดีมั้ยพะยะค่ะ"
 เฮยาว่า ทัพใหญ่จากเมืองหลวงกว่าจะมาถึงตรงนี้,ต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 5 วัน แล้วพวกเรา จะมีแผนอะไรเพื่อรับมือได้เพคะ"
 "ในส่วนนี้ หัวหน้าเผ่าฮันนาจะรับผิดชอบเอง เราตกลงกันไว้แล้ว ต้องลดความสูญเสียให้น้อยที่สุด โจมตีเมื่อไหร่ เราจะเผด็จศึกให้ได้โดยเร็ว และอย่าให้อีกฝ่ายรู้ความเคลื่อนไหวของเรา ไปจับตาดูแพกึยไว้ก่อน"
 "ทราบแล้วเพคะ"
 ด้านแพกึยก็เรียกโหรหลวงมาเพื่อบังคับให้ประกาศบางอย่าง
 "วันนี้ ข้าคงต้องรบกวนท่านโหรซักหน่อย ให้ช่วยประกาศออกไป ว่าข้าคือผู้มีบุญที่สวรรค์ส่งมา"
 "สวรรค์ไม่มีบัญชามาแบบนี้" โหรหลวงค้าน
 "หึๆๆ มีหรือไม่มี ไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือ นี่เป็นสิ่งที่ข้าต้องการ คำพูดของท่านมักเป็นเชื่อถือของชาวบ้านไม่ใช่หรือ"
 "ข้าทำอย่างงั้นไม่ได้หรอก"
 แพกึยจัดการโหรหลวงแล้วสั่งให้หญิงสาวอีกคนขึ้นเป็นโหรแทน แล้วทำตามที่เขาสั่ง จากนั้นมยองจินเข้ามา แพกึยรีบถามว่าเป็นยังไงบ้าง
 "ส่งทหารไปไล่ล่า แต่ไม่พบร่องรอยอ๋องเทโซกับโทจิน"
 "ยังจับไม่ได้อีกหรือ ข้าบอกให้สกัดทุกเส้นทางที่จะไปพูยอไงล่ะ"
 "ขอโทษด้วยครับ"
 "ไม่เอาไหนจริงๆ"
 "ท่านอย่าเพิ่งโกรธเลย ข้าสั่งให้ทุกคน ไปรวมตัวที่ท้องพระโรงแล้ว เชิญท่านก็ไปด้วย เพื่อจะได้ฉลองชัยชนะพร้อมกับพวกเราทุกคน" แพกึยอารมณ์ดีขึ้นทันตา
 มาวังเองก็มาแสดงความยินดีแต่กลับถูกมยองจินว่า
 "เลิกมาวุ่นวายกับเราซะที"
 "อ้าว ข้าวุ่นวายเมื่อไหร่กัน พูดแบบนี้ไม่น่าฟังเลยนะท่าน" มาวังว่า
 "เอาเถอะ ถือว่าเจ้ามีผลงานไม่น้อยเหมือนกัน" แพกึยตัดบท
 "ถึงบอกว่า มีแต่ท่านที่คู่ควรกับกระบี่วิเศษของจูมง ที่จริงก็ไม่เกี่ยวกับข้า แต่เพราะกระบี่ได้เจอเจ้าของที่แท้จริงต่างหาก เห็นทีว่า อนาคตต้องเป็นจ้าวแห่งอาณาจักรเหนืออย่างแน่นอน"
 "ยังไม่รู้ว่าชาวบ้านคิดยังไง อย่าเพิ่งพูดส่งเดชก่อน" แพกึยเตือน
 "ครับ"
 "จนวันนี้ไม่ต้องสนใจใครอีกแล้ว ทุกคนรู้ว่าท่านหลอกใช้อ๋องเทโซแล้วขับไล่เขาไป แค่นี้ก็นับถือท่านมากแล้ว"
 "นั่นสิครับ ข้าก็จะใช้ลู่ทางทางการค้า ประกาศศักดาของท่านให้เป็นที่ประจักษ์แก่ทั่วหล้า ดีมั้ยครับ"
 "เฮ่อๆๆ ดีมาก เฮ่อๆๆ"
 กงชอนมาบอกมาวังว่าเขาเห็นกับตาว่าองค์หญิงยอนถูกทหารพาออกจากเมืองหลวงไปแล้ว กงชอนจะให้ไปบอกองค์ชายมูยุล แต่มาวังห้ามไว้สั่งว่าห้ามบอกเด็ดขาด
 "ท่านไม่รู้หรือว่าองค์ชายเป็นห่วงนางแค่ไหน"
 "ก็เพราะรู้ถึงได้ห้ามไง บอกแล้วทำไม ไปช่วยนางได้หรือ นี่เป็นช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานรู้หรือเปล่า"
 "แต่ว่านั่น"
 "เงียบ ไม่ต้องพูดมากอีก เฮ่ย ช่างเป็นชะตาที่ผกผันสิ้นดี เฮ่ย"
 พระมเหสีมียูถามอันซึงว่าแพกึยไล่พระราชาเทโซไปแล้วจริงหรือ อันซึงบอกว่าจริง
 "เฮ่อ เราจะได้ไม่ถูกลบหลู่อีก"
 "พี่ใหญ่ ท่านหมายความว่าไงน่ะ"
 "เจ้าอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปหรือไง ข้าจะไปพบแพกึย ถ้าไม่ปล่อยข้าออกไป หรือไม่งั้น ก็ให้ฆ่าข้าซะ ให้เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง"
 "จะไปรนหาที่ทำไม เราแค่อดทนอีกหน่อย"
 "อดทนแค่ไหนก็ไม่ช่วยให้ดีขึ้นหรอก เว้นแต่ข้าจะเห็นกับตา ไม่งั้นไม่เชื่อว่ายอจินจะตายแล้ว ฮือ ไม่แน่ว่า แพกึยอาจจะหลอกเราก็ได้"
 "พี่ใหญ่"
 "ยอจินต้องยังไม่ตาย หึ เขาไม่มีวันทิ้งข้าไปก่อนแน่"
 "พี่ใหญ่ ขอร้องล่ะ" พระมเหสีมียูร้องไห้เสียใจมาก
 พระราชายูริเสด็จกลับมาที่เมืองโชบุน พบองค์หญิงเซยู
 "เสด็จพ่อ"
 "มูยุลอยู่ไหน"
 "ตอนนี้มูยุล ไปดูลาดเลาที่เมืองหลวงเพคะ"
 "เจ้าบอกว่า เขาไปเมืองหลวงงั้นหรือ"
 "เพคะ"
 "องค์ชายกำชับไม่ให้ทูลก่อน จนกว่าฝ่าบาทจะเสด็จกลับมา ขอทรงอภัยด้วย" มาโนทูล
 "มูยุลไปคุยกับหัวหน้าเผ่าฮันนา และได้รับความเห็นชอบจากเขาแล้ว" องค์หญิงเซยูทูล
 "หัวหน้าเผ่าฮันนามาเข้ากับพวกเราแล้วพะยะค่ะ"
 "รอให้คุมทัพหลวงได้ก่อน แล้วจะรวมกำลังกับพวกชนเผ่า ค่อยบุกไปตีเมืองหลวงพะยะค่ะ"
 เวลานั้นองค์ชายมูยุลกับเคยูพบกับหัวหน้าเผ่าฮันนา หัวหน้าเผ่ารายงานว่า
 "ตอนนี้ทหารของเรากำลังจะมุ่งมาเมืองหลวง ว่าแต่ มีทางชนะแน่หรือเปล่า"
 "เราจะแพ้หรือชนะ ขึ้นอยู่กับท่านคนเดียว ข้ากับหัวหน้าเฮยามั่นใจเต็มร้อย แต่ไม่รู้คนอื่นคิดยังไง"
 "หม่อมฉันก็มั่นใจ" เคยูว่า
 "แล้วท่านล่ะ" องค์ชายมูยุลถามหัวหน้าเผ่าฮันนา
 หัวหน้าเผ่าฮันนาพยักหน้า "อึม"
 "อาจเป็นศึกที่ค่อนข้างหนัก แต่ถ้าสู้เต็มที่ เราคงไม่แพ้ ท่านจงวางใจได้"
 ด้านพระราชาเทโซทรงดื่มสุราด้วยความโกรธ
 "อย่าทรงกริ้วเลยพะยะค่ะ"
 "ข้าเทโซ จะกลายเป็นตัวตลกก็งานนี้ แล้วจะไม่ให้โกรธได้ยังไง หึ"
 "เราเป็นห่วงพระวรกายของฝ่าบาทมากกว่า ถ้าไงจะตามหมอหลวง"
 "ไม่ต้อง พรุ่งนี้แหละ ข้าจะไปถล่มโกคูรยอให้ราบ สังหารเจ้าแพกึย ทั้งยูริ ยังมีเจ้ามูยุลอีกคน ไม่งั้นจะไม่หายแค้น ไปสั่งการเดี๋ยวนี้ เตรียมกำลังทหารให้พร้อม ข้าจะไปตีโกคูรยอ ปราบพวกมันให้ราบไปเลย ฮึ่ม ทำไมยังยืนเฉยอยู่อีกล่ะ"
 "ตอนนี้ ยังเคลื่อนพลไม่ได้พะยะค่ะ"
 "เพราะเมือง "ฮวางยง" ส่งทหารมาประจันหน้า อยู่ชายแดนของเราเหมือนเตรียมจะบุกมา ถ้าเรายกทัพไปตีโกคูรยอ พวกมันต้องมาตลบหลังเราแน่"
 "ท่านพูดเล่นหรือเปล่า แค่เมืองเล็กๆ บังอาจมาตีพูยอของเราเชียวหรือ แล้วพวกท่านทำงานประสาอะไร ข้าศึกมาประชิดถึงหน้าบ้าน ทำไมเพิ่งมารายงานข้าล่ะ"
 โทจินทูลว่า "ทันทีที่ฝ่าบาททรงแตกหักกับแพกึย ทหารฮวางยงก็เคลื่อนพลมาประชิดชายแดนของเราอย่างรวดเร็ว เห็นชัดว่า เพราะโกคูรยอไปส่งข่าวให้พวกเขารู้ ไม่งั้นคงไม่เร็วขนาดนี้"
 "แปลว่าแพกึยไปลากเมืองฮวางยงมาพัวพันด้วยหรือ"
 "ไม่เกี่ยวกับแพกึย ข้าว่าคงเป็นมูยุลมากกว่า" โทจินว่า
 "มูยุลอีกแล้วหรือ" พระราชาเทโซยิ่งทรงหงุดหงิด
 "ถ้าเมืองฮวางยงมาขวางกั้นเราไว้ ใครจะเป็นฝ่ายได้ประโยชน์ที่สุด นั่นก็คือมูยุล บวกกับฝ่าบาทบาดหมางกับแพกึย อีกไม่นานอำนาจของเขาจะค่อยๆ ลดลง"
 "แสดงว่าทั้งหมดนี้ เป็นแผนของมูยุล ที่ทำเพื่อจะยึดโกคูรยอกลับคืนใช่ไหม"
 "หม่อมฉันคิดว่าใช่พะยะค่ะ"
 โทจินกลับมาบอกองค์หญิงยอนว่า
 "เจ้า คงไม่มีสิทธิ์อยู่ในวัง ข้าจะหาบ้านข้างนอกให้อยู่ โดยมีทหารคอยเฝ้าอยู่ตลอด ขอบอกให้รู้อีกครั้ง อย่าคิดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ นับแต่นี้ไป เจ้าต้องลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับมูยุลและโกคูรยอ เพื่อให้ตัวเองได้อยู่รอด รวมถึงลูกในท้องก็จะได้ปลอดภัย"
000000000000000
 มาวังมาบอกทุกคนว่าแพกึยเรียกประชุมเจ้าเมืองต่างๆ เฮยาคิดว่าแพกึยจะตีเมืองโชบุน แต่มาวังบอกว่า
 "ไม่ๆ ทุกวันนี้เขาไม่สนใจเมืองโชบุน"
 "หมายความว่าไง"
 "เพราะเขา คิดแต่ว่าทำไงถึงจะได้เป็นพระราชาเร็วๆ ทันทีที่บรรดาเจ้าเมืองไปถึง เขาจะสถาปนาตัวเองขึ้นเป็นพระราชาองค์ใหม่"
 "มันช่างไม่เจียมซะบ้าง องค์ชาย เราจะปล่อยไว้ไม่ได้ หม่อมฉันจะไปเมืองหลวง สังหารคนถ่อยนี่ซะก่อน"
 "อย่าวู่วาม" องค์ชายมูยุลปรามเคยู
 "หึ ถ้าปล่อยให้มีคนสนับสนุนมัน เราจะยึดเมืองหลวงกลับคืนได้ยากนะพะยะค่ะ"
 "ตอนนี้เขากำลังหลงกับชัยชนะ นี่คือจุดอ่อนที่เห็นชัด เราต้องรวบรวมกำลังพลให้มากที่สุด ไปเตรียมตัวเร็วเข้า"
 อีกด้านหนึ่ง คูชูก็มารายงานข่าวนี้ให้พระราชายูริทรงทราบ
 "มีข่าวว่า แพกึยเรียกประชุมเจ้าเมืองทั้งหลาย เพื่อจะสถาปนาตัวเองเป็นพระราชาองค์ใหม่ ถ้าใครบังอาจไม่เห็นด้วยหรือไม่ยอมเข้าประชุม จะถูกสังหารทันทีพะยะค่ะ ตอนนี้เจ้าเมือง "มกชอง" และเจ้าเมือง "ซงซาน" เห็นว่าถูกสังหารไปแล้ว"
 "เฮ่อ หึ ข้าจะไปเมืองหลวงเดี๋ยวนี้ เตรียมตัวเร็วเข้า"
 "จะเสด็จไปทำไมพะยะค่ะ"
 "ข้าจะไปพบแพกึยด้วยตัวเอง"
 "หา เอ่อ ฝ่าบาท คิดดีแล้วหรือพะยะค่ะ ถ้าแพกึยเห็นเข้า ต้องไม่ปล่อยฝ่าบาทแน่ จะไปรนหาที่หรือพะยะค่ะ"
 "ในเมื่อปัญหาเกิดจากข้า ข้าก็ต้องไปจัดการเอง"
 "ไม่ได้พะยะค่ะ เราต้องเชื่อองค์ชาย องค์ชายรับสั่งว่า จะเอาชีวิตแพกึย และยึดเมืองหลวงกลับคืนให้ได้"
 "ใช่ว่าข้าไม่เชื่อใจเขา แต่นี่คือ งานชิ้นสุดท้ายที่ข้าจะทำเพื่อเขาและบ้านเมืองของเราได้"
 "หม่อมฉันเข้าใจความรู้สึกของฝ่าบาทดี แต่ว่า ทรงเปลี่ยนพระทัยจะดีกว่า ฝ่าบาท"
 พระราชายูริทรงเรียกลีจีอามาเฝ้า
 "อยู่ที่นี่พอสบายมั้ย ถ้าคิดว่าเป็นห่วง ที่เผ่าพีรูก่อกบฎแล้วกระทบถึงฐานะของเจ้า ก็ไม่ต้องกังวลหรอกนะ เพราะเจ้า คือชายาของรัชทายาทแห่งโกคูรยอ"
 "เพคะฝ่าบาท"
 "ข้ามีอีกเรื่องที่จะขอเตือนเจ้า"
 "เชิญรับสั่งมาได้"
 "แผนชั่วของแพกึยคราวนี้ พระมเหสีมีส่วนรู้เห็นด้วย เจ้าคงรู้ใช่ไหม ตำแหน่งพระมเหสี สำหรับคนที่หวังผลประโยชน์ มักเป็นเป้าหมายให้พวกเขามาประจบสอพลอได้ดี ถ้าไปเกี่ยวพันกับขุนนางที่คิดไม่ซื่อ จะพาให้บ้านเมืองและตัวเองหายนะ ฉะนั้น เจ้าจงอย่าทำอะไรโง่ๆ เด็ดขาด ส่งที่เจ้าต้องเทิดทูนไว้ คือโกคูรยอและมูยุล เข้าใจหรือเปล่า"
 "เข้าใจเพคะ"
 "งั้นก็ไปได้แล้ว แทชอง ไปเถอะ"
 "ฝ่าบาท ไม่ไป จะได้ไหมพะยะค่ะ"
 แต่ไม่มีอะไรขวางพระราชายูริได้ ทรงเสด็จไปทันที ทรงพบแม่ทัพและตรัสกับแม่ทัพว่า
 "รู้มั้ยทำไมพวกเจ้าถูกกำราบง่ายนัก นั่นก็เพราะ เรามีทหารที่สู้ด้วยความกล้ามากกว่า การจะกำราบคนนั้น ใช้อาวุธอาจจะง่ายที่สุด แต่จะไม่มีวันได้ใจของพวกเขา แต่วันนี้ เห็นแก่ที่เราเป็นพวกเดียวกัน ข้าจะให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย พวกเจ้าอยากตายเพื่อแพกึย หรือว่า อยากอยู่เพื่อชาวโกคูรยอ"
 "เราขอถวายความภักดีต่อองค์ชาย"
 คูชูไปรายงานองค์ชายมูยุลว่าพระราชายูริทรงเสด็จไปเมืองหลวงแล้ว องค์ชายมูยุลและทุกคนพากันตกใจมาก
 "กลับไปเมืองหลวงหรือ"
 "เพราะได้ยินว่า แพกึยเรียกประชุมเจ้าเมืองและหัวหน้าเผ่า เลยจะไปพบเขาด้วยพระองค์เอง"
 องค์ชายมูยุลจะรีบไปเมืองหลวงทันทีเพื่อช่วยพระราชายูริ คูชูรีบบอกให้ทุกคนช่วยกันขวางไว้
 "หึ หลีกไปเดี๋ยวนี้"
 "ถ้าจะไป ให้ผ่านศพหม่อมฉันซะก่อน" เคยูว่า "เชิญลงมือได้"
 "เฮ่ย ตอนนี้ฝ่าบาท กำลังจะไปตายเพื่อข้า หลีกไปเดี๋ยวนี้"
 "ที่ฝ่าบาททรงทำ ไม่ใช่เพื่อไปตาย แต่จะช่วยองค์ชาย ปกป้องบ้านเมือง ให้คงอยู่ตลอดไป"
 ณ เมืองหลวงโกคูรยอน แพกึยกำลังประกาศต่อทุกคนที่มาร่วมประชุมว่า
 "ข้ารู้ว่า ทุกวันนี้ยังมีเจ้าเมืองบางคนไม่พอใจที่ข้าจะขึ้นครองบัลลังก์ และข้าก็ได้คิดแล้วคิดอีกว่าตัวเองเหมาะกับตำแหน่งนี้ มีความคู่ควร มากน้อยแค่ไหน แต่ว่า ถึงเวลาแล้ว ที่สวรรค์ได้สั่งมา ให้ข้าปลดปล่อยราษฎรที่ทุกข์ยาก ตั้งแต่สมัยก่อนให้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น สร้างเมืองใหม่ที่มีอนาคตอันสดใส"
 เวลาเดียวกันด้านนอกพระราชายูริทรงเสด็จมาถึงและถูกขวาง
 "พวกเจ้าเป็นทหารของใคร ถ้าเป็นคนของเผ่าพีรูก็ไม่ใช่ใครอื่น ในฐานะที่เป็นชาวโกคูรยอ กล้าขวางทางพระราชาอย่างข้าเชียวหรือ หลีกไปเดี๋ยวนี้"
 ในท้องพระโรง มยองจินของแพกึยกล่าวว่า
 "บัดนี้ เราต้องมีพระราชาองค์ใหม่ และคนที่คู่ควรก็คือท่านแพกึย ทุกท่านมีความเห็นยังไงบ้าง"
 พระราชายูริเสด็จเข้ามา "คนอย่างเขาก็คู่ควรด้วยหรือ ตกใจมากใช่ไหม ไม่กล้าพูดกับทุกคนที่มาประชุมอยุ่นี่แล้วหรือไง"
 "ยืนเฉยทำไม ลากตัวคนๆ นี้ออกไปซะ"
 พระราชายูริเสียงเข้มไล่ทหาร "ถอยไป"
 แพกึยเสียงดัง "ไม่ต้องไปฟังเขา ลากตัวไปตัดหัวเร็ว"
 "ไม่ต้องเปลืองแรงให้มากหรอก ถึงข้าตายวันนี้ วิญญาณข้าก็จะติดตามมูยุล สถิตอยู่กับโกคูรยอตราบนานเท่านาน"
 "ไม่มีโกคูรยออีกแล้ว เพราะความอยู่รอดของมูยุล ทำให้โกคูรยอต้องล่มสลาย และนี่คือเมืองใหม่ของเรา"
 "รอดูไปละกัน มูยุลจะกลับมายึดคืนโกคูรยอ"
 "หึ เฮ่อๆๆ ยังจะเชื่อหมอนี่อีกหรือ น่าสมเพชจริงๆ"
 "ใครจะน่าสมเพชกว่าเจ้าได้ ขนาดพ่อบุญธรรมยังฆ่าได้ลงคอ มิน่าถึงไม่เข้าใจความเชื่อมั่นที่พ่อลูกมีให้กัน"
 "หนอย หุบปากเดี๋ยวนี้"
 "เพื่อสนองความทะเยอทะยานของตัวเอง ถึงขนาดเอาชีวิตพ่อและบ้านเมือง ไปมอบให้อ๋องเทโซยังทำได้"
 "ข้าแค่หลอกใช้แคว้นพูยอกับอ๋องเทโซเท่านั้น ให้เขามาช่วยงาน เพื่อให้ฝันของข้าได้เป็นจริง"
 "เพราะเจ้า ทำลายเกียรติของพวกเรา ชาวโกคูรยอที่เคยอยู่อย่างมีศักดิ์ศรี เพราะความมักใหญ่ใฝ่สูงของเจ้า ทำให้ราษฎรทั้งหลาย ต้องถูกคนอื่นดูหมิ่นดูแคลน ถึงวันนี้เจ้าได้เป็นพระราชา ก็ไม่มีทางได้ครองราชย์นานหรอก คนที่สังหารพ่อ ชักศึกเข้าบ้านตัวเอง สวรรค์จะไม่ยอมให้อภัยอย่างแน่นอน"
 แพกึยโกรธ แทงพระราชายูริ มาวังและคนอื่นพากันตกใจ
 "ดูอะไรอีก ลากตัวไปประหารเร็ว"
 แพกึยร้อง "หึ ช่วยเขาไว้ ข้าจะไม่ให้ตายง่ายๆ ข้า จะให้เห็นกับตา ว่าเอาชีวิตมูยุลยังไง ข้าจะสับมันเป็นชิ้นๆ เพื่อให้รู้ว่าความคิดท่านโง่เขลา ผิดมาตลอด ช่วยเขาเร็ว ยังไงก็ต้องรักษาให้หาย ข้าบอกให้รักษาเขาได้ยินมั้ย ต้องรักษาให้ได้ล่ะ นับแต่นี้ พระราชาแห่งเมืองนี้ ไม่ใช่ยูริ แต่เป็นข้า แพกึย ได้ยินหรือเปล่า ทุกคนได้ยินมั้ย คือข้าแพกึย ได้ยินหรือเปล่า ไม่ใช่ยูริ แต่เป็นข้าต่างหาก หึ ข้าคือพระราชา หึ เฮ่อๆๆ ข้าคือพระราชา"
 พระมเหสีมียูได้เข้าเฝ้าพระราชายูริก็ร้องไห้
 "ฝ่าบาท ฮือๆๆ ฝ่าบาทเพคะ ฮือๆๆ ฮือ ฝ่าบาท ฮือ ฝ่าบาทเพคะ ฮือๆๆ ฝ่าบาท เพราะความโลภของหม่อมฉัน  ทำให้ทรยศฝ่าบาทซึ่งดีต่อหม่อมฉันมาตลอด ฮือ หม่อมฉันเคยคิดจะตายหลายครั้ง ฮือ แต่ก็อยากพบฝ่าบาทซักครั้งเพื่อขอให้อโหสิ หม่อมฉันต้องการจะรับอาญาจากฝ่าบาทมากกว่า"
 "ทุกวันนี้ ข้ายกโทษให้เจ้าแล้ว"
 "ฮือ แม้ฝ่าบาทจะทรงให้อภัย หม่อมฉันก็ยกโทษให้ตัวเองไม่ได้ คนที่หักหลังสามี ทำให้ลูกตัวเองตาย คงไม่มีหน้าอยู่ในโลกนี้ได้อีก"
 "ถ้าเป็นเพราะยอจินละก้อ เจ้ายิ่งไม่ต้องตำหนิตัวเอง เพราะแม้แต่เขา ก็ไม่เคยถือสาเจ้าเลย ลูกคนนี้ เขาเป็นห่วงเจ้าจนถึงวาระสุดท้าย"
 "ฮือ ฝ่าบาทเพคะ ฮือๆๆ ฮือๆๆ"
 มาวังแอบมาพบพวกองค์ชายมูยุล ทุกคนรีบถามถึงพระราชายูริ
 "พูดมาเร็วซี่ ตอนนี้ฝ่าบาท ทรงเป็นยังไงแน่"
 "ขณะที่ แพกึยกำลังประกาศว่าจะสถาปนาตัวเองเป็นพระราชา จู่ๆ ฝ่าบาทก็ปรากฎพระองค์ขึ้น ต่อจากนั้น ทรงไล่เรียงความผิดของแพกึยมากมาย สุดท้ายหมอนั่นก็แทบคลั่ง ใช้กระบี่แทงฝ่าบาทเข้า"
 "แล้วตอนนี้ ฝ่าบาททรง"
 "หึ โชคดีที่ไม่เป็นไรมาก แพกึยให้หมอหลวงมาดูอาการทันที เหตุผลก็เพื่อ ให้ฝ่าบาทได้อยู่ต่อ จะได้ฆ่าองค์ชายต่อหน้าพระพักตร์ให้เห็น"
 "เจ้าคนสารเลวนี่"
 "องค์ชาย พาทหารเข้าเมืองเถอะพะยะค่ะ"
 "องค์ชาย หม่อมฉันยอมแลกด้วยชีวิต ไม่ว่ายังไงจะตัดหัวเจ้าแพกึยมาให้ได้ เพื่อแก้แค้นให้ฝ่าบาท"
 "โปรดรับสั่งมาเร็วเข้า"
 "องค์ชาย"
 "หึ ถ้าเรายกทัพเข้าเมืองตอนนี้ อย่าว่าแต่ช่วยฝ่าบาทไม่ได้เลย แม้แต่เราก็จะตายด้วย ถ้าจะยึดเมืองหลวงกลับคืน เราต้องรอทหารจากเพียงชอง มาสมทบถึงจะมีกำลังเพียงพอ"
 จากนั้นองค์ชายมูยุลก็ได้แต่ปรับทุกข์ให้มาโนฟัง
 "เฮ่อ รู้ว่าฝ่าบาททรงมีอันตราย แต่ข้ากลับช่วยอะไรไม่ได้เลย พ่อตัวเองไปเสี่ยงภัยแท้ๆ ข้าเป็นลูกได้แต่อยู่เฉย ทำอะไรไม่ได้"
 "ไม่ใช่ แม้จะเป็นพระบิดา แต่องค์ชายก็ต้องทรงคิดให้หนักก่อนจะไปช่วย"
 "ถ้าเพราะการตัดสินใจของข้า ทำให้เสด็จพ่อประสบเคราะห์ร้าย ข้าจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย"
 "องค์ชายต้องทรงเข้มแข็งไว้ นอกจากเพื่อจะช่วยฝ่าบาทแล้ว ยังมีทหารอีกจำนวนมาก รวมถึง ราษฎรที่หนีร้อนมาพึ่งเย็นก็หวังพึ่งองค์ชายอยู่" องค์ชายมูยุลได้แต่ถอนใจ
0000000000000000
 มยองจินของแพกึยกำลังบอกเรื่องตำแหน่งของแต่ละคนให้แพกึยและทุกคนฟัง
 "ให้ "มยองจิน" แห่งเผ่าพีรูเป็นอำมาตย์ใหญ่ หัวหน้าเผ่าฮันนา "ยีซู" เป็นอำมาตย์ฝ่ายขวา นอกนั้น ให้ดำรงตำแหน่งเหมือนเดิม ส่วนตำแหน่งประมุขใหญ่แห่งชนเผ่า คือซังกานั้น ฝ่าบาทจะทรงรับไว้ซะเอง"
 "หึ อึม นับแต่นี้ไป เราจะไม่แบ่งราชสำนักกับชนเผ่าต่างๆ อีก เพื่อไม่ให้อำนาจจากภายนอกมาบั่นทอนการบริหารของเรา ข้าจึงอยากให้ทุกท่าน คอยปรามคนของตัวให้อยู่อย่างสงบ เพื่อให้ข้า ได้เป็นจ้าวแห่งอาณาจักรเหนืออย่างแท้จริง จึงขอให้ปรองดองไว้"
 "พะยะค่ะฝ่าบาท"
 "ท่านอำมาตย์จงฟัง เปิดคลังเสบียงของราชสำนักและเผ่าพีรู  ทำการแจกจ่ายให้ชาวบ้าน เพื่อฉลองที่ข้าได้ครองราชย์"
 "ทราบแล้วพะยะค่ะ"
 "ท่านอำมาตย์ขวา ส่งทูตไปยังเมืองต่างๆ ที่เป็นมิตรกับเรา บอกให้รู้ว่า เรากำลังจะมีราชวงศ์ใหม่ ให้รับทราบโดยทั่วกัน"
 "ทราบแล้วพะยะค่ะฝ่าบาท"
 "ฝ่าบาท ยังมีงานด่วน คือยกทัพไปเมืองโชบุนสังหารมูยุลซะ ขอเพียงมีรับสั่ง หม่อมฉันจะไปตัดหัวมันทันที"
 หัวหน้าเผ่าทั้งหลายมาขอพบองค์ชายมูยุล
 "องค์ชายทรงอภัยให้เราด้วย"
 "เรื่องอะไรกันน่ะ ท่านทั้งหลาย เชิญลุกขึ้นก่อน"
 "วันก่อนฝ่าบาททรงเสี่ยงชีวิต เข้าวังเพื่อตำหนิการกระทำของแพกึย แต่พวกเรา กลับไม่กล้าทำอะไรซักอย่าง แพกึยทำเรื่องเลวร้ายขนาดนี้ แต่เรากลับรักตัวกลัวตาย ปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นโดยไม่ใส่ใจ ที่จริงเราน่าจะฆ่าแพกึย เพื่อช่วยฝ่าบาทด้วยซ้ำ"
 "ข้าเข้าใจความคิดของพวกท่าน ไม่ต้องพูดหรอก แค่นี้ก็เจ็บปวดยิ่งกว่าตายแล้ว ข้ายังจะตำหนิพวกท่านได้ยังไง ลุกขึ้นเร็วเข้า"
 "แม้เราจะช่วยองค์ชายอย่างเปิดเผยไม่ได้ แต่ถ้าทรงพาทหารเข้าเมืองเมื่อไหร่ พวกเราทั้งหลาย จะให้ความช่วยเหลืออย่างแน่นอน"
 "ขอบคุณมาก ขอบคุณพวกท่านจริงๆ ข้าจะนำทหารของโชบุน ซึ่งผ่านการฝึกอย่างดี เข้าทางประตูเมืองทิศใต้ ส่วนทางเหนือ จะมีทหารของเผ่าฮันนาล้อมไว้อยู่"
 "พะยะค่ะ"
 "แม้ตอนนี้ทหารเราจะมีกำลังใจดี แต่ศึกคราวนี้ เราจะถือโอกาสโจมตี ในขณะที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว"
 เฮยากล่าวต่อว่า "ซึ่งรอบๆ เมืองหลวง มีแต่ทหารของแพกึยเต็มไปหมด การเดินทางต้องคอยหลีกเลี่ยง อย่าให้พวกเขาสังเกตเห็น ที่สำคัญ อย่าให้แผนของเรารั่วไหลก่อนด้วย"
 "ไม่มีปัญหา"
 "ทุกคนต้องจำไว้ แม้เราจะเสียเปรียบด้านกำลังคน แต่เชื่อว่าราษฎรส่วนใหญ่ อยู่ฝ่ายเรามากกว่า เราต้องชนะให้ได้ เพื่อให้ชาวบ้านรู้ว่า พวกเขาเลือกไม่ผิด"
 "พะยะค่ะ"
 องค์ชายมูยุลกล่าวกับเฮยาว่า "เข้าวังได้เมื่อไหร่ รีบหาฝ่าบาทให้พบ"
 "ทราบแล้วเพคะ"
 แพกึยกับมยองจินและเหล่าขุนนางต่างดื่มฉลอง ทหารเข้ามาบอกว่าองค์ชายมูยุลพาทหารเข้ามาบุ
 "คอยดูนะ ข้าจะใช้กระบี่เล่มนี้ตัดหัวมัน ให้รู้ว่าใครคือเจ้าของแผ่นดินนี้กันแน่" แพกึยฮึกเฮิม
 "ฝ่าบาท หนีก่อนเร็วเข้า"
 "หลีกไป มันมารนหาที่,เรื่องอะไรข้าจะหนีง่ายๆ เฮ้ย"
 "ฝ่าบาท หนีก่อนเถอะ อย่าสู้เลย"
 องค์ชายมูยุลบุกเข้ามาก็ร้องบอกแม่ทัพสั่งให้ทุกคนหยุด และถามหาแพกึย มาโนรายงานว่าหนีไป องค์ชายมูยุลรีบตามหาพระราชายูริจนพบ
 "ฝ่าบาท"
 "มูยุล ข้ารู้ว่าเจ้าต้องมา ข้ามั่นใจว่า ยังไงเจ้าต้องมาช่วยข้า"
 "เสด็จพ่อ"
 มยองจินพาแพกึยหนีออกมานั่งพักกันสักครู่ เพราะต่างก็หอบด้วยกันทั้งคู่
 "ถ้าเชื่อหม่อมฉัน ไปตีเมืองโชบุนซะก่อน เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น หึ แล้วตอนนี้ เราจะทำไงต่อดี"
 "ไม่เป็นไร ข้ายังมีกระบี่วิเศษของจูมงอยู่ แสดงว่า ข้ายังมีโอกาส ที่จะได้เป็นจ้าวแห่งอาณาจักรเหนือ หึ คอยดูไปละกัน ซักวันข้าจะกลับมาใหม่ เล่นงานเจ้ามูยุล เอาสิ่งที่เป็นของข้ากลับคืนมา หึ"
 พระราชาเทโซทรงทราบข่าวก็รีบถามถึงแพกึยกับกระบี่วิเศษของจูมง แชบูบอกว่าแพกึยหนีและเอากระบี่ไปด้วย
 โทจินมาบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้องค์หญิงยอนฟัง
 "มูยุล ยึดเมืองหลวงกลับคืนได้แล้ว แต่เชื่อว่าคงไม่นานนัก โกคูรยอจะได้อยู่สงบซักพัก หึ พอรู้ว่าเจ้าหายไป เขาก็แค่เสียใจไม่นาน แต่ว่า ในฐานะรัชทายาท เขาก็ต้องอยู่ต่อไป กับชายาที่แต่งงานอย่างถูกต้อง เหมือนตอนเจ้าอยู่พูยอ แล้วเขาก็ไปแต่งงานกับคนอื่น แล้วอีกไม่นาน พระชายาก็จะมีโอรสให้เขา"
 "พี่โทจิน ถึงเอาเรื่องพวกนี้มาพูดให้ฟัง ใจข้าก็ไม่มีวันเปลี่ยนหรอก เหมือนที่ท่านเคยบอกไว้ นับแต่นี้ไป ข้าอาจไม่มีโอกาสได้พบเขาอีก หึ แต่ว่าทุกวันนี้เขาก็ยังอยู่กับข้า เพราะในท้องข้ามีสายเลือดของเขาอยู่ ถึงจะอยู่ห่างไกล แต่ลูกก็เป็นตัวเชื่อมให้เราได้"
 พระราชาเทโซทรงเรียกโทจินเข้าเฝ้า
 "รับสั่งให้หาหรือพะยะค่ะ"
 "รู้เรื่องที่โกคูรยอหรือยัง"
 "พะยะค่ะ"
 "เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ถือเป็นความชอบก็จริง แต่เจ้าก็ไม่สามารถยับยั้งสิ่งที่แพกึยทำกับข้าได้ ตอนนี้ข้าจะให้เจ้า มีโอกาสได้ทำคุณไถ่โทษซักครั้ง"
 "เชิญรับสั่งมาได้"
 "กระบี่วิเศษของจูมงยังอยู่กับแพกึย รีบไปโกคูรยอชิงมาให้ข้าเดี๋ยวนี้ แล้วข้าจะอภัยให้เจ้าทุกอย่าง"
 ที่ท้องพระโรง องค์ชายมูยุลประกาศว่า
 "แม้ว่า จะมีบางคนหลงผิดไปเข้ากับแพกึย แต่ถ้าพวกเขาสำนึกและยอมกลับตัวใหม่ ข้าก็จะไม่เอาเรื่องเอาราว อีกอย่างสิทธิประโยชน์ที่พวกเขาควรได้ ทั้งสัมปทานการค้า ก็จะไม่เปลี่ยนแปลง รบกวนท่านช่วยประกาศ ให้รู้กันทั่วเมือง ชาวบ้านจะได้ดีใจ"
 คูชูรีบรับคำ "หม่อมฉันจะไปเดี๋ยวนี้"
 "องค์ชาย ฝ่าบาททรงมีอาการทรุดลง" แทชองรายงาน
จบ 30


เครดิต : oknation.net/blog/lakorn