ซอน ต๊อก 23 

 คิมยูซินปะทะกับพีดัมและซอวอนอย่างดุเดือดที่เขา แห่งหนึ่งเพื่อช่วยชีวิตต๊อกมานเอาไว้ ต๊อกมาน คิมยูซิน และพีดัมพากันโดดหน้าผาลงในน้ำ พอขึ้นจากน้ำทำให้พีดัมรู้ว่าต๊อกมานเป็นผู้หญิง
 "อะไรกันนี่ เขาเป็นผู้หญิงหรือ หึ เฮ่ย เฮ้ยๆๆ นี่ เจ้าเป็นผู้หญิงหรอกหรือ มิน่าเวลาต่อสู้ถึงได้มืออ่อนเท้าอ่อน จุ๊ๆ จริงด้วยแฮะ เจ้า จงใจจะตายใช่ไหม ข้าว่าใช่แหง จงใจจะตายชัดๆ ไม่ต้องมามองหรอก"
 คิมยูซิ นถาม "พูดแบบนี้หมายความว่าไง"
 "นางถือมีดอยู่ในมือ แต่ไม่ยอมตัดเชือกให้ขาดน่ะสิ"
 "เขาพูดจริงหรือเปล่า ข้าถามว่าจริงหรือเปล่า ทำไมไม่ตอบล่ะ" คิมยูซินจ้องต๊อกมาน
 คิมยูซินดุ "ไม่เอาไหนนัก นึกว่าชีวิตตัวเองไม่มีความหมาย เลยจะคิดสั้นใช่ไหม ถ้าอย่างงั้น คนที่พยายามจะช่วยเจ้าล่ะ มองเห็นพวกเขาหรือเปล่า แม่ของเจ้าที่ตายในทะเลทรายไม่มีความหมายเลยหรือ องค์หญิงที่พยายามปกป้องเจ้าก็ไม่มีความ สำคัญ ยังมีข้าอีกคนที่อยู่กับเจ้า เพราะอะไร ลืมแล้วหรือว่าเจ้ามาที่นี่ทำไม เจ้าเคยบอกว่าต่อสู้มาเยอะ ดิ้นรนเอาตัวรอด ผ่านความเป็นความตายมาตั้งเท่าไหร่กว่าจะถึงวันนี้"
 "แล้ว ยังไง สุดท้ายเหลืออะไรบ้าง หึ แล้วเราจะทำไงต่อดี ท่านคิมยูซิน ช่วยบอกข้าหน่อยซิ เราจนตรอกขนาดนี้ คิดว่ายังมีทางไปอีกหรือ หึ หึ"
พี ดัมบ่น "มีปัญหาอะไรนักหนา"
 คิมยูซินว่า "ข้ายังมีหนทาง เราหนีไปด้วยกัน ขอแค่ไม่ใช่ชิลลาก็พอ แค่ออกจากแคว้นนี้ เราก็ไม่ถูกตามล่าอีก เราไปด้วยกัน"
 "หึ หึ เพราะอะไร ทำไมท่านต้องไปด้วย ทำไมต้องทำเพื่อข้าขนาดนี้ ท่านจะเห็นแก่ข้าคนเดียวยอมทิ้งทุกอย่างได้หรือ ทิ้งพ่อแม่และบ้านเมืองเพื่ออะไรกันแน่ ทำไมต้องทำแบบนี้ คิดว่าแลกกับข้าคนเดียวมันจะคุ้มหรือ หรือว่าท่านชอบข้าหรือไง จริงอยู่ ข้าก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่จะมีเหตุผลอะไรอีก เรื่องของข้าไม่เห็นจะเกี่ยวกับท่านเลย ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องทำ หึ"
 คิมยู ซินเถียง "ใครบอกว่าข้าไม่เต็มใจ"
 "หึ มันก็อาจเป็นไปได้ ท่านคงคิดว่าข้าน่าสงสาร มันคงเป็นไปได้ หึ ถ้าเป็นข้าคงคิดเหมือนกัน อย่างน้อยเราก็ร่วมฟันฝ่ากันมา ถ้าไง ท่านถอนคำพูดเมื่อกี้ แล้วข้าจะถือว่าเราสองคน"
 "ข้า ยังไงก็จะเลือกเจ้า ข้าคิดแล้วว่าเราจะหนีไปด้วยกัน ตอนถูกขังอยู่ในคุก ข้าแทบจะบ้าด้วยซ้ำ เห็นเจ้าถูกจับไปต่อหน้า แต่ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ข้าแทบอยากฆ่าตัวเองให้ตายซะ นับแต่นี้ไป ข้าจะไม่ให้ใครมาจับเจ้าอีก ที่สำคัญ ถ้าไม่ผ่านความเห็นชอบจากข้า จะไม่ให้ใครมาทำร้ายเจ้าอีก แม้แต่ตัวเจ้าเองก็ตาม"
 พระเจ้าจินพยองตกพระทัยเมื่อทรงรู้จากพระมเหสี มายาเรื่ององค์หญิงชอนมยอง
 "อะไรนะ องค์หญิงชอนมยองออกจากวังงั้นหรือ"
 "เพ คะ นางเอาของบางอย่างไปจากตำหนักของหม่อมฉันๆ ไปถามชูซอน ถึงรู้ว่านางไปกับพวกขององครักษ์ไอชองเพคะ"
 "เรื่องก็ยุ่งพอแล้ว แม้แต่องค์หญิงชอนมยองยังไปเกี่ยวพันด้วยอีก"
 "เอ่อ แล้ว ทางท่านซอยอนล่ะ จนวันนี้ยังไม่มีความคืบหน้าอีกหรือ"
 องค์หญิงมานมยอง ทูล "เพคะ หม่อมฉันยังไม่ได้รับแจ้งอะไรเลย"
 ยองชุนกับอึยเจเข้ามา "ฝ่าบาท"
 "ฝ่าบาท ได้ยินว่าองค์หญิงเสด็จออกจากวังไปแล้ว"
 พระเจ้า จินพยองตรัส "ข้าก็เพิ่งได้รับข่าวมา"
 "ถ้าองค์หญิงไปหาต๊อกมานแล้วถูก คนของมีซิลเห็นว่าอยู่ด้วยกัน จะเป็นเรื่องใหญ่นะพะยะค่ะ"
 พระเจ้าจินพ ยองทรงอึ้งไป "หึ"
 อึยเจถาม "คิมซอยอนฮูหยิน ตอนนี้ท่านซอยอนอยู่ไหนรู้มั้ย"
 "เอ่อ เขาไปหมู่บ้านกึมฮัก"
 "แสดง องค์หญิงก็น่าจะไปที่นั่นด้วยสิ"
 พระเจ้าจินพยองตรัสขึ้น "ยองชุน ไปบอกให้ยิมจงพาลูกน้องตามไปหมู่บ้านกึมฮักเดี๋ยวนี้ พาองค์หญิงชอนมยองกลับมาให้ได้"
 "พะยะค่ะฝ่าบาท"
 "อีกอย่างถ้าเจอ คิมซอยอนคิมยูซินกับต๊อกมานก็ให้ดูแลความปลอดภัยของพวกเขาด้วย"
 "พะยะ ค่ะฝ่าบาท"
 องค์หญิงชอนมยองมาพบคิมซอยอน
 "ท่านซอยอนมานี่ เพราะรับคำสั่งจากใต้เท้าอึยเจใช่ไหม"
 คิมซอยอนไม่ตอบ "หึ"
 องค์ หญิงชอนมยองกล่าวต่อ "ถ้าอย่างงั้น เมื่อทำงานนี้แล้วจะได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทนบ้าง จะเป็นอะไรก็ช่าง ท่านห้ามทำอะไรที่เกินเลยเด็ดขาด เรื่องแต่งงานของข้ากับท่านคิมยูซิน เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ขุนนางเผ่าคาย่าที่อยู่ในวังทุกวันนี้ก็เหลือน้อยเต็มที ท่านจะช่วยอะไรได้"
 คิม ซอยอนอึ้ง "องค์หญิง"
 องค์หญิงชอนมยองว่า "สิ่งที่มีซิลสามารถทำได้ ท่านนึกว่าข้าทำไม่ได้หรือ ถ้าจนวันนี้ยังไม่คิดถึงความรู้สึกของฝ่าบาท ท่านก็ไม่ต่างกับมีซิลหรอกนะ"
 "ทรงอภัยด้วยพะยะค่ะ"
 "รู้แล้วก็รีบ ไปเปลี่ยนคำสั่งเดี๋ยวนี้ ช่วยต๊อกมานกลับมา ดูแลความปลอดภัยและพานางกลับมาพบข้าให้ได้"
 "ทราบแล้วพะยะค่ะ"
 องค์ หญิงชอนมยองกล่าวกับไอชองว่า "คนที่รู้เรื่องนี้ ที่จริงก็มีไม่มากนัก แต่ข้าจำเป็นต้องบอกท่าน เพราะนับแต่นี้ไป การทำงานของท่านเท่ากับเอาชีวิตไปเสี่ยง ข้าไม่อยากให้หลับหูหลับตา ทำงานโดยไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ"
 "ขอทรงอภัย หม่อมฉันจะถือว่าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ หม่อมฉันไอชอง เมื่อก่อนตอนออกรบเคยเป็นหนี้ชีวิตต๊อกมาน อีกทั้งสนิทกับท่านคิมยูซินจนรู้ใจ จึงมีเหตุผลเพียงพอ ที่จะเอาชีวิตเข้าแลก"
 คิมซอยอนกล่าวว่า "หึ คนของท่านซอวอน มุ่งไปยังหมู่บ้านยางจีแล้วพะยะค่ะ"
 องค์หญิงชอนมยองแปลกใจ "หมู่บ้านยางจีหรือ"
 "ที่ๆ มีโรคระบาดหนัก ได้ข่าวว่าคิมยูซินก็อยู่ที่นั่น"
 คิมยูซินบังคับให้พีดัมพาหนี พร้อมหาเรือให้
 ธิดาเทพเห็นดาวชอนจุน เข้าสู่วงโคจรของ "ปุกนักซา" จึงรีบบอกกับมีซิลว่า
 "ท่านเซจู ปล่อยนางไว้ไม่ได้นะคะ ห้ามจับเป็นอย่างเด็ดขาด ต้องรีบสังหารโดยเร็ว ถ้าจับเป็นกลับมา จะทำให้พวกเราเสียงานใหญ่ มีโอกาสแล้วยังปล่อยนางไว้ ท่านจะเสียงานแน่นอนนะคะ"
 มีซิลกระแอม "ข้าว่าท่านคงแก่แล้ว ถึงชอบพะวงไม่เข้าเรื่อง อย่าคิดมากกับเรื่องไร้สาระเลย ไปพักผ่อนดีกว่า"
 "เฮ่อ ท่านเซจู ทำไมถึงคาดหวังกับตำแหน่งพระมเหสีนัก หลายปีก่อนโน้น ข้าก็เคยพูดกับท่าน ถึงไม่เป็นพระมเหสี ท่านก็สามารถครอบครองทุกอย่างได้เหมือนกัน"
 "ใช่ ท่านพูดถูก ข้าได้ครอบครองทุกอย่างจริงๆ รวมถึงลิขิตแห่งฟ้า แล้วแค่องค์หญิงแฝดจะมีผลอะไรต่อข้านัก แค่คำทำนายจะมาทำอะไรข้าได้ ออกไปได้แล้ว"
 เมื่อถึงหมู่บ้านยางจี องค์หญิงชอนมยองรอคิมซอยอนกลับมาและรีบถาม
 "เหตุการณ์เป็นไงบ้าง"
 "คิม ยูซินกับต๊อกมาน ไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านยางจีพะยะค่ะ ขนาดคนของท่านซอวอน ยังถอยกลับเพราะไม่เจอใคร เหลือไว้อยู่แค่สองคน"
 องค์หญิงชอนมยองถามต่อ "แล้วตอนนี้ต๊อกมาน ไปอยู่ไหนแน่ ท่านรู้หรือเปล่า แต่ก่อนหน้านี้ พวกเขาอยู่ในหมู่บ้านนั้นไม่ใช่หรือ"
 "พะยะค่ะ เห็นชาวบ้านว่าอย่างงั้น หลายวันก่อนคิมยูซินกับต๊อกมานอยู่นั่นจริงๆ แถมยังช่วยหมอคนหนึ่งรักษาคนไข้ด้วย"
 "แล้วหมอคนนั้นอยู่ไหน"
 "พอมี ทหารไปตรวจหมู่บ้าน จู่ๆ เขาก็หายไปพะยะค่ะ"
 "ถ้าเดาไม่ผิดละก้อ พรุ่งนี้ท่านซอวอนต้องเปิดฉากตรวจค้นครั้งใหญ่แน่"
 "ใช่ หม่อมฉันก็คิดอย่างงั้น"
 "ท่านรีบส่งคนไปที่วังหลวง ขอกำลังมาช่วยเราอีก"
 คิมซอยอนรับคำ "พะยะค่ะ"
 ขณะที่ไอชองพีพีดัม ที่มีเสื้อเกราะ ไอชองถามว่าไปเอามาจากไหน
 "ใช้เนื้อไก่ชิ้นโต แลกกะเขามา"
 ไอชองแปลกใจ "อะไรนะ เจ้าแลกกับใคร"
 "แลกกับใครหรือ เอ ทำไมมีสีสันเยอะขนาดนี้ ถึงจะไม่ใช่สีแดงกับสีม่วง เขาไม่ได้บอกให้ระวังสีเหลือง" พีดัมคิดถึงคำพูดของคิมซอยอนที่ให้ระวังสีเสื้อทหาร
 ไอชองดุ "เจ้าพล่ามอะไรกันแน่ ถามว่าเสื้อเกราะตัวนี้เอามาจากไหน"
 "เขาใส่ชุดสี น้ำเงินนี่"
 "สีน้ำเงินหรือ สีน้ำเงินเป็นของหน่วยยองวานี่ครับ"
 "อะไร นะ คนที่บอกให้ระวังสีแดงกับสีม่วง คือท่านคิมยูซินใช่ไหม"
 "ท่านคิมยู ซิน? หมอนั่นชื่อคิมยูซินหรือเปล่า เอ" พีดัมคิด
 "เขาอยู่กับองครักษ์ อีกคนหนึ่ง"
 พีดัมโพล่งว่า "ที่เป็นผู้หญิงน่ะหรือ"
 "พวกเขาอยู่ไหน บอกมาเร็วเข้า"
 "บอกท่านหรือ เขาไม่ได้เอ่ยถึงสีเหลือง ถ้าอย่างงั้น ท่านเป็นมิตร หรือศัตรูกันแน่ โอ๊ย คิดแล้วปวดหัว แหะ"
 "เราเป็นคนที่จะ มาช่วยท่านคิมยูซิน บอกมาเร็วเข้า" ไอชองยืนยัน
 "แต่ว่า ข้าไม่ไว้ใจท่านเท่าไหร่"
 "สามหาวนัก ยังไม่รีบบอกข้ามาอีก" ไอชองดุ
 องค์ หญิงชอนมยองเข้ามา "มีเรื่องอะไรกัน"
 "อ้าว นั่นคือ นั่นก็สีน้ำเงินนี่ ถ้าเป็นสีเดียวกัน คงหมายถึงพวกเดียวกัน ว่ามั้ย" พีดัมว่า
 "ว่างั้น"
 "เอา เถอะ ข้าจะพาพวกเขาไปเอง เจ้ากลับไปหมู่บ้านก่อน"
 ไอชองเสียงดุพีดัม "เจ้าทำอะไรอีก"
 พีดัมว่า "ยังไงข้าก็ไม่ไว้ใจท่านอยู่ดี คนที่ใส่ชุดสีน้ำเงิน ชื่ออะไรบ้าง เจ้าพูดก่อน"
 "ข้าชื่อกุกซอน"
 "พูด ดังๆ"
 "ข้าชื่อกุกซอน"
 "ดังกว่านี้อีก"
 "ข้าชื่อกุกซอน"
 ด้าน ในต๊อกมานได้ยินเสียงก็เรียกคิมยูซิน "หา หึ ท่านคิมยูซินๆ"
 "ว่าไง"
 "ดู เหมือนข้าจะได้ยินเสียงกุกซอน"
 เสียงแทพุงดังขึ้น "ข้าชื่อแทพุงๆ"
 ต๊อก มานดีใจ "หึ หึ ใช่พวกเขาจริงๆ หึ คนของเรามาแล้ว หึ"
 "เดี๋ยว อย่าเพิ่งด่วนดีใจ ไม่แน่อาจเป็นหลุมพรางก็ได้"
 พีดัมบอกกุกซอนให้บอก ชื่อตัวเองเสียงดังๆ อีกครั้ง จนองค์หญิงชอนมยองทนไม่ได้ต้องดุ
 "หึ เลิกเล่นตลกกับเราซะที ไม่แน่ในถ้ำนี้ อาจมีเบาะแสที่เราต้องการ อย่าทำเป็นเล่นได้ไหม"
 พีดัมถาม "โกรธมากหรือไง"
 องค์หญิงชอน มยองกล่าวว่า "เมื่อกี้ เราก็บอกแล้วว่ามาเพื่อจะช่วยท่านคิมยูซิน"
 คิม ยูซินร้องเรียก "องค์หญิง"
 ต๊อกมานออกมาเรียก "องค์หญิง"
 องค์หญิง ชอนมยองกอด "ต๊อกมาน ฮือ"
 พีดัมตกใจ "องค์หญิงหรือ"
 ไอชองรีบสั่ง ลูกน้องให้ไปสำรวจตามเชิงเขา เห็นอะไรผิดปกติรีบมารายงานทันที
 องค์หญิง ชอนมยองมองต๊อกมาน "ไม่เจอหลายวัน ดูเจ้าซูบไปเยอะเลยนะ"
 "หึ เพราะอะไร องค์หญิงต้องเสด็จมาถึงนี่ด้วย"
 "ต๊อกมาน"
 "องค์หญิง"
 องค์ หญิงชอนมยองกล่าวว่า "เจ้าไปเถอะ ไปซะ ทั้งตัวข้า ทั้งเสด็จแม่ และเสด็จพ่อ แม้จะห่วงเจ้านักหนา แต่ก็ไม่อาจช่วยอะไรได้ เราต่างก็จนปัญญา แม้จะรู้ความจริงมาได้พักใหญ่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่เคยรู้สึกทุกข์ใจแบบนี้มาก่อน ถึงจะพบเจ้า แต่ไม่อาจยอมรับเป็นพี่น้องอย่างเปิดเผย ไม่สามารถพูดคุยเล่นหัว แย่งของเล่นหรือเสื้อผ้าเหมือนคนอื่นได้ โตขึ้นก็ไม่ได้แย่งเครื่องประดับ แม้แต่แหวนวงเดียว ควรจะให้เจ้าใส่ หรือให้ข้าใส่ดี เรื่องพวกนี้เราไม่เคยมีมาก่อน"
 "หึ ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันเหมือนพี่น้องคู่อื่น หม่อมฉันคิดว่าองค์หญิง คงยอมสละทุกอย่างให้หม่อมฉัน และหม่อมฉัน ก็จะร้องขอสิ่งนั้น สิ่งนี้ไม่หยุดหย่อน เป็นน้องที่เอาแต่ได้ฝ่ายเดียว องค์หญิงไม่ต้องละอายต่อหม่อมฉันหรอก สิ่งที่ทรงทำมา ก็ถือว่ามากพอ และดีเกินไปด้วยซ้ำ หม่อมฉัน ฮือ ไม่มีอะไรที่จะโทษองค์หญิงอีก"
 องค์ หญิงชอนมยองกล่องให้ "ลองเปิดดูสิ นี่คือเสื้อผ้าของเจ้า ที่เสด็จแม่ทรงตัดให้ นับแต่เจ้าถูกส่งไปอยู่ข้างนอก ทุกชุดเหมือนที่ข้ามีใส่อยู่ พอรู้ว่าเจ้ากลับมาก็ดีพระทัย ไปรื้อชุดพวกนี้ที่อยู่ในตู้และตรัสกับข้าว่า ควรให้เจ้าใส่บ้าง ยังไงก็ต้องให้เจ้าใส่ รับสั่งซักพักก็ทรงกรรแสงไม่หยุด เจ้าลองใส่เร็วเข้า ข้าเอง ก็อยากเห็นเหมือนกัน"
 ต๊อกมานอึ้งไป "หึ"
 องค์หญิงชอน มยองกล่าวกับคิมยูซินว่า
 "เมื่อกี้ ข้าบอกให้ต๊อกมานไปจากที่นี่ซะ โลกนี้คงไม่มีพี่คนไหนเหมือนข้าที่ขับไล่น้องตัวเอง เพราะไม่อาจปกป้องนางได้ ข้ารู้สึกเหลือทนเต็มที ความอดทนของข้าใกล้จะถึงขีดสุดแล้ว ข้าแทบอยากจะ ประกาศตัวเป็นศัตรูกับมีซิลให้รู้แล้วรู้รอดซะ เพราะฉะนั้นท่านคิมยูซิน"
 คิม ยูซินรีบบอกก่อนว่า "องค์หญิงทรงอภัยให้หม่อมฉันด้วย ต่อไป หม่อมฉันคงไม่ได้อยู่กับองค์หญิงอีก หม่อมฉันกับต๊อกมาน จะไปจากที่นี่ทั้งคู่ ใช้ชีวิตที่เหลือ คอยปกป้องดูแลนาง อยู่กับนางจนกว่าชีวิตจะหาไม่"
 องค์หญิงชอนมยองชมเมื่อต๊อกมานใส่ชุด "เจ้าช่างสวยจริงๆ แต่ทำไมทำผมอย่างงั้นล่ะ ในเมื่อใส่ชุดองค์หญิงแล้ว ก็ต้องปล่อยผมด้วยถึงจะเข้ากัน ฮือ"
 "หึ ปกติแต่งเป็นผู้ชายจนชิน เลยรู้สึก ข้าว่า ตำแหน่งองค์หญิงคงไม่เหมาะกับข้าเท่าไหร่"
 คิมยูซิ นว่า "เมื่อกี้ข้าทูลองค์หญิงไปแล้ว ว่าจะพาเจ้าไปจากที่นี่"
 "หึ องค์หญิง คงจะเสียพระทัยมาก บางทีท่านอาจไม่รู้อะไร แต่ข้ารู้สึกอย่างงั้น ว่าองค์หญิง ทรงไว้วางพระทัยท่านมาก"
 องค์หญิงชอนมยองเรียก "ต๊อกมาน"
 "เพ คะ"
 "ถึงวันนี้แล้ว เจ้าจะเรียกข้าว่าพี่ซักคำได้ไหม"
 "หึ ไว้วันหลังเถอะ คราวหน้า หม่อมฉันจะเรียกให้ฟัง"
 องค์หญิงชอนมยองคิด "จะมีคราวหน้าอีกหรือ"
 ต๊อกมานบอกว่า "ที่สำคัญ แม้แต่ท่านคิมยูซิน หม่อมฉันก็จะคืนให้องค์หญิง หึ เพราะรู้ดีว่า เขามีความสำคัญต่อองค์หญิงแค่ไหน หรือแม้แต่ แคว้นชิลลาของเรา ก็มีความหมายต่อเขามาก ตอนนี้ เราแค่ไปจากที่นี่ชั่วคราว ให้เรื่องซาลงหน่อย เพราะถึงอยู่ต่อ หม่อมฉันก็กลัว และรู้สึกอ้างว้าง หึ แต่ว่า ถ้าไปซะก็จะหมดเรื่อง แต่กลับเป็นห่วงองค์หญิงมากกว่า ถึงหม่อมฉันจะไม่ได้สำคัญมากมาย แต่คิดว่าในใจองค์หญิง คงรู้สึกว้าเหว่ไม่น้อย เพราะว่า เส้นทางนี้มันช่างลำบาก และองค์หญิงก็เหมือนอยู่ท่ามกลางความมืดมิด แค่นึกถึงว่าข้างกายองค์หญิงจะไม่มีใครเลย หม่อมฉันก็ไม่สบายใจแล้ว หึ แต่ยังไงก็ไม่ต้องห่วง อีกไม่นาน เขา จะกลับไปหาองค์หญิงอีกครั้ง"
 องค์ หญิงชอนมยองร้องไห้นิดๆ "หึ ฮือ ไม่ต้องหรอก เจ้ากับท่านคิมยูซิน รีบไปก็พอแล้ว อย่าห่วงเลย และจงลืม เสด็จพ่อ ฮือ ทั้งเสด็จแม่และข้า ที่ไม่อาจปกป้องเจ้า จงลืมซะให้หมด อยู่ต่อไปให้ดี เหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง หึ อีกอย่าง ต๊อกมาน หึ ช่างเถอะ อย่าพูดเลย ข้าอยากให้เจ้า อยู่อย่างมีความสุขในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าต้อง มีความสุข ให้มากที่สุดนะ"
 องค์หญิงชอนมยองคิดในใจ "อยู่ให้มีความสุข แทนข้าด้วยนะ"
 ต๊อกมานคิดเช่นกันว่า "ข้าจะทำอย่างงั้นได้หรือ ข้าจะไปกับท่านคิมยูซิน ได้หรือ ฮือ"
 คิมยูซินกล่าวกับไอชอง "ท่านไอชอง นับแต่นี้ ขอฝากองค์หญิงไว้ด้วย ข้า จะพาต๊อกมานไปจากที่นี่"
 "หึ แต่ก่อนจะมานี่ ในวังจะจัดให้ท่านแต่งงานกับองค์หญิง เพราะรู้ว่าท่านจะไป องค์หญิงจึงไม่ได้รับสั่งถึงเรื่องนี้ ท่านต้องคิดให้ดีก่อน อย่างน้อยก็เห็นพระทัยองค์หญิง ที่ยอมเสียสละบ้าง"
 คิมยูซินถอนใจ "เฮ่ย มิน่าพ่อข้าถึงได้มาเอง เพราะเขากับใต้เท้าอึยเจได้ตกลงไว้แล้ว เอาชีวิตต๊อกมาน แลกกับการแต่งงานของข้า"
 "ต่อให้เป็นข้อตกลงระหว่าง ผู้ใหญ่ก็ตาม ท่านก็รู้ว่าในใจองค์หญิงไม่เคยคิดถึงเรื่องการเมือง"
 "ข้า รู้ แต่ก็ควรเห็นใจข้าบ้าง เพราะข้า ไม่อาจทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เต็มใจ"
 กุก ซอนกับแทพุงวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาพวกคิมยูซิน
 ไอชองถาม "ข้างนอกเป็นไงบ้าง"
 กุกซอนรายงาน "เห็นองครักษ์อยู่ทุกที่ กลุ่มละ 6 คน ยืนกระจายกันอยู่"
 แทพุงเสริม "แต่ละกลุ่มยังมีห่อของ คิดว่าน่าจะไว้จุดไฟน่ะครับ"
 คิมยูซินว่า "ถ้ามีเบาะแสก็จะส่งสัญญาณบอกทันที ข้าให้ไปถามทาง ได้เรื่องมั้ย"
 กุก ซอนว่า "ครับ ชาวบ้านบอกว่าให้เลียบไปตามริมน้ำ นี่ครับ ตรงนี้ เป็นทางลัดที่ไม่ค่อยมีใครรู้"
 แทพุงกล่าวต่อ "ทางมันจะคดเคี้ยว คนต่างถิ่นไม่สามารถพบเจอง่ายๆ หรือต่อให้เจอเส้นทางนี้ ก็ไม่อาจหาเราพบได้น่ะครับ"
 องค์หญิงชอนมยองถาม "ถ้าอย่างงั้น ติดต่อเรือได้หรือยัง"
 ไอชองว่า "พะยะค่ะ จ่ายเงินไปเรียบร้อย บอกให้รออยู่ริมฝั่ง และเราได้บอกเส้นทาง ให้เขาเข้าใจหมดแล้ว"
 องค์ หญิงชอนมยองพยักหน้า "ดีมาก พวกเจ้าไปดูทางนั้นไว้ อย่าให้ใครผ่านได้"
แท พุงกับกุกซอนรับคำแล้วออกไปทันที
 องค์หญิงชอนมยองกล่าวว่า "แม้จะมีทางออก เราก็ต้องอำพรางอย่าให้พวกเขาจับได้ซะก่อน"
จบ 23

ซอน ต๊อก 24 

 เพื่อให้ต๊อกมานหลบหนีไปได้โดยสะดวก องค์หญิงชอนมยองจึงทรงให้ต๊อกมานสวมใส่เสื้อผ้าเหมือนนาง และให้คิมยูซินสวมใส่เครื่องแบบขององครักษ์หน่วยบีชอน แต่แล้วทุกคนก็ถูกแทนัมโพลูกชายของมีเซ็งตามล่าหมายเอาชีวิต ทำให้สองพี่น้องต้องแยกจากกันที่ท่าเรือด้วยความอาลัยอาวณ์ต่อกัน
 องค์ หญิงชอนมยองกล่าว "เมื่อไปแล้ว ทุกอย่างที่เกี่ยวกับชิลลา จงลืมให้หมด ไปกับท่านคิมยูซิน ใช้ชีวิตเรียบง่าย ให้มีความสุขเถอะนะ"
 ต๊อกมานได้ แต่คิดและเรียกในใจ "พี่หญิง"
 พีดัมบ่น "เฮ่ย ยังจะกอดอยู่ได้ ไปเร็ว เดี๋ยวไม่ทันนะ โอ๊ย จะอาลัยอาวรณ์อะไรนักหนา เดี๋ยวคนก็ตามมาหรอก"
 องค์ หญิงชอนมยองว่า "ไปเถอะต๊อกมาน รีบไปเร็ว ไปซี"
 แทนัมโพใช้ธนูพิษยิงใส่ องค์หญิงชอนมยอง
 "องค์หญิง ว้าย"
 "องค์หญิง"
 องค์หญิงชอน มยองเจ็บปวด "โอย"
 คิมยูซินร้อง "องค์หญิง หึ ไม่นะ"
 ต๊อกมาน ร้องไห้ "องค์หญิง ฮือ"
 พีดัมสั่ง "พานางลงเรือก่อน เร็ว"
 "ไปเร็ว เข้า หึ"
 "ขึ้นมาเร็ว โอ๊ะ"
 ด้านแทนัมโพเองก็ถูกยิงกลับไป
 ต๊อก มานและพีดัมพากันออกค้นหาสมุนไพรถอนพิษให้องค์หญิงชอนมยองโดยมีคิมยูซินอยู่ ถวายอารักขา องค์หญิงชอนมยองเรียกไว้
 "ฮือ ต๊อก ต๊อกมาน อย่า อย่าทิ้งข้าไป ฮือ อยู่กับข้า อย่าไปไหน ข้ามีเรื่อง จะพูดกับเจ้า ฮือ"
 "ฮือ กลับมาค่อยพูดได้ไหม ข้าจะช่วยพี่ ช่วยองค์หญิง ให้ปลอดภัยแล้วค่อยว่า ฮือ ฮือ"
 คิมยูซินเรียก "ต๊อกมาน"
 พีดัมว่า "แถวนี้น่าจะมีหญ้า "โชตู" ให้เด็ด เอามาโปะที่แผลเป็นการประทังก่อน"
 คิมยูซินเรียก "องค์หญิง"
 องค์หญิงชอนมยองร้องไห้ "ฮือ ฮือ ฮือ"
 หลังจากต๊อกมาน กับพีดัมออกไปแล้ว ไอชองก็นึกได้ถามว่า
 "เขาบอกว่าหญ้าโชตูใช่ไหม"
 คิม ยูซินเห็นด้วย "ใช่ รีบไปหาเร็วเข้า"
 องค์หญิงชอนมยองหอบ "ฮือ ท่านคิมยูซิน ท่านคิมยูซิน อย่าไป ท่านคิมยูซิน"
 "พะยะค่ะองค์หญิง"
 "ฮือ มันเป็น ความรู้สึกที่แปลก ฮือ ข้ากำลัง จะตายแล้วใช่ไหม ฮือ"
 "องค์ หญิง ยังไงก็ต้องเข้มแข็งไว้ก่อน"
 องค์หญิงชอนมยองว่า "ฮือ ไม่ใช่ มันแปลกมาก ฮือ บอกไม่ถูก ฮือ ฮือ ท่านคิมยูซิน"
 "พิษชนิดนี้คงไม่ร้าย แรง ได้ยามาก็จะรักษาได้ แล้วเราจะพาองค์หญิงกลับทันที"
 องค์หญิงชอน มยองทรงเพ้อเปิดเผยความในใจบอกรักคิมยูซิน
 "ฮือ ท่านช่วย จับมือข้าหน่อยได้ไหม ฮือ ท่านคิมยูซิน ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ"
 "องค์ หญิง"
 "ฮือ เดิมทีเสด็จพ่อ คิดจะให้ท่านคิมยูซิน แต่งงาน กับข้าในเร็ววัน นั่น เป็น เหตุผลทางการเมือง ซึ่ง แต่ง เพื่อผลประโยชน์ ของบ้านเมืองเป็นหลัก เพื่อ เพื่อให้ เผ่าคาย่ากับราชสำนัก ผูกพันแน่นแฟ้นขึ้น ฮือ ถึงจะเป็นอย่างงั้น แต่ แต่ว่า ข้าก็ดีใจ ฮือ"
 คิม ยูซินอึ้งไป "องค์หญิง"
 "ข้า มีท่าน อยู่ในใจมานาน ฮือ เพียงแต่ ท่านไม่เคยรู้"
 คิมยูซินอึ้งหนัก "องค์หญิง"
 "แต่วันนี้ แม้จะรู้แล้ว มันก็ สายเกินไป ข้า สำหรับข้าอาจสายไป แต่ต๊อกมานไม่ใช่ นาง เป็นเด็กที่ น่า น่าสงสารนัก เกิด เกิดมาไม่เคย ใช้ชีวิตปกติเหมือนคนอื่น"
 "องค์ หญิง โปรดอย่ารับสั่งอีกเลย หม่อมฉันกลัวว่าพูดเยอะๆ พิษจะยิ่งแพร่กระจายมากขึ้น"
 "ไม่เป็นไร ข้า ข้าจะพูดให้หมด ฮือ ท่าน ต้องดูแล ต๊อกมานให้ดี ให้นาง กลายเป็นผู้หญิง อยู่อย่างมีศักดิ์ศรี ภาคภูมิใจ รู้มั้ย ฮือ ท่านกับนาง ต้องลืมชิลลา และมีซิล ไปให้หมด อย่ากลับมาที่นี่ ฮือ ไปอยู่ไกลๆ ใช้ชีวิตอย่างสงบ รู้มั้ย ฮือ รับปากข้า สัญญากับข้าสิ ฮือ รับปากข้าเร็ว เร็วเข้า พูดสิ รับปากข้าได้ไหม"
 "พะ ยะค่ะ หม่อมฉันให้สัญญา"
 "ฮือ เอานี่ให้ต๊อกมาน ให้นางไว้ ฮือ ฮือ อย่าลืม มอบให้นางด้วย"
 "พะยะค่ะ หม่อมฉันจะให้นาง"
 "ยังมี ชุนชู ลูกของข้า ชุนชู จะทำยังไง ฮือ ลูก ลูกคนนี้ สุขภาพอ่อนแอ มาแต่เล็ก แถมยังใจอ่อน มองโลกในแง่ดี เชื่อคนง่าย ฮือ จนใครๆ ก็อยากตีสนิท เพื่อจะ หลอกใช้เขาหาผลประโยชน์ แล้วจะทำไงดี ฮือ ข้า ฮือ ต๊อกมาน ฮือ ข้าอยากพบนาง ฮือ ฮือ"
 และแล้วองค์หญิงชอนมยองก็สิ้นพระชนม์โดยไม่ได้ร่ำลาต๊อกมาน
 แท นัมโพบาดเจ็บกลับมา ทำให้พวกซอวอนคาดคั้นว่าเขาไปทำอะไรมา
 "ทำอะไร ปล่อยข้านะ ทำไมทำกับข้าแบบนี้ หึ จับข้ามาทำไม โอ๊ะ" แทนัมโพหอบ
 ซอวอน คาดคั้น "เจ้าได้รับคำสั่งอะไรกันแน่ ใครสั่งให้เจ้ามาทำงานแบบนี้"
 โพ จองเสียงเข้ม "แทนัมโพ เจ้าออกจากพื้นที่ที่รับผิดชอบ ทำงานโดยพละการ"
 "ที่ สำคัญเจอต๊อกมานแต่ไม่บอกให้เรารู้"
 "หน้าที่ของเจ้าคืออะไรกันแน่"
 "เจ้า จะทำไงกับต๊อกมาน ยังไม่พูดอีก ถ้าไม่อยากตายก็พูดมาดีๆ ถือว่าเป็นลูกท่านมีเซ็งและเป็นคนสนิทเซจู เลยกล้าทำตามอำเภอใจงั้นหรือ คำสั่งที่เจ้าได้รับ ต้องไม่ใช่มาจากท่านเซจูแน่ เพราะนางบอกข้าไว้ ไม่ให้ใช้ความรุนแรงจนเหตุการณ์ยิ่งบานปลาย ถ้าเจ้าบังอาจทำโดยพละการ โทษของเจ้าก็คือตาย ไหนๆ ก็ต้องรับโทษตาย ไม่ได้กลับไปเมืองหลวงแล้ว บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าใครสั่งให้เจ้าลงมือ"
 แทนัมโพยอมบอก "เป็นคำสั่งของธิดาเทพ รวมถึงพ่อข้า ท่านมีเซ็งน่ะครับ"
 "พวกเขาสั่งให้ เจ้าทำอะไรบ้าง"
 "ถ้าเจอต๊อกมาน ก็ให้เอาชีวิตนางซะ"
 ซอวอนตกใจ "หมายความว่า ฆ่านางงั้นหรือ"
 "ข้าอาบยาพิษไว้ที่ธนู ไม่แน่ว่าป่านนี้"
000000000000

 ต๊อกมานกลับมาทราบว่าองค์หญิงชอนมยองก็สิ้นพระ ชนม์ก็ร่ำไห้อย่างหนัก ต๊อกมานเศร้าโศกเสียใจมากที่นางกลับมาช้าไปก้าวหนึ่ง
 ไอชองกล่าวขึ้นว่า "ไม่ควรให้พระศพขององค์หญิงปล่อยไว้ที่นี่ ข้าจะกลับไปเมืองหลวง จะอัญเชิญพระศพกลับไปด้วยกัน"
 คิมยูซินว่า "แล้วแต่ท่าน"
 "ท่านเองก็อย่าลืม สิ่งที่องค์หญิงรับสั่งไว้ ต้องทำให้ได้ล่ะ ยังไงก็ห้ามลืมเด็ดขาด" ไอชองเตือน
 คิมยูซินถาม "แล้วท่านล่ะ จะทำไงต่อ"
 "เมื่อนำพระศพไปถึงวังหลวง ข้าจะทำงานสุดท้าย สำหรับการเป็นองครักษ์ ต่อไปเราคงไม่ได้พบกันอีก"
 คิมยูซินเห็นเช่นนั้น เหมือนกัน "ใช่ คงเป็นอย่างงั้น"
 ซอวอนออกค้นหาศพของต๊อกมานจนมาพบกับ คิมซอวอน
 "ท่านซอยอนหรือนี่ ทำไมมานี่ได้ล่ะ" ซอวอนทัก
 "ท่านซอวอน"
 "เรา มีงานสำคัญต้องทำ ไว้กลับเมืองหลวงแล้วค่อยคุยอีกที"
 "ข้าอยากให้ท่านพอ แค่นี้"
 "ข้าไม่เข้าใจที่ท่านพูด"
 "ถ้ายังกดดันพวกเขาอีก ข้าก็ไม่รู้ว่าผลจะออกมายังไงบ้าง" คิมซอยอนขู่
 ซอวอนงุนงง "ข้าไม่เข้าใจที่ท่านพูด ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม ถ้ามาเพื่อจะล่าสัตว์ ก็เชิญท่านไปหาความท้าทายให้พอเถอะ"
 "ท่านซอวอน เรื่องบางอย่างเราไม่สามารถคาดการณ์ได้ พอแค่นี้เถอะ"
 "ท่านซอยอน ข้าขอบอกให้หลีกทางเดี๋ยวนี้"
 ยิมจงเห็นไอชอง "นั่น คนๆ นั้น คือท่านไอชองนี่นา"
 ซอวอนมองตาม "ท่านไอชองจริงๆ นั่นแหละ มาถึงนี่ด้วยหรือ"
 ไอชองกล่าวสั้นๆ "นางจากโลกนี้ไปแล้ว"
 "ใครจาก โลกนี้ไป พูดอะไรกันแน่"
 "องค์หญิง องค์หญิง องค์หญิงชอนมยอง สิ้นพระชนม์ไปแล้ว"
 ซอวอนอึ้ง "องค์ องค์หญิงชอนมยอง"
 คิมซอยอนรู้ ก็พลอยตกใจไปด้วย "พูดอะไรน่ะ องค์ องค์หญิงชอนมยองหรือ หา"
 ยิมจง รีบกลับมาทูลรายงานพระเจ้าจินพยองทันที
 อึยเจดุ "เจ้าเอาอะไรมาพูดกันแน่ บอกว่า ใครตายนะ"
 "องค์ องค์หญิงชอนมยองน่ะครับ เสด็จไปเขต "ยีซอ" จนทำให้สิ้นพระชนม์"
 อึยเจ ตกใจมาก "หา"
 พระเจ้าจินพยองตรัสว่า "เจ้า พูดจริงหรือล้อเล่นน่ะ เรื่อง เรื่องแบบนี้จะมาพูดเล่นไม่ได้หรอกนะ"
 "เอ่อ ฝ่าบาท องค์หญิงองค์หญิงชอนมยอง สิ้นพระชนม์ไปแล้วจริงๆ"
 พระเจ้าจินพยองตก พระทัยมาก "หา หึ"
 "ฝ่า ฝ่าบาท"
 "หึ หึ หึ พูดให้ละเอียดกว่านี้หน่อยซิ เพราะอะไร"
 ยิมจงทูลยืนยัน "องค์ องค์หญิงชอนมยองพะยะค่ะ ฮือ สิ้นพระชนม์ไปแล้ว"
 พระเจ้าจินพยองตรัสดุ "อย่ามาล้อเล่นกับข้านะ องค์หญิงชอนมยองน่ะหรือ เพราะอะไร ทำไมนางถึงตายได้ หึ เจ้าบังอาจมาเล่นตลกกับข้าใช่ไหม"
 อึยเจทูลเตือน "ฝ่าบาท สงบสติบ้างเถอะพะยะค่ะ"
 พระเจ้าจินพยองหอบ "ฮึ่ม ไม่จริง คงเป็นการเข้าใจผิดบางอย่าง เป็นไปไม่ได้แน่ ฮือ มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อเกินไป อยู่ดีๆ นางจะตายได้ยังไง องค์หญิงชอนมยองลูกของข้า"
 ขณะที่องค์หญิงมานมยองก็นำเรื่องนี้มาทูลพระ มเหสีมายา
 "คิมฮูหยิน อย่าเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นนะ"
 "ฮือ ขณะนี้พระศพขององค์หญิง กำลังถูกอัญเชิญกลับมาเพคะ ฮือ ฮือๆๆ พระมเหสีๆ ฮือๆๆ ฮือๆๆ พระมเหสีๆๆ มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง ตามหมอมาเร็วเข้า ฮือ พระมเหสี ฮือๆๆ พระมเหสี"
 พระมเหสีมายาทรงหมดสติ หลังจากที่องค์หญิงชอนมยองสิ้นพระชนม์แล้ว
0000000000000000
 พวกมี ซิลทราบข่าวนี้ก็พากันตกใจ มีซิลมือไม้สั่นเทา มีเซ็งกลายเป็นคนวิตกจริต
 ฮา จองตื่นตระหนก "เมื่อกี้เจ้าบอกว่าใครตายนะ ข้าคงไม่ได้หูฝาดนะ"
 "หึ โพจอง เจ้า เจ้าพูดให้ชัดหน่อยได้ไหม"
 "องค์หญิงองค์หญิงชอนมยอง เสด็จไปเขตยีซอ จนสิ้นพระชนม์ไปแล้ว ตอนนี้ พระศพคงอยู่ระหว่างทาง ใกล้จะมาถึงเมืองหลวงแล้ว"
 เซจองเองก็ตกใจไม่น้อย "องค์หญิงน่ะหรือสิ้นพระชนม์ เป็นเพราะอะไรกันน่ะ"
 มีเซ็งเริ่มมีอาการ "นี่มัน เพราะอะไร ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ได้"
 โพจองบอกว่า "รายละเอียดมากกว่านี้ รอให้ท่านพ่อกลับมาก่อน ค่อยรายงานอีกที"
 "เรา แค่อยากรู้ว่า ทำไมอยู่ดีๆ องค์หญิงถึงสิ้นพระชนม์ ช่วยบอกหน่อยซิ" ฮาจองถาม
 "เพราะอะไร เรื่องถึงกลายเป็นแบบนี้ มันเป็นไปได้ยังไง ฮือ"
 มี ซิลที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นว่า "ไปบอกท่านซอวอน ให้ยุติการทำงานทุกอย่างแล้วกลับมาเดี๋ยวนี้"
 "แต่ว่า จนวันนี้เรายังไม่รู้เบาะแสที่แน่ชัดของต๊อกมานเลย"
 "ตอนนี้เราต้องใช้ มาตรการนิ่งเงียบไว้ก่อน เพราะเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมาย และอาจเป็นผลเสียต่อเรา"
 มีเซ็งเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ "หึ แล้วนี่ ข้าจะ ข้าจะทำไงต่อดี เฮ่ย องค์หญิง องค์หญิงองค์หญิงชอนมยองสิ้นพระชนม์ โอ๊ย บ้าชะมัด ทำไมกลับตาลปัตรเป็นแบบนี้"
 ธิดาเทพกล่าวว่า "เฮ่อ เห็นทีว่า ข้าคงต้องวางมือจากงานของราชสำนักซะที"
 ฟากยองชุนก็เสียใจไม่ น้อย "ฮือๆๆ ฮือๆๆ แล้วเราจะทำไงต่อดี ฮือ เป็นเพราะอะไรกัน ฮือ"
 อึยเจ คิดเสียใจกับการกระทำของตัวเอง "องค์หญิง เพราะหม่อมฉันไม่ดีเอง แต่ว่า ยังไงหม่อมฉันก็จะไถ่บาปให้องค์หญิงให้ได้"
 อึยเจกล่าวกับยองชุนว่า "ท่านยองชุน ส่งข่าวไปเมืองสุย เชิญคุณชาย "ชุนชู" กลับมาเดี๋ยวนี้"
 "หึ ถึงขั้นนี้ท่านไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือ ยังจะคิดถึงผลประโยชน์ขั้นต่อไปใช่ไหม"
 "ใช่ เรื่องนี้ข้าควรรับผิดชอบ แต่ว่า ตอนนี้ ยังไงก็ต้องส่งข่าวให้คุณชายชุนชูรู้ก่อน"
 มีซิลสั่งเซ จองให้ยกเลิกทุกอย่างให้หมด เซจองถามว่า
 "ทุกอย่างอะไรกัน"
 "การ ประชุมขุนนางเพื่อจะพิสูจน์ว่าองค์หญิงแฝดมีจริง ให้ยกเลิกไปซะ และช่วงนี้ห้ามเอ่ยถึงเรื่องนี้อีก"
 "ระหว่างไว้ทุกข์ ไม่ควรเอ่ยถึงก็จริง แต่พอไว้ทุกข์จบแล้ว เราก็ต้องหารือถึงเรื่องนี้อีก"
 "ตอน นี้ แม้แต่เหตุการณ์เฉพาะหน้ายังยากจะคาดเดา ไม่ว่าองค์หญิงจะสิ้นพระชนม์เพราะอะไรก็ช่าง เราก็ไม่อาจปัดความรับผิดชอบได้"
 ฮาจองถาม "เราหรือครับ แต่ เรื่องที่เขตยีซอ เป็นความผิดพลาดของท่านซอวอน เกี่ยวอะไรกับเราด้วย ทำไม? ข้าพูดผิดตรงไหนงั้นหรือ เรื่องมันเป็นอย่างงั้นก็เห็น อยู่"
 มีซิ ลเสียงเข้มขึ้น "พอที เลิกพูดได้แล้ว ทุกคนปิดปากตัวเอง รวมถึงลูกน้องด้วย อย่าให้พูดจาส่งเดชไป โดยเฉพาะฮาจอง จะพูดจะจาก็ให้ระวังปากหน่อยรู้มั้ย"
 "ครับ ท่านแม่วางใจได้ แต่ยังไงก็อดสงสัยไม่ได้ ทำไมอยู่ดีๆ องค์หญิงถึงได้"
 เซ จองกล่าวว่า "เราจะทำอย่างเจ้าว่า การประชุมขุนนาง ให้เลื่อนออกไปไม่มีกำหนด ข้าจะบอกขุกนางทุกคน ให้รับรู้ไว้ตามนี้"
 มี ซิลมองน้องชาย "มีเซ็งก็เหมือนกัน"
 "ครับ"
 "เป็นเจ้ากรมพิธีกร เรื่องเกี่ยวกับงานพระศพต้องจัดการดีๆ อย่าให้บกพร่องได้ล่ะ"
 "ได้ครับ พี่ใหญ่"
 "อีกอย่าง ให้คนไปเมืองสุย ส่งข่าวให้คิมชุนชูได้รู้เรื่องนี้"
 "ชุนชูหรือ ทำไมต้องเป็นเราด้วย เอ่อ ฝ่าบาทก็ส่งข่าวไปสิครับ"
 "เราต้องเป็นฝ่ายพาเขากลับมาด้วยตัวเอง รีบไปจัดการเดี๋ยวนี้ จะให้ใครไปดี"
 โพจองกล่าว "ท่านแม่ ถ้าไงข้า"
 มี เซ็งรีบบอกก่อน "พี่ใหญ่ ข้าจะให้แทนัมโพไปเอง"
 โพจองจะค้าน "แต่ว่า"
 มี เซ็งรีบแทรก "พี่ใหญ่ ได้ยินว่าลูกข้ากำลังจะเดินทางกลับมา คิดว่าไม่เกินคืนนี้คงมาถึง แล้วข้าจะให้เขาพาลูกน้องไปเมืองสุยทันที"
 "เอา เถอะ เอางั้นก็ได้ ทุกคนแยกย้ายไปทำงาน"
 มีซิลคิดในใจ "องค์หญิงชอนมยอง ในที่สุดเจ้าก็ช่วยราชสำนักไว้ได้ คราวนี้ ถือว่าเจ้าเป็นฝ่ายชนะ"
 ด้าน พีดัมนำอาหารมาให้คิมยูซินกับต๊อกมาน
 "อ้า ไม่เอาน่า ข้าก็รู้ว่าท่านอารมณ์ไม่ดี แต่ยังไงก็ต้องกินบ้าง เฮ่ย คิดจะทำไงต่อไป"
 "ไม่ ต้องห่วงเราหรอก เจ้าอยากไปไหนก็ไปเถอะ"
 ต๊อกมานตัวสั่น พีดัมมอง "เฮ้ย นี่ นี่ มาดูทางนี้เร็วเข้า โอ๊ย"
 คิมยูซินคลุมเสื้อ "ต๊อกมานๆ เอ่อ เจ้าเป็นไงบ้าง น้ำล่ะ ช่วยเอาน้ำมาหน่อย"
 "น้ำหรือ ได้ๆ เดี๋ยวมา"
 "ต๊อก มาน หึ" คิมยูซินกอดต๊อกมาน
 ในวังหลวงพระมเหสีมายาทรงเสียพระทัยอย่าง มากตรัสกล่าวโทษพระเจ้าจินพยอง
 "เรื่องของเรื่องเป็นเพราะฝ่าบาท"
 "พูด แบบนี้หมายความว่าไง"
 "ถ้าไม่ทรงเป็นพระราชา ถึงเราจะมีลูกแฝด ก็ไม่ใช่ความผิดร้ายแรงอะไร"
 พระเจ้าจินพยองถอนพระทัย "เฮ่ย"
 "บาป กรรมที่เราทอดทิ้งลูกแต่แรกเกิด คนที่ชดใช้กลับเป็นองค์หญิงชอนมยอง ความผิดที่เราก่อไว้ กลับเป็น องค์หญิงชอนมยองช่วยรับกรรมไปจนหมดสิ้น ถ้าทรงยอมสละบัลลังก์ ยกบ้านเมืองให้มีซิลไปปกครองซะ เรื่องนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น"
 "น้องหญิง"
 "ทุกวันนี้ ที่เราสู้กับนาง สุดท้ายก็ไม่เห็นจะได้อะไรซักอย่าง"
 "ที่ข้าทำ เพื่อปกป้องไม่ให้เจ้าถูกมีซิลปองร้ายต่างหาก"
 "ใช่ ถูกต้อง แต่ว่า ต่อไปฝ่าบาทอาจจะ หมดสิ้นหนทาง ไม่สามารถที่จะปกป้องหม่อมฉันได้อีก"
 คิม ยูซินดูแลต๊อกมานที่ไข้ขึ้นสูง
 "หา ต๊อกมาน หึ ต๊อกมานๆๆๆๆ ไข้ลดลงแล้วนี่ รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ย เจ้าป่วยถึงสามวันสามคืน เฮ่อ หลายวันนี้เหมือนตกนรกก็ไม่ปาน ต๊อกมาน ขณะที่องค์หญิงใกล้สิ้นพระชนม์ ยังเป็นห่วงเจ้านัก เพราะเจ้าไม่อยู่กับนาง นางจึงรู้สึกเสียใจ เฮ่อ นางอยากให้เจ้า อยู่ในฐานะผู้หญิงต่อไป ให้เจ้าอยู่อย่างมีศักดิ์ศรี แถมยังว่า เจ้าไม่เคยอยู่เพื่อตัวเองจริงๆ จึงอยากให้คิดใหม่ ลืมชิลลาไปซะ ลืมมีซิล ไปอยู่ที่ๆ แสนไกล เริ่มต้นชีวิตใหม่ ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ข้าอยากให้เจ้าทำตามรับสั่งขององค์หญิง เพราะนางทรงกำชับ ให้เจ้าทำตามให้ได้ ต๊อกมาน"
 "ข้าทำไม่ได้หรอก"
 "อะไรนะ เจ้าพูดอีกทีซิ"
 "คำสั่งของพี่หญิง ข้าทำตามไม่ได้"
 "ต๊อกมาน"
 "ทั้ง ที่เป็นคำเรียกง่ายๆ แต่ข้ากลับไม่ได้เรียกนาง" ต๊อกมานหักหวีทิ้ง
 "เจ้า จะทำอะไรน่ะ"
 "รับสั่งขององค์หญิง ข้าทำไม่ได้ ไม่ใช่ ข้าไม่อยากทำมากกว่า"
 อุปนิสัยของต๊อกมานก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง นางสาบานว่าต้องชนะ จากนั้นนางก็เดินทางกลับซอนาบู

จบ 24




เครดิต : oknation.net/blog/lakorn