ซอนต๊อก 21 

 ชิซูเปิดผ้าปิดตาออกจนพบเห็นแสงสว่างอีกครั้ง และได้เห็นต๊อกมานที่กำลังควบม้าไปกับคิมยูซิน
 "โอ๊ะ เด็กคนนั้น หึ ทำไมมาอยู่นี่ หึ เป็นไปได้ไง"
 ขณะที่ต๊อกมานก็ถามคิมยูซินว่า
 "หึ หึ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ หา มีอะไรก็บอกข้าซี่"
 "เราต้องไปจากที่นี่ หึ ไปก่อนแล้วค่อยเล่าให้ฟัง"
 ด้านธิดาเทพเข้ามาหาพวกมีซิลและถามหาชิซูว่า ไม่ได้มานี่หรอกหรือ
 เซจองย้อนถาม "ทำไม? เขาหายไปอีกแล้วหรือ"
 "ใช่ ค่ะ นึกว่าเขามานี่ก็เลยมาหาดู"
 ซอวอนอาสา "ข้าจะออกไปตามเขาเอง"
 โพ จองเข้ามา "ขอรายงาน ท่านชิซูมาครับ"
 มีซิลสั่ง "ให้เข้ามา เรากำลังหารือเรื่องตามหาโซวาอยู่ ทำไมไม่รู้จักอดทนบ้าง"
 "ท่านเซจู ข้ามองเห็นแล้วครับ" ชิซูบอกทุกคน
 "เจ้ามองเห็นแล้วหรือ"
 "ครับ แต่ว่า สิ่งที่เห็นหลังจากตาหายก็คือ"
 มีซิลสงสัย "คืออะไร"
 "เด็ก คนนั้น องค์หญิงฝาแฝด เด็กอีกคนที่หนีไป"
 มีเซ็งอึ้ง "เฮอะ เดี๋ยว ช้าก่อนๆ ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูด ข้าไม่เข้าใจ ท่านเอาอะไรมาพูด รบกวนช่วยขยายความให้ชัดเจนกว่านี้ได้ไหม"
 "ข้าเห็นองค์หญิงฝาแฝดอีกคน หนึ่ง อยู่ในวังด้วย"
 มีเซ็งตกใจ "ฮ้า อยู่ อยู่ในวัง ท่านบอกว่าอยู่ในวังหรือ เฮ่ย แย่จริง"
 ยิมจงกับไอชองกลับมารายงานใต้ เท้าอึยเจกับยองชุนว่าตามต๊อกมานกับคิมยูซินไม่ทัน
 อึยเจเสียงดัง "ตามไม่ทันหรือ"
 "ขอโทษด้วยครับ"
 ไอชองเสริม "ทันทีที่คิมยูซินออกจากที่นี่ ก็ตรงไปยังตำหนักขององค์หญิง ส่วนต๊อกมานก็ออกจากที่นั่นมาพอดี"
 อึยเจถาม "แน่ใจหรือว่า เขาไปที่ตำหนักองค์หญิงน่ะ"
 ไอชองแปลกใจ "มีปัญหาอะไรหรือครับ"
 "ข้า รู้แล้ว ตอนนี้ พวกเจ้าไปเฝ้าดูคนของหน่วยยองวา อย่าให้ทำอะไร"
 "ใต้ เท้าอึยเจ"
 "บอกแล้วว่าสิ่งที่ทำเพื่อบ้านเมืองของเรา"
 ยองชุนสั่ง "หมดเรื่องแล้วออกไปก่อน"
 "ครับ" ยิมจงไป
 ยองชุนหันมาบอกอึยเจ "แสดงว่าคิมยูซินก็น่าจะรู้อะไรบ้าง"
 "ถ้ามีดพกเป็นของต๊อกมานจริง คิมซูยินก็น่าจะรู้เรื่องนี้เหมือนกัน แต่ฝ่าบาทเคยรับสั่งว่า องค์หญิงแฝดอีกองค์ สมัยก่อนได้สิ้นพระชนม์ไปพร้อมกับมีดนี้ แล้วทำไมต๊อกมานถึงได้ เพราะอะไร"
00000000000000000

 เวลานั้นมี ซิลก็ซักไซ้ชิซูเรื่องเดิมอยู่ว่า
 "นางยังไม่ตายหรือ? เจ้าบอกว่าฝาแฝดอีกคนยังมีชีวิตอยู่"
 "ครับ"
 "แถมยังอยู่ในวังด้วย"
 "ครับ แม้จะแต่งเป็นองครักษ์ ปลอมตัวเป็นผู้ชายก็จริง แต่ดูแล้ว น่าจะเป็นเด็กคนนั้น"
 มีเซ็งถาม "แต่งเป็นองครักษ์หรือ"
 ซอวอนว่า "ไหนว่านางถูกพายุทะเลทรายพัดพาไปแล้ว"
 ชิซูตอบ "ใช่ครับ ตอนนั้นเกิดพายุอย่างหนักจริงๆ แต่ว่า นางกลับมาอยู่ที่นี่"
 ฮาจองว่า "เอ่อ เดี๋ยวก่อน ท่านต้องคิดให้ดีก่อนจะพูดนะ เด็กขนาดนั้น เจอพายุทรายเข้าจะรอดชีวิตได้ไง"
 "เรื่องนี้ ข้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน"
 "ไม่ แน่ว่า ผ่านไปหลายปีจนจำผิดคนหรือเปล่า"
 "ไม่หรอกครับ แม้เวลาจะผ่านไปนาน แต่เค้าหน้าของนาง ทั้งแววตา และริมฝีปาก เห็นชัดว่า คือต๊อกมานแน่นอน"
 "ท่าน บอกว่าใครนะ เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้ท่านบอกว่านางชื่ออะไร"
 มีซิลแปลกใจ "ต๊อกมาน เจ้าบอกว่าชื่อต๊อกมานหรือ องครักษ์ต๊อกมานเนี่ยนะ"
 "ใช่ครับ คือต๊อกมานจริงๆ ชื่อของเด็กคนนั้น ก็คือต๊อกมาน" ชิซูยืนยัน ทุกคนพากันอึ้งและแปลกใจเพราะเข้าใจว่าต๊อกมานเป็นชาย
 มีเซ็งนิ่งคิด แล้วโพล่งว่า "เฮอะ หึๆ เฮ่อๆๆ ข้าพอจะนึกออกแล้ว มีองครักษ์คนหนึ่งหน้าตาสำอางกว่าใครจริงๆ"
 "โธ่เอ๊ย ในบรรดาองครักษ์ของเรา ที่หน้าตาหล่อเหลายังมีตั้งหลายคนแน่ะครับ" ฮาจองว่า
 เซ จองถามขึ้น "แล้วฝ่าบาทล่ะ ทรงทราบเรื่องนี้แต่แรกหรือเปล่า"
 ซอวอนว่า "คิดว่าคงยังไม่ทรงทราบ เพราะหมู่นี้เกิดเรื่องวุ่นในวังหลายอย่าง และคนที่ตั้งหน้าตั้งตาขุดคุ้ยคือใต้เท้าอึยเจ"
 "อึยเจหรือ"
 "ถ้า อย่างงั้น แปลว่าเรื่องทั้งหมดนี้ ต๊อกมานวางแผนคนเดียวหรือไง"
 "ไม่แน่ อาจเป็นอย่างงั้นจริงก็ได้ ท่านเซจู เราคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว โพจองรีบไปจับต๊อกมานมาสอบปากคำหน่อย"
 โพจองรับคำ "ครับ"
 ชิซูเรียก ไว้ "เดี๋ยวก่อน ดูเหมือนนางจะออกจากวังไปแล้ว"
 "หา อะไรนะ หนีไปแล้วหรือ"
 "ใช่ ข้าเห็นนางกับองครักษ์คนหนึ่ง ขี่ม้าออกไปพร้อมกัน และมีอีกสองคนไล่ตามหลัง"
 "ท่านเซจู"
 มีซิลสั่ง "อย่าเพิ่งทำอะไร ขอข้าตั้งสติไตร่ตรองให้ดี ตอนนี้ ให้ทุกคนอยู่เฉยไว้ก่อน อย่าเพิ่งวู่วาม ต้องคิดให้รอบคอบ"
 ใต้เท้าอึยเจมาพบองค์หญิงชอนมยอง
 "จะหาโซวาใช่ ไหมพะยะค่ะ พระมเหสี องค์หญิง ทำไมต้องทรงปิดบังหม่อมฉัน เรื่องใหญ่ขนาดนี้ยิ่งไม่สมควรปกปิด สิ่งที่หม่อมฉันทำก็เพื่อเห็นแก่ส่วนรวม พระมเหสี ยังไม่ทรงเข้าพระทัยความหวังดีของหม่อมฉันอีกหรือ หม่อมฉันช่วงชิงสิทธิ์ที่จะดูแลวังหลวงมาจากมีซิลเพื่ออะไรกัน"
 "ใต้ เท้าอึยเจ"
 "เพื่อพระบัญชาของพระเจ้าจินฮึง ในการปกป้องราชสำนัก แม้จะแลกด้วยชีวิตก็ไม่กลัว ต่อให้ถูกคนรุ่นหลังประนาม หม่อมฉันก็ไม่เคยใส่ใจซักนิด เพราะฉะนั้น ต่อไปอย่าทำอะไรโดยพละการ ขอให้ทรงเห็นแก่บ้านเมืองบ้าง"
 คิมยูซินไปพบแม่ของซียอเพื่อดูแลและขอ ให้ช่วยบางอย่าง
 "อ้าว ท่านคิมยูซิน ทำไมมาถึงนี่ได้คะ" แม่ของซียอทัก
 "ท่าน ป้า หมู่นี้สบายดีหรือเปล่า"
 "หึ หลังจากลูกข้าซียอตายไป ท่านก็ดูแลเรามาอย่างดี จนไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณยังไงดี"
 "อย่าเกรงใจเลย เป็นหน้าที่ข้าอยู่แล้ว"
 "หึ ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณท่านจริงๆ"
 "แต่ ว่า วันนี้ข้ามีเรื่องจะรบกวนท่านบ้าง"
 "เอ่อ ข้าน่ะหรือ จะช่วยอะไรท่านได้"
 "ช่วยฝากจดหมายนี่ ให้กุกซอนหรือแทพุงคนใดคนหนึ่ง"
 "หมาย ถึง เพื่อนสนิทของซียอ กุกซอนกับแทพุงน่ะหรือคะ"
 "ใช่ จำพวกเขาได้ใช่ไหม"
 "อุ๊ย จำได้ค่ะ ทำไมจะไม่ได้"
 "ถ้าเป็นคนอื่นก็ อย่าให้ ยังไงก็ต้องเป็นสองคนนี้เท่านั้น"
 "เอ่อ ได้ค่ะ แค่นี้เรื่องเล็ก ท่านไม่ต้องห่วงนะคะ หึ แหะ"
 ใต้เท้าอึยเจสอบสวนจุปัง กับโกโตอีกว่าเคยเห็นมีดพกมั้ย ทั้งสองยืนยันว่าไม่เคยเห็น อึยเจถามทั้งสองต่อว่า
 "ถ้าอย่างงั้น พวกเจ้าไปรู้จักต๊อกมานได้ยังไง"
 จุ ปังตอบว่า "คือ รู้จักตอน เอ่อ หลายปีก่อน องค์หญิงเสด็จไปวัดยูไลแล้วหายสาบสูญ"
 "ใช่ครับ ตอนนั้นต๊อกมานบอกว่า มาจากที่ๆ ห่างไกล 2 หมื่นลี้ พลัดพรากกับแม่ และ จะตามหาท่านมุนโน เลยดั้นด้นเดินทาง มาถึงแคว้นชิลลาน่ะครับ"
โซวาฟังแล้วร้องไห้ อึยเจแปลกใจ
 "มุนโนหรือ เจ้ารู้จักต๊อกมานใช่ไหม นางก็คือเด็กที่เจ้า พาออกจากวังในสมัยก่อน" อึยเจถามโซวาที่เอาแต่ร้องไห้
 อึยเจคิด "นี่แปลว่าต๊อกมานก็คือ ไม่ใช่ ต๊อกมานเป็นองครักษ์ เป็นผู้ชายต่างหาก"
 อึ ยเจคาดคั้นจุปังกับโกโตว่า ต๊อกมานเป็นผู้หญิงใช่ไหม จุปังยอมรับว่าใช่ แต่เขาเพิ่งรู้
 ยองชุนแปลกใจ "เจ้าบอกว่าไงนะ ต๊อกมานเป็นผู้หญิงจริงหรือ"
 "ใช่ครับ นาง เป็นผู้หญิง เป็นผู้หญิงจริงๆ" จุปังยืนยัน
 โซวาฟังแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ "ฮือๆๆ"
 แม่ ของซียอนำจดหมายไปมอบให้กุกซอนกับแทพุง หลังทั้งสองอ่านเรียบร้อย กุกซอนไปเฝ้าองค์หญิงชอนมยอง ส่วนแทพุงก็บอกว่าจะรีบไปส่งข่าวต่อ
 กุก ซอนจะเข้าพบองค์หญิงชอนมยอง แต่อึยเจกับยิมจงพบแล้วสั่งห้ามเสียก่อน องค์หญิงชอนมยองออกมาพบ
 "ใต้เท้าอึยเจ"
 "องค์หญิง"
 "เขาเป็นคน ที่ท่านคิมยูซินให้มาส่งข่าวถึงข้า ท่านมีสิทธิ์อะไรมาจับตัวเขาไป มานี่เร็ว"
 "ห้ามมีความลับกับหม่อมฉัน ที่สำคัญ องค์หญิงก็ทรงรับปากแล้ว มีอะไรก็พูดต่อหน้านี่แหละ พูดสิ"
 กุกซอน อึกอัก "เอ่อ"
 "คิมยูซินให้เจ้ามาทูลอะไรกับองค์หญิง พูดเร็วๆ"
 กุก ซอนยังมีอาการอึกอัก "เอ่อ คือว่า"
 อึยเจสั่ง "พูดได้เลย"
 "เอ่อ คือ ใต้เท้าอึยเจคิดจะ เอาชีวิตต๊อกมาน ให้องค์หญิงทรงทำอะไรบางอย่าง มีเท่านี้แหละครับ"
 องค์หญิงชอนมยองอึ้ง "เป็นความจริงหรือเปล่า ท่านมีสิทธิ์อะไรมาทำเรื่องแบบนี้"
 "หม่อมฉันเคยทูลองค์หญิงไปแล้ว เพื่อปกป้องราชสำนัก หม่อมฉันยอมที่จะถูกประนาม ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร"
 องค์ หญิงชอนมยองเริ่มโมโห "ต่อให้เป็นอย่างงั้นก็เถอะ ก่อนจะไปถึงบ้านเมือง ยังเกี่ยวพันถึงข้า เกี่ยวพันถึงเสด็จพ่อและเสด็จแม่ด้วย ท่านกล้าดียังไงไม่ทูลเสด็จพ่อก่อน เจ้ากี้เจ้าการทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้"
 อึ ยเจย้อน "ถ้าอย่างงั้น แล้วองค์หญิงล่ะ เคยทูลอะไรต่อฝ่าบาทบ้างมั้ย เรื่องที่ต๊อกมานเป็นขนิษฐาฝาแฝด องค์หญิงเคยทูลฝ่าบาทบ้างหรือเปล่า"
 พระ เจ้าจินพยองเข้ามา "ท่านพูดเรื่องอะไรน่ะ เรื่องที่พูดเมื่อกี้หมายความว่าไง ต๊อก ต๊อกมานคือเด็กคนนั้น นางคือลูกข้าหรือ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เรื่องมันเกิดได้ยังไง"
 อึยเจรีบ ทูล "ฝ่าบาท ยิ่งเป็นเวลานี้ ก็ยิ่งต้องตั้งสติไว้นะพะยะค่ะ"
000000000000

 ด้าน ซอวอนกล่าวกับมีซิลว่า
 "เรารู้แล้วว่า ตอนนี้โซวาถูกกักตัวอยู่ในห้องไต่สวนของกรมวัง ในตำหนัก “ซายัง” น่ะครับ"
 "พา นางมาที่นี่"
 "แต่ว่า ถ้าใช้กำลังไปชิงตัว จะเป็นเรื่องใหญ่หรือเปล่า"
 "ใช่ มันเป็นเรื่องที่เสี่ยงมาก แต่ยังไงข้าก็ต้องการตัวมาให้ได้"
 "ตกลง ข้าจะจัดการให้"
 มีซิลสั่งเพิ่ม "อีกอย่าง ให้จับตาดูทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับต๊อกมาน ที่สำคัญ ไส้ศึกที่เราวางไว้ในทุกหน่วยงาน ก็ให้ทำงานได้แล้ว"
 มีเซ็งถาม "ทุกคนเลยหรือ"
 "ใช่ ข้าต้องสืบให้รู้ว่าตอนนี้ต๊อกมานไปซ่อนตัวอยู่ไหน เข้าใจที่พูดแล้วใช่ไหม"
 ทุกคนรับคำ "ครับ"
 "หลังจากนี้ เราคงต้องเริ่มทำอะไรบางอย่าง"
 เวลาเดียวกันนี้ คิมยูซินก็คุยต๊อกมาน
 ต๊อก มานเอ่ยขึ้นว่า "ไม่ใช่ท่านมีซิล แต่เป็นรับสั่งของฝ่าบาท ที่จะฆ่าข้าใช่ไหม"
 "หึ ไม่ใช่อย่างงั้น"
 "เรื่องที่ตำหนักแทวาทำ ให้รู้ว่า ฝ่าบาทก็เหมือนกัน ไม่ยินดีที่ข้าจะกลับมา"
 "ข้าบอกแล้วว่า ไม่ใช่อย่างงั้น ฝ่าบาทยังไม่ทรงทราบเรื่องนี้ อาจเป็นใต้เท้าอึยเจ สั่งการด้วยตัวเองเพราะความจงรักภักดี เพราะฉะนั้น เจ้าต้องเชื่อใจองค์หญิง ไว้ใจพระมเหสี อยู่กับข้าเพื่อรอฟังคำสั่ง เพราะเราหนีออกจากวังมากระทันหัน ทำให้ข้าไม่ทันเตรียมเงินมาด้วย แต่ส่งข่าวให้ท่านพ่อรู้แล้ว รีบไปเถอะ"
 ด้านแทพุงก็มาพบครอบครัวของคิม ยูซิน คิมซอยอนกับองค์หญิงมานมยองพากันเป็นห่วงบุตรชาย
 "เขาให้เจ้ามา ส่งข่าวเรื่องอะไร"
 "ครับ เอ่อ ข้ามีเรื่องด่วนต้องออกจากเมืองหลวงโดยเร็ว ทำให้ไม่ทันเตรียมตัวเรื่องเงิน เพราะฉะนั้น เอ่อ ขอให้ท่านอย่าบอกคนอื่น เชิญไปพบที่กระท่อมเชิงเขาที่สมัยก่อนไปล่าสัตว์แล้วพักที่นั่นบ่อยๆ น่ะครับ"
 "เจ้าไม่รู้ว่าเขามีเรื่องอะไรหรือ"
 "ครับ หลายวันก่อนเห็นไปเขายอฮัม จากนั้นก็ไม่พบอีก"
 องค์หญิงมานมยองบ่น "ลูกคนนี้ จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ"
 ระหว่างนี้ใต้เท้าอึยเจมาขอพบ
 คิม ยูซินกับต๊อกมานพากันเข้าไปในหมู่บ้าน แล้วก็ต้องตกใจ
 "นี่มัน เกิดอะไรขึ้นน่ะ"
 คิมยูซินว่า "อาจเพราะแถวนี้เกิดโรคระบาดร้ายแรง"
 "ถ้า อย่างงั้น ถังพวกนี้ล่ะ"
 "ชาวบ้านไม่มีโลงศพใส่ เลยเอาศพไว้ในถังก่อน ท่านลุง คนตายขนาดนี้ เพราะโรคระบาดใช่ไหม"
 ชายแก่ตอบว่า "ใช่ครับ เดิมทีแพร่มาจากหมู่บ้านอื่นจนพวกเราก็ป่วยด้วย"
 "ถ้าอย่างงั้น หมู่บ้าน “กึมฮัก” ที่อยู่ถัดไปล่ะ"
 "ที่นั่นยังไม่มีปัญหาน่ะครับ หึ"
 "เฮ่อ งั้นดีแล้ว เรากำลังจะไปหมู่บ้านกึมฮัก เฮ่อ ไปเถอะ"
 ใต้เท้าอึยเจมา คุยกับคิมซอยอนและบอกเรื่องต๊อกมาน
 คิมซอยอนตกใจ "ท่านว่าไงนะ องค์หญิงแฝดอีกองค์ยังอยู่หรือนี่"
 "และนางก็คือต๊อกมาน ซึ่งถูกลูกชายท่านพาหนีไปไม่นาน เพราะไม่ได้เตรียมตัวล่วงหน้า เชื่อว่าคิมยูซินต้องส่งข่าวมาแน่ ท่านซอยอน เรื่องนี้ เกี่ยวพันถึงความมั่นคงของราชสำนักและลูกท่านก็มาพัวพันด้วย"
 "แล้วยัง ไง ท่านจะให้ข้าทำไงกับเรื่องนี้"
 "ให้ลูกท่านกลับมาเร็วๆ และฆ่าต๊อกมานซะ"
 "ใต้เท้า ทำไมโยนเรื่องนี้มาเป็นหน้าที่ข้าล่ะ"
 "อีก หน่อย ข้าจะทูลฝ่าบาท ให้องค์หญิงองค์หญิงชอนมยองกับคิมยูซิน ได้แต่งงานเป็นคู่ครองซะ เพื่อให้มีรัชทายาทองค์ต่อไป เชื่อว่าฝ่าบาทกับองค์หญิงคงไม่มีเหตุผลจะคัดค้าน เพราะฉะนั้น"
 คิมซอ ยอนต่อว่า "จึงต้องแลกกับหัวต๊อกมาน"
 "ตำแหน่งราชบุตรเขย แลกกับหัวของต๊อกมานก็ถือว่าคุ้มค่าแล้วนี่"
 ใต้เท้าอึยเจกลับมาทูลพระ เจ้าจินพยอง
 "ดูเหมือนว่าท่านซอยอน จะได้รับข่าวจากลูกชาย"
 พระเจ้า จินพยองตรัสถาม "ถ้าอย่างงั้น ท่านบอกให้เขาทำไงต่อ"
 "หม่อมฉัน ให้เขาส่งต๊อกมานไปอยู่แผ่นดินใหญ่อันไกลโพ้นซะ ฝ่าบาท ขอให้ทรงเชื่อในความภักดีของหม่อมฉันเถอะ"
 "ข้าเชื่อท่าน เชิญออกไปก่อนเถอะ ข้าเชื่อในความภักดีของท่าน ฮือ เชื่อว่าท่านเป็นคนดี"
 มหาดเล็ก ทูลเมื่อใต้เท้าอึยเจออกไปแล้ว "ฝ่าบาท ทำไมรับสั่งแล้วทรงกรรแสงล่ะพะยะค่ะ"
 "เฮ่อ หึ ใต้เท้าอึยเจ ต้องเอาชีวิตต๊อกมานแน่"
 มหาดเล็กตกใจ "ฝ่าบาท"
 "รู้งี้สู้ข้าตัดใจ ซะ ฮือ ฆ่านางตั้งแต่แรกเกิดดีกว่า ช่างเป็นบาปในใจเหลือเกิน ลูกคนนี้ ฮือ ถ้านางรู้เข้าจะเกลียดข้าซักแค่ไหน"
 ซอวอนนำกำลังคนมาตรวจค้นที่บ้านของ อึยเจ
 ยองชุนต่อว่า "พาคนมาแบบนี้หมายความว่าไง ยังไม่รีบออกไปอีก ท่านซอวอน ท่านกล้าขนาดนี้เชียวหรือ"
 ซอวอนไม่สน "เข้าไปค้นเร็ว นับแต่นี้ไม่ว่าฝ่ายใดบาดเจ็บหรือล้มตาย ก็อาจทำให้เราบาดหมางได้หมด ท่านคิดว่าจะรับผิดชอบไหวหรือเปล่า อยากให้เกิดการนองเลือดในวังหรือไง"
 ยอง ชุนโมโห "หึ ท่านกล้าหรือ กล้าจุดชนวนให้เกิดความบาดหมาง ไม่กลัวตายหรือยังไง"
 ซอวอนไม่สนสั่งการต่อ "เข้าไปเร็ว เอาตัวนางออกไป"
 โซวาถูกจับไปพร้อมกับจุปังและโกโต อึยเจถาม
 "ทำงี้ หมายความว่าไง พาทหารเข้ามาในกรมวัง มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนี้"
 ซอ วอนกล่าวว่า "ถ้าอย่างงั้น ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ทำไมถูกกักอยู่นี่ ท่านช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม ถ้ามีคำตอบให้ข้า ข้าจะไปทันที เราสงสัยว่าหญิงคนนี้ จะเป็นไส้ศึกของแคว้นแพ่กเจ"
 อึยเจเสียงดัง "ไส้ศึกอะไรกัน"
 "จึงต้องไต่สวนความจริงให้รู้"
 ยองชุนโกรธมาก "บังอาจนัก ทำไมพวกเขากล้าทำขนาดนี้ เพราะอะไร"
 ซอวอนกลับมารายงานมีซิ ลว่า
 "ได้ตัวนางในที่ชื่อโซวามาแล้ว"
 มีเซ็งแปลกใจ "อ้อ งั้นหรือ เฮอะ พวกเขายอมให้ง่ายๆ หรือเปล่า"
 "ไม่มีเหตุผลจะคุมตัวก็ต้องให้เรา มา"
 ซอวอนรายงานต่อ "ในห้องไต่สวนนั้นยังพบจุปังกับโกโต ข้าเลยจับสองคนนี้มาด้วย"
 "หา จับพวกเขามาทำไม" ฮาจองไม่เข้าใจ
 ซอ วอนว่า "นอกจากเข้าไปตำหนักแทวาแล้ว พวกเขายังเห็นเหตุการณ์ในห้องสอบปากคำด้วย จึงน่าจะเป็นพยานสำคัญให้เราได้"
 "แล้ว ตอนนี้ จะให้พวกเขาไปอยู่ไหน"
 "ทำตามที่ท่านเซจูสั่ง ให้ไปอยู่ในวัดของใต้ซือวาชอนชั่วคราว"
 "ดี ขอบคุณท่านมาก" มีซิลกล่าว
 ซอ วอนสั่งสายลับจัดการต่อ พร้อมบอกว่าเมื่อถึงที่หมายให้ส่งข่าวผ่านนกพิราบ จากนั้นซอวอนก็มาหามีซิล
 "พอถึงที่หมาย เขาจะส่งข่าวมาให้รู้ทันที"
 "ไว้ ใจได้แน่นะ"
 "อึม เขาเป็นคนของคิมซอยอนที่ถูกเราซื้อไว้ตั้งแต่กลับมาเมืองหลวง จึงน่าจะวางใจได้"
 "ถ้าอย่างงั้น ท่านก็ไปเตรียมกำลังคนให้พร้อม เพื่อรอทำงานเหมือนกัน"
000000000

 คิมยูซินและต๊อกมานพบถ้ำลับ แห่งหนึ่งซึ่งสามารถใช้เป็นที่ซ่อนตัวได้
 "เฮ่อ คืนนี้เราอาจต้องค้างแรมที่นี่"
 ต๊อกมานมองแล้วบอกว่า "ได้"
 "เฮ่อ วันนี้เดินทางทั้งวัน รู้สึกหิวยังไงไม่รู้ ข้าไปหาอะไรให้กินดีกว่า"
 ต๊อก มานเรียก "ท่านคิมยูซิน ข้าคิดไปคิดมา"
 "พอที ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ในเมื่อบอกว่าจะฟังข้า ก็แค่ทำตามก็พอ ถ้าพ่อข้ารู้ข่าวที่ส่งไป ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าคงจะมาถึง แล้วเราก็จะมีเงินใช้ ฉะนั้นระหว่างนี้ เจ้าไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น หึ"
 พีดัมหาวนอน ถามชายคนที่เอาของมาให้
 "มา ดูซิ นี่คือไคกึน เฮ่อ นี่มัน จีคยอง ต้นหญ้าก็มีด้วยหรือ เซซินล่ะ"
 ชาย คนนั้นว่า "คือ ท่านก็รู้นี่นา ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเซซินหรอก ลำพังแค่ที่ได้มาก็หาทั่วภูเขาแล้ว"
 "หึ เดี๋ยวคงถูกอาจารย์ตีอีก หึ ไก่ล่ะ"
 "อ้อ มีจ้ะ แหะ"
 พีดัมกิน  "หึ ถึงว่าคนเราต้องกินเนื้อบ้าง ถึงจะช่วยให้มีแรง ว่ามั้ย หึๆ"
 "ใช่ครับ แหะ"
 "หึ ต้องโทษอาจารย์ข้า เป็นพวกหัวโบราณ"
 "หึ เอ่อ อภัยที่รบกวน คือ เราสองคนรู้สึกหิวข้าว แต่ยังไม่มีเงินติดตัว แต่พรุ่งนี้เช้ามีจ่ายให้แน่ ถ้าไงแบ่งของกินให้หน่อยได้ไหม"
 พีดัมว่า "หึ ข้าคนเดียวยังไม่พอกินเลย"
 คิมยูซินให้คำมั่น "รับรองข้าจะจ่ายเงินให้"
 พีดัมมองผ้าคาดผมและว่า "ข้าไม่ชอบแบ่งของกินให้ใคร หึ ไอ้นั่นสวยดี ขอได้ไหม นั่นแหละ บอกว่าพรุ่งนี้มีเงินจ่ายไง เอามาประกันไว้ก่อน"
 "พรุ่งนี้เที่ยงข้าจะ เอาเงินมาให้ที่นี่ อย่าลืมคืนด้วยล่ะ"
 "ตกลง หึ แหะๆๆ"
 คิมยูซินอ ดบ่นไม่ได้ "เฮ่อ ช่างเป็นคนที่กวนประสาทนัก หึ ขืนคุยนานๆ ข้ากลัวจะอดไม่อยู่ ไว้พรุ่งนี้ได้เงินจากพ่อข้าแล้ว เรารีบไปจากที่นี่เถอะ หึ ถ้าเป็นสมัยก่อน ข้ายังไม่ทันพูดอะไรซักคำ เจ้าคงไปต่อยกับเขาก่อนแล้ว"
 "หึ ตอนนั้น เพราะข้ายังเป็นตัวข้าอยู่"
 พีดัมกลับไปหามุนโน พีดัมถอนใจ
 "อาจารย์ ข้าหายามาได้แล้ว โอ๊ะ โอ๊ย หึ"
 มุนโนดุ "แอบกินเนื้อมาใช่ไหม"
 "ขอ โทษด้วยครับ"
 "หายามาครบหรือเปล่า ข้าบอกว่ายังไงก็ต้องหาเซซินมาให้ได้ พวกนี้ได้แต่ป้องกัน ใช้รักษาไม่ได้หรอกนะ แล้วคนป่วยมากมายจะให้ทำยังไง"
 "เซ ซิน ถูกคนอื่นเก็บไปหมด เราเลยหาลำบากน่ะครับ"
 "การช่วยคนเป็นเรื่อง ยากอยู่แล้ว พรุ่งนี้ตั้งใจไปหาใหม่"
 คิมยูซินคุยกับต๊อกมานว่า
 "ยัง จำวันแรกที่เจ้ามาเป็นลูกน้องข้าได้ไหม วันแรกก็ตามคนอื่นไม่ทัน จนต้องถูกมัดถุงทราย ตอนนั้น ข้ารู้สึกหมั่นไส้ความอวดดีของเจ้านัก เลยแกล้งให้ฝึกหนัก จนกว่าเจ้าจะไม่กล้าเถียงข้าอีก เลยให้ฝึกทั้งวันทั้งคืน แต่ว่า เจ้า ให้ฝึกหนักยังไงก็ไม่เคยย่อท้อ ทำให้ข้าเริ่มมอง ชื่นชมในความมุมานะของเจ้า ที่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เจ้าจะเป็นต๊อกมานคนเดิมอยู่กับข้าตลอดไปได้ไหม ไม่คิดน้อยใจ ไม่โกรธใคร ไม่โทษโชคชะตา กลับมาเป็นต๊อกมานคนเดิมซะ กลับมาอยู่กับข้า สร้างตัวตนที่เข้มแข็งอีกครั้งได้ไหม"
 ต๊อกมานถอนใจ "เฮ่อ เหมือนที่ท่านว่า ข้าก็พยายามจะให้เป็นอย่างงั้น แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกอ่อนแรง เดี๋ยวก็เจ็บปวด เดี๋ยวก็หน้าชา เดี๋ยวก็ต้องกัดฟันทน เดี๋ยวก็ร้องไห้ ซักพักก็อยากแก้แค้นมีซิล ซักพักก็รู้สึกน้อยใจฝ่าบาท เดี๋ยวก็ว่าองค์หญิงน่าสงสาร เดี๋ยวก็รู้สึกละอายต่อท่านคิมยูซิน หึ ทั้งหลายเหล่านี้ คิดไปคิดมาก็คือให้ตัวเอง ไปให้พ้นดีกว่า"
 "ต๊อกมาน"
 "ข้าไม่รู้จะ ทำไงต่อดี หึ"
 คิมซอยอนพาคนมาใกล้ที่คิมยูซินนัดหมาย
 คิมซอยอนว่า "ที่นี่แหละ"
 "ว่าแต่ มาแถวนี้จะให้เราทำอะไรบ้างครับ"
 "หน้าที่ของ พวกเจ้า คือหาทางจับตัวต๊อกมานให้ได้"
 "ต๊อกมานที่ว่า คือลูกน้องของคุณชายใช่ไหมครับ"
 "อีกไม่นาน คิมยูซินจะพาต๊อกมานไปอยู่กระท่อมอีกหลังหนึ่ง จากนั้นคิมยูซินก็จะออกไป ส่วนต๊อกมานจะให้อยู่ในบ้านคนเดียว พอถึงตอนนั้น พวกเจ้าก็เข้าไปจับเขา แล้วพาไปอยู่เมือง “อูซาน” ชั่วคราว แต่ถ้าจับเป็นไม่ได้ ก็ฆ่าซะแล้วตัดหัวเขามาแทน"
 "ทราบแล้วครับ"
 "สำคัญคืออย่าให้คิมยู ซินเห็นพวกเจ้า จะลงมือก็ต่อเมื่อ ต๊อกมานอยู่คนเดียวแล้วค่อยจับเขา เข้าใจมั้ย"
 "ครับ"
 "ทุกคน แยกย้ายไปเฝ้าแถวนี้ไว้"
 จากนั้นคิม ซอยอนก็ไปพบคิมยูซิน
 "หึ เฮ่ย เจ้ากำลังทำอะไรอยู่นี่"
 "เป็นรับ สั่งขององค์หญิงให้พาต๊อกมานออกจากวัง แต่เพราะความเร่งรีบเลยไม่ทันได้เตรียมตัวน่ะครับ ต้องรบกวนท่านพ่อ ข้ารู้สึกเกรงใจนัก"
 "องค์หญิงให้ทำอะไร"
 "เอ่อ ให้เราไปตามหาท่านมุนโน ได้ยินว่ามีคนเห็นเขาอยู่แถวนี้"
 "เอาเถอะ เข้าใจแล้ว เฮ่อ แถวนี้มีกระท่อมร้างสำหรับพวกนายพราน ถ้าไปเก็บกวาดหน่อย คิดว่าน่าจะอยู่ได้ ไม่มีปัญหา ช่วงนี้เจ้าก็ไปอยู่ก่อน จนกว่าจะทำงานเสร็จ"
 "ได้ครับท่านพ่อ"
 "อีกอย่างพ่อรู้จักข้าหลวง ที่อยู่ในมณฑลนี้ ไว้จะแนะนำให้เจ้า ยังไงให้พวกเจ้าอยู่ตามลำพัง พ่อก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าได้รู้จักเขา ขาดเหลืออะไรจะได้ช่วยกัน เจ้าพาต๊อกมานไปอยู่กระท่อมนั่นก่อน ค่อยมาหาพ่อละกัน"
 "ครับ ว่าแต่ ท่านพ่อมาคนเดียวหรือเปล่า"
 "อึม ใช่ พ่อรู้ว่าเรื่องนี้เป็นความลับ เลยมากับพ่อบ้านสองคน"
 "หึ ครับ"  คิมยูซินบอกกับต๊อกมานว่า "อาจต้องเก็บกวาดหน่อย แต่อยู่ชั่วคราวคงไม่มีปัญหา หึ เจ้าจะเข้าไปงีบหน่อยมั้ย เมื่อคืนเห็นไม่ได้นอนเลย ข้าจะไปพบข้าหลวงที่ดูแลแถบนี้ ขากลับจะแวะซื้อของใช้จำเป็นมาให้เจ้า เข้าไปพักก่อน"
 "ได้"
 "ต๊อกมาน อยู่คนเดียวอย่าคิดฟุ้งซ่านล่ะ"
 ซอ วอนได้รับการส่งข่าวก็รีบบอกมีซิล
 "ท่านเซจู สืบรู้ที่อยู่ของนางแล้ว"
 "ไป อยู่ที่ไหน"
 "ในเขต “ยีซอ” เป็นหมู่บ้านชื่อกึมฮัก"
 "ข้าอยากให้ ท่านไปดูด้วยตัวเอง พาโพจองกับซกพุงไปทำงานด้วย"
 ซอวอนรับคำ "ได้"
 "ไม่ ว่ายังไงก็ต้องจับตัวกลับมาให้ได้"
 "เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง"
 พีดัมจะ ไปพบคิมยูซิน แต่เจอทหารก็เข้าไปถาม จนทหารเห็นผ้าคาดผม
 "ผ้าคาดผมของ คุณชายนี่"
 "เจ้าไปเอามาจากไหน"
 "มีคนให้มา แลกกับค่าเนื้อไก่"
 "เนื้อ ไก่อะไร"
 พีดัมยิ้ม "แหะ คืนให้ข้าเถอะ"
 "เดี๋ยว บังอาจนัก พูดมาตรงๆ อย่าเล่นลิ้น"
 "คืนให้ข้าเดี๋ยวนี้นะ มันเป็นของๆ ข้า เอามาเร็ว จะมาแย่งได้ไงน่ะ"
 "ยุ่งจริง ยังไม่ถอยไปอีก"
 "เจ้าหนุ่ม นี่พูดไม่รู้เรื่องแฮะ"
 "โอ๊ะ โอย เอาคืนมานะ นั่นเป็นค่าเนื้อไก่ของข้า โอ๊ย โอย" พีดัมถูกซ้อม "นั่นเป็นค่าเนื้อไก่ของข้าจริงๆ โอ๊ย ฟังก่อนซี่ โอ๊ย เดี๋ยว ข้าเจ็บแล้วนะ พอที บอกให้หยุดไงเล่า มาซ้อมข้าทำไม โอ๊ย พวกป่าเถื่อนนี่ บ้าจริง คนมากรังแกคนน้อยนี่ โอ๊ย พอได้แล้ว ข้าจะตายแล้วนะ"
 ผู้ช่วย คิมซอยอนเข้ามา "พวกเจ้าทำอะไร เราจะทำงานแล้วนะ"
 "แต่ว่า เจ้าหมอนี่"
 "มัน มีที่คาดผมของคุณชายน่ะครับ"
 "รีบไปทำงานเร็ว คุณชายไปข้างนอกแล้ว ไปล้อมกระท่อมนั่นไว้ก่อน จะได้ทำงานให้เสร็จ เร็วเข้า"
 พวกทหารรีบไป พีดัมมองตาม "โอย โธ่ หึ เฮ่ย หึ เจ้าพวกสารเลวนี่ หึ"
 คิมซอยอนบอกลูก ชายเรื่องที่ให้คนจัดการกับต๊อกมาน ทำให้คิมยูซินอึ้ง
 "ว่าไงนะครับ ข้าไม่เข้าใจความหมายของท่าน"
 "สิ่งที่พ่อทำ เพื่อจะช่วยเจ้า"
 "เพราะ หวังดีต่อข้า ถึงให้คนอื่นไปตายก็ไม่ว่าหรือครับ หึ ท่านทำแบบนี้ได้ไง ทำได้ไง"
 "พ่อทำก็เพื่อปกป้องเจ้า และเพื่อวงศ์ตระกูลของเรา ทำไมไม่ยอมเข้าใจซะที"
 "ฆ่าข้าดีกว่า ถ้าไม่อยากให้ข้าออกไป ก็เชิญฆ่าข้าเดี๋ยวนี้"
 "ถึงเจ้าไปตอนนี้ ก็ช่วยอะไรไม่ได้อีก ป่านนี้งานคงจบไปแล้ว"
 ผู้ช่วยคิมซอยอนเข้าไปหาต๊อกมาน
 "ต๊อกมาน จงตามเราไปซะดีๆ เราได้รับคำสั่ง ถ้าขัดขืนก็ฆ่าได้ทันที"
 "หึ ข้าอยากรู้ว่าเป็นคำสั่งใคร คำสั่งของฝ่าบาท หรือว่าท่านซอยอน"
 "ไป เถอะ"
 "หึ ข้าไม่ไปหรอก หึ"
 ผู้ช่วยคิมซอยอนสั่ง "จัดการ"
 พี ดัมที่โกรธแค้นอยู่เข้ามา "นี่ ท่านทั้งหลาย มาคุยกับข้าหน่อยซิ"
 ทหาร สู้ พีดัมเองก็กำลังโมโห "ข้าจะฆ่าพวกเจ้าซะ"
 ต๊อกมานตกใจ
จบ 21

ซอน ต๊อก 22 

 พีดัมช่วยเหลือต๊อกมานรอดพ้นจากการรังควานของพวกทหารของ ผู้ช่วยคิมซอยอน พอดีกับคิมยูซินมาถึง
 "ไม่เป็นไรใช่ไหม"
 ต๊อกมาน ว่า "ใช่ ข้าไม่เป็นไร"
 พีดัมว่า "หึ หึ นี่ เจ้าเนื้อไก่ เอาคืนไป"
 คิม ยูซินกล่าว "เฮ่อ ข้าเข้าใจผิด ขอโทษด้วยนะ"
 พีดัมทวง "ค่าเนื้อไก่ล่ะ เอามาก่อนสิ"
 "หึ เงินหรือ ข้ายังหาไม่ได้เลย"
 "หลอกข้าหรือ"
 "หึ หึ เอานี่ไปขายซะ น่าจะพอกับค่าเนื้อไก่"
 พีดัมดมกลิ่น "ฮ่า หนังวัวแท้ซะด้วย แหะๆๆ งั้นก็ได้ ว้า เฮ่ย กลับไปโดนอาจารย์ตีอีกแล้ว เซ็งจัง"
 คิมยูซินตัดบท "สรุปก็คือขอบคุณมาก เจ้าพักอยู่ไหนน่ะ"
 "ข้า หรือ อยู่ไม่เป็นที่หรอก แต่ตอนนี้อยู่หมู่บ้านยางจี ถ้าจะตอบแทนข้า ช่วยหาเซซินมาให้หน่อยสิ"
 "เซซินหรือ"
 "เพราะช่วงนี้มีโรคระบาด ทำให้เซซินหายาก คิดแล้วก็ปวดหัว หึๆ หึ ว่าแต่ เพลงกระบี่ท่าน ร้ายกาจไม่เบานะนี่ หึๆ เจ็บชะมัด หึ"
 คิมยูซินบอกต๊อกมาน "รีบไปเร็วเข้า"
 "หึ เราจะไปไหนได้อีก"
 "ไปจากที่นี่ก่อนแล้วค่อย ว่า"
 คิมซอยอนรับรายงานจากผู้ช่วยก็อึ้ง
 "งานล้มเหลวหรือ"
 "ขอ โทษด้วยครับ จู่ๆ มีหนุ่มคนหนึ่งมาแทรก"
 "มีคนมาแทรกหรือ มันเป็นใคร"
 "ข้า ก็ไม่รู้มันเป็นใคร แต่ว่า นานปีทีหนจะเจอคนที่ฝีมือเยี่ยมขนาดนี้ เพลงกระบี่ที่เขาใช้ คล้ายกับหน่วยฮูกุกขององครักษ์ยิมจง"
 "ถ้าอย่าง งั้น จะเป็นคนของยิมจงหรือเปล่า"
 "ปัญหาอยู่ที่ว่า ฝีมือเขาร้ายกว่ายิมจงหลายเท่า"
 "มีคนแบบนี้ด้วยหรือ ถ้างั้น จะเป็นคนของมีซิลหรือเปล่า"
 "แต่งตัวเหมือนชาวบ้าน พูดจาเอะอะมะเทิ่ง ไม่เหมือนคนของนางซักนิด"
 โพจองไปติดต่อให้ข้าหลวงช่วยจัดที่พักให้ซอ วอนที่หมู่บ้านยางจี ข้าหลวงตกใจเพราะตอนนี้มีโรคระบาด
 ซอวอนว่า "ไส้ศึกที่อยู่กับคิมซอยอน จนป่านนี้ยังไม่มีข่าวอีกหรือ"
 โพจองตอบว่า "คิดว่าเดี๋ยวคงมาครับ มีข่าวเมื่อไหร่จะรายงานให้ทราบทันที"
 "ซกพุง ส่งคนไปเฝ้าหมู่บ้านทุกแห่ง สังเกตคนแปลกหน้าที่เข้าออก"
 ซกพุงรับคำ "ครับ"
 "ดูให้ดี แม้แต่หนูซักตัวก็อย่าให้คลาดสายตา"
 ต๊อกมานได้รับ ความสะเทือนใจเป็นอันมกเมื่อรู้ว่าคิมซอยอนคิดกำจัดนาง
 ต๊อกมานเรียก "ท่านคิมยูซิน"
 "ว่าไง"
 "ท่านกับพ่อมีปัญหาอะไรหรือเปล่า"
 "หมาย ความว่าไง"
 "กลุ่มคนที่มาเมื่อกี้ ข้าเห็นคนหนึ่งเป็นผู้ช่วยของพ่อท่าน นี่แปลว่าแม้แต่ใต้เท้าคิม ก็คิดจะฆ่าข้างั้นหรือ เขาบอกว่าจะฆ่าข้า หึ ตอนนี้ไม่เพียงแต่มีซิล ทุกคนก็อยากให้ข้าตายหมด"
 "เลิกพูดซะที หึ อย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้เลย ไว้อีกซักพัก วันหลังค่อยคิดได้ไหม คนของหน่วยยีวา หึ มีซิลก็เริ่มเคลื่อนไหวเหมือนกัน"
 "หา"
 "ไปเร็ว"
 คิม ยูซินและต๊อกมานต้องการหลบหนีมีซิล อิกเจและพวก ตลอดจนการคุกคามของคิมซอยอน
 ต๊อกมานหอบ "เดี๋ยว ขนาดหมู่บ้านยังมีคนเฝ้า แสดงว่าทางสัญจรถูกปิดกั้นหมดแล้ว เราอย่าหนีอีกเลย หึ หลับหูหลับตาไปไหนไม่รอดหรอก เราจะไปไหนแน่"
 "ไม่งั้นจะนั่งรอความตาย หรือ หึ มีที่หนึ่งที่จะไปได้ หึ" คิมยูซินดุ
 ทั้งสองจึงพากันไปซ่อนตัว อยู่ที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง
 ต๊อกมานมอง "หึ กลับมาหมู่บ้านยางจีทำไมอีก ไหนว่าเกิดโรคระบาดหนัก ชาวบ้านตายเป็นเบือไม่ใช่หรือ"
 "เพราะอย่างงี้ถึงต้องมา ทางนี้คงไม่มีใครมาตรวจ พวกองครักษ์ก็ไม่กล้ามาส่งเดชด้วย"
 "แต่ว่า"
 "ใช่ เจ้าพูดถูกแล้ว ทั้งมีซิลและฝ่าบาทต่างก็ต้องการตัวเจ้า แม้แต่พ่อข้าก็ตามมาถึงที่นี่ ตอนนี้ไม่มีใครช่วยเราได้อีก นอกจากเราสองคนเท่านั้น"
 "แล้วยังไง"
 "ที่จะช่วยเราได้ ก็มีแต่เราสองคน เพราะฉะนั้น ถ้าเรายอมแพ้ซะ เราก็จะตาย หึ เฮ่อ สำหรับข้าไม่ยอมง่ายๆ อยู่แล้ว แต่ว่า ถ้าเจ้ายอมถอดใจ ข้าจะยิ่งมีภาระหนักขึ้น ฉะนั้น เจ้าอย่ายอมแพ้เลยนะ"
 ทหารมารายงานคิม ซอยอนว่า
 "ท่านคิมยูซินเข้าไปในหมู่บ้านยางจีครับ"
 "หมู่บ้านยางจี หรือ"
 ผู้ช่วยกล่าวว่า "กำลังมีโรคระบาด คนตายเยอะมากเลยครับ"
 "ยัง ไงก็ตามแต่ เมื่อคิมยูซินอยู่กับต๊อกมาน เราก็ต้องระวังไว้ อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม"
 "ถ้าอย่างงั้น ต่อไปจะทำไงดีครับ"
 "ด้วยนิสัย ของลูกคนนี้ เขาต้องช่วยต๊อกมานสุดชีวิตแน่ อย่าเพิ่งทำอะไรวู่วาม ไปคอยสังเกตการณ์อยู่แถวนั้นก่อน" คิมซอยอนสั่ง
000000000000

 พี ดัมกลับมาหามุนโนในสภาพมอมแมม
 มุนโนว่า "ทำไมไม่ได้เซซินมาอีก แล้วทำไมเสื้อผ้าถึงเปื้อนเลือด ไปสู้กับใครมา"
 "ไม่ได้สู้หรอกครับ แต่ทำเพื่อช่วยคนอื่น พอดีเห็นคนถูกรังแก ข้าเลยเข้าไป ช่วย"
 "ช่วยคน หนึ่งแต่ฆ่าอีกหลายคนใช่ไหม"
 "เพราะพวกเขาจะรังแกคนที่อ่อนแอกว่า"
 "สรุป ก็คือฆ่าคนใช่ไหม"
 "ที่ฆ่าคน เพราะความจำเป็นน่ะครับ"
 "เหตุผลแค่ นี้ไม่จำเป็นต้องฆ่าคนเสมอไป คนอย่างเจ้าเคยช่วยคนจริงจังด้วยหรือ เจ้าเคยสงสารคนอื่นที่ไหนกัน คงเพราะโมโหเรื่องอะไรถึงไปฆ่าคนมากกว่า"
 "ไม่ ใช่น่ะครับ ข้าทำเพื่อจะช่วยคนๆ หนึ่งจริงๆ"
 "ยังจะเถียงอีก"
 "ข้า พูดจริงนะครับ"
 คิมยูซินกับต๊อกมานตามพีดัมเข้ามา "ขอรบกวนหน่อย"
 "หึ สองคนนี้แหละครับ ที่ข้าเดือดร้อนก็เพื่อจะช่วยพวกเขา เรื่องเมื่อกี้ ช่วยข้าอธิบายหน่อยสิ ลืมแล้วหรือ ข้าช่วยเจ้าไว้ไง จริงมั้ย"
 "เอ่อ ใช่ เขาช่วยชีวิตข้าไว้จริงๆ"
 มุนโนไม่สนบ่นต่อ "คนไข้มีแต่เพิ่มขึ้นทุกวัน ถ้าไม่ดูแลดีๆ เชื้อโรคจะยิ่งแพร่กระจาย ยังไงก็ต้องหาเซซินมาให้มากล่ะ"
 "ครับ ข้าทราบแล้ว" พีดัมรีบออกไป
 มุ นโนบอกคิมยูซินกับต๊อกมาน "ที่นี่เกิดโรคระบาดหนัก พวกเจ้ารีบไปซะ"
 คิม ยูซินกล่าวว่า "เรามีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ครับ"
 พีดัมพยายามไปขอเซ ซินจากเถ้าแก่ร้านยา แต่เถ้าแก่ไม่ยอมให้เพราะพีดัมไม่มีเงินจ่าย แถมโดนโพจองจับตัว
 "ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย จับมาทำไมน่ะ"
 "หนอ ย เจ้านี่ช่างไม่มีมรรยาทจริง"
 "เพราะคนในหมู่บ้านยางจีป่วยเป็นโรคระ บาด ข้าต้องการเซซิน เลยไปตื๊อคนขายยาน่ะครับ"
 ซอวอนถาม "เจ้าอยู่ในหมู่บ้านนั้นหรือ"
 "ก็ไม่เชิงอย่างงั้นหรอกครับ แต่พอดีอาจารย์ข้าผ่านมา เห็นชาวบ้านล้มตายยังกะใบไม้ร่วง เลยบอกว่าจะอยู่รักษาหน่อย"
 ซอวอนชม "น่านับถือในน้ำใจ น่าชื่นชมมาก ว่าแต่ เจ้าอยู่ในหมู่บ้านนั้น เห็นผู้ชายสองคนแต่งชุดองครักษ์ไปป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นหรือเปล่า"
 "เอ่อ ไม่มีครับ ไม่เคยเห็น"
 "ข้าจะให้ในสิ่งที่เจ้าต้องการ เห็นว่าอยากได้เซซินไม่ใช่หรือ"
 "เอ่อ หมายความว่า"
 "ข้าจะให้เซซิ นแก่เจ้า แลกกับเด็กหนุ่มคนนั้น"
 "เด็กหนุ่มคนนั้น คนไหนหรือครับ"
 "คน ที่แต่งชุดองครักษ์ หน้าตาหล่อเหลาดูคล้ายผู้หญิง อีกคนที่หน้าดุ ข้าไม่ต้องการ ให้เวลาสามวัน ข้าจะมอบเซซินเป็นจำนวนมากให้แก่เจ้า ขอเพียงมอบตัวหนุ่มคนนั้นออกมา"
 คิมยูซินกำลังผ่าฟืน ต๊อกมานเข้ามาเรียก
 "ท่านคิมยูซิน"
 "เฮ่อ อย่ามาชวนคุยให้มาก ผ่าฟืนไว้ให้คนป่วยเถอะ"
 "ท่านไปจากที่นี่เถอะ ไม่มีเหตุผลที่ต้องมาลำบากกับข้าด้วย เห็นแก่ข้าคนเดียวเป็นศัตรูกับพ่อมันไม่คุ้มหรอกนะ"
 "เฮ่อ เจ้ามีความอดทนแค่นี้เองหรือ"
 "หึ ใช่ ข้ารู้สึกเหลืออดเต็มที"
 "เฮ่อ ต๊อกมาน"
 "ที่แล้วมา ข้าไม่เคยคิดว่า ตัวเองจะยอมแพ้อะไรง่ายๆ แต่คราวนี้ ข้าอยากวางมือจากทุกอย่างจริงๆ"
 คิมยูซินมอง "หึ"
 "ให้ คนที่ตายเพราะข้า หึ มีแม่คนเดียวก็พอแล้ว ฮือ ท่านคิมยูซิน ท่านก็ทำเพื่อช่วยข้าเหมือนกัน แต่ว่า ข้ากลัวว่าหลังจากช่วยข้าแล้ว ท่านจะตายเหมือนแม่ข้าด้วย ถ้าเป็นอย่างงั้นอีก ข้าจะรู้สึกเกลียดตัวเองมากขึ้น ให้ตายอีกร้อยครั้งก็ไม่พอชดเชย โปรดอย่าให้ข้ารู้สึกอย่างงั้นอีกเลย ท่านรีบไปเถอะนะ"
 "ข้าไม่อยากฟัง เจ้าเพ้อเจ้อ"
 "ท่านคิมยูซิน หึ"
 "หึ ไม่เอาไหนจริงๆ วันๆ คิดแต่เรื่องไร้สาระ หึ ใช่ ตอนนี้มีแต่คนอยากจับเจ้าทั่วบ้านทั่วเมือง ใช่แล้วจะทำไม กลัวแล้วใช่ไหม คิดจะหนีหรือไง"
 "หึ ถึงสู้ต่อก็ไม่รู้จะทำไงดี จะหลบหนีก็ไม่มีที่ปลอดภัยให้ไป"
 "ถึงบอกว่า ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่านด้วย เพราะตอนนี้ เจ้าไม่มีทางเลือกอีกแล้ว"
 "หึ ท่านก็ไปซะสิ ท่านยังมีทางเลือกอีกตั้งเยอะ"
 "แต่ข้าเลือกเจ้า"
 มุนโนเห็นฝีมือ ของคิมยูซินก็ถามว่าเขาชื่ออะไร คิมยูซินอึ้ง
 มุนโนเสียงดุ "ไม่มีอาจารย์สอนหรือ ที่แท้ใช้วิธีฝึกด้วยตัวเอง กว่าจะมาถึงขั้นนี้ไม่ง่ายเลยนะ"
 "ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านพูด"
 "เร็วๆ นี้ เคยประลองกระบี่กับใครหรือเปล่า หึ เท่าที่ดู เจ้ายังไม่รู้ฝีมือตัวเองเท่าไหร่"
 ด้านต๊อกมานก็คิด "นี่เป็นถุงใส่สารหนู จะช่วยให้เราไปจากโลกนี้ซะ"
 คิมยูซินถามพีดัม "นี่เป็นหมู่บ้านกันดารไม่ใช่หรือนห ทำไมมีเรือนจำด้วยล่ะ"
 พีดัมว่า "เมื่อก่อนจับโจรป่าได้ จะมาขังที่นี่ก่อน พอมีโรคระบาดก็เลยเผ่นหนีหมด อาจารย์เลยกันไว้เป็นที่รักษาผู้ป่วยอาการหนัก ทำความสะอาดหน่อย เอาฟางไปปูก็นอนได้แล้ว"
 คิมยูซินว่า "ให้คนไข้ นอนในคุกน่ะหรือ"
 "ถึง ขั้นนี้จะคิดอะไรมาก มีให้นอนก็นอนไปเถอะ ถ้าอยากอยู่นี่จริง ก็ต้องทำงานหน่อย ช่วยหน่อยนะ แหะ" พีดัมตัดบท
 คิมซอยอนกับผู้ช่วยเห็น ซอวอนก็พากันตกใจ
 "แสดงว่าความลับรั่วไหลไปถึงพวกเขา"
 "ที่สำคัญคือ มีซิลก็เริ่มลงมือด้วย อย่าให้ต๊อกมาน ตกไปอยู่ในมือมีซิลหรือพวกของนางเด็ดขาด ถ้าให้มีซิลจับได้ สู้ฆ่าเขาซะดีกว่า"
 พีดัมหลอกล่อเพื่อจะจับต๊อกมานกับคิมยูซินเข้าไปขัง ไว้ คิมยูซินโมโหมาก
 "เลวมาก ใครสั่งให้เจ้าทำแบบนี้ เปิดประตูนะ อย่าเพิ่งไป นี่ ปล่อยข้าก่อนสิ หึ บอกให้เปิดประตูไง ไม่ได้ยินหรือ หึ เจ้าจะทำอะไรน่ะ หึ เจ้าต้องการอะไรแน่ บอกข้ามาก็ได้ เปิดประตูเดี๋ยวนี้ บอกให้เปิดไง อย่าทำบ้าๆ นะ หึ จะทำอะไรกันแน่ เปิดประตูเดี๋ยวนี้"
 พี ดัมว่า "ขอโทษด้วยนะ"
 ต๊อกมานถาม "เพราะใคร จะจับข้าไปมอบให้ใคร"
 "อึ ม ใครหรือ ไม่รู้สินะ หึ แต่จะถามให้ หึ แต่เจ้าก็ไม่ต้องเจ็บใจหรอก มีประมาณ 200 คนได้ ที่เจ้าจะช่วยพวกเขา คนไข้ 200 ลบเจ้าไปหนึ่งคน ก็เหลือ 199"
 คิมยูซินกับต๊อกมานต้องถูกขัง คิมยูซินหอบพลางถามต๊อกมานที่นั่งนิ่งๆ ว่า
 "นั่งคิดอะไรอยู่เล่า ช่วยตัวเองหน่อย พยายามแก้เชือกให้ได้"
 "เราจะไปทางไหนดี ข้ากำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ถ้าถูกคนของมีซิลจับไป ถึงไม่เอาชีวิตข้าทันควันก็จริง แต่จะส่งผลถึงฝ่าบาทและองค์หญิงแน่นอน ถ้าถูกคนของฝ่าบาทจับได้ ข้าอาจจะตายเดี๋ยวนั้น แต่ก็ทำให้หลายคนโล่งอกไปที สรุปความหมายก็คือ ข้ามาที่นี่เพื่อรนหาที่ตาย"
 "ต๊อกมาน"
 "หึ ข้าทำให้แม่เสียชีวิตต่อหน้า ดิ้นรนให้ตัวเองรอดจากทะเลทรายมา ถูกท่านสั่งให้ฝึกหนักเหมือนแกล้ง อยู่ในสนามรบก็ฆ่าคนเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด แต่ทั้ง หมดนี้ไม่มีความหมายทั้งนั้น ถ้าข้ายังอยู่ต่อ ไม่ว่ากับองค์หญิง หรือต่อท่านก็ตาม หรือแม้แต่ฝ่าบาทกับพระมเหสี แม้กระทั่งพ่อของท่าน ก็ล้วนแต่เป็นเสี้ยนหนาม"
 "ต๊อกมาน อย่าคิดแบบนี้ได้ไหม นี่ไม่ใช่นิสัยเจ้า เข้มแข็งหน่อย ทำใจให้หนักแน่น"
 ต๊อกมานกล่าวว่า "ทำยังไงล่ะ ต้องทำไงถึงจะเข้มแข็งได้ ขนาดพ่อแม่ยังคิดกำจัดข้าเลย พ่อของท่านก็ส่งคนมาฆ่าข้า ไม่ว่าจะฝึกซ้อมหรือออกรบ เราต้องเข้มแข็งไว้ คำพูดนี้ข้าฟังจนเบื่อแล้ว ขอทีเถอะ อย่าบอกให้ข้าเข้มแข็งอีกเลย ฮือ ฮือ"
00000000000000

 พี ดัมไปหาซอวอน เพื่อบอกว่าเขาจับต๊อกมานกับคิมยูซินเรียบร้อยแล้ว
 "แน่ใจ หรือว่าจับเขาไว้แล้ว" ซอวอนถาม
 พีดัมยืนยัน "แน่นอนครับ ผู้ชายอีกคนก็ถูกขัง ออกมาช่วยไม่ได้ ท่านอย่าผิดสัญญากับข้าล่ะ"
 "เรา ต้องการจับเป็น บอกคนของเจ้าไว้ด้วย"
 โพจองรับคำ "ครับ"
 พีดัมเรียบ เคียงถาม "ว่าแต่ พวกท่านเป็นใครน่ะ ดูแล้วไม่เหมือนขุนนางท้องถิ่นเลย แหะๆ"
 โพจองดุ "บังอาจ อย่ามาลามปามแถวนี้นะ ท่านนี้คือแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นชิลลา"
 "ไม่เป็นไรหรอก เรามาทำงานเพื่อบ้านเมือง ไม่มีอะไรจะต้องปิดบัง" ซอวอนว่า
 พีดัมถาม "สรุปก็คือ ยาที่บอกว่าจะให้ข้า เตรียมไว้ด้วยล่ะ"
 "เรื่องนี้วางใจได้ พรุ่งนี้พาหนุ่มคนนั้นมาพบข้า เจ้าจะได้ยากลับไปทันที"
 "อึม ก็ได้"
 ซอ วอนสั่งโพจอง "ส่งข่าวให้ท่านเซจูรู้ว่าพบฝาแฝดอีกคนแล้ว"
 มีเซ็งนำ ข่าวดีนี้มาบอกมีซิล อย่างอารมณ์ดี
 "พี่ใหญ่ หึ เจอตัวเรียบร้อย อยู่ในกำมือพวกเราแล้ว ฮ่าๆๆ"
 ฮาจองหัวเราะร่า "ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ"
 เซจอง มองมีซิล "เฮ่อๆ เซจู ทีนี้คงหายห่วงได้แล้ว"
 ฮาจองว่า "ท่านแม่ ในที่สุด เราก็สามารถคลี่คลายปริศนาเรื่ององค์หญิงแฝดจนได้ ฮ่าๆๆ"
 "ใช่ แล้ว ฮ่าๆๆ เฮ่อๆๆ"
 มีซิลว่า "เจอตัวก็ดีแล้ว งานเรากำลังจะเริ่มขึ้น ทุกคนไปเตรียมตัว"
 ธิดาเทพเรียก "ท่านเซจู"
 "ว่าไง"
 "นางเป็น เด็กที่เกิดมา ในวันที่ดาวลูกไก่แยกเป็น 8 ดวง คำทำนายที่เคยมี ท่านคงไม่ลืมหรอกนะ"
 เสียงมุนโนดังแว่วมา "เว้นแต่ดาวลูกไก่ 7 ดวงจะกลายเป็นแปดดวง หาไม่แผ่นดินนี้จะไม่มีใครสู้มีซิลได้ หาไม่แล้ว จะไม่มีใครสู้มีซิลได้ เว้นแต่ดาวลูกไก่ 7 ดวง จะกลายเป็นแปด ในวันนั้น"
 ธิดา เทพกล่าวต่อ "นั่นเป็นเด็กที่เกิดมาตามบัญชาสวรรค์ ถึงเราจะพากลับมาเพื่อยืนยันเรื่ององค์หญิงแฝด แต่ถ้ากำจัดได้ ก็ฆ่าทิ้งซะดีกว่า"
 มีซิลว่า "จนวันนี้ท่านยังเชื่อเรื่องพวกนี้อยู่หรือ มันก็จริงน่ะนะ ท่านเป็นธิดาเทพ ก็ต้องเชื่อมั่นไว้ก่อน"
 "ท่านเซจู"
 "แต่ว่า แค่ข้าเซ่นไหว้ก็ทำให้เกิดฝนตก แค่พูดคำเดียว จันทร์บนฟ้าก็อับแสงทันที ดาวลูกไก่ จาก 7 กลายเป็น 8 เป็นเรื่องไร้สาระทั้งนั้น ธิดาเทพ ข้า ข้าคือมีซิลนะ"
 พระเจ้าจินพยองกล่าวกับใต้เท้าอึยเจว่า
 "ท่านมาพูด เรื่องอะไรอีก"
 "ฝ่าบาท ในเมื่อตอนนี้ มีซิลรู้เรื่ององค์หญิงแฝดเข้า นี่เป็นทางเดียวที่จะช่วยล้างอาถรรพณ์ให้บ้านเมืองได้พะยะค่ะ"
 "แต่ว่า การแต่งงานขององค์หญิงจะทำรวบรัดเหมือนเด็กเล่นขายของได้ยังไง ให้ชอนมยองแต่งกับคิมยูซินน่ะหรือ"
 "ถ้าอีกหน่อยมีรัชทายาท มีซิลก็จะไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม ส่วนคิมซอยอนก็จะยิ่งภักดีต่อฝ่าบาทมากขึ้น"
 "แต่ว่า ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาจะมาคุยเรื่องแต่งงานของข้า เพราะต๊อกมานยังอยู่ในช่วงระหว่างความเป็นความตาย"
 "ปัญหานี้ก็จะคลี่ คลายในไม่ช้าเหมือนกัน ต้นเหตุแห่งความวุ่นวาย เพราะฝ่าบาทไม่มีรัชทายาทที่เป็นชาย ถ้าให้คิมยูซินเป็นราชบุตรเขยและควบตำแหน่งรัชทายาทด้วย คำทำนายในอดีตก็จะไม่มีความหมายอีก"
 พระมเหสีมายาทรงรู้เรื่องก็ตรัสกับ องค์หญิงชอนมยองอย่างรู้สึกเสียพระทัยที่ช่วยพระธิดา
 "แม่ต้องขอโทษด้วย ไม่นึกว่า เจ้าจะถูกบังคับให้ต้องแต่งงานใหม่"
 "เสด็จแม่"
 "พูดมา เถอะลูก"
 "ถ้าเราเกี่ยวดองกับเผ่าคาย่าด้วยวิธีนี้ ก็จะกลายเป็นเครือข่ายอิทธิพลใหม่ โดยเฉพาะฝ่ายมีซิล ไม่รู้ว่าวันไหนจะเอาเรื่องของต๊อกมาน ขึ้นมาถกให้บ้านเมืองสั่นคลอนและเป็นประโยชน์ต่อนาง"
 "ใช่ หึ เรื่องนี้แม่ก็คิดอยู่เหมือนกัน"
 "ฉะนั้นเพื่อไม่ให้ประมาท หากจะรอดูสถานการณ์ หม่อมฉันว่าเราน่าจะเตรียมรับมือนางบ้าง"
 นางในเข้า มา "องค์หญิง ท่านยิมจงมาขอเฝ้าเพคะ"
 "เชิญเข้ามาได้"
 ยิมจงเข้ามา "หึ พระมเหสี องค์หญิง มีข่าวว่าจะเปิดประชุมขุนนางพะยะค่ะ"
 "ประชุมขุน นางหรือ" พระมเหสีมายาแปลกใจ
000000000000000

 ในที่ประชุม เซจองกล่าวว่า
 "วันนี้ ที่เร่งรีบให้มีการประชุมขุนนาง เพื่อจะหารือเกี่ยวกับ เสถียรภาพและอนาคตของราชสำนัก ที่น่าเป็นห่วงก็คือ เรากำลังเผชิญกับวิกฤติไร้ซึ่งรัชทายาทที่เป็นชาย ดั่งคำทำนายในอดีตที่ว่ายามใดที่ราชวงศ์มีแฝดกำเนิด ทายาทชายจะสูญสิ้น นับว่าไม่ผิดจริงๆ"
 ยองชุนไม่พอใจสวนกลับ "ท่านกล้าดียังไง จู่ๆ เอาเรื่องนี้มาพูดน่ะ ท่านคิดว่ามีแฝดถือกำเนิดจริงหรือ"
 เซจองว่า "ใช่"
 อึยเจถามว่า "ท่านเซจอง ฝาแฝดอะไรกัน ท่านมีหลักฐานหรือเปล่า ถึงมาพูดส่งเดชกลางที่ประชุมแบบนี้"
 ฮาจองกล่าวว่า "เฮ่อๆๆ ก็ได้ หลักฐานน่ะหรือ เรามีหลักฐานมาให้ดูแน่"
 เซจองสั่ง "เชิญท่านมีเซ็งเข้ามา ปกติในที่ประชุม นอกจากขุนนางผู้ใหญ่แล้ว คนอื่นห้ามแสดงความคิดเห็น ข้าในฐานะเสนาบดี ขอมอบสิทธิ์ในการเล่าเรื่องให้แก่องครักษ์ชิซู ถ้าใครเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย ก็เชิญโยนแผ่นไม้ ออกมาข้างหน้าได้เลย"
 ยอง ชุนร้องเสียงดัง "ท่านอย่าโยนนะ"
 "ถ้าไม่ให้เขาพูดก็แปลว่ายอมรับเรื่อง องค์หญิงแฝดมีจริง" อึยเจว่า
 เซจองสั่ง "ชิซู เชิญพูดมาได้"
 ชิ ซูกล่าว "20 ปีก่อน พระมเหสีประสูติธิดาแฝดสององค์ และฝ่าบาทก็ทรงมอบหนึ่งในสองนั้น ให้นางกำนัลชื่อโซวา เพื่อนำไปเลี้ยงที่ต่างเมือง ข้ารับหน้าที่เปิดเผยความลับนี้ จึงออกไปตามล่านางกำนัล สุดท้ายกลับพบว่า นางในคนนั้น พาธิดาแฝดอีกองค์ ได้กลับมาอยู่เมืองหลวงนานแล้ว"
 พีดัมกลับมาหาคิมยูซินกับต๊อกมาน คิมยูซินใส่พีดัมทันที
 "ฮึ่ม ข้าจะไม่มีวันยกโทษให้เจ้า ทำอะไรไม่มีหัวคิดซะบ้าง"
 พีดัมยกมือ "เอาน่า ขอโทษอีกครั้งก็ได้ อย่าถือสาเลยนะ หึ หมอนั่นทำดื้อไม่ยอมกินข้าว เจ้าก็ด้วยหรือ ไม่กินก็ตามใจ เขาเป็นพวกทหาร คนที่อยากจับเจ้าน่ะ แต่พวกเขาบอกว่า ยังไงก็ให้จับเป็นกลับไป ข้าว่าคงไม่เป็นไรมั้ง หึ ไว้ค่ำๆ จะมาอีกที"
 "ขอบ ใจนะ"
 "อะไรนะ ขอบใจหรือ ขอบใจเนี่ยนะ ข้าน่ะหรือ หึๆๆ เจ้าเพี้ยนหรือเปล่าน่ะ โธ่เอ๊ย ข้าจะจับเจ้าไปขาย ยังมาขอบใจอีก หึๆ มีสติหน่อยได้ไหม เฮอะ บ้าหรือเปล่า เฮ่ย สงสัยจะเพี้ยนหนัก เฮ่ย เฮ่ย บ้าไปแล้ว บ้าแน่ๆ เฮ่อๆๆ คนอย่างงี้ก็มีด้วย"
 ขณะที่มีซิลก็กล่าวกับ องค์หญิงชอนมยองว่า
 "องค์หญิงทรงทราบตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าทรงเป็นพี่น้องกับต๊อกมาน"
 "ท่านบอกว่านาง คือน้องฝาแฝดของข้างั้นหรือ"
 "เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว หม่อมฉันว่าเรามาเปิดอกพูดจะดีกว่า"
 "ต๊อกมานเป็นผู้ชายไม่ใช่หรือ จะเป็นน้องข้าได้ไง"
 "ถ้าจับเขามาได้ จะให้เปลื้องผ้าพิสูจน์ต่อหน้าทุกคนมั้ย"
 "งั้นก็รอให้จับมาได้ค่อยว่า เถอะ"
 "ตอนนี้ชิซูอยู่กับหม่อมฉัน โซวาก็อยู่ในมือเราเหมือนกัน ถ้าต๊อกมาน ไม่ใช่ องค์หญิงต๊อกมานกลับมาเมื่อไร่ ให้หม่อมฉันดูปานที่หลังใบหูของนาง พระมเหสีกับองค์หญิงทั้งสอง คงต้องรับผิดชอบเรื่องที่ทำให้ทายาทชายสูญสิ้นนะ เพคะ"
 "ได้ ขอเพียงท่านเซจู สามารถพาต๊อกมานกลับมาได้เท่านั้น"
 "ตกลง หม่อมฉันต้องพาเขามาแน่"
 "ถ้าเอาตัวมาไม่ได้ ที่เปิดประชุมขุนนางเพื่อลบหลู่ราชสำนัก ทั้งขุนนางและชาวบ้านคงไม่ยอมปล่อยท่านง่ายๆ"
 "แน่นอน หม่อมฉันรู้ตัวดี ดูซิว่าใครจะได้ตัวต๊อกมานมาก่อน ถ้าฝ่าบาทเป็นฝ่ายได้ตัวนาง ทรงคิดจะทำไงกับนางดี น่าจะสั่งประหารซะ ไม่ให้มีร่องรอยเหลือไว้ด้วย ถ้าไง เราจะพบกันในการประชุมคราวหน้า"
 "แม้ท่านจะมั่นใจว่าสามารถกุมชะตาบ้าน เมืองไว้ แต่ลิขิตสวรรค์ เป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนและผันแปรได้ตลอด สวรรค์ไม่เคยลำเอียง เข้าข้างมนุษย์คนไหนชั่วนาตาปี ฉะนั้นจงอย่าเชื่อมั่นนัก ท่านเซจู"
 "เพคะ องค์หญิง สมัยที่หม่อมฉันอายุเท่าองค์หญิง ก็เคยหวาดกลัวต่อโชคชะตาฟ้าลิขิต พร้อมที่จะเชื่อฟังง่ายๆ แต่วันนี้ หม่อมฉันไม่กลัวอีกแล้ว"
องค์หญิงมา นมยองทูลพระเจ้าจินพยองว่า
 "ฝ่าบาทอย่าทรงเป็นห่วงนัก เพราะท่านซอยอนพาคนไปตั้งนาน เชื่อว่าต้องพาต๊อกมานกลับมาได้แน่"
 "นั่น สิพะยะค่ะ ตอนนี้ต๊อกมานอยู่กับคิมยูซิน ซ้ำท่านซอยอนก็ตามไปอีก มีซิลคงไม่มีทางได้ตัวนางไปก่อน" อึยเจทูล
 "หึ ไม่เพียงแต่ชิซู ตอนนี้แม้แต่โซวาก็อยู่ในมือมีซิล ไม่แน่ประชุมคราวหน้า โซวาอาจโผล่มาอีกคนก็ได้"
 "โซวาอยู่ไหนกันแน่ ป่านนี้ยังไม่มีเบาะแสอีกหรือใต้เท้า" พระมเหสีมายาตรัสถาม
 "หม่อมฉัน ให้คนไปสืบแล้วพะยะค่ะ"
 "ช่างเป็นเรื่องที่ทารุณจิตใจเรานัก เป็นพ่อต้องทิ้งลูกตัวเอง พอนางกลับมาก็ปกป้องไม่ได้อีก ต่อให้จับนางมาอีกครั้งก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี"
พอออกมาอึยเจก็เรียกองค์ หญิงมานมยองไว้
 "ท่านซอยอนรู้ว่าควรจะทำไงใช่ไหม"
 "ถ้าเขาได้เจอลูก และบอกให้เขาเข้าใจ" องค์หญิงมานมยองกล่าว
 "ถ้าเขาทำสิ่งที่ผิดจากข้อ ตกลง ไม่แน่สกุลคิมอาจจะหมดอนาคตไปด้วย ถ้าจับต๊อกมานได้ก็ให้รีบจัดการซะ และทำลายหลักฐานให้เรียบร้อย วิธีนี้ ถึงเป็นการช่วยราชสำนักรวมทั้งสกุลคิมด้วย"
 ด้านที่คุมขัง ต๊อกมานถามคิมยูซินว่า
 "ท่านคิมยูซิน ทำอะไรอยู่"
 "หึ ยังไงก็ตามแต่ เราต้องไปจากที่นี่ให้ได้"
 "หึ หนีไปแล้ว เราจะมีทางรอดหรือ"
 "หึ ไปแล้วค่อยว่าเถอะ"
 "ท่านคิมยูซิน"
 "ข้า จะไม่ให้คนของมีซิล เอาตัวเจ้ากลับไปง่ายๆ"
 "หึ ใช่ แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าข้าตกไปอยู่ในมือมีซิล ฝ่าบาทก็จะทรงตกที่นั่งลำบาก พระมเหสีกับองค์หญิงก็อาจจะถูกปลด ส่วนท่านกับใต้เท้าคิมซอยอน อนาคตก็ไม่รู้จะเป็นยังไง"
 "ข้าไม่ได้หมายความอย่างงั้น"
 "เพราะ อย่างงี้ ถ้าข้าตายซะจะได้หมดเรื่องหมดราว"
 "ต๊อกมาน"
 "หึ เมื่อกี้ ข้าเข้าไปในห้องเก็บยาของที่นี่ เห็นมีสารหนูเก็บอยู่ ในใจก็คิดว่า ถ้าข้าจัดการปลิดชีวิตตัวเองซะ มันจะดีกว่าหรือเปล่า"
 "ต๊อกมาน เจ้าเพ้อเจ้ออะไรน่ะ"
 "หรือแม้แต่คิดว่า ข้าอยากตายให้พ้นๆ ไปซะ"
 คิม ยูซินเตือนว่า "เจ้าต้องเข้มแข็งเข้าไว้ ห้ามมีความคิดเหลวไหลแบบนี้"
 "หึ ข้ารู้สึกสมเพชตัวเองยังไงไม่รู้ ถึงรอดชีวิตกลับมาก็ไม่มีความหมาย ต่อให้ตายก็ยิ่งไม่มีคุณค่าอะไร หึ ช่างเป็นมนุษย์ที่น่าสมเพช หึ ไร้ญาติขาดมิตร หมดที่พึ่งพา แต่ตอนนี้ อย่างน้อยที่สุด ข้ายังมีเป้าหมายบ้าง"
 "คืออะไร เป้าหมายอะไร"
 ต๊อกมานคิด "ได้ช่วยชีวิตคนตั้ง 200 คน แค่นี้ก็พอแล้ว"
 คิมยูซินเห็นต๊อกมานเงียบ ไปก็เรียก "ต๊อกมาน"
 ต๊อกมานยังคงนิ่งคิดไม่บอกคิมยูซิน "ข้าไม่รู้สึกเสียดายซักนิด แต่ว่า มันคงน่าใจหาย ที่ข้าต้องจากท่านไป"
 คิม ยูซินเร่ง "ต๊อกมาน พูดเร็วเข้า"
 "ฮือ ท่านคิมยูซิน ข้าน่ะ จะไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นได้ในสิ่งที่นางต้องการ ข้าไม่ยอมเด็ดขาด"
 พีดัม ได้ยินก็ถาม "ใครหรือ ใครคือผู้หญิงคนนั้น"
 "หึ คือ คนๆ หนึ่ง"
 "กิน เร็วเข้า เฮ่ย" พีดัมบอก
 ต๊อกมานถาม "ได้ยาที่ต้องการหรือยัง"
 "ต้อง เอาเจ้าไปแลกก่อน"
 ต๊อกมานยอมไปกับพีดัม แต่คิมยูซินร้องห้าม
 "ไม่ได้นะ หึ หึ ต๊อกมานๆ ฮือ ต๊อกมานๆๆ"
 พีดัมว่า "อย่าห่วงน่า พวกเขาไม่ทำอะไรหรอก"
 "คนสารเลว ถ้าออกไปได้ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้า ได้ยินมั้ย" คิมยูซินหอบ
 "ท่านคิมยูซิน ขอบคุณที่ช่วยข้า"
 คิมยูซิ นหอบ "ต๊อกมานๆ อย่าไปนะ ต๊อกมาน ฮือ ต๊อกมาน เปิดประตูซี่ ต๊อกมานๆ อย่าไปนะ ต๊อกมาน ปล่อยข้านะ ต๊อกมานๆ อย่าไป ฮือๆๆ"
 พีดัมบอกว่า "ไว้ส่งตัวเจ้าไปแล้ว ข้าจะกลับมาปล่อยเขาเอง"
 ต๊อกมานว่า "ก็ดี เฮ่อ"
 พี ดัมเห็นมีดก็แปลกใจ "เจ้า เจ้า เจ้ามีมีดอยู่ในมือ ทำไมไม่ตัดเชือกแล้วหนีไปล่ะ"
 "หึ อยากให้เจ้าได้ยาไง จะได้ช่วยคนตั้ง 200 คน หึ"
 พีดัมเงียบไป พอพาต๊อกมานไปพบซอวอนก็ถามหาทันที "เซซินล่ะ"
 "เรา เอามาให้แล้ว"
 พีดัมเห็นเซซินก็ดีใจ "โห เยอะแยะไปหมดเลย แหม ข้าหาตั้งหลายวันยังไม่ได้ขนาดนี้"
 "ส่งคนมาก่อน"
 "ได้"
 ซอ วอนกล่าวกับต๊อกมานว่า "ไม่นึกว่าเจ้าจะเป็นองค์หญิง ช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อจริงๆ"
 "ข้าตัดสินใจแล้วว่า จะไม่ให้พวกเจ้าฉกฉวยผลประโยชน์จากข้า"
 "ก็เอาซี่ ถ้าคิดว่ามีปัญญาทำได้"
 พีดัมกลับมาเห็นคิมยูวินฝึกกระบี่อยู่ก็กล่าว ว่า
 "เพลงกระบี่ท่าน ร้ายกาจไม่เบานะนี่ หึๆ เจ็บชะมัด"
 คิมยูซิ นฟันต่อ มุนโนเข้ามาหาพีดัม "เจ้าบอกว่าไงนะ สรุปคือเอาเด็กหนุ่มนั่นไปขาย เพื่อแลกกับยางั้นหรือ"
 "ท่านเคยบอกว่าอย่างน้อยก็ช่วยคนได้เป็นร้อยไง ครับ"
 "เจ้ามันโง่นัก"
 "ชีวิตคนๆ เดียวแลกกับ 200 คน เป็นใครก็ต้องเลือกอย่างหลังอยู่แล้ว"
 "แปลว่าเจ้าเอาชีวิตคนมาชั่ง น้ำหนักมากน้อยงั้นหรือ เห็นชีวิตคนเป็นของเล่น ดีดลูกคิดเอาง่ายๆ ใช่ไหม เหตุผลอะไรก็ช่าง ไม่มีอะไรสำคัญกว่าชีวิตคนอีกแล้ว"
 "แต่คนไข้ตั้ง 200 คน เทียบกับแค่คนเดียว โอ๊ย"
 "แค่มีเหตุผลฟังขึ้น เราก็ทำได้ทุกอย่างงั้นหรือ เจ้าเคยเรียนรู้อะไรจากข้าบ้างมั้ย" มุนโนว่า
 "แต่ พวกนั้นบอกว่า เขาจะไม่ทำร้ายหนุ่มคนนั้น และหนุ่มนั่น ยังขอบคุณข้าก่อนจะไปด้วยซ้ำ"
 "อะไรนะ ขอบคุณเจ้าหรือ เขาจะขอบคุณเจ้าเรื่องอะไร"
 "หา เรื่องนี้ ข้าก็ไม่รู้"
 "เจ้ามัน โง่นัก พูดขนาดนี้ยังไม่มีหัวคิดอีกหรือ"
 "อาจารย์ ขอโทษด้วยครับ ไว้วันหลัง ข้าค่อยมาให้ด่าใหม่"
 คิมยูซินยังคงฟันประตู
 ขณะที่ต๊อก มานถูกพวกซอวอนจับตัวไว้ พีดัมก็วิ่งตามมา
 "เดี๋ยวก่อน ท่านทั้งหลาย หยุดก่อน อุ๊ย หึ เฮ่ย นึกว่าตามไม่ทันซะแล้ว เฮ่ย"
 "มีธุระอะไรกับเรา อีก ยาก็ได้ไปแล้วไม่ใช่หรือ"
 "ยาได้มาก็จริง หึ แต่กลับไปคิดดูอีกที มันไม่ค่อยสบายใจ หึ เลยคิดว่าเปลี่ยนใจดีกว่า"
 ซอวอนจ้อง "อะไรนะ"
 "ถือ ว่าข้าเป็นหนี้ท่าน ไว้วันหลัง จะเอาเงินไปจ่ายให้ แต่คนๆ นี้ ข้าอยากจะพาเขากลับไป"
 ซกพุงเสียงดัง "อะไรนะ เจ้าหมอนี่ เสียสติแล้วหรือไง ไม่อยากตายก็รีบถอยไปซะ รู้มั้ยว่านี่เป็นที่ไหน ถอยไปเร็วๆ"
 พีดัมสู้ ต๊อกมานร้องถาม "หึ กลับมาทำไมอีก ไม่ไปช่วยผู้ป่วยแล้วหรือ"
 "นี่ อย่าให้ข้าเอาชีวิตคนต่อรองเหมือนตัวเลขได้ไหม"
 ต๊อกมานแปลกใจ "อะไรนะ หึ เจ้าจะทำอะไร"
 "หึ สงสัยวันนี้ต้องผิดศีลอย่างหนักซะแล้ว กลับไปก็โดนอีก"
 คิมยูซินสู้ "หยุดนะ ย้าก"
 ต๊อกมานอึ้งที่เห็นคิม ยูซิน "ท่านคิมยูซิน หึ หึ"
 พีดัมเองก็แปลกใจ "ท่าน ออกมาได้ไงนี่"
 คิม ยูซินว่า "จบจากนี่เมื่อไหร่ค่อยคิดบัญชีกับเจ้า"
 พีดัมว่า "หึ ก็ได้ ไว้เสร็จงานแล้วค่อยคุย เวลามีเยอะ หึ เข้ามาเลย หน้าไหนกล้าแหล็มมา ข้าจะสับให้เละ"
 คิมยูซินเสียงดัง "ใครกล้าทำร้ายต๊อกมาน ข้าขอสู้ตาย"
จบ 22




เครดิต : oknation.net/blog/lakorn