มูยุล มหาบุรุษพิชิตแผ่นดิน 11  
 คริสต์ศักราชปีที่ 4 โอรสองค์ที่สามของพระราชายูรินามว่า "มูยุล" ได้ถือกำเนิดขึ้น แต่ความปลาบปลื้มมีเพียงไม่นาน เมื่อพระราชายูริทรงทราบว่าโอรสองค์นี้จะมีชะตาทำให้บิดามารดาและพี่ชายถึงแก่ชีวิต สุดท้ายอาจทำให้โกคูรยอถึงคราวหายนะ จึงให้กังวลพระทัยนัก
 โหรหลวงทำนายว่า "องค์ชายน้อย มีดวงชะตาจะทำให้โกคูรยอถึงกาลวิบัติ เข่นฆ่าพี่ชาย สังหารพ่อและแม่ ท้ายที่สุด ยังจะสังหารลูกในไส้ของตัวเองด้วย"
 โหรหลวงเตือนให้พระราชายูริ สังหารโอรสองค์นี้เพื่อเห็นแก่บ้านเมือง แต่ว่า แม้จะเป็นพระราชา แต่อีกฐานะหนึ่งก็ทรงเป็นบิดา เป็นใครก็ไม่อาจสังหารเลือดเนื้อเชื้อไขได้ลงคอ
 ด้วยความหมายว่าไม่มีตัวตนและชีวิตจิตใจ คือที่มาของชื่อ "มูยุล" อีกทั้งส่งเขาไปอยู่ในที่ๆ ไกลแสนไกล
 มูยุลถูกส่งให้ช่างเขียนภาพชื่อเฮยาเป็นคนเลี้ยงดู และอยู่ในสุสานพระราชาจูมง คอยเขียนภาพฝาผนัง เติบโตในสภาพที่ไม่เคยรู้ฐานะแท้จริงของตัวเอง แต่ว่ามูยุลกลับมีความสนใจต่อโลกภายนอก คิดจะออกไปเผชิญโชคอยู่ตลอดเวลา
 และแล้วในคืนที่มูยุลหนีออกจากถ้ำ นักรบทมิฬแห่งแคว้นพูยอมาบุกรุกสุสานหลวง สิ่งที่อ๋องเทโซต้องการ ก็คือกระบี่ของพระราชาจูมง
 ในที่สุดมูยุลก็ได้ออกจากถ้ำ ไปเข้ารับการฝึกเป็นทหาร เพื่อให้รู้จักการต่อสู้อย่างแท้จริง ขณะที่เป็นทหารอยู่โกคูรยอ ครั้งหนึ่งเขาเผลอข้ามพรมแดนไปยังแคว้นพูยอ ถูกจับได้และนึกว่าเป็นสายลับ ทำให้ถูกทรมานอย่างหนัก ขณะนั้นเอง มูยุลได้รู้จักหญิงคนหนึ่ง ซึ่งมีความสำคัญต่อชีวิตเขาในเวลาต่อมา คุณหนูยอน ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บสาหัสของมูยุล ทำให้ทั้งคู่เกิดความประทับใจในกันและกัน
 เมื่อองค์ชายแฮเมียงรู้ว่าน้องชายมีอันตราย จึงไม่คำนึงว่าขณะนั้นพระราชา ยูริก็อยู่ในแคว้นพูยอ กลับพาทหารไปชายแดนเพื่อช่วยชีวิตมูยุลไว้ ทำให้พระราชายูริถูกอ๋องเทโซตำหนิอย่างหนัก พร้อมทั้งดูหมิ่นเหยียดหยาม และเมื่อกลับไปเมืองโชบุน จึงสั่งปลดองค์ชายแฮเมียงออกจากตำแหน่งรัชทายาท แม้ว่าเพราะมูยุล ทำให้องค์ชายแฮเมียงตกที่นั่งลำบาก แต่เขาก็ไม่เคยตำหนิมูยุล ซ้ำยังสอนให้รู้เป้าหมายในการดำเนินชีวิต ทำให้มูยุลเกิดความซาบซึ้งอย่างมาก หลังจากนั้นมูยุลจึงกลายเป็นคนสนิทขององค์ชาย และได้แอบเข้าแคว้นพูยอจนได้พบคุณหนูยอนอีกครั้ง แต่ด้วยความเข้าใจผิด จึงทำให้เกิดเหตุการณ์ชุลมุนขึ้น 
 เหมือนถูกชะตาเล่นตลก ทำให้มูยุลถูกทหารไล่ล่า สาเหตุเพราะไปช่วยคุณหนูยอนไว้ และขณะอยู่ในคุก ได้รับรู้กำหนดการที่อ๋องเทโซจะเดินทางไปเมืองฮวางยงจากนักโทษคนหนึ่ง
 มูยุล ช่วยองค์ชายแฮเมียงลอบสังหารอ๋องเทโซระหว่างเดินทาง เป็นเหตุให้องค์ชายแฮเมียงต้องสิ้นพระชนม์เสียเอง
 การสิ้นพระชนม์ขององค์ชายแฮเมียง ทำให้มูยุลเกิดความเข้าใจผิดอย่างมากว่า
 "คนเป็นพ่อแท้ๆ ทำไมยอมให้ลูกตัวเองไปตาย คนที่ฆ่าองค์ชาย ไม่ใช่แคว้นพูยอ แต่เป็นโกคูรยอ และคนที่ฆ่าองค์ชาย ไม่ใช่อ๋องเทโซ แต่เป็นพระราชายูริ"
 มูยุลเดินทางกลับแคว้นโกคูรยอด้วยหมายลอบปลงพระชนม์พระเจ้ายูริ ระหว่างทางมูยุลผ่านสถานที่ที่ องค์รัชทายาทแฮเมียงสิ้นพระชนม์ ทำให้มูยุลหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีตขึ้นมา
 "ที่ๆ มีเลือดขององค์ชายไหลรินอยู่ หม่อมฉันได้กลับมาแล้ว แม้จะผ่านไปนานมาก แต่ความภักดีของหม่อมฉัน ก็ไม่มีวันเปลี่ยน หม่อมฉัน จะสังหารพระราชายูริให้ได้ เพื่อแก้แค้นให้องค์ชาย"
 ตกดึกมูยุลฝันเห็นพระเจ้ายูริและองค์รัชทายาทแฮเมียงด้วยความที่มูยุลรู้สึกประหลาดใจ มูยุลจึงตัดสินใจไปหาเฮยา
ดึกแล้ว พระราชายูริยังเสด็จมาหาเฮยา
 "หึ ฝ่าบาท เสด็จมายามวิกาล มีอะไรหรือเพคะ"
 "เหตุการณ์ทางพูยอเป็นไงบ้าง สายของเราส่งข่าวมาหรือยัง"
 "เอ่อ เพคะ หม่อมฉันกำลังอ่านอยู่ ตั้งใจว่าพรุ่งนี้เช้า จะไปทูลให้ฝ่าบาททรงทราบ ถ้าไง เสด็จไปบรรทมก่อนเถอะเพคะ"
 "ไม่เป็นไร ข้าจะวิเคราะห์ด้วยตัวเอง หึ"
 "ฝ่าบาท"
 "หึ เมื่อกี้ข้าฝันเห็นแฮเมียง เขามองข้าด้วยน้ำตานองหน้า ถามว่าทำไมไม่ไปตีพูยอ ทำไมจนป่านนี้ยังไม่ยอมแก้แค้นให้เขาซะที หึ"
 "ฝ่าบาท หม่อมฉันเชื่อว่าองค์ชาย เข้าพระทัยฝ่าบาท ว่าทรงทำดีที่สุดแล้ว ได้โปรด อย่าทรงตำหนิองค์เองเลยเพคะ"
 องค์ชายยอจินซึ่งเสด็จออกวังหลวงนั้น ขณะที่ชูพักโซไม่ได้อยู่ถวายการรับใช้องค์ชายนั่นเองเป็นเหตุให้องค์ชายยอจินและมูยุลได้พบกันเข้าโดยบังเอิญ องค์ชายยอจินทรงรู้สึกคุ้นหน้า แต่มูยุลตอบว่าไม่เคยเจอกัน แล้วรีบเดินหนีไป
 พักโซกลับมาก็ถูกเคยูกับเฮยาต่อว่าที่พาองค์ชายยอจินออกไปนอกวัง
 "ถ้าองค์ชายเกิดเรื่องแล้วใครจะรับผิดชอบ"
 "ขอโทษด้วยครับ"
 "หึ ต่อไป ห้ามพาองค์ชายออกไปข้างนอกอีกเข้าใจมั้ย"
 "องค์ชายจะไปให้ได้ จะให้ข้าทำไงล่ะครับ"
 "ยังจะเถียงอีก"
 "ข้าห้ามไม่ฟังนี่นา ทุกวันนี้องค์ชายโปรดที่จะออกไปข้างนอกทุกวันเลย"
 "ถึงองค์ชายจะบังคับยังไงก็ช่าง เจ้าก็ไม่ควรทำตาม เข้าใจมั้ย"
 พักโซรับคำ ลูกน้องเข้ามารายงานเคยูกับเฮยาว่า
 "หัวหน้าครับ ที่บ้านของสายลับพูยอ มีนักรบทมิฬไปหา"
 "แค่สองคนยังไม่มีปัญญารับมือ ปล่อยให้ตายขนาดนี้เชียวหรือ"
 "ขอโทษด้วยครับ ฝีมือพวกเขาร้ายกาจจริงๆ"
 "รีบไปส่งข่าวให้ท่านแม่ทัพคูชูได้รู้ ให้เพิ่มกำลังตรวจตรามากขึ้น" เฮยาสั่งการ
 ด้านมาโนก็บอกกับมูยุลว่า
 "คนที่อยู่ในบ้านนั้น เป็นทหารโกคูรยอ คนของเราโดนเก็บไปนานแล้ว มูยุล เรากลับพูยอเถอะนะ ถ้าผู้ใหญ่รู้ว่าเหตุการณ์เปลี่ยนไป คงไม่ตำหนิเราหรอก เพราะไม่ใช่ความผิดของเรา ไม่งั้นเราจะทำอะไรได้ คนที่จะช่วยก็ตายหมดแล้ว"
 ยอนไร้ที่พึ่งพิงจึงตัดสินใจไปหาแบงัมสหายของทังโน นึกไม่ถึงว่ากลับพบอันตรายอยู่เบื้องหน้า ยอนหลบหนีหัวซุกหัวซุนเพื่อเอาชีวิตรอด
 องค์ชายยอจินชวนพักโซออกไปนอกวังอีก แต่ครั้งนี้พักโซไม่ยอมไป องค์ชายยอจินจึงชวนนางในยุนวาออกไป ยุนวาไม่กล้าขัดองค์ชายยอจินจึงตามเสด็จไปด้วย ทั้งสองมีความสุขมากในการที่ได้ไปไหนมาไหนกันตามลำพัง
 แพกึยเห็นเช่นนั้นก็มาปรึกษากับซังกาว่า เขาคิดจะกำจัดองค์ชาย บ่าวตกใจ
 "หา กำจัดองค์ชายหรือ ก็ไหนว่า จะให้คนของเผ่าพีรูมาเป็นพระชายาไง"
 "ต่อให้องค์ชายยอจินเป็นเด็กอ่อนแอ แต่ภาษิตว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ไม่รู้เมื่อไหร่จะหันมาเล่นงานเราอีก เพื่อตัดไฟแต่ต้นลม เรารีบกำจัดเสี้ยนหนามซะดีกว่า ยิ่งตอนนี้ใครๆ ก็กลัวเรื่องนักรบทมิฬมาบุกรุก เราก็บอกว่าเป็น ฝีมือคนของแคว้นพูยอ แค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว"
 ซังกาเห็นด้วย "เป็นความคิดที่ไม่เลว"
 ขณะที่ทหารแคว้นพีรูจับกุมตัวองค์ชายยอจินนั่นเอง ทันใดนั้น นักฆ่าของกลุ่มนักรบทมิฬซึ่งปกปิดฐานะที่แท้จริงไว้ก็ลักพาตัวองค์ชายยอจินไป
 ขณะที่ในวัง พระมเหสีมียูทรงทราบว่าองค์ชายยอจินหายตัวไปก็โวยวาย พระราชายูริทรงคาดคั้นจนทราบว่าองค์ชายยอจินชอบออกไปเที่ยวข้างนอก ทรงให้คูชูตามเฮยามาพบ
 "องค์ชายยอจินออกจากวังแล้วหายสาบสูญไป ป่านนี้ยังไม่กลับมา กลัวว่าจะเกิดเรื่อง ท่านคูชูสั่งทหารเฝ้ายามให้ดี ส่วนเฮยาพาคนไปค้นทั่วเมือง"
 "เพคะฝ่าบาท"
 เคยูพบเครื่องประดับขององค์ชายยอจิน ส่วนเฮยาพบลูกดอก สั่งให้เคยูไปสืบที่มาของลูกดอก
 มาวังมาพบแพกึย สร้างความไม่พอใจให้แพกึยถามว่ามาทำไม
 "หึ ถ้าข้าทำงานสำเร็จ จะได้สัมปทานผ้าไหมทั้งหมดในเมืองนี้ไม่ใช่หรือครับ"
 "ผ้าไหมหรือ"
 "ใช่ครับ หึ แค่จับตัวองค์ชายไปขังซัก 2-3 วัน แล้วจู่ๆ ก็ทำเป็นว่าหาเจอแล้ว พวกท่านมิกลายเป็นวีรบุรุษหรอกหรือ จริงมั้ยครับท่านซังกา ฮ่าๆๆ"
 "ฮึ่ม มีหน้ามาพูดอีก"
 "ทำไมทำแบบนี้"
 "ไม่รู้จริงหรือแกล้งโง่กันแน่ จู่ๆ มีคนร้ายสองคน มาสังหารคนของเราแล้วช่วยองค์ชายไปต่างหาก"
 มาวังตกใจ "หา ล้อ ล้อเล่น ไม่จริงมั้ง"
 "ไม่ต้องพูดมากกับมัน บอกมาว่าองค์ชายอยู่ไหน"
 "ข้า ข้าจะไปรู้ได้ไง"
 "เจ้าไม่ได้ชิงตัวองค์ชายไปหรือ"
 ซังกาตัดบท "พอที หึๆ เฮ่อๆๆ เจ้าก็ไม่ต้องโมโหนักหรอก ตราบใดที่องค์ชายยังไม่กลับวังและไม่อยู่กับพวกเรา ใครจะเป็นผู้ต้องสงสัยที่สุด"
 "ข้าไม่รู้อะไรจริงๆ"
 "เฮ่อๆๆ รู้แล้วน่า เฮ่อๆๆ สิ่งที่รับปาก ข้าไม่เบี้ยวแน่ แต่ว่า ถ้าให้พระราชยูริรู้ว่าเรื่องนี้เรามีส่วนเกี่ยวข้องละก้อ ไม่แน่ว่า เจ้าจะได้ไปพบยมบาลในเร็ววันนี้"
 "ข้าเข้าใจครับ"
 "หมดเรื่องแล้วออกไปได้"
 "คนๆ นี้ปล่อยไว้ไม่ได้" แพกึยว่า
 "อึม หมอนี่ยังมีประโยชน์อีกหลายอย่าง หึๆๆ" ซังกาว่า
 พระมเหสีมียูทรงเฝ้ารอข่าวขององค์ชายยอจินจนจะไม่ไหว องค์หญิงเซยูทรงนำยามาถวาย
 "พักผ่อนเถอะเพคะ หม่อมฉันเอายามา เสวยก่อนจะได้หายเร็วๆ"
 "ไม่รู้ว่าลูกจะเป็นตายร้ายดี ใครจะกินยาลงได้ หึ ช่วยตามหาเขาทีเถอะ ฮือ ถ้าเขาเป็นไรไป ข้าคงอยู่ไม่ได้แน่ ฮือ เฮ่อ"
 องค์หญิงเซยูทรงตรัสถามเฮยาว่า มีอะไรคืบหน้าบ้างมั้ย
 "เจอเครื่องประดับขององค์ชายตกอยู่กลางถนนก็จริง แต่ว่า ยังสืบไม่ได้ว่า เป็นฝีมือพวกไหนเพคะ" เฮยาทูล
 "หึ ถ้ายอจินเป็นไรไป ราชสำนักต้องวุ่นวายแน่ ยังไงก็ต้องหาให้เจอล่ะ"
 "เพคะองค์หญิง"
 เคยูเข้ามา "หัวหน้าครับ หึ"
 "มีธุระอะไร"
 "รู้ที่มาของลูกดอกแล้วครับ จากเผ่าพีรู"
 องค์หญิงเซยูตกใจมาก เฮยานำทหารเข้าไปตรวจค้นสร้างความไม่พอใจให้แก่แพกึยอย่างมาก
 ขณะที่องค์ชายยอจินรู้สึกตัวก็เรียกยุนวาให้ตื่นด้วย
 "หา เอ่อ องค์ชาย"
 "เป็นไรหรือเปล่า"
 "ไม่เป็นไรเพคะ ฮือ ฮือๆๆ ฮือ องค์ชาย ฮือๆๆ"
 "ไม่ต้องห่วงไปหรอก บอกแล้วไง ข้าจะคุ้มครองเจ้า จนป่านนี้ยังไม่เห็นทำอะไร แสดงว่าพวกเขาคงไม่คิดฆ่าเรา รีบหาทางไปจากที่นี่ดีกว่า"
 มูยุลกับมาโนเข้ามาจับองค์ชายยอจิน ยุนวาร้องโวยวาย องค์ชายยอจินตรัสว่า
 "กล้าล่วงเกินข้าหรือ โอ๊ะ โอย หึ เจ้า เคยเป็นลูกน้องเจ้าพี่แฮเมียง เอ่อ หึ"
 "เจ้าฟังให้ดี เราจะปล่อยเจ้า กลับไปเมืองหลวงเดี๋ยวนี้ ไปทูลพระราชายูริ ว่าถ้าไม่อยากให้องค์ชายตาย ก็มาพบข้าที่นี่ ให้มาคนเดียวด้วย ถ้ามีทหารติดตามละก้อ องค์ชายยอจินจะตายทันที"
 "ฮือ องค์ชาย"
 "พานางไปซะ" มูยุลสั่ง
 เฮยาเข้าเฝ้าพระราชายูริและทูลว่า
 "ยังไม่พบร่องรอยองค์ชาย ไม่มีเบาะแสเพคะ"
 แพกึยทูลฟ้อง "ฝ่าบาท หม่อมฉันมีเรื่องบางอย่างจะทูล หม่อมฉันรู้ว่าหน่วยข่าวกรองเป็นงานที่สำคัญ แต่การทำงานของนาง,หม่อมฉันเห็นจะทนไม่ได้อีกแล้ว เผ่าพีรูเป็นสถานที่อะไร ถิ่นกำเนิดของอดีตพระราชา ซ้ำยังเคยช่วยพระราชาจูมงสมัยกอบกู้แผ่นดิน แต่แล้ว พวกเขากลับมาลบหลู่เราถึงที่ ถือเป็นการหยามเกียรติอย่างแรง หม่อมฉันอยากให้ยุบหน่วยงานนี้ซะ แล้วให้การหาข่าวเป็นหน้าที่ของชนเผ่าทั้งหลายดีกว่าพะย่ะค่ะ หากไม่อย่างงั้น เราจะสั่งถอนกำลังทหารของเผ่าต่างๆ ที่เฝ้าอยู่ตามชายแดนทั้งหมด"
 คูชูว่า "ท่าน พูดแบบนี้คือจะข่มขู่ใช่ไหม"
 ซังกาว่า "เฮ้ แพกึยพูดถูกแล้วพะยะค่ะ หน่วยข่าวกรองพูยอซึ่งมีหน้าที่สำคัญ กลับมาจับผิดชนเผ่าทั้งหลาย เพราะความไม่ไว้วางใจ แล้วต่อไปใครจะภักดีต่อฝ่าบาทอีก"
 "ไว้หาองค์ชายพบก่อนแล้วข้าจะลงโทษนางเอง แต่ว่า ตอนนี้ข้าขอสั่งให้พวกท่านช่วยตามหาองค์ชายด้วย"
 "เรื่องนี้"
 พระราชายูริตรัสว่า "จะไม่ยอมช่วยใช่ไหม ไหนว่าห่วงความปลอดภัยขององค์ชายไม่น้อยกว่าข้าไงล่ะ"
 ซังกาอึ้ง "แต่ว่า"
 "ถ้าเผ่าพีรูไม่สามารถหาองค์ชายให้พบ ก็ต้องรับผิดชอบพอๆ กับนางเหมือนกัน"
 มาวังจำยอนซึ่งถูกจับเป็นทาสแคว้นโกคูรยอได้อย่างแม่นยำ ทั้งยังจำได้ว่ายอนเป็นหมอที่เคยช่วยชีวิตบรรดาทาสหญิงเอาไว้
 "เฮ่อๆๆ ฮ่า แม้ว่าชีวิตจะถึงยามขวานบิ่น สวรรค์ก็ยังบันดาลไม้งามมาให้ ฮ่าๆๆ" มาวังหัวเราะ
 องค์ชายยอจินทรงมีรับสั่งกับมูยุลว่า
 "พวกเจ้าเคยอยู่กับเจ้าพี่แฮเมียง แล้วทำไมทำกับข้าแบบนี้"
 "รีบกินซะ ก่อนพระราชายูริจะมา เจ้าจะตายไม่ได้"
 "ตอบคำถามข้ามาก่อน"
 "หึ ข้าไม่รู้ว่าพ่อแม่เป็นใคร และไม่เคยมีพี่น้อง มีแต่องค์ชายแฮเมียงที่รักข้า ทรงทำตัวเหมือนพ่อ เหมือนพี่ชายข้าก็ไม่ปาน"
 "แต่ฝ่าบาทเป็นเสด็จพ่อของเจ้าพี่ แล้วทำไม"
 "พ่อที่ยอมทิ้งลูกตัวเอง ยังถือเป็นพ่อได้หรือ ขนาดสัตว์เดรัจฉานยังรู้จักรักลูก แล้วเขาเป็นคนแท้ๆ ทำไมถึงไม่รัก ยอมให้ลูกชายที่ทำเพื่อบ้านเมืองไปตายต่อหน้าต่อตา คนแบบนี้ ยังคู่ควรเป็นพ่ออีกหรือ"
 "มันเป็นการตัดสินพระทัยของเจ้าพี่เอง"
 "โปรดอย่าเรียกเขาว่าพี่อีก การเป็นพี่น้อง ต้องมีความห่วงใย และแบ่งปันทุกข์สุขตามสมควร แบบนั้นถึงจะคู่ควร เป็นพี่น้องที่แท้จริง แล้วองค์ชายเคยทำอะไรบ้าง ขณะที่องค์ชายแฮเมียง ไปทำงานเพื่อบ้านเมือง องค์ชายกลับอยู่สบายในวัง น่าเจ็บใจแทนองค์ชายแฮเมียง บ้านเมืองนี้ ขนาดคนเป็นพระราชายังไม่ยอมเสียสละ และไม่รู้สึกเสียพระทัยต่อการจากไปของลูกในใส้ตัวเอง คิดว่าเสด็จพ่อขององค์ชาย จะยอมมาช่วยหรือเปล่า เรามาดูกันมั้ยล่ะ"
 "ทำแบบนี้ เท่ากับลองใจฝ่าบาทเชียวนะ"
 "ใช่ พูดถูกแล้ว ขนาดรัชทายาทยังทิ้งได้ แล้วกับองค์ชายจะเป็นยังไง หม่อมฉันก็อยากรู้เหมือนกัน คราวนี้ฝ่าบาทจะห่วงแต่เอาตัวรอด จนทิ้งองค์ชายหรือเปล่า หรือถ้าฝ่าบาทยอมเสด็จมาจริง ถึงตอนนั้น หม่อมฉันจะแก้แค้นให้องค์ชายแฮเมียง"
จบ 11

มูยุล มหาบุรุษพิชิตแผ่นดิน 12  
 พักโซพบกับยุนวาก็ถามว่าองค์ชายยอจินอยู่ที่ไหน ยุนวาบอกว่าจะขอเข้าเฝ้าพระราชายูริก่อน
 พระราชายูริตรัสถาม "เจ้าเป็นใคร"
 "ฮือ ฝ่าบาท เฮ่อ"
 "เป็นนางในของยอจินใช่ไหม หึ ตอนนี้องค์ชายอยู่ไหน"
 ยุนวาร้องไห้ "ฮือ ฝ่าบาท ถ้าให้ใครรู้เรื่องนี้ องค์ชายจะมีอันตรายทันที"
 "ถ้าข้าไป เขาจะปล่อยยอจินหรือ"
 "ฮือ เพคะฝ่าบาท ฮือ แถมยังว่าฝ่าบาทต้องเสด็จโดยลำพัง"
 "ที่แท้ต้องการชีวิตข้าต่างหาก องค์ชายถูกจับอยู่ที่ "พยองชองวอน" ใช่ไหม"
 "ใช่เพคะ"
 มูยุลบอกให้มาโนไปดูความเคลื่อนไหวด้านนอก องค์ชายยอจินมองตามและถามมูยุลว่า
 "เขาก็เคย ทำงานให้เจ้าพี่ด้วยหรือ"
 "ใช่"
 "น่าอิจฉาเจ้าพี่จัง ขนาดตายไปนานแล้ว ยังมีหลายคนที่ภักดี ทำงานเพื่อเขาอีก ข้ายังอยู่แท้ๆ กลับไม่มีลูกน้องเลยซักคน"
 "ไม่ใช่ว่าไม่มี แต่ยังหาไม่พบต่างหาก"
 "นั่นท่านทำอะไรอยู่ ดูลักษณะเหมือนเป็นผู้หญิง เป็นคนที่ท่านชอบหรือ"
 มูยุลดูดเลือดแล้วบ้วนทิ้ง องค์ชายยอจินตรัสต่อว่า
 "ถ้าแกะในส่วนที่เป็นทรงกลม มันจะพลาดทำให้โดนนิ้วได้ง่าย ข้าเห็นแววตาท่าน จากที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่เวลาแกะสลักรูปปั้น มันจะกลายเป็นความอ่อนโยน บางทีก็แฝงความพอใจ"
 พระราชายูริทรงตัดสินพระทัยเสด็จไปตามที่นัดหมายตามลำพัง พักโซมาบอกเฮยากับเคยู เฮยาสั่งว่า
 "ถ้าเราส่งทหารไป ทั้งฝ่าบาทและองค์ชายจะมีอันตรายทั้งสองพระองค์ ที่สำคัญเรื่องนี้ จะให้คนของเผ่าพีรูรู้ไม่ได้"
 องค์ชายยอจินมองแล้วตรัสกับมูยุลอีกว่า
 "เป็นผู้หญิงที่สวยมาก นางชื่ออะไรบอกได้ไหม ก่อนที่ท่านจะจับข้ามา บอกตามตรงว่า ข้าก็เคยคิดจะพานางในคนหนึ่งหนีไปให้ไกล ต่อไปไม่ต้องอยู่ในวังอีก ไปอยู่ในที่ๆ ไม่มีใครรู้จัก มีแต่ข้ากับนางสองคน อยู่กินอย่างเงียบๆ ท่านเคยคิดเหมือนข้าหรือเปล่า"
 "ถ้าอีกหน่อยแก้แค้นได้ ก็เคยคิดอย่างงั้นเหมือนกัน"
 "หึ ขอโทษด้วยนะ วันที่เจ้าพี่สิ้นพระชนม์ ข้าแทบไม่ได้ทำอะไรเลย ต้องขอโทษจริงๆ"
 "องค์ชายไม่ได้ผิดต่อหม่อมฉัน และไม่มีความจำเป็นอะไร ต้องมาขอโทษหม่อมฉันด้วย"
 "ความรู้สึกของเสด็จพ่อ ก็ไม่ต่างกับข้า จนทุกวันนี้ ยังทรงเสียพระทัยต่อการสิ้นพระชนม์ของเจ้าพี่อยู่"
 "คนอย่างเขา สามารถยืนดูลูกตายต่อหน้าต่อตา หลังจากนั้น ก็ส่งคนไปไล่ล่าสังหาร คนสนิทขององค์ชายจนหมด หม่อมฉันกำลังรอดูว่า เขาจะเหมือนที่องค์ชายรับสั่ง เป็นพ่อที่รักลูก หรือว่า เป็นคนที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว"
 มาโนเข้ามาบอกว่ามีคนมาที่นี่
 พระราชายูริกำลังทรงม้า พลางตะโกนเรียกองค์ชายยอจิน แล้วก็พบกับมูยุล
 "หยุด ยอจิน หึ เจ้าอยู่ไหนน่ะลูก ยอจิน เจ้าคือ ลูกน้องของแฮเมียงใช่ไหม ถ้าเป็นคนของเขาจริง ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย"
 "คนที่ทำให้หม่อมฉันเปลี่ยนไป ก็คือฝ่าบาท ขณะที่ฝ่าบาทสังหารองค์ชาย ได้ฆ่าหม่อมฉันไปด้วย ทำให้หม่อมฉัน ถูกจับไปเป็นทาสรับใช้ที่พูยอ ก็คือฝ่าบาท แล้วยังมาที่นี่ทำไม เมื่อก่อนยอมทิ้งองค์ชายแฮเมียง วันนี้ยังจะมาทำไมอีก หึ หม่อมฉันเชื่อฝ่าบาทมาตลอด เชื่อที่ฝ่าบาททรงให้คำมั่นว่า จะไม่ให้องค์ชายต้องเหนื่อยเปล่า รับสั่งสิพะยะค่ะ ทำไมต้องให้องค์ชายตาย จำเป็นต้องฆ่าองค์ชาย เพื่อรักษาบัลลังก์ของฝ่าบาทใช่ไหม แค่สังหารองค์ชายยังไม่พอ ยังคิดกวาดล้างคนสนิท ที่ทำงานให้องค์ชายทั้งหมด หึ หม่อมฉัน ถูกจับไปแคว้นพูยอฝึกเป็นนักรบ เป็นเหยื่อทดลองยาพิษครั้งแล้วครั้งเล่า บางครั้งแทบเอาชีวิตไม่รอด แต่เพื่อเป้าหมายในการแก้แค้นให้องค์ชาย หม่อมฉันจึงไม่ยอมตาย ตอนนี้ หม่อมฉันจะเอาชีวิตฝ่าบาท เพื่อแก้แค้นให้องค์ชายให้ได้ ฮึ่ม"
 "งั้นก็เชิญ ในฐานะที่เป็นพระราชา ไม่อาจทำให้ผู้คนเกิดความศรัทธา แถมยังทำให้เจ้าเคียดแค้นชิงชัง ข้าคงไม่มีสิทธิ์เป็นพระราชาอีก ถ้าเลือดของข้า ช่วยให้เจ้าสบายใจขึ้นได้ ก็จงฆ่าข้าเถอะ รีบยิงมาซี่ ยิงมาเดี๋ยวนี้"
 มูยุลเล็งลูกธนูไปที่ดวงพระทัยของพระราชายูริ ขณะที่พระราชายูริทรงยอมจำนนสุดแล้วแต่มูยุลจะจัดการอย่างไรกับชีวิตของพระองค์นั่นเอง ทันใดนั้นลูกธนูของเฮยาก็พุ่งตรงไปยังมูยุล หลังจากที่เฮยาพบว่าคนร้ายเป็นมูยุล เฮยาก็ตะโกนเรียกชื่อมูยุลออกมาด้วยความตกใจ
 เฮยาหอบ "ฮือ มู มู มูยุล ฮือ มูยุลๆ ฮือ มูยุล ฮือ มูยุล"
 พระเจ้ายูริทรงปิติยินดียิ่งนักเมื่อทรงสดับถึงชื่อ "มูยุล"
 "เจ้าเรียกเขาว่าไงนะ หนุ่มคนนี้ เจ้าบอกว่าชื่อมูยุลหรือ"
 เฮยาร้องไห้ "ฮือ ฮือ ฝ่าบาท"
 พระราชายูริเสด็จกลับมาและรับสั่งให้คนพาองค์ชายยอจินไปพักก่อน องค์หญิงเซยูรีบเสด็จมารับพระราชายูริ ส่วนเฮยากับเคยูก็พาร่างที่บาดเจ็บของมูยุลใส่รถม้าเข้ามาในวัง และตามหมอมาดูอาการ หมอมาตรวจและบอกว่าต้องดูอาการอีกสักระยะ
 มาโนถามเคยู "หมอมาตรวจหรือยังครับ"
 "มาแล้ว กำลังรักษาอยู่ อย่าห่วงเลย นี่มันอะไรกัน เจ้ากับมูยุลทำไมเป็นนักรบทมิฬได้"
 พักโซว่า "นึกว่าพวกเจ้าตายแล้วซะอีก ทำไมยังรอดได้"
 เคยูถามต่อ "ที่พวกเจ้ามานี่ เพื่อลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาทหรือ พูดมาซี่"
 "ฮือ พวกท่านรู้มั้ยว่า ข้ากับมูยุลไปเจอเรื่องเลวร้ายขนาดไหน ฮือ ถูกนักรบทมิฬจับไป เป็นเหยื่อทดลองยาพิษและพอฝึกสำเร็จ ก็ถูกส่งมาลอบปลงพระชนม์ สิ่งที่เราได้รับ ไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไร บางครั้งทรมานยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็นซะอีก ฮือ แต่ว่า เพื่อแก้แค้นให้องค์ชาย เป็นกำลังใจสำคัญให้เรากัดฟันทน อยู่มาถึงทุกวันนี้ ฮือ แล้วนี่มันหมายความว่าไง ฮือ เราสองคน อุตส่าห์ทนลำบากเพื่อจะกลับมาแก้แค้น ฮือ แต่พวกท่าน กลับไปรับใช้พระราชายูริอีก ฮือๆๆ ฮือๆๆ ฮือๆๆ"
 เฮยาเข้าเฝ้าพระราชายูริ ทรงตรัสถามทันทีว่ามูยุลเป็นยังไงบ้าง
 "หมอหลวงกำลังรักษาอยู่ ทรงวางพระทัยได้"
 "เจ้าเป็นคนเลี้ยงดูเขามาหรือ"
 "เพคะ สมัยก่อน ตอนองค์ชายแฮเมียง อุ้มเด็กแบเบาะคนหนึ่งมาให้หม่อมฉัน หม่อมฉัน ยังไม่รู้ว่า นั่นคือโอรสของฝ่าบาท จากนั้น แม้จะสอนงานศิลปะให้เขาก็จริง แต่พอมูยุลโตขึ้น ก็มีความสนใจ ต่อเรื่องราวต่างๆ ของโลกภายนอก ฝ่าบาท ยังจำเหตุการณ์ที่มีคนบุกรุกสุสานหลวงได้ไหมเพคะ ตอนนั้นองค์ชายมูยุล ได้ผ่านค่ายกลทั้งหมดในสุสาน เอากระบี่วิเศษออกมาได้ หม่อมฉัน เห็นเขามีความสามารถเหนือคน จึงเป็นห่วงว่า ความวุ่นวายของโลกภายนอก จะทำให้เขาเปลี่ยนไป หม่อมฉันจึงคืนเขา ให้องค์ชายแฮเมียงดูแลต่อ และองค์ชายแฮเมียง ก็ให้องค์ชายมูยุล ไปเป็นทหารที่เมืองโชบุน ฉะนั้นสำหรับมูยุลแล้ว องค์ชายแฮเมียงคือผู้มีพระคุณ"
 "เด็กคนนี้ ไม่ใช่องค์ชาย"
 "ฝ่าบาท"
 "เรื่องราวทุกอย่างที่เกี่ยวกับเด็กคนนี้ แฮเมียงเคยบอกเจ้าหรือเปล่า"
 "แต่ว่าฝ่าบาทเพคะ ทุกวันนี้ มูยุลมีความสามารถรอบด้าน น่าจะชดเชยชะตาที่เลวร้ายได้บ้าง นับแต่นี้ ขอให้ฝ่าบาท ทรงเมตตาเขาเถอะเพคะ"
 พระราชายูริทรงรู้สึกสับสนพระทัยยิ่งนัก
 ด้านองค์หญิงเซยูทรงเรียกเคยูมาพบ
 "รับสั่งให้หาหรือพะยะค่ะ"
 "เชิญนั่ง เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น บอกข้าหน่อยได้ไหม ได้ยินว่าฝ่าบาท เสด็จไปช่วยยอจินพระองค์เดียว และคนที่จับยอจิน คือนักรบทมิฬของแคว้นพูยอใช่ไหม"
 "ขอทรงอภัยด้วย หม่อมฉันยังทูลอะไรไม่ได้พะยะค่ะ นี่เป็นพระบัญชาของฝ่าบาท หม่อมฉันต้องทำตาม"
 ขณะที่โทจินก็ไปพบแพกึย และแนะนำตัวว่า
 "ข้าน้อย เป็นนักรบทมิฬแห่งพูยอ มีชื่อว่าโทจิน"
 "นักรบทมิฬหรือ"
 "ถ้าท่านยอมให้ที่พักแก่ข้า ข้ายินดีเป็นบ่าวที่ซื่อสัตย์ต่อท่าน ขอท่านรับข้าไว้ด้วย"
 "ถ้าจะแก้แค้นให้คนที่เจ้ารู้จัก ก็ไปหาพระราชายูริโดยตรงก็ได้ แล้วทำไม กลับมาหาข้าแทนล่ะ"
 "เพราะข้ารู้ว่าท่านเป็นผู้มีอิทธิพลในเมืองโกคูรยอ"
 "แล้วจะให้ข้าเชื่อเจ้าได้ยังไง"
 "เมื่อข้าเข้ามาก็เท่ากับมอบชีวิตให้ท่านแล้ว จะเชื่อหรือไม่ ก็แล้วแต่จะคิด"
 "ก่อนจะรู้ว่าเจ้าพูดจริงหรือไม่ ข้า จะจับเจ้าไปขังก่อน"
 มูยุลรู้สึกตัวและเจ็บปวดอย่างมาก เฮยาเรียก
 "มูยุล"
 "หัวหน้า"
 "ฮือๆๆ มู มูยุล"
 "ข้าอยู่ไหนครับนี่"
 "เฮ่อ ที่นี่ เป็นวังหลวงของโกคูรยอ"
 "ท่านบอกว่าไงนะครับ แล้วทำไมเราสองคน มาอยู่ในวังโกคูรยอได้"
 "ฮือ เฮ่อ เป็นเพราะข้า แม่ทัพเคยู และชูพักโซ มาทำงานให้ฝ่าบาท อยู่ในหน่วยข่าวกรอง"
 "แล้วทำไมท่านต้องทำแบบนี้ ท่านกับแม่ทัพเคยู ทำไมต้องรับใช้พระราชายูริ หึ รู้อยู่ว่าสมัยก่อน องค์ชายแฮเมียงไปพร้อมกับทหารโกคูรยอ"
 "นั่นไม่ใช่ พระประสงค์ของฝ่าบาท"
 "หมายความว่า สิ่งที่ข้ารู้มา ความแค้นที่สั่งสมมาหลายปี เป็นการเข้าใจผิดงั้นหรือ"
 "นั่นเป็น ความประสงค์ขององค์ชายเอง"
 "ข้าไม่เข้าใจที่พูด"
 "แม้ว่าเรา จะเทิดทูนองค์ชายก็จริง แต่เรา มักจะลืมสิ่งที่องค์ชายทรงรัก มากที่สุดในชีวิต สิ่งที่ทรงรัก คือบ้านเมือง และชาวโกคูรยอทั้งหลาย เพราะฉะนั้น องค์ชายจึงขัดรับสั่งของฝ่าบาท เสด็จไปรับความตายด้วยตัวเอง สิ่งที่ทรงกระทำ เพื่อปกป้องบ้านเมืองไว้ ไม่ให้ถูกแคว้นพูยอมารุกราน"
 "แล้วฝ่าบาท ทำไมไม่ทรงห้ามองค์ชายไว้ ทั้งที่เพื่อจะช่วยองค์ชายยอจิน ฝ่าบาทกล้าที่จะมาพบข้าพระองค์เดียว ในเมื่อทรงรักลูกขนาดนี้ แล้วทำไมไม่ทรงช่วยองค์ชายแฮเมียงล่ะครับ หัวหน้าครับ ช่วยบอกว่าสิ่งที่ข้าเห็น สิ่งที่ข้าคิดล้วนเป็นความจริง ฝ่าบาททำให้องค์ชายและแม่ทัพออมเสียชีวิต แถมยังคิดจะฆ่าเราสองคนจริงหรือเปล่า"
 "มูยุล"
 "หัวหน้าครับ ได้โปรดเถอะ โปรดบอกความจริงให้ข้ารู้ บอกให้รู้ว่า สิ่งที่ข้าทำเพื่อองค์ชายมันถูกแล้ว หัวหน้าครับ" เฮยาเอาแต่ร้องไห้
0000000000000
 มาวังเชื่อว่ายอนจะต้องมีเป้าหมายอื่นแอบแฝงอยู่อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงตัดสินใจพานางไปที่บ้านแพกึย
 "รีบคำนับเร็วเข้า นี่คือหัวหน้าเผ่าที่ทรงอิทธิพลยิ่งกว่าพระราชา ใต้เท้าซังกาแห่งเผ่าพีรู หึ เร็วซี่"
 "ข้าน้อยชื่อยอนค่ะ"
 "ราคาเท่าไหร่" ซังกาถาม
 "หึๆ คนนี้ ข้าน้อยไม่ได้เอามาเสนอขายน่ะครับ แหะๆๆ"
 "เงินสด พันตำลึง"
 "ฮ่าๆๆ บอกแล้วว่าไม่ได้มาเสนอขาย เท่าไหร่ก็ไม่สน หึๆๆ"
 "แล้วพามาพบข้าทำไม"
 "หึ กงชอน"
 "นั่นคืออะไร"
 "หึ ที่นางมานี่ เพื่อจะฝังเข็มให้ท่าน จะได้มีสุขภาพแข็งแรงไงครับ"
 "บางครั้งรู้สึกชาตามแขนและขาใช่ไหมคะ"
 "อึ้ม ใช่"
 "หึ สาเหตุเพราะเส้นเลือดหัวใจเต้นไม่เป็นปกตินัก แม้ว่าร่างกายโดยรวมจะถือว่าแข็งแรงเกินอายุ แต่ถ้าล้มป่วยเล็กน้อย ก็อาจทำให้ลุกลามได้"
 "อึม เจ้าช่างมีความรู้ที่แม้แต่เงินพันชั่งยังหาซื้อไม่ได้จริงๆ" ซังกาชื่นชม
 เฮยาเฝ้าพระราชายูริ ทรงตรัสถามว่ามูยุลเป็นยังไงบ้าง
 "ร่างกาย ค่อยๆ ฟื้นฟูตามลำดับเพคะ ฝ่าบาทจะทรงพบ องค์ชายหน่อยมั้ยเพคะ"
 "รอให้ดีจนเดินเหินได้แล้ว ให้เขาไปจากที่นี่ซะ"
 เฮยาตกใจ "หา ฝ่าบาท"
 "โดยเฉพาะประวัติเขา ห้ามเปิดเผยให้ใครรู้เด็ดขาด จำไว้และออกไปเดี๋ยวนี้"
 "เอ่อ ฝ่าบาท จะให้เขา ไปแบบนี้จริงหรือเพคะ หึ หม่อมฉันอยากให้ทรงไตร่ตรองก่อน"
 "จนวันนี้ข้ายิ่งไม่ควรขัดต่อคำทำนายของโหรหลวง เด็กคนนี้ ข้าถือว่าได้ตายไปนานแล้ว"
 เฮยากลับไป เคยูก็บอกว่ามูยุลกับมาโนได้หายตัวไปแล้ว เฮยารีบออกตามหา
 "ทำไมเป็นแบบนี้ ข้าบอกให้คอยดูพวกเขา อย่าให้ไปไหนไง"
 "ข้าก็ไม่รู้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แค่ไปเชิญหมอหลวง กลับมาก็ไม่เห็นพวกเขาแล้ว"
 "หึ แผลของเขายังไม่หายดี ไม่ว่ายังไงก็ต้องหาให้พบล่ะ"
 มูยุลให้มาโนพาหนีทั้งที่ยังเจ็บหนัก เพราะไม่ต้องการให้เฮยาเดือดร้อนไปด้วย ทั้งสองพากันหนีไป มูยุลยังไม่ค่อยดีทำให้ตกเขาซ้ำอีก
 "มูยุล ทำใจดีๆ ไว้ เป็นไงบ้าง หา มูยุล"
 มาโนพามูยุลไปพักและออกหาอะไรมาให้มูยุลกิน
 "มูยุล กินอะไรหน่อยนะ เจ้าจะเอาไงกันแน่ หึ มูยุล ไหนๆ ก็ไหนๆ เราไปอยู่กับหัวหน้าดีมั้ย เพราะกลับไปพูยอไม่ได้อีก แล้วเราจะไปอยู่ไหนได้ หึ ข้ารู้สึกปวดหัวเต็มที เราลำบากมามากแล้วนะ ข้าไม่อยากหนีหัวซุกหัวซุนต่อไปอีก หึ เฮ่ย"
 แชบูสั่งให้ลูกน้องตามเก็บโทจิน แต่ก็ยังหาตัวโทจินไม่พบ แชบูเข้าเฝ้าพระราชาเทโซและทูลรายงานว่า
 "ฝ่าบาท สายลับที่ไปอยู่โกคูรยอ ถูกฆ่าตายแล้วพะยะค่ะ"
 "อะไรนะ"
 "แม้แต่นักรบทมิฬที่ไปสังหารพระราชายูริ จนป่านนี้ยังไม่มีข่าวมา ไม่แน่อาจถูกจับก็ได้ ถ้าไง ให้ส่งคนไปอีกดีมั้ยพะยะค่ะ"
 "ไม่ต้อง หน้าที่ของนักรบทมิฬ ไม่ใช่ส่งไปเยอะๆ แล้วจะดี ให้รอดูสถานการณ์ก่อน"
 "พะยะค่ะ"
 มูยุลนึกถึงคำพูดของพระราชายูริ กับเฮยา แล้วทำให้รู้สึกสับสนยิ่งนัก
 "องค์ชาย หม่อมฉันไม่รู้ว่าได้ทำอะไรไปบ้าง ทุกวันนี้ เป้าหมายในชีวิตของหม่อมฉันก็คือแก้แค้นให้องค์ชาย ฮือ แต่หม่อมฉัน กลับไปเล่นงานสิ่งที่องค์ชายรัก นั่นก็คือบ้านเมืองและเสด็จพ่อขององค์ชาย แล้วต่อไปหม่อมฉันจะทำไงดี ทำยังไงถึงจะถูก"
 มาโนเข้ามาเรียก "มูยุล ไม่สบายมากหรือ"
 มูยุลได้แต่ส่งเสียงในลำคอไม่พูดไม่จา ยังคงหลับตานิ่ง
 "มูยุลๆ เป็นไงบ้าง นี่ ตื่นหน่อยสิ มูยุล หา เอ่อ มูยุลๆ"
 มาโนไม่รู้จะทำยังไง ตัดสินใจไปหามาวัง เพื่อให้ช่วยหาหมอให้สักคน
 "นี่เจ้า ทำไมมาอยู่นี่"
 "ข้ามีเรื่องขอร้องน่ะครับ ช่วยหาหมอซักคนได้ไหม"
 "หา จู่ๆ โผล่เข้ามาให้ข้าหาหมอให้ ใครเป็นอะไร"
 "คิดว่าท่านน่าจะจำได้ คนชื่อมูยุลน่ะครับ ตอนนี้มูยุล ได้รับบาดเจ็บ"
 "เดี๋ยว พวกเจ้าเป็นคนสนิทขององค์ชายแฮเมียงนี่นา งั้นอย่ามาหาข้า ไปขอให้เฮยาช่วยดีกว่า เจ้าคงไม่รู้ว่า ทุกวันนี้นางได้เป็นหัวหน้าหน่วยข่าวกรองของโกคูรยอ"
 "ข้าไปหานางไม่ได้"
 "เพราะอะไร"
 "ข้ามีเหตุผลบางอย่าง ขอร้องอย่าถามอีกเลย ได้โปรด ช่วยเราซักครั้งเถอะครับ"
 "เฮ่อ หึ ออกไปก่อน"
 มาโนออกไป มาวังถอนใจ กงชอนถามว่าจะช่วยมั้ย
 "ตั้งแต่ทรยศองค์ชาย ข้าก็รู้สึกไม่สบายใจ กลัวว่าซักวันวิญญาณจะมาหลอกหลอนข้า หึ แต่ถ้าคราวนี้ช่วยพวกเขา องค์ชายก็คงจะให้อภัยข้า ไปตามยอนมาซิ"
จบ 12



เคดิตร : oknation.net/blog/lakorn