โรคกระดูกพรุน (Osteoporosis) คือโรคที่มีความหนาแน่นของเนื้อกระดูกลดลงเรื่อย ๆ และเกิดการเปลี่ยนแปลงลักษณะโครงสร้างภายในของกระดูก ทำให้กระดูกไม่สามารถรับน้ำหนักหรือแรงกดดันได้ตามปกติ กระดูกก็จะหักได้ง่ายกว่าปกติ บางคนก็เรียกว่าโรคกระดูกผุ หรือโรคกระดูกบาง ซึ่งกระดูกที่บางลงเรื่อย ๆ นั้นจะค่อย ๆเกิดขึ้นโดยที่เราไม่รู้ตัว ดังนั้น โรคกระดูกพรุน จึงถือเป็นมหันตภัยเงียบ บ่อยครั้งที่กว่าเราจะรู้ตัวกระดูกก็หักไปแล้ว

   โรคกระดูกพรุนพบมากในผู้สูงอายุและพบในผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย โดยเฉพาะในช่วง 5 ปีหลังวัยหมดประจำเดือน ผู้หญิงจะมีความหนาแน่นของกระดูกลดลงอย่างมาก เมื่ออายุมากขึ้นก็มีโอกาสกระดูกหักเพิ่มสูงขึ้นด้วย เช่น การทรุดหักของกระดูกสันหลัง การหักของกระดูกสะโพก และการหักของกระดูกต้นขา โรคกระดูกพรุนจึงมีผลต่อคุณภาพชีวิตตั้งแต่ในวัยกลางคนเป็นอย่างมาก การป้องกันไว้ก่อนจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด ธรรมชาติของกระดูกจะมีการสะสมแคลเซี่ยมซึ่งเป็นแร่ธาตุสำคัญ จนเมื่ออายุประมาณ 30-35 ปี ร่างกายจะเริ่มมีการสลายแคลเซี่ยมจากกระดูกมากขึ้น หากร่างกายไม่ได้รับปริมาณของแคลเซี่ยมเสริมอย่างเพียงพอ กระดูกก็จะบางลง เกิดอาการกระดูกพรุน เปราะ และแตกหักง่าย

   กระบวนการเกิดของกระดูกในร่างกาย

   กระดูกในร่างกายที่มีลักษณะเป็นแท่ง ๆ นั้นประกอบด้วย กระดูก 2 ชนิด คือ Cortical Bone เป็นกระดูกส่วนเปลือกนอก ซึ่งมีลักษณะแข็งและจับตัวกันอย่างหนาแน่น เป็นส่วนที่มองเห็นจากด้านนอกของโครงกระดูก และ Cancellous Bone จะเป็นส่วนของเนื้อกระดูกข้างในซึ่งกระดูกแต่ละท่อนของร่างกายจะประกอบด้วยกระดูกทั้งสองแบบในสัดส่วนที่แตกต่างกันไปแล้วแต่ตำแหน่งของกระดูกนั้น ๆ เช่น ตรงส่วนกลางของกระดูกแขนขา (Long bone) จะประกอบด้วย Cortical bone เป็นส่วนใหญ่ ในขณะที่บริเวณส่วนปลายจะมี Cancellous bone ในปริมาณที่มากขึ้น สำหรับกระดูกสันหลังจะประกอบด้วย Cancellous bone เป็นส่วนใหญ่ ซึ่งกระดูกทั้งสองแบบ จะมีความเหมาะสมต่อการรับแรงกด หรือแรงกระแทกในลักษณะแตกต่างกัน และมีการตอบสนองต่อเมตาบอลิซึม (Metabolism) ของแคลเซี่ยมแตกต่างกันด้วย