“น้องหยา” เคนอิจิจ้องมองใบหน้าแดงก่ำของหญิงสาว “โกรธคุณเคนหรือเปล่าครับ”
มัสยาเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าคมเข้มของผู้ปกครองหนุ่ม ก่อนจะรีบก้มหน้าหลบด้วยหัวใจเต้นระรัว 
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างพูดอะไรไม่ออก
น่าแปลกที่เธอไม่ได้รู้สึกโกรธเขาเลยสักนิด ตรงกันข้าม กลับชอบสัมผัสจากเขาด้วยซ้ำ
“ไม่ตอบ... แปลว่าโกรธ... คุณเคนขอโทษที่ทำอะไรตามใจไปแบบนั้น
เอาเป็นว่าคืนนี้คุณเคนออกไปนอนนอกห้องก็แล้วกันนะครับ”
เขาแกล้งบอกเสียงแผ่วเบาราวกับรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป พลางขยับกายลุกขึ้นจากเตียงนอน
“ยะ...อย่าไป นะคะ...” มัสยารีบคว้าร่างกำยำไว้ในทันทีด้วยความไร้เดียงสา
“ไม่โกรธคุณเคนหรือครับ” เขาหันกลับมากอดร่างบางไว้
พลางใช้ฝ่ามือหนาลูบไปบนเส้นผมยาวสลวยอย่างอ่อนโยนทะนุถนอม
“ไม่... ค่ะ” เสียงหวานบอกแผ่วเบาพร้อมกับส่ายศีรษะไปมาช้าๆ
“แล้วชอบหรือเปล่า ฮึ” เคนอิจิยิ้มกรุ้มกริ่ม ใช้ปลายนิ้วเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้น
“คะ...คะ... ว่า... อะไร... นะคะ” มัสยาถามอึกอักอย่างไม่ทันตั้งตัว
พลันใบหน้าก็ร้อนผ่าวเมื่อได้ยินคำถามถัดมา
“ชอบให้คุณเคนจูบหรือเปล่าคะ”