“บุษย์!มีคนร้าย!”
เพียงสิ้นคำนั้น นัยน์ตาสีน้ำตาลของสัตตบุษย์ก็เหลือบเห็นแสงเลเซอร์สีแดงสาดมาจากปืนไรเฟิลM16ซึ่งส่องมาจากพุ่มไม้ด้านหน้า เพียงวินาทีสั้น ๆ เท่านั้นที่แสงเลเซอร์ได้กลายเป็นสีเขียวตรงช่วงหว่างอกของตรีตะวัน มือเล็กบางแต่กลับมีพละกำลังอันมหาศาลของสัตตบุษย์ได้ผลักร่างของคนรักออกไปอย่างสุดแรงเกิด แล้ววินาทีถัดมา เสียงปืนสังหารจากพลซุ่มยิงสไนเปอร์ก็ดังลั่นฟ้าทึมเทา
ปัง ปัง ปัง!
เสียงกระสุนมรณะดังทะลุทะลวงเสื้อถักไหมพรมสีขาวของสัตตบุษย์ ซึ่งเรือนร่างกำลังกลายเป็นเป้าชั้นดีที่กระดอนไปตามพลังอำนาจของปืนไรเฟิล จากนักซุ่มยิงแห่งแก๊งพยัคฆินซึ่งหมอบอยู่หลังพุ่มไม้โปร่ง และเลือดสีแดงแจ้ดก็พุ่งกระฉูดออกมาเป็นสายจากร่างอันบอบบาง ก่อนหงายหลัง ศีรษะกระแทกพื้นดังพลั่ก!
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง!
เสียงอาวุธประหัตประหารของตรีตะวันดังสะท้านก้องป่าทันทีในช่วงวินาทีถัดมา ห่ากระสุนจากรังเพลิงของปืนพกสั้นแม็กนั่ม.22 ซึ่งเต็มไปด้วยแสนยานุภาพแห่งการทำลายนับร้อยเมตร ได้เจาะกะโหลกหนาของหน่วยสไนเปอร์พยัคฆินจนพรุน นอนสิ้นลมตาเหลือกลานอย่างคนไร้เสียงข้างไรเฟิลดำด้านที่วางตั้งบนพื้นหญ้า
วินาทีที่สิ้นภารกิจ สาวร่างสูงได้ลุกพรวดเข้าไปหาร่างเล็กบางที่มีเลือดแดงฉาน ความหวาดกลัวของตรีตะวันวิ่งพล่านไปทุกอณูจนขนแขนลุกชัน เมื่อแขนและโคนขาของคนรักมีเลือดข้นคลั่กไหลทะลักไม่หยุด นัยน์ตาสีน้ำตาลของเขาหรี่ปรือด้วยความเจ็บปวด อีกทั้งใบหน้าก็ซีดแห้งอย่างคนใกล้ตาย และยิ่งริมฝีปากซีดจางซึ่งเคยจำนรรจาคำแสนหวาน พยายามเอ่ยประโยคสำคัญนี้ด้วยน้ำเสียงขาดห้วงว่า
“ร...รัก...อิล...”
สิ้นคำนี้ ดวงตาแห่งความทุกข์ทรมานของสัตตบุษย์ก็ปิดสนิทในที่สุด เช่นเดียวกับเสียงตะเบ็งลั่นป่าราวกับบ้าคลั่งของคนได้ฟัง “ม่ายยย…!!!”
แสงไฟสีแดงตรงหน้าประตูห้องฉุกเฉินปรากฏขึ้นในทันทีทันควัน ที่หน่วยพยาบาลได้นำรถเข็น ซึ่งมีร่างโชกเลือดของสัตตบุษย์แล่นผ่านไป ทิ้งไว้เพียงร่างระริกสั่นเทาของตรีตะวันให้ทรุดกายลงเพราะสิ้นเรี่ยวแรง แววตาดำสนิทเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นพรั่นพรึงอย่างเหลือคณา ในตอนจ้องมือของตนซึ่งเต็มไปด้วยคาวเลือดคลุ้งแดงจัดของคนรัก น้ำตาเจ้าหญิงตลาดหุ้นที่ไม่เคยมีให้ใครมาเนิ่นนานนับสิบปีได้ไหลพรากอาบสองข้างแก้ม เธอร้องไห้จนตัวโยนอย่างหมดสภาพ ช่างเป็นภาพน่าเวทนาที่คุ้นตา สำหรับแพทย์ชายวัยสี่สิบปลาย ๆ ซึ่งกำลังเปิดประตูฉุกเฉิน
แต่แล้วผู้ชายมากอายุในเสื้อกาวน์สีขาวก็ตกใจจนสะดุ้ง เมื่อโดนคว้าขาไปกอดจากผู้หญิงหน้าเปื้อนเลือดแดง ๆ ซึ่งกำลังนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ข้างหน้า
“หมอคะ!จะเอาซักกี่สิบกี่ร้อยล้าน ฉันก็ยอม แต่ขอได้โปรดช่วยชีวิตบุษย์ด้วย...อย่าให้เขาเป็นอะไรเลยนะหมอ ได้โปรด...” ตรีตะวันวอนขออย่างน่าสังเวช
“ไม่ต้องห่วงครับ...หมอจะช่วยชีวิตคนไข้อย่างสุดความสามารถแน่นอน”
นายแพทย์ผู้มากประสบการณ์กล่าวเสียงทุ้ม แล้วรีบผละขาออกจากการกอดรัด ผลุบหายเข้าไปในห้องฉุกเฉินเป็นเวลาเนิ่นนาน
กระทั่งแสงไฟตรงตัวอักษรสีแดงของคำว่า ‘ฉุกเฉิน’ได้กลับเป็นตัวสีเขียวตามปกติ และทันทีที่ร่างภูมิฐานของผู้รักษาคนไข้ได้โผล่พ้นมา ขาเรียวยาวของสาวตรีตะวันที่นั่งกองอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน ก็ปรี่เข้าหาทันที ถามด้วยใจสั่นระทึกว่า
“คุณหมอ! เขาเป็นยังไงบ้างคะ?!” สีหน้าตรีตะวันซีดเผือดอย่างกับไก่ต้ม
ผู้ถูกถามคลี่ยิ้มบาง ๆ แบบใจดี ก่อนจะอธิบายอาการของคนไข้อย่างดิบดี โดยไม่รู้ว่า คำพูดสุดท้าย ได้ทำให้ตรีตะวันเกิดอาการช็อกตาค้างจนตัวแข็งทื่อ!!!
“คนไข้ปลอดภัยดีครับ โชคดีที่ใส่เสื้อกันกระสุนคุณภาพเยี่ยม มิฉะนั้นเสื้อเกราะธรรมดาคงเอาไม่อยู่ กระสุนที่ฝังในแขนซ้ายได้ผ่าออกแล้ว ส่วนอาการประจำเดือนมากผิดปกติของคนไข้นั้น ก็มาจากโรคเยื่อบุโพรงมดลูกเจริญผิดที่ หมอเลยผ่าตัดแบบส่องกล้องตรงช่องท้องให้ ถ้าไม่มีอะไร อีกไม่กี่วันก็กลับได้ครับ”
|